คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter.6 ll ของขวัญที่ฉันไม่ได้ซื้อ
Chapter.6
แสงแดดยามสายส่องประกายสะท้อนผ่านเส้นผมสีเงาเงางามของเด็กหนุ่มที่ขณะนี้กำลังเดินด้วยอารมณ์เซ็งๆผ่านบรรดาร้านค้าและบ้านเรือนที่มีเสียงจ้อกแจ้กจอแจเนื่องด้วยเป็นเวลาสายมากแล้ว แต่มันเป็นเรื่องปกติของเขาสำหรับการไปโรงเรียนสายทำให้เขาไม่ต้องกระวนกระวายกับการต้องไปโรงเรียนในยามที่ตะวันชี้โด่ง เด็กหนุ่มเดินทอดน่องมาช้าๆจนมาหยุดฝีเท้าลงที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เขายืนนิ่งมองป้ายชื่อหน้าบ้านหลังนั้นด้วยสายตาเลื่อนลอยเล็กน้อย ก่อนจะออกเดินอีกครั้งเพื่อไปโรงเรียน ซึ่งจริงๆแล้วนี่เป็นกิจวัตรประจำวันของเขาที่ต้องมาหยุดดูป้ายชื่อบ้านหลังไม่เล็กไม่ใหญ่นี้... บ้านมิอุระ
‘
‘ครืด ด’ เสียงเลื่อนประตูออกเบาๆของโกคุเดระเรียกความสนใจจากสึนะและยามาโมโตะที่กำลังรอการมาของเจ้าตัวอยู่ แต่การมาของโกคุเดระครั้งนี้ก็ทำให้คนที่นั่งรอแปลกใจเล็กน้อยเพราะโดยปกติแล้วโกคุเดระจะต้องเปิดประตูแรงจนแทบหลุดติดมือ ซึ่งต่างกับครั้งนี้อย่างสิ้นเชิง
‘’โย่ว มาแล้วหรอโกคุเดระ’’ ยามาโมโตะทักขึ้นทำให้สึนะต้องรีบเออออทักบ้าง
‘’สวัสดี โกคุเดระ’’
‘’อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นที่สิบ’’ เขาโค้งตัวลงทักทายสึนะอย่างที่เคยทำแล้วฉีกยิ้มให้
‘’โกคุเดระเป็นอะไรไปหรอ’’ สึนะเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะถึงแม้ปกติโกคุเดระจะมาโรงเรียนสายหรือถึงขนาดโดดเรียน แต่เขาก็ไม่เคยมาตอนเที่ยงวันอย่างนี้มาก่อน อีกทั้งท่าทางของเขาในวันนี้มันบ่งบอกว่าผิดปกติ
‘’ปละ เปล่านี่ครับรุ่นที่สิบ ผมไมได้เป็นอะไร จริงๆนะครับ’’ โกคุเดระรีบลนลานปฏิเสธโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองเป็นคนโกหกไม่เก่ง
‘’แต่ท่าทางของนายมันบ่งบอกชัดๆเลยนี่หน่า’’ ยามาโมโตะเสริมบ้าง
‘’ฉันก็เป็นอย่างนี้ตามปกติ ไอบ้าเบสบอล’’ โกคุเดระเหลือบตามองอีกฝ่ายก่อนจะโวยเข้าให้
‘’นึกว่าเรื่องมิอุระซะอีก’’ ยามาโมโตะพูดทั้งรอยยิ้ม
‘’มันเกี่ยวอะไรกับยัยนั่นเล่า!’’ โกคุเดระรีบตะคอกใส่ยามาโมโตะด้วยน่าแดงเถือก แล้วหันไปแก้ตัวกับสึนะเป็นการใหญ่ ฝ่ายยามาโมโตะก็ได้แต่ยืนฟังแล้วเอ่ยปากอีกครั้ง
‘’ก็เห็นพักนี้นายสนิทกับมิอุระสนิทกันนี่หน่า’’
‘’ฉะ ฉันไม่ได้สนิทกับยัยนั่นซักหน่อย แกหยุดพูดได้แล้วไอบ้าเบสบอล!’’
