[Fic]nabari no ou (หมายเลขนี้..รักที่เท่าไหร่) Part 1

ลำดับตอนที่ #3 : [Fic]หมายเลขนี้..รักที่เท่าไหร่ Part 3[YoiteXMiharu]...ความรู้สึก

Fiction

Nabari no ou

YoiteXMiharu

เรื่อง ... หมายเลขนี้...รักที่เท่าไร

โดย killua_fam

Part 3   ความรู้สึก

กลางวันว้าแหว่ กลางคืนเหน็บหนาว ทุกวันแสนเศร้า

กลางคืนปวดร้าว  กลางวันสุดเหงา ใครรู้บ้างไหม

ทุกวันเจ็บปวด ทุกเดือนทนทุกข์ ทุกปีร้อนใจ

วันคืนหมุนเวียนทั้งเปลี่ยนและไป ไม่ย้อนกลับมา

มิฮารุเดินกลับบ้านด้วยใจที่สบสนและสมองที่คิดไม่ได้หยุด

"มิฮารุ๊ๆๆๆ".........

"เป็นไงมั่ง...วันนี้ของนายอ่ะ

ฉันกับโคอิจิไปหารุ่นพี่รหัสด้วยกันล่ะ

เหมือนเล่นปิดแอบเลยนะ"

"เจอพี่รึป่าวล่ะ" โคอจิถามบ้าง

"อืม"...

"มิฮารุ ดูซึมๆนะ" ไรเมทัก

"เหรอ ไม่นี่"

"เออนี่โคอิจิ" จ๊อกแจ๊กๆๆๆ

.....เราทำอะไรอยู่เนี่ย มัวคิดเรื่องรุ่นพี่โยอิเตะทำไมนะ.....

.....เรา เป็นอะไรไป.....

จ๊อกแจ๊กๆๆ..............................

"นี่ ชั้นกลับก่อนนะโคอิจิ ไรเม"

จ๊อกแจ๊กๆๆๆ

"เอ๊ะ!! โคจจี้(พูดเร็วมาก)!!!!มิฮารุหายไป  โดนลักพาตัวป่าวเนี่ย"  ไรเมโวย

"หายไปไหนเนี่ย โอ๊ะ ไปนู่นแล้ว" โคอิจิชี้ไปที่มิฮารุที่เดินหันหลัง โบกมือค้างไว้

"บ๊ายบายมิฮารุ ทั้งคู่ตะโกน"ไล่หลังไป

เรา..ตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างกับเมื่อก่อนเลยเหรอ...

ทั้งๆที่เราก็มีเพื่อนๆที่ไว้ใจได้

แต่ทำไม เรายังรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวอีกล่ะ

มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้.....

ขณะที่มิฮารุเองเดินคิดเรื่องต่างๆอยู่นั้น เค้าไม่ได้สังเกตเลยว่ามีคนเดินตามเขาอยู่

"เอ๊ะ...กระเป๋าล่ะ เฮ้อ....ลืมไว้ที่ไหนเนี่ย รึว่า".....ดาดฟ้าตึกนั่น...

มิฮารุรีบหันหลังวิ่งกลับไปยังมหาลัยทันที

..................................................................................................

..............................................................

.........................................

"เฮ้อ....ยังอยู่ นึกว่าจะหายซะแล้ว"

มิฮารุก้มลงเพื่อหยิบกระเป๋า แต่  "อ๊ะ"....

มีแขนยาวเข้ามากอดมิฮารุจากด้านหลัง มือหนึ่งกำลังดึงชายเสือมิฮารุออก

และอีกมือหนึ่งจับอยู่ที่คางมนของมิฮารุ

"ฮะ..รุ่นพี่โยอิเตะ.....จะทำอะไรฮะ..อ่ะ .. รุ่นพี่"

ขณะที่คนตัวเล็กกำลังถามและขัดขืน แต่โยอิเตะก็ไม่ได้เลิกการกระทำของตนเองเลยแม้แต่น้อย

แถมยังปลดกระดุมเสื้อของมิฮารุจนเหลือแค่เม็ดสุดท้าย

ร่างบางยังคงดิ้นไม่หยุด

จนโยอิเตะชักรำคาญจับร่างบางๆของมิฮารุหันหน้าเข้าหาตนแล้วก็ทำเช่นเดียวกับเมื่อตอนกลางวัน

จูบบบบบ...........

แต่ต่างกันเพียงคราวนี้มันรุนแรงกว่าครั้งก่อน โยอิเตะคนที่เฉยชาได้หายไปแล้ว

เหลือเพียงชายหนุ่มที่ตอนนี้มิฮารุเองก็ยังไม่รู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน

โยอิเตะที่ดูใจร้อนต่างกับปกติ

"อ่ะ...รุ่นพี่...." โยอิเตะสอดลิ้นร้อนเข้าไปไม่หยุด

หวังจ้วงชิงความหอมหวานภายในโพรงปากร้อนระอุนั้น

 ที่อ้ารับโดยไม่ขัดขืนแล้ว

..............ตึกๆๆๆๆ...อ่ะ....ไม่มีแรงแล้ว.......สู้ไม่ไหว....................

