คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : No Blueberries (1)
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจ ก่อนจะแตะคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตู ทันทีที่กลอนประตูถูกปลดให้แง้มออก ก็เสียงครางกระเส่าเบาๆ เล็ดลอดออกมาจากรอยเล็กนั่น เฮอร์ไมโอนี่กำมือแน่น เล็บยาวจิกเข้าที่เนื้ออุ้งมือขาว หัวใจของเธอเต้นช้าเสียจนน่าใจหาย เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปอย่างเงียบๆ ภายในห้องพักถูกแบ่งสัดส่วนไว้อย่างดี มีโซนครัว โซนห้องน้ำ โซนห้องนั่งเล่น เเละถัดไปก็คงเป็นส่วนของห้องนอนที่ประตูบานเลื่อนไม่ได้ปิดสนิทดี
เสียงกระทบกระทั่งของสะโพก เสียงเฉอะแฉะของน้ำกาม เสียงครางทุ้มต่ำที่คุ้นหูดังเคล้าไปกับเสียงหวามของหญิงสาว ดังมาจากในส่วนห้องนอน เเม้จะไม่ดังมาก เเต่ก็ชัดเจนเต็มสองรูหูของเธอ เฮอร์ไมโอนี่เผลอกัดริมฝีปากที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกราคาเเพงอย่างอดกลั้น สายตาคมสวยกวาดตามองสภาพของห้องพักหรูคร่าวๆ ก็พอจะประมาณได้ว่ากิจกรรมเข้าจังหวะนั้นน่าจะเกิดขึ้นหลายครั้งหลายครา เเถมยังหลายที่เสียด้วย
เฮอร์ไมโอนี่เหลือบมองเสื้อผ้าคุ้นตาถูกถอดกองไว้กับพื้นไม่เป็นที่เป็นทางเพียงแวบเดียว ก่อนจะที่ขาวเรียวก้าวไปที่ห้องน้ำ พบว่าข้าวของบนอ่างล้างหน้ากระจัดกระจาย ส่วนพื้นกระเบื้องบริเวณอ่างอาบน้ำก็เปียกแฉะไปด้วยน้ำจากภายในอ่าง ข้าวของที่ทางโรงแรมจัดไว้ถูกปัดทิ้งระเกะระกะไปหมด เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหัวพลางถอนใจอีกรอบ
ร่างเพรียวเดินตรงมาทางห้องนั่งเล่นบ้าง ดวงตาสีเฮเซลมองกวาดไปทั้งห้อง ทั้งโต๊ะอ่างหนังสือที่เก้าอี้ถูกผลักล้มลง ไหนจะโซฟาเบดตัวโตที่หมอนอิงถูกเหวี่ยงไปคนละทิ้งละทาง เฮอร์ไมโอนี่เหลือบมองหมอนอิงใบหนึ่งที่อยู่ใกล้เท้า เธอก้มหยิบมันขึ้นมาถือไว้ ก่อนจะเริ่มก้าวเข้าใกล้ส่วนห้องนอน พลันเหลือบตาไปมองบริเวณโซฟา ก็พบกับคราบน้ำคาวประมาณหนึ่งเปรอะอยู่ในบนโซฟา ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังเข้ามาภายในอก เเต่เธอก็ยังคงสีหน้าเรียบเฉยพร้อมกับเบ้ปากหน่อยๆ เท่านั้น
โชคดีที่พื้นของห้องพักถูกปูด้วยพรม ทำให้ไม่เกิดเสียงกระทบของส้นสูงกับพื้นเเม้เเต่น้อย เฮอร์ไมโอนี่จึงเดินสำรวจห้องได้อย่างเงียบเฉียบเเละสามารถแทรกตัวเข้าไปในส่วนห้องนอนได้โดยที่เจ้าของห้องไม่รู้ตัว
ภาพสองหนุ่มสาวเคลื่อนรับกันอย่างเป็นจังหวะหนักหน่วงอยู่บนที่นอนคิงไซซ์ มาพร้อมกับเสียงครางหวานปนกับเสียงน้ำกามที่ดังกรอกหูเธอมานาน พาให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกอึดอัดเนื่องจากความรู้สึกหลากหลายย้อนขึ้นจุกคอหอย ร่างบางกำหมัดเเน่น ก่อนจะรวบรวมแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่เหวี่ยงหมอนอิงใส่ร่างสูงเต็มแรง
ปั้ก!
