คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Episode 19 แผนกระชากหน้ากาก
Episode 19 แผนกระชากหน้ากาก
เช้าวันต่อมา เป็นวันศุกร์ที่จินยองตื่นมาก็ได้รับข่าวดีว่าจองกุกเจอหลักฐานบางอย่างที่อาจยืนยันได้ว่าแบมแบมนั่นแหละที่เป็นคนวางแผนการตั้งแต่ต้น จินยองมาถึงโรงเรียนพร้อมยองแจตั้งแต่เช้า จุดนัดพบคือโรงยิมเก่าที่ไม่มีใครมาพบเห็นโดยง่าย
“นี่ครับ ผมคิดว่ามันน่าจะมีประโยชน์สำหรับพี่” จองกุกยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้
จินยองรับมามันดูใกล้ๆ ยองแจเองก็ชะเง้อมองดูอย่างใคร่รู้อยู่เหมือนกัน
“จองกุกได้มันมายังไง?” เป็นยองแจที่ถามขึ้น
“ผมแอบเปิดดูล็อกเกอร์ที่อยู่ในห้องชมรมของแบมแบม แล้วก็เจอมือถือเครื่องนี้ ผมมั่นใจนะครับว่าไม่ใช่เครื่องที่แบมแบมใช้ในทุกๆ วัน เดาว่าแบมแบมไม่ได้มีมือถือแค่เครื่องเดียว เครื่องนี้ผมลองโทรออกก็ได้ตามปกตินะฮะ แต่พอจะกดเข้าไปดูข้อมูลรูปภาพข้างในกลับทำไม่ได้ ผมคิดว่าข้างในคงมีข้อมูลสำคัญที่ถูกล็อคเอาไว้แน่ๆ” คำอธิบายของจองกุกทำให้ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวของจินยองอย่างรวดเร็ว
“ใช่แล้ว!” จินยองอุทานขึ้นกับสิ่งที่ตนเองนึกขึ้นได้ ท่ามกลางสีหน้างุนงงของคนรอบข้าง เขาใช้มือถือปริศนาเครื่องนั้นกดโทรออกมาที่เครื่องของตัวเอง
ปีศาจ!
“บิงโก!” จินยองอุทานขึ้นเสียงดังกว่าเก่าเมื่อชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอของตนตอนนี้เป็นชื่อเดียวกับที่เขาเคยบันทึกเอาไว้จากเบอร์ที่เคยโทรมาขู่ให้เลิกกับมาร์ค
“บิงโกอะไรของนายวะจินยอง บอกเล่าให้คนอื่นได้รู้บ้างสิ!” ยองแจถามอย่างกระตือรือร้นขนาดหนักแทบจะเขย่าตัวเพื่อนเสียให้ได้
“เบอร์จากเครื่องของแบมแบมเป็นเบอร์เดียวกับที่ใช้โทรมาขู่ให้ฉันเลิกกับมาร์คไง เก็ทยัง!”
“ชัดเลย!” ยองแจลั่นขึ้น
ตามด้วยจองกุก “งั้นที่สงสัยกันก็เป็นจริง คนที่วางแผนให้พี่จินยองเลิกกับพี่มาร์คก็คือแบมแบม วางแผนมาตั้งแต่ต้น ดีไม่ดีตั้งแต่เมื่อครั้งเกิดเรื่องในวันงานกีฬาสี”
“มันชัดเจนขนาดนี้ก็คงไม่มีใครอื่นไปได้อีกแล้วล่ะ” ยองแจตบท้าย “ทีนี้ก็เหลือเพียงแค่หาไฟล์รูปภาพพวกนั้นมาให้ได้ แล้วปัญหาทุกอย่างก็จะคลี่คลาย”
เสียงถอนหายใจยาวๆ ของจินยองพาให้อีกสองชีวิตเงียบกริบรอฟัง อุ้มมือสวยบีบโทรศัพท์ของจอมปีศาจแน่นจนเห็นเส้นเลือดปุดๆ ความคิดเพียงสิ่งเดียวที่โลดแล่นอยู่ในหัวสมองก็คือ อยากเจอมาร์ค อยากบอกเล่าเรื่องราวที่รู้มาให้ฟัง และอยากกลับไปอยู่เคียงข้างมาร์ค...อีกครั้ง
