คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love Magic No.2 ฉันมันก็แค่โอตาคุติดเกม TOT
ณ โรงเรียนสหฯชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
ป้าบ!
หนังสือการ์ตูนสี่เล่มถูกโยนโครมลงไปบนโต๊ะอย่างไม่แยแสเสียงดังจนฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจกลัว (ว่าหนังสือจะพัง หนังสือเช่านะนั่น... T^T)
“วรศจี ชั้นบอกเธอกี่ทีแล้วฮะว่าให้เลิกอ่านการ์ตูนในเวลาเรียน!!” เสียงแหลมของอาจารย์กาญจนาและใบหน้าอันบึ้งตึงของเจ้าหล่อนทำเอาฉันสะดุ้งอีกเฮือก! O___o
“เจ็ดสิบหกทีค่ะ! ^O^” ฉันตอบเสียงใส เท่าที่จำไม่ผิดตั้งแต่ขึ้นม.5 ฉันก็โดนเจ๊แกเรียกมาเทศนาเจ็ดสิบหกครั้ง... เอ๊ะ! หรือว่าเจ็ดสิบห้า =O=;;
“เธอนี่มัน...!!!” เจ๊กาญจนากัดฟันกรอดๆ หน้าขึ้นสีก่ำด้วยความโมโหกับคำตอบกวนประสาทของฉัน
“หนูทำไมหรอคะอาจารย์ หนูก็ทำคะแนนสอบได้ดีทุกครั้งนี่คะ” ฉันถามเจ๊อย่างงุนงง ฉันผิดตรงไหนวะเนี่ย?
“ก็เธออ่านการ์ตูนในเวลาเรียน อย่างนี้ยังไม่เรียกว่าทำผิดอีกรึยังไงฮะ ช่างไม่รู้จักสำนึกผิดเลยจริงๆ เด็กอะไรใจกล้าหน้าด้าน!!” เจ้าหล่อนสาธยายคำด่ามาสารพัดในขณะที่ฉันได้แต่ยืนหน้าเหวออย่างตกใจ
“ไม่ต้องมาทำเป็นยืนเซ่อเลยนะ ทำตัวแย่แบบนี้สงสัยชั้นต้องเรียกผู้ปกครองเธอมาคุยเป็นการส่วนตัวซะแล้วล่ะ” หลังจากนั้นเจ๊ก็ร่ายยาวอีกชุดใหญ่จนฉันแทบหลับ =__=^^ จึงไล่ฉันให้ออกไปจากห้องพร้อมกับการ์ตูนสี่เล่มนั้น
คุ้มค่าที่ยอมทนฟังเจ๊แกบ่น เพราะในที่สุดฉันก็ได้การ์ตูนคืน ^____^
“นี่ ยัยแว่นเพจ เธอมากับฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” ยัยโมจิ เพื่อนในก๊วนของฉันตรงเข้ามาดึงฉันที่กำลังอ่านหนังสือการ์ตูนใต้โต๊ะอย่างมีความสุข
“เดี๋ยวสิ อาสึนะกำลังรุกเนกิอยู่เลยนะ! >O<” ฉันพูดทั้งที่ตายังคงจ้องอยู่กับการ์ตูนในมือ
“ฉันบอกให้มาก็มาสิยะ ยัยบ้า” ไม่พูดมาก โมจิก็ลากแขนฉันไปสำเร็จทั้งๆที่ฉันก็อยู่ในท่าอ่านหนังสือแบบนั้นนั่นล่ะ
“นี่ใช่มั้ย เว็บเพจ เด็กที่เทพดอทเอ*ที่สุดในโรงเรียน” เสียงที่ดังขึ้นตรงหน้าไม่ทำให้ฉันละความสนใจจากการ์ตูนไปได้เลยแม้แต่น้อย =____=;;
“ใช่ค่ะ” เสียงยัยโมจิดังขึ้น แลดูหวานเชื่อมประหลาด =__-?