" เฮ้ย!/ว้าย! " เสียงร้องตกใจดังจากสองหนุ่มสาว กิจกรรมหวามหยุดชั่วขณะด้วยหมอนอิงที่เธอเหวี่ยงไปโดนหัวของคนข้างบนพอดิบพอดี คนด้านบนหยัดตัวขึ้นมองหมอนอิงที่ตกพื้นไป ก่อนจะหันกลับมาหาต้นทางด้วยสายตาฉุนเฉียว
" ถ้าฉันเป็นโจร คงต้องรอให้ปากกระบอกปืนจ่อขมับล่ะมั้งถึงจะรู้ตัว " เฮอร์ไมโอนี่กอดอกค่อนแคะเสียงเรียบ เเม้จริงๆ แล้วเธอแทบจะล้มทั้งยืน เมื่อสายตาดันเหลือบไปเห็นแกนกลางของพวกเขายังคงเชื่อมกันอยู่จากจังหวะขยับตัวของ 'เขา' เฮอร์ไมโอนี่รีบหันหน้าหนีเล็กน้อย รวบรวมสติ เเละหันไปกับสบสายตาคมอย่างเชือดเฉือน
" เข้ามาได้ไง " เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางถอนแก่นกลางออกจากร่องฉ่ำของคนใต้ร่างที่กำลังดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเป็นพัลวัน ทันทีที่เขาโบกมือเป็นสัญญาณไล่ หญิงสาวคนนั้นก็ออกไปทันทีอย่างรู้งาน เเต่เมื่อถึงคราวต้องเดินผ่านเฮอร์ไมโอนี่ สาวเจ้าก็ถึงกับตัวเย็นเฉียบรีบจ้ำออกไปไวกว่าเดิม อาจเพราะดวงตาสีเฮเซลน่าหลงใหลนั่น กำลังมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยันราวกับมองขยะเปียกสกปรกอย่างไรอย่างงั้น
'เดรโก มัลฟอย' ขยับตัวขึ้นนั่งพลางคว้าเอาผ้าขนหนูมาคลุมเจ้าน้องชายที่ยังไม่สงบไว้ เเต่มันก็แทบจะไม่ช่วยอะไรเลย เพราะเจ้านั่นก็ยังโด่ขึ้นมาชี้หน้าเธออยู่ดีเพียงเเต่อยู่ใต้ผ้า
" คิดว่าคนอย่างฉันจะเข้ามาไม่ได้หรอ? ...ถ้าไม่ใส่กางเกงก็เอาหมอนปิดเถอะ เห็นเเล้วอุจาดตา " เฮอร์ไมโอนี่ย้อนพลางเมินหน้าหนี ก่อนจะเอื้อมหยิบหมอนสีขาวใกล้ๆ มือเหวี่ยงไปให้ร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียง เดรโกยิ้มมุมปาก ก่อนจะยอมลุกขึ้นใส่ชุดคลุมอาบน้ำ และกลับไปนั่งที่ปลายเตียง
" เเล้วตกลงมาทำไม " เดรโกถามคำเดิมเสียงเรียบ เเม้เขาจะไม่ได้โมโหที่หล่อนย่องเข้าห้องมาขัดจังหวะเขา เเต่เขาจำเป็นต้องรู้เหตุผล ไม่งั้นเขาไม่ยอมแน่
" คุณพ่อมีเอกสารด่วนให้คุณเซ็น " เฮอร์ไมโอนี่เองก็หันกลับมาตอบเสียงเรียบเช่นกัน ก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารยื่นให้ร่างสูง เดรโกพ่นลมหายใจพร้อมกับเสยผมอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย เเต่ก็รับเอกสารไปอ่านแต่โดยดี ระหว่างที่รอเฮอร์ไมโอนี่ก็ไล้สายตาไปตามร่างกายกำยำของเขา เดรโกดูแลรักษาหุ่นของตัวเองก็เสมอ ทำให้รูปร่างของเขาเป็นสัดส่วนดีไม่มากไม่น้อยจนเกินไป มีกล้ามเนื้อพอให้เห็นลางๆ ไม่ชัดมากทำให้ดูเพรียวเเต่แข็งแรง จัดว่าเป็นอาหารตาชั้นเลิศของคนทั่วไป
" มองกันขนาดนี้ ไม่เข้ามาสิงซะเลยล่ะ " เสียงประชดของเขาเรียกสติเธอกลับมา เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบคำประชด เธอเพียงเเค่ปรายตามองนิ่งๆ เเละเดินเข้าไปรับแฟ้มเอกสาร
