[Fic]nabari no ou (หมายเลขนี้..รักที่เท่าไหร่) Part 1

ลำดับตอนที่ #6 : [Fic]หมายเลขนี้..รักที่เท่าไหร่ Part 6[YoiteXMiharu]...ทางเลือก

Fiction
Nabari no ou
YoiteXMiharu
เรื่อง ... หมายเลขนี้...รักที่เท่าไร
โดย killua_fam


Part 6 ทางเลือก

ไม่ต้องการ........นายไม่ต้องการมันเลยเหรอ..........
แม้เพียงเศษเสี้ยว ก็ไม่อยากได้เหรอ
ไม่ว่าใครก็ตาม นายก็ไม่ต้องการสินะ....................

“โรคุโจ มิฮารุ วันนี้ตอนเย็นจะมีการพบพี่รหัสอีกครั้ง
ฉันจะไม่ไปรวมกับคนอื่นๆ
มาหาฉันที่เดิมนะ”

“ทำไมต้องแยกออกไปด้วย”
“ไม่อยากมีไม่ใช่เหรอ ไอ้ความผูกพันน่ะ “
“ดังนั้นก็ไม่ต้องไปสนใจใครหรอก ยังไงเดี๋ยวเขาก็ต้องให้แยกเป็นคนๆอยู่แล้ว”

“อือ”......มิฮารุเองรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่อยู่ในตัวคนๆนี้
ความอ่อนแอที่คิดว่าเขาไม่น่าจะมี เราเห็นแล้ว


“นายกลับไปได้แล้ว”
“แล้วคุณล่ะ”
“ฉันจะกลับไปเรียนน่ะสิ
นี่มันก็เวลาเรียนของฉันเหมือนกัน”

“ไปล่ะ”
“ฮะ”

โยอิเตะ กำลังมีความรู้สึกเหมือนเรา
แต่เขารู้สึกแบบนั้นกับใครกันนะ
ปกติ จะไม่ปรึกษากันคนที่ตัวเองรู้สึกนี่
ไม่ใช่เราหรอก................ไม่ใช่
แล้วเราร้องไห้ทำไม
น้ำตาใสๆหยดลงมาอาบใบหน้าของคนตัวเล็กตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
รู้เพียงแค่ว่ารู้สึกเจ็บปวด
แม้เราจะบอกว่าลบมันทิ้งได้ แต่ครั้งนี้ เราทำไม่ได้......................
“มิฮารุ....นี่ มิฮารุ นายมานั่งทำไรตรงนี้อ่ะ”
“อ่ะโซ”........
“นายร้องไห้เหรอ”
“ปล่าวๆๆ.......”
“อ้าว แล้วมานั่งทำไร ไมไม่ไปเรียนล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ.........ฉันอยากอยู่เงียบๆ”
“หืม.........งั้นฉันนั่งเป็นเพื่อนนะ”
“ไม่อยากเข้าเหมือนกัน ไงก็เข้าสายอยู่แล้ว
เวลาเหลือนิดเดียวเอง”

“อืม”
“นายคิดอะไรอยู่เหรอมิฮารุ”
“โซ..นายเคยรู้สึกถึงใครบางคนแล้วใจเต้นแรงบ้างมั้ย”
“โอ๊ยย บ่อยไป”
“ฉันอ่ะนะ เคยมีความรักมาหลายครั้งแล้ว แล้วนายไปรู้สึกกับใครเข้าล่ะ”
“ปล่าว ไม่ใช่”
“มีรุ่นพี่เขามาถามฉัน
แต่ฉันไม่รู้หรอก...ว่ามันคือรักน่ะ.............”
“เค้ามาถามเหรอ”
“อืม ปกติคนเราจะไม่ถามเรื่องนี้กับคนที่รักใช่มั้ย
เพราะถ้าถามไป คนที่เขารักอาจจะรู้
ต้องถามกับเพื่อนหรือคนอื่นใช่มั้ย”

“ฉันว่าไม่นะ”
“อ่ะ.......ทำไมอ่ะ”
“ก็บางทีคนๆนั้นเขาอาจจะให้คนนที่รักรู้น่ะสิ จึงแกล้งมาถาม
บางที ทุกคนก็ไม่ได้รู้ตัวเสมอไป ว่าตนกำลังรักนะ”

“การสื่อความหมายทางใจน่ะ มันใช้ไม่ค่อยได้ผลแล้วล่ะ สมัยนี้
ถ้าไม่พูด ก็คงไม่รู้ล่ะนะ”...........

