ตอนที่ 2 : ShotrFic :: Haesica >> Hurt
11/07/54
ภายใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่ เจสสิก้า จองหญิงสาวที่ใครๆก็รู้จักดีในนาม 'คาสโนวี่' ของมหาลัย บัดนี้ร่างงามกำลังนั่งคอยใครบางคนที่ทำให้เธอสลัดจากคำๆนั้นมาได้ ลี ทงเฮ ประทานนักศึกษาที่สุดแสนจะเงียบขรึม แฟนหนุ่มของเธอนั่นเอง ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมคนนิ่งๆ ขรึมๆอย่างทงเฮถึงได้สามารถทำให้เจสสิก้าหยุดอยุ่ที่เขาได้ ทั้งๆเขา ... ??
" นั่น เจสสิก้านี่ ชีมารอพี่ทงเฮอีกแล้ว หรือว่าชีจะเลิกเจ้าชู้แล้วนะ "
"ไม่มีทางหรอก คนที่คบผู้ชายไปทั่วอย่างเจสสิก้าน่ะเลิกนิสัยแบบนี้ไม่ได้หรอก"
นักศึกษาสาวๆในมหาวิทยาลัยที่นั่งอยู่บริเวณนั่นเอ่ยอย่างติฉิน นินทา .. ก็ใครจะไปเชื่อในเมื่อหนุ่มๆที่เข้ามาในชีวิตของเจสสิก้าไม่มีใครเดินควงคู่เธอได้เกินสองอาทิตย์เลยสักคน
เจสสิก้าปลายตามองสาวๆกลุ่มนั้นด้วยสายตาเรียบเฉยเพียงครู่ ก่อนจะหันกลับมาทอดสายตาไปข้างหน้าเหมือนเดิม แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้สาวๆกลุ่มนั้นรู้สึกตัวแล้วรีบลุกขึ้นเดินหนีไป .. จริงอยู่ที่เดิมที ..เธอคือคาสโนวี่ลำดับต้นๆของมหาวิทยาลัย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างนั้นอีกต่อไปแล้ว เพราะผู้ชายคนนั้น ..ลี ทงเฮ
"รอนานมั้ย?"
" ชินแล้วล่ะ " เจสสิก้าระบายยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดติดตลกกลับไป บ่อยครั้งที่เธอมักจะมารอทงเฮเล่นบาสเก็ตบอลกับเพื่อนๆ ทั้งๆที่ชีวิตนี้ไม่เคยต้องรอใคร แต่กับเขาเธอกลับต้องรอ ไม่ใช่เพราะเขาที่เรียกร้องหรือรบเร้า แต่เป็นเพราะเธอ เพราะเธอต้องการแบบนี้
" หิวมั้ย? อยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า เอ๊ะ! หรือว่าอยากช็อปปิ้ง? "
" หืม? นี่นายโดนลูกบาสโหม่งหัวมารึเปล่า " เจสสิก้าเอียงคอมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ วันนี้เขาคิดยังไง เห็นทุกทีไม่ค่อยชอบไปไหนสักเท่าไหร่ ..
" เปล่านี่ ฉันก็แค่อยากพาเธอไป ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยมีเวลาให้เธอสักเท่าไหร่เลย" มันก็จริงของเขา พักหลังๆงานที่ได้รับมอบหมายเริ่มมากขึ้นจนเขาแทบจะไม่มีเวลาให้เธอเลยจริงๆ
" นายหิวล่ะสิ "
" จะคิดยังไงก็ชั่งเถอะ เรารีบไปกันดีกว่าเดี๋ยวมันจะมืดค่ำ "
แค่ได้จับมือและเดินไปด้วยกัน ...
