คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Fic]หมายเลขนี้..รักที่เท่าไหร่ Part 9[YoiteXMiharu]...ไม่ชอบ
Part 9 ไม่ชอบ
ร่างสูงสาวเท้าเข้ามาในบ้านพร้อมกับเอ่ย
“กลับมาแล้วนะ อย่าให้ใครขึ้นไปกวนฉันล่ะ”
“ค่ะ คุณโยอิเตะ” แม่บ้านรับคำ
จากนั้นร่างสูงก็เดินเข้าไปในห้องส่วนตัวของตน
ห้องที่ใครๆก็คิดว่าโอ่อาน่าอยู่ หรูเลิศ แต่จะมีใครรู้บ้างไหม
ว่าการอยู่คนเดียวในห้องแบบนี้
มันช่างเงียบเหงานัก
ไดอารี่หน้าแล้วหน้าเล่าที่ชายคนนี้ได้บันทึกคำ ทีมีทั้งความหมาย และความรู้สึกมากมาย
ความรู้สึกที่อยากจะบอกกับคนตัวเล็กของเขา
คนที่ให้รอยยิ้มแล้วความร่าเริงกับเขา ชายร่างเล็กเพรียวบางน่าทะนุถนอม
คนที่เติมใจของเขาจนเต็ม
ร่างสูงกางแผ่นพับออก
วางแผนการเที่ยวนี่ “ชั้นไม่เคยทำมาก่อนในชีวิตเลยนะ มิฮารุ”
พึมพำกับตัวเองแล้วลงมือเขียนร่างอะไรสักอย่าง
ทางด้านมิฮารุ
โยอิเตะ............โยอิเตะฮะ.............เอาอีกแล้ว ผมคิดถึงโยอิเตะอีกแล้วล่ะฮะ
ทั้งๆที่เพิ่งจะห่างกันเพียงเมื่อครู่ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนว่า มันนานมากก็ไม่รู้
คนตัวเล็กนอนพลิกไปมา ก่อนจะเผลอหลับ โดยเพ้อถึงแต่ชื่อเดิมๆ......โยอิเตะ......
.........................................................................................................................
และแล้ววันนี้ก็มาถึง คนตัวเล็กฉีกยิ้มกว้าง เมื่อได้รับโทรศัพท์จากคนรัก ว่าจะมารับแล้ว...
คนตัวเล็กจัดข้าวของเสร็จตั้งนานแล้ว จึงมานั่นรอโยอิเตะอยู่หน้าบ้าน
ครืนน...........เอี๊ยดด
...... “ไง”.....ร่างสูงผู้มากับรถคนงามทัก
“โยอิเตะ”...มิฮารุยืนขึ้นสุดตัวด้วยความดีใจ
โยอิเตะเดินลงมาแล้วคว้ากระเป๋ามิฮารุ ไปวางไว้หลังรถ
ไปกันรึยัง ร่างสูงหันมาถามคนตัวเล็ก
“อื้มมม”...ยิ้มแก้มปริ..
จากนั้นโยอิเตะก็ไปเปิดประตูให้มิฮารุขึ้นไปนั่ง
ส่วนตนก็กลับไปนั่งที่คนขับแล้วสตาร์ทรถ ออกเดินทาง
เปิดเพลงคลอเบาๆให้รู้สึกผ่อนคลาย เพราะรู้ว่าคนตัวเล็กต้องตื่นเต้นอยู่แน่ๆเลย
“โยอิเตะ.......ตื่นเต้นเนอะ(ไม่ทันขาดคำ) ผมไม่เคยรอการเที่ยวขนาดนี้เลย
เพราะเป็นโยอิเตะล่ะมั้ง”..............
