คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
1
"ข่าวดัง ที่แวดวงการสังคม และ วงการบันเทิงต้องสะท้านนะคะ วันนี้มีข่าว ของ นักร้องหนุ่มชื่อดัง คิล แห่งวง ซิลเวอร์ ริงค์ ทายาทคนเดียวของบริษัท เรฟฟิคอล คอมปานี ที่ถูกขนานนามว่า เป็นราชามีเดีย ของโลก ได้ประกาศหมั้น กับ ลูกสาวคนเดียว ของ นักธุรกิจ ชื่อดัง ลี แทซอง เจ้าของ เดอ ไลฟ์ กรุ๊ป หรือที่ทุกคน รู้จักกันดี ในนาม คอเรีย ทาวน์ และ จะมีการแถลงข่าวให้แน่ชัดเร็วๆนี้ ค่ะ"
เมื่อฉันเห็นข่าวนี้ ฉัน ก็ต้อง อึ้ง อึ้ง และ อึ้ง
!! เพราะ ลูกสาวคนเดียวของนักธุรกิจชื่อดัง นั่น คือ ฉันเอง ไม่จริงน่า!! เป็นไปไม่ได้ อิมพอสซิเบิล จะเป็นไปได้ไง ข่าวบ้านั่นมันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ มันจะเป็นไปได้ไง จะหมั้นทั้งๆที่เจ้าตัวยังไม่รู้ตัวเนี้ยนะ มันต้อง ผิดพลาด ไม่ได้การล่ะ ....
โด เร มี ฟา ซอล ลา
~ ( เสียงโทรศัพท์ ฉันเอง)"ไง วาเลน"
( จุนซอง !!!!!!! เธออยู่ไหนน่ะ มันเกิดอะไรขึ้น?)
"วาเลน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันก็เพิ่งเห็นข่าวนี้เมื่อกี้นิเอง เธอออกมาหาฉันหน่อยได้มั้ย"
(ได้สิ ที่ไหนล่ะ ?)
"ร้านกาแฟ หน้าโรงเรียนเราก็แล้วกัน"
(อืมมม ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ รอฉัน 15 นาที นะ)
วาเลนคือ เพื่อนสนิทของฉันเอง วาเลน เป็นคนที่น่ารัก ใครเห็นก็ หลง ใครเห็นก็รัก
O.o เอ๊ะ!! ว่าแต่ ฉันต้องเคลียร์เรื่องของฉันก่อนสิ ฉันรีบคว้าโทรศัพท์ กดหาคนที่น่าเชื่อถือที่สุดติ๊ด ติ๊ด ต๊ด ติ๊ด
~ตืดดดด
ตืดดดด
ตืดดดด
(ไงคะ จุนซอง) เสียงพี่ชายสุดหล่อ ที่ฉันเชื่อถือได้มากที่สุด
" พี่ ซองกิ ในข่าวนั้นมันหมายความว่าไงคะ มันไม่จริงใช่มั้ย?"
( เอ่อ อืมมมม คือ ....)
" พี่ ซองกิ บอกจุน มาเดี่ยวนี้เลยนะ มันไม่จริงใช่มั้ยคะ"
( จริง ค่ะ มันเป็นสัญญา ของทางผู้ใหญ่ ที่ให้ไว้ ตั้งแต่ น้องยังเด็ก)
"พี่ค่ะ สมัยนี้มันไม่มีแล้วนะคะ ไอ้วิธีการคลุมถุงชน บ้าๆ เนี้ย"
(เอ่อ ... จุน พอดีพี่มีประชุม แล้วเราค่อยคุยกันที่บ้านนะ)
" อ้าว พี่ เดี๋ยว....."
