[Fic]nabari no ou (หมายเลขนี้..รักที่เท่าไหร่) Part 1

ลำดับตอนที่ #7 : [Fic]หมายเลขนี้..รักที่เท่าไหร่ Part 7[YoiteXMiharu]...ความรัก

Fiction
Nabari no ou
YoiteXMiharu
เรื่อง ... หมายเลขนี้...รักที่เท่าไร
โดย killua_fam


Part 7 ความรัก

“อ่ะ.........บ้านนี่มัน”
“โหหหหห”

บ้านของโยอิเตะนั้นถือได้ว่าเป็นบ้านที่ใหญ่โตอลังการมากที่สุดในย่านนี้(ย่านคนรวย)
ทั้งพื้นที่บ้านก็มากมาย.......นี่เขาอยู่ที่แบบนี้เลยเหรอเนี่ย
“ไม่ต้องห่วง ทุกคนใจดีมากเลย”


”คุณโยอิเตะกลับมาแล้วเหรอคะ อ้อ มีแขกมาด้วย”
“อืม”.....
“จะให้จัดห้องไหนดีคะคุณโยอิเตะ”
“ไม่ต้องหรอก”.....

“ค่ะ...คะ????????”
“ไม่เห็นเป็นไรนี่ เขานอนห้องเดียวกับฉันได้”

“อ่ะ...อะไรนะโยอิเตะจะ”.....ขณะที่มิฮารุกำลังจะถาม
“ตามมาสิมิฮารุ...........ที่ห้องฉัน” โยอิเตะก็ตอบก่อนแล้ว

“แล้วคุณจะทานอะไรมั้ยคะ ทานข้างล่างรึว่าจะเอา”.....

“เอาขึ้นมาให้ด้วยนะ..รบกวนหน่อย...”
“ไม่เป็นไรค่ะ.......เป็นหน้าที่ฉันอยู่แล้ว”

“มาสิมิฮารุ มองอะไรอยู่”

“แหม ก็บ้านโยอิเตะใหญ่จัง คนก็เยอะ”
“คนมมากก็มากเรื่องน่ะ”
ขณะที่พูดกันมิฮารุก็เดินตามโยอิเตะขึ้นไปบนห้อง

“นี่แหละห้องฉัน”..........
“โอวว....ใหญ่จังเลยนะ...”
“อยู่คนเดียวผมโดนฝีหลอกแหงเลย”
“แต่ก็ไม่ได้อยู่คนเดียวนี่”
“หืม”..... “ก็ฉันอยู่กับนายไง”......

“อ่ะ....อืมมม”

“อือ.....ฉันจะกินข้าวก่อน นายจะกินรึว่าอาบน้ำก่อนล่ะ” โยอิเตะถาม
“ผม...เอ่อไม่รู้สิ”......
“ไม่ต้องตื่นเต้นไปหรอก”
“ยังไม่ต้องทำอะไรก็ได้”
“อ้อ........ถ้างั้นผมโทรบอกที่บ้านก่อนละกัน”
“อืม โทรศัพท์อยู่บนโต๊ะน่ะ”
“รบกวนหน่อยนะฮะ”

ขณะที่คนตัวเล็กกำลังโทรศัพท์อยู่

โยอิเตะนั่งลงบนเตียงแล้วก็คอยเฝ้ามองตลอดเวลา


ทุกที่ๆนายไป.....ที่นายอยากอยู่
ทุกสิ่งที่นายชอบ...ที่นายอยากได้
ทุกสิ่งที่นายทำ...ที่นายอยากทำ
ฉันจะให้ทุกอย่าง........
แต่ขอฉันแค่อย่างเดียว......เรื่องเดียวเท่านั้น
ขอให้นาย...อยู่กับฉันแบบนี้ตลอดไปเถอะนะ

“แกร๊ก......เรียบร้อยแล้วล่ะ....ที่บ้านไม่ว่าอะไร...”
“แต่เพื่อนผมโวยวายนิดหน่อย...”

