แก๊งป่วน ก๊วนนักเลง ( ปิดรับสมัครแล้วจ้า )

ลำดับตอนที่ #8 : :: Ch 3 การพบกัน 1/2 [ 70 % ]

CHAPTER 3

การพบกัน 1/2

กริ๊ง กริ๊ง !!

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นทำให้ผมที่นอนหลับสบายสะดุ้งตื่นขึ้นมา อย่างอารมณ์เสีย

ให้ตายเถอะ !! พึ่งได้นอนไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง ผมคิดก่อนจะหันไปปิดเสียงอันน่ารำคาญของนาฬิกาปลุกแล้วล้มตัวลงนอนต่อ ใช่ มันจะเป็นอย่างนั้นถ้าไม่มีเสียงของไอรัทน์ดังขึ้น- -*

“ เฮ้ย เรกิตื่นได้แล้ว วันนี้ต้องไปเป็นพี่เลี้ยงรุ่นน้องนะเว้ย ! “ รัทน์เดินเข้ามาก่อนจะดึงแขนผมให้ลุกจากเตียงนอนทันที

“ อะไรของแก ? “ ผมหันไปถามอย่างอารมณ์ไม่คงที่ ก่อนที่ผมจะล้มตัวลงนอนอย่างไม่สนใจ

“ แกติดเชื้อจากไอเนมุไงวะ “ รัทน์บ่นขึ้นมา

“ งั้นก็ได้ 1... “ อะไร ?

“ 2… “ เหอะ นับไปเถอะ นับให้ตายก็ไม่ตื่นเว้ย !

“ 3... “ คร่อกก

ตุบ ปัง!!

ผ่านไป 30 นาที ตอนนี้ประมาน 9.30

หลังจากที่ผมได้ยินเสียงของไอรัทน์นับสาม ร่างทั้งร่างของผมก็กลิ้งลงจากเตียง 3-5 ตลบได้ - -*

อ่านไม่ผิดหรอก   ! ไอรัทน์มันถีบผมตกเตียง !!

“ เป็นไงละ “ ผมเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นผมเดินลงมากจากบันไดบ้าน

“ …. “ ผมเงียบเป็นคำตอบ โคตรโกรธมันเลย ถ้าไม่ใช่เพื่อนผมกระทืบมันกลับไปแล้ว

“ รีบเหอะว่ะ นี่สายแล้วนะเว้ย ! “ ไอรัทน์บอก

            หลังจากนั้น 5 นาทีพวกผมก็มาถึงโรงเรียนโดยฝีมือการขี่รถของไอรัทน์ด้วยความเร็วแสงเหนือธรรมชาติ ( ไม่แหกโค้งก็บุญแล้ว ) - -

“ นั้น ๆ เรๆกับรัทน์จังมาแล้ว “ นานาเสะชี้เมื่อเห็นพวกผมลงมาจากรถ

“  ทำไมมาช้าวะ ? “ มิโคโตะพูด

“ คิดว่าไงละ ไอบ้านี่มันตื่นยากขนาดไหนก็รู้ “ รัทน์บอกก่อนจะเดินเข้าไปเอาแผ่นป้ายชื่อจากเพื่อนในห้อง วันนี้เป็นวันที่พวกผมต้องรับน้อง ม.4 ที่เข้ามาใหม่ ยังไงละ

“ เอา ละ ๆ ตอนนี้พวกพี่ก็มากันครบแล้ว งั้นแนะนำตัวเลยแล้วกัน พี่มีชื่อว่า ฮานะ อยู่ ม.6 ห้อง A จ้า “ ฮานะ พูดขึ้นทักทายน้อง ๆ ด้วยเสียงสดใส ยัยนี่เป็นหัวหน้าห้อง A

