คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : chapter.19 ll ชิ้นส่วนจากอนาคต
ในวันที่นภาหม่น วายุจะคลั่ง อัสนีจะแผลงฤทธิ์ และ ตะวันจะหนีหาย เป็นเรื่องธรรมดา…
ในวันที่นภาสดใส ไม่มีแม้ไอหมอก ตะวันจะสาดแสงสว่างไสว ให้แก่ทุกสิ่ง เป็นเรื่องธรรมดา…
แต่พวกเขาเกลียด และชิงชัง เรื่องธรรมดาเหล่านี้…
วันนี้ที่เมฆครึ้มเริ่มก่อตัวเป็นเครื่องหมายบ่งบอกถึงฤดูฝนที่กำลังจะมาถึง บรรยากาศโดยรอบช่างอึมครึมชวนให้จิตใจหมองหม่น ไม่ต่างอะไรกับใจของเด็กหนุ่มที่กำลังเร่งฝีเท้าไปยังที่ซึ่งคุ้นเคย สถานที่ของเขากับใครอีกคน…
“ยัยบ้า!…” เด็กหนุ่มชะงักอยู่กับที่หน้าสวนสาธารณะนามิโมริ เมื่อไม่เห็นร่างบางที่คุ้นเคยซึ่งมันจะนั่งทอดสายตาอยู่ที่ชิงช้าแห่งความทรงจำของพวกเขา
ไปไหนนะ ยัยบ้า
นี่ใช่ไหมคือบทเรียนของคนที่เห็นแก่ตัว?...
เสียงในใจของสึนะร้องเรียกเพื่อถามตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน ในขณะที่เม็ดฝนเริ่มโปรยปราย เด็กหนุ่มร่างบางยังนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน รอให้สายฝนชะล้างจิตใจที่มืดมัวของเขาเอง…
“ขอโทษนะเคียวโกะจัง ขอโทษนะฮารุ…” ความรู้สึกผิดมากมายถูกกลั่นจากถ้อยคำรำพันเพียงไม่กี่คำแม้จะรู้ดีว่าไม่อาจชดใช้ความผิดของตนที่ก่อเอาไว้ในจิตใจของใครหลายๆคนได้
ในวันนี้ที่เขาไม่เหลือใคร แม้แต่สายฝนยังไม่เหลียวแลและพัดกระหน่ำซ้ำลงมาราวกับซ้ำเติม และต้องโดดเดี่ยวอย่างนี้ นี่แหละคือบทลงโทษของคนอย่างเขา
“ฮึก ฮึก ไปอยู่ไหนกันนะ ฮารุ” เสียงสะอื้นเบาของสึนะที่เอาฝ่ามือปิดหน้าตัวเองไว้แน่น หลังจากที่เธอเอ่ยปากว่าจะขอออกไปจากชีวิตของเขา และวิ่งออกไปพร้อมกับน้ำตา ก็เป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้วที่เขาตามหาเธอไม่พบ ทั้งหวง ทั้งห่วง เขาแค่ไม่อยากเสียเธอไปจริงๆ…
เปาะเปะ เสียงเม็ดฝนเริ่มโปรยปรายเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว จนตอนนี้กลายเป็นห่าฝนขนาดใหญ่ที่ตกลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา ซัดกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างสูงของเด็กหนุ่มเปียกปอน จิตใจที่อ่อนล้ากับร่างกายที่อ่อนแรงของเขาเริ่มหยุดวิ่งลงช้าๆ เขาเหนื่อย… เหนื่อยกับหลายๆอย่าง กับเรื่องทุกเรื่องที่เกิดขึ้น อยากจะหนีไปให้ไกล แต่ก็ไม่อาจทิ้งคนทั้งสองคนได้ ทั้งรุ่นที่สิบที่เขาเคารพรัก และผู้หญิงของรุ่นที่สิบ…
“เมืองนามิโมริก็แค่นี้ จะหาไม่เจอก็ให้มันรู้ไปสิวะ!”เสียงตะโกนของเด็กหนุ่มดังก้องพร้อมกับดวงตาวาวโรจน์ที่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เขาวิ่งกลับไปยังเส้นทางเดิมอีกครั้งเพื่อเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด…
“ฝนตกแล้วนะครับคุณฮารุ” เสียงแผ่วของเด็กชายที่ใกล้จะเป็นหนุ่มกล่าวอย่างห่วงใย เขาเดินไปเอาฝ้าห่มผืนบางมาห่มให้หญิงสาวถึงแม้ว่ามันจะไม่ช่วยให้คลายความหนาวเหน็บสักเท่าไหร่ก็ตาม
สิบปีที่แล้วก็กำลังฝนตกอยู่รึเปล่านะ… ให้ตายเถอะ ผมไม่อยากให้มันต้องเป็นแบบนี้เลย