ฉันก็ด้วยนะ ร่างสูงพูดจากใจจริง เขาเองก็รอคอยวันที่จะได้ไปเที่ยวกับมิฮารุเช่นกัน
“นานมั้ย กว่าจะถึงอ่ะฮะ โยอิเตะ”...คนตัวเล็กถาม
“สักชั่วโมงได้มั้ง ง่วงเหรอ”
“ฮะ เพลงมันสบายๆ ผมเลยง่วงๆ”
“หลับไปก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวถึงฉันจะปลุก”
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวโยอิเตะก็เหงาแย่หรอก มาเที่ยวทั้งที อยากให้เต็มที่ทุกอย่าง”
คนตัวเล็กพูดท่าทางจริงจังและกระตือรือร้นมาก
“เอางั้นก็ได้ ชั้นอยากให้นายสนุกนะ”
“ขอบคุณนะโยอิเตะ” ยิ้ม...........................
หลังจากนั้นบทสนทนาต่างๆก็เริ่มดังขึ้น
พร้อมๆกับเสียงหัวเราะของหนุ่มน้อยร่างเล็กที่รู้สึกจะสนุกสนานเป็นที่สุด
อีกไม่นานเค้าก็จะไปถึงที่ๆจะไปแล้ว
....................................................................................................................
ณ ท่าเรื่อขนาดใหญ่
“โหห........โยอิเตะ เรือใหญ่มากเลยนะเนี่ย” มิฮารุดูจะตื่นตาตื่นใจกับที่ๆเขายืนอยู่
“เราจะขึ้นไปบนนั้นกันนะ” หันมามาองคนตัวเล็กด้วยสีหน้าอบอุ่น
คนตัวเล็กเบิกตากว้าง......เกิดมาเพิ่งเคยเห็นเรือขนาดนี้ แล้วนี่เราจะได้ขึ้นไป.....เหมื่อนฝันเลย
“มาสิ” โยอิเตะเดินนำมิฮารุขึ้นมาบนเรือ
ข้างบนเรือนั้นถูก โอ่อ่า และถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม และเลิศหรูที่สุด
“เดี๋ยวเราขึ้นไปดูห้องพักกันก่อนดีกว่านะ จะได้พักผ่อนกันด้วย”
โยอิเตะบอกกับมิฮารุ ที่ยังคงค้างกับความงามของตัวเรืออยู่
“อ๊ะ อื้มมม”...เดินตามโยอิเตะไปเรื่อยๆ
ห้องพัก...............
“ที่นี่สวยจังเลย ผมเพิ่งเคยได้มาครั้งแรก” มิฮารุบอกอย่างตื่นเต้น
“นายชอบก็ดีแล้ว ฉันขอนอนสักพักนะ” ........... อ่ะ นอนแล้วเหรอ....นอนก็นอน
เมื่อโยอิเตะล้มตัวลงนอน คนตัวเล็กก็ไม่มีอะไรจะทำ เดินวนไปมาอยู่แต่ในห้อง
เฮ้อออ............โยอิเตะฮะ ผมตื่นเต้นมากเลย รู้ไหม ……
ผม.........อยากอยู่กับคุณ
ถึงแม้จะไม่ใช่ที่นี่ แค่อยู่กับโยอิเตะ ก็พอแล้ว
คนตัวเล็กหยุดลงข้างๆโยอิเตะ ค่อยๆนั่งลงข้างๆ มือปัดผมที่ลงมาปิดบังหน้าของคนรัก
ผมรักโยอิเตะฮะ......ริมฝีปากบางทาบลงบนริมฝีปากของร่างที่นอนหลับอยู่อย่างแผ่วเบา
.....อบอุ่น......ยิ่งอยู่ด้วยกันแบบนี้ ก้อยิ่งไม่อยากอยู่ห่างกันกับโยอิเตะเลย
ขณะที่ร่างบางกำลังเหม่ออยู่นั้น โยอิเตะลืมตาขึ้นมา
โอบที่เอวของคนตัวเล็กให้ล้มลงมาบนตัวเอง
“อ๊ะ โยอิเตะ ไหนบอกนอนไงฮะ”
“ก็นอนอยู่ ใครมาลักหลับชั้นล่ะ”
“ฮ่ะ......ผม........”
“ว่าไง”
“ผมเอง...........”
“ฮ่าๆๆๆนายนี่ บทจะซื่อก้อซื่อนะ................”
“โยอิเตะ ปล่อยผมก่อนสิ ไม่หนักเหรอ”
“ไม่หนักน่ะสิ ไม่ชอบเหรอ...”