“ขอโทษทีนะ.......”
“ไม่ฮะ......ไม่ใช่ความผิดของโยอิเตะหรอก ผมเองต่างหากที่อยากมา”

ยิ้ม..........

.........โยอิเตะ......คุณยิ้มอีกแล้ว.......พอเถอะ.....อย่ายิ้มแบบนั้นเลย........

“ทำไมต้องหลบตาล่ะ”

“ผะ..ผม”

โยอิเตะขยับเข้าไปใกล้มิฮารุที่นั่งอยู่อีกฟากของตียง
เกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าออก
เผยให้เห็นใบหน้าอ่อนหวานน่ารัก ริมฝีปากบางสีชมพูน่าลิ้มรสอีกสักครั้ง

มิฮารุก็นั่งเกรงด้วยความเขินอาย...ทำอะไรไม่ถูกทุกครั้งที่ถูกมอง ถูกสัมผัส

ขณะที่ริมฝีปากค่อยๆเข้าใกล้กันนั้น

“อ้อ....ฉันลืมไปว่าเรากินข้าวกันแล้ว”
”เดียวฉันมานะมิฮารุ”
“แกร๊ก” ประตูห้องถูกเปิดและปิดลง

มิฮารุตกใจที่อยู่ดีๆยอิเตะก็ร้องขึ้นก็เลยทำอะไรไม่ถูกเหมือนเดิม

.......เมื่อกี้....เรากำลังจะจูบกันนี่ >////<
เรานี่ ทำอะไรเนี่ย.......ถ้าโยอิเตะเขาไม่ร้องขึ้นก่อนมีหวัง..โอ๊ยย....
ไม่อยากคิดเลยย........

อืมโยอิเตะไม่อยู่ งั้นเราขออาบน้ำก่อนละกัน...........

.............................ซ่าาา........................

ขณะที่มิฮารุอาบน้ำอยู่โยอิเตะก็กลับเข้ามาพอดี
หา...อาบน้ำแล้วเหรอ.......

....กะจะมาอาบสักหน่อย
รอก่อนก็ได้มั้ง.....

......มิฮารุอาบน้ำเส็ดแล้ว........

อ๊ะ แล้วเราไม่มีผ้าเช็ดตัวอ่ะ
ทำไงดี....โยอิเตะยังไม่มาหรอกมั้ง...ไม่ได้ยินสียงประตูห้องเลยนี่

ทางด้านโยอิเตะ
มิฮารุเนี่ยอาบน้ำนานจัง....พวกผู้ชายสำอางล่ะมั้งเนี่ย

แกร๊ก !!
เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดโยอิเตะจึงรีบเดินไปทันที
ด้วยความคิดที่ว่า คนตัวเล็กอาบเสร็จแล้ว

มิฮารุค่อยๆเปิดประตู เห็นว่าไม่มีเสียงอะไรจึงเปิดประตูห้องน้ำออกมา
โดยที่ไม่ได้ใส่อะไรเลย......

ทั้งคู่เดินมาเจอกันพอดี
แป๊ดดด ............. หน้าแดงทั้งคู่
“มะ มะ...มิฮารุ”

“ฮ้าาาา..โยอิเต”ะ มิฮารุอยู่ในอาการตะลึงตัวแข็งไปซะงั้น

“เอ้ยๆ”.......โยอิเตะรีบเอาผ้าเช็ดตัวอีกผืนของตนพันรอบต้วมิฮารุทันที
(จินตนาการเหมือนผู้หญิงห่มผ้าขนหนูผืนเดียว)

“นายทำบ้าอะไรเนี่ย”
“ก็ผะผมลืมผ้า”
“ละแล้วไม่นึกว่าโยอิเตะอยู่ในห้อง”

หมับ.......
มิฮารุถูกกอดไว้แน่น

“นายอย่าไปทำแบบนี้ที่บ้านคนอื่นนะ........
ถ้าเป็นคนอื่นนายอาจจะลอยไปอยู่บนเตียงแล้วรู้มั้ย”

