คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ITNOTH4 : คำสารภาพผิด
ตอนนี้อาจจะหวานมดกัดหน่อย
แต่ให้พระเอกนางเอกมีความสุขหน่อยเหอะ
มีความสุขในการอ่านค่ะ
โอ๊ยยย ! ทำไงดี
ดันไปทำให้โบซอกโกรธซะแล้ว นี่เกิดมาไม่ต้องง้อใครเลยนะเนี่ย มีแต่คนเข้าหาตลอด แล้วไอง้อคนนี่ต้องทำยังไงวะ ต้องพูดเพราะๆมั้ย ? ต้องให้ดอกไม้มั้ย ? ต้องให้ของที่คนคนนั้นชอบมั้ย ? ต้องเตรียมสถานที่ ? คนช่วย ? ของตกแต่ง ? โอ๊ย ! ยุ่งยากวุ่นวายเดี๋ยวก็ไม่ง้อซะเลยนี่ ! ผมนั่งคิดแผนตั้งแต่ในโรงอาหาร ตอนนี้ก็ได้เวลาเข้าช่วงบ่ายเรียน อาจารย์ชเวยืนแหกปากสอนอยู่หน้าห้อง เสียงของอาจารย์ไม่ได้เข้าโสตประสาทของผมแม้แต่นิด ผมคิดไม่ตกว่าจะเข้าหาโบซอกทางไหนดี รอบตัวผมมีแต่พวกที่เข้าข้างโบซอกกันทั้งนั้น แล้วคนหล่อจะทำยังไงดีเนี่ย !!
"ไงค่ะพี่มาร์ค โดนสาวงอนแค่นี้คิดไม่ตกเลยล่ะสิ" ไอแจ๊คสัน ไม่ต้องมาซ้ำเติมกูเลยนะมึง แทนที่จะช่วย นั่งทำหน้าเหมือนปลาดุกขาดน้ำอยู่ได้ !
"ไม่ช่วยก็เงียบไปมึงอ่ะ" ผมต้องพูดเบาๆ ไม่งั้นอาจารย์ชเวที่สอนอยู่ได้มาหักคอผมแน่
"ถ้าจะง้อน้องกูนะ มีคนนึงช่วยได้" ไอจินยองที่นั่งโต๊ะข้างๆผมหันมาบอกผม
"ใคร ? บอกมาดิ๊"
"ก็...."
นึกว่าใคร
เมื่อได้ยินนามของคนที่จะสามารถทำให้ผมง้อโบซอกได้ เมื่อสัญญาณเลิกเรียนดังขึ้นผมก็รีบพุ่งออกมาจากห้องทันทีโดยไม่ลืมกำชับให้แก๊งของผมอย่าเพิ่งกลับบ้าน ต้องอยู่ช่วยหัวหน้าสุดหล่อคนนี้ก่อนสิ แต่ว่ายัยนั่นจะช่วยผมได้จริงๆน่ะเหรอ ? แต่ต้องลองดูก่อน จะง้อใครต้องผ่านทางเพื่อนนี่แหละดีที่สุด !
-ห้องสมุด-
ลมจากแอร์เย็นๆปะทะเข้าที่หน้าเมื่อเปิดประตูเข้ามา บรรยากาศเงียบทำให้มีสมาธิในการอ่านหนังสือมากขึ้น แต่สำหรับผมแล้วมันน่านอนซะมากกว่า นี่ไม่ใช่เวลานอน ต้องหาตัวผู้ช่วยก่อน นั่นไงอยู่ที่เคาท์เตอร์พอดี
"กึมซอง" นี่ไงผู้ช่วยคนสำคัญที่ไอจินยองแนะนำมา จินยองบอกว่ากึมซองกับโบซอกสนิทกัน แล้วไปสนิทกันตอนไหน ? ทำไมกึมซองไม่เคยบอกผม วันๆเห็นโบซอกอยู่แต่กับบูยง แล้วจะไปสนิทกับกึมซองได้ไง ?
