Fic : Reborn.} The Secret Inside... Me ll 5986 2786 L86

ลำดับตอนที่ #10 : Chapter.8 ll ฉันรักเธอ

Chapter.8

ที่นี่ที่ไหน...

สีดำมืดทึบ…

ไม่มีแม้แต่แสงสว่าง...

โดดเดี่ยวและอ้างว้าง...

มองไม่เห็นใครสักคน...

ไม่ได้ยินเสียงของใครสักคน...

มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น...

‘พรวด!’

‘’แฮ่ก แฮ่ก’’ เด็กหนุ่มหอบหายใจถี่หลังจากเผชิญกับฝันร้าย มือเรียวยาวกุมหน้าอกของตนไว้แน่น

ฝันบ้าอะไรวะเนี่ย... อึดอัด หายใจไม่ออก...

คิ้วของเด็กหนุ่มขมวดเน้นกับความฝันเมื่อครู่ดวงตาสีเขียวมรกตส่ายไปมาอย่างเลิ่กลั่กเหมือนกำลังใช้ความ
คิด แต่ก็เป็นเวลาเพียงชั่วอึดใจเท่านั้นก่อนที่เขาจะควบคุมสติให้อยู่กับเนื้อกับตัวได้

เจ็ดโมง?...

เขาจ้องนาฬิกาปลุกเรือนสีดำสวยข้างตัวก่อนจะรีบเด้งออกจากเตียงแล้วอาบน้ำแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว

ทันไหมวะเนี่ย

ดวงตาสีเขียวมรกตมองนากาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนออกจากบ้านและก็ยังไม่ลืมที่จะหยิบซองบุหรี่ยี่ห้อโปรดและกระเป๋าสตางค์ออกมาด้วย...

‘’สวัสดีค่า คุณยาย’’ เด็กสาวเดินอารมณ์ดีออกจากบ้านเที่ยวแวะทักคนนั้นคนนี้ไปทั่ว

‘’สวัสดีจ้าหนูฮารุ กลับมาร่าเริงแล้วสินะจ้ะ เมื่อก่อนก็เห็นหนูซึมๆ’’ คุณยายร้านขายผักที่กำลังกวาดหน้าร้านของตนอยู่ตอบกลับด้วยรอยยิ้มจริงใจ

‘’ตอนนี้ฮารุกลับมาเพาว์เวอร์ฟูลเหมือนเดิมแล้วค่า!’’ ฮารุตอบด้วยความมั่นอกมั่นใจพร้อมท่าทีโอเวอร์แอ็กติ้ง

‘’สดใสจริงนะจ้ะ’’

‘’งั้นฮารุไปโรงเรียนก่อนนะคะคุณยาย สวัสดีค่า อ้าว คุณโกคุเดระ’’ ฮารุหันไปทักเด็กหนุ่มผมเงินผู้มาใหม่

‘’เสียงดังโวยวายอะไรยัยบ้า’’ โกคุเดระบ่นพึมพำแล้วอ้าปากหาว

‘’ก็วันนี้ฮารุอารมณ์ดีนี่คะ แล้วทำไมวันนี้คุณโกคุเดระถึงตื่นเช้าได้ละคะ?’’ ฮารุเอ่ยถามพร้อมโบกไม้โบกมือลาคุณยายแล้วเดินไปกับโกคุเดระ

‘’อารมณ์ดีเรื่องอะไร’’ คนโดนถามหาได้สนใจคำถามของคนถามไม่ แต่กลับถามคำถามใหม่ขึ้นมาแทน

‘’ก็...’’ เด็กสาวหน้าขึ้นสีด้วยความอายทั้งๆที่ยังไม่ได้เอ่ยอะไร

‘’ก็อะไรเล่ายัยบ้า’’

‘’คุณโกคุเดระต้องเก็บเป็นความลับนะคะ’’ ฮารุแกล้งกระซิบเหมือนกับเป็นความลับสุดยอดระดับชาติ โกคุเดระเองก็ได้แต่มองขำๆก่อนจะฟังฮารุร่ายว่าที่อารมณ์ดีก็เพราะวันก่อนสึนะให้ของขวัญตนซึ่งเธอก็คิดเข้าข้างตัวเองไปว่าสึนะจะต้องเห็นความจริงใจของตนแล้วแน่ๆ ทำเอาโกคุเดระถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วมองใบหน้าด้านข้างของฮารุ นิ้วเรียวของเขาขยับเล็กน้อยแล้วก็เปลี่ยนมาเป็นกำเข้าหาตัวแน่น

ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้...

