คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เริ่มสืบ 100%
“อ้อ เรื่องนั้นง่ายนิดเดียว เราก้อแค่จะให้พวกนายช่วยหาข้อมูลให้หน่อยนะ”
“ก้อทำไมไม่ให้หน่วยข่าวกรองช่วยล่ะ”
“ไม่ได้หรอกครับ พวกเราจะต้องเก็บข้อมูลเป็นความลับครับ”
“ทำไมล่ะ??”
“ก้อเพราะว่าตอนนี้เรากำลังตามหาฆาตรกรที่ไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นใคร เพราะฉะนั้นเราจึงต้องให้พวกนายที่ไม่ค่อยจะสุงสิงกับใครเขามาช่วยไงล่ะ”
“ พูดงี้ ไม่ช่วยซะดีไม๊เนี่ย”
“ไม่ได้นายตกลงจะช่วยพวกเราแล้วจะกลับคำไม่ได้เด็ดขาด!!”
“รู้แล้วน่า แล้วไหนล่ะเบาะแส”
คำตอบที่ได้กลับมาจากหน่วยปฏิบัติการทุกๆคน คือ การส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธว่าไม่มีครับ
“เฮ้อ ...แล้วแบบนี้จะให้ทำไงได้เล่า”
“ก้อเพราะแบบนี้ไงเราถึงต้องมาขอร้องให้พวกนายช่วยหน่ะ”
“อ๋อๆ เราคือตัวเลือกสุดท้ายแล้วสินะ”
“ช่วยทีนะครับ!!”
“ยังไงก้อถือซะว่าเราเคยเป็นเพื่อนเก่ากันล่ะกันนะ ฉันไม่รู้ว่าจะพึ่งใครแล้วนอกจากนาย”
“ถ้างั้นบอกมาทีสิ ว่าจะให้พวกเราเริ่มต้นสืบจากตรงไหน”
“ก้อถ้าเป็นจากหลักฐานที่เรามีแล้ว ก้อมีแค่นี้แหละ”ว่าพลางยื่นเอกสารปึกหนาไปให้อีกฝ่าย
“อืม แล้วไอ้หลักฐานที่ว่านี้นะ ใครเป็นคนไปพบ”
“คือ เรื่องนั้น.. ก้อเป็นเรื่องที่คนมาแจ้งเบาะแสไว้เฉยๆนะ แต่พวกเร้าก้อลองไปดูมาทุกที่เลย”
“อืม แล้วคนที่มาแจ้งเบาะแสกับพวกนายหน่ะ เป็นคนเดียวกันรึเปล่า”
"ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะทุกคนที่แจ้งเบาะแสเกี่ยวกับคดีนี้ส่วนมากจะแจ้งกับยามข้างล่างแล้วให้เขาขึ้นมาบอกพวกเราน่ะสิ เลยไม่มั่นใจ"
"แล้วทำไมพวกนายไม่ลองไปถามยามข้างล่างล่ะ"
"พวกเราถามแล้วนะครับแต่เขาบอกว่าเขาจำไม่ได้"
"แล้วกล้องวงจรปิดหล่ะ"
"คือกล้องตอนนั้น มันเสีย!!"
"ถามจริงเถอะ ที่น่มันจะมีอะไรที่ใช้ได้มั่งเนี่ย!!"
"แล้ว..เอาไงดีครับ"ลูกน้องหน่วยปฏิบัติการพูดขึ้น
"พวกนายยังเก็บ หลักฐานทั้งหมดที่เจอเอาไว้รึเปล่า"
"ก้อ ถ้าเป็นในเอกสารที่เราเพิ่งให้ไปเมื้อกี้นี้ก้อยังมีอยู่แหละ"
"โอเคถ้างั้นเราก้อเริ่มจากไปตรวจสอบหลักฐานก่อนแล้วกันนะ รองฮายาชิ"
"ครับ แล้วทุกคนจะไปด้วยกันไหมครับ"ว่าพลางหันไปถามคนในหน่วย
"ค่ะ/ครับ!!"ทุกคนตอบเสียงดังฟังชัด
"แล้วเราจะเริ่มกันตอนไหนดีครับ"อากิระ ถามขึ้น
"ก้อ เอาเป็นพรุ่งนี้ดีไหม"
"งั้นวันนี้ทุกคนก้อแยกย้ายไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เจอกันที่นี่เวลา เก้าโมงเช้า"หัวหน้าหน่วยสืบสวนพูดก่อนที่จะแยกตัวออกไป
"ราตรีสวัสดิ์นะครับทุกคน"รองหัวหน้าฮายาชิ พูดก่อนที่หน่วยสืบสวนทั้งหมดจะค่อยๆเดินออกจากห้องไป
"พวกเราก้อไปพักบ้างเถอะ"
"ครับ!!"