“อืม”

.........อย่างนั้นเองเหรอ แต่เราก็ไม่รู้อยู่ดี ว่าเขามาถามเราด้วยเหตุผลอะไร..........
.............................................โยอิเตะ............................................
ผมคงรักคุณเข้าแล้วล่ะมั้ง....

หลังจากนั้นมิฮารุและโซก็เข้าเรียนปกติ
จนถึงตอนเย็น........
“ไปหาพี่อีกแล้วเบื่อจัง”
“โซ นายดูร่าเริงจังนะ”

“แหม มันก็แน่ล่ะ พี่ของฉันเป็นพี่สาวสุดสวย คณะข้างๆนี่เอง
โอ้ววว สมดั่งใจฝัน......ลัลล้าาา”

“งั้นแยกกันตรงนี้นะ” มิฮารุบอกเพื่อนๆ
“อ้าว ไมไม่ไปด้วยกันอ่ะ”
“วันนี้พี่เขามานัดฉันไปอีกที่หนึ่งแล้วล่ะ”
“บายนะ”
“เจอกันพรุ่งนี้”
“จ้า บายย”.................

ที่นี่อีกแล้ว..............เฮ้อ โยอิเตะ ทำไมชอบที่นี่นักนะ
“มาแล้วเหรอ”...โยอิเตะโผล่หน้ามาจากด้านบน
“ขึ้นมาสิ”
“ฮะ ทราบแล้วววว”


“ทำไมมาที่นี่ละฮะ”
“ไม่ชอบเหรอ...อากาศดีออก”
...........ไม่เกี่ยวกับอากาศ..........มานี่แล้วคิดถึงแต่เรื่องไม่ดี............
“หืม”.........
“ป่าวฮะ ไม่มีอะไร”
“อ๊ะ โยอิเตะ”
“มานี่สิ” โยอิเตะจูงมือมิฮารุเดินมาที่ต้นไม้สองต้นเดิม
มืออุ่นจัง.........ดูเหมือนจะอบอุ่นะเนี่ย คนๆนี้.......อ๊ะ เราคิดบ้าอะไรเนี่ย
มิฮารุสั่นหัวระริกเพื่อไล่ความคิดบ้าๆของตนเอง
“เป็นอะไร”
“อ๊ะปล่าว ไม่เป็นไรฮะ”
โยอิเตะนั่งลง พิงกับต้นไม้ และแยกขาออก
พร้อมกับดึงมือมิฮารุให้ตัวมิฮารุลงมานั่งระหว่างขาตน
....................โยอิเตะ......................
คนตัวสูงมองหน้าคนตัวเล็กเฉยๆสักพัก ก็ซบหน้าลงที่บ่าของมิฮารุ
“อ๊ะ โยอิเตะ...”
มิฮารุที่ตกใจ เห็นโยอิเตะนั่งนิ่งไม่ได้ทำอะไรจึงไม่ได้ปริปากบ่น
“ฉันอยาก......อยู่ตรงนี้กับนาย....เท่าที่เจะมีเวลา
ช่วยอยู่ตรงนี้กับฉันนานๆหน่อยนะ”
พูดจบมือทั้งสองของโยอิเตะก็เอื้อมมากอดมิฮารุเอาไว้

“ผม.....ฮะ................เอาอย่างนั้นก็ได้...........(ยอมเฉยเลย)”
มิฮารุที่นั่งเฉยๆ ก็มองโยอิเตะที่นั่งซบอยู่ที่บ่าตัวเอง
.........เขา เป็นคนยังไงนะ ใจเต้นหมดแล้วเรา................
ดูแบบนี้ก็น่ารักดีนะ โยอิเตะเนี่ย
ตอนหลับ ดูไม่มีพิษสงเหมือนตอนตื่นเลย

มือน้อยๆของมิฮารุปัดผมที่ลงมาปรกหน้าโยอิเตะอย่างเบามือ
..................ผมรักคุณฮะ.........โยอิเตะ.................................
เสียงที่มีแต่ทิฮารุเท่านั้นที่ได้ยิน เสียงจากหัวใจของเขาเอง.....
ผมอยากให้คุณรับรู้บ้าง
แต่ผมไม่กล้าพูด.........คุณล่ะ คิดยังไงกับผม................
บางครั้งคุณก็เหมือนโกรธ.....
บางครั้งคุณก็แสนอบอุ่น........
ความรู้สึกที่อยู่ในใจ มันมากมายจนแทบจะทะลักออกมา
ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากจะบอกคุณเหลือเกิน

