ยัยจอมโหด ฉบับโหดโคตร ๆๆ

ลำดับตอนที่ #2 : แววตามัชจุราชของอันนะ

จะว่าไปสายยังดีกว่าไม่ได้ไป เธอพยายาม.....ไม่สิ เธอกำลังสูบบุหรี่อย่างใจเย็นอยู่ที่คอฟฟี่ช็อบชั้นล่างของอพาร์ตเมนท์ ท้องถนนที่นี่ ไม่คุ้นเคยสักนิด แต่ผู้คนก้อโล่งตากว่าญี่ปุ่นเยอะมาก อันนะกวาดสายตาไปรอบนอก หยุดสายตาอยู่ที่เด็กหนุ่มนักเรียน ใส่เครื่องแบบเดียวกับเธอ เธอมองอยู่อย่างนั้น จนเด็กหนุ่มคนนั้นสังเกตเห็นเธอ เขาก้อมองเธอเช่นกัน จนแน่ใจแล้วจึงเดินเข้ามาหา

“ชั้นว่าแล้ว เธอต้องอยู่ที่นี่ ไปกันเถอะสายมากแล้ว ฉันรู้ว่าเธอไปโรงเรียนไม่ถูกหรอก ฉันก็เลยมารับ แฮ่ ๆ ๆ”

          อันนะมองเทฟุนอย่างเอือม ๆ แล้วก้อต้องจับกระเป๋าแล้วก้อเดินนำเทฟุนออกจากร้านไป

“ไปกันเถอะ ลิ่วล้อ” เสียงของเธอแม้จะเบาแต่ก้อทำให้คนที่ได้ยินถึงกับผงะถอยหลังไป

“ละ....ลิ่วล้อ..เหรอ..”

          ถึงแม้เทฟุนจะเป็นเพื่อนของอันนะตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ ตอนที่อันนะยังอยู่เกาหลี แล้วย้ายไปอยู่ญี่ปุ่น แต่เขายังคงไม่คุ้นเคยกับคำหยาบคายของเธออยู่ดี ถึงจะสนิทขนาดไหนก็เถอะ พอได้ยินอย่างนี่ก้อต้องตกใจ

“นี่....อันนะแล้ว ยูริรู้เรื่องที่เธอกลับมาเกาหลีแล้วเหรอ ฉันน่ะไม่ได้เจอยูริตั้งนานแล้วนะ”

“นี่....เทฟุนพอพูดถึงยูริก้อทำเป็นขรึมเลยนะ....ลูกหมาอย่างแกก้อเศร้าเป็นเหมือนกันเหรอเนี๊ย......ยูริเหรอ....หึ...หึ ยัยนั้นน่ะ..รู้ว่าฉันกลับมาแล้ว...แต่ไม่รู้หรอกว่าฉันจะเข้าไปเรียนโรงเรียนเดียวกัน”

“นี่ก็เป็นเหตุผลนึงที่ฉันย้ายโรงเรียนมาพร้อมเธอ”

“นี่ลิ่วล้อของฉัน ไม่ได้ย้ายมาเพราะว่ากลัวท่านอันนะไม่มีเพื่อนหรอกเหรอเนี่ย.....เอ่อแฮะ....”

.

.

.

                   โรงเรียนมัธยมแทมยอน

          ทั้งสองคนเดินเข้ามาในโรงเรียนอย่างเรียบเฉย ไม่ปรากฎอาการตื่นเต้นแต่อย่างได แต่ทุกสายตาต่างจดจ้องอยู่ที่หญิงสาวผิวขาวดังหิมะ ดวงตากลมโตสีดำ ขนตางอนยาว ใบหน้าเล็กเรียว ผมสีดำยาวสยาย รูปร่างผอมเพรียว น่าทะนุถนอม อย่างที่ชายทุกคนใฝ่ฝัน     อีกด้านเป็นเด็กนักเรียนชายหน้าตาธรรมดาแต่มีดวงตากับรอยยิ้มเป็นเสน่ห์ทำให้มีนักเรียนหญิงบางคนถึงกับเดินตาม

แล้วก็.....

“รำคาญเป็นบ้าเลยว่ะ....แม่ง!!!!.....ถ้ายังไม่หยุดมองฉันจะหักขาพวกแกเป็นท่อน ๆ แล้วเอาไปโยนให้ลูกหมากิน...ชิ!!!!!!!”