ฉันยังคงมีสมาธิกับการ์ตูนโดยที่ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แต่แล้ว... หนังสือในมือของฉันก็ถูกใครบางคนกระชากออกไปอย่างแรง
“เฮ้ย! หนังสือเช่านะโว้ย เอาคืนมา เดี๋ยวยับ!!” ฉันโวยขึ้นมาทันทีก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าหนังสือคืนมา แต่หนังสือกลับลอยหนีฉันไป... เอ๊ย! ถูกใครบางคนเอาไป ฉันจึงสบถอย่างขัดใจ ก่อนจะเขย่งตัวขึ้นเพื่อคว้าหนังสือที่ดูเหมือนจะลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ ให้ตายเหอะ! ฉันยิ่งเกิดมาเตี้ยอยู่ด้วย T^T
“หยุดแกล้งฉันได้แล้ว เอาหนังสือคืนมานะ” ฉันโวยใส่หน้าหนุ่มหล่อขาวตี๋แบบพวกเกาหลีตามเทรนด์อย่างหงุดหงิด
“ยินดีที่ได้รู้จัก พี่ชื่อ วินโดว์ ^___^” ไอ้โย่งนั่นยิ้มให้ฉัน แต่ขอโทษ ฉันไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นโว้ย ฉันไม่พิศวาสหน้าแกเลยซักกะติ๊ด =___=^^^
“บอกเพื่อ!? ฉันไม่ได้อยากรู้จักชื่อนาย” ฉันจ้องตามันเขม็ง ให้ตาย! ปวดคอชะมัด คุยกับหมอนี่ต้องเงยหน้าตลอด ทำไมพระเจ้าถึงไม่ให้มนุษย์ทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกันนะ TT___TT
“แต่พี่อยากรู้จักน้องเพจนี่ครับ พี่ได้ข่าวมาว่าน้องเพจเซียนดอทเอที่สุดในโรงเรียนเรา” วินโดว์พูดพร้อมกับส่งสายตาไม่น่าไว้ใจมาให้ฉัน =__=^^
“แล้วไง!?”
“ไม่สนใจจะประลองกับพี่บ้างหรอครับ พี่เองก็มีฝีมือไม่ใช่เล่นนะ” น่าน... ชมตัวเองเข้าไป คิดว่าฉันจะสนใจเรอะ!?
“เอาการ์ตูนคืนมาเดี๋ยวนี้!!” ฉันไม่สนใจฟังอะไรทั้งสิ้นนอกจากพยายามแย่งเอาการ์ตูนคืนมาให้ได้
“แน่ใจนะว่าจะไม่รับคำท้า”
“การ์ตูน!!”
“แน่ใจจริงๆน่ะหรอ?”
“บอกว่าการ์ตูนไงว่อยยยยยยยย =O=^^^^”
“แล้วถ้า... เดิมพันด้วยไอ้นี่ล่ะ!!??” วินโดว์พูดพร้อมกับโชว์บางสิ่งบางอย่างขึ้นมาตรงหน้าฉัน
OoO!!!!!!!!
นั่นมัน...!!!
โบชัวร์เสนอขายโน้ตบุ๊ครุ่นใหม่ล่าสุดประสิทธิภาพเยี่ยมส่งตรงจากต่างประเทศที่ราคาแพงบรรลัยนี่หว่า O__O!!
“ตกลง!!!”
ร้านเกม =___=;;
“นูบ**ชะมัด!! กล้าท้าฉันได้ยังไงวะเนี่ย!?” ฉันบ่นทันทีที่เห็นไอ้รุ่นพี่วินโดว์ซีม่องแหงตั้งแต่เริ่มเกมไปได้ไม่ถึงห้านาที
“ฉันแค่ออมมือเท่านั้นเอง” วินโดว์รีบสวนกลับ ก่อนจะร้องขึ้นอีกเมื่อมองไปที่หน้าจอเครื่องคอมของฉัน “ดูซอเซอเรอร์(นักเวท)ของเธอซะก่อน เฮ้ย! ระวังนะ พวกนั้นบุกแล้ว”
“รู้แล้วน่า หุบปากไปซะ ไม่ต้องมาทำเกรียน =___=^^” ฉันด่ามันไปในขณะที่กดเกมอย่างเมามันส์
“เธอเป็นผู้หญิงประสาอะไรกันนะ เว็บเพจ” วินโดว์เอ่ยขึ้นลอยๆ
“ก็แล้วมันเกี่ยวกับนายที่ตรงไหนเล่า!? บอกให้หุบปากไง ฉันยุ่งอยู่นะ!!” ฉันพูดโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าวินโดว์ที่ยังคงนั่งอยู่ที่คอมเครื่องข้างๆ
“เกี่ยวสิ” ไอ้เวรนั่น... บอกให้หุบปากก็ไม่หุบ มันอยากตายมากใช่มั้ย!? =O=^^^
“ก็พี่ชอบเพจนี่นา”
“....!!!!!!!!!!!!” มือของฉันที่กำลังกดแป้นพิมพ์ค้างไปทันทีที่ได้ยินคำพูดของคนข้างตัว
และนั่น ก็ทำให้ฝ่ายตรงข้ามได้จังหวะปล่อยสกิลใส่ฉันจนถึงแก่ความตายอย่างน่าอนาถ TT____TT
“เฮ้ย!!! ตายเลยเห็นมั้ย!? เพราะนายคนเดียวไอ้งี่เง่า” ฉันโวยวายเสียงดังลั่นจนคนในร้านหันมามองที่เราสองคนเป็นตาเดียว
“เบาๆหน่อยสิ รบกวนสมาธิคนอื่นเค้า ^__^;;” วินโดว์จุ๊ปากให้ฉันเงียบ น่าถีบจริงๆ =__=+++
“นายนี่กวนประสาทฉันชะมัด!!” ฉันบ่นใส่เขาอย่างหงุดหงิดใจ ก่อนจะระบายอารมณ์ด้วยการ...