เเต่เเล้วเธอก็เสียหลัก เดรโกปล่อยมือจากแฟ้มเเละคว้าข้อมือเธอไว้ แรงดึงของเดรโกทำให้เธอเกือบล้มจนต้องใช้มือเท้ากับเตียง อยู่ในลักษณะกึ่งคร่อมกึ่งยืนที่หน้าตักของคนบนเตียง มือผอมเเต่แข็งแรงของเขากำแขนเธอไว้แน่น ท่าทางที่ล่อแหลมพาให้หัวใจของเธอกระตุกแรงจังหวะหนึ่ง ก่อนที่จะเต้นโครมคราม เมื่อเดรโกเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้จนริมฝีปากเกือบเเนบกัน
เฮอร์ไมโอนี่ผงะหนีด้วยอาการตกใจ ดวงตาสีฟ้าซีดทรงเสน่ห์มองปฏิกิริยาเธอด้วยสายตาแพรวพราว ริมฝีปากบางหยักยิ้มเย็น ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่พาให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องหน้าร้อนฉ่า
" ชุดนี้มันโป๊ไปรึเปล่านะ คุณภรรยา " เดรโกพูดเสียงนิ่งแต่แฝงอารมณ์หยอกไว้ในน้ำเสียง สายตาคมจับจ้องไปที่เนินอกขาวอวบที่โผล่พ้นชุดเดรสตัวเล็กของ 'ภรรยา' ออกมา เเละด้วยท่าทางที่เธอกำลังก้มคร่อมเขาอยู่กลายๆ แบบนี้ก็ทำให้เขาเห็นชัดเสียยิ่งกว่าชัด
" ตาบ้า! มองอะไรอยู่น่ะ! " เฮอร์ไมโอนี่ตวาดแว้ด พลันใช้มืออีกข้างผลักใบหน้าคมออก ใบหน้าของเธอร้อนฉ่าจนแยกไม่ออกว่าร้อนจากความอายหรือเพราะคำพูดของเขา เดรโกที่โดนผลักก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร แต่กลับรู้สึกชอบใจที่ได้เห็นใบหน้าเลือดฝาดของภรรยาซะงั้น เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเบาๆ สั้นๆ ก่อนที่เขาจะปล่อยมือจากแขนเล็ก
เมื่อแรงดึงที่แขนหายไป เฮอร์ไมโอนี่ก็รีบหยัดตัวลุกขึ้นยืน แต่ด้วยความที่พื้นทั้งหมดถูกปูด้วยพรม จึงทำให้ส้นเข็มแหลมปรี๊ดของรองเท้าที่เธอสวมไม่สามารถหยัดบนพื้นได้มั่นคงนัก ส่งผลให้เธอเกิดอาการเซไปข้างหลัง โชคดี ที่เดรโกไวพอจะคว้าเอวเธอไว้ ทำให้เธอไม่ล้มหงายไป
เพี๊ยะ!
" ปล่อย! " เมื่อเธอได้สติแและรู้สึกว่าทรงตัวได้แล้ว ก็ฟาดมือไปที่ต้นแขนขาวเสียงดังเพี๊ยะ เดรโกหัวเราะเบาๆ ก่อนจะปล่อยมือตามที่เธอบอก เมื่อเป็นอิสระ เฮอร์ไมโอนี่ก็ส่งสายตาค้อนไปหาร่างสูงแวบหนึ่ง ก่อนจะหันมาเช็คความเรียบร้อยของชุดเดรสสีดำตัวสั้นที่เธอสวม
" เฮอร์ไมโอนี่ อย่าใส่ชุดแบบนี้อีก " เสียงเรียบติดแหบน้อยๆ จากคนบนเตียงเอ่ยขึ้น ส่งผลให้เฮอร์ไมโอนี่ชะงัก เเละหันกลับไปมองเจ้าของเสียง
เดรโกนั่งเท้าแขนกับเตียงมองเธอตาไม่กะพริบ ดวงตาสีซีดนิ่งสงบเเต่ลึกๆ แล้วก็เต็มไปด้วยอารมณ์หวามไหว มันช่วยไม่ได้ที่เขาจะเกิดอารมณ์กับร่างกายของภรรยาตนเอง แถมกิจกรรมก่อนหน้านี้มันก็ยังไม่เสร็จดี จึงไม่แปลกที่เขาจะมีอารมณ์ง่ายกว่าปกติ เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในชุดเดรสสีดำสายเดี่ยวรัดรูปโชว์ให้เห็นหุ่นสวยๆ ของเธอ ทั้งหน้าอก เอว สะโพก ไหนจะขาเรียวยาว และเนินอกขาวอวบที่โผล่พ้นเดรสตัวเล็กนั่นออกมา เดรโกเผลอกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเมื่อภาพกิจกรรมรักระหว่างเขาและภรรยากำลังฉายขึ้นในหัวจากจินตนาการของเขา
" แต่งงานกันมา 3 ปีเเล้ว เรื่องเสื้อผ้า คุณเคยเห็นฉันทำตามคำสั่งของคุณด้วยหรอ "