“ ส่วน สองคนที่พึ่งเดินเข้ามามีชื่อว่า เรกิ กับ รัทน์ อยู่ห้องเดียวกับพี่จ้ะ ส่วน คนที่นอนอยู่ตรงนู้นชื่อ เนมุอิ อยู่ห้อง A เหมือนกัน และ ฝาแฝดสองคนนี่ชื่อว่า มิโคโตะ และ นานาเสะ สองคนนี้ อยู่ห้อง C นะ และ... “ ฮานะก็แนะนำรุ่พี่คนอื่น ๆต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั้ง

“ เฮ้ย น่าเบื่อว่ะ ! จะแนะนำตัวอะไรกันนักหนาฮะ !! พวกฉันไม่มีเวลามาทำอะไรไร้สาระนะเว้ย ! “ เด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งตะโกนขึ้นมาอย่างไม่เกรงกลัว

เฮ้อ เจอบ่อยนะ พวกรุ่นน้องแบบนี่

“ ใช่ ๆ !! “

“ เอ่ออ.. คือว่านะค่ะน้อง คะคือ พะ... “ ก่อนที่ฮานะจะได้พูดอะไร รุ่นน้องกลุ่มนั้นก็โยนกระป๋องน้ำใส่ฮานะที่ยืนคุยอยู่ข้างหน้า ทำให้พวกมิโคโตะที่ยืนดูเหตุการณ์เตรียมท่าจะพุ่งเข้าใส่เด็กกลุ่มนั้นถ้าไม่ติดว่า

“ เอามานี่ “ เนมุอิเดินเข้ามาคว้าไมค์จากฮานะท่ามกลางสายตาที่อึ่งของพวกรัทน์

 เห็นยากนะที่หมอนี่จะตื่นแล้วมามาทำอะไรแบบนี้

“ หยุดงี่เง่าสักที ถ้าไม่อยากรับก็ออกไป อย่างมาทำเสียงดังน่ารำคาญอย่างนี้ … “ เนมุเอ่ยเสียงเรียบๆก่อนจะยืนมองหน้าพวกรุ่นน้องอย่างเฉย ๆ

“ ถูกอย่างที่รุ่นพี่เขาบอกนะ ถ้าพวกนายไม่อยากรับน้องก็เดินออกไปอย่างมาสร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่นอย่างนี้ ! “ เสียงใสๆดังขึ้นในหมู่ของรุ่นน้อง ม.4 ทำให้ทุกสายตามองไปทางเด็กผู้หญิงผมยาวหน้าตาน่ารักที่ลุกขึ้นยืน

“ เธอว่าอะไรนะ !! “ ไอเด็กหนุ่มที่โยนกระป๋องน้ำใส่ฮานะลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปหาน้องผู้หญิงคนนั้น

“ จะทำอะไรไม่ทราบ  ! “ รัทน์ บอกขึ้น เมื่อเห็นรุ่นน้องผู้ชายเดินเข้าไปหาเด็กสาวคนนั้น

“ ถอยไป ! “ ไอเด็กคนนั้นพูดกับรัทน์ เฮ้อ จบแล้วสินะ

“ คนที่ถอยคือน้องนั้นแหละ ... พลัก ! “

ไอรัทน์พูดจบก่อนจะใช้เท้าอันแสนงามของมันยันเข้าใส่ไอรุ่นน้องเมื่อกี้จนกระเด็น

“ เฮ้ย ! “

พวกกลุ่มเดียวกันที่โดนไอรัทน์เตะกระเด็นไปเตรียมลุกขึ้นเข้าใส่รัทน์กันเต็มที่

“ จุ๊ ๆ ไม่เอาน่าหนูน้อย “ มิโคโตะพูดขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าไปสมทบกับรัทน์ทันที

ให้ตายเหอะ ไอพวกนี่ !!

“ พอเหอะน่า “ ผมเดินเข้าไปห้ามทั้งสองฝ่ายอย่างเซงๆ - - ตอนนี้ผมก็เริ่มหงุดหงิดเหมือนกันนะ นอนก็ไม่ได้นอนยังจะมาดูไอพวกนี้ตีกันอีก !

