คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter.3
Chapter.3
ความรัก ความเกลียด…
โกรธชัง และลุ่มหลง..
เป็นเพียงความแค้นที่ต้องชำระ หรือ คือความลุ่มหลงที่ถอนตัวไม่ขึ้น....
ฉันจะทำยังไงดีซือคุง ฉันควรจะทำยังไง
เสียงความคิดในโสตประสาทของหญิงสาวตื่นกลัวอยู่ตลอดเวลา เช่นเดียวกันกับร่างกายที่วิ่งวุ่นไปทั่วในห้องเล็กๆ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่า จะทำยังไงก็ไม่มีทางรอดพ้นไปได้
หน้าต่างล็อค ประตูล็อค... ซือคุง มาช่วยฉันที
หญิงสาวได้แต่อ้อนภาวนาในใจแม้จะไม่อยากให้คนรักต้องเสี่ยงอันตรายมาช่วย แต่ในใจกลับหวัง... ว่าเขาจะมา
“ฮึก ฮึก’’ เสียงสะอื้นเริ่มดังขึ้นเบาๆจาก ซาซางาวะ เคียวโกะ หญิงสาวผู้ซึ่งกำลังสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด ใบหน้าหวานยามนี้แปดเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา
“ซือคุง ฮึก ซือคุง’’ เสียงหวานสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ดวงตากลมโตที่สั่นระริกมองผ่านหน้าตาที่ขุ่นมัวไม่ยังท้องฟ้ายามราตรีอย่างหวั่นใจ
ถึงเวลาแล้วสินะ ฉันจะทำยังไงดี
’แก๊ก แก๊ก’ เสียงแว่วที่ลูกบิดประตูทำเอาเคียวโกะแทบหยุดหายใจเมื่อได้รับรู้ว่าเวลานั้นมันได้มาถึงแล้ว ก่อนะหันไปจ้องบานประตูด้วยใจหวาดหวั่น
“แหม กำลังนั่งรอผมอยู่หรอเนี่ย เป็นผู้หญิงที่น่ารักจริงๆ’’ เจ้าของเสียงเข้มทุ้มต่ำย้ายร่างสูงโปร่งมานั่งอยู่ที่ขอบเตียง ทำให้เคียวโกะกระถดหนีทันทีด้วยความกลัว
“จะกลัวอะไรอีกลูกแมวน้อย ในเมื่อคืนนี้คุณก็หนีผมไม่รอดอยู่แล้ว’’ เบียคุรันเอื้อมฝ่ามือใหญ่สมชายชาตรีไปเชยคางหญิงสาวไว้แล้วยิ้มกรุ้มกริ่มที่เรียกความกลัวในจิตใจของเคียวโกะได้ให้เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว
“ซาวาดะ สึนะโยชินี่ช่างโชคดีจริงๆที่ได้ผู้หญิงสวยไร้ที่ติอย่างคุณเป็นแฟน’’ ชายหนุ่มแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะก้มลงสูดกลิ่นหอมจากซอกคอขาว
‘เพียะ!’
“ไอโรคจิต!’’ เคียวโกะตะโกนลั่นหลังจากฟาดมือบอบบางไปที่ใบหน้าขาวซีดของอีกฝ่าย เรียกประกายโกรธจากดวงตาสีน้ำเงินอ่อนของเบียคุรันได้ชั่วครู่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดวงตาท้าทาย
“เป็นลูกแมวที่ไม่เชื่องเลยนะครับ’’ เบียคุรันจับข้อมือของเคียวโกะแน่นโดยที่เธอไม่มีทางขัดขืนได้เลย
“ผมบอกแล้วว่าซาวาดะโชคดี... แต่ดูเหมือนผมจะโชคดีกว่า’’ เบียคุรันที่อยู่ในอารมณ์คุกรุ่นเริ่มรุกหนักโดยการผลักอีกฝ่ายลงบนเตียงนุ่ม ซึ่งฝ่ายเคียวโกะเองพยายามใช้มืออีกข้างปัดป้องแต่กลับถูกตรึงไว้
“จะดิ้นไปทำไม! ก็รู้อยู่แล้วว่าสู้ผมไม่ได้’’ เบียคุรันเริ่มขึ้นเสียงเมื่อเห็นอีกฝ่ายคงไม่ยอมสงบลงง่ายๆ
“แกทำอย่างนี้เพื่ออะไรกัน!’’ หญิงสาวแผดเสียงอย่างอดกลั้นพร้อมกับหยาดน้ำตาที่พังทลายราวเขื่อนแตก
“ผมก็บอกคุณแล้วไง... ซาวาดะ สึนะโยชิ จะต้องย่อยยับ ในเมื่อเขาคือวองโกเล่รุ่นที่สิบก็ต้องได้รับผลกรรมที่เคยก่อไว้ ทุกๆอย่างที่เคยเป็นของเขาจะต้องเป็นของผม รวมทั้งคุณด้วย!’’ เบียคุรันตะคอกเสียงดังใส่หญิงสาว ทำเอาเคียวโกะตกใจไปพักใหญ่ เพราะถึงแม้คนตรงหน้าจะชั่วช้าเพียงใด แต่กลับไม่เคยพูดจาตะคอกใส่เธอแม้สักครั้ง
“ซือคุงไปทำอะไรให้แกนักหนา ทำไม ทำไม ฮึก เขาไปทำอะไรแก ทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้!’’
