คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 10 : I'm throwing in my ships
" จะอยู่ก็อยู่ไปสิ ไล่ก็คงไม่กลับหรอกใช่มั้ยล่ะ
"
เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยตอบเสียงสูงด้วยท่าทางตื่นๆ
คำพูดบ้าบอของเดรโก ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับหายใจขัด
ดวงโตกลมสวยหลุกหลิกอย่างวางตัวไม่ถูก เเล้วไหนจะชอทเบรดที่จ่อหน้าเธออยู่อีกล่ะ
เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วเข้มอย่างคิดไม่ตก ก่อนจะผ่อนลมหายใจติดขัด
เเละยกมือขึ้นเบี่ยงมือผอมที่ถือขนม ให้ออกจากปากเธอ
" ก็ใช่ ฉันไม่ยอมกลับหรอก "
เดรโกเห็นท่าทีเงอะงะอย่างคนทำอะไรไม่ถูกของเฮอร์ไมโอนี่ก็ยกยิ้มร้าย
มือผอมที่ถูกปัดไปเมื่อครู่ ก็กลับไปจ่อขนมใกล้ริมฝีปากสวยนั่นอีกครั้ง
เฮอร์ไมโอนี่ที่เเอบหลบตามองพื้น ก็ต้องตกใจกับชิ้นขนมตรงหน้าอีกครั้ง
" เธอจะไม่รับคำขอโทษฉันหรอ เกรนเจอร์ "
เดรโกเอ่ยเสียงเย้าด้วยรอยยิ้มร้ายๆของเขา เฮอร์ไมโอนี่คว่ำปากใส่อย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเบี่ยงตัวเลี่ยงมือผอมนั่น เเละเดินหนีไป
เดรโกเห็นอย่างนั้นก็ฉีกยิ้มด้วยความคิดนึกสนุก
ขายาวของเขารีบก้าวตามร่างบางเเละนำไปบังทางเธอไว้
เฮอร์ไมโอนี่ชักสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะเดินหลบทางซ้าย เดรโกก็เขยิบก้าวตามไปบัง
เมื่อเธอขยับไปทางขวา เขาก็ยังตามมาขวางเธอเหมือนเดิม เฮอร์ไมโอนี่ตวัดสายตามองหน้าเขาอีกครั้ง
เธอยกมืออีกครั้งป้องจานขนมไว้กันหก ก่อนจะทำท่าออกวิ่งเพื่อจะหลบคนตรงหน้า
เเต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะร่างสูงของเดรโกตามมาขวางเธอได้ทัน
พร้อมกับรอยยิ้มกวนประสาทอย่างที่เขาชอบทำ
" เรื่องเเค่นั้นฉันไม่สนใจหรอกนะ! มัลฟอย! " เฮอร์ไมโอนี่ตวาดใส่เขาอยากเหลืออด
ใบหน้าสวยฉายชัดถึงความพอใจที่ถูกกวนประสาท
" ยกโทษให้ฉันนะ เกรนเจอร์ " ถึงเเม้อีกคนจะหงุดหงิดจนหูเเดง
เเต่รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อก็ยังไม่หายไป สกอตติชชอทเบรดถูกจ่อที่ริมฝีปากสวยอีกครั้ง
เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะเหอะใส่อย่างรำคาญ ก่อนจะคว้าขนมชิ้นเล็กนั่นมาจากมือผอม
เเละโยนเข้าปาก กัดขนมดังกรวบอย่างหงุดหงิด
เออ กินก็กิน!
