Fic : Reborn.} Mix; short fic ll яeborn’

ลำดับตอนที่ #1 : 5 9 8 6 ll The last wish' คำอฐิษฐานครั้งสุดท้าย ; gokudera x нaru

   

หากฉันจะขอให้เธอรักฉัน...  มันจะเป็นไปได้ไหมนะ...

THE LAST WISH  คำอฐิษฐานครั้งสุดท้าย

หากฉันจะขอให้เธอรักฉัน...  มันจะเป็นไปได้ไหมนะ...
 

''เสร็จแล้วล่ะ!'' เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนชูกระดาษแผ่นเล็กในมือตนขึ้นเหนือหัวเรียกความสนใจจากกลุ่มเพื่อนที่ตั้งหน้าตั้งตาเขียนบางสิ่งลงในกระดาษคล้ายๆกัน

''เขียนว่าอะไรหรอสึนะ?'' เด็กหนุ่มคมเข้มนามยามาโมโตะยิ้มถามอย่างอารมณ์ดี

''มะ ไม่บอกหรอก แล้วนายเขียนอะไรล่ะยามาโมโตะ'' สึนะแกล้งทำทีเอากระดาษที่ตนเขียนไปแอบไว้ข้างหลังแล้วจ้องมอง เคียวโกะ หนึ่งในกลุ่มเพื่อนที่มาด้วยกันด้วยใบหน้าแดงเถือกอย่างปิดไม่มิด

''ก็ขอให้แข่งเบสบอลครั้งหน้าเป็นไปด้วยดีล่ะนะ ถ้าชนะด้วยจะยิ่งดีใหญ่'' ยามาโมโตะตอบพร้อมยิ้มทะเล้น

''ส่วนฮารุก็ขอให้ได้เป็นเจ้าสาวของคุณสึนะไงละค่ะ! โรแมนติกใช่ไหมคะคุณสึนะ'' เด็กสาวผมสีน้ำตาลเข้มยิ้มกว้างพร้อมออกท่าทีโอเวอร์แอ็คติ้งอย่างที่ชอบทำ ทำเอาฝ่ายถูกพาดพิงอย่างสึนะได้แต่ยิ้มแหยๆ

''แล้วนายล่ะโกคุเดระ?'' ยามาโมโตะหันไปถามซึ่งก็เห็นอีกฝ่ายรีบซ่อนมันไว้ข้างหลังทันที

''อะไรกัน เรื่องแค่นี้จะอายทำไม''

''กะ ก็แค่ขอให้รุ่นที่สิบสุขภาพดี แข็งแรง เท่านั้นแหละ'' โกคุเดระพูดรัวด้วยหน้าแดงเถือก ก่อนจะกัดปากตัวเองแน่น

''โกคุเดระนี่รักสึนะจังเลยนะ''

''ถ้าทุกคนเขียนเสร็จแล้วพวกเราก็ไปกันเถอะจ้ะ เดี๋ยวจะมืดซะก่อน'' เคียวโกะเอ่ยชวนทำให้ทุกคนทยอยเดินออกมาจากศาลเจ้า ก่อนจะส่งเสียงคุยเป็นระยะๆ

''อะ เอ่อ เหมือนผมจะลืมไฟแช็คไว้ที่ศาลเจ้า ขอกลับไปเอาแปปนึงนะครับรุ่นที่สิบ'' โกคุเดระเสยผมสีเงินของตนขึ้นอย่างประหม่า

''อะ อื้ม รีบๆกลับมานะ'' สึนะตอบรับด้วยอารมณ์งงๆ เมื่อเห็นโกคุเดระวิ่งออกไปแล้ว

'
'แฮ่ก แฮ่ก'' เด็กหนุ่มหายใจหอบถี่เมื่อวิ่งสุดฝีเท้ามายังต้นไผ่ต้นไม่สูงไม่ใหญ่มากนักที่มีคำอธิษฐานผูกติดไว้มากมาย

''ฉันไม่ได้เชื่อเรื่องไร้สาระพวกนี้สักหน่อย ก็แค่...'' โกคุเดระเอ่ยค้างด้วยหาคำแก้ตัวให้ตัวเองไม่ออก ก่อนจะรีบเอากระดาษที่ไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมาผูกในกิ่งไผ่กิ่งที่เตี้ยที่สุด