ตืดดดดดดดดดดดดดดด
ตัดสายไปซะงั้น อ่ะ ไม่จริงน่า ฉันยังเพิ่ง
17 เองนะ ยังใช้ความเป็นโสดไม่คุ้มเลย โอ้ยยยยยย เรื่องนี้มันต้องเคลียร์ ให้รู้เรื่อง ฉันไม่ยอมแน่ๆ ที่จะต้องหมั้น กับนักร้องอะไรนั่นน่ะ
ร้านกาแฟ
......ตอนนี้ ฉันนั่งรอเพื่อนสุด เลิฟของฉันที่ร้านกาแฟหน้าโรงเรียน
"จุนซอง รอนานมั้ย" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนฉันเอง
"นาน!!!!!" ฉันตอบไปด้วยเสียงที่หงุดหงิด
"โอ้ยย ฉันขอโทษนะ ฉันว่าฉันรีบ สุดๆแล้วนะ จุน" วาเลนเริ่มทำหน้าเครียด
"ล้อเล่นน่ะ (^o^)Y"
"โธ่ จุนก็ ฉันก็ว่า ฉันมาตรงเวลาแล้วนะ" วาเลนเริ่มยิ้มออก
"วาเลน ฉันจะทำยังไงดีฉันยังไม่อยากหมั้น"
"อ่าว O.o เธอแน่ใจแล้วหรอว่าข่าวนั่นน่ะ คือเธอ"
" (- -)(_ _)(- -)(_ _)(- -)"
"เอ่อ.... จะรับอะไรดีคะ" เสียงหนึ่งแทรกขึ้น เมื่อพนักงานถามถึงรายการอาหารที่จะรับประทาน
"ขอ มอคค่า ที่นึง ค่ะ"
"สองเลยค่ะ" วาเลนพูดเสร็จพนักงานคนนั้นก็เดินไป
"แต่ฉันว่า ก็ดีนะ คิล นะ เท้ เท่ ฐานะก็ ดี๊ ดี"
"เหอะ เงินน่ะ ฉันไม่สนหรอก บ้านฉันก็มี แต่เธอรู้หน้าตาเขาได้ไงน่ะ"
"จุนซอง คิลน่ะ เป็นนักร้องชื่อดัง เชียวนะ เธอไม่รู้หรือ แกล้งไม่รู้กันแน่" อ่าว ไหงมาว่ากันอย่างนี้ล่ะ ก็ฉันไม่ใช่พวกบ้าดารงดารานิ ( ยกเว้น ดาราเกาหลี นะ ก็ฉันเป็นคน เกาหลี นิ อิอิ ^^) เห็นว่าเป็นเพื่อนนะเนี้ย ไม่ใช่เพื่อนล่ะก็... เจ็บหนักนะ รู้ไว้ด้วย ชิ!!!!!
"เธอ ก็รู้ ฉันใช่พวก บ้านักร้องไทย ซะที่ไหนล่ะ"
"นั่นสินะ ขนาดพี่ บอเริ่ด เธอยังมีค่อยจะรู้จักเลยนี่"
"ถูกกกก"
"เท่าที่ฉันรู้นะ คิล น่ะ เป็นนักร้องและมือกีตาร์ ของวง ซิลเวอร์ ริงค์ ตอนนี้เพลงของเค้า กำลังติดชาร์ตอันดับหนึ่งของ ฮอต เอฟ เอม 98.35 เละ อีกหลายๆ คลื่นเลยนะ จุน"
"หรอ" ก็ไม่เห็นแปลก ติดชาร์ต น่ะ คนเค้าเห่อ แป็บเดียว เดี๋ยวก็ร่วง
"อืมม แล้วที่ฉันรู้เกี่ยวกับ คิล อีกเรื่อง คิลน่ะ เป็น ทายาท คนเดียวของ เรฟฟิคอล คอมปานี ที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ราชามีเดีย ของโลกเลยนะ จุน"
"หรอ ถึงอีตานักร้องนั่น จะเป็นใคร ชาติตระกูลจะสูงส่ง ขนาดไหน แต่ถ้าฉันไม่ชอบ มันก็คือไม่ชอบนั่นแหละ"
