คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter.4
Chapter.4
แม้เจ็บเจียนตาย แต่ชีวิตต้องดำเนินต่อไป...
แม้อยากจะโผสู่อ้อมกอดของใครสักคน แต่กลับต้องยืนหยัดด้วยตัวเอง...
แม้อยากจะให้ถึงจุดจบของความเจ็บปวด แต่ต้องทนต่อไปเพื่อคนที่รักยิ่งดั่งลมหายใจ...
“ตื่นแล้วหรอครับลูกแมวน้อยของผม’’ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผู้เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มเคลือบยาพิษจงใจพูดคำว่า ‘ของผม’ อย่างเน้นความหมาย ทำให้หญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงต้องกัดฟันจนเป็นสันนูน
“ทำไมคุณถึงไม่ยอมรับความจริงซะบ้างล่ะ ยังไงซะ คุณก็ย้อนเวลากลับไปไม่ได้อยู่แล้ว สู้ทำตัวน่ารักๆให้ผมคิดอยากเก็บคุณไว้นานๆไม่ดีกว่าหรอ’’ เบียคุรันเอื้อมมือหนาไปลูบหัวเคียวโกะเบาๆก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามเส้นผมสลวยอน่างทะนุถนอม
“ฮึก ฮึก’’ เสียงสะอื้นดังขึ้นเบาๆพร้อมกับดวงตาที่เคยหวานฉ่ำแต่ตอนนี้กลับแดงช้ำตวัดขึ้นมามอง
“ร้องไห้อีกแล้ว ไม่เอาน่า ผมไม่ชอบผู้หญิงขี้แยนะ มันน่ารำคาญ’’ เบียคุรันกดหางเสียงลงต่ำเพื่อรอดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ก่อนจะต้องฉีกยิ้มสะใจอีกครั้งเมื่อเห็นดวงตาสวยหญิงสาวมีน้ำตารื้นขึ้นมาอีก
“ยังไม่พอใจอีกรึไง ฮึก แกก็ได้ทำอย่างที่ต้องการไปแล้ว ฮึก ฮึก แล้วทำไม ทำไมไม่ให้ฉัน ฮึก กลับไปหาซือคุง’’
“ผมไม่ชอบให้คุณพูดถึงผู้ชายคนอื่นเวลาที่อยู่กับผม’’ ชายหนุ่มผละมือจากผมนุ่มอย่างหมดอารมณ์ก่อนจะมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
“คนอื่นหรอ แกต่างหากที่เป็นคนอื่น! ฉันกับซือคุงน่ะ โอ๊ย!’’ เคียวโกะถึงกับร้องเสียงสูงอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่ออีกฝ่ายจับข้อมือเธอมาบีบแน่น
“ซาวาดะ สึนะโยชิไม่ใช่ผู้ชายของคุณ แต่ผมคือผู้ชายของคุณ และเป็นเจ้าของชีวิตคุณด้วย จำเอาไว้!’’
“...’’ ฝ่ายเคียวโกะเองก็ถึงกับนิ่งเงียบเมื่อเห็นอารมณ์รุนแรงของอีกฝ่าย ซึ่งเบียคุรันก็มองปฏิกิริยาของเธอนิ่งๆก่อนจะทิ้งคำพูดไว้ด้วยเสียงที่นุ่มลงกว่าเดิม
“เดี๋ยวผมจะเอาข้าวเช้าขึ้นมาให้’’ ชายหนุ่มเดินออกจากห้องไปเงียบๆทำให้เคียวโกะได้แต่มองตามไปสุดสายตาด้วยไม่เข้าใจอารมณ์ที่ไม่คงที่ของชายหนุ่ม ก่อนมือบอบบางจะหยิบบางสิ่งออกจากเสื้อนอกของตน
บางสิ่งที่ระยิมระยับและแวววาว...
หวังว่าซือคุงจะกลับไปถึงอย่างปลอดภัย... รอฉันด้วยนะซือคุง
ช่วยรอ... วันที่ฉันจะกลับไป แล้วซือคุง... จะต้องยิ้มให้ฉันนะ
หญิงสาวใช้นิ้วลูบกิ๊บติดผมรูปผีเสื้อที่ระดับด้วยเพชรพลอยสวยงามไปมา เพราะมันเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับเธอ ของขวัญชิ้นแรกที่สึนะซื้อให้เธอ ซึ่งแม้ว่าเธอจะไมได้ติดมันมาเป็นเวลานานมากแล้วเพราะผมที่ยาวขึ้น แต่เธอก็พกมันติดตัวไว้ตลอดเวลา
อย่าทิ้งฉันนะซือคุง เมื่อฉันกลับไป...
ฉันขอโทษที่ฉัน...
หญิงสาวกัดปากแน่นเพื่อกั้นเสียงสะอื้น เพราะเธอรู้ว่าสถานะของเธอในตอนนี้เป็นเช่นไร ดวงตากลมโตก้มลงมองร่างกายของตัวเองแล้วก็ต้องหลั่งน้ำตาอีกครั้งเมื่อถึงเวลาที่ต้องยอมรับความจริง
ซือคุงจะรังเกียจฉันไหม...
ฉันรู้ว่าซือคุงไม่ใช่คนแบบนั้น...
แต่ฉันเองต่างหาก ที่ไม่มีค่าคู่ควรสำหรับซือคุง...
สำหรับ วองโกเล่รุ่นที่สิบ...