ใช่ พวกเขาแต่งงานกันมา 3 ปีแล้ว เป็น 3 ปี ที่เธอได้ร่วมใช้นามสกุล 'มัลฟอย' กับเขา แต่อย่าได้คิดเชียวว่าการแต่งงานนี้มันเกิดขึ้นเพราะความรัก เพราะจริงๆ แล้วมันเป็นเรื่องของธุรกิจ หากบริษัทใหญ่สองบริษัทจับมือกันจะมีโซ่ตรวนอะไรเล่าที่ตรวนกันไว้ได้แน่นหนาเท่าส่งลูกของตัวเองมาสมานกันเป็นคำว่าครอบครัว
ครอบครัวปลอมๆ น่ะนะ
ในตอนแรกเธอยินดีที่จะแต่งเพื่อครอบครัว ส่วนเขาเองก็เช่นกัน เราสองคนเกือบจะลงรอยกันได้ เเต่ลองคิดดูสิคนไม่ได้รักกัน ไม่ได้มีความผูกพันกันแม้แต่เสี้ยวเล็บ มีเพียงนัดทานข้าวกันครั้งสองครั้งก่อนแต่งงาน นี่น่ะหรือคนที่จะอยู่ด้วยกันตลอด 24 ชั่วโมงแล้วจะรอด ซึ่งมันนับตั้งเเต่นั้นนั่นแหละที่ความสัมพันธ์ประหลาดๆ ของพวกเขาถึงได้เริ่มต้นขึ้น
" อืม ก็จริง...แต่ผมหวง " เดรโกตอบเสียงเข้ม พร้อมกับมองไล้ไปตามสัดส่วนของเธอตาไม่กะพริบ เขาใช้สายตาคมๆ นั่นเพ่งไปที่ที่ค่อนข้างน่าหวาดเสียวหากคนสวมไม่ระวัง ถือเป็นการบอกกลายๆ ว่าบริเวณนั้นเป็นบริเวณที่เขาค่อนข้างไม่พอใจ
" ไร้สาระน่ะ จะให้เก็บไว้ให้คุณดูคนเดียวได้ยังไง กลับล่ะ " เฮอร์ไมโอนี่เห็นกิริยาของเดรโกก็ยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะตอบทิ้งท้าย เเละเดินหันหลังออกไปทันไป
เดรโกที่มองตามหลังเธอไปจนลับสายตาก็ต้องถอดถอนใจ พลางยกมือขึ้นขยี้ผมสีบลอนด์สว่างเบาๆ เป็นการคลายอารมณ์หงุดหงิดกับความดื้อของภรรยาตัวเอง เขามองไปรอบๆ ห้องอย่างเหม่อลอย ก่อนจะลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครสักคนเพื่อปรึกษาเรื่องที่ต้องทำต่อจากเอกสารเมื่อครู่
.
.
.
.
ทันทีที่ขึ้นรถ เฮอร์ไมโอนี่ก็ฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยอย่างอ่อนแรง ใบหน้าสวยยังไม่คลายความเห่อร้อน เสียงทุ้มเข้มยังคงก้องอยู่ในหูไม่หายไปไหน เเม้หัวใจจะเต้นแรง เเต่อาการเจ็บแปลบก็ยังคงหลงเหลืออยู่เช่นกัน น่าอึดอัดเหลือเกิน ไอ้ความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ ไม่สุดซักทางที่เกิดจากความสัมพันธ์ไม่ชัดเจนนี่
ภาพสองร่างกอดก่ายกันบนเตียงยังคงติดตาพาให้ปวดใจ เเต่เสียงของเขา ที่เรียกเธอว่า 'คุณภรรยา' หรือจะเป็นตอนที่บอกว่า 'หวง' นั่นก็ทำให้เธอรู้สึกดีได้อย่างประหลาด เฮอร์ไมโอนี่หลับตาลงอย่างเหนื่อยหน่าย แต่เมื่อตามองไม่เห็นสมองก็เริ่มทำงานแทน เมื่อๆ ภาพกิจกรรมเข้าจังหวะหายไป ก็พลันกลายเป็นภาพสามีตัวดีซะงั้น รอยยิ้มจากริมฝีปากบางเฉียบ ทรงผมกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรงของเขา สายตาสีฟ้าซีดคมกริบที่อยากยากจะตีความ ทุกๆ ครั้งที่เขามองมา ก็อดสงสัยไม่ได้สักครั้งว่าภายใต้ดวงตาคู่นั้นมันซ่อนอะไรไว้บ้าง ภาพในหัวไล้ลงมาที่จมูกโด่งเป็นสัน ขยับขึ้นไปที่คิ้วเรียว ก่อนจะขยับลงมาที่ลำคอแกร่ง เพียงเท่านี้ก็ทำให้เธอรู้สึกแทบคลั่ง
ปี๊น!