"เฮ้อ~ นั่นสินะ ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันคงทำใจไม่ได้เหมือนกันนั้นแหละ จะให้ไปแต่ง กับคนที่ไม่รู้นิสัยใจคอ แม้กะทั่งหน้าตา ก็แทบจะไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ"
"จริงมั้ย วาเลนเพื่อน เลิฟ (^o^)//" TT0TT แหมม ซึ้งงง.... ฉันคิดไม่ผิดจริงๆที่คบเธอน่ะ วาเลน น่ารักที่ซู้ดดด เลย
"แต่ถ้าเป็น คิล ฉันยอมวะ" ชึ้งงงง ...... ไหงเป็นงี้ล่ะ เมื่อกี้ยังเข้าใจกันอยู่เลย ฉันเหลือบมองไปเห็นนาฬิกาสุดคลาสสิค ที่ติดอยู่ที่ร้านกาแฟร้านนี้ ว๊ายยยย...(>o<)// ตายแล้ว เกือบจะ ห้าโมงแล้วหรอเนี้ย ตายละ ตายละ ฉัน ต้องรีบกลับบ้านแล้วสิ
"วาเลน ฉันคงต้องกลับบ้านก่อนนะ"
"อ่าวงั้นหรอ งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ จุน"
"จ้า (^^)// (^^) (^^)// บ๊าย บาย"
หลังจากฉันลากับ วาเลน เพื่อนเลิฟ เสร็จ ฉันก็เดินออกจากร้านกาแฟ ฉันตั้งใจว่าจะเดินกลับบ้านเอง ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางข้ามทางม้าลาย พอฉันเห็นไฟเขียว สำหรับข้ามถนนได้ ฉันก็ข้ามตามปกติ
เอี๊ยดดดดดดดดด
!!!!!!!!มีรถคันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วสูง
ตุบบ
!!ฉันหลับตาปี๋ และล้มลงด้วยความกลัวสุดขีดดดด เอ๊ะ
! นี่ฉันตายรึยังเนี้ย (>-<) โอ๋!! พระเจ้าทำไมให้ลูกอายุสั้นนักล่ะ"นิเธอ เป็นอะไรมากรึป่าว?" เสียงชายหนุ่ม เอ่ยขึ้น เอ๊ะ!! นี่ฉันยังไม่ตาย แล้วฉันก็ค่อยๆลืมตา ขึ้น
"เป็นสิย่ะ นาย...." ฉันมองหน้าคนที่พยายามจะขับรถชนฉัน และ พร้อมที่จะด่าเขาเต็มอัตรา แต่ (O o) พระเจ้า.... เขาช่างหล่อ+เข้มเหลือเกิน ผิวคล้ำนิดๆ ผมสีน้ำตาลเข้มซอยระต้นคอ ดวงตาสีฟ้า จมูกโด่ง กับริฝีปากที่บาง น่าคิส ซะจริง เอิ๊กกกก...ฉันคิดอะไรเนี้ย (- - )( - -)(- - ) ตั้งสติ ตั้งสติก่อนสตาร์ท (เย้ยยยยย......ไม่ใช่ขับรถ!!)
"จะ......"
"นายเป็นบ้าอะไรของนาย ขับรถเร็วขนาดนี้ ถ้าเกิดนายชนฉันแล้วใครจะรับผิดชอบ!!" ถึงจะหล่อก็เถอะ ขอ ด่าก่อนแล้วกันนะ ( อิอิ )
"ฉันไง"
"เหอะ นายเนี่ยนะ" (O O)
"ฉันขอโทษแล้วกัน แล้วเธอล่ะ เป็นไรมากรึป่าว? ลุกไหวมั้ย?" ก็ยังดีที่รู้จักคำว่า ขอโทษ อีตาบ้าหน้าหล่อนั่นพูดพร้อมส่งมือให้ฉัน
"ขอบใจ ..... โอ๊ยย!!" (>o<) เจ็บชะมัด สงสัยขาจะแพลง ลุกแล้วเจ็บอ่า สรุปคือลุกไม่ไหว(T^T)
"เป็นอะไรมากรึป่าว?" อีตาบ้าหน้าหล่อนั่นถามฉัน
"สงสัยขาจะแพลง น่ะ (T T)"
"ลุกไหวมั้ย?"
