And we were then brought together - [ dramione ]

ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 14 : Numb to the bone

Chapter 14

Numb to the bone

     ' เฮอร์ไมโอนี่ นั่นอาจเป็นภารกิจลับก็ได้ใครจะรู้ กับเรื่องนี้ฉันคิดว่าเธอระเเวงมากเกินไปนะ '

     คำพูดของเเฮรี่วนเวียนอยู่ในหัวของเธอมาเป็นเเสนครั้งตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา นับตั้งเเต่วันนั้นที่เดรโกหายตัวออกไป เธอก็ไม่ได้พบเขาอีกเลย เขาไม่เเวะมาซื้อกาแฟอย่างทุกวัน หรือเเม้เเต่วันที่เปิดขายขนมเขาก็ไม่โผล่มา ความห่างเหินทำให้เธอรู้สึกโหวงเเปลกๆ 

     เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจอีกครั้ง เมื่อเผลอนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์วันนั้น หลังจากที่เดรโกหายวับไปในอากาศ เสียงโหวกเหวกโวยวายจากเเขกมาใหม่ก็ดังคับห้อง คำถามมากมายประเดประดังเข้ามาจนเลือกตอบไม่ถูก จนสุดท้ายก็จบลงที่เธอยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เเละพวกเขาก็ยอมกลับไป 

     เรื่องต่างๆทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกสับสน ทั้งเรื่องที่รอนโผล่มาวุ่นวายที่หน้าอพาร์ตเมนต์ เรื่องที่เดรโกได้รับภารกิจทั้งๆที่ไม่ได้ทำงานกับกระทรวง หรือจะเป็นสายตาเศร้าๆของเขา ที่ยังเด่นชัดในความทรงจำของเธอ เเต่ที่น่าเจ็บใจที่สุด คือการที่เธอรู้ตัวว่าช่างด่วนสรุป เเละคิดอะไรทึกทักไปเอง จนทำให้เขาต้องเสียใจ 

     ทั้งๆที่เธอเลือกที่จะเชื่อใจเขาเเท้ๆ สงสัยนักว่าทำไมตอนนั้นความเชื่อใจของเธอมันถึงได้เบาหวิวราวกับขนนก

     เฮอร์ไมโอนี่ฟุบลงกับโต๊ะกลมในโซนคาเฟ่ มันรู้สึกโครตเเย่ที่เธอเผลอเอาเดรโกในอดีตมาตัดสินเขา ทั้งๆที่ผ่านมาเขาก็สามารถพิสูจน์ให้เธอได้เห็นกับตาว่าเขาเปลี่ยนไปเเล้วจริงๆ  เสียงจ้อกเเจ้กของผู้คนในร้านไม่สามารถเรียกเฮอร์ไมโอนี่ให้กลับมาอยู่ที่ร้านได้เลย ตลอดหลายวันที่ผ่านมา เธอเอาเเต่คิดวนเวียนอยู่เเต่เรื่องในวันนั้น จนไม่เป็นอันทำงาน 

     ปัง! 

     เสียงตบโต๊ะดังปั้ง เรียกให้ผู้คนในร้านตกใจเเละหันมองต้นเสียง เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจสายตาหลากหลายคู่ที่จ้องมองเธอ เเววตาสีเฮเซลฉายเเววนำคาญปนหงุดหงิด ก่อนจะลุกขึ้นยืมเต็มความสูง คว้ากระเป๋าสะพาย เเละก้าวฉับๆออกไปจากร้าน ท่ามกลางความงงงวยของลูกค้าเเละพนักงานที่ไม่กล้าเอ่ยปากท้วงอะไรทั้งสิ้น

     ไม่ดีเเน่ ถ้าเธอต้องเอาเเต่จมอยู่กับความรู้สึกเเย่ๆเเบบนี้ ไปเคลียซะให้รู้เรื่องจะดีกว่า

.

.

.

.

     " ฉันมาพบ เดรโก มัลฟอย ค่ะ " 

     เสียงหวานเอ่ยกับพนักงานประชาสัมพันธ์หน้าสวยที่นั่งต้อนรับผู้คนด้วยใบหน้ายื้มเเบ้ม พนักงานสาวพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามกลับเสียงสุภาพ

     " ได้นัดเอาไว้รึเปล่าคะ " 

     " ไม่ค่ะ ไม่ได้นัด " คิ้วบางๆของเฮอร์ไมโอนี่ตกเล็กน้อย อย่างเริ่มรู้สึกผิดหวัง นึกโทษตัวเองอยู่ในใจ ที่ดันเผลอลืมไปได้ว่าคนที่ตามหาน่ะเป็นถึงคนดังควบตำเเหน่งเจ้าของบริษัท ใช่ว่าจะตามหาตัวกันง่ายๆ

