คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Love Magic No.4 จูบนั้นสำคัญไฉน!?
“นี่นายจะให้ฉันนอนตรงนี้จริงๆน่ะ!?”
“ใช่”
“อย่าล้อเล่นดิ T^T”
“เปล่าล้อเล่นซะหน่อย เซ้าซี้อยู่ได้ เดี๋ยวก็ไล่ไปนอนในโรงครัวซะเลย” ซีลฟรีดเอ่ยก่อนจะนั่งลงบนเตียงของเขา
“แต่ว่ามัน...” ฉันพยายามจะค้าน ทำไมชีวิตฉันมันถึงได้รันทดสุดตรีนขนาดนี้นะ!?
ก็ดูที่นอนของฉันสิ ไอ้ตาสองสีได้นอนบนเตียงนอนใหญ่ๆที่โค-ต-รจะน่านอนนั่น ส่วนฉัน... นอนบน... พรมเช็ดเท้า!!! TOT
“นี่มันไม่เกินไปหน่อยรึไง” ฉันต่อว่าเขา ไอ้คนใจดำ TT
“เกินไปหน่อย?” ซีลฟรีดยกมือกอดอกอย่างน่าหมั่นไส้สุดๆ “ฉันว่านี่ก็เป็นบุญมากแล้วนะสำหรับทาสชั้นต่ำอย่างเธอที่ได้นอนร่วมห้องกับเจ้านาย”
“อี๋! พูดอย่างกับว่าฉันอยากนอนกับนายอย่างนั้นแหละ” ฉันแลบลิ้นใส่หมอนั่นอย่างหงุดหงิด
แต่ช่วยไม่ได้ค่ะ ในเมื่อชะตาชีวิตของฉันมันรันทดได้ถึงเยี่ยงนี้ ฉันก็จำต้องยอมรับในวิบากกรรม ท่าทางอีตาซีลฟรีดนี่คงจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉันแต่ชาติปางก่อน ถึงได้ตามมาจองล้างจองผลาญขนาดนี้ T^T
“ฉันขี้เกียจพูดกับทาสโง่ๆอย่างเธอแล้ว ฉันจะนอน” ว่าแล้วเขาก็ล้มตัวลงไปบนเตียงอันนุ่มนิ่มน่านอนนั่น โฮ TOT
ฉันได้แต่ทำปากยื่นอย่างขัดใจเมื่อเห็นว่าหมอนั่นพลิกตัวตะแคงไปอีกด้าน ฉันคงจะทำอะไรไม่ได้สินะนอกจากนอนบนพรมเช็ดเท้า!
เฮ้อ... เอาก็เอาวะ
ฉันถอนหายใจอย่างปลงตก ก่อนจะตัดสินใจนอนลงไปบนพรมเช็ดเท้า ความจริงฉันอยากจะนอนบนพื้นห้องอยู่หรอกนะ ถ้าไม่ใช่ว่าพื้นมันเย็นเฉียบอย่างกะน้ำแข็งขนาดนั้น
บรื๋อ... หนาวชะมัด
ผ้าห่มก็ไม่ให้ หมอนก็ไม่มี มีแต่แขนที่เอาไว้หนุนต่างหมอน กับพรมเช็ดเท้าผืนใหญ่ที่เหม็นอับจนมีกลิ่นตุๆ T^T
ไอ้คนใจดำ!!!
แสงแดดที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ฉันตื่นขึ้น ฉันกะพริบตาถี่ๆก่อนจะยันตัวขึ้นจากพรมเช็ดเท้าอย่างเมื่อยล้า ให้ตาย! นอนในคุกยังสบายกว่าเลยด้วยซ้ำ
ไม่มีใครช่วยพาฉันออกไปจากความฝันอันเลวร้ายนี่ได้เลยหรอ... T^T
นี่ฉันยังต้องทนอยู่ไอ้โลกที่ชื่อว่าเฮลเกเธียอะไรนี่ไปจนถึงเมื่อไหร่กัน
พรึ่บ!
เสื้อแขนยาวตัวหนึ่งลอยหวือมาคลุมหน้าฉันพอดิบพอดี ฉันคว้ามันออกมาดูอย่างงุนงงว่าไอ้เสื้อตัวนี้มันมาจากไหน
เหอๆ แบบนี้คงไม่ใช่ของใครนอกจาก...
“ไอ้ตาสองสีงี่เง่า! นาย...”