โกคุรีบสะบัดหัวไล่ความคิดไร้สาระของตน

ใช่แล้ว ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่กลับไม่สามารถเอื้อมถึง ทั้งที่คนที่อยู่ตรงหน้าเธอคือเขาไม่ใช่ ซาวาดะ สึนะโยชิ...

‘’สวัสดีจ้ะ ฮารุจัง โกคุเดระคุง’’ หญิงสาวเสียงใสน่าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ‘ซาซางาวะ เคียวโกะ’ เอ่ยทักทั้งคู่

‘’สะ สวัสดีจ้ะเคียวโกะจัง...’’ ฮารุจากที่ยิ้มรับในตอนแรกก็กลายเป็นหลบตาเมื่อเห็นว่าคนที่เดินมาข้างๆเคียวโกะนั้นคือสึนะที่ปกติไม่เคยตื่นเช้าได้สักครั้ง

‘’โกคุเดระกับฮารุ เอ่อ จะไปไหนกันหรอ’’ สึนะเลี่ยงบรรยากาศน่าอึดอัดโดยการถามคำถามพร้อมดูปฏิกิริยาของฮารุ

ทำไมต้องเจอฮารุด้วยนะ

สึนะได้แต่ทำหน้าไม่ถูกไม่ใช่เพราะว่าเขากลัวเคียวโกะจะเข้าใจผิดหากแต่เป็นเพราะว่าความรู้สึกผิดของเขาที่มันค้ำคออยู่ทำให้ไม่กล้าสบตากับหญิงสาวที่หลงรักเขาจนหมดหัวใจได้ และเพียงเพราะเขาไม่อยากให้เธอเจ็บปวดเท่านั้นเอง...

‘’ทำไมวันนี้คุณสึนะตื่นเช้าจังละคะ’’ ฮารุพยายามจะทำใจดีสู้เสือส่งยิ้มกว้างให้สึนะ ฝ่ายสึนะเองมองแล้วก็ได้แต่กัดปากนิ่ง

‘’คือสึนะคุงมารับฉันนะจ้ะ ก็เลยมาเช้า’’ เมื่อสึนะไม่ตอบเคียวโกะจึงเป็นผู้ไขข้อสงสัยของฮารุด้วยรอยยิ้มใสซื่อจริงใจตามแบบฉบับ

‘’งะ งั้นหรอคะ’’ ฮารุกำมือเข้าหาตัวเองแน่นโกคุเดระเห็นดังนั้นจึงพยายามแกะมือของหญิงสาวออกแล้วเปลี่ยนให้เธอมาบีบมือของเขาแทน

เป็นผู้หญิงจะให้มือมีแผลได้ยังไง ยัยบ้าเอ๊ย...

ฝ่ายสึนะก็ได้แต่มองการกระทำของโกคุเดระนิ่ง ก่อนจะเอ่ยปาก

‘’คือว่า ฮารุ...’’

‘’นี่ยัยบ้า เธอต้องไปทำรายงานที่โรงเรียนแต่เช้าไม่ใช่รึไง รีบไปซะสิ ขอตัวนะครับรุ่นที่สิบ’’ โกคุเดระเอ่ยขัดสึนะก่อนจะรีบโค้งตัวแล้วลากฮารุออกจากตรงนั้น

ขอโทษนะครับรุ่นที่สิบ ผมรักและเคารพรุ่นที่สิบ จะเชื่อฟังคำสั่งของรุ่นที่สิบทุกอย่าง ขอแค่เรื่องของยัยนี่เท่านั้น...