วันรุ่งขึ้น ขณะนี้เป็นเวลา 8:55 แล้วแต่หน่วยปฏิบัติทกคนมาก่อนเวลากลับยังไม่เห็นวี่แววของหน่วยสืบสวนสักคนเดียว
"นี่มันก้อจะเก้าโมงแล้วนะครับทำไมพวกเขายังไม่มา"
"เอาน่า ก้อเขานัดเราเก้าโมง ใจเย็นๆสิ"หัวหน้ามาซารุบอกกับลูกน้องที่มาถามด้วยสีหน้าเรียบตึง แต่หากสังเกตุดูดๆแล้วเขากำลังโกรธอยู่!!
"ครับ ..ครับ"
ติ๊ง
ต๊อง
#พยายามคิดว่ามันเป็นเสียงระฆังเด้อ
ขณะนี้เสียงระฆังประจำเมืองก็ได้ดังขึ้น มันจะดังขึ้นทุกๆ 1 ชม. ตอนนี้มันดังเพื่อเป็นสัญญาณว่าขณะนี้ 9 โมงแล้ว
แต่เมื่อเสียงระฆังดังขึ้น ก้อตามด้วยเสียงฝีเท้า 6 เสียงที่วางลงตรงหน้าของหน่วยปฏิบัติการทุกคนด้วยความพร้อมเพรียง
"อ้าว ไงครับมากันซะเร็วเชียวนะ"หัวหน้ายามะ ทักทายขึ้น
"ก้อไม่หรอก...นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วห๊ะ!!"เมื่อหัวหน้ามาซารุได้ยินคำทักทาย ก้อเริ่มตวาดเสียงลั่นทันที
"ห๊าาา พวกฉันนัดเก้าโมงไม่ใช่รึไง แล้วนี่ก้อเพิ่งเก้าโมง ไม่สายสักกะหน่อยนี่ครับ"
'นี่มันยั้วฉันใช่ไม๊ แกนะแก...'หัวหน้ามาซารุคิด และทำได้เพียงกำมือแน่นเท่านั้น
"โอเคๆ ถ้างั้นพวกเราไปเริ่มสืบกันเลยดีกว่านะ"
ต่อค่ะ
ณ ห้องเก็บหลักฐาน
"เอ้า! มาทางนี้" หัวหน้ามาซารุกล่าว พลางเดินนำหน่วยสืบสวนทุกคนกับลูกน้องของตนเองให้ไปยังที่เก็บหลักฐาน
แอ๊ดดด..
เสียงประตูห้องบานเก่าที่อยู่ภายในห้องเก็บหลักฐานขยับอ้าออกเนื่องจากแรงดึงของมาซารุ
เมื่อประตูเปิดออก หน่วยสืบสวนก้อรีบเดินเข้าในทันที
"นี่!! ไอห้องสกปรก โสโครกขนาดนี้เนี่ยมันจะมีหนูไม๊เนี่ย"เมื่อเข้าไปถึงหัวหน้ายามะก้อเริ่มโวยวายทันทีเพราะสภาพของห้องที่ตอนนี้บนโต๊ะต่างๆเต็มไปด้วยฝุ่น บนผนังและเพดานมีหยากไย่เกาะอยู่เต็มไปหมด
"ก้อมันช่วยไม่ได้นี่ ห้องนี้ถูกปิดเอาไว้นานแลล้วจนพวกนายขอเข้ามาที่นี่นี่แหละ"
"นี่มันห้องสำคัญไม่ใช่รึไง ทำไมไม่ดูแลรักษา"
"ก้อนะ ห้องนี้ที่จริงแล้วก้อเคยเป็นห้องที่สำคัญห้องหนึ่ง แต่ว่าพอเริ่มเกิดคดีที่ว่าขึ้นห้องนี้ก้อเลยถูกปิดและไม่ให้ใครเข้าออกเลยน่ะสิ"
"เอาเถอะๆ ยังไงซะตอนนี้ก้อเอาหลักฐานมาตรวจเช็คอีกทีเถอะ"หัวหน้ายามะเสนอ
"แต่ก่อนอื่นเลยนะ ฉันคิดว่าเราควรที่จะทำความสะอาดห้องนี้ให้มันดูเรียบร้อยกันก่อน"
"แล้วใครจะเป็นคนทำกันหล่ะ"หัวหน้าหน่วยปฏิบัติกล่าวขึ้น
.