“ อย่ามายุ่งน่า !  “ เด็กม.4 ที่คาดว่าเป็นหัวหน้าแก๊งก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว

เฮ้อ

พริบตาร่างทั้งร่างของผมก็ตรงเข้าไปประชิดตัวกับหมอนั้นแล้วก็ทุ้มร่างของเด็กม.4 ลงกับพื้นอย่างง่ายดายโดยเอาขอแข็งบางอย่างจ่อตรงคอของหมอนั้น

“ เฮ้ย ไอเร็ก “ หึ ชื่อเร็กงั้นหรอ

ผมมองหน้าเร็กด้วยสายตาที่เรียบเฉยไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาก่อนจะเอาของที่ผมจ่ออยู่ตรงคอกดลึกเข้าไปอีกทำให้ร่างที่อยู่ใต้ผมถึงกับหน้าซีดทันที

“ น้องไม่ใช่คู่มือพี่หรอก... รู้เอาไว้ “ ผมบอกก่อนจะลุกขึ้นออกจากตัวของเร็กแล้วเดินเข้าไปหาฮานะ “ บอกต่อเลย “

“ จ้ะ “ ฮานะตอบก่อนจะเดินเข้าไปคุยงานต่าง ๆและเด็ก ม.7 กลุ่มเมื่อกี้ทันทีที่เห็นหัวหน้าแก๊งของตัวเองพลาดท่าก็ทำตัวเรียบร้อยแล้วกลับไปนั่งที่ตัวเองดั่งเดิม

“ นี่เล่นแรงไปหรือป่าว เรกิ “ โซระเดินเข้ามาหาผมด้วยท่าทางลำบากใจที่ผมทำอย่างนั้น

ใครสนละ !

“ ไม่แรงหรอก “ ผมบอกออกไป

“ แต่ไม่เห็นถึงกับต้องเล่นมีดเลย “

“ ป่าว... มันไม่ใช่มีด “ 

ฟังไม่ผิดหรอก มันไม่ใช่มีด ผมแค่เอาช้อนด้ามยาวที่ตกอยู่ตรงนั้นเอามาบังหน้าน่ะ

“ แล้ว ? “ โซระถามอย่างสงสัย

“ นี่ไง “ ผมจึงเอาช้อนเมื่อกี้ส่งให้โซระดู “ สถานการณ์แบบนั้นถ้าเอาของที่เรียวและแข็งไปจ่อคอไว้ละก็ ไม่ว่าใครก็คิดว่าเป็นมีดทั้งนั้น “ ผมบอกออกไป

“ อ่อ จ้ะ “

“ ร้ายนักนะ “ รัทน์เดินเข้ามา

“ ... “ ผมไม่ได้ตอบอะไรไปเพราะสายตาผมสนใจแต่ร่างเล็กที่เดินตามรัทน์มาต่างหาก

“ ซิน “ ผมเรียกชื่อของร่างบางอย่างแผ่วเบา

“ ไม่เจอกันนานนะค่ะ พี่เรกิ “ ซินเอ่ยทักผมด้วยน้ำเสียงที่สดใสไม่ต่างจาก 3 ปีก่อนเลยจริง ๆ

“ อืม ไม่เจอกันนานจริง ๆด้วยนั้นแหละ “ นานแล้ว ที่ไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ นานแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงที่สดใสเหมือนดวงอาทิตย์ ของผู้หญิงคนนี้ ตั้งแต่ที่เธอไปเรียนที่อังกฤษ

“ อ่าว ซิน “ มิโคโตะกับนานาเสะเดินเข้ามาสมทบ “ ไม่เจอกันนานเลยนะ “

“ สวัสดีค่ะ พี่นานาเสะ พี่มิโคโตะ  “ ซินยิ้มหวานส่งไปให้

 ใช่ เธออ่อนหวานกับทุกคนเสมอ เธออ่อนโยน ไม่ใช่แค่กับผม แต่เป็นทุกคน ถึงผมจะเข้าใจแต่ความเท่าเทียมนั้นบางครั้งผมก็ไม่ชอบ

