Death line เส้นตายอาชญากรรม

ลำดับตอนที่ #2 : หัวหน้าหน่วยสืบสวน

หน่วยปฎิบัติการทั้งหลายขณะนี้ได้มาถึงจุดหมายแล้ว


"ล้อมบ้านหลังนี้เอาไว้ให้หมดทุกด้าน"

"รับทราบ"




"ตอนนี้พวกเราได้ล้อมบ้านหลังนี้เอาไว้หมดทุกด้านแล้ว ยอมมอบตัวและออกมาซะ!!"หัวหน้ากองปฏิบัติตะโกนเข้าไปในบ้านสุดเสียง





เมื่อผ่านไปครึ่งชั่วโมง ยังไม่มีวี่แววของฆาตรกรเลย หัวหน้ากองปฏิบัติการจึง ส่งสัญญาณมือให้กับลูกน้องส่วนหนึ่งให้เข้าไปลากคอฆาตรกรออกมาจากในบ้าน

และเมื่อวลาผ่านไปสักครู่หลังจากลูกน้องส่วนนั้นเข้าไปในบ้านแล้ว  พวกเขาก็ออกมาด้วยสีหน้าผิดหวังนิดหน่อยเนื่องจากที่พวกเขาคิดเอาไว้แล้วว่า ถ้ายังไงจับผู้ร้ายนนี้ได้พวกเขาก้อจะมีหน้ามีตามากขึ้นในสังคม 








แต่ในเมื่อพวกเขาเข้าไปแล้วกลับ!!!



"ไม่พบอะไรเลยครับหัวหน้า"พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่ถ้าฟังดีๆแล้วมันมีทั้งความผิดหวังอยู่ด้วย
"ไม่จริงน่า ก้อในเมื่อทั้งป่านี้มีบ้านอยู่หลังเดียวแถมยังเป็นบ้านร้างแบบนี้แล้วไอ้เจ้าบ้านั่นมันจะไปไหนได้"หัวหน้ากองพูดด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความสงสัยบวกกับท่าทางของเขาที่ตอนนี้กำลังเอานิ้วชี้จิ้มที่คางอยู่ ทำให้เดาได้ไม่ยากเลยว่าตอนนี้หัวหน้าของพวกเขากำลังคิดหนัก


"แล้วถ้ามันไม่อยู่ที่นี่แล้วมันจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะครับ"เพื่อทำลายความเงียบที่เริ่มก่อตัวขึ้น ลูกน้องคนหนึ่งจึงพูดขึ้น แต่มันกลับทำให้หัวหน้าของพวกเขานั้นยิ่งเริ่มขมวดคิ้ว จนแทบจะนำมาผูกเป็นโบว์ได้


"ผมก้อไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้เราคงต้องคิดกันหน่อยแล้วล่ะว่าใครกันแน่ที่โกหก"

"โกหกอะไรเหรอครับ"ลูกน้องคนนึงถามขึ้น

"ต้องมีใครสักคนโกหกไงล่ะ "

"อาจจะเป็นคนที่มาแจ้งความกับเรา หรือไม่ก้อต้องมีใครสักคน"
"ผมว่าเราไปขอให้หน่วยสืบสวนช่วยสืบข้อมูลของคดีนี้ด้วยเถอะครับ"
"แต่..."
"ใช่ครับหัวหน้า หน่วยสืบสวนช่วยเราได้แน่ๆ"
"อืม"ตอบเพียงสั้นๆได้ใจความ 






ขณะนี้หน่วยปฏิบัติการทั้งหมดได้กลับมาถึงฐานเรียบร้อยแล้ว
ตึก


ตึก


ตึก


เสียงรองเท้าที่เกิดจากการกระทบกันระหว่างพื้นรองเท้าหนังกับพื้นดังระงมไปทั่วเมื่อในขณะนี้หน่วยปฏิบัติการทั้งหมดทุกคนได้เดินตามทางมาเพื่อจะไปจุดหมายหรือที่หน่วยสืบสวนนั่นเอง