     "อ่า ดิฉันจะลองติดต่อให้ก่อนเเล้วกันนะคะ "  พนักงานสาวที่สังเกตเห็นใบหน้าหงอยของเธอก็ใจอ่อน เดิมทีการเข้าพบท่านประธานก็ยากเเสนเข็ญ หากไม่ได้มีการนัดเเนะที่ชัดเจน นัดนั้นก็มักโดนปัดตกไปด้วยรอยยิ้มสวยๆของเธอ 

     เเต่จะทำยังไงได้ คนตรงหน้าเธอน่ะ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เชียวนะ หญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มโกลเด้นทรีโอ้ผู้โด่งดัง ตั้งเเต่วันที่เจ้าเเห่งศาสตร์มืดสิ้นชีพ เธอก็ตั้งปฏิญาณไว้เเล้วว่าหากมีอะไรที่เธอช่วยเหลือพวกเขาได้ เธอก็อยากทำให้เต็มที่เพื่อเป็นการตอบเเทน 

     " ต้องขอโทษด้วยนะคะ ท่านประธานไม่ได้เข้าที่ออฟฟิศวันนี้ ขอโทษในความไม่สะดวกนะคะ " หญิงสาววางสายจากโทรศัพท์ตั้งโต๊ะ ก่อนจะเอ่ยขอโทษอย่างสุภาพ

     " ขอบคุณนะคะ " เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเเหย เธอถอนใจเฮือกใหญ่ ความรู้สึกกลัดกลุ้มเริ่มเข้ามากัดกินหัวใจของเธออีกครั้ง

     " เอ่อ....คุณคะ....คุณเกรนเจอร์! " เสียงเรียกของพนักงานต้อนรับดังขึ้นด้านหลัง เฮอร์ไมโอนี่ตกใจเล็กน้อย ที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อของเธอจากคนแปลกหน้าบนโลกมักเกิ้ล ดวงตาสีเฮเซลเบิกกว้าง ก่อนจะหันไปสบตากับเจ้าของเสียงเรียกนั่น พนักงานสาวยังคงเเย้มยิ้มสวยให้เธออย่างพนักงานที่ถูกฝึกมาดี ก่อนจะเดินวนออกมาจากเคาท์เตอร์ต้อนรับเเละตรงมาหาเธอ

     " ดิฉันได้รับโทรศัพท์จากเลขาของท่านประธานค่ะ คุณเลขาบอกว่าท่านประธานทำธุระอยู่ที่บริษัทสาขาโลกเวทมนต์ หากว่าคุณต้องการเข้าพบ ลองไปติดต่อที่สาขานั้นดูนะคะ " พนักงานป้องปากกระซิบเสียงเบา ก่อนจะยิ้มให้เธออีกครั้ง เเละโค้งหัวเป็นเชิงกล่าวลา ทิ้งให้เฮอร์ไมโอนี่ยืนใจเต้นตุบตับอยู่กลางโถงต้อนรับ ทันทีที่เธอหลุดจากผวัง ร่างบางก็รีบจ้ำออกไปมองหาตรอกเล็กๆเเถวนั้นเพื่อหายตัวไปยังโลกเวทมนต์ทันที

.

.

.

.

     เสียงเดือดปุดๆจากหม้อต้มยา เป็นเพียงเสียงเดียวที่ดังขึ้นภายในห้องโถงสีทึม ซึ่งเต็มไปชั้นวางวัตถุดิบมากมายละลานตา มีทั้งของธรรมดาดาษดื่น ไปจนถึงวัตถุดิบหายากที่มีเพียงไม่กี่ชิ้นบนโลก ร่างสูงยืนเหม่อมองของเหลวในหม้อต้มยาขนาดกลางอย่างใจลอย กลิ่นหอมประหลาดคล้ายเปลือกไม้ลอยขึ้นเตะจมูก ชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย 

     เเต่ไม่ใช่สำหรับเขา ใจของเขาหนักอึ้งราวกับมีคนมาถ่วงหินก้อนโตไว้กลางใจ ภาพเหตุการณ์เมื่อสามวันที่เเล้วยังคงชัดเจนเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ใบหน้าสวยที่กำลังลังเลของเฮอร์ไมโอนี่เเปลงรูปกลายเป็นมีดเเทงใจเขาเป็นครั้งที่ร้อย ให้รู้สึกหงุดหงิดจนต้องส่งเสียงจิ๊ปาก พลางส่ายหัวอย่างหน่ายๆ

     เมื่อสีน้ำยาในหม้อเริ่มมีประกายเเสงสีเขียวเรือง เดรโกก็ได้ทีหลุดออกจากผวัง นิ้วเรียวไล่ดูส่วนผสมต่อไปที่จะต้องใส่ ก่อนที่มือผอมจะเอื้อมหยิบหนอนไหมเเห้งห้าตัวออกมาบดกับผงรากไม้จากเซอร์เบีย 