โกคุเดระจูงมือฮารุผ่านหน้าสึนะไปด้วยความรู้สึกผิดเต็มอก ซึ่งฮารุก็ได้แต่แอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่ลากเอมาด้วยแววตาไม่เข้าใจ ฝ่ายสึนะเองก็ได้แต่เหลียวหลังมองตามอย่างสุดสายตา

‘’สึนะคุง เป็นอะไรไปหรอจ้ะ’’ เคียวโกะเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าสีหน้าของสึนะไม่ค่อยดีเท่าไหร่

‘’เปล่าหรอก เราก็ไปโรงเรียนกันเถอะเคียวโกะจัง’’ สึนะส่งยิ้มให้เคียวโกะแต่ก็ยังไม่วายหันหลังกลับไปมองสองคนที่เพิ่งจากไป

‘’ขอบคุณนะคะคุณโกคุเดระ ฮารุรู้ว่าคุณโกคุเดระไม่อยากให้คุณสึนะลำบากใจ แต่ว่าขอบคุณอีกครั้งนะคะที่พาฮารุออกมา...’’ เธอบีบมือโกคุเดระเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่

‘’ช่างเถอะ เธอจะร้องไห้ก็ได้นะยัยบ้า ที่นี่เป็นของพวกเรา เธอจะงอแงขี้มูกโป่งยังไงก็ไม่มีใครเห็น’’ โกคุเดระมองไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า ซึ่งก็คือสวนสาธารณะนามิโมรินั่นเอง

‘’คุณสึนะกับเคียวโกะจังเป็นอะไรกันหรอคะ’’ ฮารุหันไปสบตาโกคุเดระอย่างอ้อนวอนขอคำตอบ ซึ่งก็ทำให้คนถูกถามได้แต่นิ่งอึ้ง

‘’…’’

‘’บอกฮารุเถอะคะ ฮารุจะไม่ร้องไห้ ฮารุจะพยายามไม่ร้องไห้...’’ เธอบอกเขาอีกครั้งทั้งที่น้ำเสียงของเธอตอนนี้มันสั่นเครือและตาคู่สวยก็สั่นไหวตั้งแต่ที่เขาเงียบไป

‘’ก็เป็นเพื่อนกันไง’’ โกคุเดระตอบปัด

‘’ขอร้องล่ะคะคุณโกคุเดระ ฮารุจะได้ไม่หวังอะไรต่อไป’’

‘’ก็ฉันบอกไปแล้วไงเล่า ถามอะไรเซ้าซี้น่ารำคาญ’’ โกคุเดระสะบัดมือฮารุออกแล้วแกล้งเสยผมอย่างอารมณ์เสียเพื่อที่เธอจะได้ไม่ถามอะไรเขาต่อไป แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่เขาคาดเมื่อฮารุเดินมาหยุดยืนตรงหน้าเขา ดวงตาที่มีน้ำตาคลออยู่ของเธอจ้องมองเขาอย่างสับสน มือสวยยกขึ้นมาจับแขนเขาแน่น

‘’อยู่แบบนี้มันทรมานนะคะ...’’ สาวตาเว้าวอนของเธอทำให้เขาสั่นไหวได้ไม่น้อย เขาต้องคอยห้ามปากของตัวเองว่าอย่าพูดมันออกไป ทั้งที่ในใจอยากจะบอกให้เธอตัดใจเสียที

‘’…’’

‘’ฮึก ได้โปรดบอกฮารุ’’

ไหนเธอว่าจะไม่ร้องไห้ไงยัยบ้า...

‘’…’’

‘’ฮึก ฮึก คุณโกคุเดระ ฮึก’’

ถ้าไม่บอกเธอก็ต้องเจ็บอยู่อย่างนี้ แต่ถ้าบอกไปแล้วผลลัพธ์ของมันคืออะไรล่ะ... ฉันไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอ ไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ให้รุ่นที่สิบอีกแล้ว หยุดร้องไห้สักทียัยบ้า ฉันสั่งให้เธอหยุด หยุดร้องไห้สิยัยบ้า... อย่าร้องไห้เลยได้ไหมฮารุ...