ทำไมมันถึงทำให้เขามีความสุขมากมายได้ขนาดนี้นะ
ระหว่างทาง .. ยังไม่ทันที่รถจะขับไปถึงไหน เสียงโทรศัพท์ของทงเฮก็ดังขึ้น เขากดรับสายอย่างตื่นตัว และชำเรืองมองคนข้างตัวอย่างกังวลใจ
" เจสสิก้า วันนี้ฉันขอยกเลิกโปรแกรมของเราก่อนนะ พอดีมีธุระด่วนน่ะ เอาไว้พรุ่งนี้แทนได้มั้ย? "
" เฮ้อ .. " เจสสิก้าถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเสียดาย แต่ก็ไม่ได้บ่นอะไร เพราะเธอเป็นคนมีเหตุผลพอ แต่บางทีก็รู้สึกน้อยใจเขาอยู่บ้างเหมือนกัน
' คงจะหนีไม่พ้นเรื่องหน้าที่ประธานนักศึกษาสินะ '
" งั้น .. ฉันกลับบ้านก่อนแล้วกันนะ " เจสสิก้าโบกมือลาก่อนจะเปิดประตูรถเดินกลับไปอีกทาง เพราะนี่เพิ่งเลยมหาลัยมาแค่นิดเดียวเอง ทงเฮก็คงจะวกกลับเข้ามหาลัยเหมือนกัน
" ไม่ๆ ฉันจะไปส่งเธอก่อน " ทงเฮขยับตัวไปคว้ารั้งข้อมือเล็กของเจสสิก้าเอาไว้ พร้อมกับสายตาที่อ่อนโยนของเขา ก่อนจะขับรถไปส่งเธอที่บ้าน
ตั้งแต่เธอคบกับทงเฮมา 5 เดือนกว่า ชีวิตของเธอก็แลดูจะชิวไปซะทุกอย่าง ไม่ทุกข์ ไม่ร้อน ถึงบางทีอาจจะไม่ค่อยมีเวลาให้กันบ้าง แต่ความรักก็สดใสดี
เขาจัดว่าดีกับเธอมากเลยก็ว่าได้ .. ไม่งั้นเธอคงไม่คบกับเขามาได้จนถึงทุกวันนี้
ผู้ชายส่วนใหญ่ที่เข้ามาในชีวิตของเธอก็หวังแค่ร่างกายของเธอเพียงเท่านั้น แต่ก็ได้แค่หวังเท่านั้นแหละ !!
ซึ่งผิดกับทงเฮอย่างสิ้นเชิง เขาดีกับเธอทุกอย่างและไม่เคยคิดล่วงเกินเธอแม้แต่ครั้งเดียว แต่ ..
" เจสสิก้า จอง!!!! " เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากข้างหลังทำให้เจสสิก้าที่แอบนั่งงีบอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันใด
" โอ๊ย แม่คุณ ทำเอาตกอกตกใจหมด" เจสสิก้าตีไปบนไหล่ของคนที่มาใหม่เบาๆ .. ทิฟฟานี่ ฮวัง เพื่อนรักสุดซี้ของเจสสิก้า คาสโนวี่นัมเบอร์ วัน ของมหาลัยแห่งนี้
" ทำไมช่วงนี้มาเช้าจัง "
" ทงเฮเขาไปรับทุกเช้าน่ะ .. ไม่อยากให้เขารอนานก็เลยรีบตื่นไวๆ "
" เฮอะ .. " เมื่อได้ยินชื่อผู้ชายคนนี้ทิฟฟานี่ก็เค้นหัวเราะออกมาอย่างสมเพช
" ดูแกรักเขาดีนะ .. แล้วแกคิดว่าเขารักแกบ้างรึเปล่า " คำถามของทิฟฟานี่ทำให้เจสสิก้างงเล็กน้อย ทำไมอยู่ๆเจ้าเพื่อนรักถึงได้ถามอะไรแบบนี้ .. ถ้าไม่รักแล้วจะคบกันทำไมล่ะ
" อ้าว แกถามอะไรแปลกๆ เขาก็ต้องรักฉันสิ ไม่งั้นเราคงไม่คบกันหรอก "
" อ่อ ลืมไปถ้าพวกแกไม่รักกันจริง ความรักของเเกคงไม่ยืดถึงขนาดนี้หรอกสินะ "
ด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชันของทิฟฟานี่ทำให้เจสสิก้ายิ่งไม่เข้าใจกับสิ่งที่เธอพูดเข้าไปใหญ่ เพื่อนของเธอกำลังอารมณ์ไม่ดีหรือว่ากำลังโกรธใครมารึเปล่า
" ฟานี่แกเป็นอะไรรึเปล่า "
" .. สิก้าเมื่อวาน เอ่อ คือเมื่อวานฉันเห็น .. "
เจสสิก้านั่นแหละที่ทำให้อารมณ์ของเธอขุ่นเคือง ด้วยความที่เป็นห่วงเพื่อรักจึงทำให้อารมณ์ของเธอพรุ่งปรี๊ดขึ้นมาซะดื้อๆ ก็เพราะเมื่อวานเธอไปพบใครบางคนที่เธอคุ้นหน้าดีกับผู้หญิงอื่นที่เธอเองไม่รู้สึกคุ้นหน้าเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เธอคิดเพียงว่าผู้ชายคนนั้นกำลังสวมเขาให้เพื่อนของเธออยู่ ทั้งๆที่เจสสิก้ารักทงเฮขนาดนี้ แต่ผู้ชายคนนั้นกลับทำเหมือนกับว่าเพื่อนของเธอเป็นผู้หญิงโง่ๆคนนึง ใจหนึ่งมันเรียกร้องให้เธอพูดในสิ่งที่พบเจอมาเมื่อวาน แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าเพื่อนของเธอนั้นจะต้องเสียใจ