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

     " เข้ามา "

     เดรโกเอ่ยตอบให้เดเมียนเข้ามา คิ้วเรียวกระตุกเล็กน้อยด้วยความสงสัย เพราะเขาสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้ามาวุ่นวายขณะที่เขากำลังปรุงยา เเละถ้าหากว่าเดเมียนจำเป็นจะต้องเข้ามาขัดจังหวะ นั่นอาจหมายความว่ามีอะไรบางอย่างต้องรีบรายงาน

     " มีอะไร "

     " ... "

     " เงียบทำไม มีอะไรก็รีบพูดมา "

     " ... "

     " เดเมียน! "

     ร่างสูงในเชิ้ตดำขึ้นเสียง บ่งบอกอารมณ์หงุดหงิดที่เลขาเอาเเต่อ้ำอึ้งไม่ยอมพูด เดรโกละความสนใจจากหม้อต้มยา หันหลังกลับมามองคนกวนประสาทอย่างคาดโทษ 

     เมื่อเห็นใบหน้าของผู้ก่อกวนตาคมก็เบิกกว้าง ความรู้สึกตกใจเกิดขึ้นก่อนเเละตามด้วยอาการวูบวาบในช่องอก ภาพที่เขาเห็นไม่ใช่เลขาตัวโต เเต่กลับเป็นร่างบางของเฮอร์ไมโอนี่ ที่กำลังยืนกำสายสะพายกระเป๋าเเละมองเขาด้วยสายตาหวั่นใจ

     เดรโกเเอบกัดปากตัวเองอย่างประหม่ากับสายตาที่เฮอร์ไมโอนี่ส่งมาหา เขาสามารถสัมผัสอารมณ์อ่อนไหวที่อัดอั้นอยู่ในเเววตานั้นได้ชัดเจน ก้อนหินหนักในอกคล้ายกับค่อยๆถูกยกออกด้วยมือปริศนาเเละตามมาด้วยความรู้สึกดีที่กำลังเขย่าตัวเขาให้ระเบิดออกมาเป็นรอยยิ้ม

     เธอมาง้อ!

     เดรโกกำมือเเน่น เข้าใจคำว่าดีใจจนเนื้อเต้นจริงๆก็วันนี้ เขากลั้นยิ้มจนใบหน้าขาว จนดูคล้ายว่าเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิมในสายตาของอีกคน พาให้เฮอร์ไมโอนี่เผลอรู้สึกผิดมากขึ้นเป็นเท่าตัว เพราะคิดว่าโดนเดรโกโกรธเป็นจริงเป็นจังเข้าให้เเล้ว

     " น..นายกำลังปรุงน้ำยาสมานแผลหรอ " เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจเอ่ยปากทำลายบรรยากาศมึนตึง ก่อนจะก้าวเข้าไปชิดกับขอบเคาท์เตอร์ปรุงยา เดรโกเพียงพยักหน้าเบาๆด้วยสายตาเลิ่กลั่กอย่างคนทำตัวไม่ถูก ยิ่งเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินมาใกล้ๆ เขาก็รีบขยับตัวหลบ หัวใจดวงน้อยของเขาเต้นโครมครามจนปวดหนึบ รู้สึกเท้าของเขามันลอยขึ้นจากพื้นเเปลกๆ ทั้งๆที่มันก็ติดพื้นไม่ได้ลอยซักนิด ผิดกับอีกคน ที่เมื่อเห็นท่าทีถอยห่างของเขา หัวใจของเธอก็เหี่ยวฟีบคล้ายลูกโป่งถูกปล่อยลม 

     " ใส่หนอนไหมกับผงรากไม้เข้าสิ น้ำยากำลังจะเปลี่ยนสีเเล้ว " เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเบาหวิว ก่อนจะผละออกจากเคาท์เตอร์ปรุงยา เพื่อหลีกทางให้ร่างสูง เดรโกรีบคว้าถ้วยที่ใส่วัตถุดิบมาเทใส่หม้อปรุง ก่อนจะใช้ไม้พายคนไปทางขวาสิบทีตามสูตร เขาเเอบสะอึกไปกับท่าทางของเธอเเละน้ำเสียงที่เบาหวิวคล้ายคนหมดเเรง ใจหนึ่งรู้สึกเป็นห่วงร่างบางด้านหลัง เเต่อีกใจหนึ่งก็ยังรู้สึกเเย่จนหงุดหงิดขึ้นมา 

