คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 11
กว่าที่เมย์จะกลับไปห้องนอนได้ก็ต้องลำบากพี่ชายฝาแฝดอย่างมีนอุ้มกลับไปส่งที่ห้องนอนเมื่อเจ้าหล่อนช่างคุยจนหลับคาตักพี่ชายไปซะอย่างนั้น ตฤณมองภาพสองพี่น้องที่ดูแลห่วงใยกันดีอย่างนึกอิจฉา เขาเป็นลูกคนเดียวเลยไม่มีพี่ชายหรือน้องสาวให้ดูแลบ้าง
ตฤณอาศัยช่วงเวลาที่เจ้าของห้องไม่อยู่มองสำรวจห้องกว้างที่ตกแต่งด้วยโทนสีขาวเทาเรียบ ๆ สะอาดตา ข้าวของเครื่องใช้รวมไปถึงเฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ ถูกจัดตกแต่งในสไตล์โมเดิร์น ทุกอย่างเรียงเป็นระเบียบเรียบร้อยผิดวิสัยห้องชายโสดที่มักจะรก ๆ อย่างที่ควรจะเป็นแสดงให้เห็นถึงความเจ้าระเบียบของเจ้าตัว
ในห้องของมีนไม่มีอะไรมากนอกไปจากเตียง โต๊ะ และตู้เสื้อผ้าธรรมดา แต่ที่เห็นจะไม่ธรรมดาที่สุดก็คงจะเป็นชั้นหนังสือที่มากเป็นพิเศษจนเขาแทบจะนึกว่า เป็นโซนย่อม ๆ ของห้องสมุดโรงเรียน ทุกชั้นอัดแน่นไปด้วยหนังสือเล่มหนา แต่ที่น่าแปลกก็คือ...
เกือบครึ่งหนึ่งของทั้งหมดเป็นหนังสือเรียนแผนกวิทย์ที่ตีพิมพ์ด้วยภาษาไทยและภาษาอังกฤษราวกับเจ้าตัวเป็นนักเรียนดีเด่นแผนกวิทย์มากกว่าที่จะเป็นนักเรียนดีเด่นของแผนกศิลป์
“หายเจ็บแล้วรึไง ถึงได้ทำตัวเป็นนักสำรวจข้าวของชาวบ้านเขาน่ะ” น้ำเสียงหวานเหมือนผู้หญิงดังขึ้นด้านหลังตฤณที่กำลังกวาดตามองชื่อหนังสือที่สันปก
“อยากประคองเค้าต่อล่ะสิ ถามเงี้ยะ” เขาถามพร้อมกับลอบอมยิ้มเมื่อคนตรงหน้าทำหน้าเหมือนถูกบังคับให้กลืนยาขม
“ไปตายซะ!!”
ใบหน้าหวานบูดบึ้ง ในขณะที่นัยน์ตาก็ถลึงใส่ให้อย่างหงุดหงิดเต็มที่ น่าแปลกที่เขากลับชอบที่จะเห็นมีนทำท่าแบบนี้ขึ้นมา แก้มขาวที่ป่องออกมาอย่างไม่ชอบใจโดยไม่รู้ตัวนั่นก็น่า...
...เฮ้ย!...
ตฤณอดตกใจกับความคิดของตัวเองขึ้นมาไม่ได้ ร่างสูงสะบัดศีรษะไล่ความคิดประหลาดให้ออกไปโดยเร็ว บางทีเขาคงต้องทบทวนตัวเองใหม่ซะแล้ว
ตุบ!!
“เฮ้!...นั่นนายจะทำอะไรน่ะ” ตฤณมองมีนที่โยนหมอนและผ้าห่มสำรองที่เมย์เอามาให้เขาลงกับพื้นห้อง
“ฉันนึกว่าตำแหน่งรองประธานนักเรียนจะเป็นที่ของคนฉลาดซะอีก” เหมือนกับจะเป็นลักษณะเฉพาะตัวของมีน เมื่อเจ้าตัวตอบกลับกวนเขาเสมอ
...ประเดี๋ยวพ่อจับสอนมารยาทตัวต่อตัวซะนี่...
