คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10
“รู้สึกว่า ผู้กำกับชมรมของเราจะน่ากลัวขึ้นทุกวันแฮะ”
เสียงแซวจากด้านหลังที่มาพร้อมกับสัมผัสเบา ๆ บนศีรษะทำให้ใบหน้าหวานที่เผยอารมณ์กรุ่นอย่างชัดแจ้งดูละมุนขึ้นทันตา
“ใครกันนะที่ช่างบังอาจทำให้มีนไม่พอใจได้ถึงขนาดนี้น่ะ...ฮึ”
พี่วัฒน์ หรือ เมศวัฒน์ พี่ใหญ่ของชมรมการแสดง ยิ้มกว้างให้กับรุ่นน้องคนโปรดที่กำลังแผ่รัศมีอำมหิตกระจายเต็มห้องซ้อมจนเหล่าสมาชิกต้องส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือมาที่เขาเป็นแถว
“เปล่าครับ” แม้ใบหน้าจะเรียบเฉย เย็นชาอย่างเช่นทุกที แต่น้ำเสียงที่ตอบกลับมาก็ทำให้รู้ได้ว่าเจ้าตัวได้ผ่อนอารมณ์เสีย ๆ ออกไปแล้วครึ่ง
“ไม่จริงอ่ะ...พี่รู้จักเราดี ทำหน้าอย่างนี้ต้องมีเรื่องมาแหงม ๆ” พี่วัฒน์ของน้อง ๆ แย้ง ก่อนจะถามในคำถามที่คนทั้งชมรมอยากรู้แต่ไม่กล้าถาม “มีปัญหากับเจ้าหน้าที่ตรวจบัญชีที่สภานักเรียนส่งมาล่ะสิ”
“อย่างนั้นหรอกเหรอครับ ผมก็เพิ่งรู้”มีนทำไม่รู้ไม่ชี้ มือเรียวแสร้งพลิกดูบทละครเวทีเรื่องใหม่อย่างสนใจ
“อย่างนี้ทั้งปี พี่ล่ะยอมแพ้เลยจริง ๆ”
วัฒน์ยกสองมือเป็นเชิงบอกว่ายอมแพ้ เขารู้จักสนิทสนมกับรุ่นน้องอย่างมีนมาหลายปีแล้ว ทำให้พอจะรู้ทันอาการโยกโย้ของคนที่เปรียบเสมือนน้องชายของเขากำลังเบี่ยงคำถามที่ไม่อยากตอบให้ออกไปจากตัว
...ถ้าไม่อยากตอบ จะง้างปากยังไงก็ไม่ตอบ...
“...แต่ว่าเมื่อเช้านี้ยังนั่งคู่กันมาอยู่เลย เคืองอะไรกันนักกันหนาล่ะ”
“ไหนว่าจะยอมแพ้ไงครับ” มีนหรี่ตามองอย่างรู้ทัน ในขณะที่มือยังคงพลิกบทละครไปทีละหน้า
“ฮ่า ๆ ก็มันช่วยไม่ได้นี่ คนหนึ่งก็เพื่อนรัก ส่วนอีกคนก็น้องรักนี่นา” ใบหน้าที่ดูดีไม่แพ้เพื่อนรักต่างแผนกอย่างตฤณยักคิ้วให้ “เอ...หรือว่าอยากจะเปลี่ยนเป็นน้องสะใภ้ที่รักดีล่ะเรา”
มีนยิ้มเย็นให้กับรุ่นพี่ประธานชมรมที่มีนิสัยชอบเย้าแหย่คนรอบตัวอยู่เสมอ อะไร ๆ สำหรับคน ๆ นี้ก็ดูจะดีไปเสียหมด จะเสียอย่างเดียวก็ตรงนี้นั่นแหล่ะ
“ถ้านั่นจะหมายถึงเจนเพื่อนผม ก็ดีเหมือนกันนะครับ...รู้สึกจะดูดีกว่าคนแถวนี้เยอะเลย”
ดวงตากลมโตสีดำสนิทที่เบนสายตาไปยังร่างของเพื่อนซี้อย่างแฝงความนัย ทำเอารอยยิ้มที่ระบายอยู่บนใบหน้าของวัฒน์หุบฉับลงทันที
“เงียบไปเลยเราน่ะ”
วัฒน์มองแววตาที่พราวระริกอย่างคนรู้อะไรดี ๆ ของมีนอย่างหงุดหงิด ทำให้เจ้าตัวอดที่จะหัวเราะหึ ๆ ในลำคอไม่ได้
“ท่องไว้ครับพี่วัฒน์...น้องรัก ๆ ไม่ใช่.....รักน้องนะครับ”
...ชนะใส ๆ ไม่เคยมีคนบอกหรือไงว่าอย่าคิดมาเล่นกับมีน เมธารักษ์...