โยอิเตะเห็นท่าทีร่างบางจะไม่มีอากาศหายใจแล้วจึงค่อยๆถอนตัวออกมา

แต่ทันทีที่ถอนตัวออกมานั้น

ริมฝีปากที่เคยทาบกับริมฝีปากของมิฮารุนั้นก็ได้เลื่อนต่ำลงมา

ที่ซอกคอ...

"อ่าาาา.....อึก...อ่ะ.....................อืออออออ"

ตุ่มสีชมพูทั้งสองข้าง

"จ๊วบบ!!!!!......แผล็บบ"

โยอิเตะเลียตุ่มทั้งสองข้างจนชุ่ม..

ตอนนี้ร่างบางตัวสั่น หัวใจก็เต้นรุนแรง...

"รุ่นพี่!!!....อ่า...พะพอแล้วฮะ...........ระรุ่นพี่โยอิเตะ"

"เรียกโยอิเตะ"

"กะ..ก็...รุ่น............."

"บอกให้เรียกก็เรียก....!!!......."

"อ๊าาาาา....โยอิเตะ...ผะผมมม....อื้อออ.............."

โยอิเตะจับตัวร่างบางนั่งพิงกับต้นไม่ข้างๆ

แล้วซุกหน้าลงบนหน้าท้องแบนราบของร่างบางที่ตอนนี้มันแอ่นรับคนตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว

มืออีกข้างกำลังปลดตะขอและซิบกางเกง

ร่างบางที่รู้สึกถึงการกระทำของโยอิเตะจึงร้องท้วง

"ไม่ !!!! ......อย่านะ อะ..."

โยอิเตะแทบจะไม่ได้สนใจเสียงร้องประท้วงของร่างบางเลย

เขาปลดกางเกงแล้วร่นมั้นลงไปไว้ข้างล่าง และ......................

"อ๊าาาาาาาา..................อ่ะ...อะ....อึกกกกกก"

ร่างสูงด้านบนได้ครอบครองส่วนนั้นของร่างบางเอาไว้ทั้งหมด แล้วก็หยุดค้างไว้

เหมือนจะดูอาการของร่างบางว่าเป็นเช่นไร

แต่ดูเหมือนสติของร่างบางจะแทบไม่เหลือแล้ว จึงถอนริมฝีปากออกมา

แล้วจูบลงบนหน้าผากของคนตรงหน้า

.............ถ้าหลับไปก่อนก็แย่น่ะสิ...............

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง.......................

"นายต้องการฉันรึปล่าว" อยู่ๆโยอิเตะก็ถามขึ้น.....

ร่างบางที่อาการค้างอยู่ถึงกับเรียกสติกลับมาได้นิดหน่อย

"ผะผม....รุ่นพี่โยอิเตะ...." ........ถามอะไรแบบนั้นนะ.........

"บอกให้เรียกโยอิเตะ...แล้วตอบคำถามฉัน" โยอิเตะตัดบท

อยากจะบอกว่าตอนนี้มันต้องการแค่ไหน

แต่มือของคนตรงหน้าที่จับและเค้นอยู่ที่ตรงส่วนนั้นมันทำเอาพูดไม่ออก....

"ไม่ตอบเหรอ??"...ร่างสูงถามขณะที่จมูกฝังอยู่ตรงซอกคอขาว

"นี่จะมืดแล้วน้า..ถ้ามืดแล้ว..ฉันต้องไปทำธุระต่ออีก ไม่มีเวลาทำให้นะ"

........พูดเหมือนกับกำลังแกล้งกันงั้นแหละ........

"ผม...ผมม"

"ผมไม่ต้องการหรอก..คนอย่างโยอิเตะน่ะ...ผมไม่!!!"

"อุ๊บ!!!"

ปากถูกปิดลงอีกครั้ง...

"ตอนนี้ถึงจะบอกว่าไม่ต้องการ แต่ร่างการของนายน่ะ

มันกำลังเรียกร้องหาฉันอยู่ รู้มั้ย.."

มือเรียวค่อยๆลูบตรงส่วนนั้นจากเบา แล้วค่อยๆเร่งจังหวะขึ้น

จากมือ แล้วเปลี่ยนกลับมาเป็นโพรงปากอีกครั้ง

"อ๊ะ...อ๊าาา...."

"หะ...โยอิเตะ...."

เร็ว....เร็วขึ้น.....!!!!!!

โพรงปากร้อนเร่งจังหวะขึ้นไป เร็วขึ้น..และเร็วขึ้นอีก

ร่างบางตัวสั่นเกรงไปหมดทั้งตัว

"อ่ะ...อ๊ะ...อ้าาาาาาาาาาาาา"

ร้องครางเสียงดังก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นจะพุ่งออกมาเข้าสู่โพรงปากของโยอิเตะ

"แฮ่กๆๆ"...เสียงหอบเหนื่อยเหมือนจะขาดใจ..ของมิฮารุดังไปทั่วดาดฟ้า

แม้ความต้องการของมิฮารุจะถูกปลดปล่อยแล้ว แต่อีกคนหนึ่ง มันไม่ใช่

ความต้องการในตัวคนร่างสูงมันเพิ่มขึ้นตั้งแต่มิฮารุเรียกชื่อเขาห้วนๆแล้ว...................

To be con