คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
“งบที่ยื่นมาสูงไปรึเปล่าครับน้อง”
ถ้อยคำตีรวนแบบนี้คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้รองประธานนักเรียนเฮงซวยที่กำลังยักคิ้วกวนประสาทอยู่ฝั่งตรงข้ามเขา มีนเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างอดทน นี่นับเป็นครั้งที่สองแล้วที่เขามาเยือนห้องสภานักเรียนอีกหนหลังจากที่ครั้งแรกถล่มทั้งห้องทั้งคนไปอย่างราบคาบ
...ไม่อยากจะเหยียบให้มาถูกเย้ยถึงถิ่น แต่ก็ต้องทำ...
“ถ้าเทียบกับผลลัพธ์ที่ทางโรงเรียนจะได้แล้ว เพียงแค่นี้ถือว่าไม่สูงหรอกครับ รายละเอียดค่าใช้จ่ายของชมรมได้มีการจัดการอย่างรัดกุม ซึ่งทั้งหมดก็แจกแจงอยู่ในเอกสารอย่างชัดเจนพร้อมคำรับรองของอาจารย์ที่ปรึกษาชมรมการแสดงละคร”
มีนพยายามอธิบายอย่างใจเย็นในที่ประชุม ทั้ง ๆ ที่ในใจรู้สึกหงุดหงิดสุด ๆ เมื่อเป็นโชคร้ายของเขาที่ต้องมานั่งประชุมแทนพี่เมศ...ประธานชมรมซึ่งไม่ว่างในวันนี้
...พวกมันก็น่าจะรู้ว่า เขาเกลียดที่จะต้องนั่งอดทนอะไรนาน ๆ น่าโมโหเป็นบ้า พับผ่าสิ!...
“แต่เท่าที่เราทราบมา ทางชมรมการแสดงละครมีรายได้จากการขายบัตรเป็นกอบเป็นกำนี่ครับ...”
“ถ้าจะหมายถึงอย่างนั้น ผมคิดว่า รุ่นพี่น่าจะถามเหรัญญิกของสภานักเรียนก่อนมาประชุมให้ดีก่อนนะครับว่า รายได้จากการขายบัตรของชมรมครึ่งหนึ่งถูกแบ่งไปไหน จะได้ไม่ต้องมาถามผมให้เสียเวลา”
เขาสวนกลับทันควันอย่างไม่ยอมให้อีกฝ่ายจะทันได้พูดจนจบประโยค พร้อม ๆ กับแอบหลอกด่าร่างสูงที่นั่งตรงข้ามไปในตัว...มันช่วยไม่ได้ที่เขาจะอารมณ์เสีย...และมันช่วยไม่ได้ที่เขาตั้งมั่นแล้วว่า จะให้อีกฝ่ายเป็นกระโถนรองรับ
ตฤณจ้องเจ้าของริมฝีปากบางชมพูสวยที่เถียงเขาพร้อมกับแอบหลอกด่าเขาไปในตัวเขม็ง เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง หากแต่ในความคิดของเขาดูท่าว่าคนพี่จะร้ายกาจเหนือชั้นกว่าและต่อกรยากกว่าคู่อริตัวแสบของเขาเยอะ ดวงตากลมโตสีดำสนิทนั่นประกาศความเป็นศัตรูกับเขาอย่างเปิดเผย
...อย่างนี้มันต้องลองดูสักตั้ง น้อย ๆ ก็ให้ได้แก้แค้นที่เล่นงานเขาเสียหมดสภาพ...
“ไอ้ตฤณ...ไอ้ตฤณเว้ย”
เสียงเรียกเบา ๆ จากคุณเพื่อนสนิทที่ดำรงตำแหน่งประธานและเหรัญญิกของสภานักเรียนทำให้เขาต้องละสายตาหันกลับไปมองใบหน้าเถื่อน ๆ ของเพื่อนด้วยความรู้สึกเสียสายตาชะมัด
“อะไรของเอ็ง”
คิ้วเข้มหนาเลิกขึ้นอย่างหงุดหงิด
“รู้นะเว้ยว่าคิดจะทำอะไร แต่ด้วยอำนาจของประธาน ฉันขอสั่งให้หยุดนะบัดนาว” โต้งเอนมากระซิบเสียงหนัก หน้าของมันมีเหงื่อหยดประปรายทั้ง ๆ ที่ปรับอุณหภูมิแอร์ไว้ต่ำกว่ายี่สิบห้าองศาก่อนเปิดห้องประชุม
...สงสัยมันจะป่วย...
