Fic : Reborn.} The Secret Inside... Me ll 5986 2786 L86

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter.3 ll ความเจ็บปวดของวายุ

Chapter.3

             เวลายามเช้าที่เงียบสงบของเมืองนามิโมริ มีเพียงเสียงนกเสียงกาเริ่มขับขานเบาๆและแสงแดดอ่อนๆ

ที่เริ่มไล่ทอมาตามหลังคาบ้านทีละหลังๆเนื่องจากยังเป็นเวลาเช้าตรู่ เด็กสาวผมนํ้าตาลเดินสะโหลสะเหลออกมาจากบ้านด้วยสภาพอ่อนแรงดูเผินๆแล้วไม่ต่างจากศากศพ นั่นก็เป็นเพราะการตื่นเช้ากว่าปกติของเธอหรือจะพูดให้ถูกคือเธอยังไม่ได้นอนต่างหากเนื่องจากมีเรื่องให้คิดทั้งคืนจนไม่สามารถข่มตาหลับลงได้เธอจึงตัดสินใจไม่นอนมันเสียดีกว่า เธอปิดประตูบ้านลงช้าๆด้วยมือที่ถือข้าวกล่องสองกล่องเฉกเช่นทุกวันจะต่างจากเดิมเพียงท่าทีที่กระปรี้กระเปร่าอยู่ตลอดเวลาของเธอนั้นหายไปจนหมดสิ้น เด็กสาวค่อยๆเดินพยุงกายที่ไร้เรี่ยวแรงของตัวเองมาที่รั้วบ้านแล้วก็ต้องหยุดกึกเมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่เป็นเงาตะคุ่มๆที่หน้ารั้วบ้าน

''คุณโกคุเดระ­...'' ฮารุพูดเสียงค่อยทั้งที่จริงๆแล้วเธอตกใจมากกับการเห็นคนๆนี้ที่หน้าบ้านของตัวเอง หากแต่เธอไม่มีแรงจะแสดงท่าทีโอเว่อร์อย่างเคยอีกแล้ว

''อย่าเข้าใจผิดนะยัยบ้า ฉันแค่.. เอ่อฉันแค่...''โกคุเดระที่ยืนผิงรั้วบ้านอยู่พูดอํ้าๆอึ้งๆพร้อมกับเกาหัว

ตัวเองไปด้วยแก้เก้อ

''...''

''ฉันแค่เห็นว่ารุ่นที่สิบไม่ค่อยสบายใจก็เลย... ขอโทษนะเรื่องเมื่อวาน'' โกคุเดระพูดด้วยใบหน้าที่แดงกํ่า

''ฮารุไม่โกรธคุณโกคุเดระหรอกค่ะ...''

''ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาขอโทษเธอนะ! ฉันทำเพื่อรุ่นที่สิบต่างหาก!'' โกคุเดระรีบทำโวยแก้เขิน ฝ่ายฮารุก็ได้แต่มองท่าทีของโกคุเดระแล้วฝืนยิ้มออกมา

''ขอบคุณนะคะคุณโกคุเดระ ฮารุไม่โกรธคุณโกคุเดระหรอกคะ จริงๆนะคะ ...''

''ยัยบ้า! เลิกพูดหงอยๆอย่างนั้นซะที'' โกคุเดระโวยขึ้นอีกเมื่อเห็นท่าทีซึมเศร้าของฮารุ แต่ฮารุหาได้สนใจฟังไม่เธอเอ่ยประโยคถัดมาด้วยแววตาที่หมองหม่นและเจ็บปวด

''ไม่ว่าคุณโกคุเดระจะพูดหรือไม่พูด ยังไงคุณสึนะก็คงจะไม่มีวันมาชอบคนอย่างฮารุอยู่ดี...'' เธอพูดแล้วเริ่มออกเดินไปตามเส้นทางที่ต้องไปเป็นประจำทุกวันฝ่ายโกคุเดระเองก็ได้แต่เดินตามมาเงียบๆ

''...'' บรรยากาศที่รายล้อมทั้งสองที่แต่ความเงียบเท่านั้นที่เข้าปกคลุมเป็นเวลาเนิ่นนาน จนในที่สุดฮารุก็เอ่ยปากพูดอีกครั้ง

''แต่ไม่ว่ายังไงฮารุก็คงไม่มีวันเลิกชอบคุณสึนะหรอกค่ะ ก็คุณสึนะน่ะ ทั้งใจดีและก็อ่อนโยน''

''...''

''คุณสึนะไม่ผิดหรอกคะที่ชอบเคียวโกะจัง แต่ฮารุเองที่ผิด... ที่ไปชอบคุณสึนะ''

''...''

ฮารุหยุดฝีเท้าลงเมื่อถึงที่หมายแล้วนำข้าวกล่องๆหนึ่งไปแขวนไว้ที่ลูกบิดประตูของบ้านที่แสนคุ้นตา... บ้านซาวาดะ

โกคุเดระมองการกระทำของฮารุแล้วก็ได้แต่หยุดนิ่งอยู่กับที่ราวกับว่าร่างกายมันชาไปทุกส่วนสัมผัส

''ฮารุคงโง่มากเลยใช่ไหมคะ­คุณโกคุเดระ'' เธอหันหลังกลับมาถามเขาที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ ทำให้เขาได้เห็นใบหน้าของเธอชัดๆ
เขามองหน้าเธอนิ่ง ดวงตาที่เหมือนจะมีนํ้าตาปริ่มอยู่ตลอดเวลาของเธอทำให้เขาต้องกัดริมฝีปากตัวเอง

''ใช่ เธอมันโง่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา ยัยโง่!''