ตฤณถอนใจให้กับสงครามที่อีกฝ่ายพร้อมประกาศเต็มรูปแบบ...แบบเด็กจอมดื้อไม่มีเหตุผลเสียมากกว่า แบบนี้มันน่านัก
“นั่นนายจะทำอะไรของนาย” มีนร้องขึ้นเมื่อเห็นเขากอบทั้งหมอนและผ้าห่มที่ตนเองเพิ่งโยนทิ้งลงไปขึ้นมากองไว้บนเตียงใหม่
“อ้าว...ฉันนึกว่านักเรียนดีเด่นแผนกศิลป์จะฉลาดกว่าคนที่ได้ตำแหน่งรองประธานนักเรียนซะอีก สงสัยฉันจะเข้าใจอะไรผิดไป” เขาย้อนกลับหน้าตาเฉย แน่นอนว่ามันทำให้นักเรียนดีเด่นสาวเท้าเข้ามาเอาเรื่องทันที
“คนอย่างนายนี่มัน...ไอ้รองประธานฯเฮงซวยชัด ๆ !!!”
...เป็นคำด่าที่จริงใจดีครับ...
“ขอบใจที่ชม” ตฤณหัวเราะไล่หลังมีนที่สะบัดหน้าหนีหายเข้าไปในห้องน้ำ
“โอ้ย!!”
ถ้าคำโอดครวญเปลี่ยนเป็นเงินได้ วันนี้ทั้งวันเขาคงจะนับได้หลายบาทเมื่อต้องร้องขึ้นมาอีกครั้งด้วยเหตุเพราะนักเรียนดีเด่นขยันทำหนังสือเรียนเล่มหนาที่วางตั้งอยู่บนหัวเตียงหล่นใส่หัวของเขาอีกครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับคนที่เกิดมาเพื่อซุ่มซ่ามโดยเฉพาะ
“โทษที...ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
แววตาใสซื่อบนใบหน้าเรียบเฉยบ่งความไม่ได้ตั้งใจ(?) เป็นรอบที่เจ็ดเมื่อเจ้าตัวเอื้อมมือมาหยิบหนังสือกลับไปอ่านที่โต๊ะ ซึ่งมีเพียงโคมไฟเป็นแสงสว่างเดียวที่เปิดในห้อง และเขาก็คงจะตอบกลับไปว่า ไม่เป็นไรอย่างกัดฟันเหมือนกับหกรอบที่แล้ว แต่...
โป้ก!!!
“อ๊ะ!...โทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจ...อีกแล้ว” น้ำเสียงที่เหมือนจะรู้สึกผิด...แค่เหมือนจะรู้สึกผิดของมีนก็ทำเอาตฤณหมดความอดทนเมื่อเหลี่ยมของเจ้าเปียโนไขลานตกลงมากระแทกกับหัวเขาเข้าเต็ม ๆ
“จะเอายังไงก็ว่ามา”
“เอายังไง?” คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม ในขณะที่ริมฝีปากบางมีรอยยิ้มเยาะที่มุมปาก “นายอยากนอนก็นอนไป ส่วนฉันจะอ่านหนังสือสอบ”
“สอบอะไร” ตฤณหายใจเข้าลึก ๆ อย่างอดกลั้น อย่างน้อยอีกฝ่ายก็เป็นเจ้าของห้องที่เขามารบกวนอาศัยนอนอยู่ บางทีอาจจะมีเหตุผลดี ๆ .....
“สอบปลายภาค”
ผึง!...
เหมือนเส้นความอดทนของใครบางคนจะขาดลงเมื่อได้ยินคำตอบ สอบปลายภาค!!!...เหอะ....ช่างกล้าพูด!!!
ตฤณมองนักเรียนดีเด่นแสนขยันที่ทำหน้าจริงจังเมื่อพูดถึงการสอบปลายภาคอย่างเหลืออด เท่าที่เขารู้มานี่ยังอยู่ช่วงต้นเทอมเท่านั้นและยังไม่ได้ทำการสอบกลางภาคเสียด้วย อะไรจะวางแผนล่วงหน้าขยันถึงภาคปลาย มันขยันเกินไปแล้ว!
“ไม่ต้องมันอ่านแล้ว ปิดไฟนอนพร้อมกันนี่แหล่ะ” เขาลุกพรวดไปปิดโคมไฟที่โต๊ะหนังสือให้ดับลง ทุกอย่างเหมือนจะจบเรื่องแต่...
พรึบ!!
ตามมาด้วย
โป้ก!!!
