คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ITNOTH : Special : แผนของมาร์ค
เรามาดูเบื้องหลังกว่าจะออกมาเป็นแผนแบบนี้เนี่ย
ผ่านความป่วนอะไรมาบ้าง
มีความสุขในการอ่านค่ะ
: Special แผนของมาร์ค :
เสร็จไปหนึ่งขั้น กึมซองยอมช่วยผมแล้ว \^_^/
เมื่อกึมซองยอมช่วยผมวางแผนง้อโ
"แล้วฉันต้องทำยังไงบ้าง"
"ง่ายๆก็แค่ หาสถานที่ที่พี่คิดว่าดีที่สุด แล้วก็จัดตกแต่งสถานที่ซะ"
"แล้วฉันจะตกแต่งยังไงล่ะ ?"
"เรื่องนั้นพี่ต้องคิดเอง หรือไม่ก็ไปหาคนมาช่วย"
"แล้วฉันจะให้ใครช่วย เพื่อนฉันไม่มีใครถนัดด้านนี้ซั
"จะทำยังไงก็แล้วแต่พี่เหอะ คนที่ชอบทำอะไรให้ก็ชอบทั้งนั้น
"ห๊ะ !? เธอว่าไงนะ"
"อะไร เปล๊าพี่หูแว่วเอง" เกือบไปแล้วกึมเอ๊ย
"เออๆขอบใจแล้วกัน ไปล่ะ"
ผมรีบวิ่งออกมาเพื่อที่จะนัดแผน
ผมวิ่งมาเรื่อยๆจนใกล้จะถึงโต๊ะ
"ไอยองแจมึงตายย"
"อ๊ากกก !! อย่าฆ่ากูเลยยย" ผมวิ่งไล่มันอยู่ซักพัก เตะมันได้ทีเดียว แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้เตะล่ะว่ะ ฝากไว้ก่อนเถอะ
ผมหยุดวิ่งแล้วสงสายตาอาฆาตให้ม
"ได้เรื่องอะไรมามั่งว่ะ ? ไหนบอกมาดิ๊ จะให้ช่วยอะไร"
"เออๆ ก็แค่พวกมึงต้องหาลูกโป่ง ริบบิ้น ไฟตกแต่ง แล้วก็..."
"ของพวกนี่เอาไปทำอะไรว่ะ ยังไม่ถึงปีใหม่นะเว่ย !" โถ่ จินยองช่วยคิดให้ไกลกว่านั้นได้
"โอ๊ย คุณเพื่อนครับ ก็เอามาตกแต่งสถานที่ที่จะใช้ง้
"มึงก็บอกให้ชัดเจนสิว่ะ อยู่ๆมึงจะเอาริบบิ้น ลูกโป่ง ไฟตกแต่ง กูก็นึกว่ามึงจะเอามาจัดปีใหม่ด
"อ๋อ ที่มึงหมายถึงก็คือมึงจะจัดที่ท
"ฉลาดแสนรู้มากมึง นี่หัดคิดให้ไกลเหมือนแจ๊คสันขอ
"อือ ^^ มึงหลอกด่ากูป่ะว่ะ ?"
"เปล่านิ นี่กูชมมึงอยู่นะ^^"
"อ๋อเหรอ แต่ทำไมกูรู้สึกเจ็บ"
"มึงเลิกเล่นกันได้แล้ว จะให้กูช่วยอะไรบอกมา" ไอพวกนี้เล่นกันอยู่ได้ ยองแจเพลีย
"มึงไอจินยองพรุ่งนี้มึงต้องไม่
"เฮ้ย ! ทำไมกูต้องหามาเยอะจังว่ะ ?"
"เพราะกูหมั่นไส้มึงโอเค๊" จ่ะโอเคมาก -"-
"จินยอง โบซอกชอบเพลงอะไรว่ะกูไม่รู้"
"เออ กูก็ไม่รู้"
"นี่โบซอกเป็นน้องมึงจริงๆป่ะ ?" ทำไมถามกูงั้นอ่ะไอแจ๊คสัน
"น้องกูจริงๆดิว่ะ เป็นพี่น้องก็ไม่ได้แปลว่าต้องร
"แล้วกูจะไปหาจากไหนว่ะ"
"ถามบูยงดิ"
"ไอยองแจ ฉลาดมากมึงมากอดที เห็นมั้ยไอสันหัดคิดแบบยองแจซะบ
ไอมาร์ค ไอเพื่อนเลว -*- <--- แจ๊คสัน
"โบซอกฉันกลับก่อนนะ"
"กลับดีๆนะ บ๊ายบาย ^^"
"จ้าบาย ^^"
ฉันเดินออกจากโรงเรียนเพื่อที่จ
"บูยงเดี๋ยว !" หือ? จริงๆด้วย แล้วไอมือที่อยู่บนหัวนี่มันอะไ
ควับ !
"เฮือก !" ตกใจครับ อยู่ๆก็หันมาทำไมไม่ส่งสัญญาณเต
"เอ่อ คือ" ทำไมต้องจ้องกันขนาดนั้นด้วย นี่มาแบบสันติสุดๆแล้วนะ
"เอามือออกไปด้วยค่ะ"
"เอ่อ โทษที" เอามือกลับแทบไม่ทันกันเลยทีเดี
"มีอะไรค่ะ จะกลับบ้าน" สั้นๆได้ใจความ ทำคนหล่อสตั๊น 3 วิ
"เอ่อ..."