เดรโกฉีกยิ้มกว้างเหมือนเห็นเฮอร์ไมโอนี่รับขนมในมือเขาไป
นานหลายปี ที่เขาไม่ได้เล่นอะไรเป็นเด็กเเบบนี้
ตลอดเวลาที่ผ่านมาชีวิตเขามีเเต่อะไรบ้าๆ อย่างที่คนปกติไม่เป็นกัน ไอ้ความสนุกสะใจอย่างเด็กๆเมื่อกี้
เขาเเทบจำไม่ได้เเล้วด้วยซ้ำ ว่าครั้งสุดท้ายที่เขามีน่ะ มันคือเมื่อไหร่
" เป็นไง อร่อยมั้ย "
เดรโกกอดอกพิงตัวกับชั้นหนังสือ เอียงคอถามถึงขนมในปากของเธอ
พลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี
" เค็มขี้มือจะเเย่! "
เฮอร์ไมโอนี่ตวาดอีกครั้ง ดวงตาสีเฮเซลตวัดมองเขาอย่างไม่หายอาการหงุดหงิด
ก่อนที่มือบางของเธอจะจกเข้าที่เอวของเดรโก นิ้วเรียวหยิกเข้าที่เนื้อไม่ยั้งเเรง จนเขาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
เเละพยายามดิ้นหลบ
" มันเจ็บนะเกรนเจอร์! "
เดรโกขมวดคิ้วตวาดกลับไปบ้าง พลางยกมือขึ้นลูบเอวสอบหยอยๆ
" ใครใช้ให้นายกวนประสาทฉันล่ะ!
ฉันเห็นนายเครียดหน้าเป็นลิงก็อุตส่าลงไปเอาน้ำเอาขนมมาให้ ไม่ต้องกินเเล้ว!
ฉันจะเอาไปทิ้งให้หมดเลย! " เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเสียงดังด้วยความรำคาญ ก่อนจะยกเเขนขึ้นเท้าเอว
"โถ เธอคงเหนื่อยเเลยสิ อยากให้ฉันป้อนชอทเบรดให้อีกชิ้นมั้ยล่ะ
" เดรโกเเกล้งทำสีหน้าเห็นใจใส่เฮอร์ไมโอนี่อย่างกวนประสาท
เขาคว้าจานเเก้วที่บรรจุของโปรดไว้ เเละทำท่าจะหยิบชอทเบรดขึ้นมาป้อนอย่างที่พูด
" มัลฟอย!! " เฮอร์ไมโอนี่ตวาดลั่นอย่างเหลืออดตามด้วยเสียงหัวเราะใสๆจากเดรโก
ร่างสูงกลับหลังหัน ออกตัววิ่งไปทางเบาะนั่งที่เขาเคยเห็นพร้อมกับจากขนมในมือ
ใบหน้าหล่อเปื้อนยิ้มดูสนุกสนานที่ได้เเกล้งเธอ เมื่อเหลือบมองด้านหลัง เสียงหัวเราะของเขาก็ยิ่งดังขึ้นอีก เมื่อเห็นร่างบางๆของเฮอร์ไมโอนี่วิ่งตามหลังมา พร้อมกับเสียงโวยวาย
อ่า อยู่กับเกรนเจอร์ก็สนุกดีเหมือนกันเเฮะ
.
.
.
.
" เกรนเจอร์ ฉันจะอ้วก "
เดรโกเอ่ยขึ้นเสียงอ่อยๆพลางยกมือปิดปาก
ขณะที่นั่งหมดท่าหอบเเฮ่กอยู่บนเบาะ ข้างๆกันนั้น เฮอร์ไมโอนี่ที่เเทบจะนอนเเผ่ไปกับเบาะอย่างหมดเเรงก็หัวเราะขึ้น
" เเหงสิ นายวิ่งไปกินไปนี่ "
ไม่น่าเชื่อว่าเขากับเธอจะทำอะไรเป็นเด็กเเบบนี้ด้วยกันได้ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆที่จะมาเล่นวิ่งไล่กันไปมา
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มขัน เมื่อนึกถึงตอนที่เขาเเละเธอไล่จับกัน หลบตรงนู้นโผล่ตรงนี้
เหมือนไม่รู้จักเหนื่อย เเต่สุดท้ายก็ต้องมาหมดสภาพใจเเทบขาดกันอยู่ตรงนี้
สกอตติชชอทเบรดที่เธอถือขึ้นมาก็หายลงไปในท้องของเดรโกหมดเเล้ว ตั้งเเต่ตอนที่วิ่งเล่นกัน เอาเถอะ เเม้ว่าเธอยังได้กินเเค่หนึ่งชิ้น เเต่ยังไงเธอก็ตั้งใจอบให้เขาเเทนคำขอบคุณอยู่เเล้ว
" หนังสือที่นายเลือกไว้ล่ะ? ไปไหนซะเเล้ว "
เฮอร์ไมโอนี่ยันตัวขึ้นนั่งดีๆ เเละยกช็อกโกเเลตร้อนของเธอขึ้นดื่มเเก้กระหาย
พลางเอ่ยถามถึงหนังสือในมือเดรโกก่อนหน้านี้
" ช่างหัวมันเถอะ ฉันเหนื่อย
เเล้วอีกอย่างมันก็ไม่ค่อยตรงกับที่ฉันอยากได้ด้วย " เดรโกส่ายหัว
ยกมือขึ้นปิดตาอย่างต้องการจะพัก อกกว้างยังคงกระเพื่อมเเรง
บ่งบอกถึงอาการเหนื่อยหอบที่ยังไม่หายดี เขายังจำได้ ว่าเขาเสียบมันมั่วๆไว้ที่ชั้นหนังสือตรงช่องทางเดินกลาง เเต่เขาก็ไม่มีอารมร์จะอ่านมันซะเเล้ว
" นายหาหนังสืออะไรกันเเน่ "
เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตามอง เธอมั่นใจว่าเธอเก็บสะสมหนังสือต่างๆ ไว้เเทบจะทุกหมวด
ถึงเเม้มันจะเป็นเพียงของสะสมเล็กน้อยก็ตาม เเต่มีหนังสือหมวดเดียวเท่านั้น ที่เธอไม่คิดจะสะสม นั่นก็..
