Fic : Reborn.} The Secret Inside... Me ll 5986 2786 L86

ลำดับตอนที่ #17 : Chapter.13 ll เธอที่ฉันไม่เคยรู้จัก

Chapter.13

  บรรยากาศยามเช้าแสนมืดหม่นทั้งๆที่อากาศในวันนี้สดใสแต่กลับหม่นหมองในใจของใครบางคน

เด็กหนุ่มและเด็กสาวกอดกันกลมอยู่กลงถนนย่านนามิโมริเรียนกความสนใจจากผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมาได้อย่างดี หากแต่ใครจะรู้ว่ามันไม่ใช่ฉากรักโรแมนติก แต่กลับเป็นฉากที่รันทดที่สุดในละครบทนี้...

‘’คุณสึนะ ฮารุ... ฮารุจะไม่ทิ้งคุณสึนะไปไหนหรอกค่ะ’’ เด็กสาวกล่าวเสียงหนักแน่นเพื่อเพิ่มเชื่อมั่นให้อีกฝ่าย แกล้งฝืนยิ้มและทำเสียงสดใสทั้งๆที่ข้างในมันช้ำจนเจียนตาย

รัก... คุณสึนะบอกว่ารักฮารุ แต่ยังไงคุณสึนะก็ไม่สามารถทิ้งเคียวโกะจังไปได้สินะคะ ฮารุเองคงเป็นได้แค่ตัวสำรองใช่ไหมคะคุณสึนะ...

‘’ขอโทษนะฮารุที่ฉันมันเห็นแก่ตัว... เรากำลังทำเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้อยู่ใช่ไหมฮารุ ฉันกำลังดึงเธอให้ตกลงมาใช่ไหม...’’ สึนะผละตัวออกจากอ้อมกอดแล้วจ้องมองหน้าหญิงสาวที่เขาไม่เคยคิดจะเหลียวมอง หากแต่วันนี้ ตอนนี้ เธอคือคนที่เขารักสุดหัวใจ

‘’คุณสึนะ ฮารุผิด ผิดมาตั้งแต่ยังรักคุณสึนะ ทั้งๆที่รู้ว่าคุณสึนะคบอยู่กับเคียวโกะจัง ทั้งๆที่รู้ว่าคุณสึนะมีเจ้าของแล้วแต่ก็ยังแอบหวัง คุณสึนะไม่ได้ดึงฮารุตกลงมา แต่เรากำลังทำมันด้วยกัน คุณสึนะคะ...เรามาทำเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้ที่สุดกันเถอะคะ’’ แววตาที่สั่นระริกของฮารุบ่งบอกถึงความลังเลตรงข้ามกับคำพูดของเธอ ฝ่ายสึนะเมื่อได้ฟังคำตอบของอีกฝ่ายจบก็เผยยิ้มอ่อนโยนเล็กน้อย

‘’ฉันรักเธอ’’ เด็กชายรวบตัวเด็กสาวมากอดอีกครั้งพร้อมจับใบหน้าของเธอมาประทับจูบที่ริมฝีปากอย่างอ่อนโยนและเนิ่นนาน

เมื่อเลือกทางเดินแล้วไม่สามารถหันหลังกลับไปได้ ฉันก็จะขอเดินต่อไปในทางที่มันผิด...

‘’ฮารุก็รักคุณสึนะค่ะ’’ เด็กสาวค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจที่กำลังจะหมดไปก่อนที่จะผละออกจากอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม แต่แล้วก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อเจอกับรางคุ้นตาที่มองมา

‘’คะ คุณ’’ น้ำเสียงตะกุกตะกักของเธอเรียกความสนใจจากสึนะให้หันไปมอง แล้วก็ต้องพบกับร่างสูงที่ยืนมองอยู่ไกลๆด้วยสายตารวดร้าวและเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็น พร้อมกับน้ำตาที่คลออยู่เต็มหน่วย

แล้วทุกอย่างก็เป็นไปเหมือนในอดีต คุณเป็นของเขา...

ผมมันโง่ที่หลงรัก โง่ที่ทุ่มเทให้คุณทุกอย่าง ทั้งๆที่รู้...

ว่าคุณไม่มีวันเป็นของผม...

