[Fic]nabari no ou (หมายเลขนี้..รักที่เท่าไหร่) Part 1

ลำดับตอนที่ #4 : [Fic]หมายเลขนี้..รักที่เท่าไหร่ Part 4[YoiteXMiharu]...ทั้งหมด18+

Part 4 ทั้งหมด

หลังจากนั้นโยอิเตะก็จับตัวร่างบางยกขึ้น
วางไว้บนตักตัวเอง หันหน้าเข้าหากัน...หลังจากนั้นก็ปลดกางเกงตัวเองเพียงเล็กน้อย
พอที่จะให้ส่วนที่ชี้ชันนั้นออกมา

"อะ...อย่า...ไม่ ..........ไม่นะ"
"ไม่เอานะ"...........เมื่อรู้ตัวว่าตนจะถูกทำอะไร ร่างบางก็รีบท้วงทันที
แต่คราวนี้เขาไม่มีแรงอีกแล้ว..ไม่มีแม้แต่แรงที่จะพยุงตัว

โยอิเตะเอาแขนมิฮารุคล้องไว้รอบคอตัวเอง
ส่วนมือของตัวเองนั้น...จับอยู่ที่สะโพกของร่างบางบีบเค้นเหมือนจะแกล้ง
"ทั้งหมดของนาย ฉันจะเก็บมันไว้คนเดียว".................
กระซิบที่ข้างหูคนตัวเล็ก
แล้วค่อยๆบังคับร่างกายร่างบางให้ทำตาม
ร่างบางรู้สึกว่าตัวเองถูกยกขึ้นแล้วค่อยๆวางลง
แต่ตอนที่ถูกวางลงนั้นเอง ก็รู้สึกถึงบางสิ่งจ่ออยู่ตรงทางเข้าด้านล่าง
บางสิ่งที่แข็งขืนและร้อนระอุ
"อ๊ะ"...
ร่างบางยกสะโพกขึ้นหนีสิ่งนั้นแต่กลับถูกมือของโยอิเตะบังคับให้ลงมา
"อะ...อ๊ะ.."
ร่างบางค่อยๆนั่งทับลงบนสิ่งนั้นและมันค่อยๆลุกล้ำเข้าสุ่ภายในร่างกาย
"อ๊าาาาาา...จะ....เจ็บ...อื้อออ"
ร่างบางหลับตามิด....ทั้งเจ็บทั้งกลัว...
แต่แล้วจนในที่สุดมิฮารุก็นั่นทับมันจนมิด
"ฮ๊าาาาา"
"อ่า...."
เสียงครางต่ำแสดงความพอใจของโยอิเตะทำให้มิฮารุใจเต้นไม่เป็นส่ำ
จากนั้นโดยทันที โยอิเตะก็บังคับจะให้มิฮารุขยับตัว
แต่...
"อย่านะ อย่าขยับนะโยอิเตะ.....ผมเจ็บ........ผะ.....ผมกลัว"

"อย่าเกรงนะ...ไม่เจ็บหรอก...........แล้วก็ไม่ต้องกลัวด้วย"
"ชั้นไม่ทำรุนแรงกับนายหรอก"(เหรอ แล้วที่ทำอยู่อ่ะ)
ไม่พูดปล่าวเขาก็จับตัวมิฮารุให้ขยับขึ้นลงช้าๆ
"เจ็บ...เจ็บฮะ โยอิ....เตะ.......................อึก........."
"อย่าเกรงนะมิฮารุ" .......จูบเบาๆที่หางตาของคนตัวเล็กเป็นเหมือนการปลอบโยน
แต่การกระทำข้างล่างมันต่างกัน รุนแรง.....และเร็ว

"อ่ะ......อ้าาาา....ผม....อ๊าาา............."
"โยอิเตะ...โยอิ..เตะ...ผม...อึกก..........."
"อ้าาาา..........อื้ออออ..."
เล็บมือของร่างบางจิกลงบนไหล่ของโยอิเตะเพราะความรู้สึกต้องการที่ห้ามไม่ได้
"ทนอีกหน่อยนะ...แฮ่กๆ..."
ร่างสูงพูดเมื่อตนเองกำลังจะถึงขีดสุด
มิฮารุขยับตัวขึ้นลงอยู่บนตักของโยอิเตะ........เจ็บปวด..เจ็บปวดไปหมดทุกอย่าง
ทำไมต้องรู้สืกแบบนี้...ไม่อยากรู้สึกแบบนี้.........กับใคร


"อ้าาาาา..........อ่ะ..อ๊าาา" มิฮารุครางดังลั่นกับความรู้สึกเจ็บปวด
ในที่สุดโยอิเตะก็กดมิฮารุลงบนแกนกลางลำตัวของตนอย่างรุนแรงเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนที่ของเหลวสีขุ่นจะฉีดเข้าไปในร่างกายของคนตัวเล็กและล้นทะลักออกมาหลังจากที่โยอิเตะถอนร่างกายออกมา.......................

..............................................................................................................
............................................................
............................

