[TVXQ]...หากันจนเจอ.... ~YuN*JaE~ (yaoi)

ข้อมูลเบื้องต้น

..เพียงแค่รอคอย...
แล้วคุณจะรู้....
การรอคอย... ...ไม่ใช่สิ่งที่ยากเลยสักนิด.....

เนื้อเรื่อง

สิ่งที่ฉันหวัง สิ่งที่ฉันคอย
อาจดูเหมือนเลื่อนลอย เกือบจะฝันไป
มองหาคนๆนึง ที่ไม่รู้เป็นใคร
และไม่รู้เมื่อไหร่ จะพบคนๆนั้น








“แจจุง”
“ ....... ”
“แจจุง ”
“............”
“แจจุ้งงงงงงงงงงงงงง”
“หะ ......หา”
“ชั้นเรียกตั้งนาน ทำไมนายไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้มั่ง”
“โถ่ จุนซูอ่า...... นายก็รู้นี่ว่าชั้นออกจะศิลป์ ต้องใช้อารมณ์ขนาดไหน”
“ศิลป์ เสินรัยกัน มัวแต่วาดรัยไม่รู้”
“โหย...... จุนซูนี่เทพบุตรในฝันชั้นเชียวนะ”
“ซาตานล่ะสิ! ชั้นเห็นนายวาดตั้งนาน ดูยังงัยก็ไม่ใช่คน เหมือนหมีมากกว่า”
“อ๊า..... อย่ามาว่าชายในฝันของชั้นนะ ว่าแต่ของนายเหอะ หาไม่ได้ล่ะซี่ ถึงได้มาคอยสะบัดคลีบตบชาวบ้านเค้าอ่ะ”
“แล้วอยากได้รอยคลีบเป็นของฝากกลับบ้านมั๊ยล่ะ”
“โอ๊ะๆๆ..... ไม่เอาดีกว่า ชั้นอยากใช้ความสวยของชั้นให้เป็นประโยชน์อยู่ จนกว่าชั้นจะเจอคนๆนั้น”
“หมีในรูปอ่ะนะ”
“ง่า...”
“โอ๋ๆๆๆ.....เลิกพูดเหอะ แล้วคุณแจจุงยังต้องการศึกษาต่อรึป่าวครับ โลมาน้อยตัวนี้จะได้ว่ายไปเรียนต่อ”
“อ่ะ...โทดทีๆ ป่ะ” พูดพร้อมมือเรียวยื่นไปจับคลีบโลมาที่ตอนนี้กำลังพองอย่างเห็นได้ชัด กึ่งลากกึ่งจูงออกไปจากห้อง ก็จะไม่ให้พองได้งัย ตอนนี้ทั้งห้องเหลือพวกเค้าแค่สองคน คาบต่อไปอาจารย์คนใหม่ซะด้วยสิ โดนแหงมๆ
.
.
.
.

ครืด



“ขออนุยะ........เอ๊ะ อาจารย์ยังไม่มานี่ ”
“อ่ะ.....จิงด้วย ฮู้ว......รอดไปอีกวัน” เสียงหวานพ่นออกมาอย่างโล่งอก
“ไปนั่งกัน”
“อืม”

ร่างบางทั้งสองเลือกที่นั่งริมหน้าต่างหลังสุด ซึ่งถ้าไม่เลือก เค้าก็คงได้นั่งเรียนแบบV.I.P ตรงพื้น ซึ่งนักเรียนที่นี่คงไม่อยากนั่งกันสักเท่าไหร่

