ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : the last : intro : เสียงเพรียกของวันวาน
intro : เสียงเพรียกของวันวาน
เสียงของผู้คนกรีดร้อง อย่างทุกข์ทรามาณ ดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงแสบแก้วหูชนิดที่เสียดแทงและบาดลึกเข้าไปในหัวใจได้อย่างไม่อยากเย็น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลลงสู่สองฝ่ามือก็ดูเหมือนจะไร้ความหมาย สิ่งที่มันทำได้มีเพียงการเปรอะเปื้อนอยู่บนใบหน้า เพื่อบอกเจ้าของคราบน้ำตานั้นถึความสูญเสีย
"หยุดเถอะ! องค์ชาย หยุดได้แล้ว พอซะทีเถอะ! เขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว ได้โปรดเข้าใจ เขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว"เสียงของหญิงสาวร่างเล็กที่เดินเนื้อตัวสั่นเข้าไปหาต้นเหตุของสูญเสียผู้ที่เธอพร่ำเรียกว่าองค์ชาย อย่างกล้าๆกลัวๆ ได้แต่เอ่ยคำพูดนั้นออกมาทั้งคราบน้ำตา
"หุบปาก! เพราะพวกเจ้าไม่ใช่เหรอ? ที่พรากเขาไปจากเรา เจ้าไม่ได้สูญเสียอะไรสักอย่าง อย่ามาทำพูดดีไป ในเมื่อไม่มีเขา ข้าก็ไม่อยากจะอยู่ จะไปเพื่ออะไร ตายๆกันไปซะให้หมดนี่แหละดี"ก่อนที่มนต์บทสุดท้ายจะได้กล่าวจบจากริมฝีปากสีซีด เส้นสายสีขาวมากมายก็ได้ห่อหุ้มและกลืนกินตัวเขาไว้ จนคทาเวทย์ที่ดำที่เปรอะไปด้วยเลือดนั้นหลุดออกจากมือของเจ้าตัวที่พยายามดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมาณปานจะขาดใจ ท่ามกลางเหล่า บุคคลปริศนาในชุดสีขาวมากมาย ที่ยืนรายล้อมอยู่ พร้อมปลายเส้นใยสีขาวที่พวกเขาถือเอาไว้ จนในที่สุด ทุกอย่างก็จบลง
3,000 ปี ต่อมา ....
ในคุกใต้ดินที่ไม่ได้มืดสนิทอย่างที่มันควรจะเป็น แสงสว่างที่สาดส่องลงมาได้รอบทิศ บรรยากาศเย็นสบายกับเสียงน้ำไหล ที่ดังแว่วมาไกลๆ ลมเย็นๆที่พัดอยู่รอบกายไม่ขาด
และเบื้องหน้าที่มีร่างของเด็กหนุ่ม ผมสีดำสนิทหลับตานิ่งภายใต้อาภรสีขาว สองแขนถูกตรึงด้วยเส้นสายอักขระมนตราที่ไหลวนและเขตมนตราสีขาวที่รายล้อมอยู่
จะมีใครรู้ไหม...นะ? ว่า การอยู่ภายใต้แสงสว่างมา 3 ,000 ปี มันมรมาณแค่ไหน?
จะมีใครรู้ไหม...นะ? ว่าเสียงน้ำ และความชุ่มชื่นนั้น มัน่าสะอิดสะเอียด
และจะมีใครรู้บ้างไหม? ว่าสิ่งเหล่านั้นมันแทบจะกลืนกิน คนๆหนึ่งให้ตาย
ตึก ! ตึก !
เสียงฝีเท้าของกลุ่มคนกล่มหนึ่ง ดังเข้ามาใกล้ๆ อย่างช้าๆ ร่างที่หลับไหลอยู่ ลืมตาขึ้นมามองดูเหล่าผู้มาเยือน แทบจำไม่ได้ว่า ผู้คนหน้าตาเป็นเช่นไร ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่าการมีชีวิตต้องทำยังไง ไม่มีใครมาทักทาย ไม่มีใครคอยอยู่ด้วย ปล่อยให้เขาจมอยู่กับความเหงาและแสงสว่างที่ค่อยๆกัดกินตัวเขาไปทีละนิดอย่างทุกข์ทรมาณ มา 3,00 ปี ...เพียงคนเดียว
"ต่อจากนี้....ชื่อของเจ้าคือ ลาส เจ้าคือ ยมทูต ตนที่ 1016100 ของยมโลก สถานที่ปฏิบัติงานของเจ้าคือโลก จำได้ใช่ไหม? โลกนะ...