"อ๋อ พวกเราแค่อยากรู้ว่าโบซอกชอบเพล
"ทำไมถึงอยากรู้ค่ะ"
แล้วยองแจก็อธิบายแผนทั้งหมดให้
"คึ ฮ่าๆๆๆๆ" ไอ...ไอเด็กนี่ อยู่ดีๆก็หัวเราะออกมาเฉยเลย ผมเคยสงสัยนะว่าทำไมบูยงถึงไม่เ
"หึ" รอยยิ้มแบบผู้ชนะนี่มันอะไรกัน เห็นแล้วคิ้วกระตุกเลย -"-
"ตกลงจะบอกหรือไม่บอก"
"เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้หรอกค่ะ" อ่าว แล้วกูจะมายืนให้เด็กมันหัวเราะ
"แต่เพลงที่เหมาะฉันว่าฉันรู้นะ
วันนี้เป็นวันเริ่มแผนการง้อของ
"ออกไปเลยไอเด็กพวกนี้ ที่นี่ไม่ใช้สนามเด็กเล่นนะโว้ย
"ที่นี่ก็ไม่ใช่ที่ให้ลุงมาเล่น
"พูดอย่างนี้จะเอาใช่ป่ะ ?"
"แล้วแต่ลุงจะคิดครับ"
เฮ้อ หยุดไว้ตรงนี้ก่อนแล้วกัน ผมล่ะอายมีเพื่อนทะเลาะกับเด็ก ตอนนี้มีเด็ก ปี 1 ประมาณ 2-3 คนมานั่งเล่นอยู่ที่สวนหลังโรงเ
มาดูทางด้านนี้ดีกว่า ทุกคนช่วยกันเป่าลูกโป่ง ออกแบบสถานที่ ดูดีมีสาระกว่าเยอะ
"นี่ ! เอาออกไปนะ" เอ่อ...
"อะไรแค่ลูกโป่งเองเธอกลัวเหรอ ?"
"ไม่ชอบ"
"เธอนี่แปลกดีนะ อ่ะลูกโป่ง"
"พี่แจ๊คสัน !"
"น้องบูยง !"
กรรม...ไร้สาระกว่าไอจินยองอีก แล้วแผนกูจะสำเร็จมั้ยว่ะครับ
แล้วไอยองแจมันทำอะไรว่ะ ?
นั่น !! นี้สิเพื่อนแท้ ดูเหมือนมันกำลังออกแบบแผนอะไรซ
"ยองแจมึงทำอะไรว่ะ"
"อ้อ กูออกแบบการปรากฎตัวของมึงอยู่"
"ยังไงว่ะ ?"
"เนี่ย ออกมาแบบธรรมดามันไม่เท่ห์ มึงต้องโรยตัวลงมาจากต้นไม้ต้นน
"เออ ดีมากกูไปดูตรงส่วนอื่นก่อนนะ" นี่แผนง้อผู้หญิงนะครับ ไม่ใช่ให้กูไปคัดตัวสตั๊นแมน กลัวจะตายซะก่อนที่จะได้ขอโทษอ่
"บูยง เธอจะเอาริบบิ้นไปไหน"
"เอาไปผูกกับลูกโป่งสิค่ะ"
"เธอไม่ชอบลูกโป่งไม่ใช่เหรอ ?"
"แล้วใครบอกว่าฉันจะทำเองล่ะค่ะ
จริงสิไม่มีใครบอก งั้นคนทำก็ผมนี่ล่ะครับ T^T
"ไอมาร์ค อย่าทำอย่างนั้นดิว่ะ" แล้วจะให้กูทำยังไง กูทำไม่เป๊นน
"แล้วต้องทำอย่างนี้เหรอ ?"
"มึงไปยกของดีกว่ากูว่า" แล้วผมก็โดนไอแจ๊คสันเนรเทศออกม
ช่วยจินยองติดป้ายดีกว่า
"มา กูช่วยติด"
"ดีเหมือนกัน งั้นกูไปช่วยบูยงแขวนไฟก่อนนะ" นี่กูมาช่วยนะ กูไม่ได้บอกซักคำว่าจะทำคนเดียว
เหมือนทุกอย่างจะดูไม่ง่ายสำหรั
เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ทำเอาหมดพลังกันไปเป็นกอง คนที่เหนื่อยที่สุดก็คงจะเป็นผม
ได้เวลาโทรหากึมซองแล้ว รอสายไม่นานคนที่เป็นตัวแปรสำคั
<ยอโบเซโย>
"ทางนี้เสร็จแล้วนะให้โบซอกมาได
<ได้เลยค่ะอาจารย์คิม>
เอาล่ะวางสายจากกึมซองแล้ว เริ่มแผนได้ !
"ไปประจำที่กันได้แล้วพวกมึงอ่ะ
พูดจบทุกคนก็ไปยืนหลังฉากที่ไว้
"เธอจะไม่รอดูความสำเร็จของฉันก
"ไม่ล่ะค่ะ ฉันรู้ว่าพี่ทำได้อยู่แล้ว อ่ะนี่ค่ะดอกไม้" บูยงยื่นช่อดอกไม้มาให้ผม เป็นดอกกุหลาบสีขาวแซมด้วยกุหลา
"นี่เธอไปเอามาจากไหน ?"
"ก็ร้านขายดอกไม้นะสิค่ะ ถามแปลกๆ" ถึงจะกวนแต่ก็รู้สึกถึงความหวัง
"ขอบคุณนะ"
"เพราะเพื่อนฉันชอบหรอกนะค่ะ" พูดจบก็สะพายกระเป๋าแล้วเดินออก
"ยองแจเปิดเพลงด้วย..."
ความคิดเห็น