" เห็นอะไรหรอ "
" เห็น ... เห็นแบบกระเป๋าตัวใหม่ของมาร์ค จาคอบน่ะสวยมากเลย "
จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้าพูด .. ทำไมปากมันถึงได้หนักขนาดนี้นะ
ทั้งที่อยากให้เพื่อนของเธอตาสว่าง .. แต่กลับพูดมันออกมาไม่ได้เลย
" ว้าว จริงเหรอต้องสวยมากๆแน่เลย เป็นแบรนด์โปรดของฉันเลยนะ ... ว่าแต่ทำไมแกต้องทำหน้าเครียดขนาดนี้ด้วยล่ะเนี่ย "
" อ่อ เปล่าหรอก ฉันปวดท้องประจำเดือนน่ะ "
" มิน่าล่ะ อารมณ์แปรปรวนจังนะ "
ทิฟฟานี่เพียงแค่ส่งยิ้มบางๆกลับไป พลางมองเพื่อนตัวเองที่กำลังนั่งกินลมชมวิว มองบรรยากาศในมหาลัยอย่างชิวๆ
.. เธอดูมีความสุขดีนะเจสสิก้า แล้วนี่ฉันกำลังทำสิ่งที่ผิดหรือถูกอยู่ล่ะที่ไม่บอกเธอ
อีกฝ่ากหนึ่งของมหาวิทยาลัย
" ขอโทษนะคะ คณะวิศวะกรรม ไปทางไหนเหรอคะ " หญิงสาว หน้าตาสะสวยถามขึ้น ดูจากลักษณะแล้วเธอคงไม่ใช่นักศึกษาในมหาลัยนี้แน่ๆ เพราะเธอไม่รู้ว่าที่ ที่เธอยืนอยู่คือคณะวิศวะกรรม !!
" ก็นี่แหละครับ คณะวิศวะ ฯที่คุณกำลังหาอยู่ " ชายหนุ่มที่ยืนใกล้ที่สุดตอบกลับไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย
" อ่อ เหรอคะ " ป้ายก็มีติดตัวอย่างใหญ่ ทำไมถึงมองไม่เห็นล่ะเนี่ย หญิงสาวยกมือขึ้นมาเกาหัวแก้เก้อ อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เพราะป้ายมันก็อยู่ข้างหน้าเธอนี่เอง
" เอ่อ คุณรุ้จักพี่ทงเฮมั้ยคะ? ... คือ เขาอยู่ที่ไหนเหรอคะ "
" ขึ้นไปชั้น 7 ขวามือห้องริมสุด "
" อ่อ ขอบคุณมากๆนะคะ "
เมื่อได้คำตอบเธอก็รีบเดินเข้าลิฟไปอย่างรวดเร็ว แล้วเดินไปตามทางที่ชายหนุ่มคนเมื่อครู่ได้บอกเอาไว้ เมื่อมองผ่านกระจกบานเล็กเข้าไปก็พบกับทงเฮที่กำลังก้มๆเงยๆจดอะไรบางอย่างอยู่ในห้องคนเดียว
" พี่ทงเฮ "
"อ้าว มาได้ยังไงเนี่ยเรา นี่มันที่มหาวิทยาลัยนะ ไม่ใช่ที่สาธารณะที่จะให้เธอเข้าออกเมื่อไหร่ก็ได้ " ทงเฮขยี้หัวสาวสวยตรงหน้าอย่างเอ็นดู
" พี่ทงเฮเลิกเรียนรึยัง? "
" เลิกแล้ว ถามทำไมล่ะ "
" ฉันอยากไปช็อปปิ้งอีก อ่อ แล้วก็ไปกินข้าวร้านเดิมที่พี่พาฉันไปเมื่อวานด้วยนะ "
" อื่ม .. ไม่ไดหรอก พี่มีธุระ "
" ธุระอะไร จะไปสำคัญกว่ายุน นานๆทีจะได้กลับมาเกาหลี เทคแคร์กันหน่อยสิ " หญิงสาวพูดอย่างเอาแต่ใจ แต่เธอก็พูดเรื่องจริง นานๆทีจะได้เจอกันทงเฮน่าจะตามใจเธอหน่อย
" เอาไว้ๆ ตอนเย็นๆแล้วกัน .. ตอนนี้ยุนกลับไปก่อนดีกว่านะ "
" ก็ได้ พี่ทงเฮสัญญากับยุนแล้วนะ ถ้าไม่ไปนะเป็นเรื่องแน่ "
" ครับผม ^^"
" ก็เพราะอย่างนี้แหละ ฉันถึงรักพี่มากไง " ยุนอาโผเข้ากอดทงเฮอย่างสนิทสนม ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยที่ทุกๆการกระทำของทั้งสองคนอยู่ในสายตาของเจสสิก้าตลอด เพราะวันนี้มีเรียนแค่ครึ่งวันและยังเป็นวันพิเศษของทั้งคู่อีกด้วย ทงเฮจึงนัดเธอไปดูหนังด้วยกัน
เจ็บที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่ได้
ทั้งๆที่ไม่เคยร้องไห้ให้กับผู้ชายคนไหนมาก่อน แต่ตอนนี้เธอกลับร้องไห้ออกมา
ทำไมทั้งสองคนถึงดูสนิทสนมกันจัง รอยยิ้มแบบนั้น ..
