สายเลือดแห่งราเคีย

ลำดับตอนที่ #1 :

คะ   ครืนนนนนนนนนน เปรี๊ยง  เสียงฟ้าร้องดั่งลั่นในคืนเงียบสงัดแต่ตอนนี้ได้กลายเป็นคืนที่น่าหนวกหูเสียเหลือเกิน  คลื่นลมพายุพัดรุนแรงโหมกระหน่ำต้นไม้อย่างไม่ไยดีต้นแล้วต้นเล่า ทำให้กิ่งไม้ที่เปราะบางหักลงอย่างง่ายดาย เป็นเวลานานทีเดียวจนกระทั่งท้องฟ้าที่มืดมิดเริ่มมีหยดน้ำเล็กๆตกลงมา กระทบกับสิ่งที่อยู่เบื้องล่างทุกหนแห่ง ทำให้พื้นที่แห้งแล้งอยู่นั้นเริ่มมีความชุ่มชื่นขึ้นมาหน่อย  จากฝนเม็ดเล็กๆได้กลายเป็นฝนเม็ดใหญ่ที่เหมือนได้รวมตัวกันเป็นเวลานานตกลงมาอย่างกระหน่ำ ถ้าจะเรียกก็คงเรียกได้ว่า นี่เป็นพายุครั้งใหญ่เลยทีเดียว  เสียงฟ้าผ่ายังคงดังดังกึกก้องอย่างต่อเนื่องเหมือนดั่งท่วงทำนองเพลงแห่งความตายที่บรรเลงสวดส่งวิญญาณ

ภายในปราสาทแน่นหนาที่มืดมิดถึงแม้เสียงฟ้าผ่าจะเข้ามาได้เพียงเล็กน้อย  แต่ยังมีร่างเล็กที่สั่นระริกเพราะความกลัวในความมืดแต่อย่างน้อยยังมีแสงเทียนสองสามเล่มวางอยู่ข้างๆจึงทำให้เห็นร่างที่นั่งกองอยู่กับพื้นตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ผมสีทองเงางามยาวถึงกลางหลังถูกรวบไว้อย่างง่ายๆที่ด้านหลังตอนนี้ได้พันยุ่งไปหมด นัยน์ตาสีครามที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาฉายแววตกใจไม่น้อยกับเสียงฟ้าผ่า  ริมผีปากสีกุหลาบสั่นระริก  สภาพของเด็กสาวตอนนี้ดูไม่ได้เลยแต่ถึงอย่างงั้นภาพของเด็กสาวยังคงความงามไว้อยู่

เปรี๊ยงงงงงง

กรี๊ดดดดด อะ ฮือออ ช่วยด้วย

ปัง   เสียงประตูดังขึ้นทำให้สาวน้อยร่างบางตกใจหันไปมองอย่างรวดเร็ว

"คุณหนูไอริสผมมาแล้วครับ"  เสียงของชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าเกลี้ยงเกลา ผมสีเงินยาวทิ้งตัวสลวยจนถึงกลางหลังบัดนี้ได้ถูกมัดขึ้นอย่างลวกๆผมยุ่งนิดๆ  นัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกายนั้นน่าช่างหลงไหลบัดนี้ได้ทำหน้าตื่นตกใจ  ดังขึ้น และได้รีบวิ่งตรงไปหาสาวน้อยร่างบางอย่างเหนื่อยหอบและอุ้มเธอขึ้นมา

 "เฟรอัล นายหายไปไหนมา ชั้นกลัวนะ"  สาวน้อยพูดขึ้นด้วยความดีใจเอ่อ..ปนน้อยใจหน่อยมั้ง

(ไม่มั้งแล้ว-3-)

 "ขอโทษครับคุณหนูไอริส " ชายหนุ่มกล่าวอย่างรู้สึกผิดที่ปล่อยให้ร่างบางอยู่คนเดียว ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าเธอกลัวเสียงฟ้าผ่าขนาดไหน

"ยกโทษให้ก็ได้แต่ต้องสัญญาก่อนว่า จะไม่หนีไปไหนอีก และเลิกชั้นว่าคุณหนูซักทีบอกกี่ครั้งแล้วไม่รู้จักจำ"  ร่างบางพูดขึ้นอย่างจริงจังแกมเจ้าเล่ห์

