คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 5 9 8 5 ll Da perso sonata' ท่วงทำนองที่ขาดหาย ; gokudera x bianchi
…คือบทเพลงนี้ คือความรักของฉัน…
Da perso sonata ท่วงทำนองที่ขาดหาย
ไม่มีตัวตน แต่คงอยู่เสมอมา
แผ่วเบาดั่งสายลม แต่กลับหนักแน่นราวหินผา
ไม่อาจสัมผัสแต่ขอแค่เพียงหลับตา ทุกอย่างจะกระจ่างแจ้งในจิตใจ
…คือบทเพลงนี้ คือความรักของเขา…
‘เพราะจังเลยเบียงกี้ ฉันก็อยากเล่นเพลงนี้เป็นบ้าง’
‘อืม งั้นฉันจะสอนให้ก็ได้ แต่ว่ามีข้อแม้นะ’
‘…’
‘นายจะต้องพูดเพราะๆกับพี่ แล้วก็เรียกฉันว่าพี่ด้วย’
‘…’
‘นะ? ฮายาโตะ’
.
.
.
‘พี่ครับ สอนผมเล่นด้วย’
เสียงลมพัดแผ่วเบาคลอเคล้าไปกับท่วงทำนองอ่อนไหวของเสียงเปียโน ผ้าม่านผืนขาวสะอาดพัดโบกปลิวไสวรับกับจังหวะของเพลงราวกับเป็นเครื่องประสานได้อย่างดี นิ้วเรียวยาวและขาวซีดดีดไล่ไปทีละคีย์ทีละโน้ต ดวงตาสีมรกตปรือลงช้าๆคล้ายกับว่ากำลังอินในเสียงเพลง ท่วงทำนองที่คุ้นหูสามารถเล่นได้โดยไม่ต้องดูโน้ตหรือแม้แต่กระทั่งลืมตากลับหยุดลงที่โน้ตตัวสุดท้ายซึ่งไม่ได้ถูกเล่น
โน้ตตัวสุดท้าย… คืออะไรกัน?
ทำไมฉันถึงจำไม่ได้เลย…
‘ตึงงง!’
“โธ่เว้ย!’’ เสียงเปียโนที่ดังพร้อมกันหลายโน้ตเนื่องด้วยคนเล่นทุบมือแกร่งลงไปตามมาด้วยเสียงสบถอย่างหัวเสียและขัดใจตัวเอง
เด็กหนุ่มผมสีเงินทอประกายผุดลุกจากเก้าอี้เปียโนมาพิงอยู่ที่ขอบหน้าต่าง นิ้วขาวเปลี่ยนจากการดีดโน้ตเปียโนเมื่อครู่เป็นการคีบบุหรี่มาจุดแทน
‘‘เฮ้อ’’ เสียงถอนหายใจลากยาวของเขาดังออกมาพร้อมควันบุหรี่ที่พวยพุ่งออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาสีมรกตเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมาย ความอ้างว้างในแววตาเริ่มปรากฏให้เห็นชัด เจ้าตัวหลับตานิ่งอีกครั้งก่อนจะคิดถึงเรื่องราวในอดีต
‘เพลงนี้เป็นเพลงที่คุณแม่สอนให้พี่ ดังนั้น นายเองก็ต้องเก็บรักษามันไว้ดีๆนะ ฮายาโตะ’
‘อื้ม!’
‘มานั่งนี่สิฮายาโตะ’ เด็กหญิงวงหน้าขาวซึ่งใบหน้าออกไปทางฝรั่งฝั่งยุโรป เรียกเด็กชายที่ยืนอยู่ด้านล่างให้ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้เดียวกับตน
‘ฉันนั่งได้เหรอ… ผมนั่งได้เหรอ’
‘ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ’ เด็กหญิงส่งยิ้มอ่อนโยนแล้วยื่นมือให้ บรรยากาศรอบข้างที่ทั้งภายในคฤหาสน์ที่งดงาม สายลมอ่อนๆที่เป็นใจ และ ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเธอผู้นั้น ทำให้เด็กชายตกอยู่ในภวังค์ รอยยิ้มที่ราวกับนางฟ้าน้อยๆในเทพนิยายนั่น เขาอยากจะเก็บมันไว้ตลอดไป…
‘เพลงนี้น่ะนะฮายาโตะ ไม่มีโน้ตเพลงหรือเนื้อเพลง’
‘เอ๋?’
