คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Episode 8 Fight for You
Episode 8 Fight for You
ในเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง ซึ่งตอนนี้แข่งขันเกือบทุกประเภทก็ก็เสร็จสิ้นเหลือเพียงการแข่งขันบาสเกตบอลรอบชิงชนะเลิศเท่านั้น ทำให้ภายในโรงยิมคับคั่งไปด้วยนักเรียนทุกสีเข้าร่วมชมร่วมเชียร์ และแน่นอนว่าทีมของแจบอมเข้าสู่รอบชิงเพื่อไปแข่งกับทีมของมาร์ค
จินยองนั่งอยู่บนอัฒจันทร์เชียร์กับแบมแบมล้อมรอบไปด้วยหมู่สมาชิกสีแดงร่วมเชียร์อย่างตื่นเต้น สายตาของจินยองจดจ้องอยู่แค่มาร์คซึ่งกำลังเตรียมตัวอยู่ริมสนามกับเพื่อนร่วมทีมอย่างแจ็คสัน จุนฮเว แทยง และแทฮัน บ่อยครั้งที่มาร์คคอยส่งยิ้มโบกไม้โบกมือมาให้ด้วยท่าทียิ้มแย้ม แต่ว่าจินยองรู้สึกได้ว่าลึกๆ มาร์คก็คงกดดันเหมือนกัน
ยองแจไม่ได้มานั่งเชียร์ด้วยกันเพราะว่าเป็นหน่วยพยาบาลต้องประจำการอยู่ข้างสนาม ซึ่งนั่งอยู่คั่นกลางระหว่างฝั่งทีมมาร์คและฝั่งของแจบอม จินยองเองก็เหลือบมองแจบอมอยู่เหมือนกัน ทีมของเขาดูพร้อมและมั่นใจอย่างมาก และแจบอมเองก็ดูมุ่งมั่นอย่างเต็มที่เช่นเดียวกัน
“ยิ่งใกล้แข่งขันก็ยิ่งตื่นเต้นนะว่ามั้ย” แบมแบมเอ่ยขณะที่ขยับหน้ามองสลับทั้งสองทีม จินยองพยักหน้าหงึกๆ อย่างเห็นด้วย
“ขอให้ทีมเราชนะด้วยเถิด เพี้ยง!!”
กรรมการเป่านกหวีดเรียกนักกีฬาทั้งสองทีมเข้าไปประจำที่ในสนาม หัวหน้าทีมทั้งสองซึ่งก็คือมาร์คและแจบอมเดินเข้าไปเผชิญหน้ากันคั่นด้วยกรรมการคุมสนาม
“หัวหรือก้อย” กรรมการเอ่ยถามเสียงดัง
มาร์คยักคิ้วน้อยๆ ให้แจบอม
“หัวครับ” แจบอมเลือกก่อนตามคำเชิญของอีกฝ่าย
มาร์คกดยิ้มกริ่ม “งั้นผมก็ต้องเลือกก้อย”
เหรียญถูกดีดขึ้นไปในอากาศ ทั้งคู่ไม่มองเหรียญเลยด้วยซ้ำ สายตาของทั้งสองคนจ้องเขม็งไปยังฝ่ายตรงข้าม แววตาเป็นประกายเปลวเพลิงที่เริ่มลุกโชนราวกับจะเผาไหม้กันและกัน
“เหรียญออกหัว!” กรรมการประกาศ
แจบอมที่มีลูกบาสอยู่ในมือปล่อยมันพุ่งเข้าใส่มาร์คอย่างเร็ว ดีที่ปฏิกิริยาตอบสนองอันรวดเร็วของมาร์คทำให้รับไว้ได้ทันเต็มสองมือ
“ผมขออยู่ฝั่งเดิมครับ” แจบอมยกยิ้มแสดงความเป็นต่อ การที่เขายอมต่อให้มาร์คได้ลูกไปก่อนถือเป็นการแสดงออกถึงความดูถูกอย่างร้ายแรง
“แล้วนายจะเสียใจที่ให้ฉันได้ลูกก่อน หึหึ” สีหน้าของมาร์คไม่สะทกสะท้านใดๆ ทว่าภายในใจกับยิ่งเร่าร้อนกระหายอยากจะเอาชนะมากกว่าเดิม
ต้องชนะ!
