ยัยจอมโหด ฉบับโหดโคตร ๆๆ

ลำดับตอนที่ #4 : ยูริกับการลักพาตัว

อีกด้านของโรงเรียน
.

ไอ้ถึกที่โดนอันนะซ้อมเมื่อเช้ากับพวกนักเรียนชายอีก 3-4 คน

“ใครทำพวกแกซะขนาดนั้นวะ....”เด็กหนุ่มมีนามว่า เยซองได้ถามกลับไป ทำสีหน้าอย่างตอกย้ำ

“มะ....ไม่....ทราบครับพี่เยซอง.ตะ...แต่มันเป็นผู้หญิง…สงสัยเพิ่งจะย้ายมา..........”

“ว่าไงนะ.......เป็นผู้หญิง....นี่พวกแกแพ้แม้กระทั้งผู้หญิงเลยหรือวะ....นี่ถ้าฮันคยองรู้......หึ....พวกแกเป็นศพแน่”เยซองยิ่งพูดตอกย้ำ

เฮือก!!!!!!!!!!!!!...................

          ดูท่าผู้ชายที่ชื่อฮันคยองจะมีอิทธพลมากกับพวกไอ้ถึก

“พี่เยซอง.....ช่วยพวกเราด้วย.........อย่าบอกพี่ฮันคยองเลย.......เอ่อ.........พี่เยซองดูเหมือนนังนั่นจะมากับ ไอ้เทฟุน นักสู้อันดับ 1 แห่งโรงเรียนซุงควานด้วย........ใส่ชุดโรงเรียนเราด้วยทั้งสองคน………”

“ว่าไงนะ!!!!! .........เทฟุนงั้นเหรอ..........ไอ้หมอนั้นมันย้ายมาที่นี่งั้นเหรอ....แสดงว่ายัยนั้นต้องไม่ธรรมดาแน่....เรื่องนี่ฮันคยองรู้จะเป็นไงนะ” พวกไอ้ถึกรู้สึกเริ่มจะปลอดภัยขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ยังหวั่นกับคนที่ชื่อฮันคยองอยู่

“ไอ้เทฟุนมันอยู่ปี 2 ครับ...... ถ้ามันย้ายมามันก็คงจะอยู่ห้อง 7 “

“งั้นเหรอ..........ฉันว่าควรจะรอฮันคยองกลับมาก่อนดีกว่า.......ถ้าทำอะไรบุ่มบ่ามไปมันอาจทำให้หมอนั้นหงุดหงิดได้.........พวกแกก็น่าจะรู้ถ้าหมอนั้นหงุดหงิดแล้วอะไรมันจะเกิดขึ้น............”เยซองเตือน

“แล้วพี่ฮันคยองจะกลับมาเมื่อไหล่ครับ...”

“ประมาณอาทิตย์หน้า…….”

.

.

.

อพาร์ตเมนท์อันนะ

          อันนะหมดสภาพเนื่องจากโซจูที่ซื้อตอนกลับมาจากโรงเรียน เธอดื่มไป 7 ขวดแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเมาเธอเลยเอาเหล้านอกที่ฮยอนซองหยิบมาฝากเมื่อตอนจากญี่ปุ่นใหม่ ๆ

“ฉันล่ะเกรียดเหล้าที่กินไม่เมาอย่างโซจูจริง ๆ”

อันนะพรึมพรำหลังจากที่หมดขวดที่ 7 และกำลังจะกระดกต่อกับเหล้านอกของฮยอนซอง

“RRRrrrrrrrrrTTTTrrrreeee  ~ ~ ~ ~ มันเป็นวันที่แดกดันให้ฉันใด้พบกับไอ้ตัวซวย ซวย ซวย แล้วยังไอ้ตัวซวย ซวย ~ ~ ~ ~ ~ “เสียงโทรศัพท์ของอันนะที่เทฟุนพยายามยัดเยียดริงโทนแปลกประหลาดให้แกเธอ

หน้าจอขึ้น (ลิ่วล้อปัญญาอ่อน)

“มีไรลิ่วล้อ.........ถ้าไม่มีธุรสำคัญฉันจะวางสาย....แล้วจะลงไปหักขาแกที่บ้าน........ฉันจะนับ 1-3 ......1.........2.......3....ดูท่าว่าแกคงไม่มีอะไรจะพูดงั้นก็แค่นี่นะ....แกเตรียมขาสวย ๆ ของแกเอาไว้ให้ดี”

เฮือก!!!!!!!!!........อึก!!!!.........