"มีอะไรค่ะพี่ชาย ? อย่าบอกนะว่าจะมานอนอีก ?" โห่คุณน้องสุดที่รัก ช่วยมองมาร์คคนนี้ในแง่ดีบ้างสิคร้าบบ วันนี้มีเรื่องให้ช่วยนะเนี่ยถึงมา
"ไม่ใช่ ฉันมีเรื่องให้เธอช่วย"
"เรื่องอะไรล่ะค่ะ ?"
แล้วผมก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับกึมซองฟัง...
"นี่พี่โง่หรือว่าพี่โง่เนี่ย" ไอ...ไอน้องบ้า ไอน้องไม่รักดี นี่ฉันเป็นพี่แกนะ ! อย่า อย่าเข้าใจผิดครับผมกับกึมซองไม่ได้เป็นพี่น้องกันแบบไอจินยองกับโบซอก แต่เป็นพี่รหัสกับน้องรหัส ไอเด็กนี่ไม่เคยฟังผมเลย เหมือนอย่างตอนนี้ แทนที่จะปลอบใจพี่ ดันมาว่าผมโง่ ตกลงว่าใครเป็นพี่ใครเป็นน้องวะครับ ?
"เออ ฉันยอมรับ ฉันมันโง่เอง งั้นก็ช่วยคนโง่แบบฉันหน่อยสิ"
"พี่นี่มัน ก็รู้อยู่ว่าเรื่องแบบนี้สำหรับผู้หญิงแล้วมันเป็นเรื่องใหญ่ ยังจะไปล้อโบซอกแบบนั้นอีก ฉันควรจะด่าพี่ยังไงดี !" ไม่ควรด่ายังไงทั้งนั้นแหละ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นที่พึ่งสุดท้ายแล้วจะไม่มาให้มันด่าเลย
"ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาด่าฉันนะ ช่วยฉันก่อนเถอะ"
"อ่าๆ พี่นี่จริงๆเลย"
เสร็จไปหนึ่งขั้น กึมซองยอมช่วยผมแล้ว \^_^/
"แล้วฉันต้องทำยังไงบ้าง"
"ง่ายๆก็แค่"
อีกด้านหนึ่งของแก๊งหนุ่มโหดจริงและหล่อมาก (ช่วยเปลี่ยนชื่อแก๊งแล้วจะขอบคุณมาก)
"ทำไมไอมาร์คมันตัองให้พวกเรารอมันด้วยว่ะ ?" ผม ยองแจ คนหล่อลำดับที่หนึ่งของแก๊งเองครับ พวกผมรอไอมาร์คอยู่ ไม่รู้ทำไมต้องให้รอด้วย
"นั่นดิ ค่อยบอกแผนคืนนี้ก็ได้นิหว่า" ผมเห็นด้วยกับจินยองมันนะ
"หรือว่าที่ให้รอ เพราะจะรอเชือดไอยองแจ" ทำไมต้องทำท่าเอามือปิดปากแบบสาวน้อยตอนโดนสารภาพรักด้วยว่ะ แล้วทำไมไอมาร์คต้องเชือดผมด้วย ไอแจ๊คสันพูดให้เคลียร์ดิ๊ !
"แล้วทำไมไอมาร์คต้องเชือดกูว่ะ ?"
