[ FIC ] FINAL BATTLE MAGIC ★★ ( รับสมัคร )

ลำดับตอนที่ #10 : FINAL BATTLE MAGIC 2 : วันเบา ๆของชาววิซ

FINAL BATTLE MAGIC 2 :

วันเบา ๆของชาววิซ 

พักโลกฝั่งนั้นสักครู่นะค่าาา ><

[ talk CHi ]

ดีครับ ผม ไคทรืเนียร์ เรียกไคเฉย ๆก็ได้ ผมเป็นองค์รักษ์เจ้าชายผู้ที่จะขึ้นครองราชแทนมหาราชองค์ปัจจุบัน ในเวลาอีกไม่นานนี้ แต่คง งงละสิว่านี่ที่ไหน ที่นี่คือ ดินแดนแห่งเวทย์มนต์ ที่ชื่อว่าวิซ และผมก็เป็นคนในนั้นด้วย ^^ 

' โย่วว ไค ' ชายหนุ่มสุดหล่อผมสีน้ำตาล ตาสีม่วงนั้น ที่กำลังถือผลไม้ในมือ เอ่ยทักขึ้นมา ไม่ต้องตกใจ เพราะคน ๆนี้คือ เจ้าชาย เจ้านายของผมเอง

' ทำอะไรนะ เรย์ '  ผมเอ่ยถามขึ้น คงจะสงสัยใช่ไหมว่าทำไม ผมถึง เรียกเจ้าชายแบบนั้น ไม่กลัว ถูกลงโทษ หรอ ผมบอกได้คำเดียวเรยว่า '' กลัว '' แต่ เพราะผมเป็นเพื่อนเล่นเจ้าชายตั้งแต่เด็กเรยเป็นข้อยกเว้นน่ะคับ ^^ อ่อ ลืมบอกไป เรย์น่ะ มีองค์รักษ์สองคน นึงในนั้นคือผม อีกคนนึงก็ คือ 

' คงไม่ได้คิดจะหนีออกไปนอกวังหรอกใช่ไหม ?? ' คนที่เดินเข้ามานั้น ชื่อ อามะ เป็นองค์รักษ์อีกคนหนึ่งของเรย์ มีนิสัย ใจดี เยือกเย็นบ้าง ร่าเริงบ้าง สดใจบ้าง  แต่จะว่าไป อายุพวกผมนี่ ห่างกันไกลอยู่นะ ไม่รู้เป็นเพื่อนกันได้ไง 55 อยากรู้ละสิว่าพวกผมอายุเท่าไหร่ จะบอกดีไหมน้าา ดีไหมน้าา ( ลีลาไม่ต้องบอกย่ะ !! ) อะ ๆบอกก้ได้ ผมอายุ 21 ส่วนเรย์มัน 17 ( แต่เหมือนอายุ 14- - ) 

ส่วน อามะ 14 

' ฮา ๆ  ไม่หรอก ^__^ ' รอยยิ้มแบบนี้นั้นแหละตัวดีเรย 

' ถ้าไม่เจอพวกนายอาจเป็นไปได้ ' 

' อะไรนะ !! ? '  ผมทักขึ้นพร้อมกับอามะ ผมรู้สึกว่า เมื่อกี้ เจ้าเรย์ มันพูดอะไรนะ อะ ไร เป็นไปได้ - -* 

' ป๊าวว ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเรยนะ *-* ' น่าสงสัย 

' แล้วนี่ จะไปไหนกันเนี่ย ? ' เรย์มันเอ่ยถามพวกผมขึ้นมา 

' จะไปหาที่งีบหน่อยนะ ' ผมบอกไป

' เรื่อย ๆ ' -  - ไอนี่ บทจะเยือกเย็นก็เยือกเย็นซะงั้นอะ 

( ไรท์จำได้ว่า หน้าที่องค์รักษ์ต้องดูแลเจ้านายของตนไม่ใช่หรอ แล้วนี่อะไร อีกคนก็จะแอบงีบ อีกคนก็บอกว่าไปเรื่อย ๆ วันๆทำอะไรมั้งนิพวกนี่ - -* ) 

' แล้วนายเหอะ เรย์ จะไปไหน ?? ' ผมถามขึ้นบ้าง เพราะหมอนี่มันอยู่เฉย ๆไม่ได้หรอก ต้องหาเรื่องออกนอกวังให้ได้ โดน