          เสียงพึมพรำเป็นระยะแต่ก็ดังพอที่จะทำให้นักเรียนชายแถวนั้นถึงกับมองหน้าถลึงตาใส่อันนะ

“มะ....เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ”ชายคนที่อยู่ใกล้สุดโพล่งเข้ามา รูปร่างใหญ่กว่าเธอถึงสองเท่า อันนะแค่เรียบตาหรี่เล็กจ้องไปที่ชายคนนั้น สายตานั้นทำให้เขาถึงกับผงะ สายตาที่เต็มไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว ราวกับว่ามัชจุราชกำลังหิวกระหายเลือดยังไงอย่างงั้น

“นี่แก....ไอ้ที่ออกจากปากเมื่อกี้มันก็เป็นคำพูดทั้งนั้นแหละ หูแกมันสกปรกมากถึงกับฟังอะไรไม่รู้เรื่องเลยหรือไง ไอ้เบื๊อกเอ๊ย!!!!!!!”

          เสียงของเธอไพเราะราวกับเสียงสวรรค์ แต่ความหมายนั้น...แตกต่างอย่างสิ้นเชิง ตอนนี่ทุกคนถึงกับควันออกหูกันเลยทีเดียวพวกของนักเรียนชายถึกนั้นมีกันอยู่ 4 คน ตอนนี่ล้อมอันนะกับเทฟุนไว้เรียบร้อยแล้ว

“วะ....วะ......ว่าไงนะ”ชายคนแรกเริ่มเรียกความมั้นใจอีกครั้ง

แต่อันนะแค่เอามือลูบผมอันยาวสลวยและเลิกคิ้วขึ้นอย่างกวน ๆ

          เธอยิ้มมีเสน่ห์ แต่กลับทำให้บรรยากาศโดยรอบชวนขนลุก มันไม่ใช่รอยยิ้มอันน่าหลงใหลสำหรับพวกผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเลย พวกเขาค่อย ๆ ก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัว

“ไอ้เวรเอ๊ย!!!!!! วันนี่ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีเรื่องไอ้ลูกหมาฮยอนซองอยู่ แต่ก็ดีเหมือนกัน...... มีเรื่องกับไอ้แมลงโสโครกอย่างพวกแก!!!!ฉันอาจจะอารมณ์ดีขึ้นมาก็ได้ แต่ปกติฉันชอบทำตัวเป็นนักเรียนดีเด่นนะ ประมาณว่าเป็นคนที่มีนิสัยอ่อนโยนประมาณนี่ ถึงจะว่าอย่างงั้นฉันก็จะให้โอกาสพวกแกรีบไปให้พ้นหน้าฉัน.........แต่ก็อย่างว่าอ่ะนะใหน ๆ ฉันก็โมโหแล้วอัดพวกถึก ๆ อย่างพวกแกสักสองสามทีมันคงอารมณ์ดีเป็นบ้าเลยว่ามั้ยเทฟุน”

“อืม.....ก็แล้วแต่เธออันนะ....แต่อย่าให้หนักนักล่ะ เดี๋ยวมันจะทำให้เสียเวลา”

“อืม...ถ้าเข้าใจหัวอกหัวใจฉันดีแล้ว.....ก็ไปนั้งรออยู่แล้วกันฉันอยากเล่นกับมันคนเดียว......”

          คำพูดของคนทั้งสองทำให้ไอ้ถึก 4 ตัวถึงกับหน้าเขียว ยังไม่ทันที่อันนะจะพูดจบ ชายที่ยืนอยู่หน้าสุดก็ถลาปล่อยหมัดพุ่งเข้าใส่ใบหน้าเธอแล้ว เด็กนักเรียนที่ผ่านไปมา และคนที่มุงดูอยู่ก่อนแล้วถึงกับกรีดร้องแล้วพากันวิ่งหนีให้ชุลมุน ทุกคนคิดว่าอันนะจะต้องถูกต่อยล้มลงไปแน่ ๆ แต่ตรงกันข้าม เธอกลับเอี้ยวตัวหลบหมัดของเขาอย่างง่ายดาย

“เฮ้....ใจร้อนจริง ๆ เลยนะไอ้พวกเวร อย่างว่าพวกแกคงจะใจร้อน กันทั้งนั้น โอเคไอ้พวกเวร!!!!! เร็ว ๆ ก็ดี ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ถ้าพวกแกอยากจะเล่นนักล่ะก็....”

