คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Fic]หมายเลขนี้..รักที่เท่าไหร่ Part 2[YoiteXMiharu]...พี่รหัส...
Fiction
Nabari no ou
YoiteXMiharu
เรื่อง ... หมายเลขนี้...รักที่เท่าไร
โดย killua_fam
Part 2
มิฮารุแยกกับเพื่อนๆตรงไปยังชั้นล่างของตึกเรียน
“แล้วเราจะหาเจอมั้ยล่ะเนี่ย"
..........อ๊ะ...แปลก แปลกจัง ทำไมดูง่ายขนาดนี้ .......(ยืนคิด)
เขามองไปยังเบื้องหน้ารุ่นพี่แต่ละคน จะมีจุดเด่นที่ทำให้รู้ว่าเป็นปีสาม
..............ทีนี้คงง่ายขึ้นมั้ง...เฮ้อ...ชักเหนื่อยแล้วเรา...........
“นี่น้องชาย อ่ะปีหนึ่งสินะ “
“ฮะ...หรือว่าคุณ “
“ไม่ใช่ๆๆๆ ฉันไมใช่ปีสามหรอก”
ชายหนุ่มตัวสูงตรงหน้า ดูยังไงก็ไม่ใช่ปีสามแน่นอน
“แล้วคุณเป็นใคร”
“อ้อชั้นอยู่ปีหกแล้วล่ะ”
“ปีหก?”
“ใช่ชั้นเรียนหมอน่ะ”
“เธอชื่ออะไร”
“โรคุโจ มิฮารุ”
“ฉันชื่อ คุโมฮิโระ โทบาริ ดูแรนดอล”
เรียกพี่โทบาริก้อได้”
“ฮะ คุโมฮิโระซัง”
“อ้าว อะๆๆงั้นก้อได้”
“ว่าแต่นายได้หมายเลขอ่ะไรล่ะเนี่ย”
“เนี่ยอ่ะ”
“อ๊ะ...โหววว..โชคดีจัง 000”
“หืม”
“ก็มีพวกอยากตายหลายคนมากที่อยากได้เลขนี้แต่ก็อด
นายนี่สิ้นบุญเร็วดีเนอะ ฮ่าๆๆ”
“เอ่อผม ไปล่ะฮะ..”
“แหมล้อเล่นน่า มิฮารุคุงเนี่ยก็น่ารักตาสวยดีเหมือนกันนะ”
“ผมเป็นผู้ชายฮะ...ลาก่อน”
“เอ้า!!!
ไปซะแล้ว....
เอ…..จะว่าไป
เหมือนเห็นเจ้านั่นได้หมายเลขนั้นนี่หน่า
รึเราดูผิดน้า....
เจ้านู๋มิฮารุ จะโชคดีรึร้ายล่ะเนี่ย”
........................................................................................................
“เฮ้อ นานแล้วนะ เกือบบ่ายสองแล้ว ยังหาไม่เจอเลย”
.............สงสัยไม่เจอแล้วล่ะมั้ง ................
มิฮารุเดินล่องลอยไปเรื่อยๆ จนมาถึงตึกชั้นเดียวริมสระน้ำของมหาลัย
........หืม...มีต้นไม้บนดาดฟ้าตึกเนี่ยนะ ประหลาดแฮะ........
มีบันไดขึ้นไปด้วย...............
ไปดูหน่อยดีกว่า
“อึ๊บ!!! สูงเหมือนกันแฮะ”
“เฮ้อถึงซะที”
..........มีต้นไม่ตั้งสองต้นแน่ะ มีสวนด้วย น่านอนจัง..........
มิฮารุเดินเข้าไปเรื่อยๆจน อ๊ะ ห๊าาาาๆๆ
แย่แล้วเจ็บแน่เลย มิฮารุหลับตาปี๋ ตุ๊บ!!
................อ๊ะ...ทำไมไม่เจ็บเลย..............
“จะลุกได้รึยังล่ะฮ๊ะ!!!”
.........ฮะ...อ่ะ มีคนนอนอยู่ด้วยเหรอเนี่ย...........แล้วเสียงนี้............
“อ๊ะ!!รุ่นพี่ ที่เจอกันเมื่อเช้านี้นี่...........อยู่ปีสามด้วยนี่ฮะ”
“หืม..นายเป็นใคร”
ขณะที่มิฮารุกำลังจะตอบนั้นเอง
“ผะ...ผม โรคุโจ” .. อ๊ะอุ๊บ!!