ต้องชนะให้ได้!!
ทั้งมาร์คและแจบอมต่างก็ตั้งปณิธานในใจอย่างแรงกล้า พวกเขาคือคู่แข่งที่ต้องตัดสินแพ้ชนะโดยมีศักดิ์ศรีเป็นเดิมพัน ทว่า... อีกมุมหนึ่งของสงครามครั้งนี้ แจ็คสันเองก็ตั้งมั่นว่าต้องชนะเช่นกัน แม้ว่าชัยชนะที่ได้มานั้นอาจจะไม่ได้ทำให้เขาได้หัวใจของคนๆ นั้นมาก็ตาม
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดร้องดังเป็นสัญญาณของการเริ่มเกมส์ มาร์คจ่ายลูกให้แจ็คสันอย่างว่องไว ขึ้นเกมส์บุกอย่างที่วางแผนกันเอาไว้ ลูกบาสถูกส่งจ่ายต่อไปให้สมาชิกในทีม แต่ยังไม่ทันที่จุนฮเวจะจ่ายคืนให้มาร์คเพื่อชู๊ต ไอ้ลูกกลมๆ นั้นก็ถูกแย่งไปแล้ว ทีมสีขาวส่งบาลอย่างรวดเร็วและทำแต้มนำไปด้วยการชู๊ตของแจบอม
สีขาวนำ 2 ต่อ 0 คะแนน
การแข่งขันแสนดุเดือดราวกับสงครามผ่านลูกกลมๆ ดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ความรวดเร็วในการเคลื่อนย้ายลูกบาสผ่านการจ่ายลูกของผู้แข่งขันช่างขับเคี่ยวรวดเร็ว ทำเอาคนดูทั้งลุ้นทั้งกดดันไปด้วย เรียกได้ว่านั่งไม่ติดที่ แถมไม่กล้าลุกไปไหนเลยทีเดียว
ฟอร์มการเล่นของสีแดงทีมของแจบอมถือว่าดีมากตามที่คาด เพราะรวมระดับเทพเอาไว้ทั้งนั้น แจบอมที่แม้จะไม่ใช่ตัวเล่นตัวจริงของทีมโรงเรียนแต่เมื่อได้กลับมาลงสนามแสดงฝีมืออีกครั้งก็ไม่เป็นที่ผิดหวัง เขาเล่นได้เข้าขากับทุกคนในทีมอย่างดี รับส่งกับพาสเนอร์เก่าแก่อย่างยูคยอมอย่างลื่นไหลยากจะหาช่องแทรกได้ง่ายๆ
อย่างไรก็ตาม ทีมสีแดงของฝั่งมาร์คเองก็เล่นได้อย่างดี แม้มาร์คจะมีทักษะเป็นรองแต่ว่ามีความยืดหยุ่น และความแม่นยำสูง มีการใช้ลูกหลอกล่อโดยแจ็คสันคอยป่วนและจ่ายลูกให้มาร์คเป็นคนชู๊ตเพื่อเพิ่มแต้ม ส่วนจุนฮเวก็อาศัยส่วนสูงได้เกิดประโยชน์อย่างดี มีความว่องไวของแทยงและแทฮันคอยประสานอย่างลงตัว
ควอเตอร์แรกทีมสีขาวก็ขึ้นนำไปหลายแต้ม แต่ควอเตอร์สองทีมสีแดงก็เริ่มตีตื้นขึ้นมาโดยการชู๊ตของมาร์คสลับกับแจ็คสันที่เล่นเข้าขากันอย่างน่าทึ่ง ทุกท่วงท่าของมาร์คช่างงดงาม ทำให้หัวใจของจินยองเต้นแรงได้ตลอดเวลา
“มาร์ค สู้เข้านะมาร์ค อย่าแพ้นะ” จินยองพร่ำภาวนาซ้ำๆ แบมแบมที่อยู่ข้างๆ ก็คอยเป็นกำลังใจให้
“ผมว่ายังไงพี่มาร์คก็ต้องชนะแน่”
“อื้ม มาร์คต้องชนะ!”