     ในขณะที่ความคิดสองฝั่งของเขากำลังตีกันในหัว เสียงสูดจมูกจากด้านหลังก็ทำให้เขาเกิดอาการชาไปถึงกระดูก เดรโกรีบหันหลังกลับไปหาเฮอร์ไมโอนี่ทันที เขาทันเห็นเธอยกมือขึ้นปาดน้ำตา ก่อนที่เธอจะก้มหน้างุดหนีสายตาของเขาเมื่อเห็นว่าเขามองมา เฮอร์ไมโอนี่เม้มปากอย่างหัวเสีย เมื่อรู้ตัวว่าไม่สามารถกลั้นน้ำตาเเละเสียงสะอื้นได้อีกต่อไป เธอยกมือขึ้นปิดหน้า เเละพยายามอดกลั้นความรู้สึกวูบโหวงที่เกิดขึ้นในอก เเต่ก็ไม่เป็นผล ยิ่งไม่อยากร้องน้ำตาของเธอก็ยิ่งไหล เเละยิ่งปลอบตัวเองเท่าไรความรู้สึกเเย่ก็กัดกินเธอมากขึ้นเท่านั้น

     " ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเเล้ว "

     เสียงนุ่มทุ้มมาพร้อมกับสัมผัสอบอุ่นจากมือใหญ่ ที่กำลังลูบหัวเธอเบาๆคล้ายกับปลอบใจเด็กน้อย ความนุ่มนวลนั้นกระตุ้นให้ความรู้สึกที่เธอพยายามกดมันไว้ พลันถูกปลดล็อคเเละกระจัดกระจายคล้ายผึ้งเเตกรัง น้ำตาอุ่นๆไหลอาบเเก้ม เเละเสียงสะอื้นของเธอก็ดังคับห้อง  ความรู้สึกผิดที่ด่วนสรุปเรื่องราว เเละโยนความไม่ไว้ใจของเธอใส่เขา กำลังพุ่งพล่านไปทั่วตัวเเละกัดกินร่างกายของเธอจนรู้สึกเว้าเเหว่งคล้ายพระจันทร์เสี้ยว 

     เดรโกไม่ปริปากเอ่ยอะไรออกมาอีก เขาเองก็รู้สึกไม่ดีนักที่ต้องมาเห็นเธอร้องไห้เเบบนี้ เเอบรู้สึกโกรธตัวเองเล็กน้อยที่ความเป็นเด็กของเขาเป็นส่วนหนึ่งให้เธอต้องมาเสียน้ำตา ในขณะที่มือของเขากำลังลูบไล้ไปตามเส้นผมนิ่ม ในหัวของเขาก็โทษตัวเองที่งี่เง่าไปพลาง หากเขาไม่เก็บมาคิดเล็กคิดน้อยเเต่เเรก หรือถ้าหากเขาคุยกับเธอให้ชัดเจนตั้งเเต่วันนั้น เธอก็คงไม่ต้องลำบากมาหาเขาถึงที่นี่ เธอคงไม่ต้องเสียน้ำตา เเละเเน่นอนว่าเราคงไม่ต้องมาทะเลาะกันเเบบนี้ เขาคงจะไปซื้อกาเเฟที่ร้านของเธอทุกเช้า รวมถึงเขาอาจจะได้ใช้เวลากับเธอเเม้จะเล็กน้อยก็ตาม เดรโกถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างหนักใจ 

     อ่า สามวันนี่มันนานเหมือนกันเเฮะ

.

.

.

.

     " เพราะเธอเลย! ยัยขี้เเย " 

     " ไม่ใช่ความผิดฉันซักหน่อย! "

     บทสนทนาเหน็บเเนมเกิดขึ้น ชายหญิงคู้เข่านั่งอยู่กับพื้นด้านหลังเคาท์เคอร์อย่างหมดสภาพ เเต่ถึงเเม้ว่าทั้งสองจะเหนื่อยหอบ ก็ไม่ได้ช่วยให้ทั้งคู่พูดคุยกันดีๆได้เลย สองสายตาหันมาสบกันด้วยความบังเอิญ ก่อนที่พวกเขาจะหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างกลั้นไม่อยู่ 

     ก่อนหน้านี้ ขณะที่เดรโกกำลังปลอบเฮอร์ไมโอนี่ให้หยุดร้อง กลุ่มควันสีเทากับกลิ่นเหม็นไหม้เเสบจมูก เกิดจากหม้อปรุงยาเเละลอยคลุ้งไปทั่วห้อง เดรโกตกใจรีบเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่เมื่อได้กลิ่นไหม้น้ำตากก็หยุดไหลทันที เเละรีบควักไม้กายสิมธิ์ออกมาจัดการกับหม้อปรุงยา ก่อนที่จะหันกลับมาช่วยเดรโกพัดควันทั้งหมดให้ออกจากห้องไป

     " เธอรู้มั้ยว่าน้ำยานั่นน่ะ ต้องใช้เวลาปรุงถึงสามวันเชียวนะ มันเกือบจะเสร็จเเล้วเชียว " เดรโกพูดขึ้น พลางเอนหัวพิงเคาท์เตอร์อย่างเหนื่อยอ่อน เขาขยี้ตาเล็กน้อยเมื่อรู้สึกตาเเห้งจากควันไฟ

     " ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้ทิ้งหม้อมาล่ะ " เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะน้อยๆเเละตอบกลับด้วยรอยยิ้ม 

     " เเล้วใครล่ะที่ร้องไห้โยเยจนฉันต้องทิ้งหม้อมาปลอบน่ะ " เดรโกยิ้มทะเล้น ก่อนจะล้อเลียนท่าทางร้องไห้ของเธอ

     " มัลฟอย! " เฮอร์ไมโอนี่ตวาดเเว้ด ก่อนจะหันไปทำท่าหยิกเข้าที่เอวสอบ เเต่เขาก็เอี้ยวตัวหลบด้วยอารมณ์ขัน

     " รู้สึกดีขึ้นรึยัง " เสียงทุ้มเอ่ยถาม พลางเหลือบมองเธอนิดๆ เฮอร์ไมโอนี่สาบานได้เลย ว่าในวินาทีที่เธอเคลื่อนสายตาไปสบกับเขา เเม้จะเป็นเพียงเเวบเดียวก็ตาม เธอเห็นสายตาห่วงใยภายในดวงตาสีซีดคู่นั้น เเละนั่นทำให้เธอถึงกับตัวชา ความร้อนค่อยๆเห่อขึ้นช้าๆอย่างน่าตกใจ เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าให้เขาเร็วๆ ก่อนจะค่อยๆพ่นลมหายใจออกเบาๆอย่างควบคุมสติ

     " อ่ะนี่ มันจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น " ไม่ทันให้เธอได้ตั้งสติดี เขาก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มน่าหวั่นไหวอีกครั้ง พร้อมกับยื่นเเท่งเทียนสีขาวอันสั้นๆที่มีร่องรอยการจุดใช้มาเเล้วให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่รับมันมาจากมือผอมด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ เธอรู้สึกตัวไม่ติดพื้นยังไงชอบกล เเถมยังรู้สึกวูบโหวงเหมือนมีอะไรบินวนไปมาอยู่ในท้องของเธอ ภายในอกของเธอมันคับเเน่นไปด้วยเสียงหัวใจเต้นตุบตับคล้ายกับจะระเบิด ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันกำลังทำให้เธอเเทบบ้า มันรู้สึกดีเเต่กลับทรมาน จนต้องกัดริมฝีปากอดกลั้นพวกมันเอาไว้

     " เกรนเจอร์? " เดรโกเรียกชื่อเธอเบาๆ ยิ่งทำให้เฮอร์ไมโอนี่รวนจนรู้สึกอยากจะกรี๊ดออกไปให้รู้เเล้วรู้รอด เเต่ก็ทำได้เเค่เพียงส่งยิ้มให้

     " อ้อ ขอบคุณมากนะ นายนี่น่ารักกับเขาก็เป็นนี่ " สิ้นเสียงหวาน เฮอร์ไมโอนี่เบิกตากว้างกัดปากตัวเองด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเสียงในความคิดของเธอจะหลุดปากออกไปด้วย เลยทำได้เเค่ยิ้มเเหยๆใส่เจ้าของเทียน 

     คำชมของเฮอร์ไมโอนี่ทำให้ใบหน้าขาวของเดรโกเลือดฝาดเป็นจ้ำบริเวณหน้าเเก้มลามไปถึงใบหู เขารีบลุกขึ้นยืนเเก้อาการเกร็งที่กำลังจะเเล่นไปทั่วทั้งตัว เเขนขาของเขาดูขยับยากเเละติดๆขัดๆจากอาการเขิน บรรยากาศระหว่างเธอกับเขามันเก้กังไปหมด จนเขาเเอบอารมณ์เสียที่ต้องมาเสียฟอร์มให้กับอีเเค่คำชมเล็กๆน้อยๆจากปากเธอ พลันสายตาคมเหลือบไปเห็นเชิงเทียนเล็กๆที่เขาใช้จุดเทียนกลิ่นโปรดของเขา จึงเอื้อมตัวไปหยิบ เเละโยนให้ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างขา ก่อนจะก้าวหนีไปตั้งหม้อปรุงยาเเละเริ่มเตรียมส่วนผสมขั้นเเรกอีกครั้ง

     เฮอร์ไมโอนี่มองเเผ่นหลังกว้างเงียบๆ ยกมือขึ้นตบอกเบาๆอย่างต้องการเตือนตัวเองว่าให้ใจเย็นไว้ เเละคว้าเชิงเทียนเล็กๆที่รับจากร่างสูงมาเสียบกับเทียนเล่มสั้นๆที่เขาให้มาก่อนหน้า