" อ่า..หนังสือ..เกี่ยวกับศาสตร์มืด "
เดรโกเอ่ยขึ้นอย่างไม่มั่นใจนัก หัวใจเขาเหมือนถูกมือล่องหนเขย่า ดวงตาคมหลุบมองพื้นด้วยความประหม่า
สิ้นเสียงทุ้ม บรรยากาศรอบตัวที่เคยผ่อนคลาย กลับตึงเครียดขึ้นทันตา เฮอร์ไมโอนี่ชะงักค้าง เบิกตากว้างมองร่างสูงที่ไม่กล้าสบตาเธอ เธอไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองนักว่าสิ่งที่เธอได้ยินมันถูก เดรโกได้เเต่ก่นด่าตัวเองในใจ เขาควรจะรู้ ว่าเขาเชื่อใจใครไม่ได้ทั้งนั้น นี่เขาเป็นบ้าอะไร ได้เล่นได้สัมผัสความเป็นเด็กหน่อยเดียว ก็เผลอไว้ใจเกรนเจอร์จนพูดเรื่องอันตรายเเบบนี้ให้เธอรู้งั้นรึ ถ้าวันพรุ่งนี้เขาต้องล้มก็คงไม่เเปลกใจนัก เธออาจจะเอาไปบอกยัยริต้าก็ได้ ข่าวเด็ดซะขนาดนี้
น่าอายซะไม่มี
" นั่นนายจะไปไหน? " เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงตื่น
เมื่อเห็นร่างสูงลุกขึ้นยืนพรวด ใบหน้าหล่อกลับมาเรียบตึง เฉยชา
เเละเหยียดหยันเหมือนครั้งเเรกที่เจอกัน
เฮอร์ไมโอนี่ตกใจกับการเปลี่ยนเเปลงนั่นเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นยืนตาม
" กลับ " เดรโกพูดเสียงเรียบ
เขาปรายตามองเธอที่ยืนอยู่ข้างๆเพียงเเวบเดียวเท่านั้น ก่อนจะตั้งสมาธิเพื่อหายตัว เเต่ไม่ทันที่เขาจะหายไป เเรงกระตุกที่เเขนข้างซ้ายก็ฉุดเขาหลุดออกจากสมาธิ
" ไม่ได้! นายต้องคุยกับฉันก่อน! "
เสียงเเปดหลอดกระเเทกที่หูเขาอย่างจัง เดรโกขมวดคิ้วมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างไม่เข้าใจ
คุย? คุยอะไร?
" นั่งลงเดี๋ยวนี้เลย มัลฟอย เรามีเรื่องต้องคุยกัน! " นิ้วเรียวชี้ไปที่เบาะนั่งอย่างเป็นคำสั่ง เฮอร์ไมโอนี่หน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความไม่พอใจ จะมาวางระเบิดไว้เเล้วกลับเลยเเบบนี้ได้ไง ไอ้บ้า เดรโกขมวดคิ้วเเน่นยืนจ้องตาเเข่งกับร่างบางที่เอาเเต่ชี้ให้เขากลับไปนั่งที่เดิม เเขนเสื้อถูกมือบางจับไว้เเน่นอย่างไม่ยอมให้หนีไปไหน
ถ้าเขาหายตัวไปตอนนี้เธออาจจะไม่ทันตั้งตัวเเละเกิดอาการค้างครึ่งได้
ไม่ดี
หรือถ้าเขาจะสะบัดมือเธอออกเเละหายตัวไป เขาก็คงไม่กล้ามาเจอเธออีก
ไม่ดี!