มีนมองคนตัวโตที่ทำตาปรอยให้กับเพื่อนรักของเขาที่กำลังหันหลังเถียงกับกวินเรื่องงบดุลของประกอบฉากอยู่อย่างขำ ๆ ไม่รู้อะไรดลใจให้รุ่นพี่หนุ่มคนนี้เผลอตกหลุมรักเจนเข้าจังเบ้อเร่อทั้ง ๆ ที่เจ้าของหลุมออกจะแมนเสียยิ่งกว่าผู้ชายบางคนจนเพื่อนในชั้นต่างยอมซูฮกให้เป็นแถว แต่ที่แน่ ๆ เจ้าหล่อนคงจะไม่รู้ตัวหรอกมั้งว่ามีใครบางคนคอยจ้องตะครุบอยู่
“อะแฮ่ม ๆ” ผู้กำกับเวทีหน้าหวานแกล้งกระแอมไอเรียกความสนใจรุ่นพี่หนุ่มให้กลับมาที่ตนเองอีกครั้ง “มองมากไป เดี๋ยวเพื่อนผมสึกหรอหมด”
“...ว่าแต่...พี่กับอาจารย์ตกลงเอาเรื่องนี้แน่เหรอครับ”
บทละครที่วางแปะลงบนโต๊ะประชุมถูกชูขึ้นตรงหน้า ทำให้วัฒน์ที่ค้อนขวักให้รุ่นน้องต้องเปลี่ยนท่าทีมาเป็นท่านประธานชมรมที่เอางานเอาการ
“อื้อ...พี่ชอบดี อาจารย์ดายังบอกว่าเนื้อเรื่องโอเคเลย”
“แต่ผมไม่เห็นว่ามันจะน่าเซอร์ไพรซ์ตรงไหน ไม่ได้ดูแปลกใหม่ หรือโดดเด่นจากเรื่องเก่า ๆ ที่ชมรมเราเคยทำมาเลยนะครับ” มีนให้ความเห็นเมื่อเทียบดูเนื้อหาของเรื่องกับปีก่อน ๆ
“แต่เจนว่าน่าสนุกออกน้า” เสียงใสจากสาวห้าวเกินร้อยดังขึ้นข้าง ๆ ตัวเขา
...ชอบดี...มิน่าล่ะ...
นัยน์ตาที่มักฉายแววดุจัดเสมอบ่งแววรู้ทันให้รุ่นพี่ได้หัวเราะแหะ ๆ แล้วที่อาจารย์ดาบอกว่าเนื้อเรื่องโอเคก็คงเป็นการตัดรำคาญของอาจารย์เสียมากกว่า
“พี่เชื่อว่ามีนทำได้”
“แต่ผมไม่เชื่อว่าผมจะทำได้ครับ” มีนสวนขึ้นในทันที เขารู้ว่า ถ้าหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาทำเป็นละครเวทีแล้วจะมีปัญหาตรงไหนเกิดขึ้นมาเป็นอันดับแรก
“นั่นเป็นคำแก้ตัวหรือคำยอมรับของคนไร้ความสามารถล่ะครับน้อง”
...นั่นไง! ตัวปัญหาแรกล่ะ...
ใบหน้าเรียบเฉยที่เผยความไม่สบอารมณ์ที่เพิ่งคลายไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าถูกผู้เป็นเจ้าของดึงกลับมาสวมใหม่พร้อมกับส่งสายตาเย็นเยียบบอกถึงความไม่ชอบใจและหงุดหงิดแก่ผู้มาใหม่มากขนาดไหน
“มาทำไม!”