“เข้ามาข้างในเถอะครับ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะครับ” เสียงทุ้มของแรมโบ้หนุ่มแสดงความห่วงใยอย่างเต็มที่ พลางประคองตัวหญิงสาวเข้ามาข้างใน ดวงตาที่เคยสุกใสแต่วันนี้กลับฉายแววสลดชัดของฮารุ เหลียวกลับไปมองยังสายฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสายภายนอกระเบียง
“ฮารุเหนื่อยจังเลยแรมโบ้คุง เมื่อไหร่วันที่เลวร้ายจะผ่านไปเสียที” หญิงสาวเกาะแขนเสื้อของเด็กหนุ่มไว้แล้วออกแรงบีบอย่างหาที่พึ่ง
“ไปนอนนะครับ แล้วพรุ่งนี้จะต้องตื่นมาอย่างสดใสแน่นอน” แรมโบ้หนุ่มพยายามพูดเสียงร่าเริงพร้อมรอยยิ้มกว้างที่สดใส หากแต่บรรยากาศในใจของทั้งคู่ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่ เหมือนกับสายฝนในวันนี้…
“ฮารุเธออยู่ไหน!” เสียงตะโกนของโกคุเดระดังทั่วเมืองนามิโมริ เมื่อความหวังที่จะหาใครอีกคนให้เจอนั้นช่างริบหรี่เหลือเกิน เนื้อตัวที่ชุ่มไปด้วยฝนของเด็กหนุ่มดูสะบักสะบอม ผมสีเงินที่เปียกลู่น้ำถูกเสยขึ้นอย่างลวกๆ เด็กหนุ่มเดินเข้ามาในสวนสาธารณะอีกครั้ง เขามั่นใจว่าเธอจะต้องอยู่ที่นี่…
ในเมื่อออกตามหามาแล้วทั่วเมืองนามิโมริ ทั้งถามไถ่ผู้คนมากมาย รวมทั้งที่บ้านของเธอ แต่กลับไม่มีใครสักคนที่จะบอกเขาได้ว่าเธอหายไปไหน เขาก็ขอเชื่อในสัญชาตญาณของตัวเอง
“ยัยบ้าออกมาเถอะ ฉันเหนื่อยแล้วนะ!” โกคุเดระตะโกนก้องก่อนจะเริ่มเดินอย่างไร้เรี่ยวแรงไปยังมุมต่างๆของสวนแห่งนี้เพื่อค้นหาเธออีกครั้ง ใบไม้ที่สั่นไหวทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าเธอจะต้องอยู่ที่นั่น หากแต่ก็เป็นทุกครั้งที่โดนสายฝนพรางตา พบเพียงแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น
“ฮารุ… ฮารุ…” โกคุเดระแผ่วเสียงลงเรื่อยๆเพราะร่างกายที่เริ่มทนไม่ไหว ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะล้มลงที่พุ่มไม้ด้านหลังช้าๆ พร้อมกับแรงใจที่ใกล้จะหมด
สุดท้ายฉันก็หาเธอไม่เจอ ยัยบ้าเอ๊ย…
ดวงตาสีเงินที่ปรือลงด้วยความอ่อนล้า สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือความว่างเปล่ากับเงาของใครอีกคน…
“ฮารุ!” ดวงหน้าของใครอีกคนเด่นชัดทำให้ดวงตาที่กำลังจะปิดเบิกโพลงขึ้นมาราวเห็นผี
“คะ คุณโกคุเดระ” เสียงเบาของเด็กสาวเข้ามาในโสตประสาทของเขาโดยทันที ร่างบางที่สั่นเพราะพิษไข้กำลังนั่งกอดเข่าแล้วหลั่งน้ำตาอย่างน่าสงสาร
.
.
.
“ยัยบ้า… ฝนตกแล้วใครเขาให้มานั่งใต้ต้นไม้กันหา!!”
___________________________________________________________
ตอนนี้ปริศนาของภาคอนาคตก็เริ่มจะโผล่มาอีกแล้วนะคะ
น้องแล่มเราแมนโฮก!! >.<
พีมใกล้จะปิดเทอมแล้วจะมาอัพตอนต่อไปแน่นอนค่ะ!
ยังไงฟิคเรื่องนี้ก็ต้องจบให้ได้!
(แต่อาจจะนานรึเปล่าแค่นั้น ฮา)
ขอบคุณทุกคน ทุกกำลังใจที่เฝ้ารอค่ะ
รักผู้อ่านมากๆนะคะ !!
อย่าลืมคอมเม้นเพื่อที่ไรท์เตอร์จะไม่หายไปอีก ฮะฮ่า 'w'
อ่อ แล้วก็ แบนเนอร์ใหม่ไฉไลกว่าเดิมจ้า (พีมทำเองเลยนะ >.<)
nu eng
ความคิดเห็น