รอยยิ้มที่เธอเองก็ไม่เคยได้รับมาก่อน แต่เธอคนนั้นกลับได้มันไป
แล้วอย่างนี้ ฉัน .. อยู่ในฐานะอะไรกัน ลี ทงเฮ
หลังจากแอบนั่งร้องไห้เสียใจอยู่ในห้องชมรมอยู่คนเดียว เจสสิก้าก็เดินออกมาจากห้องด้วย สายตาที่เหม่อลอย ร่างบางเดินทอดน่องไปช้าๆอย่างไร้ทิศทาง สมองก็ฉุกคิดขึ้นมาได้บางทีที่ทิฟฟานี่พูดจาแปลกๆเมื่อเช้าอาจไม่ใช่เพราะเรื่องกระเป๋าก็ได้ แต่บางที่อาจเป็นเรื่องนี้ จะไปคาดคั้นอะไรกับทิฟฟานี่ตอนนี้ก็ไม่ได้เพราะเจ้าตัวเองก็กลับบ้านไปแล้ว
" เจสสิก้า " ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน แต่เป็นลี ทงเฮแฟนของเธอเอง
" เธอหายไปไหนมา ฉันตามหาเธอแทบแย่ โทรไปที่บ้านพี่ชายเธอก็บอกว่าเธอยังไม่กลับ โทรศัพท์มือถือเธอก็ไม่ยอมรับ เธอเป็น .. " น้ำเสียงของเขาดูเป็นกังวล แต่นั่นอาจเป็นเพียงการเแสดงของเขาก็ได้
" ตามหาฉันเรื่องอะไร? " น้ำเสียงที่ถูกเปล่งออกมาจากร่างบางทำให้เขาชะงัก น้ำเสียงที่ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นคนอื่น ใบหน้าเรียบเฉยนั้นไม่เเสดงความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น สายตาที่แข็งกร้าวของเจสสิก้าทำให้ทงเฮหัวใจกระตุกวูบอย่างกับมีอะไรมากระแทกที่หัวใจอย่างแรง
" วันนี้เป็นวันครบรอบ 6 เดือนของเราไง "
" เฮ้อ .. " เจสสิก้าถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างสมเพช แต่ในแววตาของเธอยังคงความเศร้าสร้อยเอาไว้ แต่ก็แค่แว๊บเดียวเท่านั้น เพราะเธอจะแสดงความอ่อนแอออกมาไม่ได้เด็ดขาด
.. อย่าทำให้มันเป็นเรื่องสำคัญ หากว่าใจนายไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ
" ทงเฮ .. นายมีอะไรจะบอกฉันรึเปล่า " สักพักสายตาที่แข็งกร้าวคู่นั้นก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เธอเพียงแค่ต้องการความชัดเจน
หลังจากที่ไปนั่งคิดทบทวนเรื่องราวระหว่างเธอและเขา มันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นคนโง่
จริงอยู่ .. ที่เขาเองก็ดีกับเธอมาก มากซะจนใจทั้งใจยกให้เขาไปหมดแล้ว
แต่น่าแปลกที่ตลอดเวลาที่คบกันเขาเองกลับไม่เคยบอกรักเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว .. ไม่เคยเลยจริงๆ
หรือที่เขาคบเธอเพราะความสัมพันธ์ครั้งนี้เธอเป็นคนเริ่มมันก่อน
ทั้งๆที่เป็นอย่างนี้ เธอก็ยังรักเขามากอยู่ดี .. 'ฉันมันโง่จริงๆ'
" นายรักฉันบ้างรึเปล่า " ในที่สุดประโยคนี้ก็หลุดมาจากปากเธอจนได้ อยู่ๆก็กลายเป็นผู้หญิงงี่เง่าคนนึงไปได้ แค่อยากรู้ .. อยากรู้จริงๆ
" เจสสิก้าเธอเป็นอะไร ทำไมถึงถามแบบนี้ "
" บอกฉันมาสิว่านายรักฉัน .. บอกฉันมาสิ " เธอไม่สนใจในประโยคเมื่อครู่เพราะนั่นไม่ใช่คำตอบที่เธอต้องการ เจสสิก้ายังคงถามคำถามนั้นซ้ำๆ พร้อมกับดวงแต่ที่เริ่มแดงกล่ำ
"บอกมาสิ บอกฉันมา .. ว่านายรักฉัน " เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไปเคยพูดมันเลย มันยิ่งทำให้เธอแน่ใจว่าเขาไม่เคยรักเธอจริงๆ
ทงเฮได้แต่อึกอักและก้มหน้านิ่ง มันหมายความว่าเขาไม่เคยรักเธอเลยใช่มั้ย? ..
" ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา โชคดี "
" เจสสิก้า " ทงเฮรีบเงยหน้าขึ้นมาอย่างใจหาย มือหนากำลังจะเอื้อมไปรั้งข้อมือบางนั้นไว้ แต่ก็ทำไม่ได้ ...
เจสสิก้าหมุนตัวหันหลังกลับแล้วเดินจากไป โดยไม่หันกลับมามองคนข้างหลังแม้แต่น้อย พร้อมกับปล่อยให้น้ำใสๆไหลลงมาอาบแก้ม
ไม่อยากจะเชื่อ ว่าเธอจะโดนผู้ชายที่ดูอ่อนโยนคนนี้หลอกเอาได้ เพียงแค่รั้งเธอเอาไว้ เขายังทำมันไม่ได้
ถึงจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่ก็ไม่ใช่พวกชอบลักกินขโมยกินของชาวบ้าน ... ความรักที่คิดว่าสวยงามคงจะจบเพียงเท่านี้ ...
เป็นเวลาสามวันแล้วที่เจสสิก้าไม่ยอมไปเรียนแล้วเอาแต่คลุกตัวอยู่แต่ในห้อง คราบน้ำตาบนใบหน้าแสดงถึงร่องรอยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เธอพึ่งรู้ว่าการอกหักมันจะเสียใจมากขนาดนี้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
" ใครค่ะ "
" พี่เอง "
คยูฮยอนพี่ชายแท้ของเจสสิก้าเข้ามาหาเธอด้วยความเป็นห่วง เจสสิก้าไม่กินไม่นอนมาเป็นเวลาสามวันติด ไม่ว่าเขาจะบังคับเคี่ยวเข็ญเธอเท่าไหร่ เจสสิก้าก็ไม่ยอมท่าเดียว พอถามถึงสาเหตุก็บอกไม่มีอะไร แค่เรื่องไร้สาระ ถ้ามันไร้สาระนักแล้วทำไมต้องทรมานร่างกายตัวเองอย่างนี้ด้วย
" เมื่อกี้ทงเฮมาหาน่ะ " สามวันที่ผ่านมาเขามาหาเธอทุกวันทั้งเช้าทั้งเย็น แต่คำตอบที่ได้คือ ' เจสสิก้าไปเที่ยวๆกับเพื่อนๆที่ต่างจังหวัดยังไม่กลับมาเลย '
" พี่ไม่รู้หรอกนะ ว่าเธอสองคนทะเลาะอะไรกัน แต่บางทีเธอน่าจะคุยกันให้รู้เรื่องนะ ยิ่งทำแบบนี้ก็จะยิ่งเจ็บทั้งสองฝ่าย เธอบอกพี่เองไม่ใช่เหรอว่าทงเฮเขาดีกับเธอมากน่ะ แล้วทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ล่ะ "
" .. "
" หรือว่าเขาทำอะไรเธอ "
" เปล่าค่ะ เขาไม่ได้ทำ .. ไม่ได้ทำอะไรเลย .. " ประโยคหลังแทบจะกลืนหายไปในลำคอ .. ทำไมวันนั้นเขาถึงไม่พูดอะไรออกมา แต่พออย่างนี้เขากลับมาหาเธอทุกว่า เขาต้องการอะไร
ลี ทงเฮ นายต้องการอะไรกันแน่
วันนี้สภาพร่างกายและจิตใจของเธอดีขึ้นมา 50 เปอร์เซ็นแล้ว มันคงจะถึงเวลาที่จะต้องเข้าสู่ความเป็นจริงสักที วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ทงเฮมาหาเธอ เพราะจะมารับไปมหาลัยด้วยกัน แต่เเม่บ้านบอกเขาว่าเธอออกไปแล้วทั้งๆที่เธอยังอยู่ในบ้าน นั่นเพราะมันเป็นความต้องการของเธอ วันทั้งวันเจสสิก้าพยายามเลี่ยงที่จะเจอหน้าเขา เพราะเธอยอมรับว่าเธอยังไม่สามารถทำใจได้
หากวันนี้เธอและเขายังมีความรักที่สดใสนั้นอยู่ ปานนี้ก็คงจะกำลังยิ้มอย่างมีความสุขกันอยู่ .. เพราะมันเป็นวันครบรอบ 6 เดือนที่ครบกัน เกือบครึ่งปีเชียว สำหรับเธอมันนานที่สุดแล้ว ..