ทั้งสองทีมขับเคี่ยวกันอย่างเต็มที่ใกล้จะหมดเวลาควอเตอร์สอง ทีมสีขาวนำอยู่ 29 ต่อ 28 คะแนน
“เล่นบาสได้เก่งไม่เลวนี่” แจบอมพูดขึ้นขณะที่กำลังเลี้ยงลูกบาสหลบมาร์คที่คอยหาจังหวะแย่งอยู่ใกล้ๆ
มาร์คขยับยิ้ม “ไม่แค่เล่นบาสเก่งนะ เรื่องอื่นก็เก่งด้วย จูบก็เก่ง อย่างว่าก็เก่ง ไม่เชื่อถามจินยองดูก็ได้”
ชั่วแวบเดียวเท่านั้น มาร์คอาศัยจังหวะที่แจบอมเสียสมาธิช่วงชิงลูกบาสไปอย่างรวดเร็ว มาร์คทุ่มลูกบาสหนีไป เมื่อหาจังหวะได้แล้วเขาก็ชู๊ตมัน....
ลงห่วง!!
ได้ 2 แต้ม
ปี๊ดดดดดดดดดดด
“จบควอเตอร์ที่สอง ทีมสีแดงนำอยู่ด้วยคะแนน 30 ต่อ 29 ต่อจากนี้ให้นักกีฬาพักครึ่ง และจะเริ่มแข่งต่อในอีก 15 นาทีข้างหน้า”
สิ้นคำประกาศของกรรมการ ทั้งสองทีมต่างก็แยกย้ายกลับไปยังจุดพักของตัวเอง แน่นอนว่าความพึงพอใจอยู่ที่ฝ่ายของทีมมาร์คมากกว่า แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม
“เรานำเขาอยู่แค่ 1 คะแนน การแข่งต่อจากนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้ เพราะฉะนั้นห้ามประมาทอย่างเด็ดขาด” โค้ชทีมหรือก็คือครูคิมกล่าวอย่างเคร่งเครียด ซึ่งทั้งหน้าคนก็เห็นด้วย และร่วมกันวางแผนเดินเกมส์ต่อเพื่อชัยชนะ
ฝ่ายทีมของแจบอมก็ยิ่งเข้าสู่โหมดจริงจังอย่างเต็มที่ ทั้งหมดต่างก็เคยผ่านสนามมาเยอะยังไรเสียก็ย่อมได้เปรียบคู่ต่อสู้ จุดแข็งของการแข่งขันทุกชนิดอยู่ที่สภาพจิตใจที่มั่นคงแน่วแน่
“อย่าเพิ่งทำหน้าเครียดนะเพื่อนๆ ตอนนี้เราพอจะเห็นจุดอ่อนของฝ่ายนั้นแล้วล่ะ” ยูคยอมแสดงความเห็นต่อหน้าทุกคน เขาเหลือบมองไปทางทีมฝั่งตรงกันข้ามแล้วก็เผยยิ้มน้อยๆ อย่างมีความคิด “พวกนั้นน่ะยังมีจุดอ่อนเรื่องกำลังกาย ที่ผ่านมาพวกเขาต้องรุกอย่างหนักเพื่อจะทำแต้มนำเลยทำให้ใช้พลังกายไปเยอะ ผิดกับพวกเราที่เล่นอย่างประเมินกำลังกายมาดีแล้วว่าจะสามารถแสดงศักยภาพได้ตลอดจนจบเกมส์ หึ... ต่อจากนี้แหละที่จะเป็นเรื่องสนุก”
เป็นจริงดั่งคำของยูคยอม เพราะในตอนนี้ทีมของมาร์คแต่ละคนมีอาการเสียเหงื่อมากกว่าทีมของพวกเขาอย่างเห็นได้ชัด นั่นยิ่งส่งผลให้ทีมสีขาวมีกำลังใจมากยิ่งขึ้น