ถ้าผูกไว้ตรงนี้คงไม่มีคนสังเกตหรอกมั้ง

เขาพูดกับตัวเองในใจแล้วรีบวิ่งไปสมทบกับเพื่อนๆที่รออยู่

''คุณสึนะคะ!'' ฮารุกระโดดไปควงแขนสึนะด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มทำเอาสึนะเหวอไปสักพักก่อนจะเอ่ยปากถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นทุกที

''อะไรเหรอฮารุ?''

''แวะที่บ้านฮารุได้ไหมคะ ฮารุทำคุ้กกี้ไว้ตั้งแต่เมื่อเช้า อยากให้คุณสึนะชิม'' ฮารุมองสึนะด้วยใบหน้าคาดหวัง

''เอ่อ... พอดีว่าฉันสัญญากับเคียวโกะจังว่าจะไปบ้านเคียวโกะจังน่ะ ไว้วันหลังจะไปชิมนะฮารุ'' สึนะบอกปฏิเสธด้วยรอยยิ้มเช่นเคย

''ไม่เป็นไรหรอกคะคุณสึนะ'' ฮารุยิ้มกว้างให้สึนะก่อนจะถอยหลังมาเดินคู่กับโกคุเดระซึ่งอยู่ด้านหลังสุดแทน

''...'' เด็กสาวก้มหน้ามองพื้นถนนแล้วเดินลากเท้าเตะหินไปมาด้วยรอยยิ้มที่ไม่เหมือนเดิม

''เลิกทำหน้าหงอซะทียัยบ้า'' โกคุเดระพูดให้เสียงเบากว่าทุกทีแล้วหันหน้าหนีไปจุดบุหรี่

''ฮารุก็กำลังยิ้มอยู่นี่ไงคะ'' เธอพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้างขึ้นไปอีกให้โกคุเดระ

''ยิ้มอย่างนั้นจะยิ้มทำไม เสแสร้งชะมัด'' โกคุเดระตอกกลับคล้ายประชดซึ่งก็ทำให้ฮารุนิ่งเงียบไปได้

''เคียวโกะก็จะกลับกับสึนะแล้ว งั้นฉันไปส่งแล้วกันนะมิอุระ'' ยามาโมโตะหันมาพูดกดับฮารุแล้วยิ้มกว้างอย่างเปิดเผย

''ฮาฮิ?''

''ฟ้าเริ่มมืดแล้ว เป็นผู้หญิงกลับบ้านคนเดียวมันอันตราย''

''อย่างยัยนี่ใครจะไปอยากทำอะไร'' โกคุเดระพูดเสียงขึ้นจมูก

''ว่ายังไงนะคะคุณโกคุเดระ!'' ฮารุทำท่าจะโวยวายซึ่งก็ทำใหโกคุเดระแอบลอบยิ้มได้ชั่วครู่ก่อนที่สึนะจะขัดขึ้นมา

''แต่ยามาโมโตะต้องไปซ้อมรอบดึกที่ชมรมไม่ใช่หรอ? นายเป็นคนบอกฉันเองนี่นา''

''จริงด้วย ลืมสนิทเลย'' ยามาโมโตะทำท่าเหมือนเพิ่งนึกออก จากนั้นก็หันหลังมองไปทางโกคุเดระทำเอาโกคุเดระขมวดคิ้วแน่น

''เออ! ฉันไปส่งยัยนี่ก็ได้วะ ยังไงก็ทางผ่านอยู่แล้ว''

''ต้องอย่างนี่สิ ขอบใจนะโกคุเดระ'' ยามาโมโตะยิ้มกว้างอีกครั้งก่อนจะหันไปคุยกับสึนะต่อ

''งั้นพวกเราแยกกันตรงนี้เถอะ ฉันก็ต้องรีบไปเหมือนกัน'' สึนะพูดขึ้นเมื่อถึงทางแยกก่อนจะโบกมือลาเพื่อนๆที่เดินแยกกันไปตามทางของตน