‘นายแค่ต้องใช้ตรงนี้’ กล่าวจบมือเล็กๆของเด็กหญิงก็ประทับลงที่อกของอีกฝ่าย การกระทำนั้นทำให้เด็กชายมองตาแป๋วไปยังใบหน้าของผู้เป็นพี่สาว
‘อืม… งั้นนายลองหลับตาลงสิฮายาโตะ’
‘?’ เด็กชายทำหน้าฉงนด้วยความสงสัยแต่ก็ยอมหลับตาลง ท่ามกลางความมืดมิดเสียงพลิ้วไหวของเปียโนดังกระหึ่มขึ้นในห้วงความคิดของเด็กชาย ทั้งอ่อนโยนและแข็งแกร่ง เสียงสายลมแว่วมาราวกับจะประสานกับเสียงเปียโนได้เป็นอย่างดี ทั้งไพเราะและดึงดูดใจ อย่างไม่อาจลืมเลือน…
เด็กชายค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ เส้นผมพลิ้วไหวสีชมพูสวยเด่นของผู้เป็นพี่สาวปลิวมาปะทะใบหน้าขาวของเขา มือเล็กๆของเขาพยายามจะคว้าสิ่งตรงหน้าไว้ แต่เส้นผมหอมนุ่มกลับปลิวไสวไปทั่ว เมื่อไม่ได้ดั่งใจเขาจึงละความสนใจจากเส้นผมของพี่สาวมาเป็นเปียโนตัวสวยที่กำลังถูกขับกล่อมด้วยนิ้วเล็กๆของเธอแทน
แม้บทเพลงนั้นยากเกินเข้าใจ แต่สามารถรับรู้ได้… ด้วยใจของเขาเอง
จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจมันอยู่ดี
เด็กหนุ่มดึงห้วงความคิดของตัวเองให้กลับเข้าสู่ปัจจุบัน ดวงตาสีเขียวมรกตเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย และเพียรพยายามหาคำตอบที่ว่าทำไมอะไรๆที่ญี่ปุ่นมันถึงดูไม่คุ้นตาไปเสียทุกอย่าง ที่นี่ ที่ซึ่งไม่เหมือนกับอิตาลี…
ทั้งๆที่ไม่เข้าใจแต่ทำไมถึงไม่ลืม แล้วทำไมสิ่งที่ไม่อยากลืมกลับลืมไปจนหมดสิ้น?
คำถามที่เขาไม่เคยตอบได้ ทั้งๆที่ไม่เคยรู้แม้กระทั่งโน้ตเพลง แต่กลับจำได้ขึ้นใจ ทั้งๆที่พยายามลืมมันแต่กลับจำได้ทุกท่วงทำนอง แต่แล้วทำไมกับสิ่งที่เขานึกอยากจะจำได้มากที่สุดในบางเวลา มันกลับหายไปไม่เหลือแม้ร่องรอยในความทรงจำ
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วหม่น พยายามหลับตาลงอีกครั้งแล้วนึกถึงบทเพลงที่เธอคนนั้นสอนมา
ทำไม? ถึงนึกไม่ออก
ความคิดของเขาหยุดคว้างที่โน้ตตัวสุดท้ายก่อนจบเพลง ต่อให้คิดจนหัวแทบระเบิด เขาก็นึกไม่ออกจริงๆ
ขายาวของเด็กหนุ่มก้าวกลับไปที่เปียโนตัวสวยอีกครั้ง นิ้วยาวจัดการดับบุหรี่กับที่เขี่ยบุหรี่ก่อนจะจรดนิ้วกับแป้นเปียโนอีกครั้ง
บางทีถ้าลองเล่นอาจจะนึกออกก็ได้
ความคิดที่ดูเหมือนจะมีหวังทำให้เขาบรรเลงบทเพลงเดิมอีกครั้ง แม้จะรู้ดีว่ามันไม่สามารถเป็นไปได้ เพราะเขาเองที่เคยทำเช่นนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
