คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : นังตัวดี
“พะพายเหรอ” หินนั้นไม่สนใสิ่ที่ผมถามเธอพุ่ัวไปที่วาและเ้าสวมอเา
“ุรับ เป็นอะไรไปเหรอรับ เรารู้ัันเหรอ” วาถามใสื่อ และูใไม่น้อย ่อนที่พายะผละออ และเยหน้า้อมอวา
“วาำพะพายไม่ไ้เหรอ พะพายแฟนวาไ” ผมไ้ยินแบบนั้น ็เินรไปที่เาทัู้่่อนที่ะึัววาออาพะพาย
“อโทษนะรับเท่าที่ผมำไ้ ุมีแฟนแล้วไม่ใ่เหรอรับ แถมยัูบัน่อหน้าวา อนนั้นทำวาเสียใไปพัหนึ่ ไม่ใ่หรอเหรอรับ” พะพายยืนนิ่
“อโทษนะะ ุือ”
“ผมหมอรับเพื่อนวา พอีแม่วาเาฝาวาไว้ให้ผม..”
“เรื่อนั้นั้นรู้แล้ว่ะ ุป้าแ้แล้ว ั้นเลยมาที่นี่เพื่อมาหาวายัไะ”
“แล้วุมาที่นี่มีธุระอะไรับวาเหรอรับ”
“ั้น็มาหาแฟนั้นสิะ แล้วุเพื่อนอวา มีปัหาอะไรหรือเปล่า” อิเห็สมั่นหน้าเิ่ใส่ เอ่ออโทษรับ แ่บรรยายให้สุภาพว่านี้ไม่ไ้ พอีอารม์มันึ้น
“เอ่อ ุือแฟนผมเหรอรับ”
“อะไรันะวา ุป้าบอว่าวาวามำหายไปบาส่วน แ่ไม่ิว่าะหนัถึั้นำพายไม่ไ้”
“อโทษทีนะรับพอีว่าผมำุไม่ไ้เลย” พะพายเินรเ้าไปอวาอีรั้
“โถ วาอพาย เอเรื่อร้าย ๆ มาหนัมาเลยสินะ วันนั้นวาำลัะออาอนโมาหาพายแท้ๆ ถ้าวาไม่มาวาไม่เป็นแบบนี้ นี้แหนะ นี่แหนะ” พะพายแสร้เอามือีแนัวเอ
“ุรับ อย่าทำร้ายัวเอเลย ุ ุ พะพายหยุรับ” พายหยุแสละร
“วาำพายไ้แล้วเหรอะ”
“ือ.. ผมสับสนไปหมแล้วรับ”
“เอาี้นะรับ ถ้าเลียร์อะไรเสร็แล้ว ็บอแล้วัน ผมไปทำาน่อนสายมาแล้วไม่มีเวลามาทำอะไรไร้สาระ รื้อฟื้นหาอีับใร” ผมับทอย่ารำาน่อนะเินออมา
“หมอ หมอรับเี๋ยว่อน”
“่าเาเถอะ่ะวา”
“ุพะพายรับ พอีผมับหมอเราเพิ่เริ่มเป็นเพื่อนัน ผมไม่อยาให้วามสัมพันธ์อเรา้อมมีปัหา ในเมื่ออนนี้ผมำุยัไม่ไ้ ผมะถือะว่าเรื่ออเราไม่มีอะไร่อัน็แล้วันนะรับ”
“แ่วาะ” วาไม่ไ้ฟั่อหันหลัวิ่ามผมไป
“อะไรันนัหนา ็แ่เพื่อนทำไม้อีเรียสนานั้น วารอพะพาย้วย” พะพายบ่นับัวเอ่อนออวิ่ามวาไป
-ลอบบี้-
“ออห้อพัหนึ่ที่่ะ” ผมเยหน้ามอเ้าอเสียอย่าไม่สบอารม์แ่้อเ็บอาาร
“ุพะพายรับ ถ้าุพะพาย้อารห้อพัเพื่อพัผ่อนผมยินีะ้อนรับนะรับ แ่ถ้าุประส์อุมาเพื่อะวุ่นวายับวา ผมว่าุพะพายเลิิสะเถอะรับ”
“ทำไมหละะ ั้นะอยู่ับแฟนั้น” นัหล่อนระแทเสียใส่ผม
“รับผมทราบรับ แุ่พะพายอาะลืมไปว่า นั่นมันเป็นอีไปแล้ว! ุพะพายเป็นนประเภทอบมปลัับอีเหรอรับ” โนไปสัแมท
“โอ้โห นี่ปาเหรอะ”
“รับหรือุพะพายเห็นเป็นอื่น”
“นีุ่หมอ” หล่อนทำเสียันลู้านอื่นหันมามอรวมถึวาที่ำลัเสิร์ฟน้ำอยู่้วย วาเินรมาที่เราสอทันที
“ุพะพาย” วาเินรมาหยุที่พะพาย
“วาะ พะพาย็แ่อยาะอห้อพัที่นี่เพื่ออยู่ับวา แู่เพื่อนอวาสิะ”