  ลมหนาวพัดโชยมาพร้อมบรรยากาศท้องฟ้ายามพลบค่ำในฤดูใบไม้ร่วง อีกทั้งกลับดอกซากุระที่ร่วงลงมาตามพื้นถนนทำให้คืนนี้ดูโรแมนติกยิ่งนัก

''ทำไมเธอไม่พูดอะไรบ้างล่ะยัยบ้า'' โกคุเดระเริ่มบทสนทนาด้วยคำพูดคล้ายจะตะคอกซึ่งติดเป็นนิสัยเมื่อเห็นว่าบรรยากาศของเธอกับเขามันเงียบจนเกินไป

''ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนี่คะ'' ฮารุพูดเสียงเบาแล้วยิ้มบางๆต่างจากลักษณะในทุกที
 

''ทีอยู่กับรุ่นที่สิบฉันเห็นเธอพูดเอาๆ'' โกคุเดระเอ่ยปากแขวะแล้วมองดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายซึ่งเขาคิดไว้แล้วว่าเธอจะต้องโวยวายกลับมาด้วยใบหน้าตลกๆแต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่เขาคาด

''งั้นหรอคะ... คุณสึนะคงรำคาญฮารุใช่ไหมคะคุณโกคุเดระ?'' ฮารุพูดด้วยเสียงหงอยๆแต่ยังคงยิ้มอยู่ที่มุมปาก ทำเอาโกคุเดระชะงักไปชั่วอึดใจ ก่อนจะรีบทำท่าโวยวายใส่เพื่อหยอกล้อเธอ

''เธอยิ้มเป็นแต่ตอนอยู่กับรุ่นที่สิบรึไง''

''ก็ฮารุไม่อยากให้คุณสึนะไม่สบายใจนี่คะ คุณสึนะน่ะเป็นคนใจดีห่วงใยทุกคนอยู่แล้ว...'' ฮารุพูดแล้วจู่ๆก็หยุดเดินเสียดื้อๆ เด็กสาวยืนนิ่งอยู่กับที่

''ฮารุน่ะอยากจะมีความสุขที่สุดตอนที่อยู่กับคุณสึนะ... อยากจะยิ้มให้กว้างมากที่สุดเพื่อคุณสึนะ... '' เด็กสาวพูดพร้อมรอยยิ้มฝืนๆ มือบอบบางที่อยู่ข้างกายกำแน่นราวกับกำลังอดกลั้นบางสิ่ง

''ยัยบ้า! ทำอย่างนั้นมันจะได้อะไรขึ้นมา ฝืนยิ้มอยู่อย่างนั้นแล้วเธอมีความสุขรึไง มีความสุขรึไงที่เขาไม่รักเธอนะ!!'' โกคุเดระตะโกนออกไปอย่างกลั้นไม่อยู่ 
 
  เพียงสิ่งนี้ที่เขาอยากพูดเสมอมา ทุกๆครั้งที่ได้เห็น... รอยยิ้มของเธอ รอยยิ้มที่ไม่เหมือนกับเมื่อก่อน ไม่ใช่ยิ้มที่สดใสและใสซื่อ แต่คือยิ้มแห่งความทุกข์ทนและเจ็บปวด

''ฮารุมีความสุขค่ะ... มีความสุขที่ได้รักคุณสึนะข้างเดียวอย่างนี้... ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะคะคุณโกคุเดระ'' เด็กสาวเอื้อนเอ่ยเบาๆด้วยรอยยิ้มบางๆหากแต่ตาสวยในตอนนี้กลับมีน้ำตาปริ่ม

''เธอ...'' โกคุเดระก้าวขาไปหาโดยอัตโนมัติเมื่อเห็นสีหน้าของฮารุในตอนนี้ หากแต่สิ่งที่เธอทำคือก้าวขาถอยเขามาเรื่อยๆ

''ฮารุขอตัวก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ'' ฮารุก้มหัวแรงๆเป็นการบอกลาแล้ววิ่งสวนเขาไป ทำเอาร่างกายของเด็กหนุ่มชาไปทุกอณู

''โธ่เว้ย!!'' โกคุเดระทึ้งหัวตัวเองแรงๆอย่างหัวเสีย แล้วกัดฟันตัวเองแน่น

เธอมันโง่! จะต้องเจ็บไปถึงเมื่อไหร่กันถึงจะพอใจ รู้ทั้งรู้ว่ารุ่นที่สิบเขาไม่มีทางหันมาสนใจก็ยังไม่ยอมตัดใจสักที เธอมันโง่ที่สุด!