ตกเย็นหลังจากเลิกเรียน ระหว่างทางกลับบ้าน เจสสิก้าเลือกที่จะเดินไปตามถนนเรื่อยๆ พลางคิดโน่นนี่เพื่อไม่ให้จิตใจจมปักอยู่กับความเจ็บปวด แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะคนที่เธอกำลังหนีอยู่นั้น เขาอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่ถึงเมตร
" เจสสิก้า "
เมื่อเธอเห็นว่าเป็นทงเฮ เจสสิก้าก็เตรียมตัวที่จะหันหลังแล้วเดินหนีไป แต่คราวนี้ทงเฮรั้งมือเธอเอาไว้ พร้อมกับส่งยิ้มที่เธอคิดว่าเธอไม่เคยได้รับมัน
เจสสิก้าเพียงแค่มองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยเท่านั้น
" เธอเป็นยังไงบ้าง ทำไมเธอไม่รับโทรศัพท์ฉันเลยล่ะ เธอรู้มั้ย... "
" ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น หยุดพูดได้แล้ว แล้วขอให้เราจบกันเพียงเท่านี้ " เจสสิก้าสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุมของทงเฮ แล้วรีบเดินไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
" ขอร้องล่ะอย่าทำแบบนี้เลย ได้โปรดอย่าทำแบบนี้ " คราวนี้ทงเฮไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ เขาเข้าไปสวมกอดเธอจากด้านหลังเอาไว้เเน่น จนเจสสิก้ารับรู้ได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจเขา ว่ามันเต้นรัวขนาดไหน
" เรื่องวันนั้นผมขอโทษ ได้โปรดให้อภัยผมด้วย อย่าจบมัน อย่าจบความสัมพันธ์ของเรา " ใบหน้าหล่อเหลาซบลงไปบนเรือนผมนุ่นของร่างบางอย่างโหยหา .. มันคือความรู้สึกของเขาจริงๆ
เขาผละออกจากเธอก่อนจะส่งอะไรบางอย่างให้ ตุ๊กตาตัวขนาดเท่าฝ่ามือถูกดึงออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะส่งให้ถึงมือเธอ ในตอนแรกเธอเหมือนจะรับมันไว้ แต่อยู่ๆเธอกลับโยนมันออกไป เพราะคิดว่านี่คงเป็นแค่การแสดงของเขา
ทงเฮเพียงแค่ยิ้มบางๆให้แก่เธอก่อนจะเดินไปหยิบมัน แต่อยู่ๆรถยนต์คันใหญ่ก็พุ่งตรงมาที่เขาอย่างรวดเร็ว เจสสิก้าที่เห็นเหตุการณ์ ตะโกนเรียกเขาสุดเสียงด้วยความตกใจ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินมันเลย
ปรี๊นนนนนนนน โครมม
ร่างสูงกระเด็นลอยข้ามเกาะกลางถนนไปอย่างแรง เจสสิก้ารีบวิ่งไปให้ถึงตัวเขาให้เร็วที่สุด ร่างสูงที่นอนอยู่บนพื้นถนนที่นองไปด้วยของเหลวสีแดงสด กำลังหายใจลวยลลิน
" ทงเฮ นายอย่าเป็นอะไรนะ ฉันขอโทษ ฉันรักนาย นายอย่าหลับนะ " เจสสิก้าพร่ำบอกอย่างคนเสียงสติ น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ทงเฮมองหน้าเจสสิก้าพร้อมกับยิ้มบางๆให้เธออย่างอ่อนโยน ตุ๊กตาตัวเดิมถูกหยิบขึ้นมาอีกครั้งอย่างยากลำบาก แล้วอยู่ๆก็มีเสียงดังออกมาจากตุ๊กตาตัวนั้น