เฮอร์ไมโอนี่ทุบสันมือใส่แตรรถจนเกิดเสียงดังลั่น เธอรู้ดี รู้มานานแล้วว่าเธอน่ะเผลอชอบเขาเข้าแล้วแน่นอนว่าไม่ได้ชอบเพราะความผูกพันหรือเพราะมีความรู้สึกดีๆ ให้กัน เเต่มันเริ่มจากความหลง เธอหลงเสน่ห์ที่เขาเปล่งออกมาแม้ตอนที่เขานั่งเฉยๆ ทั้งน้ำเสียง รูปร่าง หน้าตา ภาพลักษณ์ การวางตัว ทั้งหมดนี้น่ะเเหละที่ดึงให้เธอต้องตกหลุมพราง
แต่ให้ตายเถอะ เธอไม่ชอบเขาซะเลย มันเริ่มจากการทะเลาะกันเรื่องเล็กๆ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เธอกับเขาไม่เหมือนกันซะเลย เเต่จะให้ปรับน่ะหรอ ฝันไปเถอะ ถ้าหากมีใครสักคนต้องปรับ ต้องไม่ใช่เธอแน่ และแน่นอนว่าเขาก็คิดเช่นเดียวกับเธอ เราต่างถูกเลี้ยงมาอย่างเพียบพร้อม แถมอีโก้ของพวกเรามันก็สูงเฉียดฟ้า จะให้ยอมปรับตัวให้อีฝ่ายคงเป็นเรื่องที่ยากเกินไป
บางครั้งเธอก็เคยคิดจะหนีไปให้พ้นๆ จากไอ้ความรู้สึกแบบจะรักก็ไม่รัก แต่จะเกลียดก็ไม่เกลียดนี่ซะ เเต่เมื่อนึกถึงหน้าพ่อกับแม่เธอก็ต้องก้มหน้ายอมทนอยู่ในความสัมพันธ์ที่เป็นพิษนี่ต่อไป
" เฮ้อ " เฮอร์ไมโอนี่ถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะสตาร์ทรถ เเละขับไปสถานที่ประจำเวลาที่เธอรู้สึกเครียด
.
.
.
.
" เตกีล่า มาร์ตินี่ ได้แล้วครับคุณผู้หญิง " แก้วคอลเทลถูกยกมาเสิร์ฟที่โต๊ะ พร้อมกับเสียงทักทายจากบาร์เทนเดอร์
" ขอบคุณค่ะ " เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับเบาๆ เเละเอ่ยขอบคุณเป็นมารยาท เธอยกแก้วขึ้นจิบ ก่อนจะหลับตาลงเพื่อปล่อยอารมณ์ที่ว้าวุ่นไปกับเสียงเพลง ดนตรีแจ๊ซที่ถูกบรรเลงพาให้เธอผ่อนคลาย ที่นี่เป็นบาร์ในโรงแรมที่อยู่ในความดูแลตระกูลมัลฟอย จึงไม่แปลกที่เธอจะเป็นลูกค้าขาประจำ เพราะชั้นบนของโรงแรมเป็นเพนท์เฮาส์ที่เธอกับเดรโกจะแวะมาพักบ่อยๆ ไม่ว่าจะด้วยเรื่องงานหรือด้วยเรื่องอะไรๆ
" ไม่แรงไปสำหรับคุณหรอครับ " เสียงอย่างผู้ชายติดเล่นดังขึ้นที่ฝั่งตรงข้าม พาให้เธอต้องลืมตามอง ดวงตาคมสีเฮเซลมองสำรวจชายคนนั้นอย่างละเอียด ใบหน้าเนียนที่ดูแล้วคงจะอายุน้อยกว่าเธอเป็นแน่ ทรงผมที่ถูกจัดทรงมาอย่างดีเข้ากับรูปหน้า เสื้อผ้าราคาแพงทำให้เด็กคนนี้ดูมีภูมิฐานขึ้นมาอีกระดับ ใบหน้าขาวส่งยิ้มกว้างให้เธออย่างเป็นมิตร มองแวบเดียวก็รู้ว่าคนตรงหน้านี่สนใจเธอเข้าซะแล้ว
