สายเลือดแห่งราเคีย

ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2

ว๊ายยย  

ตุบ 

เพล้ง ปัง โครม  ตุบ  ตุบ 

"โอ๊ยยย   เจ็บชะมัด  ใครนะมามัดเชือกไว้ตรงนี้รู้ทั้งรู้ว่ามันอันตราย  เจ็บชะมัด"

"หึ หะ 5555 นึกว่าใครมาทำเสียงหนวกหูอยู่แถวนี้ซะอีก  ที่แท้ก็คุณไอริสนี่เอง "

"เจ็บมั้ยครับคุณ ไอริส"  ชายหนุ่มร่างสูงนัยน์ตาสีรัตติกาลเอ่ยขึ้น พร้อมยื่นมือมาช่วยพยุงสาวน้อย 

"เอ่อ  ขอบคุณคะ คุณบลัดเรม แล้วอีกอย่างก็ไม่ต้องเรียกคุณนะคะ"  เธอพูดขึ้นและยิ้มให้

"งั้น ไอริสก็ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณด้วยเหมือนกันนะ

เพราะเธอมีอำนาจเหนือทุกคน " ชายหนุ่มพูดพึมพำเบาๆ

"เป็นไงบางครับ ยืนไหวมั้ยครับ  "

"เอ่อ ท่าทางเท้าน่าจะแพลงนะคะ  เอ่อ ยังไงก็ช่วยตามเฟรอัลมาหน่อยได้มั้ยคะ"

"เออ ผมว่าผมช่วยดีกว่ายังไงก็ไม่ใช่คนแปลกหน้ากันซักหน่อย หรือว่า ไอริสรังเกียจผม " ชายหนุ่มได้ทำหน้าน้อยใจขึ้นมานิดๆ (โธ่ทำยังกับตุ๊ด-3-)

"อะ เออ ก็ได้คะ ขอบคุณคะ  "

"ยังไงก็ขอบคุณมากคะที่มาส่งถึงห้อง  ยังไงเดี๋ยว ไอริสเดินเข้าเองได้คะ"

"ไม่ได้ ไอริสเธอเจ็บขาอยู่ไม่ใช่หรอ นั่งลงก่อนเถอะ เดี๋ยวทำแผลให้นะ"

โอ๊ยยย จะ เจ็บบเจ็บบ   (แง ไม่น่าซุ่มซ่ามเลย TOT)

"นี่ เสร็จแล้วไม่เห็นเจ็บเลยใช่มั้ย  "บลัดเรมยิ้มให้เหมือนบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ตอนนี้สาวผู้เคราะห์ร้ายได้เห็นรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรของ บลัดเรมเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ย

"ขอบคุณ  แต่ขอโทษนะใครว่าไม่เจ็บ  เจ็บจะตายชัก" ไอริสตอนนี้ทำหน้าเหมือนบุญไม่รับทำให้บลัดเรมขำขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจเบาๆ แต่ก็ยังไม่พ้นหูเจ้ากรรมของไอริสได้

"หัวเราะทำไม "

"เปล่า"

"ไม่จริงได้ยินนะอย่ามาดูถูกคนอย่างข้านะ"

"บอกว่าเปล่าไงมีหลักฐานรึเปล่าหล่ะ เจ้าหญิงไอริสจอมแก่น5555"ชายตรงหน้าตอบกลับอย่างรวดเร็วแต่ยังไม่วายที่จะยั่วโมโหคนข้างหน้า

ปิ๊ด

"นี่ ทำไมชั้นต้องแสดงหลักฐานด้วย"

"แค่นี้โกรธแล้วหรอ สาวน้อย5555"

ปิ๊ดปิ๊ด

"โมโหแล้วนะเดี๋ยวแม่แทงดิ้นซะเลย "ขณะนี้โทสะได้ครอบงำไอริสขึ้นมาทันที

"โธ่ แค่ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง ขอโทษก็ได้555 "บลัดเรมได้ยอมแพ้ในทันทีเมื่อเห็นไอริสโกรธ  ขืนเล่นมากกว่านี้คงต้องเกิดสงครามขนาดย่อมขึ้นแน่ ถึงแม้เหตุผลจะฟังไม่ขึ้นก็เถอะ  คงโดนหัวเราะตายแน่ เลย ทะเลาะเพราะหัวเราะ  บลัดเรมตัดใจอย่างเสียดายทั้งที่อยากจะเล่นมากกว่านี้

"อะ  นี่ เป็นการไถ่โทษ  "บลัดเรมได้ถอดจี้คอของตนออกและได้สวมสร้อยคอให้กับสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า

"นี่ ไอริสไม่ชอบรับของคนอื่นนะ " เธอรีบปฎิเสธทันทีและมองหน้าชายผู้อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่วางตา

"แต่นี่คือคำขอโทษนะ  หรือ จะไม่ยอมรับแม้กระทั่งคำขอโทษเลยรึไง "เสียงตอนนี้ของชายหนุ่มที่เบื้องหน้าดูเศร้ามากบวกด้วยหน้าวิงวอนแบบสุดขีดทำให้ไอริสที่เป็นโรคใจอ่อน ต้องรับสร้อยมาอย่างช่วยไม่ได้

"อะ  เอ่อ ขอบคุณนะ"  ยังไม่ทันสิ้นเสียงร่างของไอริสได้หายไปในห้องแล้ว

"ให้ตายเถอะ  เกลียดตัวเองจัง  ทำไมน้าถึงต้องใจอ่อนอย่างงี้ทุกทีเลย " เจ้าตัวสบถขึ้นอย่างไม่พอใจ

"แต่คิดคิดไปทำไมเราต้องโกรธขนาดนี้นะ  บลัดเรมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดร้ายแรงเลยนี่สงสัยพรุ่งนี้ต้องไปขอโทษแล้ว  "ไอริสเอ่ยกับตัวเองอย่างงง

"อาบน้ำดีกว่า "  เสียงของไอริสกล่าวขึ้นพร้อมถอดเสื้อของตนไปกองกับพื้นทำให้เธอสังเกตเห็นสร้อยคอที่บลัดเรมมอบให้อย่างชัดเจน

"ลืมเลยแหะ   สร้อยนี่ดูดูไปก็สวยดีเหมือนกันนะ"

สร้อยสีดำรัตติกาล ขอบประดับด้วยบิดงอเป็นเกลียวพันรอบทับทิมแซมด้วยมรกตเมื่อนำไปส่องไฟดูยิ่งงดงามยิ่งนัก  เหมือนถูกดึงดูดให้จ้องสร้อยไว้ตลอดช่างเป็นสร้อยที่งดงามอะไรปานนี้

ในห้องรับรองแขกที่ประดับด้วยเครื่องเรือนต่างๆ  ดูมีระเบียบ หน้าต่างเปิดกว้างอยู่ทำให้มองเห็นชายร่างสูงที่กำลังยืนอยู่ระเบียงหน้าต่าง

ชายหนุ่มนัยน์ตาสีรัตติกาลยืนจองมองขวดยา  "ได้ผลดีเกินคาดแหะ"

ขวดยาที่บลัดเรมถืออยู่คือ ยาที่ทำให้คนที่ได้สูดดมเข้าไปจะอารมณ์ร้อนมากขึ้นแต่จะได้ผลเพียง 10 นาทีเอง แต่ได้ผลดีมาก

"ไม่เสียแรงที่ตามจับตาดู"