บรรยากาศหนาว ๆ ชวนขนลุกได้กลับสู่ห้องชมรมการแสดงอีกครั้งเมื่อเจ้าหน้าที่ตรวจบัญชีจากสภานักเรียนโผล่หน้ามาให้ผู้กำกับจอมโหดได้เห็น
“ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าผู้กำกับชมรมนายความจำสั้นว่ะวัฒน์”
ตฤณหันไปทักทายเพื่อนสนิทที่เป็นถึงนักกีฬาบาสของโรงเรียนด้วยกัน ก่อนจะยักคิ้วกวนประสาทให้กับเจ้าของตราประทับร่องรอยที่ฝากไว้บนใบหน้าหล่อ ๆ ของเขา ให้ตายเถอะ...
...ไม่น่ารักเอาซะเลย...
สงครามเย็นที่ปะทะกันด้วยสายตาโดยเฉพาะทำเอาคนนอกอย่างวัฒน์ เจนและกวินที่เพิ่งเดินมาสมทบต้องหันมามองหน้ากันอย่างรู้สึกหวาดเสียวแทน พวกเขารู้ฤทธิ์ของมีนน้อยไปซะเมื่อไหร่กันล่ะ
“พี่มาเอาเอกสารที่ลืมไว้เมื่อวานน่ะ” ตฤณหันไปบอกเจนที่นั่งสังเกตการณ์เขากับมีนอยู่แถบที่นั่งริงไซต์ “ยังไงก็ช่วยไปหยิบให้พี่หน่อยละกัน”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปเอาเป็นเพื่อนนะเจน” วัฒน์ที่พอจะได้เค้าลางล่วงหน้าได้ทีหาข้ออ้างออกจากห้องซ้อมซึ่งก็เช่นเดียวกับกวินที่กำลังหาทางอยู่เหมือนกัน
“เอ้อ...เดี๋ยวฉันต้องรีบไปตามไอ้หนิมเรื่องฉากว่ะ มันหายไปตั้งแต่พักกลางวันแล้ว”
ข้ออ้างสารพัดที่จะถูกยกขึ้นมาได้ก็นำพาให้บรรดาสมาชิกที่อยู่ในห้องซ้อมหายไปทีละคนสองคนจนหมดห้องเหลือไว้เพียงแต่คู่กรณีที่จ้องสายตาดูเชิงกันอยู่...ไม่ใช่ว่าไม่อยากรู้ แต่ว่าไม่หาเรื่องโดนลูกหลงจะดีกว่า
“จะไปไหน?”
ตฤณร้องทักร่างบางที่ทำท่าจะเดินหนีเขาไปเหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ อีกคน
“ต้องตอบด้วยหรือไง” มีนไม่ได้หันกลับมาตอบ ทำเพียงแค่ปรายหางตาดูเท่านั้นซึ่งนั่นก็ทำให้ตฤณอดหงุดหงิดขึ้นมาบ้างไม่ได้
“แล้วถ้าฉันจะให้นายตอบล่ะ”
“ฉันก็ไม่ตอบไง ถามอะไรโง่ ๆ” มีนหันมาย้อนกลับให้อีกฝ่ายได้แสบ ๆ คัน ๆ บ้างเพื่อเป็นการระบายความโกรธที่พุ่งวูบขึ้นมาเมื่อนึกได้ถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
“ปากดีนักนะ อยากโดนแบบเมื่อคืนอีกหรือไง”
ร่างสูงของตฤณขยับเข้ามาพูดใกล้ ๆ กับมีนที่นิ่งไปเมื่อได้ยินจนจบประโยค ดวงตากลมโตฉายประกายวาววับ...ถ้ามันใช้ฆ่าคนได้ คนตรงหน้าที่ยื่นใบหน้าลอยไปลอยมาตรงหน้าคงได้ตายสมใจเขาแน่นอน นึกแล้วก็อยากจะบีบให้คอให้ดับลาโลกไปของจริง
เมื่อคืน...