"แล้วทำไมมึงต้องพาโบซอกไปกินไอติมว่ะ ?" เวรละกู อ๊าาากกก !!! บอกทีทำไมตอนนั้นผมถึงพาโบซอกไปกินไอติม บอกที๊ ! อาจเป็นไปได้ที่ไอมาร์คให้ผมรอเพราะมันจะเชือดผมเหมือนที่แจ๊คสันบอก แต่มันอาจจะบอกเรื่องแผนง้อโบซอกก็ได้ใครจะไปรู้เนอะๆ *เหงื่อแตก*
"เห้ย ทำไมเหงื่อแตกอย่างนั้นว่ะ ร้อนอ่อ"
"หน้าซีดด้วย จะเป็นลมป่ะเนี่ยไอยองแจ"
"เปล่าๆ กูยังไม่ตาย" แต่อีกเดี๋ยวไม่แน่
เอ๊ะใคร ? นั่นไง ไอมาร์ควิ่งมาแล้วววววว กูจะตายมั้ย ? กูจะตายมั้ย ? วิ่งมาอย่างไวอ่ะอื้อหือ แผนยิ่งใหญ่มากใช่มั้ยครับเพื่อนถึงรีบมาขนาดนั้นนะหืม ? ระวังล้มนะยองแจเป็นห่วง *^*
"ไอยองแจมึงตายย" เอ๋ ? ทั้งๆที่ยองแจอุส่าห์เป็นห่วงมาร์คขนาดนั้น ทำไมถึงพูดกับยองแจแบบนั่นล่ะมาร์ค ? แล้วผมควรจะยืนตรงนี้หรือวิ่งดีล่ะ
"อ๊ากกก !! อย่าฆ่ากูเลยยย" ไม่รู้ล่ะขามันพาผมวิ่งแล้วตอนนี้ ยังไม่อยากตายนะ T^T
ผมยอมให้มาร์คเตะไปทีนึง ไม่งั้นมันคงไม่หยุดง่ายๆ (หนีไม่ทันก็ยอมรับมาเหอะ) แล้วจะได้เริ่มแผนกันซักที...
"ได้เรื่องอะไรมามั่งว่ะ ? ไหนบอกมาดิ๊ จะให้ช่วยอะไร"
"เออๆ ก็แค่พวกมึงต้อง..."
เช้าในวันถัดมาเป็นวันธรรมดาสำหรับเด็กนักเรียนหญิงสองคน ตอนเช้าก็เรียน พักเที่ยงก็ไปกินข้าวที่โรงอาหาร เย็นก็กลับบ้าน แต่ทำไมวันนี้บูยงถึงกลับเร็วจัง ? ปกติจะรอให้พี่จินมารับโบก่อนแล้วค่อยกลับ หรือว่าจะมีงานด่วน แต่งานอะไรล่ะ ? เฮ้อ...กว่าพี่จินจะเลิกเรียนนี่ฉันต้องนั่งคนเดียวจริงๆเหรอเนี่ย
อ้อ ! ไปหากึมซองที่ห้องสมุดดีกว่า
-ห้องสมุด-
ห้องสมุดนี่สงบจริงๆเลยน้า ถึงว่าทำไมพี่มาร์คถึงชอบมาแอบหลับบ่อยๆ พูดแล้วก็หงุดหงิด ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ปากเสียสุดๆ
"กึมซองงี่~"
"อ่า โบซอกกี้ มีอะเหรอ ? แล้วบูยงไปไหน"
"ไม่รู้แล้ว วันนี้ขอกลับก่อน พี่จินก็ยังไม่เลิกเรียน ก็เลยมาหาซองงี่"
"เพราะไม่มีใครใช่มั้ยล่าถึงมาหาฉัน น้อยใจนะเนี่ย"
"ฮ่าๆๆๆ โอ้ๆ ไม่น้อยใจน้าา"
ฉันคุยกับกึมซองได้ซักพัก มีคนโทรมาหากึมซอง แล้วให้ช่วยอะไรซักอย่างนี่แหละ สงสัยจะเป็นอาจารย์คิม ที่ดูแลห้องสมุดอยู่
"อ่า โบซอกกี้ช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย ?"
"ได้สิ อะไรล่ะ"
"เอากล่องนี้ไปให้อาจารย์คิมที่สวนหลังโรงเรียนหน่อยนะ เดี๋ยวมันจะมีอีกใบนึงแต่ฉันขอหาก่อน ไม่ลำบากเกินไปใช่มั้ย ?" กล่องขนาดพอดีมือถูกส่งมาให้ฉัน เป็นกล่องทรงสี่เหลี่ยมสีชมพูอ่อนมีโบสีขาวพาดไว้ เบาจังในนี้มันจะมีของจริงๆน่ะเหรอ ?