อยากให้คุณรู้ และผมก็อยากรู้ใจคุณ



จูบเบาๆที่เส้นผมของคนที่กำลังหลับ หอมจัง.........
มือที่ปัดเส้นผมเมื่อกี้กลับกอดโยอิเตะอยู่เบาๆ เพื่อเขาจะได้ไม่ตื่น

แต่คนตัวเล็กไม่รู้เลยว่า โยอิเตะนั้นไม่ได้หลับ(ก็อยู่กับมิฮารุจะหลับลงได้ไง)
นั่งอยู่เกือบสองชั่งโมง
ชักจะเป็นเหน็บแล้วเรา.....
“อือออ”.......
“ขอโทดฮะ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้ตื่น”.......
“อืมมม...ฉันนอนพอแล้วล่ะ....ขอบใจนะ
ไปหาอะไรกินกันเหอะ มาสิ...เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”

“เอ่อ ไม่เป็นไรฮะวันนี้เพื่อนผมจะมาบ้าน”
“อ่ะ..เดี๋ยว”

โยอิเตะฉุดมือมิฮารุเอาไว้
“แค่แป๊ปเดียวก็ได้นะช่วยไปกับฉันหน่อยนะ”

............คิดๆๆ..........แปปเดียวก็ได้มั้งงง.............
“ต้องกลับก่อนหกโมงนะ(ขณะนี้ห้าโมงเย็นตรง)”

“อ่ะ น้อยจัง แต่ก็ได้
มาสิ.........”
จับมือมิฮารุไว้แน่นเมื่อลงมาจากดาดฟ้า


”ฉันรู้จักบ้านนายแล้ว เดี๋ยวไปส่งทันแน่นอน ไม่ต้องห่วง”
“ฮะ ขอบคุณ”

ณ ร้านอาหารสุดหรู

เมื่อเข้ามาในร้าน
โยอิเตะก็ให้มิฮารุสั่งอาหาร
ส่วนตัวเองก็นั่งมอง


.....โยอิเตะ ทานร้านแบบนี้ตลอดเลยสินะ ก็บ้านเขารวยนี่เนอะ....
“เป็นอะไรไป ไม่อร่อยเหรอ”
“ปล่าวฮะ ไม่มีอะไร”

“เพื่อนคนนั้น สำคัญมากเหรอ ถึงต้องกลับตรงเวลา” อยู่ๆโยอิเตะก็ถามขึ้น
“อ๋อ สำคัญฮะ เป็นเพื่อน หนึ่งในสองที่ผมไว้ใจมากที่สุด”
“เรียนด้วยกันตั้งแต่มัธยมต้นแล้วล่ะฮะ”

“นายเนี่ย ดีจังนะ”
“หืม ดีอะไรฮะ”
“การมีเพื่อนที่ไว้ใจขนานนั้นน่ะ น่าดีใจไม่ใช่เหรอ”
“ก็ดีฮะ.......”

“โยอิเตะก็น่าจะมีเยอะไม่ใช่เหรอฮะ”
“หน้าฉันเหมือนมีเพื่อนเยอะงั้นเหรอ”

“ก็เห็นเพื่อนๆเขากรี๊ดโยอิเตะกันใหญ่
ใครๆก็อยากรู้จัก.........”

“ไม่มีใครอยากรู้จักฉันจิงๆหรอกนะ”
“ไม่หรอกต้องมีสิ”
“ไม่มี”
“มี”
“ไม่มี”
“มี”
“แล้วใครล่ะ ใครจะมาอยากรู้จักฉัน
ก็แค่เห็นว่าบ้านฉันมีฐานะก็เท่านั้น”

“ไม่จิง........มีสิ
“ไม่มี”
.........”มีอยู่นี่ไง”
“หาาา...”

........อุ๊บ หลุดปาก..........
“นายน่ะเหรอ”........
“ปะปล่าว เอ๊ย ไม่ใช่คือ”...........

