Death line เส้นตายอาชญากรรม

ลำดับตอนที่ #6 : **(อัพตอนนี้นะฮ้าบ)จะเจอ..รึเปล่า 22%

         หลังจากเหตุการณ์นั้น เหล่าตำรวจก็เดินทางเพื่อย้อนกลับไปที่บ้านหลังนั้น เพื่อหาเกมส์ที่ว่า  ...หลังจากที่ทุกคนมาถึงบ้านในใจกลางป่าใหญ่ พวกเขาก็เริ่มสำรวจและค้นหาเกมส์XXX เกมส์นี้ลูกน้องในหน่วยสืบสวนคนที่บอกว่าเคยเล่นนั้น ได้บอกว่า 'เกมส์นี้มีลักษณะคล้ายชิบเล็กๆ ทำให้พกพาสะดวกและซ่อนง่ายอีกด้วย' และเนื่องจากว่ามันมีขนาดเล็กมากๆทำให้ยากต่อการค้นหา ..แม้จะใช้คนหลายคนแต่ในการตามหาวัตถุชิ้นเล็กๆมันอาจจะที่จะหลุดรอดสายตาไปได้เช่นกัน
         


          พวกเขาเริ่มตามหากันตั้งแต่ช่วงเที่ยงๆจนตอนนี้...เวลาได้ล่วงเลยมาจนถึงเวลาเย็นแล้ว พวกเขาเริ่มท้อและหมดหนทาง

"เฮ้!! พวกนาย ...กลับกันก่อนดีกว่า นี่ก็เย็นมากแล้ว"ยามะกล่าวขึ้น

"เดี๋ยวนะ ถ้าเราไม่หามันให้เจอตอนนี้ แล้วถ้าคนร้ายย้อนกลับมาเอามันไปละ แล้วเราจะทำยังไง?"มาาซารุสวนขึ้น

"นั่นสิครับหัวหน้ายามาโมโตะถ้าคนร้ายมันกลับมาแล้วพวกเราจะทำยังไง ละ..แล้วเกมส์นี้มันก็สำคัญในการสืบสวนมากด้วยนี่ครับ"ลูกน้องในหน่วยสืบสวนพูด

"เอ้า!! นี่ฉันเป็นห่วงพวกนายหรอกนะ ถึงพูดเนี่ย จะทำก็ทำต่อไป..แต่ลูกน้องฉันกลับได้แล้วมันเลยเวลามากแล้ว"พูดแล้วพร้อมกับเดินออกจากบ้านไป



        ลูกน้องของยามะก็เดินตามหัวหน้าของตัวเองออกมาจากบ้านและเดินทางกลับไปที่หน่วยทันที ส่วนพรรคพวกของหัวหน้ามาซารุพวกเค้าต่างหันไปมองหน้าของหัวหน้าองพวกเค้าเพื่อรอว่ามาซารุจะพูดอะไรต่อไป

  

"เอาเถอะ ยังไงนี่ก็เย็นมากแล้วกลับก่อนแล้วกัน  ส่วนเรื่องเกมส์ผมคิดว่าพรุ่งนี้เราค่อยหาจะดีกว่า"

"ครับ!"

 ทุกคนต่างแยกย้ายเพื่อกลับบ้านของตนเอง..

เวลา 20.00 น.

       ในบ้านของหัวหน้ายามาโมโตะ เขากำลังนอนแช่น้ำ พร้อมกับคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นและเรียบเรียงเหตุการณ์ หลักฐาน และสิ่งที่เกิดขึ้นตามลำดับ

  

"บ้านร้าง ปื้นทที่ยัดไส้กระดาษ เกมส์..  อืมมมแต่สำคัญที่สุดนี่ก็ต้องเป็นด่านต่อไปของเกมส์สินะ" ว่าพลางคิดไปเรื่อยๆๆ จนกระทั่ง

กริ๊ง

กริ๊ง

กริ๊ง!!!!!

เสียงโทรศัพท์บ้านของเขาดังขึ้น ยามะลุกจากอ่างน้ำด้วยสภาพเปลือยเปล่า แต่ก็ใช่ว่าเขาจะสนใจ เพราะบ้านหลังนี้เขาอยู่คนเดียว

"สวัสดีครับ นั่นใครครับ" เขากรอกเสียงปนรำคาญลงไปในสาย แต่ในสายไม่มีเสียงตอบกลับมา

ฉึบฉับ

ฉึบฉับ

แกร๊ก

แกร๊ก

มีเพียงเสียงดังรบกวนเท่านั้นที่ตอบกลับมา

"นี่ คุณครับนั่นใคร กรุณาตอบด้วย"ยามะกรอกเสียงซ้ำลงไป แต่เสียงในสายบนั้นยังคงเงียบไร้เสียงของมนุษย์ตอบกลับมา

"ถ้าคุณยังไม่พูด นับถึง 3 ผมจะวางแล้วนะครับ ผมจะวางแล้วนะครับ"ด้วยความสุดจะทน เขาคิดว่า คงจะเป็นพวกโรคจิตโทรมาเท่านั้น เขาจึงเริ่มนับ

"1"

"2"

"3"

ตู้ดๆๆๆๆๆ

ยามะวางโทรศัพท์กลับที่เดิม และเดินกลับไปที่ห้องน้ำเพื่อจะแต่งตัว

กริ๊ง

กริ๊ง

กริ๊ง

 

        ยังไม่ทันที่ยามะจะเดินไปถึงห้องน้ำเสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง ยามะเดินกลับไป 

"สวัสดีครับ นั่นใครครับ"

"..." ไร้เสียงตอบ

ยามะเริ่มหมดความอดทนอีกครั้ง แต่เขายังไม่วางโทรศัพท์แต่เลือกที่จะถือสายต่อไปเรื่อยๆๆๆ

จนผ่านไป 10 นาทีก็แล้ว  ..ก็ยังไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ

จนในที่สุดยามะก็ต้องวางสายไป เป็นแบบนี้อยูหลายครั้งจนเขาแทบหมดความอดทน

กริ๊ง

กริ๊ง

กริ๊งงงงง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เขาหัวหลังไปคว้าโทรศัพท์และกรอกเสียงลงไปว่า

"นี่ผมไม่รู้นะคุณคือใคร แต่ถ้าจะโทรมาแล้วไม่พูด ก็ไม่ต้องโทร!"

เสียงปลายสายเงียบไปสักพักแล้วสวนขึ้นมาว่า 

"อะไรกัน นี่ฉันโทรมาแค่ครั้งเดียวเองนะ"เสียงนี้คุ้นหูมาก แต่แน่ล้ะเสียงแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก มาซารุ!!!

**ค้างไว้ๆๆๆค้างอีกแล้วววว แงงง ทุกคนนนหายไปหมดแล้วเหรอออออออ  กลับมาเต๊อะ คือค้างไว้นานมากกก #กอไก่พันล้านตัว 

เค้ามาแล้วนะเตงง อย่้างอนเก๊าน้าาา มีอะไรขาดเหลือเม้นไว้เลยก้ะะะะะะะ ขอบคุณทุกคนที่กลับมาหรือเพิ่งมาด้วยนะค่ะ