“ เป็นอะไรหรือป่าววะ เรกิ “ มิโคโตะถามผมขึ้น

“ ป่าว “ ผมตอบออกจากก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาอันอ่อนโยนกำลังมองมายังร่างสูง

19.30

“ ดึกเลยว่ะ “ ไอรัทน์บ่นออกมา หลังจากที่พวกเราคุยกันได้ไม่เท่าไหร่ กิจกรรมรับน้องก็เริ่มต้นขึ้น ซินก็กลับเข้าไปในแถวแล้วร่วมกิจกรรมกับคนอื่น

“ เมื่อยจังเลยย T^T “ นานาเสะที่ตอนนี้หน้าเต็มไปด้วยสีพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่น ๆเหมือนจะร้องไห้

“ ฮ้าววววว “ ( คงรู้สินะว่าใคร ? )

“ ว่าแต่ มิโคโตะมันไปไหน ? “ รัทน์ถามมขึ้นมาเมื่อไม่เห็นไอตัวก่อเกิดเสียง

“ ไม่รู้ “ ผมตอบแบบไม่ใส่ใจ

“ แฮ่ก พี่รัทน์ “ ซินที่วิ่งมาหอบหายใจรัวๆอย่าหน้าสงสาร ไอรัทน์เห็นอย่างนั้นก็เดินเข้าไปเอาน้ำขวดไปให้

“ ใจเย็น ๆดิ “ รัทน์พูดก่อนจะลูบหลังเบา ๆ “ จะกลับบ้านเลยไหม ? “ รัทน์หันไปทางซิน

“ อ่า กลับเลยก็ได้ “ ซินบอกขึ้นมา

“ งั้น.... “ ยังไม่ทันที่ไอรัทน์จะพูดจบ เสียงหวานก็ดังขึ้นขัดมาก่อน “ นายยังไปไหนไม่ได้นะ รัทน์นายต้องช่วยงานทางนี้ก่อน “ โซระพูดขึ้นมา

“ ? นี่ยังไม่เสร็จอีกหรอ ? “

“ ใช่ “

“ เฮ้อ อยู่ก็ได้วะ แต่ว่า เรกิฉันวานแกไปส่งซินหน่อยได้ปะวะ “ ไอรัทน์พูดก่อนจะดันร่างของซินเข้ามาหาผม

สายตาของพวกเราสองคนสบกัน ถึงจะเป็นเพียงเวลานิดเดียวแต่ผมก็รู้สึกว่า มันนานสำหรับผมเหลือก่อน แต่แล้วร่างบางข้างหน้าผมก็หลบสายตาก่อนจะก้มหน้าลงอย่างอาย ๆ

“ อืม “ ผมตอบรับไปก่อนจะเดินเข้าไปดึงมือของซินแล้วออกจากตรงนั้นทันที

3 ปีก่อน

โรงเรียนฮาเสะคามิ

ม.4 ห้อง A

“ วันนี้คิดไงมาเรียน ? “ ผมหันไปถามไอรัทน์ที่กำลังเดินมาที่โต๊ะนั่งประจำของมัน

“ ช่วงนี้ฉันคิดว่าที่ โรงเรียนมันน่าสนุกกว่าที่บริษัทน่ะ “ รัทน์บอกก่อนจะนั่งโดยการเอาเท้าพาดไว้กับโต๊ะ อย่างสบาย ๆ

 -------------------------------------------------------------------------------------------

ไรท์ของเปลี่ยนบทนิดหน่อยนะค่ะ บางทีนิสัยอาจจะเปลี่ยนเล็กน้อย
** ส่วนที่เห็นชัดเจนว่าเปลี่ยน คงจะเป็น หนูซินของเราค่ะ ดูเธอจะอ่อนหวานมากกกกกกก 


Refe