"(- - )( - -)(- - )( - -)"
ปี๊นนนนนนนน
!!!!!!!!!เสียงแตรรถดังขึ้นสงสัยเขาจะรำคาญอ่ะนะ เพราะรถมันติดยาว
(เดาเอาน่ะ แฮ่ๆๆ ^ ^)"รู้แล้วโว้ยยยย!! คนเจ็บอยู่เนี้ยไม่เห็นรึไง!!!" อีตาบ้าหน้าหล่อนั่นหันไปตะโกนด่ารถคันด้านหลัง ทั้งๆที่ตัวเอง( + ฉัน) เป็นคนผิดแท้ๆ แล้วหมอนั่นก็หันมามองฉัน
"ช่วยไม่ได้แฮะ" อีตาบ้าหน้าหล่อนั่นหรี่ตามองมาที่ฉัน
กรี๊ดดดดดด
"นายจะทำอะไรน่ะ ปล่อยช้านนนนะ" อีตาบ้านั่น อุ้มฉันขึ้น
"อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวก็ตกหรอก" อีตาบ้านั่นอุ้มฉันขึ้นรถคันหรูของเขา แหมมม ... ก็รถของเขาน่ะ บีเอมเอ็กซ์ รุ่นใหม่ล่าสุด เชียวนะ
"นายจะพาฉันไปไหนน่ะ"
"แล้วเธอจะไปไหนล่ะ ฉันจะไปส่ง" จริงอ่า (O o) แหมม...ความจริงเขาก็เป็นคนดีเหมือนกันนะเนี้ย ซึ้งใจจังเลยย (^///^)
"บ้าน!!"
"ไปโรงพยาบาลก่อนดีมั้ย ขาเธอเจ็บอยู่นิ" โห ช่างประเสริฐโดยแท้เป็นห่วงคนอื่นกะเค้าเป็นด้วยรึเนี่ย
"ไม่เป็นไร ทำแผลที่บ้านก็ได้"
"อืม หึ" แล้วหมอนั้นก็ออกรถอย่างเร็ว
ตอนนี้หมอนั่นขับรถด้วยความ
160 Km/hr แล้ว โอ้ยยย!!!!! หัวใจสาวน้อยน่ารักคนนี้จะวาย แถมยังเปิดเพลงเสียงดังอีกแน่ะ"นะ ... นายยยย ขับช้าๆหน่อยสิ"
"ห๊า!!!!! อะไรนะ"
"นายยยยย!! ขับช้ากว่านี้หน่อยได้มั้ย"
"ห๊า!!!!! อะไรนะ"
"ก็ช่วยหรี่เพลงก่อนสิ!!!!" ฉันตะโกนออกไป
"อ๋อ .... อืมม" แล้วอีตาบ้านั่นก็ยื่นมือไปหรี่เสียงเพลง
"ว่าไง มีอะไร"
"ช่วยขับช้าๆหน่อยได้มั้ย ถึงนายจะไม่รักชีวิตนาย แต่ฉันยังรักชีวิตฉันอยู่นะ ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้หรอกนะ" แล้วฉันก็ตะโกนบอกหมอนั่นอีก
"อ๋อ ....อืม..ได้" แล้วหมอนั่นก็ขับรถช้าลง
"แล้วนายรู้หรอ ว่าบ้านฉันอยู่ไหนน่ะ" ฉันถามหมอนั่น ด้วยความแปลกใจ
"....."
"ถึงแล้ว"
"ห๊า!!!!!!!! (O O) จริงด้วย" เผลอแป็บเดียว ถึงบ้านฉันล่ะ อ่าว! แล้วอีตานี่รู้จักบ้านฉันได้ไงอ่ะ
"นายรู้จักบ้านฉันได้ไง" ฉันถามด้วยความแปลกใจ
"ฉันเก่ง" นั่นคือคำตอบที่ฉันได้ โอ้ยย...สุดบาทา (- -) แล้วอีตาบ้านี้ก็มาเปิดประตูให้ฉัน แล้วเขาก็อุ้มฉัน
"นะ .... นายจะทำอะไรน่ะ"
"ไปส่งเธอไง ก็เธอเจ็บขาอยู่เดินไม่ได้นิ"
"เย้ยยย....ไม่ต้องๆ เดี๋ยวฉันเรียก คนของฉันก็ได้ ปล่อยเถอะ" (>////<) ฉันอายยนะ
"ไม่เป็นไรหรอก ปล่อยฉันน๊า...."
"อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวก็ตกหรอก"
"นายก็ปล่อยฉันก่อนสิ " จะไม่ให้ฉันบอกอย่างงี้ได้ไงหละ เพราะตอนนี้ หน้าของอีตาบ้านี่อยู่ห่างจากหน้าฉันแค่คืบเดียวเองอ่ะ ว้ายยยย!!(>///<)จะละลายอยู่แล้วววว..
"อย่าโวยวายมากเลยน่าไม่งั้น ฉันจะ...."
