คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF: JongKey] 12:34 Noting better than that
SHINee Shot Fiction
[12:34]
—• Nothing better than that •—
Couple: Jongkey [Jonghyun x Key]
Author: Butterfly Destin [B.D]
Rate: PG
Talk: ฟิคคู่ Jongkey เรื่องแรกในชีวิต ๕๕+ ระยะหลังนี่รู้สึกว่าจะติดฟิคจงคีย์เป็นพิเศษ (อนึ่งว่าฟิค 2 มิน ไม่มีให้อ่านแล้วงั้นสิ - -;;) แอบสั้นนิดนึงเนอะ แต่งเพราะความเวิ่นเว้ออะ ๕๕๕+ ชอบไม่ชอบก็ติชมตามสบายค่ะ [ลงใน SHINeeTH นานแล้วเพิ่งเอามาลงใน Dek-d ๕๕]
BGM: 12:34 Nothing better than that - TVXQ
[12:34]
—• Nothing better than that •—
.....“พี่จงฮยอน”.....
.....“คิม จงฮยอน ตื่นเถอะ”.....
แพขนตาหนากระพริบถี่ขึ้นตื่นท่ามกลางความมืดสนิทของห้องสีเหลี่ยมผืนผ้ากว้าง ๆ มือใหญ่เอื้อมไปสัมผัสพื้นที่ว่าง ๆ ข้างกายอย่างเคยชิน
หากแต่กลับ......
.....ว่างเปล่า.....
ร่างโปร่งค่อย ๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมาจากเตียงกว้างอย่างยากลำบาก มือหนาขยี้หัวตัวเองอย่างมึน ๆ อีกข้างคลำหานาฬิกาปลุกคู่ใจที่เอามาวางไว้ใต้หมอนได้ซักระยะหนึ่งแล้ว
......ก็ตั้งแต่ไม่มีคนปลุก
ติ้ด!
[12.34 AM]
แสงไฟสีขาวของตัวเรือนสว่างขึ้นเมื่อยามใช้นิ้วสัมผัส เสียง ‘ติ้ด!’ ดังขึ้นทันทีเมื่อตัวเลขนาทีของมันเปลี่ยนไป คิม จงฮยอน วางนาฬิกาลงไว้ที่เดิมอย่างไม่ใส่ใจ ร่างโปร่งลุกขึ้นจากเตียงอันเป็นที่พึ่งพิงหลักของชีวิตในปัจจุบัน เดินอ้อมไปที่ปลายเตียงเพื่อควานหาสวิตซ์ไฟในความมืด
คลิก!
ห้องที่เคยมืดสนิทสว่างไสวขึ้นมาในทันควัน
แสงสว่างขาว ๆ ทำให้หลาย ๆ อย่างเริ่มชัดเจนขึ้นมาในสายตา ห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดกว้างมีเตียงขนาดสองคนนอนตั้งอยู่ตรงจุดกลาง ด้านข้างมีโต๊ะโคมไฟเล็ก ๆ ปลายเตียงมีทีวีจอใหญ่ เกมเพลย์สเตชั่นที่ยังไม่ได้เก็บไว้เข้าที่ ซีดีหลาย ๆ แผ่นวางระเกะระกะอยู่ทั่วไป ทางซ้ายเป็นกระจกหน้าต่างขนาดใหญ่ที่ถูกผ้าม่านสีครามทึบคลุมไว้ ด้านขวามีโต๊ะขนาดเล็ก และราวแขวนรูปที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีถึงอาชีพของเจ้าของห้อง ใกล้ ๆ กันนั้นมีห้องน้ำและห้องมืดสำหรับอัดรูปอยู่ไม่ไกลกัน
.....ทุก ๆ วันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากสามเดือนที่ผ่านมา
เจ้าของนัยน์ตาเศร้าหม่นผู้เป็นหนึ่งชีวิตเดียวที่อาศัยอยู่ในห้องเสยผมอันแสนยุ่งเหยิงของตัวเองขึ้นอย่างรำคาญ สองขาก้าวเข้าไปหามุมโปรดของตน มือใหญ่เอื้อมไปสัมผัสรูปถ่ายโพรารอยด์ใบหนึ่งเบา ๆ
.....ใบหน้าของใครบางคนกำลังโอนถ่ายเข้ามาในมโนสำนึกอย่างช้า ๆ
โครงหน้ารีมน ดวงตาสุกใส ผิวขาวผ่อง ริมฝีปากสีอิ่ม รอยยิ้มที่งดงามราวกับนางฟ้า ทุก อปกิริยา ที่ทำให้เค้าราวกับตกอยู่ในห่วงมนตร์สะกด
.....จงฮยอนแย้มยิ้มเศร้า
รูปทุกใบที่ร้อยเรียงอยู่นั้นคือความทรงจำที่มีเพียงเค้ากับ ‘คีย์’ เท่านั้นที่สร้างร่วมกัน
.....ผู้ชายที่งดงามราวกับนางฟ้าคนนั้น ‘เคย’ เป็นคนรักผมเมื่อนานมากแล้ว.....