‘’แรมโบ้หนุ่ม’’ สึนะกล่าวด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อยเมื่อรู้ว่ามีใครมายืนดูฉากรักของตนแต่สิ่งที่เขาสงสัยคือทำไมคนๆนี้จะต้องร้องไห้ ฝ่ายแรมโบ้เองเมื่อได้ยินเสียงเรียกของสึนะ ก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนให้คนทั้งคู่ทั้งน้ำตาก่อนที่จะหันหลังเดินแล้วจากไป

จบสิ้นแล้วความรักของผม ขอให้พวกคุณไปกันได้ดีนะครับ

ผมจะภาวนาขอให้คุณไม่ลืมผม คุณฮารุพี่สาวที่รักของผม...

‘’ฮารุวันนี้จะไปโรงเรียนรึเปล่า’’ เสียงนุ่มของสึนะเรียกฮารุออกจากภวังค์

‘’เอ่อ คุณสึนะ ฮารุเพิ่งนึกได่ว่ามีธุระนิดหน่อย ขอตัวก่อนนะคะ’’ คำบอกลางงๆของฮารุทำสึนะขมวดคิ้วหม่นอีกครั้งก่อนจะเริ่มเรียบเรียงเหตุการณ์ทั้งหมด

 

’ปึ้ก’ เสียงไหล่กระทบกันของบุคคลซึ่งไม่รู้จักทำเอาผู้ถูกกระแทกหันมาตวาดด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง

‘’นี่คุณ เดินระวังหน่อยสิ’’ พนักงานบริษัทมีอายุกล่าวกับเขาก่อนจะรีบเดินจากไปด้วยความเร่งรีบ

เมื่อไหร่จะหมดเวลาสักที ผมไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว

‘’นี่ เจ้าวัวบ้า’’ เสียงคุ้นเคยเรียกความสนใจของแรมโบ้หนุ่มได้เล็กน้อยเขาเหลือบมองบุคคลข้างกายซึ่งไม่รู้ว่ามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

‘’นี่แกร้องไห้หรอ หกล้มแล้วหัวฟาดฟื้นรึไง’’ โกคุเดระพูดด้วยความสนุกสนานกะหยอกคนขี้แยเล่นแต่อีกฝ่ายกลับไม่เล่นด้วย

‘’ปล่อยผมเถอะครับ อย่ามายุ่งกับผมเลย’’ แรมโบ้พูดแบบขอไปทีแล้วเดินหงอยๆมานั่งที่ป้ายรถเมล์

‘’อะไรของแก นี่ เป็นอะไร’’

‘’...’’ คนถูกถามหาได้สนใจไม่กลับเบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยไม่มีอารมณ์จะคุยกับใคร

‘’ไม่ถามก็ได้วะ!’’ โกคุเดระเสยผมอย่างขัดใจก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทางบ้าง

‘’คุณชอบคุณฮารุใช่ไหมครับ’’ คำพูดที่จู่ๆก็โพล่งขึ้นมาด้วยเสียงเศร้าๆของแรมโบ้ทำโกคุเดระชะงัก ก่อนจะรีบแก้ตัวตามนิสัย

‘’จะ จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้ชอบยัยนั่นสักหน่อย!’’

‘’คุณลืมแล้วหรอครับว่าผมมาจากอนาคต โกหกไปก็เท่านั้น’’ คำพูดที่คล้ายกับจะต้องให้จนมุมของแรมโบ้หนุ่มยิ่งทำให้โกคุเดระหน้าขึ้นสี

‘’ฉันชอบยัยนั่นแล้วไงเล่า!’’

‘’ผมแค่อยากให้คุณเลิกชอบเธอ’’ และเป็นอีกครั้งที่คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เขาอึ้ง แม้จะรู้อยู่ว่าคนตรงหน้าก็ชอบผู้หญิงคนเดียวกับตนแต่ไม่นึกว่าจะกล้ามาขอกันดื้อๆ

‘’อะไรของแก’’

‘’คุณไม่รู้หรอกว่าในอนาคตเธอจะต้องเจ็บปวดเพราะคุณมากมายแ ค่ไหน เพราะฉะนั้นเลิกยุ่งกับเธอเถอะครับ ผมขอร้อง... ตอนนี้เธอกำลังจะไปได้ดีกับวองโกเล่รุ่นที่สิบ ผมก็ได้แต่อวยพรให้เขาทั้งสองคนเท่านั้น... ถ้าเธอรักเขา ผมก็ต้องรักเขาด้วยใช่ไหมครับ...’’ แรมโบ้หันหน้ากลับมามองโกคุเดระซึ่งนั่นทำให้เด็กหนุ่มผมเงินได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดๆว่าเจ็บปวดรวดร้าวเพียงใด

‘’พูดอะไรของแก ไปได้ดีกับวองโกเล่รุ่นที่สิบคืออะไร?!’’