เฮือก! OoO
ฉันอ้าปากค้าง เมื่อหันหน้ากลับไปพบกับร่างสูงใหญ่ที่เปลือยท่อนบน เผยให้เห็นแผงอกขาวจั๊วะกับกล้ามเป็นมัดๆตามประสาเด็กหนุ่ม ท่อนล่างมีเพียงกางเกงขาสั้นรัดรูปคล้ายๆบอกเซอร์เพียงตัวเดียว
เอิ่ม... นี่ฉันจะเป็นตากุ้งยิงมั้ยวะ!? =__=;;
“ฉันรู้หรอกนะว่าหุ่นฉันมันเท่ห์บาดใจสาว แต่ทาสอย่างเธอน่ะฉันไม่เอา ดังนั้นเลิกทำหน้าเคลิบเคลิ้มแบบนั้น แล้วก็เอาชุดของฉันไปซักได้แล้ว!!” ว่าแล้วเขาก็โยนกางเกงมาใส่หน้าฉันอีกตัว
ปุดๆๆ =___=+++ (เสียงอารมณ์ของฉันที่เดือดพล่าน)
“นายว่ายังไงนะ!!?” ฉันขึ้นเสียง “คิดว่าหุ่นก้างๆอย่างนายฉันจะสนรึไง!? หลงตัวเองไปหน่อยมั้งพวก อย่างนายน่ะ แม้แต่หมายังเมินเหอะ!!”
“เธอไม่มีสิทธิมาพูดจาแบบนี้กับฉันนะ ยายทาสหน้าโง่” ซีลฟรีดสวนกลับ “ฉันจะลงโทษเธอด้วยการงดอาหารเช้า!!!”
“หา!!!” ฉันร้องลั่น ไม่นะ ไม่ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว TOT
“องค์ชายซีลฟรีดเสด็จ!” เสียงประกาศดังขึ้นก่อนที่ทุกคนในห้องอาหารจะหยุดการสนทนา แล้วหันมาให้ความสนใจกับร่างสง่างามของเด็กหนุ่มในชุดเครื่องแบบของโรงเรียนแทน
ในโลกงี่เง่านี่คงจะมีการแบ่งชนชั้นกันด้วยสินะ...
ฉันคิดในใจในขณะที่เดินตามซีลฟรีดต้อยๆ สายตาทุกคู่เบนความสนใจมาที่เราสองคนเป็นตาเดียว โดยเฉพาะฉัน ก่อนที่พวกเขาจะหันไปซุบซิบกันเสียงดัง
“นั่นน่ะหรอ ทาสขององค์ชาย”
“ได้ข่าวมาว่าสติไม่ค่อยจะดีด้วยนะเธอ”
“องค์ชายคิดยังไงถึงซัมมอนทาสออกมานะ”
ฉันได้ยินเสียงพวกนั้นผ่านเข้าหูก่อนจะปล่อยให้มันลอยผ่านไป เพราะฉันมัวแต่สนใจกับความใหญ่โตมโหฬารของห้องอาหาร และความหรูหราอย่างกับพระราชวัง ในห้องอาหารมีโต๊ะยาวเหยียดอยู่ห้าโต๊ะ ซึ่งเป็นที่นั่งของนักเรียนสี่โต๊ะ และที่นั่งของพวกอาจารย์อีกหนึ่งโต๊ะ บนโต๊ะมีถาดอาหารเป็นชุดๆสำหรับนักเรียนแต่ละคนพร้อมอุปกรณ์สำหรับรับประทานวางอยู่พร้อม อาหารแต่ละชนิดฉันก็ไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้งหรูหราและสวยงามน่ากินเป็นที่สุด
โครก... คราก...
เสียงกระเพาะน้อยๆของฉันร้องประท้วง ฉันได้แต่มองอาหารพวกนั้นตาละห้อย T^T ก่อนจะชะงักฝีเท้าเมื่อซีลฟรีดหยุดเดิน และนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆกับนายผมน้ำตาลคนเมื่อวาน
“อรุณสวัสดิ์ ซีล” นายคนนั้นร้องทัก
“อืม” ซีลฟรีดพยักหน้า ก่อนจะหันไปคุยกับคนอื่นๆโดยที่ไม่สนใจฉันซึ่งยืนเป็นคนบ้าอยู่ข้างหลังเขาเลยซักนิด T^T
“นักเรียนทุกคน” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้เสียงในห้องอาหารเงียบลงทันที
“วันนี้ขอให้รีบรับประทานอาหารด้วย เพราะเราจะมีการทดสอบเวทมนตร์ในทุกชั้นปี รับประทานเสร็จแล้วขอให้ทุกคนไปรวมตัวกันที่ลิวเอส” คนพูดเป็นชายชราเครายาวเฟื้อย ถือไม้คทาอันใหญ่คล้ายๆกับในหนังแฟนตาซีที่ฉันเคยดู
หลังจากนั้น การรับประทานอาหารก็เริ่มขึ้น ซีลฟรีดปล่อยให้ฉันยืนอยู่แบบนี้โดยไม่หันมาสนใจฉันเลยซักนิด ในขณะที่คนอื่นๆหันมามองฉันแล้วซุบซิบกันเป็นแถว
นี่เขาเห็นฉันเป็นตัวอะไรวะ!!??