ทำแบบนี้ทำไม... ยังเจ็บไม่พอใช่ไหม ต้องโดนปฏิเสธอีกกี่ครั้งถึงจะจำสักที โง่... เธอมันโง่...

แล้วทำไม... ฉันจะต้องมาชอบยัยโง่อย่างเธอด้วย แล้วทำไม...

เร็วกว่าความคิด ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้แขนแกร่งของโกคุเดระดึงฮารุเข้ามากอดแน่น คิดจะผลักออกแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ในเมื่อตอนนี้ใบหน้าของเขากำลังเชยกับไหล่มนของเธออยู่  อาจเป็นเพราะอากาศวันนี้มันผิดปกติหรืออย่างไรก็ไม่ทราบได้... หรืออาจเป็นตัวเขาเองที่ผิดปกติ

แต่เมื่ออีกฝ่ายก็ยืนนิ่งให้กอดโกคุเดระจึงกระชับอ้อมกอดนั้นให้แน่นขึ้นไปอีก เขาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด อาจเป็นเพราะกำลังบอบช้ำ เจ็บปวด หรือ โหยหา...  ไม่ใช่เธอ แต่เป็นเขา 
ใช่แล้ว เขาไม่ได้กอดเธอเพื่อที่จะปลอบโยนเธอหากแต่กำลังทำเพื่อปลอบโยนความเจ็บปวดของตัวเอง

...เจ็บที่เธอไม่รักเขา และเจ็บที่เขาคนนั้นไม่รักเธอ...

''คุณโกคุเดระ­...'' ฝ่ายฮารุเองก็ได้แต่ยืนงงงันด้วยความตกใจระคนทำตัวไม่ถูก แขนบางได้แต่ค้างเติ่งอยู่ในอากาศ จะกอดตอบก็ไม่กล้า จะสะบัดออกแน่นอนว่าเธอก็ไม่กล้าอีก

''เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำแบบนี้หา! พยายามไปให้มันได้อะไร ยัยโง่!'' โกคุเดระตวาดฮารุเสียงดังขณะที่แขนของเขาเองก็กอดเธอแน่นจนเธอรู้สึกอึดอัด แม้ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะกอดเธอเพราะอะไร และต้องการอะไรจากเธอ แต่น้ำเสียงหนักแน่นของเขาคล้ายกับเค้นให้เธอต้องตอบ

''ทำไมฮารุถึงต้องพยายามน่ะหรอคะ ก็เพราะ...''

''...'' โกคุเดระได้แต่รอฟังคำตอบของเธอ ทั้งๆที่วันนี้เขาตั้งใจจะมาเพื่อปลอบเธอแต่กลับต้องมาปลอบใจตัวเอง ดวงตาของเด็กหนุ่มปิดลงอย่างอ่อนล้า

''เพราะคุณสึนะมีอยู่คนเดียว... ฮารุถึงต้องพยายาม เพราะไม่มีใครแทนที่คุณสึนะได้...''

''...''

''ขอโทษนะคะ ที่ฮารุมันโง่'' เธอดันไหล่โกคุเดระออกเบาๆซึ่งเขาเองก็ยอมปล่อยเธอแต่โดยดี

''ขอบคุณนะคะคุณโกคุเดระที่ช่วยปลอบใจ... ฮารุไปก่อนนะคะ ถ้าคุณสึนะออกมาคงไม่ดี คุณสึนะคงไม่อยากเห็นหน้าฮารุเท่าไหร่...'' ฮารุเดินย้อนกลับไปที่เส้นทางเดิมช้าๆ

ใช่แล้ว บ้านของสึนะอยูคนละทางกับโรงเรียนของเธออีกทั้งยังเลยโรงเรียนของเธอมาไกลพอสมควร ทำให้ทุกเช้าที่เอาข้าวกล่องมาให้สึนะเธอต้องย้อนกลับไปทางเดิมทุกครั้ง ซึ่งเธอก็อ้างกับสึนะว่าเธอมาทางลัดเพื่อให้เขาสบายใจ แต่สำหรับเธอแล้วแค่ได้เห็นใบหน้าและรอยยิ้มที่อ่อนโยนของสึนะมันก็คุ้มค่าเหลือเกิน

''เดี๋ยวก่อน...'' โกคุเดระขับแขนของฮารุไว้เพื่อรั้งเธอ ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา

''วันนี้โดดเรียนกันไหม...''

แค่ให้นภาหันมามอง เพียงเท่านี้ที่ตะวันต้องการ...

หากแต่นภาไม่เคยเหลียวมอง ตะวันจึงได้แค่สาดแสงรำไรอยู่บนนภา...

นภาไม่เคยรู้เลยว่าไม่สามารถอยู่ได้หากขาดตะวัน...

ไม่เคยรู้ตัวว่าไม่สามารถอยู่ท่ามกลางความมืดมิดได้...

วายุที่ได้แค่ปรากฎตัวยามนภามืด...

ไม่เคยรู้เลยว่ายังมีใครอีกคนที่จะมาทำให้ตะวันหวั่นไหว...



___________________________________

รีไรท์ค่ะ ^^

nu eng