[Fic]nabari no ou (หมายเลขนี้..รักที่เท่าไหร่) Part 1

ลำดับตอนที่ #5 : [Fic]หมายเลขนี้..รักที่เท่าไหร่ Part 5[YoiteXMiharu]...โยอิเตะ

Fiction
Nabari no ou
YoiteXMiharu
เรื่อง ... หมายเลขนี้...รักที่เท่าไร
โดย killua_fam


Part 5 โยอิเตะ

ตึกๆ...แต่กๆๆๆๆ...........
.........เดินคนเดียว แล้วทำไมมีสองเสียงฝีเท้าล่ะ............
ได้ยินดังนั้นมิฮารุจึงหันไปมองด้านหลัง

“รุ...เอ่อ............โยอิเตะ.........
ตามผมมาทำไม”
“ฉันไม่ได้ตามนาย ฉันก็เดินของฉันเรื่อยๆ”
“แล้วทำไมไม่กลับบ้านคุณล่ะ”

“ฉันยังไม่อยากกลับนี่...”
“แต่เมื่อกี้บอกว่าจะกลับ เดียวมืดไง”...........
“ตอนไหนล่ะ”.........
“ก็ตอน”.........
เอ่อ จะให้พูดได้ไงล่ะ ก็ตอนนั้นเขากำลังทำไม่ดีกับเรา.......
“หืมมม”...........โยอิเตะยิมน้อยๆ............รอยยิ้ม ที่มิฮารุไม่เคยเห็น
“แกล้งผมเหรอ”..........
“แกล้งอะไร ฉันก็ยิ้มเรื่อยเปื่อยของฉัน”
“เรื่อยเปื่อย.......ปกติไม่เคยเห็นคุณยิ้ม”........

โยอิเตะมองลึกเข้าไปในตาของมิฮารุ ขณะที่ตนเองก็เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
และหยุดอยู่ตรงหน้ามิฮารุ...........

“ฉันจะไปส่ง..........มิฮารุ”
เอาอีกแล้ว..เรียกชื่อเราอีกแล้ว..........แค่ถูกเรียกใจก็สั่นขนาดนี้.......
มิฮารุหลับตาลง และเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งก็ออกเดินนำ เพื่อกลับบ้าน...........

ทั้งคู่เดินมาโดยไม่มีใครพูดอะไรอีก.................
จนมาหยุดที่หน้าบ้านมิฮารุ................

“นี่บ้านนายสินะ”
“ไม่ใช่บ้านคุณหรอก กลับไปได้แล้ว”
“แต่ฉันหิว..........บ้านนายเป็นร้านอาหารนี่ “
“ร้านปิดแล้ว........นี่มันมืดแล้ว”...........
“อ้อ......งั้นวันหลังจะมารบกวนนะ”............
“ไม่ต้อง ผม.....ไม่อยากเจอคุณอีกแล้ว”...............

.......................................................................................................................
.............................................................................
....................................

แปล๊บบ........เจ็บ.........

ทั้งๆที่เราพูดเอง แต่เรากลับเจ็บเองงั้นเหรอ..................

“ยังไงก็ต้องเจอกัน.........ฉัน.....เป็นพี่รหัสนนาย...........
และ............
นาย............เป็นของฉัน...............”



“ผมไม่ใช่!!!!!!!!!”..........มิฮารุตะคอกกลับไปเสียงดัง
แล้ววิ่งเข้าบ้านทันที

นายเป็นของฉัน.........ถึงนายจะไม่อยากเป็น...............
แต่จะฉันไม่ยกนายให้ใครทั้งนั้น..........โรคุโจ มิฮารุ

หลังจากที่วิ่งเข้ามาในบ้านแล้ว
ทั้งคืน มิฮารุก็ไม่ได้ลงมาพบใคร เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง..........................

...........โยอิเตะ........เห็นผมเป็นสิ่งของเหรอฮะ.............
...........โยอิเตะแค่แกล้งผมเล่นใช่มั้ย.............................
..........พรุ่งนี้ถ้าเจอกัน โยอิเตะจะจำผมได้รึปล่าว...........
...........จะแกล้งผมอีกมั้ย...........

แล้วทำไม..........ผมต้องคิดถึงแต่โยอิเตะล่ะฮะ....... “..ฮือออ..”