สามเดือนมาแล้วที่เค้าต้องตื่นมาในเวลานี้ สามเดือนมาแล้วที่เค้าเอาแต่นั่งเฝ้ามองรูปภาพเหล่านี้ สามเดือนมาแล้วที่เค้าไม่ได้ยินเสียงใส ๆ คอยปลุกเค้าอย่างเคย
ร่างโปร่งละสายตาจากรูปที่ตนแสนคุ้นเคย มือใหญ่หยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้กับเก้าอี้ใกล้ ๆ ตัวขึ้นมาพาดไหล่ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปดังเช่นปกติ
ซ่า!
สายน้ำกระจุกใหญ่ค่อย ๆ พ่นออกมาจากฝักบัวตัวเดิม ไหลผ่านกลุ่มไรผมดำสนิท ปะทะกับใบหน้าหล่อมน ร่างกายกำยำ ก่อนจะตกลงสู่พื้นพร้อม ๆ คราบเหงื่อไคลมากมายอย่างที่ควรจะเป็น จวบจนแม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานแล้ว จงฮยอนก็ยังคงหลับตาพริ้ม ยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่เช่นนั้น
“คีย์สระผมให้นะ!”
“เอาสิ! ถ้าไม่สะอาดล่ะก็ พี่จะจับคีย์อาบน้ำด้วยกันซะเลยดีมั้ย?”
“บ้า!”
เค้าจะต้องรอให้ใครมาสระผมให้ล่ะ?
.....ในเมื่อคน ๆ นั้นไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
“รูปนี้สวยมั้ยคีย์?”
“ทุกรูปที่พี่ถ่ายน่ะ สวยและมีความหมายสำหรับผมเสมอ”
หยาดน้ำตามากมายกำลังไหลรินไปพร้อม ๆ กับสายน้ำที่ปะทะผ่าน ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นหรือลมหายใจที่ติดขัด
มีเพียงอณูความเศร้าที่ถ่ายถอดออกมาผ่านม่านความรู้สึก
ห้าสิบนาทีผ่านไปกับกิจวัตรประจำวันเบื้องต้นของเค้า เสื้อยืดคอวีสีเทาเป็นตัวเลือกที่เค้าตัดสินใจได้ในวันนี้ ยีนส์สีดำเองก็ถูกรื้อมาใช้อย่างเคยเพราะไม่รู้สึกว่ามีอะไรอย่างอื่นน่าใช้
“วันนี้วันอังคารนะ พี่ต้องใส่สีชมพูสิ!”
“บ้าน่า! มันไม่เหมาะกับพี่หรอกนะ”
“หรือพี่จะไม่ใส่ฮะ!”
“ใส่จ้า!...ใส่”
เสื้อสีสดอันเป็นความทรงจำหนึ่งปรากฏให้เห็นสู่สายตา จงฮยอนวางตัวเลือกแรกทิ้งไว้ แล้วเลือกที่จะหยิบตัวเลือกในความทรงจำมาสวมใส่แทน ร่างโปร่งมองหาเชิ้ตขาวเข้ารูปอีกตัวก่อนจะหยิบมันมาสวมทับ ตาคู่สวยจ้องมองตัวเองผ่านกระจกตู้เสื้อผ้าอย่างนึกขำ
.....เค้าไม่ใช่คนที่เหมาะกับสีชมพู แต่เค้ากลับชอบมัน.....