“ฉันทำอะไร”
“จะอะไรก็ช่าง...แต่ฉันเห็นด้วยกับไอ้โต้ง หุบปากบัดนาวเดี๋ยวนี้ถ้าแกยังอยากจะเห็นพวกฉันและคนอื่น ๆ มีชีวิตรอด”
แตมเสริมเสียงสั่นเล็ก ๆ สภาพของมันก็ไม่ได้ดีไปกว่าโต้งสักเท่าไหร่ หรือว่ามันจะเป็นโรคติดต่อกันได้ ตฤณขยับห่างออกจากเพื่อนสนิททั้งสองคนนิดหน่อย ก่อนจะสังเกตได้ถึงอะไรบางอย่างที่พาเขาเดินมาถึงบางอ้อเมื่อพอจะสัมผัสได้ถึงรังสีสังหารที่แผ่ครอบคลุมห้องประชุมเสียแน่นทึบของคนตรงหน้า ใบหน้าขาวจัดยังคงเรียบนิ่ง หากแต่สายตาคอยส่งเครื่องประหัตประหารชวนเหงื่อตก
...ชักจะรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะป่วยเป็นโรคติดต่อขึ้นมากะทันหัน...
เสียงลมหายใจที่พ่นพรืดออกมาอย่างหงุดหงิดทำเอาผู้มีอำนาจทั้งสามและคนอื่น ๆ ในห้องสะดุ้งโหยงไปตาม ๆ กัน
“อะ...เอาเป็นว่า...งบชมรมการแสดงถือว่าผ่านละกันนะ”
“เอ้อ...หะ..เห็นด้วยคะ..ครับ” เมื่อท่านประธานที่เคารพเอ่ย บรรดาผู้กล้าที่ตายไปเมื่อหลายนาทีก่อนก็รีบส่งเสริมเห็นด้วยอย่างกลัวตายรอบสอง
หากแต่ยังไม่ทันที่มีนจะได้ตอบรับ ก็มีมารผจญชิงพูดตัดหน้าเขาไปซะก่อน
...ไอ้รองประธานนักเรียนเฮงซวย!...
“แต่ฉันไม่เห็นด้วยว่ะ”
“มีปัญหา?” มีนตวัดสายตาไปยังตัวปัญหาหนึ่งเดียวในที่ประชุม
“แกจะมีปัญหาอะไรตอนนี้ว้า” แตมแทบอยากจะกรีดร้องเมื่อเห็นความบ้าบิ่นไม่เข้าท่า ขนาดเจ้าตัวที่เป็นเหรัญญิกยังไม่คิดที่จะค้าน หรือจะพูดให้ดี...ต้องบอกว่าไม่กล้าที่จะค้าน
“ข้องใจอะไรครับรุ่นพี่”
มีนสบตาเข้ากับนัยน์ตาคมนั่นตรง ๆ อย่างท้าทาย
“พี่ว่ามันสูงเกินไปนะน้องกับการที่สภาต้องทุ่มเงินเม็ดใหญ่ให้กับ...” ตฤณเว้นช่วงนิดนึง “...พวกไร้สาระ”
“อะโหย....มันหางานเข้าตรูอีกแล้วไอ้โต้งงงง” เสียงแว่วจากเหรัญญิกสภาผู้เก่งกาจฟังดูโหยหวนพิลึกเมื่อต้องมาต่อกรกับคนที่ไม่น่าต่อกรด้วย
...มีน หรือเมธารักษ์ นักเรียนดีเด่นแผนกศิลป์ รายนามอันดับต้น ๆ ที่ไม่ว่าใครก็ไม่อยากจะแหยม...