ปึง!!
ฉันทุบแป้นพิมพ์อย่างขัดใจ (การทำลายข้าวของ ไม่ควรเอาเป็นแบบอย่าง -__-;;)
พรึ่บ!
หน้าจอคอมดับแทบจะในทันทีที่ฉันได้ทำการระบายอารมณ์ ซวยแล้วไง!? ทีนี้ฉันคงจะได้โดนเจ้าของร้านเฉ่งแน่แท้ T^T
“ซวย” ฉันพูดได้คำเดียว
“สงสัยนักเวทในดอทเอของน้องเพจปล่อยพลังมาใส่คอมละมั้ง ^__^;;” วินโดว์พูดหวังจะปลอบใจฉัน แต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้เลยซักกะนิด -__-^^
“งี่เง่า นักว่งนักเวทมีจริงที่ไหนกันเล่า!?” ฉันตวาด “จะมีก็แต่ในอนิ...!!!”
ฉันอ้าปากค้างฉับพลันเมื่อพบว่าจอที่ดับปรากฏบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาแทน
สิ่งที่ฉันเห็นบนหน้าจอเป็นอักขระสีทองอะไรซักอย่างคล้ายๆกับที่เคยเห็นในอนิเมะ*** หรือว่าจะเป็นอักษรโบราณในดินแดนเวทมนตร์... อักษรรูนส์
แต่ปัญหามันยังไม่จบแค่นี้...!!!
ตัวอักษรบ้าๆเหล่านี้ยังคงปรากฏต่อไป มันเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆเหมือนใครพิมพ์ลงไป สงสัยจะเป็น screen saver แบบใหม่ หรือไม่ก็ต้องมีใครแกล้งฉันอยู่แน่ๆ
“อะไรวะเนี่ย =___=;;” วินโดว์ขมวดคิ้ว ก่อนจะเข้ามากดอะไรสักอย่างลงไปบนแป้นพิมพ์ แต่หน้าจอก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม
“โดนแฮครึเปล่า”
ฉันตัดสินใจเรียกคนที่นั่งเล่นเกมอยู่ใกล้ๆ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงที่ฉันพูดเลยแม้แต่น้อย
“คอมบ้าอะไรวะเนี่ย!!?? =O=++++” ฉันโวยวายด้วยความหงุดหงิด ในขณะที่วินโดว์นั่งหน้าเครียด ก่อนจะรีบสะกิดฉันให้หันไปดูหน้าจอคอม
“เฮ้ยยยยยยยยยยย”
OoO!!!!!!!!
ตัวอักษรรูนส์บนหน้าจอเปล่งแสงสีทองออกมาจนเต็มจอ ฉันหยีตาลงเรื่อยๆจนในที่สุดก็หลับตาลงเพราะไม่อาจสู้แสงที่เจิดจ้าได้ ฉันรู้สึกว่ามีมือของใครสักคนจับมือของฉันเอาไว้ ซึ่งคงจะเป็นมือของวินโดว์
หลังจากนั้น... ทุกอย่างก็ขาวโพลน
คำศัพท์ในตอน (อีกครั้ง) =___=;;
*ดอทเอ = ด่านหนึ่งในเกม Warcraft Online
**นูบ = ศัพท์ที่ใช้ในดอทเอ แปลว่าไม่เก่ง
***อนิเมะ = การ์ตูนญี่ปุ่นที่เอามาสร้างเป็นอนิเมชั่น
ขอฝากเรื่องนี้หน่อยนะคะ ไว้ว่างๆจะลงอิมเมจวินโดว์ให้ดูค่ะ
ความคิดเห็น