.
.
.
เงียบ ไร้วี่แววของเสียงตอบรับ
ห้องสกปรกแบบนี้ใครมันจะไปกล้าทำกัน ล่ะฟ่ะ
ให้ทำทั้ังชาติก้อคงจะไม่เสร็จ หรอกคร้าบบหัวหน้า
เสียงในใจของลูกน้องเมื่อได้ยินคำถาม
ทันใดนั้นเอง
ปั๊ง
ป๊อง
แป๊ง
.
.
.
(- - )( - -)
"เอ๋ เมื่อกี้เสียงใครอะไรตก"
เงียบ
"ก้อ ฉันถาม.."ยังไม่ทันที่หัวหน้ามาซารุจะกล่าวจบลูกน้องในหน่วยคนนึงก้อแทรกขึ้นมา
"คือ มันเป็นเสียงของอุปกรณ์ทำความสะอาดตรงนี้หล่นนะครับ"ว่าพลางชี้ไปตรงที่ตอนนี้มีอุปกรณ์ทำความสะอาดนอนแอ้งแม้งอยู่หลายอย่าง
"อืมมม ตอนนี้เราก้อมีอุปกรณ์แล้วขาดแต่คนทำ...สินะ"หัวหน้ายามะกล่าวขึ้นเสียงเรียบ
"งั้นเอางี้ ของก้มี คนก้อมี เราก้อช่วยกันทำซะเลยแล้วกันจะได้เสร็จเร็วๆแล้วมาเริ่มสืบกันต่อ "
จนนาทีนั้น จนในขณะนี้ก้อเย็นจนเกือบพลบคำ่แล้ว หน่วยทั้งสองจึงหยุดการทำความสะอาดและกลับบ้านไป แต่พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่า ตั้งแต่พวกเขาเข้ามาภายในห้องๆนั้น ก้อมีสายตาคู่หนึ่งจึงมองพวกเขาไม่เคยคลาดสายตา
สายตาที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าสายตานั้นเป็นของใคร
....และมาจากไหน
วันรุ่งขึ้นพวกเขาก้อนัดกันเวลาเดิมเพื่อมาทำความสะอาดต่อจากที่ค้างไว้เมื่อวาน
วันนี้ทุกคนแต่งตัวกันด้วยเสื้อผ้าธรรมดาเพราะในเมื่อรู้แล้วว่าสิ่งที่ต้องไปเจอถ้าใส่ชุดที่ใช้ทำหน้าที่ พวกเขาคงต้องลาหยุดแล้วไปซักที่บ้านเลยละมั้ง
เมื่อทุกคนเดินขึ้นมาที่หน้าห้องเก็บหลักฐานพวกเขาก้อต้องชะงักฝีเท้าลง เมื่อภาพที่บานประตูที่เปิดอ้าเอาไว้ และเมื่อมองเข้าไปในห้องนั้นทุกคนก้อต่างแปลกใจเมื่อสภาพภายในห้องตอนนี้กลับไปมีสภาพคล้ายเมื่อวาน เพียงแต่ ตอนนี้มีเพียงสิ่งของบางอย่างที่วางระเกะระกะอยู่บนพื้น คล้ายกับว่า เมื่อคืนห้องนี้ได้เจอลมพายุลูกใหญ่พัดผ่านห้องๆนี้
...แต่....