เคียวโกะค่อยๆยกมือที่สั่นระริกของตนเพื่อติดผมยาวสลวยของเธอ แล้วลูบกิ๊บบนหัวของเธอไปมาราวกับกำลังทอดความคิดไปที่ไหนสักแห่ง
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ไม่ว่าซือคุงจะเป็นเพียงแค่สึนะคุง หรือจะเป็นบอสใหญ่ของวองโกเล่...รอยยิ้มที่มีให้ฉันไม่เคยเปลี่ยนไป มันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนเสมอมา ดังนั้น... ได้โปรดยิ้มให้ฉันอีกสักครั้งนะซือคุง
“หึ’’ เสียงหัวเราะดังขึ้นเพียงเบาๆจากชายหนุ่มผู้ยืนพิงประตูอยู่ที่มาพร้อมกับชามซุปในมือ
ไม่ใช่ว่าผมไม่เข้าใจ ไม่ใช่ว่าผมไม่สงสารคุณ...
ความรู้สึกที่ต้องสูญเสีย และไม่อาจอยู่กับคนที่รักได้ ผมเข้าใจดี...
แต่มันคือสิ่งที่ผมต้องทำ และสิ่งนี้เท่านั้นที่จะทำให้คนข้างบนที่รอผมอยู่ยิ้มได้อย่างมีความสุข...
คุณจะว่าผมชั่ว ผมเลวแค่ไหน...
แต่ผมก็ต้องทำมัน ผมยอมเป็นคนเลวขอเพียงแค่ได้แก้แค้นกับสิ่งที่ผมเคยได้รับ...
ด้วยความเจ็บปวดแบบเดียวกัน ไม่สิ ด้วยความเจ็บปวดที่มากขึ้นอีกหลายร้อยเท่า
ขอโทษที่ทำให้คุณต้องลำบาก แต่คุณต่างหากที่ผิด... ผิดที่เป็นคนรักที่คอยอยู่เคียงข้างเขา
และที่สำคัญตอนนี้... ความชั่วมันได้กลืนกินหัวใจผมไปจนหมดสิ้นแล้ว
“ผมเพิ่งพูดไปเมื่อกี้ไม่ใช่หรอ ว่าไม่ชอบผู้หญิงขี้แย’’ เบียคุรันก้าวออกมาจากประตูที่ยืนพิงอยู่ ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงแล้ววางชามซุปไว้บนโต๊ะไม้สีน้ำตาล
“ฉันไม่อยากกิน’’ เคียวโกะพูดด้วยเสียงนิ่งผิดกับใบหน้าตอนนี้ที่มีแววหดหู่
“ผมรู้มาว่าเมื่อวานคุณก็ไม่ยอมกินข้าว... ผมไม่ชอบผู้หญิงผอมแห้งหนังติดกระดูก’’ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบกิ๊บแวววาวบนผมสีน้ำตาลอ่อนของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา
“เอาคืนมานะ!’’ เคียวโกะตวาดลั่นเมื่อเห็นอีกฝ่ายหยิบของสำคัญของเธอไปมองดูอย่างพิจารณา พร้อมทั้งพยายามหยิบแย่งจากคนที่ยืนอยู่
“ทำไมครับ? หรือว่ามันเป็นของสำคัญ’’ เบียคุรันยิ้มแสยะหวังยั่วโมโหอีกฝ่ายเล่นซึ่งก็ได้ผลเป็นอย่างดีเมื่อเคียวโกะถึงกับยืนขึ้นเพื่อเอากิ๊บตัวสวยคืน
“เอาของฉันคืนมา!’’
“ผมก็ไม่ได้คิดจะเอาของคุณสักหน่อย’’ นิ้วเรียวยาวขอชชายหนุ่มค่อยบรรจงติดกิ๊บเข้าไปที่ผมสีน้ำตาลอ่อนอีกครั้ง ซึ่งการกระทำครั้งนี้ทำให้เคียวโกะที่กำลังสติแตกถึงกับชะงัก ...เพราะความอ่อนโยนจากมือที่ทำร้ายเธอมาตลอด
“ต่างกันใช่ไหม...’’ คำพูดที่ไม่สามารถจับความได้ของเบียคุรันทำเคียวโกะขวมดคิ้วหม่น
“…’’
“ไม่มีอะไรหรอก ผมมีงานที่ต้องไปทำต่อ กินข้าวซะด้วย เมื่อผมกลับมาชามใบนี้ต้องว่างเปล่า’’ เสียงนุ่มของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นแข้งกระด้างแต่มันก็ไมได้ทำให้เธอประหลาดใจเท่าไหร่เพราะเริ่มเข้าใจกับอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆไม่ค่อยปกติของชายหนุ่ม
“...’’
“อ้อ ผมไม่ได้เป็นห่วงคุณรู้ไว้ซะด้วย แค่อยากมั่นใจว่าคุณจะมีแรงสำหรับคืนนี้... หึ’’ เบียคุรันทิ้งคำพูดกำกวมไว้พร้อมกับเสียงหัวเราะชวนขนหัวลุกก่อนจะปิดประตูเสียงดังออกจากห้องไป
อีกแล้วสินะ ค่ำคืนแห่งความทรมาน...
ไม่มีวันจบสิ้นจริงๆใช่ไหม...
ชีวิตที่เหลือของฉัน... คงต้องทิ้งไว้ที่นี่จริงๆใช่ไหม...
______________________________
ขอโทษผู้อ่านค่ะ ที่อัพช้าเหลือนเกินสำหรับชาร์ปนี้
คือเพื่องสอบกลางภาคเสร็จค่ะ เลยมาอัพได้
แล้วจะอัพบ่อยๆนะคะ 'w'
ขอแค่คนล่ะ1เม้น ไม่นากใช่ไหมคะ? อยากได้กำลังใจค่ะ
เพราะรู้สึกว่าฟิคเรื่องนี้เรตติ้งไม่ดีเท่าไหร่เลยดูจากเม้น กะจะปิดฟิคเร่องนี้แล้วค่ะ ถ้าไม่มีคนอ่าน TT'
++ ++
ความคิดเห็น