ตั้งแต่เช้าจนเกือบเลิกเรียน โชคไม่เข้าข้างจินยองเอาเสียเลย มาร์คอยู่ใกล้แค่เอื้อมนี้เอง แต่กลับไม่มีจังหวะได้คุยกันตามลำพังเลย ตอนพักเที่ยงเกือบจะได้โอกาสแท้ๆ แต่แบมแบมก็บินมาโฉบเอาตัวมาร์คออกไปอย่างน่าเสียดาย กระทั่งบ่ายคล้อยใกล้เลิกเรียนเข้ามาทุกทีๆ
“สำหรับวันนี้ พอแค่นี้นะคะ อยากให้ทุกคนกลับไปทบทวนบทเรียนให้เยอะๆ ใกล้จะสอบกันแล้ว อีกแค่อึดใจเดียวก็จะจบ แล้วก็ขอให้วันหยุดนี้ผ่อนคลายให้เต็มที่ ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยล่ะ” คุณครูสาวบอกกล่าวด้วยรอยยิ้มแห่งความหวังดี
ก่อนจะออกไปหลังจากนักเรียนทำความเคารพเรียบร้อยแล้ว
ออดคาบสุดท้ายดังขึ้นพร้อมๆ กับที่จินยองทำใจกล้าลุกจากที่นั่งและตรงไปนั่งโต๊ะของมาร์ค มาร์คที่กำลังฟังเพลงดูเอ็มวีในมือถือนั้นทำเป็นประหนึ่งว่าไม่เห็นว่าใครมายืนอยู่หน้าแล้ว
“มาร์ค...มาร์ค” จินยองเรียก
มาร์คแสร้งทำเป็นพึ่งได้ยิน เขาทำหน้าเซ็งๆ ขณะที่ถอดหูฟังออก คิ้วที่เลิกขึ้นเล็กน้อยนั้นแทนคำถามว่ามีอะไร
“มีเวลามั้ย ขอคุยด้วยหน่อย”
ดวงตาคมหรี่มองใบหน้าสวยอย่างฉงนสนเท่ห์ ก่อนที่เรียวปากจะขยับยิ้มอย่างขำขัน “มีอะไรก็ว่ามีสิ รีบพูดรีบเสร็จ”
“ไปคุยที่อื่นได้มั้ย ตรงนี้ไม่สะดวก” จินยองเอ่ยคำขอที่ทำให้รอยยิ้มยียวนของมาร์คหายวับไปในบัดดล
“ถ้าไม่นานก็โอเค เพราะมีธุระต้องรีบไปต่อ”
จินยองยิ้มออกมาโดยพลันเมื่ออีกฝ่ายตอบรับ มาร์คเก็บของใส่กระเป๋าอย่างไม่ลังเล จินยองเองก็รีบกลับไปเก็บของใส่กระเป๋าเหมือนกัน
ทั้งคู่ออกไปจากห้องด้วยกัน โดยมียองแจมองตามอย่างเป็นห่วงไม่น้อย แต่ภายใต้ความกังวลใจอยู่นั้นก็ยังมีรอยยิ้มน้อยๆ ผุดขึ้นมา เพราะสำหรับยองแจแล้ว คนที่สามารถทำให้เพื่อนรักของเขามีความสุขในขณะนี้มีเพียงมาร์คเท่านั้น
ความเงียบโรยตัวราวกับหิมะที่เหน็บหนาว สวนหลังตึกเรียนที่แสนเงียบสงบ เป็นวันวานที่มาร์คและจินยองมีร่วมกัน พวกเขากลับมายืนอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แม้จะอยู่ในสถานะที่ต่างออกไป ทว่า...หัวใจดวงน้อยของจินยองก็ยังคงเต้นแรงได้เหมือนเคย
“มาร์ค ฉันมีอะไรอยากจะบอก... คือวะ ฮึ...!
ไม่ทันที่เจ้าร่างบางจะเปิดปากพูดให้จบคำ ร่างทั้งร่างก็ถูกโอบรัดด้วยวางแขนแกร่งนั้น มาร์คโอบกอดจินยองเอาไว้ราวกับคนลืมตัว ราวกับปรารถนาก้นบึ้งของหัวใจมันโหนทะยานขึ้นมา และไม่อาจห้ามมันได้
“มาร์ค...”