สิ้นความคิด เดรโกถอนหายใจ ก่อนจะยอมเดินกลับไป
เขาทิ้งตัวลงที่เบาะนุ่มด้วยท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เมื่อเห็นว่าสูงยอมทำตามที่เธอบอก ก็รีบกลับไปนั่งที่เดิม
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ถามเรื่องที่สงสัยทันที
เพราะเธอมีคำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัว จนไม่รู้จะเลือกถามคำถามไหนก่อนดี พวกเขาทำได้เพียงนั่งมองพื้นเงียบๆ
เเละถูกกลืนด้วยบรรยากาศที่ค่อนข้างกระอักกนะอ่วน
ก็อก ก็อก
" สวัสดีค่ะ ดิฉันเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์
จะมาขอสัมภาษณ์คุณชายมัลฟอยค่ะ ไม่ทราบว่าอนุญาตรึเปล่าคะ? "
มือบางของเฮอร์ไมโอนี่เคาะที่โต๊ะไม้ตัวเล็ก เกิดเสียงเคาะทำลายความเงียบ เดรโกที่หันมองตามเสียง ก็ต้องพบกับใบหน้าสวยส่งยิ้มหวาน เฮอร์ไมโอนี่เเสดงท่าทางคล้ายกับยัยริต้า มาขอสัมภาษณ์เขา เเถมในมือยังมีปากกาขนนก เเละสมุดจดอีกด้วย ด้วยน้ำเสียงสดใส รอยยิ้มหวาน เเละท่าทางน่าเอ็นดูของเธอ มันสามารถทำลายบรรยากาศกระอักกระอ่วนน่าอึดอัดให้หายไปได้ในพริบตา
" ทำอะไรของเธอ "
รอยยิ้มจางๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเดรโกอย่างช่วยไม่ได้
เขายกเเขนขึ้นเท้าคางบนโต๊ะวางของตัวเล็ก
" เอาเป็นว่าอนุญาตนะคะ "
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มหวาน เเละพยักหน้าเอออกับตัวเอง เรียกรอยยิ้มของเดรโกให้กว้างขึ้นอีก เธอเเอบรู้สึกดีใจเล็กๆ ที่ทำให้ร่างสูงเริ่มยิ้มได้ เเละทำให้บรรยากาศรอบตัวของเขาพลอยผ่อนคลายไปด้วย
" แล้วเเต่เธอเถอะ " เดรโกเอ่ยเบาๆ อย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะส่ายหัวน้อยๆ เเละเเย้มรอยยิ้มเอ็นดู
เฮ้ นอกจากลูกชายเขา เขาก็ไม่เคยรู้สึกเอ็นดูใครมาก่อนเลยนะ
" ทำไมนาย เอ้ย
คุณชายมัลฟอยถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้คะ? ทั้งสุภาพ ทั้งเป็นผู้ใหญ่ เเละก็ยังดูสดใสขึ้นด้วย "
คำถามเเรกจากเฮอร์ไมโอนี่ทำให้เดรโกเลิกคิ้ว เพราะเธอไม่เอ่ยคำถามจี้จุดเขาทันทีที่มีโอกาส ด้วยวิธีของเธอ ถึงเเม้จะเป็นคำถามที่ค่อนข้างลึก เเต่เค้าก็สบายใจที่จะตอบ เฮอร์ไมโอนี่ทำให้เขารู้สีกประหลาดใจเเต่ก็ประทับใจอยู่ในที
" อาจจะเพราะว่าตอนเด็กๆ
ฉันเอาเเต่เต๊ะท่าทำเป็นเท่ หรือเอาเเต่ภูมิใจอะไรงี่เง่า พอโตขึ้น ฉันเลยคิดได้ว่าฉันพลาดอะไรไปหลายอย่างเลยล่ะ " เดรโกตอบคำถามด้วยรอยยิ้มจาง