"ไม่ลำบากหรอกกล่องแค่นี้เอง ว่าแต่ในนี้คืออะไรเหรอ ?"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่อาจารย์บอกให้เอาไปให้อ่ะ ซอกกี้ไปได้แล้วเดี๋ยวอาจารย์รอนาน เดี๋ยวฉันจะตามไป"
"อื้ม เร็วๆเข้าล่ะ"
ฉันเดินอยู่แถวๆตึก 6 ผ่านตึกนี้ไปก็จะถึงสวนหลังโรงเรียนแล้ว แต่ทำไมอาจารย์คิมต้องให้เอากล่องนี่ไปให้ที่สวนหลังโรงเรียนด้วย แล้วในกล่องสีชมพูนี่มันมีอะไรอยู่กันแน่ อยากเปิดนะ แต่แม่สอนไว้ว่าแกะของคนอื่นโดยไม่ขอ จะเสียมารยาท เอาไปให้อาจารย์แล้วค่อยขอดูดีกว่า
เอ๊ะ ? ใครมาจัดงานอะไรแถวนี้ ฉันได้ยินเสียงเพลงดังมาจากสวน คงดังมาจากข้างนอกโรงเรียนแหละ แต่ยิ่งเข้าไปใกล้มันยิ่งชัดเจนขึ้น ฉันไม่ได้หูฝาดเสียงเพลงดังมาจากสวนจริงๆ สวนหลังโรงเรียนกลายเป็นสถานที่ที่โบซอกคนนี้จะจำไปตลอดชีวิต ต้นไม้ใหญ่มีลูกโป่งสีสันสดใสประดับอยู่ ตัวอักษรพลาสติกถูกนำมาติดไว้บนไม้แผ่นใหญ่เรียงเป็นคำอ่านได้ว่า 'I'm Sorry Baby' รั้วที่ให้สำหรับไม้เลื้อยประดับด้วยไฟที่ใช้ในวันคริสมาสต์ เสียงเพลงที่ดังคลอเบาๆสร้างบรรยากาศ นี่มันอะไรกันเนี่ย ?!?
"เออๆ" อยู่ๆก็มีคนโผล่ออกมาจากข้างหลังฉากไม้เลื้อยที่มีไฟวันคริสมาสต์ประดับอยู่
เฮ้ย ! นั่นพี่มาร์คนิ ! แล้วพี่มาร์คมาทำอะไรที่นี่ ?! อาจารย์คิมอยู่ไหน ? แล้วบรรยากาศแบบนี้มันอะไรกัน ทำไมพี่มาร์คต้องถือช่อดอกไม้ ?!
"เอ่อ...คือ"
"พี่มาร์คมาทำอะไรที่นี่ค่ะ แล้วอาจารย์คิมล่ะ ?"
"อาจารย์คิมไม่อยู่หรอก เนี่ยเป็นแผนของฉัน ทำให้เธอมาที่นี่"
"แผนของพี่ แล้วทำไม..."
"เอ่อ พี่ขอโทษนะที่แกล้งเธอวันนั้น เธอก็น่าจะรู้ว่าคนอย่างฉันมันปากไว ให้อภัยฉันเถอะนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
"เอ่อ...ฉัน" กลายเป็นฉันซะเองที่พูดไม่ออก นี่พี่เค้าทำเองทั้งหมดจริงๆเหรอ
"นะ ให้อภัยฉันเถอะ ฉันไม่สบายใจเลยที่ทำให้เธอโกรธแบบนี้น่ะ"
"คะ...ค่ะ ฉันให้อภัยพี่ คือที่จริงก็ไม่ได้โกรธอะไร" เขินอ่ะ ณ จุดๆนี้ เขินจริงๆนะเนี่ย นี่ถ้าสารภาพรักด้วยเนี่ยจะยอมเลย -///-
"ขอบคุณนะ"
หมับ !!