หลังจากที่เขาถูกตฤณยึดข้อมือไว้ไม่ให้ทำการป้อนข้าวต้มมรณะ(!?)ได้อีกเป็นคำที่สาม เขาก็ใช้มือข้างที่ว่างกดลงไปตรงแผลแตกที่มุมปากของอีกฝ่ายเสียเต็มแรงจนได้ร้องโอดโอยลั่นห้องครัว และแน่นอนว่าเสียงที่ร้องเหมือนควายออกลูกของไอ้รองประธานนักเรียนจะเรียกสมาชิกในบ้านให้โผล่มาดูด้วยความตกใจ
“เกิดอะไรขึ้นมีน!?” ม๊าร้องอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นตฤณลงไปนอนกองกับพื้นด้วยฝีมือและฝีเท้า(!?)ของเขา
“เป็นผมไม่ดีเองครับม๊า” น้ำเสียงที่แสร้งทำให้ดูเหมือนรู้สึกผิด เรียกได้ทั้งความเห็นใจและแปลกใจ “พี่เขายืนยันว่าลุกไหว ผมเลยไม่กล้าขัด...นี่ไงครับ”
แขนเรียวทำทีเข้าโอบประคองตฤณที่ทำตาปริบ ๆ มองเขาด้วยความงุนงง ก่อนจะต้องร้องโอยอีกครั้งเมื่อเขาย้อนภาพเหตุการณ์ให้ม๊าเห็นอีกครั้งหนึ่งด้วยการดึงร่างสูงออกจากเก้าอี้แล้วผลักลงพื้นดังโครมแบบเนียน ๆ ให้ดู
“เจ็บขนาดนี้ ม๊าว่าตฤณให้น้องประคองดีกว่ามั้ยจ้ะ” ม๊ามองมาด้วยสายตาเป็นห่วง ไม่แพ้กับคุณแฝดน้องทรยศที่ดูจะห่วงอดีตคู่อริเกินหน้าเกินตา
“เมย์ว่า ให้ป๊าตรวจดูอีกทีดีกว่านะพี่ตฤณ”
“นั่นสิ...เดี๋ยวป๊าตรวจใหม่ดีกว่า”
“อ๊ะ!!...เอ่อ...มะ..ไม่เป็นไรครับ” ตฤณกัดฟันตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างฝืด ๆ เนื่องจากโดนผู้หวังดี(!?) ที่เข้ามาช่วยประคองใช้เท้าเหยียบเข้าที่มือขวาเต็มแรง “ขอบคุณมากครับ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับพี่ตฤณ”
ดวงตากลมพราวระริกด้วยความสะใจอยู่บนใบหน้าเรียบเฉยสู้ประสานกับสายตาดุปนแค้นของคนเจ็บ มีนมองสีหน้าคาดโทษของตฤณอย่างชอบใจ ก็เขาได้บอกไปแล้วนี่ว่า...“ให้โอกาสไปก็ด้านไม่ไปสักที งั้นก็อยู่ที่นี่เตรียมตัวตายเลยแล้วกันนะครับ...ไอ้คุณพี่ตฤณ!!!” จะโทษกันทีหลังก็ไม่ได้นะ
“ถ้างั้น...ม๊าว่า มีนพาพี่เขาขึ้นไปนอนเลยละกัน เดี๋ยวข้างล่างม๊าจัดการให้เองจ้ะ”
“ครับ ไปกันเถอะครับพี่ตฤณ”
เป็นครั้งแรกที่ตฤณต้องยอมรับว่า ตัวเองในสภาพนี้แทบจะต่อกรกับศัตรูอันดับหนึ่งอย่างมีนไม่ได้เลย เห็นตัวบาง ๆ แบบนี้แต่ไม่นึกว่า แรงจะเยอะกว่าคนตัวโตบางคนเสียอีก
“เมย์เอาหมอนกับผ้าห่มสำรองไปไว้ห้องพี่มีนให้แล้วนะ” ยัยเด็กแสบที่เพิ่งจะกลับตัวกลับใจเป็นคนดียื่นหน้าเข้ามาเขาบอกราวกับเห่อพี่ชายคนใหม่
และนั่นก็ทำให้เป็นโชคดีของตฤณที่มีนไม่ได้ออกฤทธิ์ทำตามอย่างปากว่าด้วยเพราะเกรงใจน้องสาวสุดที่รักที่เดินขนาบข้างขึ้นบันไดมา ทำให้ตฤณได้โอกาสแก้คืนบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ
“อืม...ขอบใจมาก” ตฤณยิ้มขอบใจอดีตคู่อริแล้วแกล้งร้องโอดเบา ๆ พร้อมกับทรุดลงไปที่พื้น “โอ้ย!”
“เป็นอะไรไปน่ะพี่ตฤณ” เมย์อุทานขึ้นอย่างตกใจ ตรงข้ามกับมีนที่ทำตาขวางอย่างนึกรู้ว่า เขาแกล้งทำชัด ๆ มือเรียวที่จับแขนในท่าพยุงถึงได้กลับไปอยู่ในท่ากอดอกเพื่อดูท่าที
...ฉลาด...