“แจจุง”
“......”
“แจจุ้งงงงงงงงง”
“อาร้ายยยยยย ตะโกนมาได้”
“ก็นายไม่ยอมตอบ เป็นอีกแล้วนะ วาดอีกแล้ว วาดแล้วได้รัยขึ้นมา ชั้นดูกี่ทีมันก็อิหมีตัวเดิมอ่ะแหละ”
“นี่ นายอย่ามาว่าหมี เอ้ย! เทพบุตรของชั้นนะ”
“อ่ะๆๆ.... ก็ได้ ว่าแต่... อาจารย์มาช้าจัง สงสัยไม่สอนแล้วมั่ง” เสียงหวานเล็กพูดออกมาอย่างเซ็งๆ
“ก็คงงั้นแหละ ถ้าไร้แม้แต่เงาศีรษะแบบเนี้ยะ” ส่วนเสียงหวานก็ตอบไปแบบเซ็งๆเช่นกัน
“ว่าแต่...... อิตานั่นใครหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลยแฮะ” ร่างเล็กกระซิบข้างใบหูนุ่ม
“แล้วชั้นจะรู้มะ... ก็มาพร้อมนายอ่ะ”
“แล้วนายอยากกลับบ้านแบบครบ32ป่ะ”
“นายขู่ชั้นอีกแล้วนะ”
“ป๊าววว..... แค่พูดลอยๆ”
“ชิ” ร่างบางสบถออกมาน้อยๆ



ผม คิมแจจุง..... ที่เป็นแค่นักเรียนธรรมดา หน้าตาไม่โดดเด่นมากนัก แค่ตากลมโต ดวงหน้าหวาน ผิวขาวอมชมพู ริมฝีปากอิ่มสีเชอร์รี่ ก็แค่นั้น แต่ไม่รู้ทำไมผมต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ด้วย ผมเป็นผู้ชายนะ....... ไอ้ที่ว่ามาเนี่ยมันผู้ชายตรงไหนมิทราบ ส่วนเพื่อนสนิมผมอ่ะเหรอ มันก็พอๆกับผมอ่ะแหละ เพียงแต่ว่ามันอ่ะน่ารัก เวลามันยิ้มที่รัย โลกเงี้ยะสว่างจ้าทันที แต่ผมไม่มองมันเป็นคนหรอก มันอ่ะโลมาชัดๆ เวลามันแผดเสียงเนี่ยสุดยอดดดดด ไม่รู้หลอดเสียงมันรอดมาได้งัย

ในทุกๆคาบ ผมมักจะนั่งวาดเทพบุตรในฝันของผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องวาด กะอิแค่ความฝัน ผมจะไม่เถียงถ้ามันฝันแค่ครั้งเดียว แต่นี่มันเล่นฝันทุกๆวัน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จนบัดนี้ เทพบุตรได้อยู่ในฝันของผมมา 5 ปีแล้ว จากแค่ตอนแรกๆๆ ผมไม่ดูเป็นเทพบุตรหรอกนะ มันเหมือนหมีอย่างที่จุนซูว่านั่นแหละ แต่พอฝันนานเข้า เทพบุตรของผมก็เริ่มสาดส่องความหล่อมากระจายตามดวงตาของผม มันทำให้ผมหลงรักมาตั้งแต่ตอนนั้น

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ส่วนชีวิตฉัน บอกเลยว่ามี
เจอะคนที่แสนดี อยู่ทุกๆวัน
เพียงแค่ไม่มีใคร ที่จะฝันตรงกัน
แต่ว่าฉันมั่นใจ จะพบในไม่ช้า



“ว่าแต่...... อิตานั่นใครหรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลยแฮะ”
“แล้วชั้นจะรู้มะ... ก็มาพร้อมนายอ่ะ”

เสียงกระซิบลอยมาตามลม ผ่านเข้าหูคนที่พูดถึงอย่างจัง แต่นั่นก็ไม่ทำให้ร่างสูงที่ได้ยินสะทกสะท้านแต่อย่างใด ใบหน้าคมก้มลง โดยที่สายตารอบข้างไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ สายตาเรียวคมกวาดดูรายชื่อนักเรียนที่เค้าจะต้องสอน

มีแต่เด็กทั้งนั้นเลยแฮะ

- - - - - - - - - - - -- - - - -


อาจบางทีในเมืองกว้างใหญ่ หมอกและควันช่วยกันพรางตา
มีขอบรั้วขอบกำแพงสร้างมา ตึกระฟ้าคอยบังเราอยู่



“นี่ๆ!! นั่งที่ได้แล้ว” เสียงอาจารย์ประจำชั้นพูดขึ้นพร้อมทุบมือลงบนโต๊ะ

ตึง!!