          เพราะท่าทางที่ไม่สะทกสะท้านของอันนะทำให้ผู้ชายคนนั้นปล่อยหมัดออกไปอีกครั้งด้วยความโกรธ อันนะหลบอย่างง่ายดายเหมือนครั้งที่แล้ว พร้อมพูดต่อไป

“จะช่วยเป็นเพื่อนเล่นให้ตามที่ต้องการก็แล้วกัน นี่คงเป็นเพราะฉันมีจิตใจห่วงใยคนอื่นมากเกินไปจริง ๆ สินะ”

          ขณะที่อันนะกำลังพร่ำพรรณนาเข้าข้างตัวเองอยู่นั้น พวกผู้ชายก็พากันปล่อยหมัดใส่เธอไปหลายหมัด แต่กลับไม่ถูกตัวเธอเลย พวกไอ้ถึกเริ่มตระหนักแล้วว่าผู้หญิงตรงหน้าไม่ธรรมดาจริง ๆ

          อันนะส่ายหน้าพลางจับกำปั้นที่กำลังพุ่งมา ก่อนจะย่อตัวและเหวี่ยงผู้ชายคนนั้นใส่เพื่อนอีกคนล้มคว่ำไปเหมือนพิน ต่อจากนั้นเธอก็หันไปแสยะยิ้มให้กับอีกสองคนที่เหลือซึ่งได้แต่ยืนตาโตอ้าปากค้าง จะไม่ให้พวกนั้นยืนอึ้งกันได้ยังไง ก็อันเล่นจัดการผู้ชายสองคนที่ตัวใหญ่กว่าตัวเองหลายเท่าด้วยสีหน้าสนุกสนานราวกับว่าไม่รู้สึกเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย ชายสองคนเริ่มผงะถอยหลังหนี แต่ถูกขาอันเรียวยาวของอันเตะเปรี้ยงเข้าที่ใบหน้า มันเกิดขึ้นในชั่วพริบตา แค่ครั้งเดียวชายคนนั้นก็สลบไปซะแล้ว ส่วนอีกคนถูจับกระชากคอเสื้อขึ้นก่อนที่จะลอยละลิ้วเพราะแรงเหวี่ยง เธอเดินอย่างช้า ๆ เข้าไปหากลุ่มชายที่ตัวเองจัดการไปเมื่อครู่

“นี่...ไอ้เวร....แค่นี่ก็จอดแล้วเหรอ ฉันยังไม่หายอารมณ์เสียเลยอ่ะ โดนกันไปแค่คนละที จะมาหมดสภาพแบบนี่ไม่ได้นะ มันเสียมารยาทกับคู่ต่อสู้”

          พูดจบอันนะก็เตะเข้าที่หน้าของวัยรุ่นชายผู้กำลังตัวสั่นด้วยความกลัวอย่างแรง เขากลิ้งไปข้าง ๆ พร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจกปาก แต่อันนะก็ไม่ปรานี เธอเหยียบหัวเขาเอาไว้อย่างนั้น

          ท่าทางโหดเหี้ยมของอันนะทำให้นักเรียนที่กล้ายืนดูแตกฮือด้วยความตกใจ ปากที่เหมือนจะขยับไม่ได้ก็ดันพูดซะให้ได้

“นังบ้า!!!!!แกไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร ถ้าแกรู้แกจะต้องไม่มายืนอย่างนี่แน่นังบ้า!!!!!”

“เหรอ....หัวหน้าแกเป็นใครหล่ะหรือว่าพ่อแม่แกมีอิทธพลขนาดนั้นเลยเหรอ.....แต่ก็อยากจะบอกอ่ะนะ....บื้อ ๆ อย่างพวกแก ก็คงไม่รู้อะไรหรอก”พูดจบเธอก็เตะซ้ำไปที่ใบหน้าอีกครั้งนี่รู้สึกว่าฝันจะหักนะ

คนอื่น ๆ พอเห็นเพื่อนนอนจมกองเลือดก็ตะเกียกตะกายหนีกันหัวซุกหัวซุนแต่ก็โดนเทฟุนดักทางหนีเอาไว้ซะก่อน

“แต่ฉันว่าเพื่อนฉันยังอารมณ์ไม่ดีอยู่นะ เล่นกับเพื่อนฉันซัก นาทีสองนาทีเดี๋ยวก็ไกล้จะดีแล้วล่ะ..หึ..หึ” เทฟุนให้คำปลอบใจกับพวกไอ้ถึก

“ทำดีมากลิ่วล้อ”อันนะยิ้มให้เทฟุน

          ผ่านไป2 นาที พวกไอ้ถึกก้อนอนจมกองเลือด เทฟุนกับอันนะเดินไปยังชั้นเรียนที่มีแต่คนหลบหลีกทางให้ ทุกย่างก้าวของพวกเขาสร้างความน่าสะพรึงกลัวกับทุก ๆ คน