สิ่งที่น่าแปลกใจมากที่สุดคือ ที่มุมห้องมุมหนึ่งมีกองกระดาษวางเอาไว้ กองกระดาษที่น่าจะต้องอยู่ในสภาพกระจัดกระจาย แต่ทว่ากองกระดาษกองนั้นกลับวางเป็นระเบียบ โดยที่ข้างๆมีกระดาษแผ่นหนึ่งคล้ายจดหมายวางเอาไว้
ในขณะนั้นคนที่ได้สติก่อน คือ หัวหน้าทั้งสอง ที่ตอนนี้กำลังเดินเร่งรุดเข้าไปดูกระดาษแผ่นนั้น และเริ่มเปิดอ่านโดยมีหัวหน้ามาซารุเป็นผู้อ่าน
เมื่อได้อ่านข้อความในจดหมายแล้วหัวหน้ามาซารุ ก้อเดิน ไปที่ตู้ใบหนึ่ง และค่อยๆเปิดตู้ออก หลังจากนั้นทุกคนถึงกับเบิกตากว้าง เมื่อเห็นว่า สิ่งของที่อยู่ในตู้นั้น คือ หลักฐาน ที่พวกเขากำลังตามหา เมื่อเห็นดังนั้น หัวหน้ายามะจึงเดินตามหัวหน้ามาซารไปและพร้อมกับช่วยขนหลักฐานจากตู้ออกมา เมื่อเหล่าสมาชกเห็นดังนั้นจึงรีบกรูกันเข้าไปช่วยขนของ มาวางไว้ที่บนโต๊ะกลางห้อง
"เอาละ ในเมื่อตอนนี้เราก้อเจอหลักฐานแล้วถ้างั้นเราก้อมาช่วยกันตรวจเช็คหลักฐานเลยแล้วกัน"หัวหน้ามาซารุพูดขึ้น
"เริ่มจากชิ้นนี้ก่อนแล้วกัน"หัวหน้ายามะว่างพลางหยิบของชิ้นหนึ่งออกมาจากกองหลักฐาน
และสิ่งที่หัวหน้ายามะหยิบขึ้นมานั้นมันคือ มีดพกเล่มหนึ่งซึ่งหน้าตาของมันก้อเหมือนกับมีดทั่วๆไป แต่หัหน้ายามะก้อยังพลิกไปพลิกมาสำรวจมีดทั้งเล่ม
ตึก
ตึก!
ตึก!!
( - -)
ทุกคนในห้อง(ยกเว้นยามะและมาซารุที่กำลังตั้งใจจสำรวจมีดเล่มนั้น)หันไปตามเสียงดังที่ดังอยู่ภายนอกห้อง และเสียงนั้นยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ และตอนนั้นเองประตูห้องก้อเปิดออกด้วยเเรงผลักของผู้ชาย ที่วิ่งขึ้นมานั้น และด้วยความเร็วที่เขาวิ่งขึ้นมานั้นทำให้เขาไม่สามารถหยุดได้ จึงทำให้เขาวิ่งเข้าไปชนหัวหน้ายามะที่กำลังถือมีดอยู่ ทำให้มีดเล่มนั้นตกลงที่พื้นและ
(.__.)
ทุกสายตามองที่ท้ายด้ามมีดเล่มนั้นเมื่อพบว่ามีบางสิ่งหลุดออกมา เมื่อเห็นดังนี้นหัวหน้ายามะจึงหยิบมีดเล่มนั้นขึ้นมาแล้วก้อได้ทำการหยิบเจ้าส่วนที่โผล่ออกมาจากท้ายด้าม และเมื่อหยิบออกมาทำให้พบว่า มันคือหลอดกระดาษ ยามะจึงได้ทำการหยิบ หลอดนั้นมาและแกะออกเพื่อที่จะดูกระดาษด้านใน
เมื่อแกะหลอดๆนั้นออกมาแล้วทุกสายตาจึงจ้องไปยังกระดาษที่ยามะหยิบมาคลี่ออกช้าๆ
เมื่อหยิบออกมาสำเร็จทำให้พบว่า บนกระดาษแผ่นนั้น มีรอยสลักสัญลักษณ์บางอย่างเขียนเอาไว้
"นี่มัน...คล้ายๆกับอะไรสักอย่างเลยนะครับ"ลูกน้องในหน่วยปฎิบัติการคนหนึ่งพูดขึ้น
"ฉันว่าฉันเคยเห็นรอยแบบนี้ในหนังสือ นะ...รู้สึกว่าจะเป็นตัวอักษรโบราณหน่ะ"ยามะพูดหลังจากที่สังเกตุสิ่งที่ปรากฎบนกระดาษแผ่นนั้นสักครู่