“ขอกอดหน่อยนะ แค่แป๊บเดียวก็ยังดี” มาร์คร้องขอด้วยเสียงแผ่วปลายหากแต่เต็มไปด้วยความต้องการสุดหยั่ง
จินยองตอบรับคำขอนั้นด้วยใบหน้าที่ซบลงกับไหล่แกร่ง เรียวแขนเล็กโอบกอดร่างแกร่งไว้ด้วยความสมัครใจ อ้อมกอดที่โหยหามาหลายวันอยู่ตรงนี้แล้ว อยากตักตวงเอาไว้ให้มากที่สุด
มาร์คกอดจินยองเอาไว้แน่น เนิ่นนาน ต่างคนต่างก็รับรู้ว่าใจยังเป็นของกันและกัน ห้วงแห่งภวังค์ทำให้จินยองลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าต้องพูดสิ่งใด ได้แต่เคลิบเคลิ้มอยู่ในอ้อมอกอุ่นๆ นั้นราวกับฝันไป
จนกระทั่งมีคนมาปลุก!
“มาร์ค! เอ่อ...โทษทีมารบกวน” แจ็คสันโผล่เข้ามาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย พอมาเจอฉากสำคัญที่เพื่อนร่วมห้องกอดกันกลมก็ทำเอายืนไม่ติดที่อยู่เหมือนกัน
การถูกขัดจังหวะครั้งนี้ทำให้ มาร์คจำใจต้องคลายกอด จินยองใจจำต้องผละตัวออกมาให้ห่างเกือบวา ไม่แม้แต่จะกล้ามองตาซึ่งกันและกัน
“มีอะไรรึเปล่า” มาร์คถามหน้าตาย
“ครูที่ปรึกษาเรียกพบ เห็นว่าเกี่ยวกับเรื่องการเรียนของนายนั่นแหละ รีบไปเถอะ ครูเขาตามหานายตั้งแต่ออดดังแล้ว” แจ็คสันบอกกล่าวเสร็จสรรพ “งั้นฉันขอตัวก่อนนะ ไม่รบกวนเวลาพวกนายละ”
“อืม ขอบใจที่มาบอกนะ” มาร์คตะโกนตามท้าย
ความเงียบโรยตัวขึ้นอีกครั้งหลังจากไม่มีแจ็คสัน มาร์คเป็นคนทำลายมัน “ตกลงว่ามีอะไรจะพูดเหรอ เรื่องสำคัญรึเปล่า”
“เอาไว้ค่อยคุยก็ได้ นายรีบไปหาครูเถอะ เรื่องการเรียนของนายสำคัญกว่าเยอะ”
“แน่ใจนะ?”
“อื้อ แน่สิ รีบไปเถอะ”
“โอเค เอาไว้คืนนี้ค่อยคุยกัน ไม่สิ...” มาร์คฉุดตัวเองขึ้นมาจากความเคยชินเก่าๆ เขาหัวเราะขำขณะที่หัวใจอีกดวงเจ็บแปลบ “ในตอนนี้เราสองคนคงทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว เอาไว้ค่อยคุยกันในห้องก็แล้วกันนะ”
“อะ...โอเค”
มาร์คจากไปแล้ว ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ ดวงตาแสนอาทรมองตามแผ่นหลังจนหายไปกับมุมตึก ยืนอยู่ผู้เดียวตรงนั้นราวกับคนหมดแรง
“มีความสุขมากมั้ยกับการมายืนกอดแฟนคนอื่นแบบหน้าด้านๆ” เสียงอันอุอาจดังขึ้นมาจากด้านหลัง เสียงที่ได้ยินทันทีก็รู้ได้เลยว่าเป็นผู้ใด
“แบมแบม...” จินยองอุทานเบาๆ ด้วยความตกใจ แต่ที่ตกใจนั้นเป็นเพราะเวลานี้ด้านข้างของแบมแบมมีเด็กหนุ่มตัวถึกบึกบึนยืนขนาบข้างราวกับลูกสมุนก็มิปาน
“ครับ ผมชื่อแบมแบม แฟนของพี่มาร์ค คนที่พี่เพิ่งกอดไปเมื่อกี้นี้ พี่นี่หน้าไม่อายเนอะ เป็นคนบอกเลิกไปเองแท้ๆ แต่พอแฟนใหม่เค้าเผลอก็คอยมาย่องตอด ทำไมครับ? นอกจากนี้ก็ไม่มีใครเอาแล้วเหรอ ถ้าอดอยากมาก ผมหาให้สักคนเอามั้ย?”