‘’คุณแรมโบ้... คุณโกคุเดระ...’’ ฮารุวิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนทั้งสอง

‘’...’’ แรมโบ้หนุ่มมองหน้าเธอเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตาผิดกับโกคุเดระที่จ้องเธอด้วยสายตาไม่เข้าใจ

‘’คือ เอ่อ...’’ ฮารุอ้ำอึ้งๆ ไม่รู้จะพูดอะไรทั้ๆที่ตัวเองเป็นฝ่ายวิ่งตามมาแท้ๆ เพราะแม้ใครๆจะบอกว่าเธอโง่ เธอบ๊องเพียงใด แต่การกระทำและคำพูดของเขามันบอกชัดเจนทุกอย่าง เขาชอบเธอ...

เขาเคยบอกคำๆนี้กับเธอนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยมีแม้สักครั้งที่เธอจะเชื่อด้วยคิดว่าเป็นเพียงการล้อเล่น หากแต่เพียงวันนี้เมื่อเธอได้เห็นน้ำตาของเขาถึงได้รู้... เขาไมได้ล้อเล่น

‘’ฮารุ!’’ เสียงตะโกนดังมาแต่ไกลเรียกความสนใจของฮารุของโกคุเดระให้หันไปมอง จะมีก็แต่แรมโบ้หนุ่มที่ก้มหน้านิ่ง

ทำไมห้านาทีมันยาวนานอย่างนี้ ทำไมถึงยังไม่กลับไปซะทีนะ แล้วทำไมผมต้องมาอยู่ตรงนี้ด้วย

‘’คุณสึนะคือ...’’

‘’ทำไมจู่ๆถึงวิ่งออกมาล่ะ’’ สึนะวิ่งมาหยุดอยู่ข้างๆฮารุก่อนจะจับมือเธอไว้แสดงความเป็นเจ้าของ

‘’รุ่นที่สิบ ทำไมถึง...’’ โกคุเดระเอ่ยด้วยความสับสน ทั้งคำพูดของแรมโบ้หนุ่ม และการกระทำของสึนะ

‘’ไม่ได้เจอกันนานนะ โกคุเดระ ฮารุจะไปรึยัง’’

‘’คะ? คะคุณสึนะ เอ่อ ขอโทษนะคะ’’ ฮารุรีบโค้งตัวลงอย่างเร็วตรงหน้าแรมโบ้หนุ่มก่อนจะรีบเดินตามสึนะไป

‘’ตัดใจได้แล้วครับ ผมเอง... ก็จะตัดใจเหมือนกัน’’ แรมโบ้มองตามบุคคลทั้งสองพร้อมกัดปากตัวเองแน่น

แค่ตัดใจ มันไม่ยากขนาดนั้นหรอก แรมโบ้ นายต้องทำได้สิ... ผมต้องทำให้ได้

‘’นี่มันหมายความว่ายังไง!?’’

‘’ก็พวกเขารักกันเท่านั้นเอง... อย่าให้ผมต้องพูดได้ไหมครับ’’

‘’…!’’ ดวงตาสีเขียวมรกตของโกคุเดระส่ายไปส่ายมาราวกับกำลังใช้ความคิดก่อนจะรีบวิ่งตามคนทั้งสองไป

‘’เดี๋ยวก่อน’’ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลหันไปมองคนที่จับข้อมือของตนไว้

‘’คุณโกคุเดระ?’’