“ชั้นบอกให้พวกนายนั่งที่กัน ไม่ได้ยินรึงัย!!!”
คร้าบบบบบบบบบบบบ” เสียงตะโกนตอบกลับมาอย่างเพรียบพร้อม
“เอาล่ะ วันนี้จะมีอาจารย์พิเศษมาสอนพวกนายในระหว่างที่ชั้นไม่อยู่”
“วู้วๆๆๆๆ เฮ้... โว้ววววว”
“พระจันทร์ยังไม่เต็มดวง จะเห่าหารัยมิทราบ”
“โห่..”
“ชั้นอยากจะให้พวกนายช่วยเคารพอาจารย์คนนี้ด้วย เพราะเค้าเป็นถึงศาสตราจารย์จากมหาลัย และที่สำคัญ เค้าอายุมากกว่าพวกนายแค่2ปี”

“ ฮือ....... ฮา”


“2 ปีเนี่ยนะจะมาสอนพวกเรา เหอะ ฉันอยากจะปีนขึ้นมาบนบกแล้วโบกสะบัดคลีบตบไก่ซะจิ้ง” เสียงแหลมเล็กดังแทรกขึ้น
“อืมใช่ แค่ 2 ปีจะมาสอนรัยได้ แต่เค้าเป็นศาสตราจารย์ไม่ใช่หรอ คงเก่งน่าดูเลยเนอะ ว่าแต่นาย ? ทำไมต้องสะบัดคลีบตบไก่ด้วย สัตว์อื่นมีตั้งเยอะ” เสียงหวานตอบกลับไปพร้อมคำถามที่ผุดขึ้นมา
“เอ๊ะ....ไม่รู้สิ คงไม่ถูกชะตามั๊ง” จุนซูตอบออกไปอย่างเลื่อนลอย ทั้งๆที่เค้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม่มันต้องเป็นไก่!!

“เอาล่ะ... ที่จริงเค้าคงจะมาสอนพวกนายตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เอ๊ะ....ไม่รู้กันหรอเนี่ย งั้นบอกไว้ก่อนนะ อย่าทำตัวแบบที่เป็นอยู่นี้ มิฉะนั้นพวกนายอาจไม่เห็นหน้าเค้า พวกนายบางคนอาจจะสูญเสียสิ่งที่ตามหาอยู่ก็ได้ ไปก่อนนะเด็กๆ เจอกันใหม่เมื่อพระจันทร์เต็มดวง 55+”

“ยัยนี่ท่าจะบ๊องแล้วมั้ง สงสัยจะสอนหนักไป” จุนซูมิวายแอบกัดหล่อนหลังจากที่เจ้าตัวกระแทกประตูปิดไปด้วยความสะใจ
“นายยังไม่ชินอีกหรอเนี่ย.... อยู่มาตั้งนาน สงสัยจะอยู่ในน้ำนานไปหน่อย เลยปรับสภาพไม่ค่อยทัน 55+” แจจุงเองก็อดแขวะเพื่อนตัวเล็กไม่ได้
“แล้วนายอยากลอยคอแบบสบายๆบนผิวน้ำไหมล่ะ”เสียงเล็กที่เริ่มเย็นชาถูกส่งมาให้คนข้างๆ
“ไม่ล่ะ... ทรมานจะตาย เง้ออ..... เมื่อไหร่จะเจอเทพบุตรสักทีน้า”
“นี่นายยังไม่เลิกฝันอีกหรอ ชั้นว่านายควรจะไปหาหมอดูได้แล้วนะ เผื่ออิหมีจะดูเป็นเทพบุตรมากขึ้น ^^”
“อืม ชั้นก็ว่างั้นแหละ ตั้งแต่คบกับนายมายังไม่ได้ไปหาหมอดูเลยแฮะ”
“อืม... อะ นี่นายหลอกด่าชั้นหรอ”
“โอ๊ะ...... ป่าวนะ แค่เปรียบเทียบ”
“งั้น...แล้วไป” กร๊ากกกกก นอกจากมันยังต่างไปจากคนอื่นแล้ว ยังซื่อบื้ออีกต่างหาก แจจุงได้แต่หัวเราะในใจ
“สรุป คาบนี้ไม่เรียนใช่มะ พักพอดี ไปกินข้าวกันเหอะ”
“อืม..”