"เอาล่ะทีนี้เราก้อรู้แล้วนะ ว่านี่คืออะไรแล้วจะทำไงต่อ"
"ฉันว่าเราควรที่จะแปลเจ้าพวกอักษรพวกนี้ก่อน เพราะฉันคิดว่ามันน่าจะนำเราไปสู่อะไบางอย่างได้ละนะ"ยามะตอบ
"แล้วใครจะทำ"
"พวกฉันจัดการเอง ที่ห้องสมุดของหน่วยฉันมีหนังสือแบบนี้อยู่เยอะเหมือนกันนะ แล้วพวกนายว่าไง" ว่าหันไปถามลูกน้องในหน่วย
"คุณว่าไงพวกผมก้อว่าแบบนั้นล่ะครับ"รองฮายาชิพูดขึ้นหลังจากได้ยินคำถาม
"ใช่ค่ะ/ครับ"
เมื่อได้ยินดังนั้น หัวหน้ายามะจึงเดินนำลูกน้องของตนค่อยเดินออกจากห้อง
"ยะ...อย่าเพิ่งครับ ให้พวกผมช่วยด้วยนะครับ"
"ถามหัวหน้าพวกนายเองสิ"
"ได้ๆ ไปเถอะให้พวกเขาจัดการกันฝ่ายเดียวมันก้อม่ดีนี่นะ"
"ครับๆ หัวหน้า...แล้ว หัวหน้า..ล่ะครับ"ลูกน้องของมาซารุถามหัวหน้าตัวเองเมื่อเห็นว่าท่านไม่ยอมเดินออกมาจากห้อง
"ฉันว่าจะตรวจสอบอะไรนิดหน่อย"ตอบด้วยสีหน้าเรียบ
"อ่า...ครับๆ งั้นพวกผมไปแล้วนะครับ"
ตอนนี้ทุกคนเดินทางมาถึง ณ หน้าห้องสมุดของหน่วยสืบสวนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
(0.0)
หน่วยปฏิบัติการได้แต่ตกตลึงกับความอลังการของสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
"ทำไมมันใหญ่จังล่ะครับเนี่ย มันใหญ่กว่าของหน่วยพวกผมด้วยนะเนี่ย"
"ก้อแน่ล่ะสิ หน่วยของพวกนายมันมีไว้ใช้เกี่ยวกับการปฏิบัติการต่างๆ ส่วนของพวกฉันมันต้องใช้ทั้งการสำรวจ และข้อมูลน่ะสิ"
"อ๋อ งั้นเองแต่ว่านะครับมันดูท่าจะใหญ่กว่าของหน่วยข่าวกรองด้วยนี่ครับ"
"ก้อแหม ล่ะนะเจ้าพวกหนวยข่าวกรองหน่ะส่วนมากจะใช้คอมกันมากกว่าและอีกอย่างข้อมูลแทบทั้งหมดที่หน่วยข่าวกรองมีมันก้อมาจากพวกฉันนะแหละ"
"งั้นฉันว่าเรารีบๆ เข้าไปแปลเจ้านี่ก่อนเลยนะ"
แต่ก่อนที่ทุกคนจะเข้าไปหัวหน้ามาซารก้อได้แจกและแบ่งส่วนกันไปหาแปลแต่ละข้อความ
เมื่อทุกคนเข้าไปก้อต้องตกใจในความอลังการของด้านใน โต๊ะเป็นโต๊ะแบบยาวไม้สักทั้งตัวมีเก้าอี้ทำจากไม้สักเช่นเดียวแต่เป็นไม้สักเป็นลวดลายรูปทรงต่างๆ บวกกันชั้นวางหนังสือที่่จัดอย่างเป็นระเบียบแล้วยังมีเคาน์เตอร์ สำหรับพวกที่ต้องการนั่งหรือยืนพิงกำแพง อีกด้วย
เมื่อยามะปล่อยให้หน่วยปฏิบัตืการชื่นชมกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วเขาก้อให้ทุกคนเริ่มทำหน้าที่
เวลาก็ได้ผ่านล่วงเลยมาเป็นเวลาพอสมควรแล้ว
"พวกนายหากันครบรึยัง"หัวหน้ายามะตะโกนถามสมาชิกในห้องสมุด
"เหลืออีกนิดนึงครับ"ลูกน้องของหน่วยปฏิบัติการคนหนึ่งพูดขึ้น
แอ๊ดดดด....
