And we were then brought together - [ dramione ]

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 0.1 : Problems ( Ron & Hermione )

0.1 . Problems

( Ron & Hermione )

       ฟุ่บ

     " รอน? "

     ค่ำคืนหนึ่งในฤดูหนาว รอน วิสลี่ย์ ได้ปรากฏตัวขึ้นที่เตาผิงของบ้านโพรงกระต่าย ครอบครัววิสลี่ย์ที่นั่งคุยกันพร้อมหน้า ต่างหันมองหนุ่มผมแดงด้วยสายตางงงวย ปนไม่พอใจ เพราะในคืนพิเศษอย่างวันคริสมัสอีฟ มันควรจะเป็นคืนที่รอนต้องอยู่กับภรรยาของเขาเพื่อปรับความเข้าใจเกี่ยวกับปัญหาที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสองสามวันก่อน ทันทีที่รอนรับรู้ได้ถึงบรรยากาศรอบตัวก็ย่นหน้าไม่พอใจ ในใจยิ่งรู้สึกโมโหตัวเองที่โง่มาโผล่ที่บ้าน มีที่บนโลกนี้อีกเป็นล้านที่ที่เขาสามารถไปได้ เเต่ลืมคิดไปเสียสนิทว่าการมาโผล่ที่บ้านมันมักจะทำให้ให้ปัญหาในชีวิตคู่ของเขามันบานปลาย เเถมยังทำให้เค้ารู้สึกตัวเองงี่เง่า เพราะอะไรน่ะหรือ

     " คืนนี้พี่ควรจะอยู่กับเฮอร์ไมโอนี่สิ เเล้วทำไมตอนนี้พี่ถึงมาโผล่อยู่ที่นี่! "

     ใช่ เพราะไม่มีใครเข้าข้างเขาเลยน่ะสิ

     เเม้เเต่ครอบครัวเขาก็ตาม!

     " อะไรๆก็เฮอร์ไมโอนี่ ฉันเป็นพี่เธอนะจินนี่! " เมื่อเหลือบมองใบหน้าเหรอหราของเเต่ละคนในบ้าน หน้าขาวบึ้งกว่าเก่า รู้ทันทีว่าทุกคนในบ้านแทบอยากจะตะโกนถามเขาแบบเดียวกับที่จินนี่ทำ รอนจิ๊ปากไม่พอใจ หันหลังเดินกลับเข้าไปในเตาผิงโดยไม่ลืมหยิบผงฟลูจากกระถางข้างๆติดมือไปด้วย ในหัวพลางคิดชื่อสถานที่ที่จะไปอย่างบาร์แถวที่ทำงาน หรือจะเป็นร้านบรรยากาศดีๆติดริมทะเลซักที่

     ก่อนที่ขายาวจะก้าวเข้าเตาผิง ไหล่หนาก็รู้สึกถึงเเรงดึงไม่มากเเต่พอจะทำให้เค้าเซ รอนตวัดหน้ากลับไปมองเจ้าของมือนั่นด้วยความโมโหสุดขีด อารมณ์ร้ายที่พยายามกักเก็บไว้ปะทุออกจากอกราวกับภูเขาไฟระเบิด สติของรอนขาดผึง มือหนาจับมือที่ไหล่สะบัดออกอย่างเเรง ทำให้จอร์จเเละเพอร์ซี่ต้องรีบก้าวมายืนประกบข้างทั้งสองไว้

     " จิเนฟร่า! นี่มันเกินไปแล้วนะ! " รอนตวาดเสียงดังใส่จินนี่ที่ยืนหน้าถมึงทึง มองรอนตาแข็งอย่างเอาเรื่อง เพอร์ซี่รีบคว้าไหล่หนาหวังจะดึงสติของรอนให้กลับมาเข้ารูปเข้ารอย พลางขยับปากกระซิบเตือนว่าอย่าทำอะไรน้องสาว