“แจบอม ขอคุยด้วยแป๊บดิ” ยูคยอมพูดพลางสะกิดเบาๆ แจบอมพยักหน้าเนิบๆ แล้วทั้งคู่ก็แอบไปคุยกันอีกมุมหนึ่ง
5 นาทีก่อนการแข่งขันจะเริ่ม แจบอมก้าวอาดๆ ไปยังจุดอำนวยการริมสนาม ซึ่งตรงนั้นมียองแจนั่งประจำตำแหน่งปฐมพยาบาลเบื้องต้น อาจจะเพราะว่าสายตาของยองแจเอาแต่เฝ้ามองแจบอมมาโดยตลอด จู่ๆ แจบอมกลับเดินตรงมาที่ตนอย่างแน่วแน่ราวกับมีอะไรบางอย่างในใจ สิ่งนั้นเป็นเครื่องกระตุ้นชั้นดีที่ทำให้หัวใจของยองแจเริ่มกระตุกตัวเต้นแรง
“ยองแจย่า!”
ทันใดที่มาถึง มือแกร่งก็เอื้อมไปฉุดร่างเพื่อนรักขึ้นมาแล้วดึงเข้าสู่อ้อมกอดที่รัดแน่น
“จะ...แจ...แจบอม นะ...นายทำอะไร!”
“ฉันขอกำลังใจจากนายหน่อยได้มั้ย”
“เอ๋??” ดวงตาตี๋ๆ ของยองแจเบิกกว้างเท่าไข่ห่าน ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความรู้สึกทั้งแปลกใจ ดีใจ ตื่นเต้น ผสมปนเปกันไปหมด
“ขอฉันกอดนายแบบนี้สัก 3 นาทีนะ” ยิ่งพูดแจบอมก็ยิ่งกอดรักร่างของยองแจไว้แนบแน่นราวกับแสดงความรักก็มิปาน
จากที่คนถูกกอดทำตัวไม่ถูกยืนตัวแข็งทื่อเก้ๆ กังๆ ก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นคล้อยตามเสียงของหัวใจที่มันร้องดัง มือทั้งสองข้างค่อยๆ โอบรัดแผ่นหลังแกร่งพลางลูบปลอบอย่างอ่อนโยน ในขณะเดียวกันที่หัวใจมันก็ยิ่งเต้นแรงและถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนเจ้าตัวอดสงสัยไม่ได้ว่าแจบอมจะรู้สึกได้มั้ยว่าที่มันเป็นแบบนี้เพราะอะไร
การกระทำของยองแจและแจบอมนั้นไม่อาดรอดพ้นสายตาของแจ็คสันไปได้ มาร์คที่แอบเห็นแววตาของเพื่อนร่วมทีมที่กำลังมองสิ่งนั้นก็ทำให้เข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นั่นแหละที่ทำให้เขากังวลใจขึ้นมาทันที
“นายโอเคนะ” มาร์ควางมือหนักๆ ลงบนบ่าของแจ็คสัน “กุญแจสำคัญคือการใช้สมาธิ อย่าให้เรื่องนี้มาป่วนใจนายได้
แจ็คสันพยักหน้ารับ แต่สายตานั้นช่างเหม่อลอยจนน่าเป็นห่วง