"ทำไม!! นายจะทำไมฉัน"อีตานี้ยิ่งเคลื่อนหน้าหล่อๆเข้ามาใกล้อีก กรี๊ดดดดดดดด!!! จมูกนายจะชนจมูกฉันอยู่แล้วนะ (>///<) ตึก!! ตึก!! ตึก!! ตึก!!
"ก็ไม่ทำไมหรอก....ฉันแค่..." อีตานี่ไม่แค่พูดป่าวยังเอาหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เย็นไว้ ๆ จุนซอง เย็นไว้(>o<)
"ฉันยอมแล้วๆ" แล้วฉันก็เอามือที่เรียวเล็กของฉันผลักหมอนี้ให้ออกห่างๆฉัน
"ก็แค่เนี้ย" อีตาบ้านี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ โธ่โว้ยยยยยย!! เจ็บใจชะมัดเลยอ่ะ (T^T)
"นินายจะเข้าบ้านฉันจริงๆน่ะหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ ฉันเป็นคนทำเธอเจ็บนะ ฉันก็ต้องดูแลเธอน่ะสิ" ความจริงแล้วหมอนี้ก็เป็นคนดีจริงๆนั่นแหละ(รึป่าว)
"....."(-////-) ความจริงแล้วหมอนี่น่ะหล่อจริงๆ ยิ่งมองใกล้ๆก็ยิ่งหล่อ ฉันมองหน้าหมอนี่ แล้วทำให้ฉันจละลายยย เลยล่ะ เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมากเลยนะ
"คุณหนูกลับมาแล้วหรอครับ"
"อลันซ์!!!" อลันซ์เป็น ผู้รับใช้คนสนิทของฉัน เท่าที่จำความได้ฉันก็เห็นเขามาแต่เกิดแล้วล่ะ เป็นคนเก่าคนแก่ของตระกูลฉัน เขาคอยดูแลฉันเสมอ ฉันจึงรู้สึกผูกผันกับ อลันซ์ มาก
"คุณหนูเป็นอะไรไปน่ะครับ ใครทำอะไรคุณหนูของผม แล้วคุณชาย..."
"พอดีผม ขับรถแล้วไปเกือบชนยัยนี่เข้าน่ะ แต่ดีที่เบรกไว้ทัน เธอเลยล้ม ขาแพลงเดินไม่ไหวผมเลยมาส่งบ้านน่ะครับ " อีตานี่ (O o) !!! ดูจากหน้าตาหล่อๆ + นิสัยอันกวนบาทาแล้ว ไม่น่าจะสามารถพูดเพราะๆ กะเค้าได้นะเนี่ย โห นายนิสารถจริงๆ นับถือ
"เอ่อ...เดี๋ยวผมไปเอายามาให้คุณหนูก่อนนะครับ เชิญตามสบายเลยนะครับคุณชาย" อลันซ์หันไปบอกอีตาบ้านี้ แล้วทำไม? อลันซ์ถึงเรียกอีตาบ้านี่ว่าคุณชายล่ะ อีตาบ้านี่ก็ก้มหัวให้อลันซ์เล็กน้อย
แต่ตอนนี้สิ อีตาบ้านี่ยังอุ้มฉันอยู่เลย(-////-)
"นะ...นาย ปะ...ปล่อยฉันลงได้แล้ว"
"เอ่อ...ถึงว่าอะไรหนักๆ" (O o)โห!! หยาบคายฉันน่ะ หนักแค่ 47 กิโลเองนะ แล้วอีตาบ้านี่ก็วางฉันลงบนโซฟา แล้วเขาก็บีบแขนตัวเอง
"เฮ้อ!! เหมื่อยชะมัด แขนฉันล้าไปหมดแล้วนะ เธอนวดให้ฉันหน่อยสิ" แล้วอีตาบ้านี่ ก็ยื่นแขนมาให้ฉัน
"จะบ้าหรอใครจะไปทำให้นายย่ะ หมดธุระแล้วก็กลับบ้านไปสิ"
"โห จะไม่ใจร้ายใจดำไปหน่อยหรอครับคุณเจ้าของบ้าน แขกผู้มีพระคุณ คนนี้มาบ้านทั้งที น่าจะต้อนรับให้สมฐานะหน่อยสิครับ อย่างน้อยก็นวดให้หน่อยก็ยังดี"
"นิคิดจะทวงบุญคุณหรอ ก็เพราะใครล่ะที่ทำให้ฉันต้องขาแพลง น่ะ" หนอย!! มันจะมากไปแล้วนะย่ะ เกือบขับรถชนฉันแล้วยังมีหน้ามาให้ฉัน นวดให้อีก ไม่มีทางซะหรอก เชอะ!!