โรคุโจ มิฮารุ กับวันแรกที่โรงเรียน เขาได้พบกับความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย....
ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่มหาวิทยาลัยของเขา....รุ่นพี่ที่เพิ่งพบกันครั้งแรก.....
ความเจ็บปวดต่างๆไหลเวียนไปทั่วร่างกาย

หนุ่มน้อยนอนคิดและร้องไห้ จนหลับไปโดยไม่รู้ตัว

เช้าวันรุ่งขึ้น

“ผมไปล่ะฮะ”
“จ้า........ระวังตัวน้า”
“ฮะ”
วันนี้ เราจะต้องเจอเขามั้ยนะ..............
“มิฮารุ หวัดดีจ๊ะ หืม ทำไมตาบวมยังงั้นล่ะ”
“ไรเมเหมือนกัน ตาบวมเชียว ฉันแค่นอนดึกน่ะ (โกหก) แล้วไรเมล่ะ”
“เมื่อวาน คุณกะอุมาบ้านล่ะ แล้วพี่เขาบอกว่าให้ไปดูกะอุให้หน่อย สงสัยทะเลาะกันอ่ะ
ฉันก็เลยเข้าไปดูให้ ฉันเห็นคุณกะอุเขาร้องไห้ใหญ่เลย ฉันก็ไปนั่งปลอบอยู่พักใหญ่ๆ
แล้วสุดท้ายพี่ก็เข้ามา กอดคุณกะอุแหละ อยู่ๆฉันก็ร้องไห้เลย....ก็เลยตาบวมอย่างงี้”

“อ๋ออ.......ฉันก็นึกว่าไรเมทะเลาะกับโคอิจิซะอีก”
“แหมๆมานินทากันแต่เช้าเชียวทั้งคู่”.........โคอิจิเดินโบกไม้โบกมือเข้ามา
“วันนี้นายมาช้ากว่าฉันนะโคอิจิ ต้องรับโทษ”
“โห ไรเมใจร้าย” โคอิจิทำหน้าหมาเหงา(อ๊ายน่ารัก)
“รับโทษเหรอไรเม ทำไมโคอิจิต้องรับโทษ” มิฮารุถามขึ้น
“ก็เมื่อวานเราสัญญากัน ว่าใครมาช้ากว่าต้องรับโทษ หนึ่งข้อ” ไรเมตอบ
“อ่อ............อื้ม “
“ฉันไปก่อนนะ” มิฮารุบอกลาเพื่อนๆ
“แล้วเย็นนี้ไปไหนป่าว มิฮารุ” โคอิจิถาม
“ไม่นี่ ไม่ได้ไป “
“อืมมๆๆแล้ววันนี้จะแวะไปบ้านนะ”
“อ้อ ได้สิ แล้วเจอกัน บาย”

“บาย” (สองเสียงประสาน)

“หวัดดีจ้ามิฮารุ” เรนะเพื่อนในคณะทัก
“อืม หวัดดี อาจารย์มาแล้วล่ะ”
“อ้อ...อื้ม”............
“เอ่อ แล้วโซล่ะ”
“วันนี้บอกว่าจะมาช้า............เค้าต้องช่วยงานที่บ้านน่ะ”
“อ่อ...งั้นเหรอ”...

“วันนี้เรามีเรียนกันสองคาบติดเลยนะจ๊ะ คาบแรก ครูจะต้องเรียกนักเรียนทุกคนที่หาพี่รหัสไม่เจอ
แล้วส่งให้พี่รหัส เดี๋ยวพี่เขาก็จะมาแล้วล่ะ
ส่วนคาบที่เหลือ เราจะมาเรียนกันจ๊ะ”
“
“เอ้าเดี๋ยวครูจะเรียกที่ละคนนะ
“คนแรก”...........................

เอ้อ.........โยอิเตะคงไม่แกล้งไม่มารายงานกับอาจารย์หรอกนะ

“อิซึจิ เรนะ”
“หืม เรนะ เธอเหรอ”
“อืมฉันเองล่ะเดี๋ยวมานะ”
“ค่าอาจารย์”.....................................