“หาให้ตัวเองเถอะไอ้น้องชาย เพราะได้ข่าวว่าอีกไม่นานก็คงต้องหาใหม่แล้ว!” ยองแจแทรกเข้ามาสู่วงสนทนาที่แสนดุเดือด เข้ามาแทรกก่อนที่อารมณ์เดือดปุดของจินยองจะทะลักออกมาเป็นลาวา
“หึ... เอาอะไรมาพูดว่าผมต้องหาใหม่ ตอนนี้ผมกับพี่มาร์คยังรักกันดีมาก”
“อ้อเหรอ มั่นใจเน๊อะ มั่นหน้ามากเลยนะเจ้าหนู”
“อย่ามาเรียกผมว่าเจ้าหนูนะ พี่ไม่เกี่ยวก็หลบไปอย่ามาเสือกเรื่องของคนอื่น นี่มันเป็นเรื่องระหว่างผมกับพี่จินยอง”
“ก็จริงอย่างที่เค้าว่านะยองแจ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องระหว่างฉันกับแบมแบม” น้ำเสียงที่เยือกเย็นของจินยองเอื้อนเอ่ยขึ้น แววตาเฉียบคมจดจ้องมายังเด็กหนุ่มคู่กรณีราวกับเหยี่ยว “ไหนๆ หางก็โผล่ออกแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรกันแล้วมั้ง”
“หึ... พี่หายโง่แล้วสินะ” แบมแบมเย้ยหยันด้วยน้ำเสียง “ใช่! ผมนี่แหละเป็นคนแอบถ่ายรูปพี่ตอนมีอะไรกับพี่มาร์คในห้องสมุด แล้วก็เป็นผมนี่แหละส่งรูปพวกนั้นไปขู่พี่ให้เลิกกับพี่มาร์ค แล้วก็เป็นผมเองที่หลอกให้พี่ไปหาพี่แจบอมที่โรงยิมเพื่อหวังให้พี่มาร์คเข้าใจผิด น่าเสียดายที่คราวนั้นไม่เป็นไปตามแผน แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะตอนนี้ทุกอย่างที่ผมต้องการก็มาอยู่ในอุ้มมือผมแล้ว พี่มาร์คตกเป็นของผม”
การคาดเดาของจินยองเป็นดั่งคำสารภาพทั้งหมดนั้น อาการที่ดูไม่ตกใจแม้เพียงนิดทำให้แบมแบมเองก็รู้ว่าอีกฝ่ายล่วงรู้ถึงแผนการของตนมาก่อนแล้ว ทว่า...นั่นมันไม่ทำให้เขาสะทกสะท้านได้เลย
“แต่ฉันก็ยังสงสัยนะ มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันบอกเรื่องนี้ให้มาร์ครู้เรื่องนี้?” คำถามนี้ขอจินยองได้คำตอบมาเป็นเสียงหัวเราะเยาะเย้ยอย่างสะใจ
“ไหนล่ะหลักฐาน? คิดว่าพี่มาร์คจะเชื่อใครมากกว่ากัน ระหว่างแฟนใหม่อย่างผม กับแฟนเก่าที่ถีบหัวเขาส่งแบบพี่”
“ต้องขอโทษนะแบมแบม... บังเอิญว่าฉันมี” โทรศัพท์มือถือซึ่งอยู่ในมือของจินยองชูขึ้นมาอยู่เบื้องหน้าอย่างท้าทาย รอยยิ้มเป็นต่อตกมาอยู่ฝั่งใหม่เสียแล้ว
แบมแบมหน้าเสีย ตกใจตาเหลือกเมื่อศัตรูหัวใจมีโทรศัพท์ที่ตนใช้โทรไปข่มขู่จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่แน่ใจว่าไฟล์ต่างๆ ที่อยู่ในนั้นจะปลดล็อคแล้วหรือไม่ ท่ามกลางความวิตกกังวลนั้น แบมแบมลืมนึกไปเลยด้วยซ้ำว่าหลักฐานชิ้นนี้มันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง
“ว่าไงล่ะ ถึงกับใบ้กินไปเลยรึไงเจ้าหนู ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“บอกแล้วไงว่าอย่างมาเรียกผมว่าเจ้าหนู!!” แบมแบมตวาดกร้าวทำเอารุ่นพี่ทั้งสองผงะ ในวินาทีต่อมา เด็กหนุ่มผู้ตบะแตกร้องสั่งลั่น “ยองกุกจับไอ้หน้าตี๋นั่นเอาไว้ ส่วนบยอนกุกจัดการศัตรูของฉัน แย่งมือถือนั่นกลับมาให้ได้!”
