ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : first day (episode.2)
“เรียบร้อย..” เาถอยห่าออมายืนู่าหูอเาที่อยู่บนหูผมเรียบร้อยแล้ว
“นี่ถ้าผมบัเอิไปเอแฟนเ่านายึ้นมา หวัว่ายัยนั่นไม่ระาหูผมาหรอนะ”
“ไม่หรอ^^”
“็ี...ผมใอบมีเรื่อับ...”
“เพราะยัยนั่นายไปแล้ว” ผี!! O_o แว้ ยัยนั่นเป็นผีเหรอ นี่่าหูานายหรอเนี่ย แๆๆ ผีะมาสิในหูผมมั้ย ผีรูหู อ้า ><
“เอาออไปนะ เอาออป๊ายยยย” เย่าแนแทฮยออย่าแร “ผมไม่ใส่อนาย ไม่ใส่ๆ TT”
“ยัยบ้า! ันยัไม่ายสัหน่อย -_-;;;”
“แ่แฟนนายาย!! ี อีส เ๊สะมอเร่ ยูโน้ววTT”
“มันผ่านมานานแล้วน่า ป่านนี้เธอไปเิใหม่แล้ว ไม่้อลัวหรอ”
“แน่นะ T^T”
“อืม..แล้วไหนละอสำัอนาย?” เอาแล้วไ.. ทีนี้แทฮยอหันมาถามผมบ้าแล้วล่ะ เอ่อ...อสำัอผม นอารูปู่ับีมินที่อยู่ในระเป๋าัแล้ว็ไม่มีแล้วละ ็มี..สร้อย ใ่แล้วสร้อย !! สร้อยที่ีมินเยให้ผมอนวันเิ แ่มันเป็นี้รูปหัวใน่ะสิ แหะๆ
“อยู่นี่!” ผมเอามือับี้รูปหัวใมาให้แทฮยอู “สร้อยเส้นนี้แหละ สำัที่สุ แฟนผมให้มาเหมือนัน แ่เายัไม่ายนะ”
“หา..อะไรเนี่ย” แทฮยอ้มหน้าูี้สร้อยออผมอย่าะับมันเ้าปาแน่ะ “สร้อยอรูปหัวใิ๋วนี้ิ๊อะมั..ันะไม่ใส่เ็า!!”
“เอ๊ะ! ั้นนาย็แพ้ผมน่ะสิ ่วยไม่ไ้นะ”
“นี่! ยัยระ่ายน้อย” อ้า แทฮยอบีบไหล่ผมแน่นเลยอ่ะ เาำลัะินหัวผมใ่ม้ายยยย “ันะไม่ยอมแพ้และะไม่สวมสร้อยเส้นนั้นเ็า!! ันั้น! เปลี่ยนเี๋ยวนี้!!”
“แ่ผมไม่มีอสำัอะไรเลยนะ นอาสร้อยเส้นนี้ับหัวใผมเท่านัน้แหละสำัที่สุ”
“ั้น็เอาหัวในายมา” อ้า ไอ้บ้าแทฮยอล้วมือเ้ามในเสื้อผม ทำท่าะวัหัวใผมออมาริๆ้วยนะเนี่ย โหร้ายเินไปแล้ว
“อ้า ปล่อยนะ ปล่อยย นายเป็นปอบหรือไ ไอ้นผีทะเล!!><”
“เปลี่ยนสิ นายพูว่าะเปลี่ยนเียวนี้ ไม่ั้นันแหอนายเอาหัวใออมาเี๋ยวนี้แหละ”
“ม่ายยยย ผมไม่เปลี่ยน ผมไม่มีอะไรแล้วว ่วย้วยยยย” ผมปัป้อมือปลาหมึอแทฮยอเป็นพัลวันพลาพยายามสัั้นสัมผัสอเาสุีวิ
“ันไม่ยอมสวมสร้อยหัวใเพ้อฝันนั้นแน่ๆ”
“อะไรล่ะ ทีผมยัยอมใส่่าหูื่อนายเลยนะ” ...อนาย้วย TT
“ถ้านายไม่ใส่็เท่าับนายยอมแพ้นะ!!”