.....เพราะอะไรกันนะ?
จงฮยอนเลือกที่จะออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าแห่งเดิม ร่างโปร่งก้าวเดินเข้ามาในครัวเรื่อยเปื่อย มือหนาเอื้อมหยิบถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอันเป็นอาหารหลักตลอดสามเดือนลงมาเปิดออก ใส่เครื่องปรุงตามสูตรที่เคยทำมาตลอด กดปุ่มเปิดที่กาต้มน้ำ แล้วยืนรอ
สายตาของเค้าเหม่อมองไปยังตู้เย็นตู้เดิม ตู้เย็นสีดำสนิทที่เค้าเพิ่งซื้อมาเมื่อปีที่แล้ว ตู้เย็นที่เต็มไปด้วยกระดาษโพสอิสเจ็ดสีเรียงเป็นระเบียบ ลายมือยุ่ง ๆ ที่มักจะเขียนข้อความยาว ๆ ทิ้งไว้ให้เค้าทุกครั้งที่หายไปโดยไม่บอกกล่าว
“...วันนี้วันที่เท่าไหร่กันนะ?...”
เร็วเท่าสมองคิด คิม จงฮยอน ยกนาฬิกาข้อมือสีขาวขึ้นมาตรวจเช็ควันเวลาตามที่ตัวเองเอ่ยถามขึ้นมาในใจ
[Sat 5 October]
นิ้วเรียวสะกิดโพสอิสสีม่วงอ่อนอันล่าสุดออกมาจากอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ประจำครัว ตาคมไม่ใส่ใจจะมองวันเดือนปีที่เขียนติดไว้ตรงหัวมุมขวา หากแต่กลับทอดมองข้อความที่กลางหน้ากระดาษแผ่นเล็กใบนั้นต่างหาก
ถึง คิม จงฮยอน คนขี้เกียจ!
วันนี้ผมมีเรียนเช้า ทำให้ไม่มีเวลาปลุกคนขี้เซาหลังยาวอย่าง
พี่ เพราะฉะนั้นคีย์กุนคนสวยจึงขอเขียนสารสั่งอะไรไว้ซักสองสามอย่าง
อาหารเที่ยง (ผมไม่คิดว่าพี่จะตื่นเช้าอยู่แล้ว!) ผมแช่พาสต้ากับน้ำองุ่นคั้น
ไว้ในตู้เย็น อย่างลืมเอาออกมาอุ่นทานด้วยล่ะ (ทานข้าวเสร็จต้องล้างจาน
ทันที!)ผ้าที่พี่ดองไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนกรุณาซักเอง ผมแยกผ้าสีกับขาวไว้ให้
แล้ว
ปล.แล้วตอนเย็นไปดูหนังกันนะ!
คีย์
หลายครั้งเหมือนกันที่คนตัวเล็กลืมที่จะเขียนกระดาษแผ่นน้อยไว้ให้เค้าแล้วหายไปเฉย ๆ และก็จะเป็นทุกครั้งที่จงฮยอนจะต้องรู้สึกแทบคลั่ง กระวนกระวาย และเป็นกังวล
.....เพราะกลัวว่าร่างบางนั้นจะหายไป
หากทว่าสามเดือนมานี้ สามเดือนที่ต้องใช้ชีวิตโดยไม่มี คิม คีบอม สามเดือนที่ไม่มีโพสอิสอันใหม่ สามเดือนที่ไม่มีใครทำอาหารดี ๆ ไว้ให้กินยามเช้า สามเดือนที่ไม่ได้ปรับเปลี่ยนวงจรชีวิตซ้ำซากของตน
สามเดือนที่ไม่มี ‘คีย์’
ครั้นกว่าจงฮยอนจะกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปถ้วยเล็กเสร็จ นาฬิกาเรือนงามก็ตีเวลา หกโมงครึ่งได้แล้ว ร่างโปร่งจัดการเก็บโต๊ะที่สกปรกของตนให้เรียบร้อย ล้างช้อนส้อม เปลี่ยนถุงถังขยะ แยกผ้าเตรียมซัก กิจกรรมที่เพิ่งเริ่มทำจนชาชินมาได้สามเดือนนั้นต่างซึมซ้ำเข้าไปในอณูนิสัยราวกับมีใครบางคนได้พร่ำบอกอยู่ทุกวัน
ติ้ด!
