คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : chapter.21 ll อีกฝากหนึ่งของดวงจันทร์
CHAPTER. 21
นามิโมริ สิบปีข้างหน้า
หลังจากเสียงฝนซาลงจนห่างหายไป ประกายของแสงแดดก็เริ่มทอแสงอ่อน ดวงตาสีน้ำตาลของหญิงสาวเหม่อมองไปยังหยดน้ำที่เกาะพราวอยู่บนระเบียง ก่อนที่มันจะหยดลงมาหยดแล้วหยดเล่า เสียงกระทบกันของเครื่องไม้เครื่องมือจากฝีมือของชายร่างสูงเพรียวซึ่งคนหนึ่งซึ่งอาจจะยังไม่สามารถเรียกได้ว่าชายหนุ่มเต็มตัวนักดังขึ้นขณะที่ตัวเขาเองกำลังวิ่งวุ่นอยู่ในห้องครัวที่ไม่กว้างใหญ่นัก ฮารุเพียงมองการกระทำของเขาผ่านมุมของโต๊ะกินข้าวที่ถัดออกมา แผ่นหลังที่เริ่มจะกว้างใหญ่ขึ้นของเขานั้นทำให้เธอนึกสงสัย ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาดูพึ่งพาได้ขนาดนี้ แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เธอพึ่งพาเขามาตลอด…
“อ๊ะ” ความคิดของเธอสิ้นสุดลงเมื่อรับรู้ถึงความเจ็บแบบมดกัดที่ปลายนิ้ว เลือดหยดเล็กก่อตัวขึ้นมา ฮารุถอนหายใจเบาๆก่อนจะวางเข็มถักนิตติ้งและผ้าไหมพรมในมือลง เธอตัดสินใจดูดเลือดที่ซึมออกมาเล็กน้อย ก่อนจะรีบลดมือลงเมื่อร่างโปร่งของเด็กหนุ่มเดินเข้ามา
“กินนี่ก่อนนะครับ กำลังร้อนๆเลย” ชามข้าวต้มหน้าตาน่าทานถูกวางตรงหน้าฮารุ กลิ่นหอมของมันโชยขึ้นจมูกของเธอ ซึ่งแน่นอนว่าเธอจดจำมันได้ดี
“ที่คุณฮารุเคยทำให้ผมกินไงครับ นี่ผมว่ามันก็น่าจะเหมือนที่สุดแล้วนา ฮะฮะ” เด็กหนุ่มยิ้มเผล่ รอยยิ้มทะเล้นของเขาเรียกยิ้มบางๆจากเธอได้
เขายังคงน่ารักเหมือนเดิมเสมอ…
“คุณยังถักมันอยู่อีกหรอครับ…” เสียงของเขาดังข้นท่ามกลางความเงียบงัน ดวงตาสีมรกตของเขาไล้ไปตามผืนผ้าพันคอที่ยังไม่เสร็จดีซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ
“ก็มันเป็นสิ่งเดียวที่ฮารุพอจะทำได้น่ะ แรมโบ้คุง…” มือบางของหญิงสาวเอื้อมไปวางก่อนจะลูบมันช้าๆ
“อ๊ะ คุณเลือดไหลนี่ครับ” เสียงของเขาตระหนกเล็กน้อย ก่อนจะรีบคว้ามือของเธอมาเพ่งดู
“หยดเลือดแค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอกนะ” ฮารุยิ้มกว้างให้กับอีกฝ่าย แต่เขากลับรีบลุกออกไปแล้วเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมแผ่นพลาสเตอร์ในมือ
“ไม่ได้หรอกครับ เพราะมันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผม” เสียงของเขาดูจริงจังขณะที่มือกำลังปิดพลาสเตอร์ให้เธอ ฮารุได้เองได้แต่นั่งทอดความคิดเงียบๆถึงการกระทำของเขา และถึงความรู้สึกของเธอ
“เอาล่ะ เรียบร้อย กินต่อเถอะนะครับ น้ำหนักคุณยังไม่เพิ่มขึ้นเลย แล้วผมจะหาสูตรอาหารใหม่ๆมา คุณจะได้ไม่เบื่อ” เขาส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยได้เห็นในช่วงวัยเด็ก ฮารุเหลือบตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อมือของเขาเอื้อมมาทัดเส้นผมประบ่าของเธอไว้ที่หลังหู นิ้วมือของเขาสั่นเล็กน้อย แต่คงไม่ใช่เพราะความตื่นเต้น เรื่องนั้นเธอรู้ดี…