ริมฝีปากของรุ่นพี่คนนั้นก็ปิดเสียงของร่างบางเอาไว้เอาไว้
นัยน์ตาของร่างบางนั้นเบิกกว้างกว่าทุกครั้งที่เคยเป็นมา และพยายามต่อต้านอย่างที่สุด
ลิ้นอุ่นค่อยๆเลาะเล็มริมฝีปากบางของคนร่างบางจนจนไม่มีแรงที่จะต่อต้านอีกต่อไป
หัวใจเต้นแรงมาก ร่างกายก็ขยับไม่ได้
แต่ดวงตายังคงเปิดอยู่ แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังทำให้สามารถมองเห็นคนตรงหน้าได้ว่า
สีหน้าของคนๆนนี้ เย็นชาเหลือเกิน
ร่างเล็กอ้าปากรับลิ้นร้อนทีส่งเข้ามาอย่างไม่รู้จักพอ มือเล็กเกาะอยู่ที่ชายเสื้อของรุ่นพี่
แม้จะนั่งอยู่ก็แทบจะทรงตัวไม่ไหว ตอนนี้ในหัวมันขาวโพลน คิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว..
รุ่นพี่คนนี้ทำไม......................
แฮ่กๆๆ......”ระ..รุ่นพี่ ยะ อย่าฮะ ผม”......อื้อ..ฮ่ะ.............
ร่างสูงซุกไซร้ทำลำคอขาวของร่างบางเพียงแค่เล็กน้อย แล้วก็ถอนตัวออกมา
เมื่อตั้งสติได้ก็ พยายามคาดคั้นชายรุ่นพี่
“ทำไมฮะรุ่นพี่ เพราะอะ” ..............
“เพราะนายนั่นแหละ ชักช้า ทั้งๆที่ฉันบอกไปแล้ว ไปซะ!!”...
“แต่ผม”... มิฮารุยังคงนั่งนิ่ง.............
ช้าอะไรกัน............บอกอะไรกัน
ทั้งทีไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด แต่กลับโดนไล่
ทั้งที่เคยเจอกันไม่นาน แต่ก็จำเราไม่ได้
ทั้งๆที่ทำกับเราแบบนั้น แต่ก็ไม่พูดอะไรเลย
“ทำไมกันล่ะ............รุ่นพี่”
“ฉันชื่อโยอิเตะ อยู่ปีสาม หมายเลข 000
เข้าใจรึยัง”
“อ่ะ.... อึ้ง...”
“เข้าใจก็ไปได้แล้ว”
มิฮารุยังคงนั่งนิ่ง....................อึ้งกับการกระทำ
และอึ้งที่สุดกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
..........คนๆนี้ ที่ตามหามาเกือบทั้งวัน
..........คนๆนี้ที่เค้าว่าๆจะนำโชคร้ายมา
..........คนๆนี้ คือ พี่รหัสของเรา!!!!!!!!!!!!!
“ระ..รุ่นพี่โยอิเตะฮะ...รุ่นพี่เป็นพี่รหัสของผม เหรอฮะ”
“ถ้านายไม่ไป ฉันไปเองก็ได้ น่ารำคาญ”
....................ชา........................
ร่างกายมันชาไปหมด สับสน และไม่เข้าใจ..........
โยอิเตะเดินไป ทิ้งไว้เพียงเศษกระดาษยับๆ ที่มีหมายเลข 000 เขียนเอาไว้
แต่ไม่ได้มีเพียงกระดาษเท่านั้นที่คนๆนี้ได้ทิ้งเอาไว้
เค้ายังทิ้งสิ่งที่มิฮารุเคยทิ้งไปแล้ว ความรู้สึกที่เคยทิ้งไป ที่ไม่ต้องการจากใครๆทั้งสิ้น
ความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้ หลังจากที่ประทับริมฝีปากนั้น
ทั้งๆที่เค้าไม่ได้ทำดีอะไรกับเราเลย
ไม่ได้พูดจาดีๆด้วย
ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม
ทำไมล่ะ....เท่านี้ก็ไม่น่าจะรู้สึกแล้วนี่...เพราะอะไร
สิ่งที่เราเรียกว่า ชะตากรรม เกลียวเชือกที่ยึดติดกัน ไม่มีทางใดที่จะเปลี่ยนหรือตัดมันขาดได้
หากไม่อยากให้เกิด ก็จงอย่าสร้าง
To be con
ติชมได้น้า
ความคิดเห็น