“นี่” ฉันสะกิดไหล่เขาหลังจากอดทนมานาน “ที่นั่งฉันล่ะ?”
หมอนั่นหันมามองฉันเล็กน้อยด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้ตามเคย ก่อนจะชี้นิ้วลงพื้น
“จะบ้าเรอะ!?” ฉันร้องเสียงดัง เล่นเอาคนในนั้นหันมามองฉันกันหมด แต่ฉันไม่สนแล้ว “ข้าวก็ไม่ให้กินแล้วยังจะให้นั่งกับพื้น นายมันชั่วร้ายที่สุด!”
“หุบปากเดี๋ยวนี้นะ แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ซีลฟรีดกระซิบเสียงเบา แต่ดูก็รู้ว่าเขากำลังไม่พอใจฉันเอามากๆ
“ไม่!” ฉันจ้องหน้าเขาด้วยความโกรธ
“ฉันจะกินโกโก้ร้อน” ซีลฟรีดเอ่ยพร้อมกับยกถ้วยกาแฟเปล่ามาตรงหน้าฉัน “ไปจัดการซะ!”
ฉันเม้มปากแน่นเพื่อข่มโทสะ ฉันคงทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามคำสั่งเขา ฉันจึงกระชากถ้วยมาจากมือของซีลฟรีดแล้วเดินออกมาอย่างหงุดหงิด
โครม! เพล้ง!
ความโกรธทำให้คนขาดสติเสมอ ฉันชนเข้ากับใครบางเข้าอย่างแรงจนถ้วยกาแฟในมือตกแตกกระจายเต็มพื้น
“โอ้ย” เสียงที่ดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมอง แล้วก็พบว่าคนที่ฉันชนเป็นเมดตัวเล็กๆคนหนึ่งที่ตอนนี้ชุดของเธอเลอะไปด้วยกาแฟที่กระฉอกออกจากกาในมือของเธอตอนที่ชนกับฉันนั่นเอง
“ขอโทษที” ฉันรีบขอโทษเมดคนนั้น
“ไม่เป็นไรค่ะ” เจ้าหล่อนเอ่ยตอบเสียงสุภาพ พร้อมกับหาผ้าขึ้นมาเช็ดคราบกาแฟบนเสื้อผ้าของตัวเอง
ฉันก้มลงเก็บเศษแก้วที่ตกอยู่เต็มพื้นท่ามกลางเสียงหัวเราะและเสียงซุบซิบนินทาของคนในห้องอาหาร
“ฮ่าฮ่า ยายนี่ซุ่มซ่ามชะมัด”
“แว่นก็หนาเตอะขนาดนั้นยังจะซุ่มซ่ามอีก”
“สติไม่ดีอย่างที่เค้าลือจริงๆด้วย”
“น่าสงสารท่านซีลฟรีดเนอะ”
“โอ้ย!” ฉันร้องเมื่อพบว่ามือโดนเศษแก้วบาด เลือดไหลออกมาจากปากแผลที่ค่อนข้างลึก ฉันเม้มปากแน่นข่มความแสบที่เริ่มประดังเข้ามา ก่อนจะเก็บเศษแก้วต่อไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หมับ!
มือหนึ่งคว้าท่อนแขนของฉัน ทำให้ฉันรีบหันไปมองทันที
“ซีลฟรีด!”
“พอได้แล้ว!!” เขาเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะกระชากตัวฉันออกมาจากห้องอาหารอย่างรวดเร็วท่ามกลางสายตาของทุกคน
“ปล่อยนะ” ฉันร้องด้วยความเจ็บเพราะแรงมือที่บีบท่อนแขนฉันอย่างแรง ซีลฟรีดพาฉันมาหยุดที่ห้องโถงห้องหนึ่งที่ไกลจากห้องอาหารนั่นพอสมควร
“เลิกทำตัวงี่เง่าได้แล้ว!” เขาหันมาตวาดใส่ฉัน “เธอทำให้ฉันขายหน้ามากรู้ตัวมั้ย!?”