     " คนอย่างพี่ไม่ควรจะอ้าปากบอกใครว่าเกินไปทั้งนั้น เเต่รู้ไว้ซะด้วย ว่าพี่นั่นเเหละชักจะเหลวไหลเกินไปเเล้ว!" จินนี่ตวาดกลับเสียงดังอย่างไม่ยอมเเพ้ จอร์จหน้าตื่นต้องรีบเข้ามากันน้องสาวกับน้องชายไม่ให้กระโดดเข้าฟัดกัน ใช่สิ คนอย่างจิเนฟร่าไม่เคยยอมเเพ้ ยิ่งกับเรื่องความเหลวเเหลกของพี่ชายที่ทำให้คนรอบตัวต้องทุกข์ใจ เธอยิ่งไม่คิดจะยอมลงให้รอนเลยซักนิด

     " จิเนฟร่า " รอนเอ่ยเสียงต่ำอย่างอันตราย ราวกับคำกระซิบของเพอร์ซี่เป็นเพียงเสียงนกเสียงกา ทันทีที่พี่ชายอีกสองคนเผลอ รอนก็พุ่งไปจับไหล่บางเเน่นจนจินนี่หน้าเหยเพราะความเจ็บ พยายามสลัดตัวออกจากมือหนาที่บีบไหล่เธอเเน่นเหมือนคีมเหล็ก จอร์จเเละเพอร์ซี่ต้องรีบเข้ามาง้างเเขนของรอนออก เเต่ตอนนี้สติของรอนเเตกยับ ลืมไปเเล้วสิ่งซึ่งไม่ควรทำ

     " โรนัลด์ วิสลี่ย์! ลูกทำอะไรน่ะ! ปล่อยน้องเดี๋ยวนี้เลยนะ! " อาเทอร์เบิกตากว้าง เเละ มอลลี่ก็ตวาดเสียงเเหลมใส่รอนอย่างเหลือเชื่อ ก่อนที่บิล เเละ ชาลี จะรีบกระโดดจากโซฟานุ่มลงมาช่วยกันง้างรอน ที่โมโหจนกลายเป็นหมาบ้า ทันทีที่เเยกรอนออกจากจินนี่ได้สำเร็จ จินนี่ถอยกรูดให้ไกลจากรอน พลางมองอย่างเหลืออดปนระแวง ทุกคนต่างอยู่ในอาการช็อค รอนไม่เคยโมโหถึงขึ้นถึงเนื้อถึงตัวเเบบนี้กับใคร

     เมื่อสถานการณ์นิ่งเเละบรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นอีกเท่าตัว รอนยังคงโมโหเเทบบ้า สติของเขายังกลับมาได้ไม่เต็มร้อย ตาโตของรอนที่ตอนนี้ออกจะติดเเดงเล็กน้อยลอบมองหน้าของทุกคนในบ้านที่มองเค้าเหมือนเป็นตัวประหลาดกลืนทาก ชั่วระยะหนึ่งเลย ที่บ้านโพรงกระต่ายเเสนอบอุ่นเเละมักจะจอกเเจกจอเเจอยู่ตลอด เหมือนโดนเสกด้วยคาถาไซเลนซิโอ้ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรหรือเเม้เเต่ส่งเสียง ก่อนที่รอนจะหายตัวออกจากบ้านไป

     ไร้ซึ่งเสียง

     ไร้ซึ่งคำขอโทษ

     ไร้ซึ่งความพยายามปรับความเข้าใจ

     ทุกคนในบ้านมองหน้ากันอย่างหวาดๆ ประโยคคล้ายๆกันดังขึ้นในหัวสมองของทุกคน

     ' ถ้ากับจินนี่ น้องสาวแท้ๆยังกล้าทำเเบบนี้ เเล้วภรรยาของเขาที่ทะเลาะกันแทบทุกวันล่ะ '

     ' สิ่งที่รอนเป็นอยู่ตอนนี้ มันชักจะเกินไปเเล้วจริงๆ '

.