"ขอแค่นี้ ก็ไม่ได้ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ใจดำชะมัด" อีตาบ้านี่พึมพำเบาๆ แต่ จะเบาแค่ไหนฉันก็ได้ยินย่ะ เพราะหูฉันนั้นดีเป็นเลิศนะจะบอกให้
"นายว่าอะไรนะ!!" ฉันจะฆ่านาย โทษฐานที่มาว่าสาวน้อยผู้แสนใจดี คนนี้ว่า ใจดำ (- v -^)
"ยามาแล้วครับ คุณหนู" แล้ว อลันซ์ ก็นำกล่องยา มาทันช่วยชีวิตหมอนี่พอดี ที่เกือบจะเป็นศพ!!!
"ฝากไว้ก่อนเถอะ นายได้เป็นศพ สมใจอยากแน่" ฉันพูดเบาๆ แต่พยายามให้เขาได้ยิน
"มาเอาได้ทุกเวลาเลย จะรอ(^^)" ฉันกัดฟันกรอดด... แล้วหมอนั่นก็ยิ้มแบบ สะใจสุดๆ ตอนนี้ฉันหน้าแค้นสุดๆ และ หมอนั่น ก็มีหน้าแบบมีความสุขสุดๆ เลยด้วย อลันซ์ก็มองฉันอย่างงงๆ
"เส้นยาแดงผ่าแปดเลยนะครับ คุณลุงเป็นผู้มีพระคุณของผมโดยแท้" หมอนั่นมันยังยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ สุดๆเลยอ่า คนสวยเริ่มมีน้ำโห....ฮึ้ย!!
"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณชาย" อลันซ์ยิ้ม
"มาครับคุณหนู เดี๋ยว ผมทำแผลให้" แล้ว ไอเดีย สุดบรรเจิดของฉันก็ปิ๊งขึ้นมา
"อลันซ์ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูทำเอง แขกมาบ้านทั้งทียังไม่มีน้ำ มีขนมมาต้อนรับแขกเลยนะคะ อลันซ์ช่วยเอาน้ำเอาขนม มาต้อนรับแขกของจุนซองหน่อยได้มั้ยคะ" ฉันบอกอลันซ์ และหันไปยิ้มอย่างผู้ที่ถือไผ่เหนือกว่า โฮ่ ๆ ๆ (^0^)/// หมอนั่นทำตาโตแล้วหันควับมาทางฉันทันที
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่หิว"
"อลันซ์" ฉันเรียก ชื่ออลันซ์
"นั่นสินะครับคุณหนูพูดถูก งั้นผมฝากคุณชายทายาให้คุณหนูด้วยนะครับ" อลันซ์พูดเสร็จก็เดินออกไป ฉันหันหน้าไปมองอีตาบ้าหน้าหล่อนั่น ด้วยสายตาที่แหลมคมของฉัน
"นาย!!"