“ไม่ันไม่ยอมแพ้แน่” แทฮยอัฟันรอ แล้วในที่สุ็พยัหน้า “็ไ้ๆ ันยอมใส่็ไ้ ันยอมใส่สร้อยหวานแหววนั่น็ไ้ ิ! เอามานี่สิ” ฮะๆ ในที่สุเา็้อยอม ผมเลยเินไปยืนใล้ๆ เา
“อ่ะ ถอไปสิ ผมถอเอไม่ไ้”
“ไ้เลย ถอให้” อ้า อะไรเนี่ย อีาแทฮยอมาับายเสื้อผมแล้วึึ้นอีแล้ววว ไม่ใ่นะ
“หยุนะ! ไอ้นทุเรศ ถอสร้อย ไม่ใ่ถอเสื้อ -_-+++”
“ฮ่าๆๆๆ ็ไม่บอนี่นาว่าะให้ถออะไร” แทฮยอหัวเราะอบใแล้วเลื่อนมือาายเสื้อผมึ้นมาที่หลัอแทน ผมไ้แ่ยืนนิ่มอหน้าเา แทฮยอ้มหน้าลมานไ้ยินเสียหายใแผ่วเบา นี่นามีผมลมาปรหน้านิๆนะ วามหล่ออเายัหลุลอออมาระแทาผมไ้ มืออเายุยิๆ อยู่ที่หลั้นออผม ทำให้ผมรู้สุวูบวาบแปลๆอย่าบอไม่ถู นอาีมินที่เป็นแฟนนแรแล้วและมา่อนและนเียวมาทั้ีวิผมยัไม่เยเ้าใล้ผู้ายนไหนมานานี้เลย แถมมืออเายัสัมผัส้นออผมเบาๆ้วยมันวาบหวาม มานผมยืนทื่อไม่ล้ายับัวให้ร่าายสนไหนไปโนเาอี
“ไ้แล้ว” เฮ้อ...บสัที หัวใผมเ้นแรมาเลยแฮะ
“ใส่ให้้วยสิ” ราวนี่แทฮยอยื่นสร้อยให้ เล่นเอาหัวใผมเ้นแรมาึ้นมาอีรั้
“อะไรนะ -0-“
“อ้าว -_-;; ใอนายะให้ันใส่สร้อยนี้เอหรอ สร้อยสั้นนานี้ันะไปิะอเอไ้ยัไ ีไม่ีเิรัอันายึ้นมาเธอะรับผิอบมั้ยเล่า” ทำไมสร้อยำถึลายเป็นเรื่ออาบาายไปไ้อ่ะ ;-;
“ะ..็ไ้ เอามาสิ” ผมยื่นมือไปึสร้อยมาถือไว้แล้วเินอ้อมไปันหลัอเา
“ย่อัวลหน่อยสิ สู็สู ผมะใส่ให้นายไ้ยัไ”
“รับผม เรื่อมารินะ” แทฮยอย่อัวลามำสั่ผม ผมเลยเอื้อมมือไปทำท่าเหมือนะออเาา้านหลัแล้ว็ัาริะอสร้อยให้
“อ่ะ เสร็แล้ว” แทฮยอ้มมอสร้อยแล้วบ่นอุบ
“โอ้โห้...นี่มันระเทยรัาัๆ ยัยบ้าเอ๊ยยย...ทำไมถึเป็นนปัาอ่อนไ้นานี้นะ-_-^^”
“นายว่าไนะ!” ผมเินเ้าไปับบ่าเาแล้วพลิให้หันมาประันหน้าันอย่าโรธั “นี่เป็นอที่แฟนผมื้อให้ นายมาว่าแบบนี้ไ้ยั!!”
“ั้นแฟนนาย็ปัาอ่อน”
“นี่!!” ผมอยาะ่อยหน้าหล่อๆนั่นเล่นสัหมั ปาีนั!!!