‘’แฮ่ก แฮ่ก เธอกับรุ่นที่สิบ หมายความว่าไง’’ โกคุเดระถามไปหอบไปแต่ยังไม่ยอมข้อมือของเด็กสาวฝ่านสึนะก็ได้แต่ยืนมองการกระทำอย่างเงียบๆหากแต่ในใจมีความรู้สึกผิดอยู่เต็มอก

‘’เอ่อ คุณโกคุเดระ...’’ ฮารุมองตาของอีกฝ่ายด้วยไม่รู้จะอธิบายยังไง ฝ่ายกคุเดระก็จ้องฮารุนิ่งราวกับต้องการค้นหาความจริง

‘’หมายความว่าเธอกับรุ่นที่สิบ...’’ คนผมเงินถามซ้ำทั้งๆที่ในใจรู้คำตอบเป็นอย่างดี

‘’โกคุเดระ คือฉันกับฮารุ...’’ สึนะกำลังเป็นฝ่ายอธิบายแต่กลับถูกขัดด้วยเสียงตะคอกของอีกคน

‘’แล้วซาซางาวะ เคียวโกะล่ะ! รุ่นที่สิบครับ กำลังทำอะไรอยู่กันแน่!’’ โกคุเดระปล่อยอารมณ์โมโหใส่สึนะโดยไม่มีความเคารพยำเกรงอีกต่อไป

‘’คือ... เคียวโกะจังยังเป็นแฟนฉัน แต่ฮารุก็...’’ สึนะเม้มปากนิ่งราวกับกำลังตัดสินใจ

‘’อะไรครับ?! รุ่นที่สิบเห็นผู้หญิงสองคนนี้เป็นอะไรกันแน่!’’

‘’ฉันรักฮารุ’’

‘’แล้วซาซางาวะ...? นี่มันหมายความว่ายังไง พวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่!’’ โกคุเดระเดือดพล่านราวสติแตก

‘’คุณโกคุเดระคะ ฮารุผิดเอง ฮารุเองที่ผิด อย่าโกรธคุณสึนะเลยนะคะ’’ แววตาเว้าวอนจากเธอ คนที่เขารัก... ทำให้คนที่อารมณ์กำลังพลุ่งพล่านเย็นลงได้ ก่อนะจับบ่าของเธอไว้แน่น

‘’บอกฉันสิฮารุ ว่านี่มันหมายความว่ายังไง’’

‘’…’’

‘’เธอเชื่อใจฉันไม่ใช่หรอ ฮารุ’’

‘’…’’

‘’ฮารุ...’’

‘’ฮารุกับคุณสึนะ... กำลังทำสิ่งที่ให้อภัยไม่ได้ ขอโทษนะคะคุณโกคุเดระ ฮารุรู้ว่ามันผิด แต่ฮารุ... ฮารุ... ฮึก ฮารุ...’’ เด็กสาวเริ่มสะอื้นน้อยๆก่อนจะกลายเป็นหนักขึ้น ฝ่ายสึนะเห็นดังนั้นจึงเข้ามากันโกคุเดระออกไป

‘’โกคุเดระ ฮารุยังไม่พร้อมจะคุยตอนนี้ ฉันว่านายกลับไปก่อนนะ’’

‘’พวกเธอ... คุณ ไม่ใช่รุ่นที่สิบที่ผมเคยรู้จัก และเธอ ก็ไม่ใช่ฮารุที่ฉันเคยรู้จัก!’’ โกคุเดระส่ายหน้าช้าๆแล้วภ้าวถอยหลังอย่างไม่ต้องการยอมรับความจริง

‘’คุณโกคุเดระ!’’ ฮารุตะโกนเรียกแต่ก็ไม่ทันเพราะว่าอีกฝ่ายได้วิ่งออกไปแล้ว

‘’คุณโกคุเดระ...’’

ทั้งๆที่ฉันควรจะดีใจใช่ไหมที่เธอได้สมหวังกับรุ่นที่สิบ   แต่ทำไม...

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไม...



________________________

สวัสดีค่าวันนี้มีข่าวประชาสัมพันธ์หน่อย
ฝากฟิคอีกเรื่องของไรท์เตอร์ด้วยนะคะ เพิ่งเปิดใหม่วันนี้เอง

 

+ ฟิคเรื่องนี้สมการ 2795 10095 และ 10027
+ ฟิคเรื่องนี้คู่เมนคือนอร์มอล แต่มีวายบ้างในตอนแรกๆ
+ ฟิคเรื่องนี้ ดราม่า โหด จิต แรง (เตือนไว้ก่อน หุหุ) 
+ ฟิคเรื่องนี้เป็น TYL (ภาคอนาคต 10 ปีต่อมา)
+ ฟิคเรื่องนี้สนุกแน่นอน!

ฝากติดตามและเม้นกันด้วยนะคะ ^^'

nu eng