‘’ไหนเธอว่าจะไม่ร้องไห้ไง’’

‘’ฮึก คุณโกคุเดระ... บอกฮารุ ฮึก ฮึก’’

‘’อย่าร้องไห้สิยัยบ้า หน้าตาเธอมันทุเรศอยู่แล้วยิ่งร้องมันก็ยิ่งน่าเกลียดรู้ไหม’’ เขาเอื้อมมือไปเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้เธอช้าๆอย่างเบามือ แต่ก็ดูเหมือนว่าหยดน้ำตานั้นจะไหลออกมาอย่างไม่มีวันหมด

‘’ฮึก คุณโกคุเดระยังไม่ได้ตอบฮารุ ตอบฮารุนะคะ ฮึก ตอบฮารุที...’’ โกคุเดระมองหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาหม่นก่อนจะย้ายมือที่เช็ดน้ำตาไปปิดหูของฮารุแน่น

‘’ทำไมเธอต้องรักรุ่นที่สิบ’’ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ซึ่งฮารุก็ได้แต่สะอื้นอยู่ตรงหน้าเขาเนื่องจากไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด

‘’แล้วทำไมรุ่นที่สิบถึงไม่รักเธอ’’

‘’แล้วทำไมฉันต้องรักเธอ’’ จากแววตาหม่นของโกคุเดระกลายเป็นดวงตาที่มีน้ำคลอเต็มหน่วย

‘’แล้วทำไมเธอถึงไม่รู้สักที’’

‘’ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ’’

‘’ได้ยินไหมฉันรักเธอ รู้ไหมว่าฉันรักเธอ’’ มือเรียวยาวค่อยๆเลื่อนลงจากหูของเด็กสาวอย่างอ่อนแรง

ฉันรักเธอ

สุดท้ายก็ได้แต่บอกตัวเอง แค่ในใจ...

และสุดท้ายก็มีแค่ฉันที่ได้ยิน...

‘’โกคุเดระ ฮารุ...’’ เสียงแผ่วเบาจากเด็กหนุ่มที่มองคนทั้งสองจากมุมไกล มือของเขากำแน่นทั้งๆที่ไม่มีสาเหตุให้ต้องทำเช่นนั้น

ความรู้สึกเหมือนถูกหักหลัง... เขารับรู้มันได้ในทันที

ทั้งที่เขาเห็นเธอเป็นเพียงเพื่อนคนหนึ่ง แต่กำลังรู้สึกเหมือนหมาที่ถูกแย่งก้าง เขาบอกตัวเองว่าไม่ได้หวงก้าง เพียงแต่...

ตะวันได้แต่รอ... วันที่นภาจะหันมามอง

วายุแต่ได้รอ... วันที่ตะวันกลับมายิ้มอย่างสดใสอีกครั้ง

นภาได้แต่รอ... วันที่จะได้รู้ใจตัวเอง

อัสนีได้แต่รอ... วันที่ทางเดินของตะวันและอัสนีจะมาบรรจบกัน

____________________________________________

มาอัพแล้วจ้า ฮัดช่าๆ~
ตอนนี้น้องแล่มไม่โผล่อีกแล้ว TT'
แอบกระซิบนิดนึงว่าตอนที่แต่งฉากโกคุปิดหูฮารุนั้นไรท์เตอร์แอบรองไห้ด้วยแหละ กระซิกๆ
เป็นครั้งแรกที่แต่งนิยายแล้วร้องไห้ (พอดีมันมีเพลงช่วยบิวท์ 555)
จะมีใครอ่านแล้วร้องไห้บ้างหว่า? (หรือไม่มี อิไรท์เตอร์หน้าแตก - -!!)
เศร้าไม่เศร้า สนุกไม่สนุก ยังไงช่วยเม้นบอกด้วยนะคะ ^^'

nu eng ♥