"อะไร จะเอาคืนเลยรึไง"
"แน่นอนสิย่ะ ไม่เอาคืนตอนนี้แล้วจะให้เอาคืนตอนไหน(^O^)"
ย๊ากกกกก
!!!!!!!ฉันรีบถลาเข้าไปหาหมอนั่นทันทีโดยที่
....."โอ๊ยยย!!!!!!!" ...ลืมไปว่าตัวเองเจ็บขาอยู่ (>///<)
"ฮ่า ๆ ๆ ก่อนจะเอาคืน อ่ะนะดูสังขารตัวเองก่อนสิ ยัยโก๊ะ เจ็บมั้ยน่ะ" หมอนั่นหัวเราะอย่างสะใจแล้ว เขาก็เทศนาฉัน พร้อมกกับมาจับเท้าฉัน โห…..เหมือนฉันเป็น ซินเดอราหลีเลย( -////- )
"โอ๊ย!! ฉันเจ็บนะ" ก็หมอนั่นดันเล่นพิเรนทร์ อะไรก็ไม่รู้มาบีบเท้าฉันซะงั้น (นวดต่างหากเล่า)
"เจ็บหรอ ทนหน่อยนะ ทายาแล้วนวดหน่อย เดี๋ยวก็หาย" หมอนั่นพูดพร้อมทายาแล้วนวดเท้าฉันเบาๆ
"โอ๊ย!!! ฉันเจ็บนะนายเบาๆหน่อยซี่" ฉันเอ็ดเขาเบาๆ ทำให้เขาตกใจ
"เจ็บหรอ ขอโทษนะ เพราะฉันแท้ๆเลย" ความจริงแล้วหมอนี่ก็เป็นคนที่อ่อนโยนเหมือนกันแฮะ ถึงจะกวนประสาทไปหน่อยก็เถอะ ดูไปดูมา หมอนี่ดูดีจริงๆนั่นแหละ เขาเป็นคนที่หล่อมากๆเลยล่ะ ทำให้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย (>///<)
"เสร็จแล้ว จ้องฉันซะขนาดนั้น ฉันหล่อมากรึไง" กึ้ยย.... ขอถอนคำพูดที่พูดไปทั้งหมด
"จะ....จะบ้ารึไง 'จ้องมองอย่างหลงใหล'กับ 'จ้องมองแบบจับผิด' มันไม่เหมือนกันนะ"(>////<)
"อืม ฮึ แล้วเธอล่ะ จ้องมองฉันแบบไหนกันล่ะ ถ้าจ้องแบบจับผิด ฉันก็ไม่มีอะไรจะให้เธอจับหรอกนะ.." อีตาบ้านี่ไม่ได้พูดเปล่า แต่ค่อยๆจะเขยิบตัวเข้ามาใกล้ๆฉัน ตอนนี้หน้าของฉันกับเขาอยู่ห่างกันคืบเดี๋ยวจริงๆ (แค่คืบเท่านั้น~ ) แล้วฉันก็เอามือผลักเขาให้ออกไปห่างๆ แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น เขาจับมือฉันไว้แน่น แล้วจ้องฉันด้วยตาสีฟ้าคู่นั้น (>////<)
"นะ....."
อุ๊บส์
! OxOฉันพูดอะไรไม่ได้อีก ตอนนี้ฉันมีความรู้สึกถึงริมฝีปากนุ่มๆที่จรดลงมาบนริมฝีปากชมพูระเรื่อของฉัน ตอนนี้ในหัวสมองมันว่างป่าว
....ตึง
!!!!!!!!"ยะ......"(O/////O) ฉันผลักเขาออก
"จะทำอะไรน่ะ!?"(///o///)
โอ้ว
~ช็อคสนิท ตอนนี้ฉัน อึ้ง ทึ่ง เสียว ทำอะไรไม่ถูก เพราะไอ่คนที่มาขโมยจูบแรกของฉันไปนั้นเป็นคนที่ฉันไม่รู้จัก แม้กระทั้ง ชื่อ แล้วทำไมฉันถึงต้องถูกคนที่ไม่รู้จักขโมยจูบด้วยเนี้ยกรี๊ดดดด
บุป
!! ฉันกำหมัด ทุบเขา และจะทุบเขาเป็นครั้งที่สอง"อันตราย!!" เขาจับข้อมือฉันไว้ได้
"จะทุบอีกเหรอ"(0////0)
"ฮะ ฮะ ฮะ แค่จูบหน้าก็แดงเถือกแล้ว น่ารักดีแฮะ เป็นการต้อนรับที่ประทับใจดีแฮะ เฮ้อ~ ฉันคงต้องกลับแล้วสินะ " (T////T) ตอนนี้น้ำตาฉันเริ่มไหลออกมา
"ไปนะ" อีตาบ้านั่นพูดเสร็จก็ค่อยเดินออกไป
"ตาบ้า!!!!!!!"ฉันตะโกนใส่อีตาบ้านั่น เขาเพียงแต่หยุด
"......" เสียงนั่นมันเบา และ ไกลจากฉันมาก จนทำให้ฉันไม่ได้ยินประโยคสุดท้ายที่หมอนั่นพูดแล้วก็เดินจากไป
ความคิดเห็น