เสยงของประตูบานใหญ่ค่อยๆเปิดออกทำให้สายตาของทุกคนในห้องสมุดจ้องไปยังจุดเดียวกัน ด้วยความงสัยว่าใครมันกล้าพอที่จะเดินเข้ามาในห้องสมุดของหน่วยสืบสวน แต่เมื่อทุกคนเห็นว่าเป็นใครก็กลับไปสนใจทำหน้าที่ของตัวเองต่ะ..
"อะไรกัน.. นี่พวกนายหากันตั้งนานแล้วยังไม่เสร็จอีกหรอ"ผู้มาใหม่พูดขี้น
"แล้วเห็นว่าเสร็จรึยังล่ะ นี่มันเป็นอักษรโบราณนะมันก็ต้องมีใช้เวลากันมั่งแหละ ..แล้วก็จำไว้คนที่ไม่คิดจะเข้าช่วยน่ะไม่มีสิทธิ์บ่นเข้าใจมะ.."หลังจากที่ได้ยินคำถามหัวหน้ายามะก็พล่ามยาว
"อ้าวเหรองั้นก้อทำต่อไปแล้วกัน" แต่ก่อนที่หัวหน้ายามะจะพูดจบเสียงเข้มของหัวหน้ามาซารุ(ผู้มาใหม่)ก็ดังขัดจังหวะ พอได้ยินดังนั้นทำให้ยามะถึงกับโกรธจัดเนื่องจากได้ยินคำพูดของคนที่มาช้าแล้วยังจะมาพูดแบบนี้ แต่เขาก็มีสติพอที่จะเงียบไว้เพราะที่นี่คือห้องสมุดถึงจะไม่มีคนเข้าใช้ก้อเถอะแต่ยังมันก้อคือมาราทในการใช้ชีวิตในสังคม และอีกเหตุผลนึงคือถ้าอลาวาทตอนนี้หน้าที่การแปลตัวหนังสือของพวกลูกน้องก็ต้องหยุดชะงักแล้วมาช่วยหยุดเขาแน่นอน ด้วยเหตุนี้ยามะจึงเลือกที่จะระงับความโกรธไว้แล้วเดินไปช่วยลูกน้องในการแปลตัวหนังสือ
เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าๆการแปลตัวหนังสือแล้วเรียบเรียงก็เสร็จไปได้ด้วยดี
"เอาละเราลองมาอ่านข้อความพวกนี้ดูกันดีกว่าว่าจะได้เรื่องอะไรมาเพิ่มเติมบ้้าง"มาซารุที่เงียบมานานพูดขึ้น พร้อมกับเรียกให้ลูกน้องคนอื่นๆให้มาสุมหัวกัน
"งั้นตอนนี้เราเอาข้อความทั้งหมดที่แบ่งกันไปแปล มาอ่านกันเลยแล้วกันครับ"เสียงของรองฮายาชิพูดขึ้น
"..."
"นะ..นี่มัลายแทงสมบัติ มะ..ไม่ใช่เหรอครับ"ลูกน้องหน่วยปฎิบัติการพูดขี้น
"อืมมม...แต่ฉันว่า ..มันคล้ายกับเกมส์เกมส์นึงที่ฉันเคยเล่นเลยนะ"เสียงลูกน้องคนนึงพูดขึ้น ทำให้ทุกสายตาหันไปจ้องลูกน้องคนนั้น
"เกมส์อะไร"มาซารุถามลูกน้องของตัวเอง ด้วยการกดเสียงต่ำ
"คะ..คือ มันคือเกมส์XXX ครับ"
"หืม ...เกมส์XXXหรอ ใช่เกมส์ที่มันต้องหาขุมทัพย์เพื่อปลดล็อกด่านต่างๆรึเปล่า"
Ps:เกมส์XXXเป็นเกมส์สมมุตินะค่ะ มันคือเกมส์ที่้องผ่านด่านตางๆดยการค้นหาขุมทรัพย์
ตามด่านต่างๆเพื่อที่จะไปให้ถึงด่านสุดท้าย ในแต่ละด่านก็จะต้องมีการแปลลายแทง
ต่างๆแล้วเมื่อไปถึงที่ๆมีขุมทรัพย์ซ่อนอยู่ก็จะเจอกับปีศาจที่เฝ้าขุมทรัพย์ด่านต่างๆโดย
