Fic : Reborn.} The Secret Inside... Me ll 5986 2786 L86

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter.5 ll โชคชะตา และ กาลเวลา

Chapter.5

‘แซ่ด แซ่ด’ ผู้คนรอบข้างส่งเสียงซุบซิบเป็นระยะๆตั้งแต่เธอเดินเข้าโรงเรียนมาทำให้เด็กสาวในชุดม.สตรีมิโดริขมวดคิ้วหม่นด้วยความสงสัยเป็นรอบที่ร้อยก็ในเมื่อไม่ว่าเธอจะเดินไปทางไหนในโรงเรียนก็มีแต่คนมองมาด้วยสายตาแปลกๆทำให้เธอต้องหยุดส่องกระจกแล้วส่องกระจกอีกแต่เธอก็ไม่เห็นว่ามันมีอะไรที่ผิดปกติไปจากทุกวัน ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอเกิดความสงสัยเข้าไปอีก

หน้าฮารุก็ไม่มีอะไรติดนี่คะ ทำไมทุกคนต้องมองเหมือนฮารุเป็นตัวประหลาดด้วย

''ฮารุ วันนี้เกิดอะไรขึ้นน่ะ'' เพื่อนสาวร่วมห้องเดินมาถามเธอที่กำลังเดินโต๋เต๋อยู่ภายในโรงเรียน

''ฮะ ฮาฮิ?''

''ก็ที่หลังเธอไง ''

''ที่หลัง?''

''ก็นี่ไงไม่ใช่น้องชายเธอหรอ?'' เพื่อนสาวดึงคอเสื้อเด็กน้อยออกมาจากกระเป๋านักเรียนที่ไมได้รูดซิบของฮารุ

''แรมโบ้จัง!!'' ฮารุพุดออกมาด้วยความตกใจแล้วก็เข้าใจถึงสาเหตุที่มีแต่คนจ้องมาที่เธอตั้งแต่เช้า

''ฮารุ คุณแรมโบ้เปล่าแอบตามมานะ คุณแรมโบ้แค่ แค่เอ่อ คุณแรมโบ้...'' เด็กน้อยในชุดลายวัวเหลือกตาขึ้นลงไปมาด้วยคิดข้อแก้ตัวไม่ออกนั่นเอง

''แล้วแรมโบ้จังมาทำอะไรที่นี่จ้ะ'' ฮารุอุ้มแรมโบ้จากเพื่อนของเธอแล้ววางลงที่พื้นก่อนนะย่อตัวลงไปถาม

''ฮารุ นั่นน้องชายเธอหรอ ฮะฮะฮะ แต่งตัวประหลาดจริงๆ'' หนึ่งในเด็กสาวกลุ่มใหญ่ที่เดินผ่านมาออกปากแซวซึ่งคนอื่นๆในกลุ่มก็เป็นลูกคู่รับมุกแซวเป็นอย่างดี

''มีพี่ต๊องๆแบบนี้ไงน้องถึงเป็นอย่างนั้น''

''ฮ่''

''ฮารุไม่ได้ต๊องนะคะ!'' หญิงสาวตะโกนใส่ด้วยหน้าแดงเถือก

''ใครว่าฮารุคุณแรมโบ้จะจัดการมันเอง!'' แรมโบ้ว่าแล้วขุ้ยหาระเบิดในผมบอมบ์ฟูของตน ฝ่ายเด็กนักเรียนชายกลุ่มใหญ่ก็ได้แต่มองการกระทำของแรมโบ้อย่างขำๆ

''คนพวกนี้แดนเจอรัสมากๆเลยค่ะ! แรมโบ้จังเราไปกันเถอะคะ''แล้วฮารุก็อุ้มแรมโบ้ขึ้นมาบนตึกเรียนซึ่งก็ไม่วายโดนสายตาประหลาดจากรอบข้างส่งมาตลอดจนถึงดาดฟ้าของ ม.มิโดริ โรงเรียนของเธอ

''เฮ้อ เหนื่อยสุดๆเลยค่ะ'’ ฮารุพูดพลางปาดเหงื่อ

''แต่คุณแรมโบ้น่ะเก่งอยู่แล้ว แค่นี้ไม่เหนื่อยหรอก ฮ่าฮ่าฮ่า'' แรมโบ้ยืดอกอวดทั้งๆที่ฮารุเป็นคนอุ้มตนมาตลอดทาง