หน่วยสืบสวนนั้นมีสมาชิกที่น้อยมากเนื่องจากหัวหน้าหน่วยนั้นเป็นคนจู้จี้จุกจิก ทำให้ลูกน้องในหน่วยทนไม่ไหวและลาออกแทบจุทุกวันทำให้จำนวนสมาชิกของหน่วยสืบสวนมีน้อยที่สุดจากทั้งหมด    ประกอบด้วย



หัวหน้า-ซาคากิ ยามาโมโตะ
รองหัวหน้า-อุดะ ฮายาชิ
เลขา-เฮโยะ ริเอะ
ลูกน้อง1-ไฮโด้ ยามาซากิ
ลูกน้อง2-ไฮโด้ อากิระ
ลูกน้อง3-มินามิ เคียวโกะ
(ตัวละครของหน่วยนี้ก้อมีแค่นี้แหละค่ะ คิดม่ายออก:ไรเตอร์)





ก๊อก ก็อก ก๊อก


เมื่อหน่วยปฎิบัติการมาถึงหน้าประตูห้องภายในแผนกของหน่วยสืบสวนของหน่วยสืบสวน ก็ไม่รอช้ารีบเคาะประตูทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 


เมื่อไร้เสียงของการตอบรับใดๆเขาก้อได้เคาะอีกรอบ  

'ฉันชักจะหมดความอดทนแล้วนะ!!!  แค่ต้องลดตัวมาขอความช่วยเหลือจาากหน่วยของนาย ฉันก็แทบจะบ้าอยู่แล้วยังต้องให้ฉัน...'



"ครับครับ ซักครู่นะครับ"ขณะที่เสียงตอบรับดังมา ก้อตามด้วยเสียงลูกบิดประตู เมื่อคนด้านในเปิดประตูออกมาแล้วก้อต้องตกใจเป็นอย่างมากเพราะในเมื่อคนที่มาปรากฎตัวอยู่ต่อสายตาของเหล่าสมาชิกหน่วยสืบสวนนั้นทุกคนไม่เคยคาดคิดว่าเขาจะมาถึงที่ บุคคลที่เคยเป็นถึงคู่อริกับบอสของพวกเขาในสมัยที่ยังอยู่หน่วยเดียวกัน







หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการที่ปกติจะเป็นคนที่หน้าเรียบตึง ขณะนี้ดวงตาคู่โหดที่พอใครมองแล้วก้อต้องกลัวไปตามๆกันและมันยิ่งน่ากลัวมากขึ้นเพราะตอนนี้ดวงตานั้นฉายแววความโกรธที่ทำให้เขาต้องรอนานเนื่องจากไม่ได้เปิดประตูเร็วกว่านี้ 

ย้อนไปเมื่อ 10 นาทีก่อน ณ ห้องของแผนกสืบสวน


 

"ตรงไหนอีกครับบอส"เสียงทุ้มเข้มกล่าว

"นั่นไง ตรงนั่นนะจัดให้มันตรงๆหน่อยเดียวแขกมาแล้วมันอยู่ในสภาพนั้น...ขายหน้าเขาตายเลยนะ!!"


"เขาคงไม่สังเกตุขนาดนั้นหรอกมั้งค่ะหัวหน้า"เสียงใสของมินามิ เคียวโกะกล่าวขึ้นเมื่อเห็นว่าแจกันตรงนั้นรองหัวหน้าได้ทำการขยับมันมาหลายครั้งแล้ว แต่มันก้อไม่เข้าตาบอสอยู่ดี



"ถึงเขาไม่สังเกตุแต่ฉันสังเกตุ รู้ไหมมันขัดหูขัดตาฉันขนาดไหน!!!!"

"เห้ออออออ" ทุกคนในหน่วยต่างก้อต้องถอนหายใจให้กับท่าทางของบอส ที่ไม่ว่าจะอยู่ด้วยกันนานขนาดไหนก้อยังไม่ชินสักที จนในที่สุดก้อมีเสียงเคาะประตู








"จะให้ผมอยู่ตรงนี้อีกนานไหมครับ"หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพูดขึ้น จึงทำให้รองหัวหน้าผู้แสนจะเรียบร้อยของหน่วยสืบสวนรีบเชิญเขาเข้าไปด้านใน

"เชิญ ครับ"