“ทำอะไรงั้นหรอ ก็ทำให้ชีวิตของผมต้องเป็นแบบนี้ไงล่ะ’’ เบียคุรันพูดเสียงเหี้ยมจับใบหน้าอีกฝ่ายแน่นราวกับต้องการจะบีบให้มันแหลกคามือ
“ฮึก ซือคุง! ซือคุงช่วยฉันด้วย ซือคุง’’ หญิงสาวตะโกนร้องเรียกไม่หยุดแม้จะรู้ดีว่ามันไม่สามารถส่งไปถึงคนๆนั้นได้ก็ตาม ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้อารมณ์โมโหของเบียคุรันพุ่งพล่านขึ้นอีก
“รักมันมากใช่ไหม ทุรนทุรายมากใช่ไหม ดี! ผมจะทำให้มันได้รู้ว่าต่อจากนี้ไปคุณเป็นของผม’’ เบียคุรันพูดเสียงโหดก่อนจะโถมตัวลงมาด้วยความโกรธแค้นซึ่งสุมอยู่เต็มอก โดยหาได้ฟังเสียงคร่ำครวญด่าทอของคนข้างล่าง แม้แต่หยาดน้ำตาที่หลั่งรินซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ไมได้อยู่ในสายตา
เพราะมันคือสิ่งที่ไร้ตา จากคนที่ไร้ค่า...
ซือคุงฉันขอโทษ ซือคุง...
เสียงสุดท้ายที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังจากโสตประสาทของหญิงสาวก่อนที่ทุกอย่างจะว่างเปล่า และกลายเป็นความทรงจำที่แสนโหดร้าย
ฉันรักซือคุง...
“ฮึก ฮึก ฮึก’’ เสียงสะอื้นเบาๆจากหญิงสาวที่นอนขดตัวอยู่บนเตียง ดวงตาสวยเลื่อนลอยและพร่าเลือนเพราะน้ำใสที่ไหลมาเหมือนกับว่าไม่มีวันหมด จับจ้องดวงจันทร์นวลสวยในคืนพระจันทร์เต็มดวง
แม้แต่พระจันทร์ก็กำลังหัวเราะเยาะ...
ฉันเป็นใครกันแน่ ฉันมันไร้ค่ามากใช่ไหม...
แม้กระทั่งพระจันทร์ยังไม่อยากจดจำ...
“ฮึก ฮึก’’ หญิงสาวเริ่มไล้มือขาวไปยังร่างกายส่วนต่างๆของตนเองที่แปดเปื้อนด้วยสีหน้าเจ็บปวดและรังเกียจอย่างถึงที่สุด
ฉันมันน่ารังเกียจ ไม่มีค่าคู่ควรกับซือคุงอีกต่อไปแล้ว...
ดวงตากลมโตปิดลงอย่างปวดร้าว แม้อยากที่จะหลีกหนีความจริงมากเท่าไร แต่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสะใจและยิ้มเยาะอยู่ในที ของใครคนนั้นทำให้เธอไม่อาจข่มตาหลับได้
ต่อไปนี้ชีวิตของฉันจะเป็นยังไง...
คงเป็นได้แค่เครื่องมือระบายอารมณ์ แก้แค้น ของคนๆนั้นต่อไปใช่ไหม...
ฉันคงต้องทนอยู่ในขุมนรกที่ไม่มีวันสิ้นสุดต่อไปสินะ...
สายลมบางเบาพริ้วไหวราวนิยายรักโรแมนติก หากแต่สายลมนั้นได้หอบเอาเธอไปในที่ไกลแสนไกล...
แม้ใกล้เพียงเอื้อมมือ แต่กลับเอื้อมไปไม่ถึง ราวกับว่าเธอได้ห่างออกไปทุกที ทุกที...
“เคียวโกะจัง!’’ เสียงผวาดังขึ้นจากชายหนุ่มหัวหน้าวองโกเล่รุ่นที่สิบก่อนที่จะหายใจหอบถี่กับคาวมฝันที่เพิ่งผ่านไป
“จะเป็นยังไงบ้างนะ เคียวโกะจัง...’’ เสียงเข้มพึมพำในความมืด พร้อมกับสมองซึ่งเรียกความทรงจำที่ไม่อยากนึกถึงให้กลับคืนมา ความทรงจำแสนโหดร้ายที่ไม่อาจลืมได้ลง ความอัปยศในคืนจันทร์เต็มดวงคือสิ่งที่ตอกย้ำร่างกายอันไร้ค่าตลอดมา
ถ้าเคียวโกะจังจะต้องเป็นแบบนั้น...
“โถ่ว้อย!’’ ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาทึ้งหัวตัวเองอย่างแรงด้วยอับจนหนทาง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนตวัดมองท้องฟ้ายามค่ำคืนด้วยรู้ว่าเวลานั้นเหลือน้อยลงทุกที
เคียวโกะจังได้โปรดอย่างเพิ่งเป็นอะไรไปนะ รอฉันก่อน!
________________________
ก่อนอื่นเลยขอโทษคะที่อัพช้า พอดีต้องแต่งทั้ง2เรื่อง เลยมึนงงเล็กน้อย ฮะฮะฮะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นนะคะ หวังว่าจะช่วยกันเม้นเยอะๆ
เพราะเพียงเม้นเดียวของคุณก็ทำให้ไรท์เตอร์ยิ้มได้และมีความสุขแล้วล่ะค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ^^'
++ ++
ความคิดเห็น