“อโทษนะรับ พอีว่าผมเป็นเ้าอที่นี่ ไม่้อฟ้อวาให้เสียเวลาหรอรับ เพราะถ้าผมเห็นว่าลู้าที่ะเ้าพัมีพฤิรรมที่อาะทำวามเือร้อน่อวนหรืออาะทำให้ลู้าท่านอื่นอยู่ในอันราย ผมออนุาไม่รับเ็อินไ้รับ อโทษทีนะรับ”
“รี๊ ทำไมแะ้อมายุ่เรื่ออั้น้วย”
“รบวนใ้เสียให้เบาเพื่อไมเป็นารรบวนลู้าท่านอื่น้วยรับ” พะพายมอ้ายมอวาและสูหายใเ้าอออย่านาร้ายในละรหลั่าว
“อยูนะั้นะรีวิวที่นี่ ให้ไ้ะแนนรีวิว่ำๆ ั้นะบอเพื่อนั้นรวมถึป่าวประาศให้นรู้ทั่วว่ารีสอร์ทนี้มันห่วยแ่ไหน”
“เิเลยรับ แุ่พะพายอาะลืมในเรื่อพรบอมนะรับ ารนำ้อมูลเท็เ้าสู่ระบบอินเอร์เน็มีโทษนะรับ หรือุพะพายไม่ทราบ”
“รี๊ นี่ปาผู้ายเหรอแน่ริออมาบันเลยมา”
“หยุเถอะุพะพาย” วาเ้าไปันพะพาย่อนที่ะพาเธอออไปาลอบบี้ในะที่เธอเอ็อาละวาไม่หยุปา
บราโว เสียบมืออพนัานม่านหมอรีสอร์ทัสนั่น
“ุหมอเ่มาเลย่ะทำสะแม่นั่นหน้าเสียไปเลย”
“ธรรมารับ” ผมน้อมรับยัไหล่เล่นหูเล่นา้วยท่าทีที่น่าหมั่นใส้
.
.
-เ้าวันที่10/08/67-
“สวัสีรับผมื่อวา นายเวา พันอนัน์ วิีโอนี้ถูถ่ายเมื่อวันที่ 10 สิหาม 2567 เมื่อวานเิเหุวุ่นวาย เพราะผู้หิที่ื่อพะพายมาามหาผมที่นี่ เธอบอว่าเธอเป็นแฟนผม เธอบอว่าเพราะว่าผมะไปหาเธอ ผมเลย้อเิอุบัิเหุ แล้ว็ามมา้วยเธอสร้าวามน่ารำานใให้เพื่อนผม ผมเลยอาสาพาเธอไปหาที่พัใล้ ๆ ่อนที่เพื่อนผมะพาลมอว่าผมมาสร้าวามวุ่นวายให้ับเา ผมรู้สึไม่ีเลยรับ ผมอยาอโทษเาที่ผมนำเรื่อรำานใมาให้แ่ผมอยาะบอเาว่า ผมไม่อยาให้เา้อมีเรื่อที่รำานใเลยัรั้ อโทษนะหมอ”
๊อ ๊อ ๊อ
“วาหมอเ้าไปไ้ไหม”
“อื้ม เ้ามาสิ”
“ทำอะไรอยู่เหรอ อ๋ออัวิีโอรีวามำเหรอ”
“รับ หมอมีอะไรหรือเปล่ามาหาวาแ่เ้าเลย แล้วนั่นแ่ัวะไปไหนเหรอ”
“พอีเราะไปั้แมป์ับเพื่อนๆ เราหนะ เราเลยะมาบอว่า ระหว่าที่เราไม่อยู่เราฝา
รีสอร์ท้วยนะ ถ้ามีอะไรไม่เ้าใถามิ๊บไ้เลย แ่เราไลน์บอิ๊บไว้หมแล้ว ว่าวาะเ้าออฟฟิศแทน”
“แล้วหมอไปนานไหมรับ”
“สอวันน่าะลับแล้วแหละ หมอะไปถ่ายรูปนหนะ ไว้ะเอามาใหู้นะ”
“วาไป้วยไ้ไหมรับ”
“ไม่้อไปหรอ เพื่อนที่ไปมีแ่พวเพื่อนเราสมัยเรียน อีอย่า...”
“อะไรเหรอรับ”
“มันมีแ่นที่ไม่อบวาหนะ”
“อ๋อ วาเ้าใแล้วรับ” วาทำหน้าเื่อน
“เห้ยวา หมอเ้าใวานะ” ผมเินไปนั่้าๆ เา่อนที่ะโอบไหล่เาไว้แสวามเห็นใ
“ให้เวลาเพื่อนหมอหน่อย หมอเื่อว่าพวมัน้อเ้าใวาสัวัน”
“รับ หมอ....”
“ั้นหมอไป่อนนะ” ผมบไหล่วาไปเบาๆ ่อนะลุึ้นแล้วเินหันหลัำลัะถึประูห้อ
“หมอรับ” เสียวาเรียามหลั ทำให้ผมหันลับไปมอเาอีรั้
“ูแลัวเอ้วยนะรับ”
“เอ่ออ รับ.. อบในะ” บ้าริ ทำไมำพูลสีหน้าเามันูเป็นห่วเรานานั้นวะ ไม่นะไอ้หมอเาไม่ใ่พี่วานที่มึอบแล้ว ไม่เอา ไม่ิ
ความคิดเห็น