“ฉันล่ะเบื่อจิงๆเล๊ย นี่รู้มั้ยมิฮารุ พี่คนเมื่อวานอ่ะ ชั้นหาเขาเจอแล้วล่ะ”
“อ้าวแล้วทำไม”
“ก็พี่เขาดันติดเลขกลับหัวอ่ะดิ เลขของพี่เขาคือ 666
ฉันก็เลยต้องตามหาพี่ใหม่น่ะสิ แล้วฉันก็หาไม่เจอ”
“เอ้าพี่รหัสทุคนที่น้องหาไม่เจอ เข้ามาได้แล้วจ้า”

“น้องๆออกมาหาพี่แล้วออกไปข้างนอกจ๊ะ”
“เดี๋ยวมานะมิฮารุ”
“อืม”
“โรคุโจ .............โรคุโจ มิฮารุ”
“อ่ะ..ฮะ ผมเหรอ.....ก็ผมเจอแล้วนี่”
“อ๋อไม่ใช่จ๊ะ พี่เขาแค่มาหาเฉยๆ เข้ามาสิจ๊ะ โยอิเตะคุง”

“หา พี่โยอิเตะเหรอ” หึ่งๆๆๆ
เสียงเริ่มดังเหมือนผึ้งแตกรัง

“รุ่นพี่โยอิเตะเป็นพี่รหัสของโรคุโจคุงเหรอเนี่ย ดีจัง”
และเริ่มดังมากขึ้นเมื่อเขาเดินเข้ามา
“กรี๊ด รุ่นพี่ หล่อจังเลยค่ะ โฮกกก”

“เป็นคนที่สง่างามจิงจิ๊งงง
นั่นสิ น่าอิจฉาโรคุโจจังเลยเนอะ “
“อื้อออ”

“ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนั้นด้วยล่ะ” มิฮารุถามเพื่อนผู้หญิงข้างๆ
“ก็รุ่นพี่น่ะ เพอร์ฟคมาก
หน้าตาก็ดี เรียนก็เก่ง แถมบ้านรวย
เห็นว่าที่บ้านทำธุรกิจใหญ่โตเชียวล่ะ โรคุโจเนี่ย โชคดีจิงจิ๊งงง
โอ๊ยยย รุ่นพี่ขา มองมาทางนี้ค่า”

“ออกมาสิจ๊ะ โรคุโจ “
“อ่ะ............. ฮะ..... “

เมื่อทั้งคู่พบหน้ากัน..........

“ออกไปข้างนอกห้องดีกว่านะ”
“ฮะ”

เดินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“ไหนบอกนอกห้องไงฮะ”
“ก็นี่ไงข้างนอกห้อง”
“แต่นี่มันไกลเกินไป เดี๋ยวผมกลับไปเรียนไม่ทัน”
“ฉันไม่รบกวนนายนานหรอก ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะทำอะไรนายหรอก”

ตึกๆ ............... ตึกๆ.....ตึกๆๆๆๆ.............
พูดอะไรของเขานะ เรา..........ไม่ได้กลัวสักหน่อย

“มีอะไรล่ะฮะ”
“ฉันมีอะไรอยากถาม”

“นาย.........เคยมีความรู้สึกแบบนี้รึปล่าว”
...................ความรู้สึก...................
“แบบไหนล่ะฮะ”
“แบบที่ว่า”
“พออยู่ใกล้คนๆหนึ่งแล้วใจจะเต้นแรงมาก
อยากจะอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา
ต้องคิดถึงตลอดเวลา
แค่ได้เห็นก็อยากจะเข้าไปกอด ...................... อะไรประมาณนี้”
โยอิตะ........รู้สึกเหมือนกับที่เรารู้สึกกับเขาเเลย

“เคยสิฮะ...........
ผมเคยมี......ความรู้สึกแบบนั้น
มันทำให้ห้ามตัวเองไม่ได้ แม้จะไม่อยากทำ แต่ร่างกายมันก็เป็นไปเอง”

“บางที คุณก็อาจจะรู้สึกถึง................หัวใจของเขาอีกคนก็ได้นะฮะ
พออยู่ด้วยกันเรื่อยๆ อาจจะทำให้รู้จิตใจของคนๆนั้นฮะ”


“งั้นเหรอ.....ฉันว่า ฉันไม่รู้ใจเขาเลย”.....
“แล้วถามผมทำไม”.......
“แล้วนายจะให้ฉันไปถามใครล่ะ”
“เอ่อไม่รู้สิฮะ ผมว่าเรื่องนี้คุณน่าจะไปปรึกษาคนอื่นที่ไม่ใช่ผม
ถึงผมจะเคยรู้สึก แต่ผมจะลบมันทิ้ง หลังจากมันเกิดขึ้นมา
ผมไม่ต้องการมันเพราะมันจะทำให้ผมอ่อนแอ”

To be con

……………………………………………………………………………………………………

ติดตามต่อน้า

กรุณาติชมคับ