นี่ก็เป็นอีกวันที่ผมใช้ชีวิตแบบนักเรียนธรรมดาทั่วๆไป หลังจากเดินออกจากโรงเรียน แต่ไม่รู้ทำไม ในหัวผมมันคิดแต่เรื่องอาจารย์คนใหม่ ตั้งแต่อาจารย์บอกว่าจะมีศาสตราจารย์มาสอนแทนมันทำให้รู้สึกใจหายงัยไม่รู้ ทั้งๆที่มันน่าจะเป็นข่าวดี แต่ผมกลับไม่คิดเช่นนั้น มันทำให้ผมนึกถึงผู้ชายเมื่อวานที่นั่งอยู่ในห้องเรียน แล้วไหนจะคำพูดของอาจารย์ที่ทิ้งไว้แบบแคลช(ค้างคา)อีก

อย่าทำตัวแบบที่เป็นอยู่นี้ มิฉะนั้นพวกนายอาจไม่เห็นหน้าเค้า พวกนายบางคนอาจจะสูญเสียสิ่งที่ตามหาอยู่ก็ได้

ความรู้สึกมันบอกผมว่า ยังงัยผมก็ต้องเจอกับศาสตราจารย์คนนี้ให้ได้ ไม่รู้ว่าทำไม แต่ตอนนี้ หัวใจผมเต้นแรง เหมือนกับว่าสิ่งที่ผมกำลังตามหาอยู่ กำลังจะเจอในไม่ช้า....

ผมหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น....

เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ ที่ผมเดินมาหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ตอนนี้แสงสว่างของดวงอาทิตย์กำลังลาลับไป เหลือเพียงแสงสีส้มที่บ่งบอกว่ารัตติกาลกำลังมาถึง สายลมอ่อนๆพัดมาเป็นผลให้กลุ่มผมนุ่มสลวยโบกพลิ้วตามสายลม ผมยืนมองใบเมเปิ้ลที่กำลังผลิใบร่วงหล่งลงมา พลางก้มลงเก็บใบไม้แห้งที่หล่นบนพื้น ไม่รู้ทำไมถึงอยากสัมผัส มือเรียวไล้ไปตามความยาวของเศษใบไม้ พลันความรู้สึกเหมือนมีใครเดินผ่านก็เข้ามาสะกิด แต่เมื่อหันกลับไปดู กลับพบแต่ความว่างเปล่า สองขาเรียวยืดขึ้นช้าๆ แล้วหมุนตัวเดินกลับบ้านด้วยความเหนื่อยล้า



- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -



แต่เราก็หากันจนเจอ มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมา
รู้สึกไหมว่าชีวิตคุ้มค่า เมื่อมีใครสักคนข้างกาย
เกิดมาเพื่อหาใครคนหนึ่ง เป็นคนที่ฟ้าสร้างมาตรงใจ
เราต่างรู้โลกมันแสนกว้างใหญ่
แต่มันคงไม่ยากเกินไป ที่ฉันจะพบเธอ


“นี่ๆ แจจุง นายว่าวันนี้ศาสตราจารย์รัยนั่นน่ะจะมาสอนรึป่าว” จุนซูเอ่ยถามเพื่อนหน้าหวาน หลังจากที่พวกเค้านั่งประจำที่แล้ว
“ไม่รู้สิ” เสียงหวานตอบกลับไปแบบเนือยๆ
“นายเป็นรัยป่ะ เอ๊ะ!!.... รึว่าหน้าอกนายตุ้มขึ้นมา” พูดพลางแหวกคอเสื้อของเพื่อนร่างบาง
“จะบ้าเรอะ!! ชั้นเป็นผู้ชายนะ” เสียงหวานแว้ดใส่
“อ้าว... แล้วนายเป็นรัยล่ะ”
“ชิ..........ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน.... ตั้งแต่ที่ยัยผักชีบอกว่าจะมีศาสตราจารย์คนใหม่มาสอนแทน ชั้นรู้สึกเหมือนกับกำลังเจอรัยบางอย่างที่ชั้นตามหามานาน” ร่างบางว่าพลางหยิบสมุดสีชมพูขาวขึ้นมา
“โหย........อ่านนิยายมากไปป่าว แล้วเมื่อไหร่นายจะเลิกหยิบไอสมุดเล่มนี้ขึ้นมาสักที ชั้นล่ะอยากรู้จัง ถ้ามันหายไป นายจะมานั่งปั้นหน้าสวยๆๆนี่รึป่าว” ร่างเล็กพูดออกไปด้วยอารมณ์เซ็งที่เห็นเพื่อนหยิบสมุดนี้ขึ้นมา