และก็
“โอ้ย!!!”....จากรายเดิมและเจ้าเดิม
ตฤณมองร่างบางที่คว้าโคมไฟจากโต๊ะหนังสือมาให้ความสว่างใกล้ ๆ กับเขาอย่างหวังจะให้สมองเขาได้สังเคราะห์แสงตอนกลางคืน ก่อนจะเริ่มความซุ่มซ่ามเป็นรอบที่แปดเมื่อหนังสือว่าด้วย สังคมและจิตวิทยาเล่มที่บางกว่าแฮร์รี่ พอตเตอร์เล่มเจ็ดเพียงนิดเดียวหล่นพรวดลงมานาบที่แก้มขวา
“มีน!!” ตฤณเรียกชื่อคนที่กำลังกางหนังสืออีกเล่มอ่านอย่างไม่พอใจ ใบหน้าขาวก้มลงไปกับหน้ากระดาษโดยไม่ได้สนใจหนังสือว่าด้วยสังคมและจิตวิทยาที่หล่นมาใส่หน้าเขาเป็นผลพลอยได้เลยสักนิด
...ถ้าพรุ่งนี้หน้าเขาจะเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำก็ไม่ต้องสงสัยล่ะ...
“อ้าว...อีกแล้วหรอ...โทษที”
ดวงตากลมพราวระริกสะท้อนกับแสงไฟชวนให้มีน้ำโห มือหนาตัดสินใจคว้าหมับเข้าช้อนตัวเด็กขยันขึ้นมาบนเตียงโดยไม่สนใจหนังสือกับโคมไฟที่กลิ้งหลุน ๆ อยู่กับพื้น ก่อนรวบแขนเรียวทั้งสองข้างที่เหวี่ยงหมัดเข้ามาไว้ในมือเดียว
“ปล่อย!” เสียงหวานตวาดลั่นพร้อมกับเริ่มสมรภูมิรบบนเตียงอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อโดนเขาใช้หมอนกดทับลงไปให้หมดทางเคลื่อนไหว “ฉันบอกให้ปล่อย! หูแตกรึไง”
“จะนอนดี ๆ หรือจะต้องให้บังคับห๊ะ” ตฤณตวาดกลับให้กับเด็กดื้อที่ไม่ยอมฟัง รู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัวเมื่อต้องทุ่มแรงทั้งหมดในการทำให้มีนอยู่นิ่ง ๆ
พลั่ก!! เท้าเล็ก ๆ แต่แรงมหาศาลยันร่างสูงไปจนเกือบตกขอบเตียงแทนคำตอบ
ตฤณนิ่วหน้าเมื่อเทพธิดาตีนหนักเล็งเป้าหมายได้เสียตรงจุด ใบหน้าคมออกอาการจุกไม่น้อย แต่ก็ไม่ยอมผ่อนแรงให้กับร่างเล็กที่กำลังดิ้นพราดอยู่ในอ้อมแขน
...ทำพันธุ์ไม่ได้ จะให้รับผิดชอบตลอดชีวิตเลยเชียว...
เขามองใบหน้าขาวจัดที่มีสีแดงระบายเรื่ออย่างคาดโทษ ก่อนจะตัดสินใจกดทั้งจมูกและปากเข้าหนัก ๆ ที่แก้มนุ่มทั้งสองข้างของมีนด้วยรู้ปฏิกิริยาสะท้อนกลับที่เคยได้ทำตั้งแต่ตอนหามเจ้าตัวเข้าห้องสภานักเรียนครั้งแรก
ฟอด!!!
ริมฝีปากบางสีชมพูสวยอ้าค้างอย่างตกใจ นัยน์ตากลมเบิกกว้างกว่าเก่าชวนให้น่าเอ็นดู พร้อม ๆ กับท่าทีหยุดนิ่งราวกับช็อคไปแล้ว
“จะให้กู้ดไนต์คิสตบท้ายด้วยมั้ยครับน้องมีน”
ตฤณหยอกกลับอย่างสะใจแม้จะโดนหมอนข้างตีป้าบเข้าให้อย่างเต็มแรงทันทีที่ร่างบางได้สติ มีนไม่ปริปากพูดอะไรออกมาอีกได้แต่ทำหน้าแดงจัดและถลึงตาให้เขาอย่างกรุ่นโกรธจนเขานึกวางใจว่าคนตรงหน้าหมดฤทธิ์
“ขอแค่คิกออลไนต์ก็พอครับไอ้คุณพี่ตฤณ!!!”