ไอ้ตฤณ...มันช่างกล้า กล้าตายเหลือเกิ๊นนนน
“จะเอายังไง” คำถามห้วน ๆ จากนักเรียนดีเด่นแผนกศิลป์กลับถูกส่งมาที่แตมผู้โชคร้าย แววตาดุ ๆ ที่บอกว่าไม่พอใจที่สุดถึงที่สุดของมีนทำเอารุ่นพี่อยากปล่อยน้ำเสียกระทันหัน
...เยี่ยวจะราด หมดมาดเลยตรูเอ้ย...
“งะ...งั้นเอาอย่างนี้..พะ...พี่จะอนุมัติให้ก่อนแล้วกันครับ แล้วเดี๋ยวจะส่งคนไปตรวจสอบเป็นระยะ ๆ ดีมั้ย ถือว่าเจอกันคนละครึ่งทาง”
“ก็ได้”
มีนพยักหน้าตกลงอย่างพอยอมรับได้ อย่างน้อยคนตรวจสอบก็ต้องทำการจดบันทึกรายงานส่งสภาซึ่งจะได้ทำให้ใครบางคนได้รู้ว่า ชมรมการแสดงละครเวทีไม่ใช่พวกไร้สาระ
@@@
“ดูแลตัวเองด้วยล่ะ”
มีนกำชับปลายสายอย่างทุกครั้งที่ยัยตัวยุ่งขอไปกู้ศักดิ์ศรีนอกสถาบันกับพรรคพวก เด็กหนุ่มส่ายหน้าให้กับจอโทรศัพท์มือถืออย่างระอาใจ ไม่รู้ว่านับเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาต้องพูดประโยคเดิม ๆ และทำท่าเดิม ๆ อยู่เพียงคนเดียว
ป๊ากับม๊าก็แสนดีเหลือเกิน ยุส่งกันจนได้ใจยกใหญ่
“จะกลับแล้วเหรอวะ รอแป๊ปดิ...เดี๋ยวไปส่ง” กวินร้องตะโกนบอกเขาให้รอก่อน ถ้าเป็นวันอื่น ๆ เขาคงโอเค แต่วันนี้รู้สึกหงุดหงิดจึงขอกลับเองดีกว่า
“ไม่ต้องหรอก วันนี้อยากกลับเอง”
กวินทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไป แล้วทำมือเป็นสัญลักษณ์ว่า โอเค
บ้านของเขาอยู่ห่างจากโรงเรียนพอสมควร ทำให้เขาและเมย์จำต้องตื่นแต่เช้า ๆ ร่วมเบียดเสียดไปกับเพื่อนร่วมทางทั้งรถประจำทางและรถไฟฟ้า
อืม...พอได้เดินกลับบ้านคนเดียวมันก็ไกลอยู่เหมือนกันนะนี่
มีนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาอีกครั้งด้วยรู้สึกว่าเขาคงจะออกมาจากโรงเรียนช้าไปหน่อย เส้นทางการจราจรที่จะไปบ้านเขาจึงติดแน่นหนึบเป็นตังเม กลับไปตอนนี้ก็ต้องยืนขาแข็งบนรถอีกหลายชั่วโมง...ว่าแล้วก็ตัดสินใจที่จะเดินเล่นคั่นเวลากลับบ้านในย่านการค้าจะดีกว่า
หลังจากเดินเล่นจนคว้าหนังสือมาได้สองเล่ม เสียงเอะอะโวยวายจากทางด้านหน้าก็เรียกความสนใจให้เขาละสายตาไปจากหนังสือที่คาดว่าจะเป็นเล่มที่สาม ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะเกิดขึ้นรวดเร็วในพริบตาเดียวจนเขาเองตามไม่ทัน
“เฮ้ย! พวกมันอยู่นั่น ลากคอมันมาให้ได้นะเว้ย”
มีนกระพริบตาปริบ ๆ อย่างงุนงงที่คำว่า..พวกมัน..ของกลุ่มหน้าตามหาโจรที่วิ่งไล่ตามมาข้างหลัง
...คงไม่ได้หมายถึงเขาหรอกนะ...