" อย่างเช่น? " คิ้วเรียวสวยของเฮอร์ไมโอนี่เลิกขึ้นเล็กน้อยยอ่างต้องการคำขยายความ
" อย่างเช่น ฉันควรทำดีกับเธอ " เดรโกเอ่ยขึ้น
พร้อมรอยยิ้มร้ายเเละดวงตาที่เป็นประกาย เฮอร์ไมโอนี่ชะงักไปเล็กน้อย
รู้สึกมือไม้มันเกะกะอย่างประหลาด ก่อนจะขมวดคิ้วคาดโทษใส่ร่างสูง
" เเล้วกระเเสตอบรับเป็นยังไงบ้าง
หลังจากที่คุณปรับปรุงตัว " เฮอร์ไมโอนี่กลับมายิ้มเเย้งเเจ่มใสอีกครั้ง เมื่อต้องเเสดงบทบาท เรียกรอยยิ้มขันให้เดรโกได้ดีทีเดียว
" มันค่อนข้างจะดีทีเดียวครับ
ผมโชคดีที่ได้รับโอกาสจากทุกคน สื่อทุกเเขนงหันมาสนใจ ชื่อเสียงของผมกลับมาอีกครั้ง ในเเง่ดีน่ะนะ "
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ดูสนุกสนานกับบทบาทสมมุติ เขาเลยตัดสินเล่นตามน้ำเธอไปด้วย
ท้ายประโยค เดรโกเบาเสียงลงคล้ายกับกระซิบ เรียกเสียงหัวะเราะเบาๆให้เฮอร์ไมโอนี่อย่างรู้ความหมาย
มันเป็นความจริงที่ตลกร้าย เมื่อก่อน ไม่ว่าตระกูลมัลฟอยกระดิกตัวทำอะไร ก็มักจะเป็นข่าวในเเง่ที่ไม่ดีนัก
เเต่ในปัจจุบันมันเปลี่ยนไป เรื่องต่างๆที่เกี่ยวกับตระกูลมัลฟอยยังคงเป็นข่าวหน้าหนึ่งอยู่เสมอ เเละมักจะเป็นข่าวในเเง่ดีซะส่วนใหญ่
" เเล้วตอนนี้ธุรกิจของคุณเป็นยังไงบ้างคะ "
เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นอีกครั้ง พลางยกช็อกโกเเลตร้อนขึ้นจิบ
" ธุรกิจทุกอย่างของผมมันกำลังไปได้ดี อาจจะมีปัญหา เเต่ก็สามารถจัดการได้ ทั้งบริษัทยาเเละบริษัทเกี่ยวกับศาสตร์มืด " ดวงตาคมของเขาวาววับเมื่อพูดถึงศาสตร์มืด ถึงเเม้เฮอร์ไมโอนี่จะชวนคุยไปเรื่องอื่น เเต่เขาก็ไม่ลืมว่าสิ่งที่เธอต้องการถามเขาที่สุด คือการที่เขากลับไปยุ่งเกี่ยวกับศาสตร์มืดอีกครั้ง เดรโกจึงตัดตอนซะ เเละตัดสินใจที่จะเปิดเผยเรื่องราวด้านนี้ด้วยตัวเขาเอง
เฮอร์ไมโอนี่เบิกตากว้าง เธอได้เเเต่นิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน บริษัททำธุรกิจเกี่ยวกับศาสตร์มืด มันเกินความคาดหมายของเธอไปมาก ตอนเเรกเธอเเค่คิดว่าเขากลับไปสนใจด้านศาสตร์มืดเท่านั้น
" ใช่ครับ เบื้องหลังบริษัทยา
ผมเปิดบริษัทเกี่ยวกับศาสตร์มืดไปด้วยเรามีหน้าที่ หาเเละรวบรวมสิ่งของเกี่ยวกับศาสตร์มืด
เเละยังให้ความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับศาสตร์มืดด้วย " เดรโกที่เห็นเธอนิ่งไป ก็เข้าใจดี เเละตอบคำถามในใจของเธอได้ถูกเผง เขาคิดอยู่เเล้วว่าเฮอร์ไมโอนี่จะต้องตกใจกับความจริงในส่วนนี้