“ดะ.........เดี๋ยวสิ.....ก็เธอเล่นพูดอยู่คนเดียว...ฉันจะไปทันเธอได้ยังไง”

“จริงสิ.........งั้นมีไรอ่ะ”

“เดี๋ยวฉันไปหาเธอที่อพาร์ตเมนท์ พอดีอยากกินเหล้ามากมาย”

“.....อืมนี่ ซื้อบุหรี่ กับเหล้ามาอีก โหลซิ”

“ละ...โหลเลยเหรอ.”

“ชิ!!!!......ไอ้ลูกหมา......ถ้าไม่มีปัญญาก็ไม่ต้องมา.....ติ๊ด.....ติ๊ด..”

อันนะกระดกเหล้าต่อพลางก้มมองกองบุหรี่ที่กองจนเกือบจะไม่มีที่เดิน

.

.

.

“นี่....อันนะ..อึก....เธอน่ะ....วันนี่เธอไปอัดลูกสมุนของฮันคยองเข้ารู้มั้ย”

เทฟุนมีอาการเมามายกว่าอันนะที่กินมาแล้ว 7 ขวด แล้วมาเจออีกโหลก็ยังกินต่อได้อยู่

“เหรอ.........แล้วไอ้ลูกหมานั้นมันใครกัน……..”คำถามที่ดูเหมือนไม่สนใจเท่าไหล่

“ก็นักสู้อันดับหนึ่งของแทมยอนน่ะสิ หมอนั้นนะต่อสู้เก่งจะตาย....จะว่าไปก็ป่าเถื่อนพอ ๆ กับเธอ..........ไม่ละเว้นแม้กระทั้งผู้หญิงด้วยนะ......ถึงมีอำนาจทำให้แทมยอนตกอยู่ในยุกมืดจนถึงปัจจุบันไงล่ะ......เธอไม่สังเกตเห็นพวกนักเรียนกับอาจารย์เลยเหรอ...........”

“แกเงียบไปเลยนะ........ไม่งั้นฉันปล่อยแบ็คคิกงาม ๆ ใส่ปากลิ่วล้อกระจอก ๆ อย่างแก.........แกอย่าเอาการกระทำอย่างนั้นมาเปรียบเทียบกับฉันนะ.......ฉันเป็นถึงท่านอันนะที่ทั้งสวย...เรียนเก่ง .......เป็นนักเรียนดีเด่นอะไรประมาณเนี๊ยไม่เข้าใจหรืองายยยยย...”อันนะเริ่มเมาทุกที

“ผู้หญิงเค้าพูดกันแบบนี้หรือเนี่ย”เทฟุนพูดอย่างปลง ๆ

คืนนี้ก็จบด้วย โซจู 24 ขวด เทฟุนเป็นคนเก็บกวาดห้องให้อันนะ และกลับไปอย่างเมื่อยล้า

.

.

.

ทุกวันเช่นเคย เทฟุนต้องมารับอันนะทุกเช้า รถลีมูซีนสีแดงที่เพิ่งออกใหม่ของเทฟุนแล่นมาจอดที่หน้าอพาร์ตเม้นท์ของอันนะ

“โอ้โฮ...ไม่ยักรู้นะเนี่ยว่าลิงมันก็ขี่รถเป็น......”คำเหน็บแนมตั้งแต่เช้า

“จะขึ้นมั้ยครับ.........”

“ชิ!!!!........ถ้าลิ่วล้ออย่างแกทำให้ฉันไปโรงเรียนไม่ทันเพราะการที่แกขับช้าล่ะก็......ฉันจะทำให้ใบหน้าเห่ย ๆ ของแกเหมือนกับแฟรงค์เกนสไตร์!!!!!!!!!!!!!!!พอจัดการกับใบหน้าเห่ย ๆ ของแกเสร็จฉันก็จะจับแกหักแข้งหักขาขับรถไม่ได้ไปตลอดชีวิต!!!!!!!!!!!”

อึก....เฮือก!!!!!!!

ถ้ามันร้ายแรงอย่างนี้ฉันว่าเดินไปอย่างเก่าอ่ะดีแล้ว

          แล้วรถลีมูซีนก็วิ่งไปด้วยความเร็วโดยที่มีเสียงของอันนะด่าตลอดทาง จะให้เทฟุนเหยียบคันเร่งสุด ๆ ให้ได้ .........

.

.

.