ครึ่งหลังเริ่มขึ้นแล้ว ซึ่งเป็นไปอย่างที่ยูคยอมคาดการณ์เอาไว้ แม้ทีมสีแดงจะพยายามบุกด้วยความรวดเร็วเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ดีเท่าเดิม เพราะพลังกำลังที่ลดลงเรื่อยๆ ตรงกันข้ามกับทีมสีขาวที่เริ่มรุกหนักด้วยกำลังที่ไม่ตกหล่นเลยสักนิด แม้ทั้งสองทีมจะพยายามผลัดกันทำคะแนน แต่ทีมสีแดงกลับพลาดบ่อยขึ้น ซึ่งส่วนใหญ่เกิดจากแจ็คสัน
42 ต่อ 38 สีขาวขึ้นนำ
แม้ว่ามาร์คจะแรงไม่ตกมากนัก ยังสามารถทำคะแนนได้ แต่ว่าการส่งบอลระหว่างเขาและแจ็คสันกำลังมีปัญหาอย่างรุนแรง ดูเหมือนว่าจิตใจของแจ็คสันจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
ขณะที่แจ็คสันมีลูกบาสอยู่ในมือพยายามหลบหลีกจะส่งให้มาร์ค แจบอมเองก็พยายามแย่งลูกไปได้ สุดท้ายก็สำเร็จ ฝ่ายนั้นบุกทำคะแนนอย่างรวดเร็ว
“ทำไมนายมันงี่เง่าแบบนี้วะ มีสมาธิหน่อยสิโว้ย!!” มาร์คเริ่มโมโห เขาไม่สนใจแจ็คสันแล้ว เขาเริ่มเดินหน้าอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจแจ็คสัน
ควอเตอร์ที่สี่และสุดท้ายดำเนินไปอย่างดุเดือด มาร์คไม่ยอมแพ้แม้ว่าตอนนี้จะเป็นรองอยู่หลายแต้ม พยายามแย่งลูกและทำคะแนนด้วยตนเองจนไล่บี้ขึ้นมาเรื่อยๆ ยังดีที่สามคนที่เหลือมีใจที่จะเล่นต่อไปแม้ร่างกายจะล้าเต็มทน
“ฉันต้องไม่แพ้ ไม่แพ้!!” มาร์คชู้ตระยะไกลลงห่วงอย่างงดงาม
คะแนนตอนนี้ 50 ต่อ 50 เหลือเวลาอีก 3 นาที
“มาร์คสู้ๆ มาร์ค Fighting!!!” เสียงกรีดร้องเชียร์อย่างดังก้องมาจากจินยองที่ทนไม่ไหวลุกพรวดขึ้น มาร์คเหนื่อยล้าราวกับได้พลังวิเศษที่ช่วยฟื้นกำลังวังชากลับมาดีอีกครั้ง
มาร์คส่งยิ้มไปให้คนน่ารักที่อยู่บนอัฒจันทร์ ยกมือขึ้นทำท่าวันทยหัตถ์เหมือนนายทหารก่อนจะไปเล่นต่อ ซึ่งตอนนี้ฝ่ายสีขาวได้เป็นผู้ส่งลูก
อีกแค่ลูกเดียว... อีกแค่ลูกเดียวเท่านั้น!!
ทั้งมาร์คและแจบอมต่างก็คิดแบบเดียวกัน รวมทั้งทุกคนในแต่ละทีม เวลานับถอยหลังลงเรื่อยๆ ลงเรื่อยๆ อีกไม่ถึง 2 นาทีเท่านั้น
ลูกบาสอยู่ในมือของยูคยอมซึ่งกำลังหลบหลีกแทยองกับแทฮัน มาร์คคอยลูกบาสอยากให้มันลอยมาหาเร็วๆ แต่ด้วยทักษะที่เหนือชั้นกว่าของยูคยอมเขาหลีกหนีพ้นจนส่งให้แจบอมได้สำเร็จ
ตุบ!