จะหยิบขึ้นมาทำไม สีก็ออกจะผู้หญิ้งผู้หญิง น่าอายแทนจังเลย เฮ้อออออ.......... กำรัยของโลมาตัวนี้เนี่ย อุตส่าห์มีเพื่อนเป็นคนสักที แต่ดันไม่เต็ม T^T

“ เหอะน่า....... ชั้นไม่ปล่อยให้ถึงตอนนั้นหรอก อ่ะ! เสร็จแล้วววววว ชั้นวาดเสร็จแล้วจุนซู^0^ เง้ออออ อุตส่าห์วาดมาตั้ง5ปี 55+” ร่างบางที่ตอนนี้กำลังยิ้มโชว์ฟันเรียงสวย ฉีกกระดาษเผ่นนั้นแล้ววิ่งแน่บไปทั่วห้อง

เป็นอันรู้กันว่า.........คิมแจจุงคนนี้ได้เทพบุตรเป็นตัวเป็นตนซักที หลังจากมุ่งมานะวาดมาตั้ง 5 ปี เพื่อนในห้องได้แต่อมยิ้มและกุมขมับ(?)ไปพร้อมกัน

เสียดายโว้ยยยยยยยย คนสวยโดนหมี?คาบไปกิน
.
.
.
.
.
.

โครม!!

“โอ๊ย!!” เสียงหวานร้องโอดครวญด้วยความเจ็บ
“55 แจจุงเป็นงัยมั่ง..... ชั้นว่าเทพบุตรของนายเป็นตัวซวยแล้วล่ะ วาดเสร็จไม่เท่าไหร่ ดันวิ่งเซ่อซ่าไปชนกับคะ......แจจุง..........แจจุง” เสียงเล็กเงียบลงไปหลังจากที่หัวเราะเพื่อนร่างบางพร้อมกับพยุงตัวแจจุงขึ้นมา
“จะ...จุนซู...ช่วยเอาคลีบตบชั้นที จะได้รู้ว่าฝันไป” เสียงหวานพูดตะกุกตะกักอย่างไม่เป็นมาก่อน
“เฮ้ย!!.... นี่นายเป็นรัยเนี่ย แค่วิ่งชนแค่เนี้ยะนะ”
“ดะ..ดูนี่สิ” มือเรียวยื่นกระดาษที่มีเทพบุตรของตนให้ร่างเล็กด้วยมือที่สั่นเท่า
“ให้ชั้นดูทำไม? ยังงัยมันก็เหมือนหมีอยู่ดะ......เฮ้ย!!” โลมาน้อยแผดเสียงออกมาด้วยความตกใจ หลังจากที่สายตาเรียวเล็กมองคนที่แจจุงวิ่งชนเมื่อกี้ ก่อนจะปล่อยกระดาษร่วงลงสู่พื้น

เหมือน เหมือนกันจริงๆ คนตรงหน้านี้เหมือนกับรูปหมีที่แจจุงวาดจริงๆ เป็นไปได้งัย?

มือเรียวเล็กก้มลงเก็บกระดาษที่ตนปล่อยลงพื้น แล้วหยิบขึ้นมาเทียบกับใบหน้าของคนตรงหน้านี้ สายตาเล็กกวาดไปทั่วทุกซอกมุม ใบหน้าหล่อเหลา นัยน์ตาเรียวคมดุจอินทรี จมูกได้รูป กับริมฝีปากหยัก รูปร่างสูงสมส่วน แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร เสียงทุ้มก็ลอดออกมาจากริมฝีปากนั่น

“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“มะ...ไม่เป็นรัยครับ”เสียงหวานสั่นๆตอบกลับไป
“เอาล่ะ....ถ้าไม่เป็นรัยแล้ว ทุกคน!! นั่งที่กันให้เรียบร้อย ชั้นมีอะไรจะพูดด้วย” ร่างสูงพูดแกมสั่ง ทำให้เหล่านักเรียนที่กำลังตะลึงวิ่งกลับไปนั่งที่ทันที
“ชั้นศาสตราจารย์ชอง ยุนโฮ จะมาสอนแทนอาจารย์หนึ่งเดือน”