" อะไรล่ะคะ ที่ว่าแรงไป " เฮอร์ไมโอนี่ตอบ เธอรู้ดีว่านี่เป็นการเปิดโอกาสให้เขาเข้าหาเธอได้ง่ายขึ้น ถึงแม้เธอจะแต่งงานแล้ว เเต่ก็มักเปิดโอกาสให้คนใหม่ๆ เสมอ ส่วนคุณสามีเองก็มีคนนั้นคนนี้เข้ามาข้องแวะเช่นกัน ในเมื่อการแต่งงานเป็นการแต่งเพื่อธุรกิจเท่านั้น แล้วมันจะผิดอะไรที่จะมองหาคนที่ดีกว่า อีกอย่างเฮอร์ไมโอนี่เองก็อยากจะออกไปจากความสัมพันธ์พังๆ นั่น การหาคนที่เข้ากันได้ดีกว่า อาจจะเป็นจรวดที่พาเธอหลุดออกจากวงโคจรของความสัมพันธ์อุบาทและความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ นั่นเสียที
" เตกีล่า มาร์ตินี่นั่นไง " ชายหนุ่มคนนั้นยิ้ม พลางพยักพเยิดไปที่แก้วทรงสูงตรงหน้าเธอ
" รู้ได้ไงคะว่ามันแรงไป มันอาจจะเบาสำหรับฉันก็ได้ " เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มตอบเช่นกัน
" คุณตัวรู้มั้ยว่าคุณเป็นคนมีเสน่ห์ขนาดไหน " เขาตอบด้วยเสียงเจ้าเล่ห์ ก่อนจะยกแก้ววอดก้าของเขามาชนเบาๆ กับปากแก้วของเธอ และยกขึ้นจิบ รอยยิ้มหวานของเธอกระแทกใจเขาอย่างจัง แถมคุยกันไม่กี่ประโยค เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอเป็นคนฉลาดและทันคนมากแค่ไหน ซึ่งมันให้เธอดูเซ็กซี่เข้าไปอีก
" คุณพอจะบอกฉันได้มั้ยคะ " เฮอร์ไมโอนี่หลุดขำเบาๆ ก่อนจะตอบเสียงกระซิบด้วยรอยยิ้มสวย ทำเอาอีกฝ่ายใจกระตุก
" ผมชื่อ ออสติน แล้วคุณล่ะชื่ออะไร " ออสตินแนะนำตัว พร้อมกับยกแก้วขึ้นจิบ
" เฮอร์ไมโอนี่ค่ะ "
" ชื่อเพราะซะด้วย เฮอร์ไมโอนี่ " ออสตินพึมพำกับตัวเอง พลางพยักหน้าน้อยๆ เฮอร์ไมโอนี่ก็ได้แต่ยิ้มบางๆ รับคำชม เธอไม่ค่อยถูกใจเขาเท่าไหร่นักเพราะเขาดูเด็กไปสำหรับเธอ เเต่ในเวลานี้ก็ไม่ได้คิดปฏิเสธอะไร มีคนคุยด้วยระหว่างนั่งชิลก็เพลินดีเหมือนกัน จริงๆ แล้วสเปคของเธอคือคนค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ สุภาพ มีมารยาท มีความเป็นผู้นำสูง มีเสน่ห์ดึงดูด หน้าตาดี ดวงตาคม ผมสีบลอนด์....
เวรเอ้ย! นั่นมันเดรโก บ้ากันไปใหญ่เเล้ว!