" มัลฟอย " เฮอร์ไมโอนี่ลืมสนิทเกี่ยวกับบทบาทสมมุติ เธอทำได้เเต่เอ่ยขึ้นเบาๆอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอไม่ปฏิเสธว่านี่คือสิ่งที่เธออยากรู้ เเละคำตอบที่เขาเอ่ย มันก็ชัดเจนในตัวเองว่าทำไมเขาถึงนั่งหาหนังสือเกี่ยวกับศาสตร์มืดอยู่นานสองนาน เเต่ใบหน้าเรียบตึงที่เเฝงอาการประหม่าของเดรโก ก็ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเขามากกินไป
" คุณคงอยากจะรู้ ว่าทำไมผมถึงกล้าที่จะทำธุรกิจมัน ผมต้องบอกก่อนเลย ว่าผมไม่ใช่คนดี เเม้ว่าผมจะเปลี่ยนตัวเองไปมากเเค่ไหน ผมก็ไม่มีทางเป็นคนดีที่หนึ่งได้หรอกครับ คุณเกรนเจอร์ " เดรโกยกมือขึ้นประสานไว้บนหน้าตัก การที่เขายอมเปิดเผยเรื่องนี้กับเธอ ไม่ได้หมายความว่าเขามั่นใจว่าเธอจะไม่เอาไปบอกใคร เเต่เขาเองก็อึดอัดกับการเก็บความลับนี้ไว้กับตัวเหลือเกิน เขาเเค่รู้สึกว่าเฮอร์ไมโอนี่อาจเป็นคนเดียวที่เขาสามารถไว้ใจได้ ถึงเเม้ว่าเขาจะต้องเสี่ยงด้วยอนาคตทั้งหมดของเขาก็ตาม
ยังไงซะ เขาก็ทำได้เเค่ภาวนา ขอให้เธอไม่เอาความลับนี้ไปบอกใคร
" บริษัทนี้ถูกตั้งขึ้นเพราะคำขอร้องจากพ่อของผมมันเป็นสิ่งเดียวที่สามารถยึดเหนี่ยวพ่อไว้ได้ เขาสามารถเปลี่ยนตัวเองได้ สามารถมำใจน่วมงามกับกระทรวงได้ เเต่ควาหลงไหลในศาสตร์มืดของเขา นั่นคือสิ่งเดียวที่เขาไม่สามารถทิ้งมันไปได้ เพื่อเขาที่เป็นครอบครัว เเม้ว่ามันจะเสี่ยง ผมก็ยอมทำ " เดรโกเอ่ยต่อด้วยเสียงเรียบ พลางยกโกโก้ขึ้นจิบ อึกเเรกจากโกโก้เเก้วเเรกที่เธอชงให้ดื่ม รสชาติหวาน หอม มัน เเละติดขมตอนท้ายไหลผ่านคอ หากในยามปกติ มันก็รสชาติดีเหมือนทุกครั้งหากเป็นฝีมือเธอ เเต่ในตอนนี้เขารู้สึกว่ามันเฝื่อนคอเขาเหลือเกิน
" ผมไม่ว่าคุณ หากคุณจะกลัวผม จะระเเวงผม เพราะการที่คนอย่างผมกลับไปยุ่งเกี่ยวกับมัน ย่อมไม่น่าไว้ใจ เเต่บางสิ่งบางอย่างเราไม่สามารถเปลี่ยนมันได้หรอก ถึงผมจะพยามเเทบตาย
เเต่ผมไม่มีทางเป็นคนดีตามที่ใครคาดหวังจะให้เป็นได้หรอก " เดรโกจ้องตาเฮอร์ไมโอนี่นิ่ง ดวงตาคมสีฟ้าซีดของเขาฉายเเววจริงจังที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นว่า เฮอร์ไมโอนี่ไม่กล้าเเม้เเต่จะกลืนน้ำลาย
เขาเพียงโยนเหรียญทองของเขาขึ้นฟ้า ออกหัวก็พัง ออกก้อยก็รอด เเละไม่มีทางรู้ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง
เขาเดิมพันกับเธอหมดหน้าตัก
อนาคตของเขาขึ้นอยู่กับเกรนเจอร์เเล้ว