     " มันวิเศษยังไง " เฮอร์ไมโอนี่ถาม

     " มันไม่ได้วิเศษอะไร เพียงเเต่ฉันชอบกลิ่นมันเฉยๆ เธอก็รู้นี่ ว่าการปรุงยามันเครียดขนาดไหน " เดรโกเอ่ยเร็วๆโดยไม่หันมามอง เเละตั้งหน้าตั้งตาจัดเตรียมวัตถุดิบตามตำรา งานปรุงยาไม่ใช่งานสบายๆอย่างที่ใครหลายๆคนคิด มันทั้งเครียด น่าเบื่อ วัตถุดิบส่วนผสมก็เยอะ เเละวิธีทำก็ต้องเคร่งครัดตามสูตรของมัน หากพลาดเเม้เเต่วินาทีเดียว ยาหม้อนั้นก็อาจไม่สมบูรณ์เเละต้องเริ่มลงมือปรุงใหม่ทั้งหมด ด้วยเหตุนี้ในบางครั้งเขาก็ฆ่าเวลาด้วยการทำเทียนกลิ่นที่เขาชอบ เพื่อมาจุดใช้ในตอนที่เขาเริ่มไม่มีสมาธิ เเละมันได้ผล เขารู้สึกดีขึ้นทุกครั้งที่เขาได้กลิ่นมัน

     เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับ ก่อนจะยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาท่องคาถา เปลวไฟผุดขึ้นเเละไหวระริกที่ด้านปลาย ก่อนที่เธอจะใช้มันจ่อไปที่ไส้เทียน เมื่อเดรโกได้กลิ่นไหม้ของไส้เทียน รอยยิ้มบางๆก็ผุดขึ้นบนใบหน้าขาว เเละเมื่อความร้อนของเปลวไฟโลมเลียเนื้อเทียนหอมจนเริ่มละลาย ก็พลันเกิดกลิ่นหอมของเเอปเปิ้ลเขียวจางๆลอยขึ้นให้ทั้งสองได้กลิ่น

     " เเหวะ กลิ่นเหม็นชะมัด "

     " ให้ตายสิเกรนเจอร์! "

.

.

.

.

     " อะไรนะ? "

     " เอามันมา "

     " เป็นบ้าอะไรของนาย "

     " อย่าถามมากได้มั้ย รีบๆเอามันมาให้ฉันเร็วเข้า! " เดรโกขึ้นเสียงถลึงตาใส่เฮอร์ไมโอนี่จากเคาท์เตอร์ปรุงยา หลังจากที่สั่งให้เธอเดินมาหาวัตถุดิบสำคัญในบริเวณตู้ดอง

     " นายก็มาจับเองสิ ฉันไม่อยากมือเปื้อน " เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความหงุดหงิดผสมกับความไม่เข้าใจ กะอีเเค่ของดอง คงไม่ต้องถึงกับเรียกใช้ให้เธอมาหยิบให้ทั้งๆเขาเองก็ว่างอยู่หรอกนะ เเล้วที่น่าหงุดหงิดที่สุด คือเธอต้องพักการหนังสือมาหยิบของให้นี่สิ กำลังจะเข้าฉากไขคดีอยู่เเล้วเชียว!

     " เเต่เธอทำยาหม้อที่เเล้วไหม้นะ! " เดรโกเสียงเเข็ง เเละหันไปพะว้าพะวงกับสีของน้ำยาในหม้อ

     " เเล้วไหนที่คีบกับถาดรองล่ะ? " เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจ ก่อนจะเอ่ยถาม

     " ในสูตรบอกว่าห้ามใช้ที่คีบ รู้อย่างงี้เเล้วเธอยังจะอืดอาดอยู่มั้ย " เดรโกส่งสายตาค้อน พร้อมกับกรอกตาใส่เธอด้วยความเหนื่อยหน่าย 

     " โอ้ย ก็ได้ๆ ยาบ้าอะไรกันเนี่ย! " เฮอร์ไมโอนี่ตวาดกลับ ก่อนจะยกโถดองขากบมาที่เคาท์เตอร์ ทันทีที่มือบางหมุนเกลียวเปิดฝา กลิ่นน้ำยาดองสกัดจากดอกไม้ป่าก็หอมคละคลุ้งไปทั่วห้อง เมื่อได้กลิ่นน้ำยา เธอก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนใจ เพราะตามที่เรียนมานั้น หากวัตถุดิบใดถูกดองด้วยน้ำยาเฉพาะ นั่นเเปลว่าเป็นวัตถุดิบชั้นดี มีคุณภาพในการก่อเวทมนต์มาก เเละมักใช้ปรุงยาขั้นสูงเท่านั้น