' อื่มม จะเริ่มยังไงดีล่ะ วันนั้นฉันขอโทษจริงๆนะ เพราะความขี้ขลาดของฉัน ถึงทำให้เธอเสียใจ ฉันรักเธอนะ แต่เพราะความเห็นแก่ตัวของฉัน ฉันถึงพูดมันออกมาไม่ได้ ก่อนหน้านี้ฉันเคยได้ยินใครๆพูดกันว่า ผู้ชายที่ถูกเธอบอกเลิก เป็นเพราะพวกเขาบอกรักเธอ ฉันถึงไม่คิดที่จะบอกเธอ ฉันไม่อยากเสียเธอไป ฉันรักเธอมากนะ รักเธอมากจริงๆ ได้โปรดให้อภัยฉัน อย่าไปจากฉัน เพราะฉันรักเธอ รักเธอ ๆๆๆๆ ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันจะบอกเธอทุกวันเลยดีมั้ย? .... '
เมื่อได้ฟังข้อความที่ทงเฮบันทึกเอาไว้ในตุ๊กตาตัวนี้ น้ำตาก็ยิ่งพลั่งพลูออกมาอย่างสุดจะกลั้น สมเพชตัวเองจริงๆ
" ฉันขอโทษทงเฮ ฉันก็รักนาย นายอย่าทิ้งฉันไปนะ "
ทงเฮยังคงส่งยิ้มบางๆมาให้เธอพร้อมกับน้ำใสๆที่ปริ่มออกมาจากดวงตาคู่คมของเขา มือหนาพยายามจะยกขึ้นมาปาดเช็ดน้ำตาให้แก่ร่างบาง แต่กลับทำไม่ได้อย่างที่ใจหวัง เปลือกตาที่หนักอึ้งเริ่มปิดลงช้าๆ พร้อมกับลมหายใจสุดท้ายของเขา .. เขาจากเธอไปแล้ว
ผ่านมาหลายวัน เจสสิก้าเอาแต่นั่งกอดเสื้อเชิ้ตตัวที่ทงเฮใส่ในวันเกิดเหตุไม่ยอมปล่อย คราบเลือดที่แห้งติดเสื้อย้ำเตือนเหตุการณ์ที่แสนเจ็บปวดในวันนั้นได้ดี ข้อความที่ทงเฮบันทึกไว้ถูกกดเปิดตลอดเวลา
มาจนถึงวันนี้เธอไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาอีกแล้ว เพราะเธอผ่านการร้องไห้อย่างหนักจนไม่มีน้ำตาเหลืออยู่แล้ว .. และสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจอีกอย่าง .. เธอพึ่งรู้ทีหลังว่าผู้หญิงที่อยู่กับทงเฮในวันนั้นคือลี ยุนอา น้องสาวแท้ๆของทงเฮ
' เป็นเพราะฉันเอง เพราะความงี่เง่าของฉันเอง
ที่ฉันต้องเสียนายไปเพราะตัวของฉันเอง
ฉันรักนายนะ ลี ทงเฮ .. '
.............................................................................................
02/05/55
รีไรท์ + แก้คำผิดนิดๆหน่อยๆค่ะ
09/07/54
แต่งแก้เครียดค่ะ เรื่องนี้???
จบแล้วช็อตฟิคเฮสิกที่สุดแสนจะดราม่า
เราตั้งใจให้มันเศร้า แต่ไม่รู้มันเศร้ามั้ย
เรื่องหน้าไม่ไม่ดราม่าแน่นอนสัญญา
แต่ไม่รู้จะมาลงเมื่อไหร่
เอาไว้อารมณ์ดีๆจะปั่นมาลงนะ
เพราะเราจะแต่งเฉพาะเวลานอยกับฟิคเรื่องอื่นๆของเรามากกว่า
เอาไว้แก้เครียดค่ะ
มีแฟนแจสิกบ้างมั้ยเอ่ย
ตอนนี้ไรเตอร์กำลังหลงคู่นี้ ^^
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นท์กันบ้างนะคะ
เราจะได้มีกำลังใจอัพช็อตฟิคเรื่องต่อไป
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
----------
เฮสิกเรื่องหน้าไม่เศร้าแล้วสัญญาๆ
อย่าพึ่งโกรธไรเตอร์นะคะ TT
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สงสารสิก้า เพราะความเข้าใจผิดแท้ๆ
รักและรอคู่นี้เสมอ><เฮสิก้า!
สงสารทั้งสิก้าทั้งดงแฮเลย สิก้าก็คิดเองเออเอง
ดงแฮก็ไม่ยอมบอก ฮืออออออ T-T
กว่าสิก้าจะรู้ตัวว่าควรจะฟังทงเฮก่อนมันก็สายไปแล้ว
ทงเฮเองก็ขาดเขลาเกินกว่าจะพูดคำว่ารักออกมา
เพียงเพราะกลัวว่าจะถูกสิก้าบอกเลิก ฮื่อ..