เฮอร์ไมโอนี่สบถในใจ ก่อนจะยกมือขึ้นตีแก้มเบาๆ ส่ายหัวไวๆ เพื่อสลัดภาพของสามีตัวดีออกไป
" เป็นอะไรรึเปล่าครับ " ออสตินเอ่ยทักพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมมือมาจับมืออีกข้างของเธอที่วางบนโต๊ะ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มบางๆ เเละทำท่าจะผละมือออกจากสัมผัสของเขา
แต่ก็ไม่ทันสายตาเหยี่ยวของผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน หญิงสาวในชุดเดรสสีแดงมองโต๊ะของเธอตาไม่กะพริบ เธอทันเห็นทั้งหมด ทันตั้งแต่ตอนที่ยัยนั่นส่ายหัว ตอนที่ผู้ชายของเธอจับมือมัน หรือจะเป็นตอนที่ยัยนั่นยิ้มให้ออสตินเธอก็เห็น! เเละเมื่อเห็นว่าออสตินส่งยิ้มหวานกลับ นั่นก็ทำให้เธอหมดความอดทน เธอเดินปรี่เข้าไปที่โต๊ะนั่นด้วยอารมณ์โมโห
ออสตินกำลังนั่งเคลิ้มกับรอยยิ้มหวานของเฮอร์ไมโอนี่ เมื่อสังเกตเห็นร่างคุ้นตากำลังตรงมาที่โต๊ะก็กระชากมือกลับทันที หญิงสาวเมื่อเดินมาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงคว้าแก้ววอดก้าสาดใส่หน้าเฮอร์ไมโอนี่ทันที
" ว๊าย! " เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมาด้วยความตกใจ กลิ่นฉุนแบบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์คลุ้งเต็มจมูก เฮอร์ไมโอนี่คว้าทิชชูมาเช็ดหน้าลวกๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับหญิงสาวคนนั้น ดวงตาสีเฮเซลสวยมีแววกรุ่นโกรธคลั่งอยู่ภายใน ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะอ้าปากถามอะไร อีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน
" ยัยนี่ใช่มั้ยที่ชื่อแอนนี่ คนที่คุณกำลังคั่วอยู่น่ะ ออสติน! " หญิงสาวตวาดใส่ออสตินที่กำลังเหวอสุดขีด เขาลุกขึ้นยืนก่อนจะคว้าหมับเข้าที่แขนเรียวของเธอ
" นี่เธอตามฉันมาหรอเอด้า! เราจบกันไปเเล้ว! เธอจะมาวุ่นวายกับชีวิตฉันอีกทำไม แล้วอีกอย่างผู้หญิงคนน... " ออสตินตะคอกใส่เธอเสียงดัง เเต่ด้วยดูเนื้อเสียงของเขาที่ไม่ใหญ่นัก ทำให้มันดูง้องแง้งไม่น่ากลัวซะเลย เฮอร์ไมโอนี่ที่ทนฟังอยู่นานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอยกมือขึ้นเสยผมกรอกตาหน่ายก่อนจะเอ่ยแทรก
" ทำไม? ถ้าฉันคั่วอยู่กับออสตินเเล้วมันทำไม? เธอเป็นคนคลอดเค้ามาหรอถึงได้มาแสดงความเป็นเจ้าของกันถึงนี่ หรือฉี่รดเอาไว้ถึงยอมไม่ได้ถ้าจะมีใครมาทับที่น่ะ? " เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเย้ยพลางยกมือขึ้นเสยผมที่ชุ่มไปด้วยวอดก้า เธอมองหญิงสาวในชุดเดรสแดงด้วยสายตาเหยียด ก่อนจะคว่ำปากด้วยความสมเพช
ดูคร่าวๆ ท่าทางยัยนี่น่าจะเด็กกว่าเธอพอควร ส่วนตัวเเล้วเธอเกลียดนักกับผู้หญิงที่เที่ยวอาละวาดเสียงดังใส่คนอื่น แถมยัยนี่ก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าใครเป็นใครกันแน่ ถ้าได้ยินไม่ผิดออสตินบอกว่าจบกันไปแล้ว งั้นแสดงว่ายัยนี่ก็หมาหวงก้างรังควานแฟนใหม่ของแฟนเก่างั้นหรอ? ว้าย ยัยขี้แพ้
เอด้ากัดฟันเเน่น มองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยความเจ็บใจแค้น ออสตินเป็นแฟนคนที่เธอรักมากที่สุด เเต่สุดท้ายก็เลิกกันไปโดยที่เขาให้เหตุผลว่าเธองี่เง่าเธอเสียใจอยู่นานนับสัปดาห์ ก่อนที่เพื่อนของเธอจะอัปเดตข่าวว่าออสตินกำลังคั่วอยู่กับรุ่นพี่ที่ชื่อแอนนี่ ซึ่งตอนนี้กำลังไปเดทกับอยู่ที่บาร์แห่งหนึ่ง เธอได้ยินอย่างงั้นก็รีบแล่นมาที่นี่ทันที เเล้วเธอก็จับได้คาหนังคาเขา ออสตินกำลังกะหนุงกะหนิงอยู่กับใครสักคน! ด้วยอารมณ์หึงหวงผสมกับอารมณ์โกรธทำให้เธอตั้งปณิธานกับตัวเองว่าถ้าเธอไม่ได้ก็อย่าหวังว่าใครจะได้ไป!