     " เอาขาใหญ่ๆอันนั้น " เดรโกสั่งเสียงเข้ม

     " อันไหน " เฮอร์ไมโอนี่ถาม ก่อนจะเริ่มล้วงมือเข้าไปในโถดอง 

     " ขยับซ้าย อีกหน่อย อีก มากไป กลับมาทางขวา อ่าหะ ล้วงไปลึกอีกนิด " ร่างสูงออกคำสั่งด้วยเสียงเอื่อย เเละความอดทนของเฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มลดลงหลังจากพยายามล้วงหาอยู่นาน เเละในที่สุด เธอก็คว้าเอาขาใหญ่ๆขาหนึ่งขึ้นมาได้ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มน้อยๆอย่างภูมิใจ ในขณะที่กำลังจะยกถาดกลับไป เสียงเข้มก็เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน

     " ไม่ใช่ขานั้น ฉันต้องการขากบจากกรีซนะเกรนเจอร์ " เดรโกส่ายหัวพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

     " งั้นก็หยิบเองซะสิคะ! คุณชายมัลฟอย! " เส้นอารมณ์ของเธอขาดผึงหลังฟังคำเจ้ากี้เจ้าการของเขา เฮอร์ไมโอนี่หันกลับไปยกเอาโถดองนั่นเดินมาวางกระเเทกกับเคาท์เตอร์ปรุงยา เเต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นใบหน้าเหวอๆของคุณชาย เเละท่าทีผวาถอยหลังกรูติดกับเคาท์เตอร์ด้านหลัง

     " ยกมาทำไม! เอาออกไป! " เดรโกหน้าซีดปากสั่น ตวาดให้เฮอร์ไมโอนี่ยกถอยถอยไป เเละเมื่อเผลอเหลือบตามองโถดองขากบ เขาก็รีบหลับตาเบือนหน้าหนี

     " นายกลัวหรอ? " เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเสียงขัน เมื่อเห็นท่าทางผวาของร่างรูป เธอก็รู้ทันทีว่าเขาน่ะกลัวกบ นึกเสียดายที่เธอไม่ชอบถ่ายรูปนัก เพราะถ้าพกกล้องมาด้วยล่ะก็ วันนี้เธอคงได้ภาพไว้ขายยามขัดสนเป็นอัลบั้มเเน่ๆ คงเป็นภาพประวัติศาสตร์เชียวล่ะ ที่คนดังเเห่งสองโลกกำลังเสียฟอร์มให้กับขากบ

     " ขำอะไร! ไม่ได้กลัวซักหน่อย ฉันเเค่ไม่ชอบกลิ่นน้ำยาดองดอกไม้ป่าเท่านั้นเเหละ " เมื่อรู้ตัวว่าโดนจับไต๋ได้ เดรโกเบ้ปากยักไหล่ ก่อนที่ร่างสูงของเขาจะกลับมาเหยียดตรงเเละตีหน้าเรียบเฉยๆเช่นเดิม เเต่สายตาน่ะซิ ดันเสมองไปอีกทางซะงั้น 

     " ฉันไม่รู้หรอก ว่าขากบจากกรีซมันเป็นเเบบไหน ทางที่ดีนายควรจะเลือกมันเอง " เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเสียงเอื่อย พลางยกโถดองกลับไปที่เคาท์เตอร์วัตถุดิบ เเละหันมาส่งยิ้มบางๆให้เขา

     " เดเมียน! เข้ามาเลือกขากบที! " เดรโกถอนหายใจอย่างอึดอัด ก่อนจะตะโกนเรียกเลขาให้เข้ามาช่วย สิ้นเสียง เลขาตัวโตก็เปิดประตูเข้ามาทันที 

     " โอ๊ะ คุณเดเมียน " เฮอร์ไมโอนี่หลุดปากอุทาน เธอเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นใบหน้าเเละรุปร่างอันเป็นเอกลักษณ์ของเลขาที่ชื่อว่าเดเมียน เฮอร์ไมโอนี่ไม่คิดว่าโลกมันจะกลมได้ขนาดนี้ ลูกค้าประจำของเธอเป็นเลขาของเขางั้นหรอ น่าขนลุกเกินไปเเล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเธอทั้งสามคน พาให้เธอเผลอคิดไปว่าการเจอกันของเขากับเธอมันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆน่ะหรือ...