‘’พูดถึงฮารุแล้วรู้สึกว่าเหมือนลืมอะไรไปสักอย่าง... แต่มันนึกไม่ออก’’ สึนะทำหน้านึกพร้อมทั้งคิ้วที่เริ่มจะเข้ามาชิดกันเรื่อยๆเพราะขัดใจตัวเองที่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกซักที แต่สิ่งที่สึนะนึกไม่ออกสักทีกลับทำให้โกคุเดระได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วนึกถึงเหตุการณ์ของเมื่อวาน
’นี่ยัยบ๊องพรุ่งนี้วันเกิดเธอใช่ไหม’
’ฮาฮิ คุณโกคุเดระรู้ได้ยังไงคะ?’
’เอาเป็นว่าฉันรู้แล้วกันน่า’
’จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้สำคัญเท่าไหร่หรอกคะ’
’นั่นสิ วันเกิดของคนบ๊องๆอย่างเธอมันจะไปสำคัญอะไร’
’ฮารุบอกว่าฮารุไม่ได้บ๊องนะคะ! ทำไมถึงชอบว่าฮารุอยู่เรื่อย ฮารุไม่ได้บ๊อง ไม่ได้ต๊อง ไม่ได้บ้า แล้วก็ไม่ได้โง่ด้วยนะคะ!’
’อยากได้อะไรล่ะ…’
’ฮะ ฮาฮิ?’
’ฮาฮิอะไรเล่า ฉันถามว่าเธออยากได้อะไร’
’จะซื้อให้ฮารุหรอคะ?’
’ฉันแค่ถามไปอย่างนั้นแหละ ใครจะซื้อให้เธอกันยัยบ๊อง’
’ฮะฮะ นั่นสิคะ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ คุณโกคุเดระไม่ต้องซื้อให้ฮารุหรอกคะ ฮารุไม่หวังอยากได้ของขวัญจากคนอื่นหรอกคะ... แต่ว่าของคุณสึนะ...’
’…’
’ฮารุนี่หวังสูงจริงๆเลยนะคะ ฮะฮะ... แต่ว่า...’
’…’
’มันเป็นความฝันของเด็กผู้หญิงของนะคะที่อยากจะได้ของขวัญจากคนที่ตัวเองชอบ ยังไงของขวัญจากคนอื่นก็แทนที่ของขวัญจากคนที่เราชอบไม่ได้... แต่ท่าทางความฝันของฮารุคงจะไม่มีวันเป็นจริงหรอกคะ’
.
.
.
‘’รุ่นที่สิบครับวันนี้วันเกิดฮารุ...’’
‘’เอ พวกผู้หญิงน่าจะชอบของอย่างนี้กันนะ แต่ว่าฮารุก็ไม่เหมือนคนอื่นซะด้วยสิ... ’’ สึนะพึมพำกับยามาโมโตะระหว่างมาเดินเลือกซื้อของขวัญให้ฮารุส่วนหนึ่งเพราะพวกเคียวโกะบอกว่าจะจัดงานเซอร์ไพรส์วันเกิดให้ฮารุ และอีกส่วนหนึ่งคือโดนโกคุเดระขอร้องแกมลากมา
‘’รุ่นที่สิบครับผมขอตัวก่อนนะครับ’’ โกคุเดระก้มหัวให้พลางเดินไปอีกทาง
‘’อะ อื้ม แล้วเจอกันที่บ้านฮารุนะ’’ สึนะตอบกลับด้วยสีหน้างงๆ ทางฝ่ายโกคุเดระก็เดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงข้างนึง ส่วนอีกข้างก็สพายกระเป๋าถือพาดบ่าไว้ เขาเดินฝ่าฝูงชนมากมายแล้วหยุดดูตามร้านนู้นที ร้านนี้ที แต่ก็ไม่ได้ซื้ออะไรสักอย่างติดมือมา
เธอไม่อยากได้ของขวัญจากฉันหรอก ใช่ไหม
เขายืนทอดความคิดเงียบๆขณะมองไปที่นาฬิกาเรือนสวยผ่านกระจกหน้าต่างของร้านราคาแพงที่ตนไม่เคยคิดจะย่างเท้าเข้าไป
รุ่นที่สิบจะซื้ออะไรให้ยัยนั่นกันนะ...