“ ป..ป่าวฮะ........”(หน้าแดง)
“ไหนลงจูบชั้นใหม่สิ “
“หาาาาาาาาา.........ผมเหรอ”
“นายนั่นแหละ จะทำไม.......ถ้าไม่ทำชั้นจะทำเองนะ”
พูดจบก็ประกบรัมฝีปากกับคนตัวเล็กทันที
ลิ้นร้อนสอดเข้าหาความหวานภายในโพรงปากของร่างบาง
โหยหา และอบอุ่น ไม่รู้ว่าทำไม ถึงได้รักมากขนาดนี้.........โยอิเตะ.......
ซอกคอขาวถูกทำให้เป็นรอยช้ำสีชมพู
“อ่ะ...ย..โยอิเตะ...อื้อออออ..........”
ครางเบาๆเมื่อตุ่มไตสีชมพูถูกสัมผัส ร่างสูงลากลิ้นไปจนทั่วร่างของร่างบาง
แล้วหยุดอยู่ที่จุดอ่อนไหว...........
หยุดอยู่ตรงนั้น เพื่อสังเกตสีหน้าของคนร่างบางที่นอนใต้ร่างของเขา
สีหน้าของมิฮารุ แดงไปทั้งหมด........สายตาที่ส่งมา บอกได้ถึงความต้องการของเจ้าตัว
ร่างสุงเห็นดังนั้นจึงไม่รอช้า......ครอบครองร่างบางด้วยโพรงปากทั้งหมด
“อ๊า........อึก..ฮะ ย..โยอิเตะ ผม.............................”
โยอิเตะถอนริมฝีปากออกพร้อมกับยกคนตัวเล็กให้นั่งระหว่างขาหันหลังให้ตน
โยอิ..เตะ... จะทำอะ...อื้อออออ....ร่างสูงใช้มือสัมผัสและกดย้ำที่รูของจดอ่อนไหวขอร่างบาง
“อ่ะ..อะ....อ๊า...........”ครางตามจังหวะกดย้ำของร่างสูง โยอิเตะบีบที่ยอดอกของมิฮารุเบาๆ
แต่ให่ความรู้สึกที่มากมายนัก..
มือข้างล่างยังทำหน้าที่อย่างดีอยู่ ขยับจากช้า เป็นเร็ว และเร็วมาก....
“โยอิเตะ..ผ..ผม ม.ไม่ไหววว”
“อ้าาาาาา....”ร่างบางปล่อยของเหลวขุ่นออกมาเต็มมือของโยอิเตะ......
“แฮ่กๆๆ..........ผม...อ่ะ.....โยอิเตะ เลอะหมดแล้ว เอ่อ....”
โยอิเตะเลียของเหลวของร่างบางจนหมด........พรมจูบเบาๆที่เปลือกตา
และจูบอีกครั้งที่ริมฝีปาก..........คราวนี้รุนแรงและย้ำยิ่งกว่าเก่า
จนมิฮารุแทบจะไม่ได้หายใจเลยทีเดียว.........ร่างกายถูกสัมผัสอย่างรุนแรง....
มือเรียวลากผ่านหลังหน้าอก และจับให้คนตัวเล็กหันหน้าเข้าหาตน
จับขาของคนตัวเล็กให้แยกออกจากัน..............
ค่อยๆใส่นิ้วเรียวยาวเข้าไปในร่างกายของร่างบาง
“ฮ่ะ..โยอิเตะ...”จากหนึ่ง เป็น สอง และสาม....
“อ๊า.....อื้ออออออ”.ร่างบางร้องออกมาด้วยความพอใจ........เมื่อคิดว่าร่างบางพร้อมแล้ว
จึงสอดใส่แกนกลางลำตัวของตนเข้าไป
“อึก..ฮ้าาาาา..........”
“ฮะ...โยอิเตะ .....”ดวงตาหลับพริ้ม.......แต่ปากก็เรียกแต่โยอิเตะๆ........