ตฤณนึกชมร่างบางที่ยืนพิงกับราวบันไดโดยปล่อยให้น้องสาวเป็นคนดูแล แน่นอนล่ะที่เขาแกล้งทรุดลงไปก็เพื่อจะแกล้งใครบางคนที่รู้ทันแล้วขยับตัวออกห่างจากเขาทันควัน แต่นึกว่าจะหนีเขาพ้นเหรอ หึหึ
“สงสัยลงน้ำหนักผิดข้างไปหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรหรอก...พี่พอเดินไหว”
สีหน้าที่มักใช้เรียกความเห็นใจจากสาว ๆ ถูกเจ้าชายเพลย์บอยงัดออกมาใช้โดยเฉพาะ
“เมย์ว่าให้พี่มีนช่วยประคองดีกว่านะ” สาวเมย์ส่งความเห็นใจให้กับตฤณเป็นกระสอบ ๆ
...อัศวินเซเลอร์เห็นใจคนตกทุกข์ได้ยากเสมอ...เมย์รักทุกคนค่ะ...
มีนมองละครคุณธรรมฉากใหญ่อย่างหมั่นไส้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเลยตามเลยเพราะเมย์ส่งสายตาบังคับให้เขาต้องมาช่วยเหลือไอ้คนตกทุกข์ได้ยากในสายตาของเจ้าหล่อน
...ไอ้คนสำออย...
ทันทีที่ยื่นมือเข้าไปช่วยพยุง ดวงตากลมก็ตวัดฉับอย่างเอาเรื่องกับคนสำออยที่ลอยหน้าตาดี ๆ ทำไม่รู้ไม่ชี้เมื่อเอวข้างหนึ่งของมีนถูกยึดกระชับแน่นโดยมือหนาที่ยกขึ้นมาโอบราวกับใช้รั้งน้ำหนัก...แต่มันผิดที่...เกินไปแล้วนะไอ้รองประธานฯเฮงซวย!!!
“รบกวนด้วยนะครับน้องมีน”
สายตาพราวที่ฉายชัดถึงความมีชัยขยับเข้ามาใกล้จนเขาเองต้องเป็นฝ่ายผงะหงายออก
...มันใกล้เกินไปแล้ว...
มีนเม้มปากแน่นอย่างเจ็บใจ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกร้อน ๆ ที่หน้าอย่างไม่มีสาเหตุเมื่ออีกฝ่ายจงใจเทน้ำหนักมาที่เขาที่จำต้องโอบรับทั้งร่างเดินขึ้นบันได ใบหน้าคมคายเผยรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย นัยน์ตาคมวาววับฉายแววที่เขาอ่านไม่ออก...และไม่นึกอยากจะมองอีกต่อไป
...พ้นจากตรงนี้ไปเมื่อไหร่ สาบานได้ว่าฉันจะเหยียบนายให้จมกับไม้ปูพื้นห้องแน่ไอ้บ้า...
TO BE CONTINUE >>
*** อ่ะแน่ะ ๆๆ ถือมีดถือไม้จะมาเตรียมเสียบพุงขิมอ่ะเป่าเนี่ย หายไปแวบนึงเพราะเน็ตบ้านเน่า
อย่ามาโหดเหมือนมีนนา (ขิมอยู่ข้างคนหล่ออย่างตฤณ...โฮะ ๆๆ)
และเพื่อเป็นการไถ่โทษที่อัพเฉื่อยได้เต่า...อ๊ะ เหม็น ๆ ขอร้องว่าคนอ่านห้ามยกแขนขึ้น 555+
ขิมเลยอัพเพิ่มให้อีกตอนจะได้ไม่ค้างคากันว่า ที่ค้างคืนน่ะมีอะไร แต่จะให้ค้างกับตอนต่อไป
กร๊าก ๆๆๆ ไอ้ขิมชั่วร้ายได้โล่...ล้อเล่น ๆ ความจริงแต่งได้เท่านี้แหล่ะ หมดสต็อกอีกละ ไว้เจอ
กันตอนหน้าของหน้านะคะ ไปล่ะค่ะ อิอิ
ความคิดเห็น