9:00 PM
ครืด!!!!!
ม่านสีครามขุ่นถูกเปิดออกพอให้ห้องนอนใหญ่ได้รับแสงจากอรุณใหม่อย่างเต็มที่ หากแต่หมอกหนาที่ยังคงปกคลุมอาณาเขตภายนอกอยู่นั้นออกจะเป็นปัญหาอยู่ซักเล็กน้อย แสงสว่างที่ว่าจึงยังดูมัว ๆ ดังเช่นช่วงย่ำรุ่ง
จงฮยอนทอดมองอุปกรณ์สื่อสารคู่ใจที่แน่นิ่งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงอย่างเคยชิน
.....รออะไรอยู่เหรอ? คิม จงฮยอน
หากจะได้รับซักข้อความจากคนที่คิดถึงคนนั้น หากจะมีแม้ซักมิสคอลจากใครที่เค้าปรารถนาจะเจอมากที่สุดคนนั้น หากวันเวลาเหล่านั้นจะย้อนกลับมาอีกครั้ง
.....หากเค้าไม่ได้เกิดมาเป็น คิม จงฮยอน ที่รัก คิม คีบอม…..
มือหนาเอื้อมไปหยิบเจ้าโทรศัพท์เครื่องเล็กนั้นใส่กระเป๋า แล้วเดินออกไปหยิบเสื้อโค้ทตัวใหญ่ที่แขวนไว้หน้าประตูมาสวม พลางก้าวเดินออกไปจากสถานที่ที่ตนเรียกว่าบ้านมาได้หลายปีแล้ว
“.....”
ฤดูหนาวของเดือนตุลาคมนั้นเค้าว่ายังเป็นเพียงแค่การเริ่มต้น หากแต่ลมหนาวที่พัดผ่านไปมารอบตัวกลับเรียกแรงสั่นเบา ๆ ได้จากร่างกายที่ภูมิใจหนักหนาว่าแข็งแรงได้อย่างชะงักงัน
.....ครั้งสุดท้ายที่เค้าออกกำลังกายมันเมื่อไหร่กันนะ?
จงฮยอนจำไม่ได้เสียแล้ว ตั้งแต่มีความเหงามาเป็นเพื่อนข้างกาย เค้าก็จำไม่ได้แม้แต่ชีวิตประจำวันเดิม ๆ เรื่องที่เค้าควรทำ ไม่ควรทำ เพื่อนฝูง หรือญาติพี่น้องที่มีอยู่เพียงน้อยนิด
.....ในหัวเค้ามีเพียงความทรงจำที่เกี่ยวกับ ‘คีย์’ เท่านั้น…..
ผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกทิ้งให้อยู่อย่างลำพัง ผู้ชายคนหนึ่งที่เอาแต่นั่งมองภาพเก่า ๆ ของความทรงจำเมื่อวันวาน ผู้ชายคนหนึ่งที่มักคิดเองเออเองไปทุกวันว่ายังได้ยินเสียงหวานของใครคนนั้นเฝ้าปลุกอยู่ทุกย่ำเช้า
ผู้ชายคนนั้น ‘คิม จงฮยอน’
“พี่จงฮยอน!”
“หืม?”
“ทำไมไม่ใส่ถุงมือ!?”
“ก็พี่ลืมเอามานี่หน่า”
“เพราะงี้ไงคีย์ถึงต้องคอยเตรียมไว้ให้พี่ตลอดน่ะ อ่ะ..เอาไปเลย!”
จงฮยอนถูฝ่ามือเปลือยเปล่าทั้งสองข้างไปมาแรง ๆ อยู่สองสามหน ในใจนึกบ่นตัวเองอยู่ไม่น้อย
“...เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยขี้ลืมแบบนี้ซักทีนะ?...”