เราจะส่งเจ้าไปที่โลกมนุษย์เพื่อคอยรวบรวมดวงวิญญาณของผู้หมดอายุขัยแลพาพวกเขากลับมาที่นี้ เพื่ออะไรเจ้าเองก็คงรู้ดี 3,000 นี้หลับสบายดีสินะ องค์ชายของข้า
หวังอย่างยิ่งว่าท่านคงจะมีความสุข ณโลกใบใหม่ สิ่งสุดท้ายที่ข้าอยากจะรู้ ข้าเพียงอยากถามท่านว่า ท่านลืมบ้างแล้วหรือยัง? เจ็บปวดน้อยลงกว่าเดิมไหม? ขออวยพรให้ท่านมีความสุขจากใจ...พวกเราทุกคน"
ผู้มาเยือนทั้งหมด คุกเข่าลงหน้า เด็กหนุ่มผู้ถูกตรึงกางเขนสีขาว เขาได้เพียงเปรยตามันอย่างไร้ซึ่งความรู้สึกใด ซึ่งทีมันอาจเป็น ไม่มีสิ่งใดให้รู้สึก แล้ว...
- - -
- - - -
รีไรท์ฮับ ขอแก้เนื้อหา ฮ่าๆ ปิดเทอมแล้วชีวิต มีความสุข เลยมาอัพนิยาย
ติชมได้ตามประสงค์ ^ ^
"กรี๊ดดด!"
"กรี๊ดดด!"
"กรี๊ดดด!"
เสียงของผู้คนกรีดร้อง อย่างทุกข์ทรามาณ ดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงแสบแก้วหูชนิดที่เสียดแทงและบาดลึกเข้าไปในหัวใจได้อย่างไม่อยากเย็น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลลงสู่สองฝ่ามือก็ดูเหมือนจะไร้ความหมาย สิ่งที่มันทำได้มีเพียงการเปรอะเปื้อนอยู่บนใบหน้า เพื่อบอกเจ้าของคราบน้ำตานั้นถึความสูญเสีย
เพล้ง!
เพล้ง!
เพล้ง!
เพล้ง!
เพล้ง!
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เพล้ง!
เพล้ง!
"ตายซะให้หมด!"
บึ้ม!
"อ๊ากกกก"
เพล้ง!
เพล้ง!
"ตายซะให้หมด!"
บึ้ม!
"อ๊ากกกก"
"หยุดเถอะ! องค์ชาย หยุดได้แล้ว พอซะทีเถอะ! เขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว ได้โปรดเข้าใจ เขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว"เสียงของหญิงสาวร่างเล็กที่เดินเนื้อตัวสั่นเข้าไปหาต้นเหตุของสูญเสียผู้ที่เธอพร่ำเรียกว่าองค์ชาย อย่างกล้าๆกลัวๆ ได้แต่เอ่ยคำพูดนั้นออกมาทั้งคราบน้ำตา
"หุบปาก! เพราะพวกเจ้าไม่ใช่เหรอ? ที่พรากเขาไปจากเรา เจ้าไม่ได้สูญเสียอะไรสักอย่าง อย่ามาทำพูดดีไป ในเมื่อไม่มีเขา ข้าก็ไม่อยากจะอยู่ จะไปเพื่ออะไร ตายๆกันไปซะให้หมดนี่แหละดี"ก่อนที่มนต์บทสุดท้ายจะได้กล่าวจบจากริมฝีปากสีซีด เส้นสายสีขาวมากมายก็ได้ห่อหุ้มและกลืนกินตัวเขาไว้ จนคทาเวทย์ที่ดำที่เปรอะไปด้วยเลือดนั้นหลุดออกจากมือของเจ้าตัวที่พยายามดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมาณปานจะขาดใจ ท่ามกลางเหล่า บุคคลปริศนาในชุดสีขาวมากมาย ที่ยืนรายล้อมอยู่ พร้อมปลายเส้นใยสีขาวที่พวกเขาถือเอาไว้ จนในที่สุด ทุกอย่างก็จบลง
3,000 ปี ต่อมา ....
ในคุกใต้ดินที่ไม่ได้มืดสนิทอย่างที่มันควรจะเป็น แสงสว่างที่สาดส่องลงมาได้รอบทิศ บรรยากาศเย็นสบายกับเสียงน้ำไหล ที่ดังแว่วมาไกลๆ ลมเย็นๆที่พัดอยู่รอบกายไม่ขาด
และเบื้องหน้าที่มีร่างของเด็กหนุ่ม ผมสีดำสนิทหลับตานิ่งภายใต้อาภรสีขาว สองแขนถูกตรึงด้วยเส้นสายอักขระมนตราที่ไหลวนและเขตมนตราสีขาวที่รายล้อมอยู่
จะมีใครรู้ไหม...นะ? ว่า การอยู่ภายใต้แสงสว่างมา 3 ,000 ปี มันมรมาณแค่ไหน?