''ว่าแต่ทำไมแรมโบ้จังถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ'' หญิงสาววางกระเป๋านักเรียนลงแล้วนั่งลงที่พื้นที่ว่างบนดาดฟ้าที่ลมเย็นสบาย

''คุณแรมโบ้ก็มาปกป้องฮารุไงล่า! วันก่อนคุณแรมโบ้เห็นนะว่าฮารุร้องไห้ ต่อไปนี้ใครมาทำอะไรฮารุคุณแรมโบ้จะจัดการมันเอง ฮ่าฮ่าฮ่า!'' แรมโบ้พูดด้วยท่าทีโอเวอร์แอกติ้งเหมือนเคยทำให้ฮารุที่ตอนนี้สภาพจิตใจยังไม่ปกติเท่าไหร่จากเรื่องของสึนะยิ้มกว้างขึ้นมาได้

''ขอบใจนะจ้ะแรมโบ้จัง ก็มีแต่คุณโกคุเดระกับแรมโบ้จังนี่แหละมั้งที่เป็นห่วงฮารุ...'' ฮารุเสียงหม่นลงเมื่อนึกถึงบุคคลที่สาม ซึ่งไม่ใช่โกคุเดระแต่คือสึนะต่างหาก

''เอ๋'' แรมโบ้เอียงคอสงสัยอย่างน่ารัก ทำให้ฮารุยกมือขึ้นมาลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ

''แต่ว่าฮารุต้องเรียนหนังสือคงจะดูแลแรมโบ้จังไม่ได้หรอก กลับไปหาคุณสึนะเถอะนะแรมโบ้จัง''

''ไม่เอา! คุณแรมโบ้ไม่ไปหาสึนะหน้าโง่!'' เด็กน้อยโวยวาย

''แต่แรมโบ้จัง...''

''ไม่เอาๆ! คุณแรมโบ้จะอยู่กับฮารุ!''

''ไปเถอะนะแรมโบ้คุง ไว้วันหลังฮารุจะซื้อขนมให้กินนะ'' เธออุ้มแรมโบ้ที่ดิ้นไปมาขึ้นมาอย่างทุลักทุเลอีกมือนึงก็เอื้อมไปหมุนลูกบิดประตูดาดฟ้า

''คุณแรมโบ้ไม่ไปๆๆ!'' เด็กน้อยดิ้นไปมาจนตกลงจากอ้อมแขนของฮารุเสียงดัง

''ระ แรมโบ้จัง! ฮารุไมได้ตั้งใจนะ ฮารุขอโทษ'' เธอรีบคุกเข่าลงไปดูอาการของแรมโบ้ที่ขณะนี้ร้องไห้เสียงดังและกำลังจะหยิบบางสิ่งออกมาจากขยุกขยุยของเขา

''เจ็บตรงไหนไหมแรมโบ้จัง''

'บอมบ์!' เสียงที่คุ้นเคยมาพร้อมกับหมอกควันสีชมพูกลุ่มใหญ่ ทำให้ทัศนวิสัยของฮารุแย่ลงถนัดตาเธอปัดอากาศข้างหน้าไปมาจนหมอกจางลงในที่สุด

''อ้าว คุณฮารุสมัยยังสาว'' ชายหนุ่มลึกลับหรือ แรมโบ้หนุ่ม กล่าวเสียงเข้มกับหญิงสาวที่คุ้นเคยซึ่งตอนนี้ใบหน้าของเธอยื่นมาจนแทบจะติดกับเขาอยู่แล้ว

''ฮะ ฮาฮิ!'' เมื่อรู้สึกตัวฮารุก็เด้งตัวเองมาทางด้านหลังพร้อมกับใบหน้าตื่นๆ

''คนแดนเจอรัสคนนั้น! ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะค่ะ?!'' เธอลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นกระโปรงแล้วหยิบกระเป๋านักเรียนของตนขึ้นมากอดแน่น