“อ่ะ.....ผม..........ขอโทษ”
โยอิเตะคลายมิฮารุจากอ้อมกอด
“จูบเบาๆแก้มซ้ายและขวา”

เขิลลล....มิฮารุหน้าแดงอีกแล้วววว

“ไปแต่งตัวสิ.....ชุดของนาย ฉันเตียมไว้ให้แล้ว”
ชี้ไปที่เตียง
“อุปกรณ์ที่ใช้แต่งตัวก็ตรงนั้น”
โต๊ะเครื่องแป้งที่จัดป็นระเบียบมากที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา

“ตามสบายนะ แล้วอย่าเปิดห้องนะ”......
“เพราะฉันไม่ยอมให้ใครเข้ามาขณะที่ฉันไม่อยู่ในตัวห้อง
ยกเว้นนาย................”

“ผะผม เหรอฮะ”

“อืม.........”
พูดจบก็เข้าไปอาบน้ำ
ไม่นานโยอิเตะก็ออกมาเห็นมิฮารุกำลังไดร์ผมอยู่

จึงไปแต่งตัวตนก่อน

........ “อ้าว เสร็จแล้วหรอ”.......
“ฮะ.......อืม...ไม่ต้องถอดปลั๊กนะ
เดี๋ยวฉันใช้ไดร์ต่อ”

“อ่ะ.............ได้ฮะ”

มิฮารุเอง เมื่อแต่งตัวเสร็จก็เดินมานั่งที่ปลายเตียง

มองดูโยอิเตะ

โยอิเตะ ดูแข็งแรงกว่าที่คิดแฮะ
เห็นตัวผอมๆ แต่ก็หุ่นดีมากเลยนะเนี่ย

โยอิเตะเองรู้สึกได้ว่ามิฮารุมองตัวเองอยู่
แตก็ทำเป็นไม่สนใจ
เดินมาแล้วก็ใช้ไดร์เป่าผม

“อ๊”ะ...มิฮารุร้องขึ้น.......
“มีอะไร”.....โยอิเตะมองมิฮารุด้วยอาการสงสัย
“ปล่าวฮะ ปล่าว”

แหม ก็โยอิเตะใช้ไดรไม่เก่งเลยน่ะสิ เห็นแล้วก็ยิ้มออกมาน้อยๆ
เดินไปหาโยอิเตะ

“ให้ผมทำดีมั้ยฮะ... “
“หืม.........”
“ผมจะไดร์ผมให้ฮะ”
“อ่ะ.....จะดีเหรอ”..........
“ฮะ....ดีแน่นอน”

มิฮารุไดร์ผมให้โยอิเตะช้าๆ...ปลายนิ้มขยุ้มที่เส้นผมของโยอิเตะ

“ผมของโยอิเตะนุ่มจังฮะ”

“เหรอ.....ฉันว่าเฉยๆนะ......
ผมนายยังนุ่มกว่าอีก.....”
“หา...........โยอิเตะรู้ได้ไง”
“ฉันจับมากี่ครั้งแล้วล่ะ.....นายลองนึกดูสิ”

“นึกเหรอ”.(ทำท่านึก)..ก็มีตอนที่..เฮ้ยยย

“หน้าแดงเชียวนึกอะไรอยู่ล่ะ หึหึ........”
“หัวเราะแบบนั้นหมายความว่าไงฮะ”

“ปล่าวๆๆๆ.....ไม่มีอะไรแอบแฝง”

“ผมจะพยายามเชื่อ”
“เสร็จแล้วฮะ......”
“อ่ะ....เร็วจิง...ฉันที่ทำเองตั้งนานน่ะ........”
“ก็โยอิเตะใช้ไม่เป็นนี่ฮะ”
“ไม่เห็นต้องเป็น แค่เอามาจ่อๆก็พอแล้ว เดี๋ยวก็แห้ง”

“อ่าาา......เอางั้นก็ตามใจฮะ............”