จะมีใครรู้ไหม...นะ? ว่าเสียงน้ำ และความชุ่มชื่นนั้น มัน่าสะอิดสะเอียด
และจะมีใครรู้บ้างไหม? ว่าสิ่งเหล่านั้นมันแทบจะกลืนกิน คนๆหนึ่งให้ตาย
ตึก ! ตึก !
เสียงฝีเท้าของกลุ่มคนกล่มหนึ่ง ดังเข้ามาใกล้ๆ อย่างช้าๆ ร่างที่หลับไหลอยู่ ลืมตาขึ้นมามองดูเหล่าผู้มาเยือน แทบจำไม่ได้ว่า ผู้คนหน้าตาเป็นเช่นไร ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่าการมีชีวิตต้องทำยังไง ไม่มีใครมาทักทาย ไม่มีใครคอยอยู่ด้วย ปล่อยให้เขาจมอยู่กับความเหงาและแสงสว่างที่ค่อยๆกัดกินตัวเขาไปทีละนิดอย่างทุกข์ทรมาณ มา 3,00 ปี ...เพียงคนเดียว
"ต่อจากนี้....ชื่อของเจ้าคือ ลาส เจ้าคือ ยมทูต ตนที่ 1016100 ของยมโลก สถานที่ปฏิบัติงานของเจ้าคือโลก จำได้ใช่ไหม? โลกนะ...
เราจะส่งเจ้าไปที่โลกมนุษย์เพื่อคอยรวบรวมดวงวิญญาณของผู้หมดอายุขัยแลพาพวกเขากลับมาที่นี้ เพื่ออะไรเจ้าเองก็คงรู้ดี 3,000 นี้หลับสบายดีสินะ องค์ชายของข้า
หวังอย่างยิ่งว่าท่านคงจะมีความสุข ณโลกใบใหม่ สิ่งสุดท้ายที่ข้าอยากจะรู้ ข้าเพียงอยากถามท่านว่า ท่านลืมบ้างแล้วหรือยัง? เจ็บปวดน้อยลงกว่าเดิมไหม? ขออวยพรให้ท่านมีความสุขจากใจ...พวกเราทุกคน"
ผู้มาเยือนทั้งหมด คุกเข่าลงหน้า เด็กหนุ่มผู้ถูกตรึงกางเขนสีขาว เขาได้เพียงเปรยตามันอย่างไร้ซึ่งความรู้สึกใด ซึ่งทีมันอาจเป็น ไม่มีสิ่งใดให้รู้สึก แล้ว...
"ต่อจากนี้...ชื่อของท่านไม่ใช่ เอเดลาส คลาย ดาร์กโฮล อีกต่อไป ชื่อของท่ายคือลาส ยมฑูตตนที่1016100
ขอให้โชคดี...."
ขอให้โชคดี...."
- - -
"ฝันหรอกเหรอ? หลอกหลอนกันไม่จบสิ้นเลยนะ ข้าอยู่นี้แล้ว และไม่มีความเศ้ราใจให้รู้สึก รวมทั้งความสุขด้วย"
เด็กหนุ่มคนหนึ่งสะดุ้งตื่นขึ้นกลางความมืดมิดที่หนาวเย็นยะเยือกแทบจับหัวใจให้กลายเป็นน้ำแข็ง ก่อนจะพูดบนกับตัวเอง แรงขยุกขยิกใต้ผ้าห่ม ทำให้เข้าต้องหันมาดู ลูกแมวตัวเล็กสีดิสนิท หันมาจ้องดูเข้า ก่อนมันจะพูดว่า
"เจ้าก็แค่ ฝันไป อดีตมันพร่ำเรียกหาเจ้าก็เท่านั้น"
"นั้นสินะ เรย์ ข้าก็แค่ฝันไป เท่านั้น...จริงๆ"
เด็กหนุ่มคนหนึ่งสะดุ้งตื่นขึ้นกลางความมืดมิดที่หนาวเย็นยะเยือกแทบจับหัวใจให้กลายเป็นน้ำแข็ง ก่อนจะพูดบนกับตัวเอง แรงขยุกขยิกใต้ผ้าห่ม ทำให้เข้าต้องหันมาดู ลูกแมวตัวเล็กสีดิสนิท หันมาจ้องดูเข้า ก่อนมันจะพูดว่า
"เจ้าก็แค่ ฝันไป อดีตมันพร่ำเรียกหาเจ้าก็เท่านั้น"
"นั้นสินะ เรย์ ข้าก็แค่ฝันไป เท่านั้น...จริงๆ"
- - - -
รีไรท์ฮับ ขอแก้เนื้อหา ฮ่าๆ ปิดเทอมแล้วชีวิต มีความสุข เลยมาอัพนิยาย
ติชมได้ตามประสงค์ ^ ^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น