''ผมแรมโบ้เด็กขี้แยไงครับ'' แรมโบ้หนุ่มพูดเสียงเข้มแล้วก้าวเข้ามาหาเธอ

''ยะ อย่าเขามานะคะ! แล้วแรมโบ้จังหายไปไหนละเนี่ย'' ฮารุกระวนกระวายมองซ้ายมองขวา ขาก็ก้าวร่นถอยหลังหนีแรมโบ้หนุ่มมาเรื่อยๆ

‘’ผมเป็นเพื่อนคุณนะครับ’’ แรมโบ้หนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มกว่าเดิมคล้ายจะปลอบขวัญเมื่อเห็นว่าเธอไม่มีทีท่าว่าจะหายกลัว อีกทั้งเขายังเอื้อมมือไปติดกระดุมสองเม็ดบนเพราะจำได้ว่าเธอไม่ชอบ

‘’ฮะ ฮาฮิ แต่เราไม่รู้จักกันนี่คะ’’ ฮารุหยุดก้าวขาแล้วยืนนิ่งอยู่กับที่ก่อนจะเถียง

‘’ผมชื่อแรมโบ้ครับ’’ ชายหนุ่มแนะนำตัวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนผิดกับจิตใจของเขาตอนนี้ที่มีแต่ความน้อยใจ

คุณฮารุจำผมไม่ได้สินะครับ...

‘’ชื่อเหมือนแรมโบ้จังเลยนี่คะ ว่าแต่แรมโบ้จังหายไปไหนล่ะเนี่ย’’ ฮารุมองซ้ายมองขวา

‘’...เขาไม่อยู่หรอกครับ’’

‘’ฮาฮิ? แต่เมื่อกี้นี้แรมโบ้จังยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย จริงๆนะคะ!’’ ฮารุยืนยันหนักแน่น ก่อนจะวิ่งหาตามซอกนั้นซอกนี้ให้วุ่น

‘’งั้นผมจะช่วยหาละกันนะครับ’’ แรมโบ้หนุ่มยังคงยิ้มให้เธอทั้งๆที่เขารู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ไม่มีทางหาเจอ

อย่างน้อยแค่ผมได้อยู่ใกล้คุณ ก่อนจะหมดเวลา...

‘’เอ หายไปไหนกันนะแรมโบ้จังหรือว่าจะกลับไปหาพวกคุณสึนะแล้ว’’

‘’ดูเหมือนคุณจะห่วงเด็กคนนั้นจังนะครับ’’ แรมโบ้เอ่ยถามแล้วคาดหวังกับคำตอบที่จะได้

‘’แน่อยู่แล้วคะ แรมโบ้จังน่ะเป็นคนสำคัญของฮารุอยู่แล้ว!’’ เธอตอบเสียงหนักแน่นทำให้แรมโบ้หนุ่มเผยยิ้มกว้างออกมา

‘’ฮาฮิ ยิ้มทำไมกันคะ?’’

‘’เปล่าครับ ก็แค่...’’ แรมโบ้หนุ่มทำหน้าเหมือนคิดหาคำตอบซึ่งฮารุเองก็มองอย่างอยากรู้

‘’…’’

‘’ไม่มีอะไรหรอกครับ’’ คำตอบของเขาทำให้เธอถอนหายใจด้วยนึกว่าจะมีอะไรตื่นเต้น

‘’แล้วคุณรู้จักฮารุได้ยังไงล่ะคะ’’ เธอเอ่ยประโยคที่สงสัยมานานเนื่องด้วยทุกครั้งที่เขาโผล่มาจะต้องเรียกชื่อเธอของเธอแทบทุกครั้ง

‘’ก็ผมบอกแล้วไงครับว่าเราเป็นเพื่อนกัน’’

‘’แต่เราเพิ่งรู้จักกันนี่คะ ฮารุไม่เห็นจำได้เลยว่ารู้จักคุณตอนไหน?’’ ฮารุขมวดคิ้วหม่นกับคำตอบที่วกไปวนมาของอีกฝ่าย

‘’แต่ผมรู้จักคุณนี่ครับ’’ แรมโบ้หนุ่มยกคิ้วขึ้นอย่างกวนประสาท

‘’แล้วคุณรู้จักฮารุได้ยังไงล่ะคะ!’’ หญิงสาวเริ่มขึ้นเสียงด้วยความอารมณ์เสียงด้วยหาแรมโบ้ไม่เจออีกทั้งความพูดไม่รู้เรื่องของแรมโบ้อีกคน

‘’ถ้าผมบอกว่าผมมาจากอนาคตคุณจะเชื่อไหมครับ...’’