“นี่นายประชดเหรอฮ๊ะ”
“ป่าวฮะ ป่าวสักหน่อยยย”

“นี่นายจะนอนเลยก็ได้นะ”
“นี่ยังไม่ดึกเลยนะฮะ”
“เอ่อ...ก็จิง........”
“งั้นนอนฟังเพลงกันนะ...........”
“เพลงเหรอ ก็ดีฮะ “
............ไม่ได้ฟังมานาน..........
โยอิเตะจัดการปฺดเครื่องเล่น แล้วล้มตัวลงนอนฟังอย่างสบายใจ
มิฮารุนั้นก็นั่งฟัง สบายๆ

ชื่อเพลง เพียงเธอ

“เธอคือคนที่ตามหา.. วันคืนเนิ่นนาน ที่เฝ้าคอย
จากวันที่ฉันได้พบเธอ คือวันที่หัวใจเริ่มนับหนึ่ง

เธออาจดูเย็นชา......จนฉันคิดว่า.......ไม่สามารถเปิดผ่านประตูหัวใจนั้นได้
จะมีอะไรบ้างไหม มี่สิ่งใดบ้างไหม
ที่จะมาเปิดใจดวงนั้น

*จะทำทุกๆอย่างเพื่อเธอ เพื่อเปิดให้ใจเธอนั้นมองมายังฉัน
ไม่ว่าต้องทำอะไร หรือต้องสูญเสียสิ่งใดก็ได้

**ได้โปรดมองที่ฉัน
หากทำได้ แม้จะกลายเป็นเธอที่แสนเย็นชาก็ยอม
เพียงวันนี้ มี่แค่เพียงสองเรา

**ได้โปรดมองที่ฉัน
หากมีกันและกัน ฉันยอมทุกอย่าง
แค่เพียงมีเธอ”

...................................................................................................................

“เพลงนี่เพราะเนอะ ว่ามั้ย”.....โยอิเตะถามมิฮารุ
“อึก.....ฮะ..ฮึก...พะเพราะมากฮะ..อึก...”
“มิฮารุ นายฟังเพลงแล้วต้องร้องไห้เลยเหรอ”....โยอิเตะลุกพรวดขึ้นมา

ไม่ไหวแล้ว..โยอิเตะ...........
ผมอยากจะบอกเหลือเกิน ความรู้สึกของผม
กับเพลงๆนั้น..........

“ไม่เป็นไรน้า..อย่าร้องเลยนะมิฮารุ” โยอิเตะปลอบเอามือลูบหัวเบาๆ
“โยอิเตะฮะ.......ได้โปรดฟังผมหน่อยได้มั๊ย
อึก...ฮืออ......”

“อ้าๆๆได้สิๆอย่าร้องๆ.........” โยอิเตะลุกลี้ลุกลนใหญ่เลย

“กอดผมอีกสักครั้งได้มั้ยฮะ
“อ่ะ...”
“กอดผมนานๆ......ผมอยากจะบอกคุณ”
โยอิเตะตอบรับคำขอโดยรั้งมิฮารุเข้ามาในอ้อมกอด

“ผม...รู้จักโยอิเตะได้แค่สองวันเท่านั้น
ผม..ไม่รู้ว่าควรพูดมั้ย แต่ถ้าไม่พูด ผมก็คงไม่กล้าไปเรื่อยๆ”

“ถ้าอยากจะพูดก็พูดเถอะ.........”
“อืม”.........มิฮารุนั่งเงียบอยู่นาน
โยอิเตะเองก็นั่งคิดว่า มิฮารุจะบอกอะไร
จะบอกว่า นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะให้เรากอด
มิฮารุไม่ได้อยากอยู่กับเราเลย..เขาอึดอัดที่ต้องอยู่กับเรา
จะเป็นแบบนี้รึปล่าว..........