ต่อให้รักกันเพียงใดยังไงก็ต้องพ่ายแพ้ต่อความตายอยู่ดีสินะ
อยากให้เฮสิก้ามีความทรงจำดี ๆ เก็บไว้มากกว่านี้
ที่เหลืออยู่เหมือนมีแต่ความเจ็บปวดเลย TT_______________TT
เศร้าาอะ
สงสารทัั้งคู่เลย
ทำไมเจสไม่ฟังเฮTT
แต่งเก่งมากกกกก!!!
เศร้าอ่ะ เพราะความเข้าใจผิดแท้ๆ
T_____________T
คือจะหยุดที่ใครสักคนทั้งทีเรื่องมันยู่ยี่ขนาดนี้เลยเหรอ?
เดี๋ยวก็เรื่องเข้าใจผิด สุดท้ายก็ต้องเสียเขาไป
ฟานี่เป็นเพื่อนที่ห่วงเพื่อนอ่ะ! ชอบแบบนี้ :)
แต่ก็นะ อิมยูนสวยนี่ไม่ว่าใครก็เข้าใจผิดได้ทั้งนั้นแหละ!
เฮไม่กล้าบอกรักทั้งๆที่รักสิก้ามาก เพราะกลัวจะเสียสิก้าไป
มันโทษใครไม่ได้อ่ะ เพราะมันก็ผิดทุกคนแต่จะมากน้อยก็ว่ากันไป
สุดท้ายสิก้าก็น่าสงสารอยู่ดีแหละ ต้องมานั่งกอดเสื้อเปื้อนเลือด
เปิดข้อความเสียงฟังเรื่อยๆ .. รักขนาดนี้ ให้ลืมง่ายๆก็ทำไม่ได้หรอก
อินอ่ะพี่ฟะ! เศร้ามาก โฮกกกกกกก
ปูลม. พัดหาคำผิดไม่เจอมัวแต่เศร้า 555555
อ่านแล้วไหลจริงๆ เริ่ดมว้ากกกกกก (วบพส.)
ToT ยิ่งนึกก็ยิ่งเศร้า เพิ่งกลับมาอ่านค่ะ
หลังจากที่มีเรื่อง กระแสของคู่นั้น แรงมาก เมื่อช่วง 1-2 ปีก่อน
จนทำให้เราท้อและเลิกอ่าน ฟิค SJ&SNSD ในที่สุด
บอกตามตรง เราคิดถึงคู่นี้มากค่ะ เราอ่านแล้วเศร้า ร้องไห้
เรารักคู่นี้มากจริงๆ
ขอบคุณสำหรับฟิคซึ้งๆนี้ค่ะฮื่ออออ T__T
โครตซึ้งงงงง!!!!!
เพราะว่าสิก้าเป็นคนเจ้าชู้สินะ เฮถึงไม่กล้าบอกรัก หลายๆคนต้องโดนสิก้าบอกเลิกก็เพราะบอกรักกันทั้งนั้น
เฮไม่อยากเสียสิก้าไป ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นใช่ไหมล่ะ ฮืออออออ TT
แต่คงไม่คิดว่า สิก้าจะรักตัวเองเข้าจริงๆ แงงงง มันดราม่าเพราะทั้งสองคนไม่ยอมเปิดอกคุยกัน ไม่เคลียร์ให้เข้าใจ
คนจะคบกัน ไม่ควรทำเป็นแบบนี้สิ อย่างนี้ก็ต่างคนต่างไม่มั่นใจกันทั้งคู่ ความรักมันจะล่มเอาง่ายๆ
พอยุนเข้าหาเฮหน่อย สิก้าก็ไม่มั่นใจแล้ว กลัวเฮจะนอกใจอีก เฮก็ไม่กล้าบอกรักสิก เพราะกลัวเลิกกัน T_______T
ตอนจบนี่ทิ่มแทงหัวใจสุดๆค่ะ แต่ยังดีนะที่เฮได้ฟังความในใจทั้งหมด แต่เค้าชอบที่เฮอัดเสียงใส่ตุ๊กตา
มันน่ารักมากๆๆ เชื่อว่าถ้าสิก้ากดฟังสักหน่อย เรื่องคงไม่จบแบบนี้ แงงง T^T
ไรท์เตอร์แอบใจร้าย ไม่น่าให้เฮเป็นแบบนี้เลย ฮือออออออออ
และก็สงสารเฮด้วยยยง่ะ:(
ดราม่าสุดดดๆเลยค่ะT^T
แงงงงงงงงงง้
ชอบอ่ะ เป็นคนชอบคู่นี้อยู่แล้ว ชอบสำนวนไรเตอร์มากคับ ไปอ่านตอนต่อก่อนเน้อ ฟิ้วววว
เศร้าๆๆๆ
ฮึกกกกก ร้องไห้เลยอ่ะ สิกเข้าใจผิด เฮก็ตายยย TT
น้ำตาท่วม T_____T