สิ่งที่จินยองและยองแจไม่เคยคาดคิดเกิดขึ้นหลังจากสิ้นเสียงเกรี้ยวกราดนั้น
จินยองกับยองแจตั้งการ์ดป้องกันตนเองตามสัญชาตญาณ ทว่า... ร่างกายที่อรชนนั้นยอมพ่ายแพ้ให้กับสองร่างถึกบึกบึนที่พุ่งเข้ามาจับล็อกเอาไว้จากด้านหลัง ขณะเดียวกันหลักฐานสำคัญก็กระเด็นไปยังเบื้องบาทาเจ้าของเดิม
แบมแบมค่อยๆ ก้มลงเก็บมันขึ้นมาเป่าฝุ่นออก และเก็บเอาไว้ที่กระเป๋าเรียบร้อย รอยยิ้มมีชัยฉายชัดเต็มใบหน้าของเด็กหนุ่ม จินยองเจ็บใจอย่างที่สุดที่หลักฐานหลุดลอยไปแล้ว แถมยังต้องมาถูกจับตัวเอาไว้อีก
“พวกแกจะทำอะไรวะ ปล่อยนะโว้ย!!” ยองแจตะโกนสั่งทั้งยังดิ้นรนสุดชีวิต แต่ยิ่งดิ้นก็ยังพบว่าแรงบีบรัดมันเพิ่มความรุ่นแรงมากขึ้น
“ไม่นึกว่านายจะกล้าขนาดนี้” จินยองถามด้วยน้ำเสียงหมิ่นๆ ไม่ดิ้น ไม่แสดงความหวาดกลัว ความโกรธนั้นแสดงออกผ่านดวงตาที่แววโรจน์จ้องมองไปยังเด็กหนุ่มไม่วางตา
“ปล่อยสิโว้ย!!” ยองแจตะโกนสั่งอยู่เป็นระยะๆ แม้จะรู้ว่าไร้ผล
แบมแบมไร้ซึ่งอาการสะทกสะท้าน ยังทั้งหัวเราะขำเสียงดังฟังเป็นเรื่องตลก “ป่านนี้พี่ยังไม่รู้อีกเหรอว่าผมทำอะไรได้บ้าง จะบอกให้เอาบุญนะ ขอแค่ให้ได้สิ่งที่ผมต้องการ มากกว่านี้ผมก็กล้าทำ!”
สิ้นคำเด็กหนุ่มผู้ร้ายกาจส่งสัญญาณผ่านสายตา ผู้รับสารทั้งสองเข้าใจได้โดยไม่ต้องเอ่ยปาก
“เฮ้ย ปล่อยกูเว้ย!” ยองแจสั่นกร้าวเมื่อถูกจับแยกไปให้ห่างจากเพื่อนรัก แบมแบมย่างสามขุมเข้าไปหาจินยอง สายตาสองคู่จ้องกันเขม็งจนแทบจะเกิดประกายไฟ
แบมแบมเชิดหน้า ขณะที่นิ้วมือก็ค่อยๆ คลี่เสื้อคลุม ตามด้วยแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดแรก แหวกให้เห็นลำคอระหงที่มีร่องรอยสีแดงราวกับตราประทับแห่งรอยจูบที่ดูดดื่ม
“ผมไม่คิดมาก่อนเลยนะว่าพี่มาร์คจะรุนแรงได้ใจขนาดนี้ นอกจากจะฝากรอยจูบเอาไว้ทั้งตัวแล้ว ยังทำเอาผมไม่ได้นอนทั้งคืนเลย เฮ้อ...”
ผั๊วะ!!!