แจบอมที่กำลังกระโดดดีดตัวสูงเพื่อชู้ตถูกร่างแจ็คสันที่กระโดดขึ้นเหมือนกันกระแทกอย่างแรง แจบอมล้มไปกองอยู่บนพื้นพอดีกับที่เสียงนกหวีดดังขึ้น
“ฟาวล์! ทีมสีขาวได้ลูกโทษ 1 ลูก”
สิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ แจ็คสันหน้าถอดสี ทั้งรู้สึกผิดและเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป จินยองที่เพิ่งนั่งลงได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องลุกขึ้นอีกครั้ง แบมแบมเองก็เช่นกัน ยองแจก็ตกใจไม่แพ้ใครถึงขนาดลุกพรวดวิ่งเข้ามาขอบสนามให้ได้มากที่สุด
แต่ไม่มีใครตกใจเท่ามาร์คอีกแล้ว หน้าของมาร์คช้าวูบ เป็นครั้งแรกที่เขาเกิดความรู้สึกว่ากำลังจะพ่ายแพ้ เหลือเวลาอีกไม่ถึง 30 วินาทีด้วยซ้ำ ถ้าแจบอมชู้ตลงทุกอย่างก็จะจบ
แจบอมลุกขึ้นยืนด้วยขาที่กะเผลก หัวเข่าของเขาได้ฟกช้ำอย่างแรง คงเพราะว่าถูกกระแทกขณะที่กล้ามเนื้อกำลังยืดตัว แต่ถึงแม้เขาจะเจ็บ แต่สิ่งที่แสดงออกบนใบหน้าตอนนี้ก็คือความสะใจ เหมือนกับเพื่อนร่วมทีมทุกคน
“จัดการให้มันจบเลยแจบอม” ยูคยอมบอกพร้อมกับยื่นลูกบาสให้ ก่อนจะไปประจำตำแหน่ง
ทุกคนเข้าประจำที่ แจบอมเข้าประจำที่ เขาเหลือบมองจินยองที่กำลังจ้องมาเช่นเดียวกัน เขายิ้มราวกับว่าสิ่งที่ต้องการกำลังจะได้ครอบครองมันแล้ว จากนั้นก็มองลงหายองแจเพื่อนรัก รอยยิ้มที่ส่งไปให้แทนคำขอบคุณ
ปี๊ดดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดดังขึ้น แจบอมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทำใจให้นิ่ง เพ่งมองยังห่วงที่อยู่เบื้องหน้า แล้วก็ชู้ตบาสเกตบอลลูกนั้นไป
ฟุ่บ!!
ลงห่วง ได้ 1 คะแนน
เสียงกระหึ่มดังขึ้นอย่างล้นหลาม แต่เกมส์มันยังไม่จบ เวลาตอนนี้กลับมาเดินต่ออีกครั้ง ใน 20 วินาทีต่อจากนี้สีแดงต้องชู้ตให้ลงห่วงถึงจะชนะ
บาสถูกจ่ายโดนจุนฮเว ส่งต่อไปให้แทยง แทยองส่งต่อไปให้แทฮัน
“ทางนี้ ขอให้ฉันได้แก้มือ!” แจ็คสันตะโกะบอก ท่าทางของเขาตอนนี้เหมือนกลับมาเป็นแจ็คสันนักบาสคนเก่งคนเดิม
แทฮันยกยิ้มกว้างพร้อมกับหาจังหวะแล้วส่งให้แจ็คสันได้สำเร็จ ตอนนี้เขาเลี้ยงมันผ่านอุปสรรคอย่างแคล่วคล่อง
เหลืออีก 5 วินาที แจ็คสันส่งบาสให้มาร์คได้สำเร็จ เหลือแค่หลบแจบอมกับยูคยอมได้เท่านั้น แค่เท่านั้น
จะไม่แพ้เด็ดขาด!!!!!!!
ราวกับเวลามันหมุนช้าจนน่าเคลื่อนไส้ มาร์คปล่อยความหวังสุดท้ายไปพร้อมกับลูกกลมๆ ที่เขาเพิ่งชู้ตออกไป ตอนนี้มันลอยละล่องตรงไปยังห่วง แค่ลงเท่านั้น แค่ลงก็จะได้ 2 คะแนน แล้วก็ชนะ
เวลาการแข่งขันจบสิ้นลงที่ลูกบาสดิ่งลงแตะห่วง หมุนวนติ้วๆ แต่แล้ว... มันกลับกระเด้งกระดอนออกไปไม่ลงห่วง
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
“จบเกมส์ ทีมสีขาวเป็นฝ่ายชนะ!!”