อะ อะไรกัน ทำไมอยู่ดีๆพี่มาร์คถึงกอดโบอ่ะ ?! อันนี้ไม่อยากเข้าใจอะไรแล้ว ขอฟินก่อนเหอะ
"เอ่อ... เราอาจจะเจอกันช้าไปหน่อย แต่มาเป็นแฟนฉันมั้ย ฉันชอบเธอ !" ห๊ะ ! ไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย ตบโบที พี่มาร์คชอบโบใช่มั้ย !!
"จะ...จริงเหรอค่ะ" อย่าหาว่าเล่นตัวนะ แต่ก็จริงนั่นแหละ -///-
"จริงสิ นี่รวบรวมความกล้าอยู่นานเลยนะยัยบ๊อง ตกลงจะเป็นแฟนกับฉันมั้ย ?" บอกธรรมดาก็ได้ค่ะ ทำไมต้องมากระซิบข้างหู หืม ต้องการอะไรค่ะ ตอบ!!
"บะ โบก็ชอบพี่ค่ะ"
"เยสส สำเร็จ มาร์คมีแฟนแล้วโว้ยยยย!!!"
"เหวอ !" พี่มาร์ควางช่อดอกไม้ไว้บนเก้าอี้แถวนั้น แล้วอุ้มโบขึ้นหมุนไปหมุนมาอยู่หลายรอบ โบจะอ้วกแล้วนะ !
"พี่มาร์ค วางโบก่อน" ตีไปที่ไหล่พี่มาร์คทีนึง เป็นสัญญาณให้หยุด พี่มาร์คจับให้โบนั่งบนเก้าอี้ข้างๆช่อดอกไม้ พี่มาร์คหยิบช่อดอกไม้ขึ้นมาแล้วนั่งคุกเข้าต่อหน้าโบ จะขอแต่งงานใช่มั้ยค่ะ ขอเลยสิค่ะรออยู่ๆ><
"ต่อไปนี้พี่จะไม่ทำให้โบซอกเสียใจอีก พี่สัญญา"
"ค่ะ โบเชื่อพี่นะ ^^" ยื่นช่อดอกไม้ให้โบแล้วพี่มาร์คก็มานั่งข้างๆโบ พร้อมกับคำถามที่อยากรู้
"อยากรู้มั้ยในกล่องที่โบถือมีอะไร"
"อยากค่ะ"
"เปิดดูสิ" ไม่รอช้า เปิดกล่องสีชมพูมีโบสีขาวพาดอยู่ทันที
"กำไล ?"
"ใช่ เธอชอบรึเปล่า ?" ไม่เคยคิดว่าพี่มาร์คจะทำอะไรแบบนี้เป็นด้วย พี่มาร์คให้อะไรโบยินดีที่จะรับหมดทุกอย่างเลยค่ะ ^^
"ขอบค่ะ ชอบมากเลย^^" กำไลเงินคู่สองวงวางซ้อนกันในกล่อง วงแรงเขียนว่า 'Boseok' ส่วนวงที่สองเขียนว่า 'Mark'
"เธอใส่วงที่เขียนชื่อฉันนะ ส่วนฉันจะใส่วงนี้" พี่มาร์คหยิบวงที่สลักชื่อของพี่มาร์คมาใส่ที่ข้อมือซ้ายของฉัน ส่วนพี่มาร์คก็ใสวงที่สลักชื่อของฉันไว้
"ฉันรักเธอนะ"
"โบก็รักพี่ค่ะ" ไม่มีใครพูดอะไรต่อจากนั้น มีเพียงรอยยิ้มแห่งความสุขและอ้อมกอดที่อบอุ่นมอบให้แก่กัน
B B
ความคิดเห็น