หน้าผากของจินยองที่พุ่งออกไปอย่างแรงกระแทกเข้าอย่างจังกับสันจมูกของฝ่ายตรงข้าม จังหวะที่แบมแบมโอดโอยเพราะเจ็บปวดไปถึงเส้นประสาท จินยองกระทืบเท้าเจ้าถึกอย่างแรง กระทุ้งศอกใส่สีข้างสุดแรงเกิด จนในที่สุดก็หลุดพ้นออกมาได้ ปิดท้ายด้วยแตะผ่าหมากเต็มแรง ทำเอาเจ้าถึงเจ็บจุดเสียจนต้องไปนอนตัวงออยู่บนพื้น
เจ้าถึกอีกคนเห็นเพื่อนโดนทำร้าย ด้วยความประมาทเผลอปล่อยตัวยองแจรีบวิ่งมาดูเพื่อน ยองแจได้โอกาสเหมาะวิ่งมาด้วยความเร็วสูงกระโดดถีบจอมวายร้ายจนไปนอนกองอยู่ด้วยกัน ยองแจที่อารมณ์เดือดพล่านแบบสุดขีดไม่พอใจเพียงการได้ทำร้ายร่างกายศัตรูเพียงครั้งเดียว เขากระหน่ำทั้งถีบทั้งกระทืบราวกับบรรเลงเพลงร็อก
“ไอ้พวกไร้น้ำยาเอ๊ย ตัวโตซะเปล่า ลุกขึ้นมาจัดการมันสิ!” แบมแบมสบถอย่างเดือดดาล ในตอนนี้ไร้ซึ่งลูกสมุนช่วยเหลือก็เกิดความหวาดหวั่นอยู่ในใจ ค่อยๆ ร่นถอยไปช้าๆ แต่ไม่มีทางที่จินยองจะปล่อยให้หนีรอดไปได้
“สำหรับนาย ขอสักทีเถอะ!” สิ้นคำสบถ จินยองก็ง้างหมัดตวัดเข้าต่อยขุมตาแบมแบมสุดแรงเหวี่ยง
แบมแบมเซถลาเสียหลัก จินยองได้จังหวะผลักคู่อริลงไปกองอยู่กับพื้นแล้วรีบขึ้นคร่อม สิ่งที่ทำเป็นอันดับแรกคือล้วงเอาหลักฐานชิ้นสำคัญออกมาไว้ครอบครอง
“เอาคืนมานะ!” แบมแบมตะเบ็งเสียงลั่น
“จะคืนให้ก็ได้ ถ้านายยอมเลิกยุ่งกับมาร์ค เลิกทำเรื่องชั่วๆ กลับตัวกลับใจเป็นคนใหม่ซะ” จินยองยื่นข้อเสนอที่ดูเหมือนไร้ประโยชน์
“จินยองอย่าไปเสียเวลาพูดดีกับมัน จัดมันให้เละแล้วเอาหลักฐานไปให้มาร์คดูเลย” ยองแจร้องแทรกเข้ามาอย่างเหลืออด “นายต้องตอกย้ำกับตัวเองไว้ด้วยว่าไอ้เด็กนี่มันทำนายแสบทรวงแค่ไหน อย่าไปใจอ่อนแค่เห็นว่ามันเป็นเด็ก”
“อยากจะทำอะไรก็เชิญ!” แบมแบมโพล่งขึ้นมาอย่างลืมกลัว “จะบอกอะไรให้นะ ในมือถือนั่นมันก็แค่มีหลักฐานการโทรออกเท่านั้นเอง แต่มันก็ยืนยันอะไรไม่ได้มากหรอก และที่สำคัญมันไม่มีไฟล์รูปการกระทำอุบาทว์ของพี่ในห้องสมุดด้วย หึ...อย่างมากผมก็แค่ถูกสอบว่าทำจริงมั้ย แต่รูปของพี่ได้โชว์หราทั่วโรงเรียนให้อับอายแน่นอน และคนที่จะซวยที่สุดก็คือพี่มาร์คสุดที่รักของพี่ไง อยากให้มันเป็นแบบนั้นก็เชิญเลย เอาที่พี่จินยองสบายใจ”
“แก...!” อารมณ์ของจินยองเดือดพล่านอย่างขีดสุด ความโกรธเกรี้ยวพุ่งปรี๊ดจนควบคุมตัวเองไม่ได้ชั่วขณะ จินยองง้างมือหมายใจจะต่อยหน้าเด็กหนุ่มผู้ยั่วยุสุดกำลัง
“จินยองอย่า!!!”