ปีศาจในด่านต่างๆความยากจะขึ้นอยู่กับระดับของปริมาณของขุมทรัพย์ที่ได้ขุมทรัพย์นั้น
ปริมาณของมันจะมากขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่ผ่านแต่ละผ่าน
XXXไม่งงใช่มั้ย ...อย่างงเลยเถอะพลีสสสXXX
"ชะ ...ใช่ครับ"
"แล้วไอ่คำใบ้พวกนี้มันเกี่ยวอะไรล่ะ"ยามะ ถามขึ้น
"ตามที่ผมลองอ่านดูคร่าวๆนีน่าจะเป็น แผนที่ที่นำมาเรียบเรียงเป็นตัวอักษรที่ใช้ในการค้นหาขุมทรัพย์ในด่านสุดท้ายน่ะครับ ....แล้วก็เป็นด่านที่มีสถิติคนผ่านน้อยที่สุดด้วย คะ...ครับ"
"แล้วนายเล่นผ่านรึยังล่ะ"
"ยังเลยครับ เพราะด่านนี้เป็นด่านที่บอส(คนเฝ้าขุมทรัพย์)นั้นจะเก่งมากถ้าไม่ล่อมันไปที่อื่นนอกจากหน้าขุมทรัพย์ก็จะไม่สามารถนำขุมทรัพย์มาได้เลย ...แล้ววิธีที่ว่านั้นก็ถูกปิดเป็นความลับครับ"
"ใครเป็นคนปิด"
"มีข่าวลือออกมาครับว่ารัฐบาลเป็นคนปกปิดความลับที่ว่า"
"แล้วรัฐบาลจะปิดเพื่ออะไรล่ะ"
"อันนี้ ผมไม่ทราบเหมือนกันครับ รู้แค่ว่ามีคนปล่อยข่าวลือนี้ออกมา"
"งั้นช่างมมันเถอะ ..แล้วเราจะไปหาเกม์ที่ว่านี้จาไหนล่ะ"ยามะพูด
"ไม่ทราบครับ แต่ว่าถ้าจะไปซื้อเกมส์มาตอนนี้ก็คงหายากแล้วละครับ"
"เดี๋ยวนะถ้าอันนี้ มันเป็นของที่จะให้คน้ายจริงๆ ...ถ้างั้นคนร้ายก็ต้องมีเกมส์ที่ว่านี่นะสิ"
"นั่นสิ ..ถ้างั้นเราไปบ้านที่เราไปเจอมีดเล่มนี้เลยแล้วกัน"
#ไรท์มาอัพแล้วนะ TT อัพให้ก่อนสงกรานต์เลยเพราะช่วงสงกรานต์ไรท์คงไม่ได้มาอัพให้นะค่ะ ไรท์ต้องไปทำธุระต่างจังหวัดนิดหน่อย
ขอให้ท่านผู้อ่านทุกท่าน เล่นสงกรานต์กันอย่างมีความสุขนะค่ะ ระวังเรื่องความปลอดภัยกันด้วยนะค่ะ
ค่าในที่สุดตอนนี้ก้อได้จบลง เร็วมาก(ด้วยความLazyของเจ้าของเรื่องนะค่ะ)ขออภัยด้วยหากเนื้อเรื่องมันน่าเบื่อ **
//ไรท์มาอัพให้แค่นี้ก่อนนะ ตอนนี้เดี๋ยวก็จะจบแล้วค่ะรีดเดอร์ทุกท่านนนน
ที่ไม่ได้มาอัพให้นี่ไม่ใช่ละเลยนะค่ะ คือว่าไรท์เพิ่งไปเข้าค่ายมา เหนื่อยมาก#ขอบ่นหน่อย555
แล้วอีกอย่างไรท์จะไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอนค่ะ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจเกี่ยวกับเนื้อหาหรืออะไรหรือจะเข้ามาบ่นแลกเปลี่ยนความรู้สึกก็ได้นะค่ะติดต่อไรท์ได้ที่ Facebook:Sarita Panpimyai นะค่ะ
**สุดท้ายนี้รักรีดเดอร์ทุกคนนะค่าา เม้นท์ได้นะไม่จำเป็นต้องเกี่ยวกับนิยาย อะไรก็ได้บ่นได้เต็มที่ๆ
ความคิดเห็น