เขาหลับตาลงพลางคิดถึงวันเก่าๆในอดีตและบทเพลงที่เธอคนนั้นเคยเล่นให้ฟัง ทั้งๆที่จำเหตุการณ์ทุกอย่างในวันนั้นได้อย่างชัดเจน แต่กลับมีสิ่งหนึ่งที่ขาดหายไป…
‘นายแอบมองพี่เหรอฮายาโตะ’ นิ้วเล็กๆของเด็กสาวหยุดลงพร้อมกับเสียงเปียโน ใบหน้างดงามในสายตาเด็กชายหันมาอมยิ้มเล็กๆ ให้คนแอบมอง
‘ปะ เปล่าสักหน่อย แค่ดูวิธีการเล่น’
‘รู้ไหม แบบนี้น่ะเขาเรียก คนโกหก’ เด็กหญิงใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่ปลายจมูกของอีกฝ่ายแล้วหัวเราะเสียงใส
‘ไม่ได้โกหกสักหน่อย…’ ฝ่ายคนถูกจิ้มก็ปฏิเสธเสียงอ่อย แต่ก็แอบลอบมองใบหน้ายามหัวเราะของพี่สาวพลางอมยิ้มน้อยๆ
‘เล่นต่อสิ เบียงกี้… เล่นต่อสิครับ พี่เบียงกี้’
‘นั่นสินะ อีกนิดเดียวก็จะจบเพลงแล้วนี่นา’ เด็กหญิงเตรียมบรรเลงบทเพลงอีกครั้ง แต่กลับถูกขัดด้วยการปรากฎตัวของใครบางคน
‘เบียงกี้ มานี่หน่อยสิลูก’ ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่กล่าวเรียกผู้เป็นลูกสาว
‘ค่ะพ่อ เดี๋ยวมานะฮายาโตะ’ เด็กหญิงหันมาบอกลาแล้ววิ่งไปหาผู้เป็นพ่อ ฝ่ายเด็กชายที่มองตามไปสุดสายตาก็นั่งจ้องเปียโนหรูอย่างเงียบเฉียบก่อนจะกระโดดลงจากเก้าอี้เปียโนตัวสูง เท้าน้อยๆของเขาก้าวออกนอกห้องไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น เพียงเพราะอยากรู้เหตุผลที่พ่อเรียกพี่สาวออกไป
‘นี่เธอ รู้เรื่องคุณหนูรึยัง’ เสียงซุบซิบเบาๆของเมดคนหนึ่งดังขึ้นระหว่างทางไปห้องของพ่อตน ทำให้เด็กชายเลือกที่จะหยุดฟังอยู่หลังประตูเงียบๆ
‘แหม ข่าวดังขนาดนี้เขารู้กันทั่วคฤหาสน์แล้วย่ะ’
‘ฉันก็ว่างั้นแหละ แต่จะว่าไปก็น่าสงสารคุณหนูฮายาโตะนะ ฉันก็นึกอยู่แล้วเชียวเป็นพี่น้องกันแท้ๆทำไมต้องใช้คนละนามสกุล’
‘นั่นสิ ถ้าเป็นฉันนะ อยู่ดีๆมารู้ว่าตัวเองเป็นลูกเมียน้อยก็คงช็อคอยู่เหมือนกัน แล้วนี่คุณหนูเขารู้รึยังเนี่ย’
‘รู้สึกว่าเมื่อกี้คุณผู้ชายจะเรียกคุณหนูเบียงกี้เข้าไปคุยนะ ตอนนี้ก็คงจะรู้แล้วแหละ’
‘ยังเด็กกันทั้งคู่อยู่เลย น่าสงสารจริงๆนะเธอ’
‘จริงๆด้วย น่าสงสารที่สุดเลย’
เสียงกระซิบกระซาบซึ่งเขาไม่ได้ฟังต่อว่าคืออะไรเพราะสมองของเด็กน้อยในยามนี้มันตื๊อไปหมด เหมือนมีคนเอาหินมาทุบหัวสักร้อยทีก็ไม่ปาน มือขาวซีดของเขากำเข้าหาตัวเองแน่นก่อนจะวิ่งกลับไปทางเดิมอย่างสับสน
‘ฮายาโตะ ยังอยู่รึเปล่า?’ เด็กหญิงก้าวเข้ามาในห้อง ดวงตากลมโตมองไปยังเปียโนตัวใหญ่แต่กลับไม่เห็นร่างของน้องชาย เท้าเล็กๆก้าวไปทั่วห้องก่อนจะเห็นบุคคลที่กำลังตามหานั่งขดตัวอยู่ที่มุมห้อง
‘ฮายาโตะ? ร้องไห้หรอ?’