พระราชาอาละวาด มาหลายครั้งแล้ว 

' ว่าจะไปหา คาเรลหน่อยน่ะ  '  งง ละสิ คาเรลคือใคร ผมจะบอกให้ว่า คน ๆนี้ คือ คนที่ เจ้าเรย์ เกรงใจที่สุด รักที่สุด กลัวที่สุด นั้นก็คือ แม่ เห้ย ไม่ใช่ น้องสาว  คับ พระราชินีสิ้นพระชนม์ไปตั้งแต่ คาเรลเกิดแล้ว หลังจากนั้น เจ้าเรย์มันก็ค่อยดูแลคาเรล ค่อยอยู่เป็นเพื่อน จนติดเป็นนิสัยไปแล้ว เห็นแบบนี้ คาเรลก็ติด เรย์เหมือนกัน แต่เรย์มันรักคาเรลมาก ดูแลคาเรลมากกว่า พระราชาที่เป็นพ่อด้วยซ้ำไป

' งั้นพวกเราไปด้วย ' แต่จะว่าไป ผมก็ไม่ได้เห็น เจ้าหญิงน้อย มาสักพักละนะ ( เพราะ ต้องตามเจ้านี่ออกไปนอกวังประจำ )

' จะไปไหม อามะ ?? '  ผมหันไปถาม อามะ  หมอนั้น ไม่ปฏิเสธหรอก ผมรู้ และเป็นไปดั่งคาด หมอนั้นพยักหน้ารับแล้วพวกผมก็เดินเข้ามาใน

วังพร้อมกัน อ่อ ที่พวกผมคุยกันเมือกี้ คือสวน ดอกไม้ ของพระราชินี น่ะ ถึงพระนางจะสิ้นพระชนต์ไปแล้วแต่ก็ยังมีคนมาคอยดูแล

สวนนี้ตลอดเวลา รวมทั้ง เรย์และคาเรลด้วย 

ณ ภายในวังหลวง 

โอ้ โห นี่หรือ วังหลวง ผิดกับบ้านนอกต้องหลายศอดหลายวา รถราแล่นกันวุ่นวาย มากกว่าฝูงความฝูงวัวบ้านนา ~  เอ้ยย ไม่ใช่ ! 

นอกเรื่องละ กลับเข้าเรื่องดีกว่า บริเวณในนี้ กว้างมากก มีทหาร รวมทั้ง พวกนางกำันัลเดินกันขวักไขว่ เต็มไปหมด อย่างงี้แหละ ชาววัง เฮ้ออ

พลั้ก  โอ้ยย 

เสียงของเรย์ทำให้ผมกับอามะต้องหันไปดูทันที ก็พบว่า ร่างของสาวน้อย ผมสีดำ ที่ยืนอยู่เหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น กับ เจ้าชายของพวกเราที่กำลังนั่งจ้ำบะอยู่ที่พื้นพร้อมกับอวดครวญ เหมือนจะเจ็บ แต่ดูจากสภาพไม่เรย 

[ จบ talk CHi ]

[ talk Aris ]

' ขอประทานอภัยค่ะ เจ้าชาย ' หลังจากที่ฉันกลับมาจากการเฝ้ามหาราช เรซิส พ่อของเจ้าชายเรย์นั้น

 ก็กะว่าจะรีบกลับคาปิคอน เมืองแห่งความเจริญรุ่งเรืองที่สุดในดินแดนนี้แต่ดันมาชนกลับหมอนี่ซะงั้น 

' ไม่เป็นไร ^^ ' รอยยิ้มนั้น เห็นแล้วไม่ค่อยชอบเรย !!

ความรู้สึกนี้มันไม่น่าเกิดขึ้นกับคนอย่างฉันที่ใคร ๆก็บอกว่า ฉันคือ เครื่องจักรสังหารดี ๆนี่เอง ไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึก

แต่พออยู่กับคนตรงหน้านี่ทำไมอารมณ์หงุดหงิด นี้มาจากไหน -  -* 

' ถ้าไม่เป็นไรแล้ว หม่อมฉันขอตัวค่ะ ' 

อยากรีบไปจากตรงนี้จริง ๆ ไม่สบอารมณ์กับว่าที่เจ้าเหนือหัวของตน และ องค์รักษ์ 2 คนนี้ด้วย จ้องอยู่ได้ !!

' ผมว่า เทอคุ้น ๆนะคับ ' หนึ่งในองค์รักษ์เอ่ยขึ้น และถ้าจำไม่ผิดคน ๆนี้ น่าจะชื่อ ไคทริเนียร์ สินะ

' อลิเซีย เดลต้า โวลเทนิส หัวหน้าหน่วยรบพิเศษ จาก คาปิคอนสินะ ' 

องค์รักษ์อีกคนที่น่าจะชื่อว่า อามะ  เอ่ยขึ้นมา

' เฮ คนจากคาปิคอนหรอ ? ^^ ฉันก็อยากจะหนีไปเที่ยวเมืองนั้นเหมือนกันนะ เมืองแห่งเทคโน ' - -*

เมื่อกี้พูดว่า หนีใช่ไหม   อะไรกัน เจ้าชายคนนี้ เห็นอะไรก็เป็นเรื่องสนุกไปหมดหรือยังไงนะ ( คล้ายใครสักคนนะ : คนเขียน )