"ครับผมสัญญาคุณหนูไอริส แต่ข้อหลังผมคงทำไม่ได้เพราะยังไงคุณก็คือคุณหนูอยู่ไม่ว่าผมจะเรียกหรือไม่เรียกก็ตาม"

"งั้นชั้นก็ยังไม่หายโกรธหรอกนะ เฟรอัลนายน่ะเป็นเพื่อนชั้นนะไม่ใช่เป็นคนรับใช้หรือทาสนะ"

ชายหนุ่มทำหน้าลำบากใจพอสมควรก่อนจะให้คำตอบที่เรียกรอยยิ้มของสาวน้อยตรงหน้าได้

"ก็ได้  ก็ได้ผมสัญญาว่าจะอยู่กับเธอ .....  เอ่อไอริส ตลอดไปไม่ว่าอยู่ที่ไหน หนใดก็จะปกป้องเธอไอริส" ชายหนุ่มพูดขึ้น

"แหม  เฟรอัลพูดยังกับขอแต่งงานเลย"ไอริสแขวะกับอย่างอารมณ์ดี

"อ้าว หายกลัวฟ้าร้องแล้วหรอ"เฟรอัลจ้องมองไอริสก่อนจะส่ายหน้าอย่างระอา

.................................

เปรี้ยงงงงงงงงง

จิ๊บ จิ๊บ เสียงนกร้องประสานเสียงต้อนรับรุ่งอรุณ

กุบ กับ กุบ กับ เสียงเกือกม้าที่วิ่งมาดังขึ้น

            "อือ  เสียงอะไรนะ"  สาวน้อยตื่นขึ้นด้วยความงัวเงียสุดๆ

เธอลุกขึ้นมาแต่งตัวแล้วรีบลงไปดูข้างล่าง ...  ทำไมถึงวุ่นวายเช่นนี้

"เฟรอัล"

"หือ   มีอะไรหรือครับ  ไอริส "

"เอ่อ  มีใครมาหรอ " สาวน้อยถามอย่างสงสัย

"เอ่อ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน"

" ตกลงไม่รู้อะไรเลยรึไงเนี้ย"

"ช่างเถอะดูเองเดี๋ยวก็รู้"

รถม้าสีขาวงาช้างคันใหญ่ที่สลักเสลาอย่างวืจิตรกับม้าสีขาวนวลสองตัวที่ดูงามสง่าวิ่งมาจอดข้างหน้าของไอริส ภาพข้างหน้าเธอคูอลังการสร้างมาก แต่แล้วประตูก็เปิดออกมาอย่างช้าๆทำให้คนที่จ้องอยุ่เกิดความอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น ชายหนุ่มร่างสูงสง่า  นัยน์ตาสีน้ำเงิน ผมยาวสลวยสีรัตติกาลเงางามเห็นได้ชัดว่าได้รับการดูแลอย่างดี ลงมาอย่างเชื่องช้าแต่สง่างามภาพข้างหนาช่างเหมือนประติมากรรมอะไร

"กระผมมีนามว่า บลัดเรม  เป็นตัวแทนของท่านพ่อของคุณไอริส  ท่านบอกให้กระผมมาดูแลคุณหนูจนถึงเวลา....นั้น " ชายหนุ่มเอ่ยอย่างมีปริศนาและได้โค้งตัวลงประทับจุมพิตที่หลังมือของสาวน้อย

ไอริสตกใจนิดๆกับการทักทายของบลัดเรม  ก่อนจะสั่งให้คนใช้เตรียมห้องให้แขก

"เอ่อ  เวลานั้นที่ว่ามันเวลาไหนคะแล้วมันคืออะไร"

"เปล่า  ไม่มีอะไรครับ" ชายหนุ่มตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"ผมขอตัวไปก่อนนะครับ"

"เอ่อ คะ" ไอริสตอบอย่างงงๆ

ไม่เห็นเข้าใจเลยเวลานั้นมันเวลาไหนนะ ไอริสพึมพำกับตัวเอง

                                             ................................................