เสียงห้าวที่เข้ามารั้งทัพไม่ใช่ใครที่ไหนหากแต่เป็นมาร์คที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเจอสถานการณ์นี้พอดิบพอดี มาเห็นจินยองที่กำลังทับร่างแบมแบมเอาไว้แถมยังง้างหมัดตั้งท่าจะชก มียองแจคอยเชียร์อยู่ด้านหลัง หากเป็นใครที่ไม่ได้รู้ต้นสายปลายเหตุก็คงต้องเข้าใจว่ากำลังมีรุ่นพี่สองคนกำลังรวมหัวกันรังแกรุ่นน้องผู้ไม่มีทางสู้เป็นแน่แท้
“พอเถอะจินยอง หยุดแค่นี้เถอะ อย่าทำเรื่องไม่ดีเลย”
“มาร์ค...” จินยองหน้าชา เสียงที่เปล่งออกมาทำได้แค่เรียกชื่อมาร์คเบาๆ
แบมแบมยกยิ้มเป็นต่อ ก่อนจะแสร้งทำเป็นอ่อนแอร้องไห้ “พี่มาร์คฮะ ช่วยผมด้วย พี่จินยองทำร้ายผม พี่จินยองไม่พอใจที่ผมมาคบกับพี่ฮะ พี่จินยองใจร้าย...”
“ตอแหล!!” ยองแจโพล่งขึ้นมาเสียงดังทำเอาคนถูกด่าสะอึก
“พี่มาร์คช่วยผมด้วย...”
“มาร์ค... นายต้องการแบบนี้ใช่มั้ย หึ... ก็ได้” จินยองค่อยๆ ง้างหมัดลง แต่มันยังคงกำเข้าหากันแน่นจนเห็นเส้นเลือด จินยองลุกออกจากตัวแบมแบม ร่นถอยออกไปเกือบเมตร
ดวงตาละห้อยจ้องมองมาร์คอย่างอัดอั้น น้ำเสียงแห่งความตัดพ้อเอื้อยเอ่ยออกมาเบาๆ “เชิญมารับคนรักของนายไปดูแลเลย เชิญเลย”
มาร์คย่างสามขุมเข้ามาตามคำเชื้อเชิญ เดินตรงเข้ามายังร่างของแบมแบมที่คอยท่าให้รุ่นพี่หนุ่มมาช่วยพยุงลุกขึ้นยืน เบื้องหลังที่มาร์คมองไม่เห็น รอยยิ้มมีชัยของแบมแบมส่งไปเยาะเย้ยจินยองอย่างร้ายกาจ
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย” มาร์คถามเสียงละมุน
แบมแบมเบ้ปากเหมือนเด็กจะร้องไห้ มือไม้แตะไปตามตัวราวกับมันบอบช้ำเสียเต็มประดา “เจ็บมากเลยฮะ แต่พอพี่มาร์คมาช่วย ผมก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
“ดีแล้วที่ไม่เป็นไร เพราะพี่จะได้ไม่ต้องยั้งมือ” มาร์คเอ่ยห้วนๆ แต่สร้างความฉงนให้กับอีกฝ่ายเหลือแสน
คิ้วของแบมแบมเลิกสูง ไม่เข้าใจในคำพูดนั้น “พี่มาร์คว่าอะไรนะ ผมไม่ค่อยเข้าใจ ยั้งมืออะไรเหรอ?”
มาร์คไม่ตอบ แววตาแสนอ่อนโยนหายไปกลายเป็นแววตาเย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง เขาละฝ่ามือออกจากร่างกายของเด็กหนุ่ม และถอยห่างออกไป...
กลับไปยืนอยู่เคียงข้างจินยองเหมือนเดิม
โปรดติดตามตอนต่อไป...
มันไม่มีแค่นี้ใช่มั้ย?? มันยังมีเรื่องให้หวีดอีกใช่มั้ย 555555555555555555555 อยากรู้ก็รออ่านต่อตอนต่อไปเลยจ้า
สำหรับตอนนี้ ถูกใช่มั้ยฮับ ถูกใจก็เม้นเลยเน้อ อ่านแล้วเม้นคือดีงาม
ปล. หนังสือก็ใกล้จะได้ไปครอบครองแล้วล่ะ รอกันหน่อยแน้ แฮร่ๆๆ
#ฟิคตองคิส
อัพเดต 16/3/59
ความคิดเห็น