ห้อง ปี 2 ห้อง 7

          เสียงเจี๊ยวจ้าวของนักเรียนในห้องพากันเงียบลงเมื่อปรากฏการมาถึงของ อันนะและเทฟุน ภายในห้องดูเงียบสงัดกว่าที่เคยเป็นจึงทำให้อันนะหงุดหงิด เทฟุนสังเกตสีหน้าของอันนะแล้วพยายามให้อย่าเกิดเรื่องมากที่สุดจึงโพล่งออกเพื่อให้ทุกอย่างสงบ

“เออนี่ทุกคน.........(กรูส์จะพูดอะไรดีวะแม่ง).......คือว่าวันนี้เราจะจัดปาร์ตี้นัดบอร์ดกันมีใครสนใจบ้าง”เพื่อกระชับมิตรและที่สำคัญเทฟุนก็ยังไม่มีเพื่อนเลยซักคน.......หมายถึงที่เป็นผู้ชายอ่ะนะ ทั้งห้องดูสนใจจึงพากันเข้ามาถามเทฟุน เทฟุนเหลือบไปเห็นสายตาของอันนะ

...ไอ้ลูกหมาแก.........ปาร์ตี้อะไรของแกแม่ง!!!!!!!!!!!!.........ถ้ามันทำให้ฉันวุ่นวายล่ะก็........แกเตรียมตัวตายได้เลย!!!!!!!!!

เฮือก!!!!!!!!!

เทฟุนรู้สึกถึงรังสีอำมหิตของอันนะของรีบหันหน้าหนีทันที

“ปาร์ตี้...จัดทีใหนเหรอเทฟุน”

“นั้นสิ........เอาเป็นที่  เดวูไนต์คลับแล้วกัน”

“แล้วมีใครสนใจบ้าง”

“ฉัน..ฉัน...ฉาน”

          มันก็ทั้งห้องนั้นแหละน่า............

“อาจารย์มาแล้ว”เสียงของเทฟุนบ่งบอกให้เพื่อน ๆ กลับไปนั่งที่เดิม

“เอาล่ะนักเรียนทุกคน...วันนี้อาจารย์มีเรื่องแจ้งให้นักเรียนทุกทราบ วันนี้เราจะมีคณะกรรมการมาชี้แจงเรื่องกฎระเบียบและข้อปฏิบัติต่าง ๆ

ในห้องนี้ อ๊ะ..มากันแล้ว……ทางนี้เลยค่ะ”

          เด็กสาวผมสั้นตากลมโต เทฟุนถึงกับตัวแข็งกับการมาเยือนของใครบางคน ส่วนอันนะส่ายหน้ากับการกระทำของเทฟุน แล้วกลับไปจ้องที่เด็กนักเรียนร่างบางที่อยู่หน้าชั้น

“ยัยนั้นน่ะ........โตขึ้นเยอะเลยนะเทฟุน...นายว่ามั้ย........”

“อ่ะ....อืม”เทฟุนยังคงจ้องเด็กนักเรียนหญิงที่อยู่หน้าห้อง

          เด็กนักเรียนหญิงหน้าห้องกวาดสายตา.....ไม่สิ...สะดุดตากับความโดดเด่นของอันนะที่ดูราวกับแสงสว่างยามเช้าของห้อง เธอก็ต้องตกใจราวกับเจอสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวเข้าอย่างจัง เธอยืนตัวแข็งมือไม้ชี้ไปที่อันนะ ตาที่โตแล้วโตยิ่งกว่าเดิม

“..พะ.....พี่....เฮือก!!!!!!!!!!!”

“โอ้น้องสาวสุดที่รัก......คิดถึงพี่สาวแสนสวยขนาดนั้นเลยเหรอ........”อันนะเดินไปทางที่ยูริกำลังตัวแข็งมือเธอยังคงชี้ไปที่อันนะ อันนะเดินเข้าไปจับเอาแขนของยูริที่แข็งอยู่แล้วจึงออกแรงเยอะหน่อยเก็บมันลงข้างตัว แล้วกอดยูริ....ไม่สิ..กระชากยูริเข้ามากอด

“โอ๊ะโอ....ลูกสมุนตัวเล็ก ๆ อย่างเธอโตขึ้นแล้วเหรอเนี้ย ฮ่ะฮ้า....แม่งค์น่ากอดเป็นบ้าเลยวู้........”ว่าแล้วอันนะก็ออกแรงกอดยิ่งกว่าเดิม ยูริถึงกับหมดแรงเพราะแรงกอดของพี่สาว ทั้งห้องต่างกลัวว่ายูริจะแหลกคามือของอันนะ

“พะ....พอ…ปะ...เป็นไปไม่ได้.....ไม่...ไม่จริง..”อันนะปล่อยยูริจากอ้อมกอด แต่กลับลากคอยูริออกไปข้างนอกแทน ตอนนี้ทั้งห้องเงียบสงัด

“นั้นน้องสาวไม่ใช่เหรอ ทำไมยูริถึงกลัวขนาดนั้นล่ะ”

“ยูริน่ะ เป็นโรคกลัวพี่สาวกับพี่ชาย ตอนเด็กน่ะ อันนะ กับพี่ฮยอนซองเคยทำให้ยูริตกใจสุดขีด ก็เลยฝังใจตลอดยังไงล่ะ....ก็สองคนพี่น้องนั่นเล่นกันธรรมดาอย่างที่คนอื่นเขาเล่นที่ไหนกันล่ะ”

          .