     ช่างมันเถอะ จะยังไงซะเธอก็จะเชื่อใจเขา เเละการทะเลาะกับเขามันมีผลกับเธอมากจนเธอเองยังไม่อยากจะเชื่อเลยล่ะ เธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก

     เดเมียนเมื่อเห็นเจ้าของร้านกาเเฟร้านโปรดอยู่กับเจ้านายลำพังเเละดูสนิทสนมก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เเต่เขาก็ทำเพียงเเค่ยิ้มให้ เเละรีบไปเลือกขากบให้เจ้านาย ที่ยืนหน้ามุ่ยเป็นเด็กโดนเเกล้ง

     เดรโกยืนกอดอกมองเลขากับเฮอร์ไมโอนี่สลับกันไปมา ก็ต้องเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ พร้อมเกิดอาการคันยุบยับในใจอย่างน่ารำคาญ ร่างสูงเขยิบถอยให้เดเมียนเอาถาดมาวางบนเคาท์เตอร์ พลางเหลือบมองเฮอร์ไมโอนี่ที่มองเดเมียนไม่วางตา เดรโกสะบัดหน้าหนี ก่อนจะส่งเสียงดังเฮอะ ให้อีกสองคนในห้องต้องหันมอง

     โอ้ ยัยเกรนเจอร์จะตกใจอะไรปานนั้น เเหม ไอ้เลขาหน้ายักษ์นี่ก็ยิ้มให้ยัยนั่นซะด้วย 

     ปัง

     ไม่ทันที่ใครจะได้เอ่ยถามเขา เสียงประตูห้องปรุงยาก็เปิดผั่วะ ส่งผลให้นายบ่าวดึงรีบไม้กายสิทธิ์ออกมา เเละชี้ไปที่เเขกผู้มาใหม่จากหน้าประตู 

     คิงส์ลี่ย์ ชักเคิลโบลต์!?

     เมื่อสองสายตาเห็นใบหน้าคุ้นเคยของผู้มาใหม่ก็เกิดอาการช็อค เดรโกพยายามส่งสัญญาณเตือนให้หุบปาก ส่วนเดเมียนก็รีบสาวเท้าเข้าหาเเขกทันที เเต่ดูเหมือนคิงส์ลี่ย์จะไม่รับรู้สัญญาณอะไรทั้งสิ้น พลันเเหกปากพูดเรื่องต้องห้ามออกมาทันที

     " คุณมัลฟอย! ผมอยากมาชื่นชมคุณด้วยตัวเอง คุณเก่งมาก! ผมคิดไว้เเล้วเชียว! คุณหาถ้วยฮัฟเฟิลพัฟมาคืนจนได้ ภารกิจคืบหน้าไปหน่อยนึงเเล้วนะ คุณมัลฟอย! " 

     " อะไรนะ? "

     ให้ตายสิเมอร์ลิน!

---------------------------------------------------

TALK TALK WITH nanypp_

     เเน่นอนค่ะ ว่าเดรกต้องปรุงยาใหม่เเละสู้กับขากบอีกรอบ เรื่องรุงรังขนาดนี้ เกินเวลาต้องใส่ขากบเเล้วเเน่ๆ 5555 

     กลับมาเเล้วค่าา คิดถึงกันมั้ยคะะะ 5555 หายไปนานก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะะ นานม๊ากกกกก สารภาพตรงนี้เลยนะคะว่าหายไปตามหาเเพชชั่นมา ขอบคุณที่ยังคงติดตามกันอยู่นะคะ ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังค่า วันนี้มาอัพดึกเชียว เลยเวลาที่กะมาหลายชั่วโมงเลยค่ะะ ตอนปั่นเสร็จคือปวดตาม๊าก ไม่ไหว อยากพัก เเต่พิมพ์เสร็จเเล้วมันก็ตื่นเต้นอ่ะเนอะ เลยขอพักซักเเปป เเล้วก็รีบเเวบมาลงให้เลยค่า

     วันนี้มีเรื่องอยากประชาสัมพันธ์สองเรื่องนะคะะ

     1. มีการทำโปรเจคประจำเรือค่ะะ ฮิ้วว ชื่อ dramione รายปักษ์ สามารถเข้าร่วมโปรเจคกันได้ทั้งสายผลิตเเละสายเสพเลยนะคะะ มาเล่นกันเยอะๆน๊าา สนใจมาติดตามกันได้ที่ twitter : @DramioneRaipak เเละ #เดรไมโอนี่รายปักษ์ นะคะะ

     2.เราเริ่มเเต่งฟิคสั้นค่ะะ คิดว่าจะมีอัพให้อ่านกันบ้างประปรายค่ะ เราเปิดเรื่องใหม่เป็นที่รวบรวมฟิคสั้นของเราไว้ค่ะ หากสนใจก็ไปติดตามกันได้นะคะะ ชื่อว่า My One Shot - [ Dramione ] นะคะะ

เข้ามาพูดคุยหรือให้กำลังใจเราได้ทางคอมเม้น เเละทาง twitter : nanypp_ หรือทางแท็กฟิค #bringtogetherDMHG นะคะะ สามารถเข้ามาให้กำลังใจ หรือพูดคุยเเละติชมได้ตลอดเลยน๊าาา เขาชอบบบบ ทำงานสายผลิตเรื่องเเรงซัพพอร์ตเป็นสิ่งสำคัญมากๆเลยค่ะะ รองจากโมเม้นเลยนะคะะ 55555

     ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ :)

TB