10 ปีข้างหน้า
‘’ทำไมนะ วันนี้ถึง...’’ แรมโบ้หนุ่มนั่งคอยนอนคอยช่วงเวลาที่ตัวเขาในอดีตจะหยิบบาซูก้าทศวรรศมาใช้งานเพื่อที่เขาเองจะได้กลับไปในอดีต แต่วันนี้ที่เขารอคอยเป็นพิเศษกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นซึ่งนับเป็นเรื่องที่แปลกมาก
นี่ก็เย็นมากแล้ว...
แรมโบ้หนุ่มคิดพลางหมุนกล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษสีน้ำเงินแวววาวในมือไปมา
ขอร้องล่ะช่วยยิงบาซูก้าทศวรรษที ตัวผมในอดีต...
‘’ชู่วว ทุกคนจ้ะฮารุจังมาแล้ว’’ เคียวโกะกล่าวเตือนเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเจ้าของเค้กที่เธอถืออยู่ โดยในขณะนี้ทุกๆคนได้มารวมตัวกันในบ้านของฮารุจากการขอคุณพ่อและคุณแม่ของฮารุเรียบร้อย และได้วุ่มอยู่อย่างนี้มานานกว่าครึ่งชั่วโมงเพื่อการเซอร์ไพรส์ที่สมบูรณ์แบบ เมื่อเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ยามาโมโตะจึงได้เดินย่องไปเปิดไฟ
‘’เซอร์ไพรส์!!!’’
‘’ฮาฮิ!?!’’ ผู้เข้ามาใหม่สะดุ้งตัวโหยงเมื่อทุกคนพร้อมใจกันประสานเสียง
‘’สุขสันต์วันเกิดจ้ะฮารุจัง’’ เคียวโกะยิ้มกว้างแล้วยื่นเค้กก้อนสวยน่ากินมาไว้ตรงหน้าฮารุก่อนที่คนอื่นๆจะเริ่มประสานเสียงอีกครั้งเพื่อร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้กับเจ้าของวันเกิด
‘’ทู ยู~ เป่าสิจ้ะฮารุจัง’’
‘’เป่าเลยมิอุระ’’
‘’เป่าสักทีสิยัยบ้า’’
‘’ขะ ขอบคุณนะคะทุกคน’’ ฮารุเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแบบสุดขีดก่อนจะเป่าเทียนทุกเล่มให้ดับในคราวเดียว
‘’เขาว่าถ้าเป่าเทียนได้หมดในคราวเดียวคำอฐิษฐานจะเป็นจริง เมื่อกี้ได้อฐิษฐานรึเปล่า’’ ฮานะหันไปถามฮารุ
‘’อฐิษฐานสิคะ...’’ ฮารุพูดเสียงเบาก่อนจะเหลือบมองไปยังสึนะ ซึ่งก็เหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้ว่าถูกมองจึงได้เดินมายืนข้างหน้าเธอ แล้วเกาแกรกๆหัวพลางพูด
‘’สุขสันต์วันเกิดนะฮารุ ฉัน เอ่อ ไม่รู้ว่าเธอชอบอะไร ยามาโมโตะช่วยเลือกน่ะ’’
‘’โอ๊ส!’’
‘’คุณแรมโบ้ก็มีของขวัญให้ด้วยนะ ฮ่าฮ่าฮ่า’’ แรมโบ้พุ่งมาขัดจังหวะแล้วควานหาบางสิ่งในขยุกขยุยของตนก่อนจะยืนอมยิ้มแท่งใหม่ที่ยังไมได้แกะห่อให้ฮารุ
‘’ขอบใจนะจ้ะแรมโบ้คุง ขอบคุณนะคะคุณสึนะ ขอบคุณนะคะยามาโมโตะคุง ขอบคุณทุกคนด้วยนะคะ’’ ฮารุยื่นมือไปรับของขวัญจากสึนะแต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายอยู่ดี
‘’วันนี้ยามาโมโตะคุงเอาซูชิของที่ร้านมาด้วยนะจ้ะทุกคน’’
‘’กินได้เต็มที่เลยนะ ถือว่าเป็นของขวัญจากฉันนะมิอุระ’’ ยามาโมโตะยิ้มกว้างตามแบบฉบับ
‘’ขอบคุณจริงๆนะคะ’’
‘’มัวแต่ขอบคุณอยู่นั่นแหละยัยบ้า กินกันซักทีหิวจะตายอยู่แล้วว้อย’’ โกคุเดระตะโกนขึ้นเสียงดังเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้อย่างดี
‘แกรก แกรก’ เสียงกระดาษห่อของขวัญดังขึ้นในมุมเงียบๆของห้องนั่งเล่นที่บัดนี้ทุกคนกำลังสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน มือเรียวนั่งแกะมันช้าๆอย่างถนอมอยู่คนเดียว เธอหยิบตุ๊กตากระต่ายสีขาวน่ารักออกมาจากกล่องสีขาวสะอาดตาก่อนจะเผลอยิ้มกว้างออกมา
‘’ขอบคุณนะคะคุณสึนะ’’ ฮารุพึมพำอยู่ในมุมมืดซึ่งเธอคิดว่าคงไม่มีใครได้ยินแล้วจับหน้าตุ๊กตาตัวนั้นมามองอย่างชื่นชม
ฉันว่าแล้วเธอจะต้องชอบของขวัญของฉัน...
