Death line เส้นตายอาชญากรรม

ลำดับตอนที่ #3 : ช่วยเราเถอะ

 "มีอะไรครับหัวหน้ามาซารุแห่งกองปฏิบัติการผู้ยิ่งใหญ่.."หัวหน้ายามาโมโตะพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท

"ก้อไม่ได้อยากจะมานักหรอก.....ครับคุณยามาโมโตะผู้จู้จี้ขี้บ่นแห่งหน่วยสืบสวน"อีกฝ่ายก้อตอบกลับด้วยน้ำเสียงเช่นเดียวกัน

"อย่ากวนประสาทให้มากนักนะ มีอะไรก้อรีบๆพูดมาพวกฉันยิ่งยุ่งๆอยู่!!"หัวหน้ายามาโมโตะที่ตอนนี้กำลังหมดอารมอย่างสุดๆ ตะหวาดใส่หัวหน้ากองปฏิบัติการ

"คือพวกฉัน..."และยังไม่ทันที่บอสกองปฏิบัติการจะพูดจบหัวหน้ายามะ(ย่อนะขี้เกียจพิมพ์ชื่อ)ก้อแทรกขึ้นมาก่อน

"แล้วเจ้าพวกที่ยืนออกันอยู่นั่นหน่ะ จะเข้าก้อเข้ามามัวแต่ยืนเกะกะบังทัศนียภาพฉันหมด....เอ๊ะ!! แล้วเมื่อกี้นายพูดว่าไรนะ"

"ฉันกำลังจะบอกว่า..คือพวกนายจะช่วยมาร่วมสืบคดีกับพวกฉันได้ไหม"

"เห...เอาจริงดิ แล้วจะให้ช่วยเรื่องไรล่ะ"ตมประสาคนที่เคยเป็นเพื่อนกัน 'ก้อแหมไม่ให้ช่วยได้ไงมันเล่นขนคนขอหน่วยมันมาซะขนาดนี้ไม่ช่วยก้อ...ตายสถานเดียวสิว่ะ'ยามะคิด

"นายจำได้ใช่ไหม...ไอ้ฆาตรกรโคจิตตที่ตอนที่เรายังอยู่หน่วยเดียวกันแล้วทำยังไงก้อจับมันไม่ได้หน่ะ"ทุกคนต่างก้อพยักหน้าพร้อมกัน


"เพราะเรื่องนั้นแหละ วันนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งมาแจ้งเบาะแสว่า 'พบเห็นบุคคลน่าสงสัยอยู่ที่บ้านร้างกลางป่าตะวันออกน่ะ' "

"อืม.. แล้วทำไมนายต้องเลียนแบบเสียงผู้หญิงด้วยว่ะ ฟังแล้วยังกับกะเทยที่ไหนหลุดมางั้นแหละ5555"ทุกคนต่างขำกับการเลียนเสียงของมาซารุ



"จะขัดทำไมว่ะ..!!"คนโดนหัวเราะดูเหมือนจะอารมณ์เสียซะแล้ว

"เออ โทดทีๆ เล่าต่อๆ"


"อืม พวกเราจึงให้หน่วยข่าวกรองลองค้นหาที่อยู่ของบ้านร้างหลังที่ว่า พอเจอพิกัดที่แน่นอนพวกเราจึงออกเดินทางไปที่บ้านหลังนั้น"ทุกคนต่างตั้งใจฟังสิ่งที่หัวหน้ามาซารุกำลังพูด


"แต่เมื่อเราไปถึง และลองตรวจสอบภายในบ้านแล้วไม่พบใครอยู่เลยครับ หัวหน้าของเราจึงคิดว่าต้องมีใครสักคนที่โกหก"ลูกน้องในหน่วยปฏิบัติการคนหนึ่งพูดแทรกขึ้น


"ใช่ครับพวกเราจึงมาขอร้องให้พวกคุณช่วย"ลูกน้องอีกคนแทรกขึ้นบ้าง

"ใช่ครับช่วยพวกเราทีเถอะนะครับเราไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว"

"นะตรับ...รองฮายาชิ"เมื่อเห็นว่าท่าเริ่มไม่ดีลูกน้องของหน่วยปฏิบัติจึงได้เปลี่ยนมาขอร้องรองหัวหน้าฮายาชิแทน


"เอ่อ...ทุกคนครับลุกขึ้นเถอะครับ"ขณะนี้ลูกน้องของหน่วยปฏิบัติการนั้นได้ลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่หน้ารองบอสหมดแล้ว
"ไม่ครับถ้าคุณฮายาชิไม่ยอมช่วยพวกเรา พวกเราก้อจะไม่ลุกไปไหนเหมือนกันครับ"



"เอาไงดีครับหัวหน้า"


"เออ โอเคๆๆ พวกฉันช่วยพวกนายก้อได้ แต่มีเงื่อนไข"

ทุกคนที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเอ๋อเพราะคำพูดของหัวหน้ายามะ


"งะ...เงื่อนไขอะไร??"เนื่องจากหัวหน้ามาซารุเห็นท่าทางของลูกน้องตัวเองในตอนนี้ที่กำลังขมวดคิ้วมุ่นกันทุกคน จึงเอ่ยถามบอสของอีกฝั่ง


"เงื่อนไขง่ายๆ เพียงข้อเดียว คือ....ทุกๆอาทิตย์หน่วยของพวกนายจะต้องส่งคนมา อาทิตย์ละ 2 คนเพื่อมาช่วยพวกฉันทำงาน โอเคไหมล่ะ??"
ขณะนี้ลูกน้องทุกคนของหน่วยปฏิบัติการที่หายจากการทำหน้าเอ๋อแล้วสีหน้ากลับซีดลงทันทีเพราะใครก้อรู้ถ้ามาทำงานที่นี้แล้วหูอาจจะพังไปเลยก้อได้ เนื่องจากบอสฝั่งนี้เป็นคนจุกจิกเพราะฉะนั้นจึงไม่อยากมีใครที่จะอยู่หน่วยนี้ซักเท่าไหร่ นอกจากสมาชิกทั้งหมดที่มีอยู่นี้ก้อไม่มีใครสามารถทนฟังได้ จึงลาออกเป็นเทน้ำเทท่า

"โธ่! เรื่องแค่นั้นเนี่ยนะได้อยู่แล้ว"ตอนนี้หน้าของลูกน้องทุกคนของหน่วยปฏิบัติรู้สึกเหมือนวิญญาณกำลังไหลออกจากร่างไปเพราะคำพูดของหัวหน้าตัวเอง เพราะพวกเขาไม่เคยคิดที่จะมาอยู่หน่วยนี้ด้วยซ้ำไป แค่ก้าวเข้ามาขอความช่วยเหลือนี่ก้อแทบจะคลั่งอยู่แล้วนะนี้ยังต้องมาทำงานทั้อาทิตย์ 'คราวนี้ได้ตายจริงๆแน่'ทุคนคิดโดยพร้อมเพรียงกัน



"แต่บอสครับ.."ลูกน้องคนหนึงที่ได้สติก่อนเพื่อนๆ เรียกหัวหน้าตัวเอง สายตาที่มองไปที่บอสนั้นเป็นสายตาแห่งความหวัง หวังที่จะให้บอสลองทบทวนดูอีกครั้ง


และคำตอบที่ได้กลับไปคือ การส่ายหน้าหรือการปฏิเสธว่าไม่ได้หรอก ประมาณนั้น 



"งั้นโอเค ตกลงเราจะช่วย แต่.."

"แต่ อะไรอีก"

"จะให้เราทำช่วยอะไรล่ะ"