ครั้นพอเดินไปถึงหน้าร้านดอกไม้ที่มักจะเปิดในช่วงเช้าของทุกวัน ขาทั้งคู่ของจงฮยอนก็หยุดเคลื่อนไหว สายตาของเค้าสะดุดเข้าให้กับช่อลิลลี่สีสวยที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางร้าน ริมฝีปากหยักแย้มยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปขอซื้อสินค้าที่ถูกใจจากพนักงานโดยไม่ต้องคิดนาน
“เวลาเราเดทกันคีย์อยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?”
“หืม? เจอหน้ากันทุกวันยังมามีถาม”
“ไม่ใช่ ๆ ในโอกาสพิเศษน่ะ”
“คีย์ชอบลิลลี่ ขอลิลลี่ซักช่อกับ คิม จงฮยอน ห่อใส่กล่องก็พอ”
“งั้นคีย์ก็ห่อตัวเองใส่กล่องให้พี่ก่อนสิ!”
“บ้า! ถ้างั้นผมก็เสียเปรียบน่ะสิ!”
จมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมจากลิลลี่ช่อสวยเบา ๆ ขาทั้งคู่ออกเดินต่อไปเป็นจังหวะอย่างมั่นคง ไม่นานนัก คิม จงฮยอน ก็เดินมาหยุดที่หน้าปะติมากรรมคาธอลิคทรงสวย ร่างโปร่งย่อตัวลงแล้วเอนหลังพิง ช่อลิลลี่ถูกวางไว้ข้างตัวพร้อมกับกล่องกำมะหยี่สีชาดที่เค้าเพิ่งจะควักออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวใหญ่เมื่อซักครู่
“คีย์เป็นรักเดียวของพี่เสมอน่ะแหละ รู้มั้ย?”
“.....”
“ให้พี่ได้รอคีย์เถอะนะ”
“.....”
“ให้พี่ได้รักคีย์ต่อไป”
“.....”
“เพราะไม่มีตอนไหนที่พี่จะมีความสุขไปกว่าตอนที่เราอยู่ด้วยกันอีกแล้ว”
“.....”
.
.
.
.
.
“...รัก...”
.
.
.
.
.
ลมหนาวกระซิบแผ่วที่ข้างหู
“.....”
เปลือกตาทั้งสองข้างของจงฮยอน ค่อย ๆ ปิดสนิท
.....ถึงคีย์จะจากเค้าไปแล้ว…..
…..แต่สัญญารักของเค้าจะมั่นคงตราบชั่วนิรันดร์.....
ติ้ด!
[12.34 PM]
Nothing better than that
[END]
END TALK: จงคีย์เรื่องแรก!!! จบแล้ว T^T รู้วึกว่าเหมือนฟิคจงเพ้อเฉย ๆ แฮะ เหอะ ๆ ปกติแล้วแต่งแต่ 2มิน (โดยมีคู่รองเป็นอนคีย์ อะไรทำนองนั้น) อยากแต่งจงคีย์มานานแล้วเพราะชอบมากเหมือนกัน หลังจากฟัง 12:34 [Nothing better than that] ก็แบบว่าได้อารมณ์บางอย่าง กอปรกับช่วงนี้บริโภคฟิคจงคีย์หนักไปหน่อย 55+ สำหรับฟิคเรื่องนี้ออกแนวจะเวิ่นเว้อซะส่วนใหญ่ มีแค่บทจงล้วน ๆ เลย พอเข้าใจ ความหมายที่ต้องการสื่อกันรึเปล่า? เรื่องนี้ไม่มีสเป จบแบบนี้ และ แบบนี้ [ย้ำเพื่อ?] คีย์จากไปยังไงน่าจะรู้กันเนอะ หลังจากอ่านเสร็จแล้วรู้สึกยังไงกันมั่ง ไอเราก็แต่งฟิคแนวพร่ำเพ้อครั้งแรก แอบกลัวว่าคนอ่านจะไม่เข้าใจ ศัพท์เศิบอะไรก็ไม่ค่อยจะเลิศ ยังไงก็แนะแนวกันได้ฮะ ^__^
ปล.ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและร่วมคอมเม้นให้กำลังใจฮะ*
ปล.2 Kiss จะเสร็จเเล้ว!!
ความคิดเห็น