จินยองเดินทอดถอนหายใจเพียงลำพัง ผลการแข่งขันที่ออกมาทำให้เขาเสียใจจนบรรยายไม่ถูก แต่ก็นั่นแหละที่ทำให้ตระหนักได้ดีอยู่หนึ่งสิ่ง ขนาดตัวเขาเองยังเสียใจกับผลลัพธ์แบบนี้ แล้วมาร์คที่คาดหวัง ที่ทุ่มเท่เพื่อการแข่งขันนี้แต่ผลไม่ได้เป็นอย่างที่คิด มาร์คคงเสียใจ ทั้งเจ็บใจมากกว่าเขาเป็นไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า
“จินยอง! รอฉันก่อน” เสียงยองแจที่ไล่หลังมาทำให้ร่างบางหันไปดู
เพื่อนสุดรักวิ่งกระหืดกระหอบตามมาแล้วก็ถึง “นาย... จะเอายังไงต่อไปเมื่อผลมันเป็นแบบนี้ นายจะเลือกแจบอมรึเปล่า”
“นายถามอะไรบ้าๆ น่ายองแจ ผลการแข่งขันมันไม่เกี่ยวข้องกับหัวใจฉันซะหน่อย ต่อให้มาร์คแพ้ ฉันก็ต้องทิ้งเขาด้วยเหรอ” จินยองแสดงจุดยืนอย่างชัดเจน ทำให้เพื่อนรักถอนหายใจอย่างโล่งอกไปอีกเปราะ
“ฉันถามบ้าๆ ไปเอง ขอโทษนะ” ยองแจพูดด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “ว่าแต่นายกำลังจะไปไหน”
“ฉันว่าจะซื้ออะไรเย็นๆ ไปให้มาร์คซะหน่อย” จินยองตอบพลางเอี้ยวหน้าไปทางโรงอาหาร “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไลน์บอกมาร์คไปแล้วล่ะว่าไปเจอกันที่ไหน”
“อื้ม ตัวฉันเองก็ต้องมีอะไรต้องทำเหมือนกัน”
“โชคดีนะยองแจ”
ทั้งคู่แยกกันตรงนั้น จินยองเดินไปที่โรงอาหารซึ่งตอนนี้ผู้คนบางตา เพราะส่วนใหญ่คงจะไปรวมตัวกันที่โรงยิมเพื่อทำพิธีมอบรางวัลและปิดงานกีฬาสีแล้ว
จินยองหยอดเหรียญกดซื้อแป๊บซี่มีสองกระป๋อง จังหวะที่กำลังหยิบเอาเครื่องดื่มนั้นเองก็มีสิ่งมีชีวิตหนึ่งเดินเข้ามาใกล้
“รุ่นพี่จินยองใช่มั้ยครับ”
“อ่า...ใช่” จินยองรับอย่างงงๆ พลางจ้องหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้า สวมชุดพละสีแดง แต่กลับไม่คุ้นตา คิดว่าคงเป็นรุ่นน้องปีหนึ่ง “ว่าแต่มีธุระอะไรกับพี่เหรอ”
“พี่มาร์คใช้ผมตามหาพี่จินยอง เพราะมือถือเขาหาย เขาบอกว่าถ้าเจอพี่จินยองให้บอกครับว่าให้ไปเจอกันที่โรงยิมเก่า เขาจะรอที่นั่น”
“อ่า โอเคๆ ขอบใจมากนะที่มาบอก”
เมื่อรุ่นน้องคนนั้นทำหน้าที่เรียบร้อยแล้วเขาก็จากใจ จินยองยืนงงอยู่ตรงนั้นสักพักกว่าจะเดินออกไปจากโรงอาหารมุ่งหน้าไปยังโรงยิมเก่าของโรงเรียน
ตะวันเริ่มคล้อยต่ำแล้ว บริเวณโรงริมเก่าไม่มีคนเลยสักคนเดียว จิตใจเจ้าร่างบางเริ่มโหวงเหวงชอบกล แต่เมื่อเข้าไปข้างในแล้วก็ทำให้เบาใจขึ้นได้บ้างเมื่อมีชายหนุ่มยืนหันหลังอยู่ริมสนามบาส คราแรกก็ถึงกับยิ้มออกเพราะนึกว่าเป็นมาร์ค ทว่า... ชุดบาสที่หนุ่มคนนั้นสวมใส่กับเป็นสีขาว และยิ่งเดินเข้าไปใกล้ๆ จนถึงตัว และร่างสูงเองก็หันมาพบหน้า จึงทำให้รู้ว่าแท้จริงแล้วเป็นใคร
“แจบอม...”