ร่างสองร่างกอดกันแน่นขึ้น.........
เพราะอะไรก็ไม่รู้ ความรู้สึกที่อยากจะบอกมันลดหายไป
เหลือเพียงว่า อยากอยู่ในอ้อมกอดนี้นานๆ เท่าที่จะทำได้

“ถ้าไม่พูดตอนนี้จะเป็นไรมั๊ยฮะ โยอิเตะ....”
“หืม...ไม่เป็นไรหรอก..ไม่อยาก ก็ไม่ต้อง”
“แต่ว่า.........ผมอยากถาม”
“หืม...ว่าไงล่ะ”
“ทำไมโยอิเตะต้องถามเรื่องเมื่อเช้ากับผม”
“ทำไมน่ะเหรอ.........นายไม่รู้เหรอเนี่ย”
“มะ...ไม่รู้สิฮะ...ถามแปลกๆ”

“ที่ถามก็เพราะอยากให้รู้
บางที ทุกคนก็ไม่ได้รู้ตัวเสมอไป ว่าตนกำลังถูกรักนะ”

.........คำพูดนี้ คล้ายกับที่โซพูดเลยแฮะ.........

อ่ะ ปละ แปลว่า โยอิเตะรัก
อ่ะ...รักเรา..งะงั้นเหรอ

“โยอิเตะรัก...ผะ..”
“ฉันรักนายนะ มิฮารุ
รักนายตั้งแต่เห็นนายครั้งแรก”

“ครั้งแรกเหรอ”

“เมื่อสี่ปีก่อน..........ในหมู่บ้านหนึ่ง

ตอนที่นายกำลังวิ่งหนีผู้ใหญ่คนหนึ่ง
แล้วเพื่อนนายก็มาช่วยไว้ได้ทัน

ทั้งๆที่นายวิ่งหนีและกำลังถูกขู่
ฉันอยากจะเข้าไปหา แต่ทำไม่ได้
ก็เลยทำได้แค่เฝ้ามอง

จนสองปีก่อน บ้านฉันก็ย้ายมาที่นี่

แล้วมันก็บังเอิญมากที่นายได้มาเรียนที่นี่น่ะ

ฉันดีใจมากๆเลยนะ ดีใจจิงๆ”

“จิงเหรอ....”
“อืม.....”

”ผม ที่บอกว่าจะบอกเมื่อกี้ ก็เรื่องนี้แหละฮะ”
“เรื่องนี้เหรอ..”


“ฮะ...ก็...ผมเอง

ก็......รักโยอิเตะ....เหมือนกันฮะ.............”

“ขอบคุณนะฮะที่รักผม โยอิเตะ”

“นาย..รักฉันเหรอ มิฮารุ” โยอิเตะแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
“นายรู้มั้ยว่าฉันคิดมากเรื่องนายแครไหน ฉันคิดว่านายจะเกลียดฉันซะแล้ว”

“คำๆเดียวที่ฉันอยากได้ยินจากนาย ก็คือคำนี้.......คำว่ารัก
ขอบคุณมากที่รักฉันเช่นกัน”

น้ำตา มันไหลลงมาอีกแล้ว
แต่น้ำตานี้เป็นน้ำตาแห่งความปิติยินดี

คืนนั้นทั้งคืน ทั้งสองร่างก็ได้อยู่ด้วยกัน แอบอิงความอบอุ่นของร่างกาย
แบ่งปันลมหายใจของกันและกัน

แต่ความรัก ในทุกครั้ง
ไม่ได้มีแต่ความรักที่ยั่งยืนเพียงคนสองคน

คนเราจะรักและเข้าใจกันมากขึ้น มันต้องมีอุปสรรคที่ร้ายแรงรออยู่ 

To be con

…………………………………………………………………………………………………………….

หนุกป่าววว

แป่วๆๆไม่มีเสียงตอบรับเลยอ่า

หายไปไหนกันหมดอ่ะค๊าบบบบบ

ขอเสียงหน่อยยยย

อีกนานกว่าจะมาต่อ

อยากร้อง

เอากี่ตอนดีน้า.........

แต่งต่ออีกเท่าไหร่ดี

อิอิอิ

รักน้าโยอิเตะ มิฮารุ............

เลิฟๆๆๆ

เลิฟยูว คนอ่านนน(ถูกตบกระเด็น)อ๊ากกกกก