“ผมรักโยอิเตะ....ร..รัก............อ๊าาาาาาาา”
ร่างบางขยับขึ้นลงตามแรงบังคับของโยอิเตะ.......ไม่อาจจะหยุดได้ ความรู้สึกแบบนี้
ไม่เคยปฏิเสธได้เลยสักครั้ง......
เมื่อโยอิเตะกำลังจะปลดปล่อยนั่นเอง คนตัวเล็กก้อทำอะไรที่คาดไม่ถึง
เขาหยุดขยับถอนร่างของร่างสูงออก..........
ค่อยๆขยับ.........มิฮารุ......จูบอย่างร้อนแรงให้กับร่างสูง
ซึ่งกำลังอึ้งอยู่ ลิ้นเล็กไล้ที่ลำขอหน้าอก
ท้อง และครอบครองส่วนนั้นของร่างสุง
“มิฮารุ อย่านะ..........อย่า......หยุดเดี๋ยวนี้..........”
เงยหน้าขึ้นมามอง แต่ไม่ได้หยุด...........
ขยับจากช้า จนเร็วขึ้นมาก......ริมฝีปากเล็กทำงานได้อย่างดี
ภายในโพรงปากก้อใช้ลิ้นลากไปมา
ให้คนร่างสูงอึ้งเล็กน้อย(ไปเอาทริคนี้มาจากไหน)
“อืออ...มิฮารุ พอเถอะ........”
ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ........ร่างบางยังคงทำต่อไป.........
“อ่าาาา....”.ร่างสูงปลดปล่อยออกมาเต็มโพรงปากของร่างบาง
โยอิเตะ.......รีบจับตัวมิฮารุนอนหงาย แล้วควานเอาทุกอย่างในโพรงปากของร่างเล็ก.......
ไม่อยากจะให้แปดเปื้อน ไม่อยากให้ทำแบบนี้......
ร่างเล็กรับรู้ได้ถึงอารมโกรธของโยอิเตะ จึงปล่อยให้โยอิเตะทำกับตัวเองตามใจ
จูบรุนแรง และเนิ่นนาน ได้จบลง
แฮ่กๆๆ.....
“นาย...........อย่าทำแบบนี้อีก............มิฮารุ”
มือเชยคางมนของร่างเล็กขึ้น สัญญามาสิ.........
“ผมขอโทษฮะ ขอโทษ..........””
“ขอโทด........แล้วทำแบบนี้ทำไม !!!!!!!!”
“ผ….ผม แค่อยากทำอะไรให้โยอิเตะบ้าง....”
“แต่ชั้นไม่ชอบให้นายทำแบบนี้......นายรู้มั้ย!!”
“ไม่ชอบเลย...จริงๆ”
“ฮะ อึก ฮืออ อ.....”
คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กๆ........
โยอิเตะมองดูคนที่สำนึกผิด...อย่างท้อใจ.........
เฮ้ออ..ชั้นก้อปลอบคนร้องไห้ไม่เก่งด้วยสิเนี่ย
“มิฮารุ.....”
“อึก...ฮะ.........ฮือออ”
“อ่ะ อย่าเพิ่งร้องง พอแล้วล่ะ.........ชั้นไม่ว่าแล้ววววว”
“ยก.....ฮึก….ยกโทษให้ผมแล้วเหรอฮะ....ฮึก..”
“อืมๆ........พอแล้วล่ะ....นอนซะนะ......ฉันจะอยู่ข้างๆเอง”
“ฮะ........”คนตัวเล็กหลับไป….โดยที่มีโยอิเตะอยู่ข้างๆเสมอ.............
“เพราะเป็นนาย เพราะฉันรักนาย รักนายคนเดียว มิฮารุ...........................”
โยอิเตะล้มตัวลงนอนข้างๆคนตัวเล็ก แล้วคว้าคนตัวเล็กมากอด อยู่ในอ้อมอก
“ผมรักโยอิเตะนะฮะ”..คนตัวเล็กละเมอ
โยอิเตะได้ยินก็ยิ้มออกมาทันที
“ฉันก็รักนาย.....มิฮารุ...”
ก่อนที่จะหลับไปด้วยกันกับคนตัวเล็ก....
ความคิดเห็น