.

          ตอนเด็ก ของเทฟุน ป.3

          วันนี้อากาศดีจังไปเล่นบ้านของอันนะดีกว่า

ขณะที่กำลังเล่นกับอันนะ

“นี่อันนะ....ฉันอยากเจอยูริน้องเธอจัง”

“ไอ้เด็กเวร~~~~ แกทำฉันโมโหแล้วนะ!!!!!!นี่แกเป็นลูกหมาอยู่นะโว้ยแม่ง...ลูกหมาปัญญาอ่อนทุเรศ ๆ อย่างแกมันพูดไม่ได้....”

อึก....ผู้หญิงนะเนี่ยพูดแบบนี่ได้งัย

“ฉัน...จะเล่าปฏิบัติการให้แกฟังก็ได้”

“ปะ...ปฏิบัติการอะไร”ซึงฮยอนทำหน้ามีความสุขกับความคิดนั้น

“คือว่า...ฮะฮ้า..ตอนนี้ไอ้พี่โรคจิตฮยอนซองกำลังลักพาตัวยูริไป แล้วให้ฉันตามไปช่วยทีหลังฮะฮ้าน่าสนุกเป็นบ้าเลยว่ะ สงสัยว่าตอนนี้ยูริคงกำลังโดนมัดอยู่ที่ชายป่าหลังหมูบ้านอยู่แน่ ๆ เลย ฮะฮ้า ๆ ๆ คิดเหรอว่าฉันจะไปช่วย....ตอนนี้ไอ้ฮยอนซองคงกำลังหาทางแกล้งอยู่ล่ะสิ พี่ชายฉันนี้ฉลาดสุด ๆ ไปเลย เกิดเป็นน้องสุดท้องก็ต้องรองรับความปรารถนาดีจากพวก พี่ ๆ ไปแล้วกันฮะฮ้า  ๆ ๆ ๆ”

“เฮือก!!!!! ลักพาตัว........”ว่าแล้วเทฟุนก็วิ่งไปที่ชายป่าหลังหมูบ้าน

โดยทิ้งอันนะให้พูดอยู่คนเดียว

          สิ่งที่เทฟุนเห็นอยู่ตรงหน้าก็คือ ยูริโดนมัดกับต้นไม้ใหญ่ถูกมัดมือมัดเท้าและผ้ายัดปาก คราบน้ำตาที่บ่งบอกถึงความกลัวสุด ๆ ตอนนี้ฮยอนซองกลับบ้านไปนานแล้ว เทฟุนวิ่งเข้าไปแก้มัดให้กับยูริ เธอร้องให้อย่างหนัก กับเทฟุนได้แต่ปลอบ

“ฉันอยู่นี่แล้วอย่ากลัวเลยนะยูริ”

“ฮือ ๆ ๆ ๆ.....”

“ถ้าเธอโดนแกล้งเธอก็ต้องอดทนและเธอจะผ่านมันไปได้”

“ฮือ ๆ ๆ ๆ....อึกกกก..พะ .......พี่เทฟุน..ยะ....อย่าทิ้งฉันไปนะ”

“ครับ.....พี่จะอยู่กับยูริ และจะเป็นของยูริตลอดไป”

“จริงนะ....อึก....”ยูริยิ้มด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา

“ครับ.......ยิ้มแล้วเห็นมั้ย”

.

.

.

ความทรงจำครั้งนั้นยังอยู่กับเทฟุนตลอดมา

          ตอนนี้อันนะกลับมาแล้วแต่ปราศจากยูริ

“ละ....แล้วยูริล่ะ”

“กลับห้องเรียนไปแล้ว….”

“อืม....ดูเหมือนยัยนั้นจะเข้มแข็งขึ้นกว่าเมื่อก่อนนะ”

“ไอ้งั้งเอ้ย!!!!....นี่ยังไม่เลิกสนใจยัยนั้นอีกเหรอเนี่ย.....แต่ว่ายัยนั้นก็คงจะเจ็บปวดอยู่สินะ”พูดถึงเรื่องที่แกล้งยูริครั้งสุดท้ายก็พลางสงสาร

.

.

.อ่านแล้วช่วยเม้นท์ด้วยนะคะ

จะได้มีกำลังใจในการแต่งต่อ

รักคนอ่านมากมาย