‘ฮายาโตะ ร้องไห้ทำไม!?’ เด็กสาวรีบกุลีกุจอนั่งคุกเข่าลงแล้วดูอาการน้องชายตัวเองที่บัดนี้ไม่อาจเรียกว่าน้องชายได้อย่างเต็มปาก
‘ฮายาโตะ เป็นอะไร บอกพี่สิ!’
‘ฮายาโตะ!’
‘เบียงกี้ฉัน… ไม่ใช่ลูกคุณแม่เหรอ?’ เด็กชายถามด้วยเสียงสะอื้น ทำเอาเด็กสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
‘ฉัน… ผมไม่ใช่น้องชายของพี่เหรอ?’ เด็กชายเขย่าตัวอีกฝ่ายแรงอย่างต้องการคำตอบ เด็กหญิงมองคนตรงหน้าด้วยแววตาสับสนก่อนจะรีบคว้าตัวผู้มีศักดิ์เป็นน้องชายคนละแม่มากอดแน่น
‘ฮายาโตะ ถึงนายจะไม่ใช่ลูกคุณแม่ แต่พี่ก็รักนายนะ’
‘พี่รักนายเข้าใจไหมฮายาโตะ คุณพ่อเองก็รักนาย’
.
.
.
‘พี่รักนายนะฮายาโตะ’
“เฮอะ เผลอนึกถึงซะได้’’ เด็กหนุ่มแค่นหัวเราะก่อนรอยยิ้มเสแสร้งจะเปลี่ยนเป็นเม้มแน่น นิ้วเรียวยาวหยุดทำงานอยู่กับที่ มือขาวบัดนี้วางอยู่บนแป้นเปียโนนิ่ง
เหตุผลที่ฉันจำโน้ตตัวสุดท้ายไม่ได้…
ดวงตาสีมรกตของเขาพร่าเลือนไปด้วยม่านน้ำตา ก่อนที่มันจะหยดลงบนโน้ตของคีย์บอร์ด
…เพราะเธอไม่เคยสอนฉันไงล่ะเบียงกี้
.
เพราะเธอไม่เคยรับรู้ แต่ความรู้สึกของฉันไม่เคยเปลี่ยนไป
แม้เป็นเพียงน้องชายในสายตาเธอ แต่สำหรับฉันเธอเป็นมากกว่านั้น
อยากขอให้เธอหลับตา แค่หลับตา… เธอคงจะรู้สึกได้ใช่ไหม?…
…บทเพลงนี้ และ ความรักของฉัน…
_________________________________
สวัสดีค่า ทักทายกันหน่อยเนอะ 'w'
คือฟิคคู่พี่น้องมันดูโรแมนติกดีออกเนอะ แถมเป็นคู่นี้แล้วด้วย
มีเปียโน อยู่อิตาลี โรแมนติกที่สุด >.<
รู้สึกว่า 3 เรื่องแรกแต่งมาลงแต่คู่นอร์มอล ต่อไปจะแต่งคู่วายบ้างล่ะ 'w'
เอาคู่อะไรดีคะ?
ความคิดเห็น