ว่าแล้วขาเรียว ๆ ก็ตวัดเข้าที่สีข้างจนเขาหล่นลงไปนับดาวที่ข้างเตียง ก่อนจะพลันต้องวิ่งหนีหลบเป็นพัลวัน เมื่อเทพธิดาตีนหนักเข้าโหมดซาตานลงองค์ไล่กำจัดคนเจ็บอย่างเขาตลอดคืนอย่างที่เจ้าตัวลั่นวาจาไว้จนถึงเช้า
@@@
ตฤณมองคนที่ทำให้เขาน่วมไปทั้งตัวอย่างโมโหไม่หาย นอกจากรอยฟกช้ำที่ใบหน้าที่มาจากอาการซุ่มซ่ามเฉพาะคืนของเจ้าตัวแล้ว รอยช้ำตามตัวที่เจ้าตัวอีกนั่นแหล่ะฉลาดเหลือเกินที่จะจงใจทำให้ปรากฏแค่เฉพาะใต้เสื้อผ้า ไม่ปรากฏให้คนอื่นได้สงสัยอีก และแน่นอนว่า ถ้าไม่เอาคืนก็ไม่ใช่ตฤณภพ
“เย็นนี้หลังเลิกเรียนมารอฉันที่ห้องสภาฯ”
“ทำไมฉันต้องรอ”
“หรือจะให้ฉันบอกเมย์ล่ะว่านายมันแล้งน้ำใจ”
ชื่อของเมย์ทำเอามีนนิ่งไปอึดใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะยักไหล่ไม่สนใจ
“เมย์รู้จักฉันดี ถ้านายอยากบอกก็เรื่องของนาย”
“คุณน้าคงเสียใจแย่ที่ลูกชายคนเดียวเป็นคนอย่างนี้”
และเหมือนคุณน้าจะเป็นคำประกาศิต ใบหน้าหวานที่บึ้งจัดก็ดูจะเพิ่มเป็นหลายเท่าเมื่อเขามองท่าทีนั้นของมีนอย่างขำ ๆ
“ขำอะไร” มีนส่งสายตาเย็น ๆ น่าขนลุกมาให้ แต่เขาที่เหมือนจะมีภูมิต้านทานความเย็นและความโหดสูงขึ้นนับตั้งแต่ได้เจอคนตรงหน้าบ่อย ๆ ก็ทำให้แค่นี้กลายเป็นธรรมดาไป
“ใครขำ...ไหนล่ะ...ไม่เห็นมีนี่”
เขาทำตาใสซื่อเลียบแบบใครบางคนที่ทำได้เหมือนจนน่ายกถ้วยรางวัลให้
“ช่วงนี้พัก ๆ บ้างก็ดีนะ” ตฤณแกล้งเอื้อมมือตบเข้าที่ไหล่บางอย่างหวังดี “อย่ามัวแต่ดูบัญชีชมรมจนอ่านหนังสือสอบปลายภาคไม่ไหวล่ะ....ฉันขี้เกียจบังคับให้เด็กดื้อนอน”
จุ๊บ!
มีนอ้าปากค้างเมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนที่แก้มเมื่อถูกเจ้าหน้าที่ตรวจบัญชีจากสภาฯขโมยจูบเข้าที่แก้ม ตฤณมองร่างบางที่สั่นไปทั้งตัวด้วยความโกรธจัดแต่ทำอะไรเขาไม่ได้เมื่อเห็นเขาชูโทรศัพท์มือถือที่หน้าจอกำลังแสดงสายเรียกเข้าเป็นเบอร์โทรศัพท์ของคุณน้าที่เป็นห่วงสภาพอาการเจ็บของเขาจนให้เขาบอกเบอร์โทรศัพท์ไป
“ไว้เดี๋ยวฉันจะบอกคุณน้าให้ว่านายฝากความคิดถึงก็แล้วกันนะ ฮ่า ๆๆ”
ตฤณบอกลากลั้วหัวเราะ ก่อนจะออกจากห้องซ้อมของชมรมการแสดงไปโดยปล่อยให้มีนอาละวาดฟาดงวงฟาดงาระบายอารมณ์กับข้าวของในชมรมแทน
...แล้วฉันจะทำให้นายรู้จักคนอย่างตฤณภพมากขึ้น...คุณผู้กำกับเวที...
TO BE CONTINUE >>
***เอ้า ๆ มัวแต่แอบอมยิ้มกันอ่ะเป่าเนี่ย คายออกมา ๆ เดี๋ยวจะลุ้นกันจนติดคอไม่รอตอนหน้าซะอย่างนั้นนะ
555+
ความคิดเห็น