“เรามาิรหัสลับัน่อีว่า” ผมะัหมัที่ำลัะเื้อมา่อยหน้าหล่อๆ แทฮยอผลัผมออ่อนะปัเสื้อผ้า “มีำว่าอะไรบานะ?” แทฮยอถาม
“อโทษ อบุ และอวาม่วยเหลือ” ผมบอ่อนที่แทฮยอะทำหน้ามึน “มา..ิให้แล้วัน” ผมโพล่ออไปเพราะลัวแทฮยอิอะไรแย่ๆออมาอี “ถ้าอยาะอวาม่วยเหลือ็พูว่า ‘ระ่ายน้อยหิว้าวมา’ ีมั้ย><”
“ปัาอ่อน-_-;;;”
“อะไรนะ!!”
“นายิอะไรเผื่อันบ้าเ่ นี่! ิูนะ ถ้าสมมุิว่าันเินท่อ แล้วร้อเรียให้เธอ่วย ัน็้อบอว่า ‘เฮ้ๆ ระ่ายน้อยหิว้าวมา’ อย่านี้เหรอไ ไอ้ิ๊อ-_-;;;” แล้วทำไม้อเินท่อ้วยล่ะ TT
“ั้นนายะเอาำว่าอะไร ิีๆ นะ ถ้าน่าเลียไม่เอาริๆ้วย”
“ ‘ันอยาินแโม’ เป็นไ” ไม่ปัาอ่อนเลยสันิ -_-;;
“นี่! แล้วเวลานายเินท่อนายะร้ออยาินแโมๆ หรือไล่ะ มัน็ปัาอ่อนเหมือนันแหละน่า”
“ไม่ริ! แโมเป็นผลไม้โปรันเลยนะ”
“ระ่าย็เป็นสัว์เลี้ยแสนรัผมเหมือนันอ่ะ!”
“มันิ๊อเินไป เื่อันเถอะ แโมีว่า”
“เอาี้ ั้นถ้าอยาอวาม่วยเหลือให้พูว่า ‘ระ่ายน้อยหิว้าวมา’ แล้วถ้าอยาะอโทษ็พูว่า ‘ันอยาินแโม’โอเมั้ย!” แทฮยอมอหน้าผม พลามวิ้วยุ่ นี่ผมพยายามเป็นลาที่สุแล้วนะเนี่ย ถ้าไม่เอา็ไม่รู้ะว่ายัไแล้ว T0T
“อืม ็ไ้” ไโย !!! ในที่สุเา็พยัหน้าลสบศึ “แ่ำว่าอบุอันเลือนะ” แป่ววว นี่มัมือนี่นา แ่็ไ้..เรื่อแ่นี้ผมไม่อยาะปัานัหรอ อะไร็มาเถอะ
“โอเ ผมให้นายเลือ”
“ันอเลือารับมือแทนารพูว่าอบุ^^” หา! อะไรนะ ับมือั้นเหรอ -0- ผมนึว่าเาะใ้ำว่า ‘อยาินเนื้อย่า’หรือ’อยาโนลิแล้’ อะไรทำนอนี้ะอี แล้วทำไมเาถึเลือแบบนี้ล่ะ ทำม้ายยยย
“เี๋ยว่อน ทำไมถึเลือับมื่อล่ะ ทำไมเราไม่ใ่้อวามเป็นรหัสลับันละ อ้า><”
“อ๊ะๆ นายบอให้ันเลือเอนะ เปลี่ยนใไม่ไ้แล้ว้วย” เ้าเล่ห์อี่าหา T^T
“ั้น็บอมาสิ นายเลือับมือแทนำอบุทำไม ToT”
“็ันอยาับมือนายอีนี่หน่า”
“่ะ -0-“
“มือนายนุ่มี^^” ย๊า ... อะไรเนี่ย เินนะเว้ยยย -///- โอ๊ะ! แล้วอยู่ีๆ แทฮยอ็วยโอาสอนที่ผมำลัวยับรหัสลับ ยื่นมือมาับมือผมไว้หน้าาเย แถมยับีบเบาๆ อี่า
“นะ..นายทำอะไรน่ะ มาับมือผมทำไมเนี่ยยยย-0-“
“ทลอใ้รหัสลับูไ...อบุที่นายให้ันเลือเอนะ ่อไปนี้ะใ้รหัสนี้ับนายทุวันเลย อยูสิ ฮ่าๆๆๆ”
อ๊า ระ่ายน้อยหิว้าวมา ระ่ายน้อยหิวะแย่แล้ว TT-TT
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น