" การที่นายยุ่งเกี่ยวกับศาสตร์มืด มันไม่ได้หมายความว่านายเป็นคนไม่ดีหรอกนะ ถ้าฉันเป็นนาย ฉันก็ทำ " เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจก่อนจะยิ้มให้เดรโก ที่นิ่งอึ้งไปหลังจากได้ยินที่เธอพูด
" นายเป็นคนดีกว่าที่นายคิด มัลฟอย "
เธอไม่มีอะไรเป็นหลักประกัน ว่าเขาจะเป็นคนดีอย่างที่เธอคิด เธอทำได้เพียงเเค่เชื่อว่าเขาเป็นอย่างนั้น กับเธอที่ไม่มีประโยชน์อะไรในชีวิตเขา เป็นเพียงเพื่อนร่วมรุ่นสมัยเรียนที่ฮอกวอตส์ เเละยังเป็นเพื่อนกับศัตรูตัวฉกาจ เขายังทำดีเเละเป็นสุภาพบุรษกับเธอ เเละเะฮสัมผัสได้ว่าเขาไม่ได้เเกล้งทำ
จะหาว่าเธอโดนเขาซื้อไปเเล้วก็ได้ เเต่มันจะผิดอะไร หากเธอจะเชื่อมั่นในตัวเขาที่ทำดีกับเธออยู่เสมอ เเม้จะไม่มีอะไรตอบเเทน
" ส่วนเรื่องนี้
ให้มันเป็นความลับระหว่างฉันกับนายเเล้วกัน ฉันสัญญาว่าจะไม่เอาไปบอกใคร "
เธอเพียงโยนเหรียญทองของเธอขึ้น ออกหัวก็พัง ออกก้อยก็รอด เเละเธอเดิมพันเขาด้วยความเชื่อทั้งหมดที่เธอมี
" เธอนี่น่าเหลือเชื่อจริงๆ เกรนเจอร์ "
เเละในที่สุด ผลออกมาว่าเหรียญทองของเขาออกก้อย
เขารอด
ทั้งสองส่งรอยยิ้มให้กันอย่างเข้าใจ บรรยากาศอบอุ่นค่อยๆโรยตัวโอบร่างของพวกเขาไว้ ต่างฝ่ายต่างทำลายกำเเพงหนาๆซึ่งกันเเละกัน ความเข้าใจ ความไว้ใจ ที่มีให้กันมันเพิ่มขึ้นสูงจนน่าประหลาด มันไม่ใช่ความหวั่นไหววาบหวิวที่เข้ามาอย่างฉาบฉวย เเต่มันกลายเป็นความรู้สึกดีๆที่ค่อยๆฝังลึกอยู่ในหัวใจของทั้งสองอย่างที่พวกเขาไม่ทันตั้งตัว เขาเเละเธอหัวเราะหยอกเย้า พูดคุยกันต่ออย่างออกรสออกชาติยาวไปจนตะวันลับฟ้า เเละเเยกย้ายกันไปด้วยหัวใจที่เต็มอิ่ม
------------------------------------------
TALK TALK WITH nannypp_
สวัสดีค่าา กลับมาเเล้วนะคะะ ตอนนี้เดรกับเฮอร์ก็อยู่ด้วยกันยาวๆอีกเเล้วนะคะะ ไม่มีอะไรมากเลย เเค่เชื่อใจกันมากขึ้นเท่านั้นเอง กิ้วววว
ถึงมันจะออกเรื่อยๆ เเต่เราชอบตอนนี้มาเลยค่ะะ เพราะเป็นตอนที่มีความหมายกับทั้งสองคนมากๆเลยนะคะะ เเฮปปี้ 5555
สุดท้ายก็สามารถเข้ามาร่วมพูดคุยเเละให้กำลังใจกันได้ทางคอมเม้น และ twitter : nanypp_ หรือทางแท็กฟิค #bringtogetherDMHG นะคะะ มาร่วมพูดคุยเเละเป็นกำลังใจเรากันนะคะะ กำลังใจของทุกคนสำคัญกับเรามาจริงๆนะคะะ ขอบคุณกำลังใจล้นหลามจากทุกคนเลยยยย ถ้าไม่มีกำลังใจจากทุกคนก็ไม่คิดว่าจะมาถึงจุดนี้จริงๆค่ะะ ขอบคุณจริงๆนะคะะ
ขอบคุณที่คลิกเข้ามาอ่านกันนะคะ :)
ความคิดเห็น