“จินยอง ดีใจมากเลย” ไม่ทันให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว แจบอมก็ดึงร่างบางเข้าไปกอดอย่างแนบแน่นแล้ว “ขอบใจนะจินยอง ฉันนึกแล้วว่าถ้าฉันชนะนายจะต้องเลือกฉัน”
“ห๊ะ?”
สิ่งที่แจบอมเอื้อยเอ่ยออกมาทำให้จินยองไปไม่ถูก กระบวนการคิดวิเคราะห์เหมือนจะหยุดชะงักไปชั่วขณะ
“นายให้เด็กมาบอกว่าเราจะมาพบกันที่นี่ไม่ใช่เหรอ นั่นไม่ใช่เพราะนายเลือกฉันหรอกเหรอ นายรู้มั้ยว่าฉันดีใจแค่ไหน”
ยิ่งแจบอมพูดมากเท่าไหร่จินยองก็ยิ่งงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก ตัวเขาเองต่างหากที่มีคนบอกว่าให้มาหามาร์คที่นี่ แต่แล้วกลับมีแจบอมยืนรออยู่ มันเรื่องบ้าอะไรกัน ใครกำลังเล่นตลกอยู่อย่างนั้นหรือ
แต่ก่อนที่ความสงสัยประหลาดใจจะแตกกระจายเหมือนดอกพลุอยู่ในหัวของจินยองไปมากกว่านี้ มันก็ต้องชะงักกึกอีกครั้งกับเสียงหนึ่งที่ดังขัดขึ้น
“จินยอง นายกำลังทำอะไร!!”
เป็นเสียงมาร์คโดยไม่ต้องคิดให้ยาก ขณะที่ทุกอย่างเหมือนหยุดชะงัก จินยองพยายามแกะตัวเองออกจากวงแขนแจบอมได้สำเร็จ และรีบหันไปหามาร์คอย่างรวดเร็ว
แบมแบม...!!
แบมแบมยืนอยู่ข้างๆ มาร์คที่ในตอนนี้กำลังจ้องมาด้วยแววตาราวกับสัตว์ป่า สีหน้าที่แสดงออกมาเป็นสิ่งที่จินยองไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ใบหน้ารูปสลักในยามโกรธนั้นมันช่างเย็นยะเยือกจนน่ากลัว
“มะ...มาร์ค”
โปรดติดตามตอนต่อไป
หลังจากที่ดองเค็มจนขม 555555 ไรท์ก็มาอัพแล้ว คือถ้ามีคนยังอ่านเยอะอยู่ (จะดูจากยอดคนกดเข้ามาอ่านกับคอมเม้น) ไรท์จะอัพต่อๆ ไปให้จบเลย ก็อยากแต่งด้วยล่ะประเด็น อิอิ
ตอนนี้เน้นบรรยายการแข่งบาสเป็นส่วนใหญ่ หวังว่าไรท์จะทำให้ตื่นเต้นได้บ้างนะคะ แต่ยังไม่พีคเท่าตอนท้ายสินะ มาดูกันว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป
แท็กฟิค #ฟิคดองคิส
อัพเดต 12/9/2558 (ปั่นสด เดี๋ยวจะเข้ามาแก้คำผิดนะคะ)
ความคิดเห็น