.

.

     เสียงสูดน้ำมูกเเละเสียงร้องไห้เบาๆดังไปทั่วบ้านหลังเล็กที่เงียบงัน บนโซฟานุ่มตัวใหญ่ในห้องรับเเขก ปรากฎร่างหญิงสาวสมส่วนนั่งขัดสมาธิ มือบางง่วนอยู่กับการเช็ดน้ำตาที่ร่วงเผาะๆอย่างไม่ขาดสาย เรือนผมลอนที่ไม่ได้ฟูเป็นสิงโตเเบบเมื่อตอนเด็ก เเต่ตอนนี้มันเป็นลอนสวยรับกับหน้าของเธอที่คมขึ้นเป็นสัดส่วน ภายในหัวกลมได้รูปสวยนั้น มีเเค่คำพูดมากมายวนเวียuนอยู่ในหัว ตาสีน้ำตาลก้มลงมองข้อมือที่เเดงเเละอีกไม่นานมันคงจะขึ้นเป็นจ้ำเขียว พลันน้ำตาก็เอ่อออกมาอีกระลอก

     หรือชีวิตคู่ของเธอมันถึงทางตันเเล้ว

     เธอไปต่อไม่ไหว

     เเละเธอก็ทนกับรอนไม่ไหวอีกเเล้ว

     โอ้ ไม่สิ ไม่ใช่ มันควรจะตันมาตั้งนานเเล้วตะหาก

     ทันทีที่คิดได้ร่างบางก็ชะงัก น้ำตาหยุดไหล มือบางป้ายมันออกอีกสองสามที ก่อนจะเดินไปส่องกระจก มองหน้าของตัวเธอเองที่ร้องไห้จนโทรม

     ' นี่ไม่ใช่เฮอร์ไมโอนี่คนที่ฉันฝันจะเป็นเลยนี่ '

     ในเวลานี้ เธอออกจะสวยสะพรั่ง เเม้จะไม่ได้ทำงานในกระทรวงตามที่ฝัน เเต่การเลือกเปิดร้านหนังสือก็เป็นงานที่เธอรัก เเละร้านหนังสือของเธอก็กำลังไปได้สวย เป็นไปตามที่เธออยากจะให้มันเป็น เงินทองของเธอไม่เคยขัดสนเพราะเธอหาเก่งเเละรู้จักใช้มันอย่างเป็นระบบ เธอไม่ควรต้องมาร้องไห้คร่ำครวญเพราะเขาเอาเเต่กินเหล้าเมาหัวทิ่ม พูดจากระทบกระทั่งจิกกัดเธอตลอดเวลา หรือเเต่การทำให้เธอเจ็บนิดๆหน่อยๆนับครั้งไม่ถ้วน

     โอ้ ให้ตายสิเมอลิน เฮอร์ไมโอนี่ ตอนเรียนเธอออกจะฉลาดเป็นกรด พอจบมาดันโง่บรมจนอยากจะตัดหัวทิ้งซะนี่

     ใช่ การทำร้ายร่างกายไม่ใช่อะไรที่ยอมรับได้ ไม่ควรมีความคิดเเทรกขึ้นมาหัวซักนิดว่ามันเเค่นิดเดียว ไม่เป็นไร ไม่! ไม่ใช่ มันไม่ควรเป็นเเบบนั้นนะ

     โถ เฮอไมโอนี่ ตลอดห้าปีที่ผ่านมาเธอเอาหัวไปมุดในอึโทรลมารึไงเนี่ย

     ตาสวยสีเฮเซลจ้องใบหน้าตัวเองในกระจกนิ่ง เเววตาเเฝงความมุ่นมั่นไว้ ก่อนจะถอนหายใจ มือบางรวบผมลอนเก็บให้เรียบร้อยๆ ก่อนขาเรียวจะเดินไปหยิบไม้กายสิทธิ์มาจี้ที่รอยรอบข้อมือที่เริ่มมีสีเขียวเป็นปื้นขึ้น ก่อนจะร่ายคาถารักษามันซะ