สุดท้ายเรื่องก็มาถึงตรงนี้ ตรงที่เธอกำลังยืนประจันหน้าอยู่กับ 'ยัยแอนนี่' ที่หน้าตาสวยจนน่าทึ่ง แถมหุ่นก็เซี๊ยะซะจนเธอต้องอาย เพียงเเค่มองแวบเดียวก็สัมผัสได้ถึงเสน่ห์ของเธอที่มันเเผ่ออกมาจากกิริยาท่าทางของเธอ เอด้ารวบรวมความกล้าเงยขึ้นสบตากับร่างเพรียวที่สูงกว่าเธอเล็กน้อย ก็พบกว่ายับแอนนี่ได้มองเธออยู่ก่อนแล้ว ดวงตาสีเฮเซลที่สวยคมเสียยิ่งกว่ามีดกำลังมองจิกเธอไม่วางตา พาลพาให้ความมั่นใจของเธอก็หนีหายเเละถูกแทนที่ด้วยความกลัว แววสวยแฝงไว้ด้วยอารมณ์โกรธปนเหยียดหยาม แม้อารมณ์ที่แฝงอยู่ในสายตาจะคุกรุ่นรุนแรง แต่เธอก็ยังยืนกอดอกมองเอด้านิ่งเหมือนคลื่นใต้น้ำ จนเอด้าเผลอกำกระโปรงตัวเองเพื่อเรียกความมั่นใจกลับมา ลางสังหรณ์บางอย่างบอกเธอว่าอย่าไปยุ่งกับคนตรงหน้า อย่าคิดจะลองดี แต่ความรู้สึกไม่อยากแพ้ก็มีมากกว่า
" เธอ...มายุ่งกับผู้ชายของฉันแล้วยังจะมีหน้ามีด่าฉันอีกหรอ! " เอด้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงปนเบาปนสูงอย่างคนไม่มั่นใจ เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินดังนั้นก็แค่นหัวเราะก่อนจะตอบกลับ
" ใครยุ่งกับผู้ชายของเธอ? ผู้ชายของเธอนั่นแหละที่มายุ่งกับฉันเอง แต่อย่างว่า ถ้าฉันเป็นผู้ชายเเล้วเจอคนอย่างเธอ ฉันก็คงไม่ไหวเหมือน " เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มมุมปาก ก่อนจะทอดสายตาไล่มองเอด้าตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นการยั่วโมโหหล่อนอีกครั้ง
เอด้ากำหมัดแน่น ด้วยอารมณ์โมโหและขาดสติ มือเรียวขยับขึ้นทำท่าจะจิกหัวคนตรงหน้า เเต่มือบางของเธอก็ไม่ไวเท่ามือผอมของใครบางคน ที่คว้าข้อมือของเธอให้หยุดก่อนจะถึงผมลอนสวยสีน้ำตาล
ดวงตาสวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ ไม่รู้ว่าตกใจที่เอด้าจะทำร้ายเธอ หรือเพราะมือผอมคุ้นตาที่เข้ามาหยุดมือนั่นไว้ เฮอร์ไมโอนี่หันขวับไปมองเจ้าของมือนั่น ก่อนจะพบว่าเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว ดวงตาสีฟ้าซีดคมดุจ้องเธอราวกับเสือที่เห็นเหยื่อ นัยน์ตาสีสว่างที่มักทำให้เธอรู้สึกหายใจติดขัดคล้ายกับคนจมน้ำ ริมฝีปากบางที่ขยับยิ้มร้ายเล็กๆ พาให้เธอใจสั่น ผมสีบลอนด์ที่ถูกเซ็ทมาอย่างดี ใบหน้าขาวราวกับหิมะที่หิมะที่เธอหลงใหล
จะเป็นใครไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เดรโกคนนั้น เดรโก มัลฟอย
เดรโกส่งยิ้มบางๆ ให้กับเฮอร์ไมโอนี่ ก่อนจะเบนสายตาไปหาหญิงสาวอีกคน ดวงตาคมแผ่รังสีน่ากลัวบางอย่างหันมาจับจ้องเธอ ทันทีได้สบตากับเขาเธอรู้สึกเหมือนถูกตะปูตรอกตรึงร่างเธอไว้ ใบหน้าหล่อไม่ฉายแววล้อเล่นแม้แต่น้อย เขาทอดตามองเธอหัวจรดเท้าด้วยสายตาประเมินแบบเดียวกับที่เฮอร์ไมโอนี่มองเธอก่อนหน้านี้ ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำน่าเกรงขาม
" คุณ อย่าคิดจะแตะต้องภรรยาผมเด็ดขาด เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่เตือน "
ความคิดเห็น