ร่างบางแทบจะไม่หลงเหลือสติอยู่กับตนเลย
ร่างสูงได้แต่นั่งเฉยๆมองคนที่เขาเพิ่งจะกระทำสิ่งที่ไม่น่าอภัยให้ลงไป
ร่างนั้นแทบจะเรียกได้ว่าเปลือย อกสั่นสะท้านจากอาการหอบเหนื่อย
ร่างการบอบบางซึ่งเหมือนจะแตกหักได้ทุกเวลา ดวงตาเลื่อนลอย นอนพิงอยู่กับต้นไม้

"ฉัน...ต้องไปแล้ว"...........โยอิเตะตั้งใจจะใส่เสื้อผ้าให้.........แต่...........
"เพี๊ยะ...!!!!!!!!...."
"ยะ....อย่ามาโดนตัวผม"......อึก..ขยับออกห่าง....กลัว..............
"ทำไม...ต้องทำแบบนี้"...
ร่างบางกอดเสื้อผ้าทั้งหมดเท่าที่จะคว้ามาได้ไว้แน่น...
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมาดังสายฝนที่เหมือนจะไม่มีวันหยุด
เสียงสะอื้นไห้ที่ฟังดูแล้วน่าเจ็บปวดยิ่งนัก................
ทำเอาคนตรงหน้าพูดอะไรไม่ออกเลย...
"มิฮา"...
"อย่าเรียก.....อย่ามาเรียก..........ชื่อของผม.......
คุณไม่มีสิทธิ์....ไม่มี........."

เงียบ..........................

"ฉันไม่ได้ตั้งใจ.............ฉันขอโทษ"
หึ..........นั่นสินะ...ไม่ได้ตั้งใจ..ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะไม่ได้ตั้งใจ.............

"ที่ทำไปก็แค่อยากเล่นสนุกกับร่างกายผมสินะ โยอิเตะน่ะ...ไม่เคยรู้สึกอะไรเลยใช่มั้ย
ก็ทำเฉยไปวันๆ แม้แต่จำก็ยังจำผมไม่ได้
คราวนี้จะบอกอีกรึปล่าว ไอเรื่องแปลกๆทั้งหลาย
ตอนแรกก็ให้มอง ให้หาอะไร...
คราวนี้จะให้ผมทำอะไรอีกล่ะ.......ผมทำได้ทั้งนั้นแหละ...
ก็ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรจะทำให้โยอิเตะอีกแล้ว..."

"ฮืออออ"...............
ร้องไห้...น้ำตา...มันไหลออกมาไม่ยอมหยุดเลย
เสียใจ กับทุกอย่างที่ได้ทำ ได้ยิน.........คนๆนี้..................
ความรู้สึกแบบนี้...............................

"ออกไป!!!!!!!!!!!!................ฮื่ออออ"
โยอิเตะมองคนตรงหน้า ด้วยสีหน้าที่ไม่อาจรับรู้ถึงความรู้สึกได้
ค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้เอื้อมมือไปวางลงบนบ่าของคนตัวเล็กที่ทำท่าจะหนีอีก
แต่เพราะความรู้สึกที่แตกต่างจากเมื่อครู่
....................โยอิเตะ.................
โยอิเตะค่อยๆก้มตัวลงแล้วจุมพิตเบาๆ ที่ริมฝีปากบางของมิฮารุ
จุมพิตเนิ่นนาน........ส่งผ่านความอบอุ่นจากปลายลิ้น.....แลกเปลี่ยนความหอมหวานของกันและกัน

เมื่อเห็นว่าร่างบางทนไม่ไหวแล้ว จึงค่อยๆถอนริมฝีปากออก
แล้วจุมพิตลงบนเลือกตาที่ยังปลืออยู่
หยิบเสื้อผ้าที่มิฮารุกอดอยู่ ค่อยๆสวมเสื้อผ้าให้จนเสร็จ....

"จะโกรธก็ได้.......ที่บอกว่าไม่ได้ตั้งใจ.........
ฉันขอโทด....."

เงียบ..........ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างบาง

ร่างบางกำลังจะยืนขึ้น
แต่ความรู้สึกเจ็บแปลบมันปวดขึ้นมาที่สะโพกทำเอาเซไปอยู่ที่อกโยอิเตะพอดีแป๊ะ
"ลุกไหวมั้ย".........
"ช่างผมเถอะ........ผมจะกลับบ้านแล้ว........."

"เดี๋ยวฉันไปส่ง............"
"ผมไม่รบกวนหรอกฮะ....ผมกลับเองได้......."
"แต่นาย..."
"ผมไหวฮะ ไม่เป็นไร" ดันตัวออกมาจากร่างสูง
.....ไม่เป็นไร.........แค่นี้..ไม่เป็นไรหรอก...........
"ไม่เป็นไรแล้วทำไมต้องร้องไห้........"

............น้ำตา มันไหลอกกมาอีกตั้งแต่เมื่อไหร่..............
"ผมไม่ได้ร้องเพราะรุ่นพี่ละกัน"
พูดจบก็ค่อยๆเดินกลับบ้านทันที
.......ร้อง.........เพราะเกลียดตัวเอง ที่เกิดความรู้สึกที่ไม่น่าอภัย........
ความรู้สึกที่ต้องตัดทิ้ง เพราะมันจะทำให้อ่อนแอ.......ความรู้สึกนี้..........
เราไม่อยากมี......................................................

To be con


...............................................................................................................

ติชมได้ เพื่อนๆๆๆๆพี่ๆน้องๆๆๆ

อ่านแล้วไม่ติชม โกดดด
เด๋วเค้าไม่มีกำลังใจเเต่งต่อออ