โยอิเตะจ้องมิฮารุเขม็ง
“นายไม่อยากรู้จักฉันเลยเหรอ”
“ก็ผมรู้จักแล้วไงเนี่ย รู้จักแล้ว”............

“เอ้อ.....นั่นซีนะ”
“เอ้า กินๆเข้าไป เดียวเย็นหมด เสียดายของ”
เฮ้อ รอดตัวไป เกือบโดนจับได้แล้ว
“แล้วโยอิเตะไมไม่กินล่ะ”

“ฉันไม่ชอบของพวกนี้หรอก”
“อ่ะเหรอ แล้วชอบอะไรล่ะ”

“ฉันเหรอ........ลืมไปแล้วล่ะ”
“หา ลืมเหรอฮะ”
“อืม ลืมไปแล้ว”

“แล้วถ้าไม่ชอบ พาผมมาทำไมล่ะ”
“ก็คิดว่าเผื่อนายจะชอบ”

เผื่อผมจะชอบเหรอ......โยอิเตะคิดเรื่องผมด้วยเหรอ

“ทะ......ทำไมละ”

“ก็ถ้าชอบจะได้พามาบ่อยๆ”

“จะได้เจอนาย แล้วก็อยู่กับนายทุกวัน
ถึงแม้ว่าตัวมิฮารุเองจะบอกว่าเพื่อนมาบ้านทุกวันก็เถอะ
ฉันก็จะพานายมากับฉันให้ได้”

โยอิเตะอยากอยู่กับเรางั้นหรอ.....
โยอิเตะอยากเจอเรา.................

”อ๊ะ”....มิฮารุรู้สึกถึงอะไรอุ่นๆหยดมาจากดวงตา.........

“มิฮารุ..เป็นอะไรน่ะ”.....โยอิเตะรีบเดินอ้อมโต๊ะมาหามิฮารุทันที
มิฮารุรีบเอามือปาดน้ำตาตัวเอง..........
“ผม....ไม่เป็นไรหรอก แค่แสบๆตาเท่านั้นเองฮะ”

“ไม่เป็นไรแน่นะ”......

“นายคงอยากกลับบ้านสินะ
นี่ฉันคงพานายออกมาเกินเวลาซะแล้ว
จะรีบไปส่ง.......มาเถอะ”

โยอิเตะจ่ายเงินแล้วก็จูงมือมิฮารุเดินออกมาจากร้าน

.....โยอิเตะ ............. อย่าใจดีกับผมสิฮะ
ทำไมต้องทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นด้วยล่ะ.........
ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้ทำดีกับโยอิเตะเลย
อยู่ดีๆโยอิเตะก็หยุด.........

มองมาที่มิฮารุ สีหน้าจิงจัง

“นายอยากกลับบ้านมั้ย.........ตอนนี้น่ะ.......”

“หรือว่า.........”

“อยากอยู่กับฉัน...........”

ถามอะไรแบบนั้นน่ะ.......


“ผม...........”

“ขอให้นาย พูดในสิ่งที่ตรงกับหัวใจนะ
ฉันอยากจะรู้ แค่ตอนนี้ก็ได้ ต่อไปจะไม่พูดเลยฉันก็ไม่ว่า
ฉันแค่อยากรู้”

“ผม คือ.”........โยอิเตะยังไม่ได้ปล่อยมือจากมิฮารุ
และรอฟังคำตอบอยู่

เรา อยากไปไหนนะ
อยากกลับบ้าน หรืออยากอยู่กับคนๆนี้
คำตอบมันชัดแจ้งอยู่ในใจแล้ว แต่ถ้าพูดออกไปล่ะ

“ผม.......อยาก”

“อยู่กับโยอิเตะ”

เมื่อได้ฟังคำตอบดังนั้น โยอิเตะจึงให้มิฮารุขึ้นรถ

“ไปบ้านฉันก็แล้วกัน......”
“อ่ะ........บะ...บ้านโยอิเตะเหรอ”

ไอืม.....ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพอไปถึงนายก็โทรบอกที่บ้านละกันไ

บ้านของเขา เรา ได้ไปบ้านโยอิเตะเหรอเนี่ย

“เดี๋ยวก็ถึงแล้วล่ะ”

To be con

ติดตามต่อน้า


อ่านแล้วไม่ติชม โกดดด
เด๋วเค้าไม่มีกำลังใจเเต่งต่อออ

จะหายหน้าไปนานๆเลย

ฮื่มมม