โกคุเดระยืนพิงกำแพงมองฮารุอยู่เงียบๆ
ของขวัญที่เธออยากได้มากที่สุด... ของขวัญจากรุ่นที่สิบ... สุขสันต์วันเกิดนะยัยบ๊อง
‘บอมบ์’ เสียงระเบิดเล็กๆและกลุ่มควันลอยฟุ้งขึ้นมากลางดึก ท่ามกลางหมอกควันนั้นชายหนุ่มตัวสูงได้เดินขึ้นบันไดมาเงียบๆผ่านพวกสึนะที่นอนเรี่ยราดอยู่ที่พื้นบ้านมิอุระ เมื่อมาถึงชั้นบนเขาได้เหลือบมองนาฬิกาเรือนสวยก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ห้าทุ่มสามสิบสี่นาที
แรมโบ้หนุ่มเดินย่องมาเงียบๆผ่านห้องของคุณพ่อและคุณแม่จนมาถึงห้องของฮารุ เขาจดจำมันได้ดีแม้กระทั่งประตูห้องก็มิอาจลืมได้ในเมื่อตอนเด็กๆเขามาวิ่งเล่นที่นี่บ่อยครั้ง
‘คลิ๊ก’ ชายหนุ่มเปิดประตูห้องที่แสนคุ้นเคยช้าๆก่อนจะเดินไปอยู่ข้างๆเตียงที่บัดนี้ลูกสาวคนเดียวของบ้านได้หลับใหลอยู่ เขาวางของขวัญในมือลงช้าๆที่ข้างหมอนของเธอก่อนจะเอื้อมมือไปลูบผมนุ่มสลวยของเธอแล้วเลยเถิดมายังแก้มนุ่ม ก่อนจะต้องข่มใจชะงักมือตัวเองไว้
สุขสันต์วันเกิดนะครับคุณฮารุที่รัก...
‘บอมบ์’ เสียงระเบิดดังขึ้นเป็นครั้งที่สองแต่ก็มิอาจทำลายฝันหวานของหญิงสาวได้ มือของเธอเปะปะไปทั่วเตียงตามประสาคนขี้เซาก่อนที่มือสวยจะวางลงข้างๆกล่องของขวัญสีน้ำเงินพร้อมกับเจ้าตัวที่เข้าสู่นิทราอีกครั้ง
แม้อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมแต่ไม่อาจสัมผัสถึง... กล่องของขวัญสีน้ำเงินถูกทิ้งไว้เช่นนั้นตลอดช่วงราตรีที่ยาวนาน หากแต่เจ้าของของมันได้หายไปไม่เหลือแม้แต่เงา ราวกับเป็นแค่ฝันไป...
________________________________________
มาอัพแล้วค่า
บอกไว้หน่อยนิดนึงเพื่อใครงง (เพราะไรท์เตอร์แต่งเองยังงง 555)
โกคุไม่ได้ซื้อของขวัญให้ฮารุนะคะ กระต่ายตัวนั้นสึนะซื้อกับยามาโมโตะ
แต่สิ่งที่โกคุให้ฮารุเป็นของขวัญคือ ของขวัญจากสึนะ (งงไหมหว่า - -')
เอาเป็นว่านั่นแหละคะ 555
nu eng ♥
ความคิดเห็น