และพอฉันกะจะหันไปขอความคิดเห็นกับพวกองค์รักษ์ แต่พอหันไป นึกว่าจะได้เห็นสองคนนั้นกำราบ เจ้าชาย แต่ไหง กับกำลังกลั้น

หัวเราะกันอยู่ อีกคน แบบอมยิ้ม ไม่รู้ว่าจะหลุดขำตอนไหน ส่วนอีกคน ไม่ต้องพูดถึง หัวเราะออกมาเรยก็ว่าได้ แต่พอหันไป ทำเป็น

หุบยิ้ม เหอะ - -* 

' มันคงไม่เหมาะหรอกมั้งค่ะ เจ้าชาย พระองค์น่าจะรู้สถานนะตัวเองนะค่ะ หม่อมฉันว่าพระองค์เอาเวลาไปเรียนรู้เกี่ยวกับ

ทฤษฏีหรือไม่ก็เกี่ยวกับความเป็นอยู่ของประชาชนมันน่าจะดีกว่านะ ค่ะ '  

' *-* ไม่เห็นต้องพูดถึงขนาดนั้นเรย มันยังไม่ถึงเวลาของฉันหรอก แต่เทอน่ะ ไม่ต้องพูดอย่างเป็นทางการกับฉันก็ได้นะ ' 

' เฮ้ออ งั้นฉันขอตัวกลับก่อนละกัน งานที่หน่วยมันก็เยอะพอควรไม่มีเวลามากนักหรอก ' ฉันเตรียมท่าจะหันหลังเดินกลับ 

แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมืออามะ เอ่ยขึ้น

' ถ้าฉันจำไม่ผิด เทอได้ฉายาว่า เครื่องจักรสังหารสินะ ' 

' คงงั้นมั้ง แต่พวกนายคิดยังไงฉันไม่สนหรอกนะ เพราะนั้นความคิดของพวกนายเอง ' ฉันสวนกลับทันควัน ใช่ ใคร ๆก็ต่างเรียกฉันว่าอย่างนั้น

' หรอ แต่ฉันว่า เทอไม่เห็นเหมือนเครื่องจักรสักนิด ออกจะน่ารักมากกว่าด้วยซ้ำ ' *0*

' เฮ้ยย !!! '  เสียงอุทานของสองหนุ่มองค์รักษ์ดังมากจนทำให้เหล่าทหาร นางกำนัลที่อยู่บริเวณนั้นต้องหลุดทำ

งานของตน แล้วหันมามองกันเป็นเเถว แต่พอเห็นว่าเป็น เจ้าชาย กับ องค์รักษ์ ทุกคนเรยไม่ค่อยอะไรมาก นอกจากก้มหน้าก้มตาทำ

งานของตนต่อไป  แต่ไม่ใช่สองคนนั้นหรอกที่ตกใจ เพราะฉันเองก็ตกใจเหมือนกัน >///<

' 0_0 พูดอะไร ของพระองค์เนี่ย !! ' 

[ จบ talk alis ] 

[ talk Rey ] 

เอ๋ ? ผมพูดอะไรผิดไปหรือไง  ทั้งไค รวมทั้งอามะ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย ก็แค่พูดความจริง  - - ส่วนอลิตพอพูดเสร็จก็วิ่งออกไปเรยอะ - -*

'เมื่อกี้พูดอะไรออกไป รู้ไหมคับ (ไอ )องค์ชาย ^^ ' 

ไคถามผมขึ้นมา ดูจากหน้าหมอนี่แล้ว เหมือนผมไปฆ่าใครมาอย่างนั้นอะ -.- 

' รู้สิ ไม่รู้จะพูดหรอ ก็ฉันพูดตามความจริงไง เป็นอะไรของพวกนาย - -*   ' 

' เฮ้ออ '  กำ ทำไมต้องถอนหายใจด้วย T^T ปลงขนาดนั้นเรยหรือไง แค่พูดความจริงทำไมทำ

ท่าเหมือนจะปาดคอตาย- -*  แต่ก็นะ ไม่รู้ว่าตาฟาดหรือป่าว แต่แค่เเวบเดียวเหมือนจะเห็นเครื่องจักร

สังหารของใคร ๆ หน้าแดง แต่จะว่าไปก็น่ารักดี ^^  

ก่อนที่ผมจากคนที่ไม่คิดมาก ( ไม่เคยคิดอะไรเรยต่างหาก ) จะมาคิด ก็ได้มีเสียง ๆหนึ่งเรียกความ

สนใจจากพวกผมได้นั้นก็ดังขึ้น เมื่อมี เด็กหนุ่ม น่าจะอายุราวๆ 16 ปีวิ่งหนีอะไรมายังงั้น แต่จะว่าไป