ฮือ ฮา

“เนี่ยนะศาสตราจารย์ที่มิสผักชีพูดถึง แจจุง.....แจ.....” จุนซูกระซิบข้างใบหูนิ่มของแจจุง แต่ก็ต้องชะงัก ในเมื่อเพื่อนของเค้า.........
“เหมือน เหมือนจริงๆด้วย เทพบุตรในฝันของชั้น” เสียงหวานพูดลอยขึ้นเหมือนคนกำลังเพ้อ

มันบ้าไปแล้วววว Y0Y

วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุด ตอนที่ผมพบหน้าเค้า มันทำให้ผมรู้สึกตัวเบา ลอยอยู่กลางอากาศ ใจของผมเต้นแรงอย่างไม่มีจังหวะ เค้าช่างเหมือนเทพบุตรในฝันของผมจริงๆ

หลังจากเลิกเรียน ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ สองขาพาผมมาหยุดใต้ต้มไม้ต้นเดิม ใบเมเปิ้ลกำลังผลิใบ บรรยากาศไม่ต่างจากเมื่อวาน เพียงแต่ในยามนี้ สองเข่าของผมได้ทรุดร่วงลงกับพื้น รอยยิ้มเกิดขึ้นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง มือเรียวยังคงกำกระดาษใบนั้นไว้แน่น ตากลมโตรื้นขึ้นด้วยน้ำตา ผมไม่รู้ว่าผมนั่งอย่างนั้นนานเท่าไหร่ แต่มันก็นานพอที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเหมือนถูกมองจากที่ไกลๆ ร่างบางหันกลับไปมอง หยาดน้ำตาร่าวงลงมาจากดวงตากลมโตที่โตอยู่แล้วยิ่งโตขึ้นไปอีก เมื่อสายตานั้นมองเห็น

ชอง ยุนโฮ เทพบุตรในฝันของเค้า ที่กำลังส่งยิ้มมา

สองขาเรียวพาร่างบางวิ่งไปกอดร่างสูงโดยที่ยุนโฮอ้าแขนรอรับไว้อยู่แล้ว

“อึก......ฮือ.....เจอแล้ว ผมเจอคุณแล้ว” ดวงหน้างามซบลงบนอกแกร่งพลางส่งเสียงสะอื้น
“ครับ ผมก็พบแล้ว นางฟ้าในฝันของผม” เสียงทุ้มตอบกลับมา มือหนาลูบกลุ่มผมนิ่มพลางปลอบร่างบางให้หายสะอื้น
“รู้ไหม? ผมรอคุณมานานเหลือเกิน นานจนผมเริ่มรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งไร้ค่า ที่ต้องรอคอยในสิ่งที่ไม่มีจริง” เสียงหวานพูดขึ้นมาหลังจากหายสะอื้น พลางเงยหน้าขึ้นมาสบตาร่างสูง
“ผมก็รอคุณมานานเหมือนกัน”


เป็นเวลาเนิ่นนานที่ผมกับเค้ายืนอยู่อย่างนั้น เราทั้งสองไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่ยืนสบตากัน มันก็เติมเต็มในส่วนที่ขาดหายของผม ก็แค่นั้น……….



อาจมีสักครั้งที่เราสองคน ผ่านทางที่วกวน อยู่ใกล้ๆกัน
ใบไม้เพียงใบหนึ่ง หล่นตอนที่เดินผ่าน
ฉันคงจะมองมัน เมื่อเธอเดินผ่านมา


แต่เราก็หากันจนเจอ มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมา
รู้สึกไหมว่าชีวิตคุ้มค่า เมื่อมีใครสักคนข้างกาย
เกิดมาเพื่อหาใครคนหนึ่ง เป็นคนที่ฟ้าสร้างมาตรงใจ
เราต่างรู้โลกมันแสนกว้างใหญ่
แต่มันคงไม่ยากเกินไป ที่ฉันจะพบเธอ

แล้วคุณล่ะ เจอในสิ่งที่รอคอยหรือยัง?