หากแต่รอยยิ้มเจื่อน ๆ ของคนข้าง ๆ ที่คว้าแขนของเขาเอาไว้แน่นบ่งบอกว่า พวกมัน...มีเขารวมอยู่ด้วยอย่างแน่นอนนั้นก็ทำเอาเขารู้สึกคันเท้าขึ้นมาตะหงิด ๆ เวรกรรมบรรลัย...ก็จะใครซะอีกล่ะที่ฉุดแขนเขาให้วิ่งหนีตายจากไอ้พวกข้างหลังไปด้วย
...ไอ้รองประธานนักเรียนเฮงซวย!...
TO BE CONTINUE >>
ถึงคุณ My Desiney
ดีใจที่ชอบเรื่องนี้ค่ะ...แต่ที่บอกว่า ไม่อยากจะเชื่อนี่มันยังไงค่ะ ขิมงงเอิ๊ก ๆๆ
มาอัพให้แล้วนะคะ ไม่รู้จะสั้นไปมั้ย (' ')a ขอบคุณที่แอดเรื่องนี้เป็น favorite ค่ะ
ถึงคุณ Ciin
ขิมเห็นด้วยที่ว่า มีนโหดค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเพราะความโหดรึเปล่าที่ทำให้ท่านรองของ
เรามีอัน...ไปซะแล้วล่ะค่ะ ส่วนจะเป็นยังไงต่อไปคุณ Ciin ก็อย่าลืมติดตามต่อไปนะ
คะ เพราะขิมว่า มีนชักจะโหดแบบเปิดเผยแล้วล่ะค่ะ หุหุ อันนี้ขิมก็ไม่เกี่ยวเหมือนกัน
นะ (เอ๊ะ!ยังไง << คุณ Ciin)
ถึงคุณสาวกนิยายY
ปล่อยท่านประธานเค้าไปเถอะค่ะ รายนี้เขามาแบบนิ่ม ๆ สู้หนูมีนเราไม่ได้หรอกค่ะ 55+
ถึงคุณ moronจัง
ดีใจที่ชอบค่ะ โอ้ย! ขิมปลื้ม ๆ -////- ได้รับกำลังใจแล้วนะคะ โอ้ย! ขิมปลื้มอีกแล้วค่ะ
ถึงคุณ ppat
รู้มั้ยคะว่า ขิมอ่านคอมเมนต์นี้แล้วยิ้มไม่หุบเลยอ่า จนคนข้างตัวต้องสะกิดให้หุบหน้า
บาน ๆ ลงบ้าง 55+ ตอบคำถามเนอะ
...มีนกับเมย์เป็นฝาแฝดที่ห่างกันแค่สองนาทีกว่า ๆ เท่านั้นค่ะ แต่ที่เห็นว่า รักกัน
แบบให้ความรู้สึกว่าอายุต่างกันมาก ส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะส่วนสูงของทั้งคู่ที่ไม่
สมดุลเหมือนฝาแฝดคนอื่น ๆ มั้งคะ ตัวเล็กก็เลยทำให้รู้สึกน่าปกป้อง น่าเอ็นดู
พี่น้องคู่นี้จึงรักกันดีค่ะ
...ส่วนคำว่า เข็ดอาจจะไม่มีในพจนานุกรมของตฤณเลยก็ได้มั้งคะในกรณีพิเศษแบบมีน
ส่วนความกล้ากับบ้าเกินร้อยนี่ ขิมรับประกันว่าเจ้าตัวมีเต็มเปี่ยมจริง ๆ ค่ะ
...ตอนต่อไป ว่างานนี้จะมีเฮมั้ยก็ต้องลุ้นกันต่อไปค่ะ ขิมกระซิบได้แค่ว่าแรงอาฆาต
จะมากขึ้นกว่าเดิมค่ะ 55+ ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์มาก ๆนะคะ
ความคิดเห็น