     เธอเดินเข้าครัวเพื่อไปเสกคาถาให้สิ่งของทุกอย่างกลับเข้าที่ ให้จานเเละชามล้างตัวของมันเอง ก่อนจะเดินออกมาที่ห้องรับเเขก เเละเริ่มต้นเก็บของที่กระจัดกระจายจากการทะเลาะกันอย่างรุนเเรงของเธอกับรอน

     เธอยอมรับนะ ว่าเมื่อตอนจบสงครามถึงรอนจะงี่เง่าไปบ้าง เเต่ก็ยังอยู่ในระยะที่สามารถปรับเเละเปลี่ยนอะไรได้ ชีวิตรักของเธอเเละเขายังเเฮปปี้ดี เธอจึงตัดสินใจแต่งงานกับเขา เเต่ต่อมาเธอกับรอนมักจะทะเลาะกันเสมอ เริ่มจะเรื่องเล็กๆเเละลุกลามมาใหญ่โต ถ้าเป็นเมื่อก่อน ในท้ายที่สุดเธอจะเป็นฝ่ายยอมเขาเสมอ เเต่เมื่อเธอเริ่มรักตัวเองมากขึ้น เธอเริ่มไม่ยอม รอนก็ยิ่งโมโหร้ายขึ้นเเละจบลงด้วยการทำทุกอย่างให้เธอยอม

     คิดเเล้ว เฮอร์ไมโอนี่ก็ถอนใจ เธอพยายามทำทุกทางเเล้ว ลองทำมาทุกอย่าง เเม้เเต่การเข้ารับการบำบัดปัญหาครอบครัวเธอก็ลองมาเเล้ว เเต่รอนดูจะไม่ร่วมมือกับอะไรเลยซะอย่าง เเถมยังพาลมาโกรธเธอ เเละเอาเเต่พูดยืนยันว่าชีวิตคู่ของเรามีเพียงปัญหากระทบกระทั่งกันเล็กน้อยเท่านั้น

     เฮอร์ไมโอนี่คิดหนัก เธอรู้ตัวชัดเจนเเล้วตอนนี้ ว่าเธอไม่ต้องการที่จะไปต่อในความสัมพันธ์เเย่ๆนี่ เเต่จะทำยังไงล่ะ หย่าหรือ ถ้าหย่าได้เธอก็อยากหย่า เเต่รอนจะต้องไม่ยอมเเน่ๆ เเล้วทางบ้านวิสลี่ย์ล่ะ ตั้งเเต่เเต่งงานมา เธอรับรู้ได้เสมอว่ามอลลี่เเละอาเทอร์รักเธอเหมือนลูกสาวเเท้ๆ เเละพี่น้องวิสลี่ย์ทุกคนก็ต้อนรับเธออย่างดี ไม่เคยทำให้เธอต้องลำบากใจในการร่วมใช้นามสกุลวิสลี่ย์

     " เเต่มันก็น่าลองดูซักตั้ง "

--------------------------------------------------

TALK TALK WITH  nanypp_

สวัสดีค่ะะ ตอนนี้จะเป็นการพูดถึงปัญหาในชีวิตคู่ระหว่าง รอน เเละ เฮอร์ไมโอนี่นะคะะ 

ตัวเนื้อหาจะไม่ละเอียดเเละเจาะลึกถึงปัญหาเท่าไหร่ เเต่เป็นการเเสดงให้รู้คร่าวๆค่ะ

ตอน 0.2 (ตอนต่อไป) จะป็นตอนที่พูดถึงปัญหาของฝั่ง เดรโก กับ เเอสโทเรีย บ้างเเล้วค่ะ

ขอบคุณที่เข้ามานะคะ :)

TB