โกคุเดระนึกด่าทอเด็กสาวในใจ หากแต่ไม่ใช่เพราะความเกลียดชัง แค่เพราะเขาคือคนที่ห่วงใยเธอมากที่สุด... เท่านั้นเอง

 
  ขายาวๆของเด็กหนุ่มออกวิ่งอีกครั้งอย่างสับสนผ่านถนนเส้นที่มีกลีบซากุระโปรยปรายและคู่รักหลายๆคู่ที่สองข้างทางของถนน

''แฮ่ก แฮ่ก'' โกคุเดระทรุดเข่าลงช้าๆอย่างเหนื่อยล้าด้วยออกแรงวิ่งมาไกลก่อนจะลุกขึ้นยืนอีกครั้งที่หน้าศาลเจ้านามิโมริที่เพิ่งมาจะไปแล้วเมื่อตอนเย็น ด้วยคิดว่าคงมีแต่ที่นี่เท่านั้นที่ทำให้เขาสามารถสงบจิตสงบใจได้หรืออีกนัยนึงก็คือเขาไม่รู้จะไปที่ไหนนั่นเอง เด็กหนุ่มเดินช้าๆมาที่สวนหลังศาลเจ้าซึ่งๆไม่ค่อยมีคนเดินผ่านแม้ในตอนกลางวันก็ตาม เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงควานหาของสำคัญบางสิ่งแต่ก็ต้องหัวเสียอีกครั้งเมื่อพบว่ามันว่างเปล่า

''อะไรวะเนี่ย!'' โกคุเดระสบถเสียงดังแล้วเขวี้ยงกล่องบุหรี่ที่ว่างเปล่าลงกับพื้น เด็กหนุ่มเอาหลังพิงกับต้นไม้ใหญ่แล้วหลับตาลงอย่างอ่อนแรง

'กริ๊ง กริ๊ง' เสียงกระดิ่งของศาลเจ้าแว่วดังขึ้นจากลมที่พัดมาปะทะทำให้เขาลืมตาขึ้นช้าๆ ประกายเงาสีทองของลูกกระดิ่งสะท้อนเข้าตาเขาให้เห็นเป็นสิ่งระยิบระยับ นั่นทำให้โกคุเดระเดินเข้าไปใกล้กับเงาที่สะท้อนมาอย่างสงสัย ก่อนที่สมองของเขาจะคลายปมออกเมื่อเห็นว่ากระดิ่งสีทองนั้นได้ผูกติดไว้กับยอดของต้นไผ่เตี้ยๆนั่นเอง

ยังมีอีกต้นหรอเนี่ย ทำไมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

  โกคุเดระปราดตามองรอบๆต้นไผ่ที่มีกระดาษสีสวยเขียนคำอธิษฐานไว้มากมายแล้วก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อพบว่ามันเป็นลายมือของคนๆเดียวกันทั้งหมด แม้ว่าบรรยากาศรอบข้างจะค่อนข้างมืดแต่ด้วยความที่เขาเป็นคนตาดีจึงคิดว่าตัวเองมองไม่ผิดเป็นแน่แท้ ด้วยความสงสัยเด็กหนุ่มจึงรีบเอาไฟแช็คมาส่องดูสิ่งที่ได้เขียนไว้ แล้วอ่านมันช้าๆในใจ...

'ขอให้คุณสึนะมีสุขภาพแข็งแรง'

นี่มัน...

โกคุเดระอุทานในใจอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองนัก ในเมื่อสิ่งที่เขาเห็นมันเป็นลักษณะคำพูดของคนที่เขาคุ้นเคย

'ขอให้คุณสึนะสอบได้คะแนนดีๆ'

'ขอให้คุณสึนะมีแต่เรื่องดีๆในปีใหม่นี้'

'ขอให้คุณสึนะไม่โดนรีบอร์นจังดุอีก'

'ขอให้คุณสึนะมีเพื่อนดีๆอย่างคุณโกคุเดระและคุณยามาโมโตะอยู่เคียงข้างตลอดไป'

'ขอให้คุณสึนะได้ทำตามอนาคตที่ใฝ่ฝัน'

'ขอให้คุณสึนะปลอดภัยและชนะในการแข่งซูโม่'

'ขอให้คุณสึนะมีความสุขในทุกๆวัน'

'ขอให้คุณสึนะมีรอยยิ้มที่สดใสและอ่อนโยนอย่างนี้ตลอดไป'

ยัยบ้านี่...

โกคุเดระนิ่งอึ้งค้างอยู่อย่างนั้น ในใจตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดต่อฮารุ...  รู้สึกผิดที่เขาต่อว่าและดูถูกความรู้สึกของเธอ ทั้งๆที่เขาเองก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าเธอเพราะก็เป็นเขาเองที่หลงรักเธอข้างเดียวเสมอมา

ฮารุฉันขอโทษ...

ทั้งๆที่เธอทำเพื่อรุ่นที่สิบมากมายขนาดนี้...

โกคุเดระนึกต่อว่าตัวเองในใจ ในเมื่อเป็นเขาเองที่เห็นความรักเป็นเพียงการครอบครอง แต่กับเธอแล้วความรักคือการเสียสละเพื่อคนที่รัก...

 
  มือที่สั่นเทาของโกคุเดระเอื้อมมือไปหยิบกระดาษแผ่นสุดท้ายที่เขายังไม่ได้อ่านแล้วก็ต้องหลั่งน้ำตาเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีกับสิ่งที่เขาได้เห็น...

'ขอให้คุณสึนะสมหวังกับเคียวโกะจัง และมีความสุขด้วยกันตลอดไป'

''ขอบคุณนะศาลเจ้านามิโมริ'' โกคุเดระหันหน้าไปทางต้นไผ่หน้าศาลเจ้าที่ทุกคนได้เขียนคำอธิษฐานของตัวเองไว้เมื่อตอนเย็น

ขอบคุณที่ได้สอนให้เรียนรู้อะๆไรหลายๆอย่าง
 

มือขาวซีดของเด็กหนุ่มเอื้อมไปดึงกระดาษคำอธิษฐานของตัวเองที่ถูกผูกไว้ด้วยเชือกเส้นเล็กเบาๆก่อนจะใช้นิ้วลูบไปตามตัวอักษรช้าๆ

'ขอให้เธอมีใจให้ฉันบ้าง'

โกคุเดระยิ้มเล็กน้อยกับกระดาษในมือก่อนที่จะขยำมันช้าๆแล้วทิ้งลงถังขยะไป

ความรักของฉันมันเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับความรักของเธอนะ ฮารุ...

เด็กหนุ่มยิ้มกว้างด้วยตาแดงๆขณะเดินออกจากศาลเจ้านามิโมริ

'กริ๊ง กริ๊ง'
 

  เสียงกระดิ่งของศาลเจ้านามิโมริดังขึ้นอีกครั้งเมื่อลมในยามเช้าโบกกระทบมา แสงอาทิตย์รำไรส่องสะท้อนให้เห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่สภาพใหม่กว่าทุกๆแผ่นซึ่งถูกแขวนไว้ในต้นไผ่เล็กๆที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักหลังศาลเจ้า แสงประกายของกระดิ่งสะท้อนไล่ตามตัวอักษรบนกระดาษแผ่นนั้นราวกับมีเวทมนต์...

'ขอให้เธอกลับมามีรอยยิ้มที่สดใสอีกครั้ง และเป็นเช่นนั้นตลอดไป'

________________________________

สวัสดีค่า ผู้ที่หลงเข้ามาอ่าน? ทุกท่าน
เปิดบทความด้วยคู่นอร์มอลสุดฮอตฮิต? ฮะฮะฮ่า
ยังไงก็ขอฝากบทความนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ 'w'

เม้นวันละนิด จิตไรท์เตอร์แจ่มใส 'w'

;