“นายนั่นแหละที่งี่เง่า!!” ฉันตวาดกลับ “นายขายหน้าเป็นด้วยหรอ ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย คิดว่าฉันเป็นแค่ไอ้หน้าโง่ที่ไปยืนเป็นตัวตลกให้คนอื่นเค้าหัวเราะ โดยที่นายก็ไม่สนใจฉันซักนิด”
“ก็เธอมันน่ารำคาญ”
“นายสิน่ารำคาญ!” ฉันจ้องหน้าซีลฟรีดเขม็ง ความแค้นมันจุกแน่นอยู่ในอกจนฉันกำมือข้างที่บาดเจ็บเอาไว้แน่น เป็นเหตุให้เลือดไหลออกมามากขึ้นกว่าเดิม
“เธอกล้าเถียงฉันหรอ!?” เสียงตวาดของเขาดังลั่น แต่คงไม่มีใครได้ยินเพราะบริเวณนี้ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากเราสองคน
“ทำไมจะไม่กล้า นายมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน ในเมื่อนายต้องรับผิดชอบชีวิตฉัน” ฉันเถียง “นายเป็นคนพาฉันมาที่นี่ นายไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรฉันทั้งนั้นนอกจากพาฉันกลับไป”
“ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น!!” เขาเสียงดังขึ้นเรื่อยๆด้วยความโกรธไม่แพ้ฉัน “ในเมื่อเธอมาอยู่ที่นี่ ในเฮลเกเธียแห่งนี้ เธอต้องเป็นทาสของฉันเท่านั้น!!!”
คำพูดของเขามันทำให้ฉันแค้นใจจนน้ำตาแทบจะไหล... ฉันผิดตรงไหน ฉันไม่เข้าใจเลยซักนิดเดียว ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วย!?
ฉันหันตัวไปอีกทางเพราะไม่ต้องการมองหน้าเขา ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อความเจ็บที่มือแล่นพล่านขึ้นมากะทันหัน
O_O
มือขวาของฉันชุ่มโชกไปด้วยเลือดสีสดที่ทะลักออกมาไม่ขาดสาย เพราะการที่ฉันกำมือไว้แน่นทำให้เล็บของฉันไปจิกที่บาดแผลทำให้มันกว้างขึ้นและลึกมากขึ้น
“มือเธอเป็นอะไรน่ะ” เสียงของซีลฟรีดดังขึ้น
“ไม่เกี่ยวกับนาย!” ฉันพูดโดยที่ไม่หันกลับไปหาเขา
“ยัยโง่เอ๊ย” ซีลฟรีดสบถ ก่อนจะคว้าฉันให้หันไปตามแรงของเขาอย่างง่ายดาย ทำไมฉันถึงสู้แรงของไอ้หมอนี่ไม่เคยได้เลยนะ!?
ท่อนแขนแกร่งดึงตัวฉันเข้ามาประชิดกับลำตัว ก่อนจะยกมือขวาของฉันขึ้นมาดู ดวงตาสองสีนั่นฉายแววสลดวูบหนึ่ง
“เจ็บมั้ย” น้ำเสียงนั้นอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“ถามได้!!” ฉันตะคอกใส่เขาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะพยายามสะบัดตัวออกมา นี่มันจะใกล้ชิดกันมากเกินไปแล้วนะ! >___<
“เธอนี่มัน...” ซีลฟรีดเปลี่ยนโทนเสียงทันที แม้จะอ่อนกว่าตอนแรกนิดหน่อยก็ตาม
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ปล่อยฉันนะ!!” ฉันดิ้นพล่าน “ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันไม่อยากเป็นทาสของนาย ฉันจะกลับโลกของฉัน!!!”
ดวงตาสองสีนั่นลุกวาวขึ้นมาในทันทีด้วยเพลิงโทสะ ท่อนแขนใหญ่รัดร่างฉันมากเข้าไปอีก ก่อนที่เขาจะเอ่ยเสียงกร้าว
“อยากกลับมากนักใช่มั้ย!?”
“ใช่!” ฉันตะคอกใส่หน้าเขา “ฉันเกลียดที่นี่ ฉันเกลียด... อุ๊บ! OxO”
ทันใดนั้น ริมฝีปากของซีลฟรีดก็ประกบลงมาปิดปากฉันในทันที!!!
ความคิดเห็น