“อา เกือบไปแล้วสินะเรา” แรมโบ้แค่นหัวเราะเล็กน้อยขณะที่ร่างของเขาพิงอยู่กับเคาท์เตอร์ครัว เสียงหัวเราะแห้บแห้งที่ฟังดูคล้ายประชด กับดวงตาที่คล้ายกับร่างทั้งร่างโดนเสียดแทงบ่งบอกถึงความเจ็บปวดภายในใจของเขาได้เป็นอย่างดี
“เล่นละครไม่เก่งจริงๆ ผู้พิทักษ์อัสนี ฮ่าฮ่า” แรมโบ้แสร้งหัวเราะก่อนจะยืนกัดปากนิ่ง ถ้าไม่นับเหตุการณ์เมื่อหนึ่งอาทิตย์ที่แล้วเกิดมาเขายังไม่เคยรู้สึกทรมานได้เท่านี้มาก่อนเลย
ใช่แล้ว… หนึ่งอาทิตย์ก่อน ที่เธอในอดีตได้หักอกเขาให้แหลกสลายอย่างไม่มีชิ้นดี แต่วันนี้กลับต้องปั้นหน้าเสแสร้งราวกับไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่หัวใจของเขาตอนนี้มันคงกำลังเจิ่งนองไปด้วยน้ำตา
เด็กหนุ่มทาบมือไปยังตำแหน่งหัวใจของตัวเอง หวังให้มันเต้นช้าลงกว่านี้อีกหน่อย บางทีที่เขารู้สึกอ่อนแรงเหลือเกิน อยากจะหนีไปให้ไกลแสนไกล แต่ก็ทำไมได้… ไม่อาจทิ้งขว้างหัวใจของตัวเองได้
“อดทนไว้” เด็กหนุ่มบอกกับตัวเองซ้ำๆ … ต้องอดทน เพื่อที่หัวใจของเขาจะได้ไม่จากไป … หาใครอีกคน
นามิโมริ ปัจจุบัน
ช่วงเวลากลางคืนอันหนาวเย็นที่หมู่ดาวมากมายรายล้อมเคียงกัน ดวงจันทร์สีนวลผ่องสาดแสงสว่างโดยตัวมันเองอย่างรำไร… จันทร์เอ๋ย ทำไมถึงได้โศกเศร้าเช่นนี้…
เด็กสาวร่างบางยืนพิงระเบียงไม้ที่หลังบ้านพลางจ้องมองท้องฟ้าสีมืดยามค่ำคืน
เธอคิดถึงเขา...
ไม่ใช่ไม่รู้ แต่เพราะรู้ดีมาโดยตลอดจึงเจ็บปวด
ฮารุจังชอบสึนะคุง… นานเท่าไหร่แล้วที่เพื่อนสาวของเธอคอยวิ่งไล่ตามคนๆนั้น สีหน้าดีใจ ท่าทางร่าเริงของฮารุนั้นฉายชัดอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา ทำไมนะ… เธอถึงทำร้ายดวงตะวันที่สดใสนั้นได้ลงคอ
สึนะคุงก็ชอบฮารุจัง… ดวงตาร้าวรานของเขายามอยู่ต่อหน้าฮารุและโกคุเดระคุง คิดว่าเธอไม่เคยสังเกตเห็นอย่างนั้นเลยหรือ… ความอึดอัด ที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบงันระหว่างเขาและเธอ มันคือช่องว่างที่ต่างคนก็รู้ดี
ฉันเองก็ชอบสึนะคุง… แต่พอแล้วล่ะ
เขาเจ็บ เขาทรมาน เธอรู้… ไม่อยากทำร้ายสึนะคุงไปมากกว่านี้…
“อ้าว เคียวโกะ ยังไม่นอนอีกหรอ? ” เสียงทุ้มของประธานชมรมมวยแห่งนามิโมริดังขึ้น เมื่อเห็นร่างของน้องสาวยืนทอดอารมณ์ดูแสงจันทร์ทั้งที่ดึกดื่นป่านนี้
“พี่ชาย… ฮึก พี่ชาย” ร่างบางของเด็กสาวโผเข้ากอดพี่ชายของตนแน่น ฝ่ายเรียวเฮได้แต่ยืนนิ่งด้วยความตกใจ ก่อนจะค่อยๆรวบรวมสติ ยกมือหนาที่เต็มไปด้วยบาดแผลมาลูบหลังคนที่เป็นยิ่งกว่าดวงใจของตนช้าๆ
แต่ดวงจันทร์จ๋าจะรู้ไหม… ว่าหัวใจของฉันน่ะ มันเจ็บเหลือเกิน…
อีกฝากหนึ่งของนภาที่ทอแสง... คือ ความแข็งแกร่งของดวงตะวัน
อีกฝากหนึ่งของนภาที่มืดดำ... คือ ความโศกสันของจันทรา
___________________________________________________________
หายไปนาน อย่าเพิ่งนึกว่าตายจากกันไปไหน 555 ไรท์เตอร์วุ่นๆกับการเข้ามหาวิทยาลัยค่ะ
ตอนนี้ก็ใกล้จะมีที่เรียนแล้ว จะไม่ทิ้งฟิคเรื่องนี้แน่นอนค่ะ จะต้องจบ ไม่ว่าจะต้องอีกนานสักแค่ไหน 555
หากยังมีคนติดตามช่วยแสดงตัวกันหน่อยนะคะ ไม่รู้หายไปกันหมดรึยัง 555
nu eng
ความคิดเห็น