แล้วถ้าคุณรู้ว่าผมเป็นใคร คุณจะยังพูดคุยกับผมอย่างนี้รึเปล่า...

แล้วคุณจะเชื่อไหม ว่าผมเป็นคนบ้าที่หลงรักพี่สาวตัวเอง...

พี่สาวของผมที่เลี้ยงดูผมมาตลอดช่วงเวลาสิบปี...

‘’ใครจะไปเชื่อคะ! ฮารุไม่ได้โง่นะคะ!’’ หญิงสาวอมลมจนแก้มพองเพราะคิดว่าเขาเอาเรื่องหลอกเด็กมาหลอกเธอเพราะเห็นว่าเธอต๊องเหมือนที่ใครหลายๆคนชอบพูด

‘’นั่นสินะครับใครจะเชื่อ...’’

‘’ทำไมต้องทำเสียงอย่างนั้นล่ะคะ’’ ฮารุชะโงกหน้าเข้าไปหาชายหนุ่มเมื่อเห็นว่าน้าเสียงของเขาเศร้าลงถนัดตา

'‘คุณรู้ไหมครับ’’ จู่ๆแรมโบ้หนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมาหาหญิงสาวแล้วจับมือเธอไว้แน่น ดวงตาสีเขียวจ้องตาฮารุอย่างมีความหมาย

‘’ฮาฮิ ระ รู้ อะไรกันคะ’’ ฮารุมองคนตรงหน้าอย่างตกใจเมื่อเขาจับมือเธอ แล้วยิ่งดวงตาของเขามองมายิ่งทำให้เธอทำตัวไม่ถูก

‘’คุณฮารุครับ ผม...’’

‘’…’’

‘บอมบ์!’ เสียงระเบิดจากบาซูก้าทศวรรษดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่เขาจะเอ่ยถ้อยคำที่อยากจะบอก แล้วคนที่อยู่ตรงหน้าเธอก็กลายเป็นแรมโบ้เด็กที่ตามหา

‘’แรมโบ้จัง! หายไปไหนมาคะ’’

‘’คุณแรมโบ้ไปกินเค้กมาแหละฮารุ ที่นั่นมีเค้กเยอะแยะเลย ฮ่าฮ่าฮ่า!’’ แรมโบ้หัวเราะด้วยใบหน้าที่เปื้อนครีมจากเค้กหวานของแรมโบ้หนุ่ม

‘’เอ๋ แล้วคนเมื่อกี้หายไปไหนล่ะเนี่ย’’

‘’ใครหรอฮารุ’’ เด็กน้อยเอียงคอถามอย่างน่ารักอีกครั้ง

‘’ก็เมื่อกี้น่ะสิแรมโบ้จัง มีคนประหลาดคนนึง เขาชื่อแรมโบ้เหมือนกันด้วยนะ’’

‘’เจ้าโง่นั่นมันเป็นใคร! บังอาจมาใช้ชื่อเหมือนคุณแรมโบ้’’ เด็กน้อยแยกเขี้ยวยิงฟันโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าคนที่ตนกำลังด่าก็คือตัวเอง

‘’ว่าแต่เค้กอร่อยไหมแรมโบ้จัง’’ ฮารุอุ้มเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมกอดแล้วถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

‘’อร่อยที่สุดเลย! แล้วแรมโบ้จะเอามาฝากฮารุนะ’’ เด็กน้อยในชุดลายวัวหัวเราะด้วยรอยยิ้มพร้อมๆกับเด็กสาวผู้ซึ่งเป็นเขายกให้เป็นพี่สาวของเขา...

ตะวันไม่เคยรู้เลย...  ว่าความใกล้ชิดจะทำให้อัสนีเปลี่ยนไป

ไม่เคยรู้เลยว่า...  กาลเวลาได้เปลี่ยนหัวใจของอัสนีที่มีต่อตะวันไปทีละน้อย ทีละน้อย

________________________________________


มาอัพแล้วจ้า มีคนเรียกร้องมาตอนนี้เลยมีแต่ L86 เต็มๆ 555

nu eng