เด็กนี่คุ้น ๆเเฮะ  ร่างก็บอบบางเหมือนผู้หญิง  แต่ยังที่ผมจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ หมอนั้นก็วิ่งมาหลบ ตรงผ้าม่าน

ที่พวกผมยืนอยู่  พวกผมเรยมองหน้ากัน พี่เลี้ยงของคาเรลวิ่งมาทางพวกผมพรางถามว่า

'แฮ่กก ก อะ อง ค์ ชะ ชาย แฮ่กก ' เห็นแล้วสงสารจัง 

' ไม่ต้องรีบก็ได้ พี่ฟอร่า ใจเย็น ๆ ^^ ' 

' คือว่า ท่านเรย์เห็นท่านคาเรลไหมค่ะ ?? ' 

' ห๊า ?? '   หึหึหึ อย่าบอกนะว่า ไอเด็กหนุ่เมื่อกี้คือคาเรล 

' เห็.. ' 

' ไม่เห็นครับ ' ผมรีบตัดบทของอามะทันที ไม่งั้นมันคงบอกว่า อยู่ตรงผ้าม่านชัวร์

' อ่อค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ^^ ' 

' ค้าบบ บ'  ทำไมถึงไปเร็วจัง ทุกทีต้องถามเซ้าซี้จนผมต้องบอกแต่วันนี้ไม่เเฮะ แต่ชั่งเหอะ แต่ว่าเห็นแล้วก็หน้าสงสาร ฟอร่า  นะ 

ขอโทดนะค้าบ ที่ต้องโกหก  พอเทอพูดจบก็รีบวิ่งไปตามหาคาเรลทันทีผมจึงหันไปทางตัวต้นเหตุทันที

' ออกมาแล้วได้ ยัยตัวแสบ '  พอผมบอกเสร็จเจ้าตัวออก ค่อย ๆเอาตัวของเทออกมาจากที่ซ่อน พร้อมทั้งเดิน

เข้ามาหอมแก้มผม 

' ขอบคุณค่ะ พี่เรย์ >< ' 

' เฮ้ออ / พี่น้องนี่เหมือนกันจริง ๆ แสบ ๆทั้งนั้น ' อามะถอนหายใจ พร้อมกับที่ไคเอ่ยขึ้น  

' ว่าแล้วต้องอยู่ที่นี่ ' อึกกก เอาแล้วไง 

' พี่ฟอร่า !! ' ผมกับคาเรลอุทานขึ้นมาพร้อมกัน คงคิดเหมือนกันด้วยว่า โดนพี่ฟอร่าหลอกซะแล้วว 

' แหมม คาเรลขอโทดนะค่ะ ' คาเรลเข้าไปกอดรอบเอวของพี่ฟอร่าพร้อมกับช้อนสายตาขึ้นมา นั้นและ วิธีอ้อนของยัยตัวเล็ก

ไม่ว่าใครก็ต้องพ่ายแพ้ ทั้ง พ่อ พี่กีช้า ไม่แม้แต่ อามะและไค รวมทั้งผมด้วยนั้นแหละ ^^ จะว่าไปคาเรลเป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของคนที่นี่

เรยก็ว่าได้ เปรียบเสมือน ดวงอาทิตย์ที่คอยส่องแสงให้กับทุกคน

' เฮ้อ ไม่ต้องมาอ้อนเรยนะค่ะ ท่านอ้อนทีไร ข้าต้องยอมทุกที ' นั้นไง ไปตามสเต็ปเดิม

พี่ฟอร่านั้น เป็นพี่เลี้ยงของคาเรล ค่อยดูแลคาเรลพอ ๆกับผมนั้นแหละ เราเรยจึงสนิทกันมาก พวกผมไม่เคยคิดว่าพี่ฟอร่า

เป็นพี่เลี้ยง แต่ พวกเราคิดว่าเป็น พี่สาวเรามากกว่าซะอีก พี่ฟอร่าน่ะ ทั้ง ใจดี อ่อนโยน เก่งไปซะทุกอย่าง แต่ถ้าเวลาโกรธละก็

ร่ากลัวอย่าบอกใครเชียว

[ จบ Talk Rey ] 

เสียงหัวเราะของพวกเค้า ทำให้ใครหลาย ๆคน ต้องอมยิ้มตามไปด้วย รวมไปทั้ง มหาราช ของที่นี่ ที่กำลังจะไปที่ห้องอักษร แต่

มาเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าซะก่อน ถึง มหาราช จะงานเยอะแค่ไหน แต่ท่านก็ยังคงค่อยเป็นห่วง ลูก ๆของท่านเสมอ และ พวกเค้าก็เข้าใจถึง

บาระอันหนักยิ่งของท่าน 

-----------------------------------------------------------------

BB