Fic : Reborn.} The Secret Inside... Me ll 5986 2786 L86

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter.4 ll รอยยิ้มของเธอ

Chapter.4

           ช่วงเวลายามเช้าที่เงียบสงบกว่าทุกวันทำให้สึนะได้แต่เดินมาโรงเรียนคนเดียวเงียบๆ ทั้งๆที่ปกติจะต้องมีเสียงโหวกเหวกโวยวายอยู่ข้างตัวตลอดเวลา แต่วันนี้กลับไม่มีใคร...

ดีที่ยังไม่เจอใคร

เขาได้แต่คิดเช่นนั้นเพราะว่าตัวเองก็ไม้รู้จะทำเช่นไรถ้าหากมีโกคุเดระมาเดินด้วย แล้วยิ่งฮารุด้วยแล้ว

ทำยังไงดี เรื่องเมื่อวาน ฮารุคง... ขอโทษนะฮารุ...

‘’ไง สึนะ’’ ยามาโมโตะยกมือขึ้นทักทายแล้วเดินมาสมทบ

''อืม''

''ว่าแล้วเชียวว่าวันนี้ต้องไม่เห็นมิอุระ แต่โกคุเทระล่ะundefined'' ยามาโมโตะพูดแล้วหันมองซ้ายมองขวา

''อืม ไม่รู้สินะ'' สึนะได้แต่ตอบรับเซ็งๆ

''เฮ้ เป็นอะไรไปสึนะ''

''ก็แค่รู้สึกผิดน่ะ เรื่องฮารุ...''

''แต่ก็น่าสงสารนะ ถูกปฏิเสธอย่างนั้น''

''นายก็รู้ว่าฉันชอบเคียวโกะจัง''

''ฮะฮะ นั่นสินะ เอาน่า อย่าเครียดเลย'' ยามาโมโตะพูดเสียงหนักแน่น ซึ่งฝ่ายสึนะก็ได้แต่ยิ้มรับอย่างไม่เต็มใจ

''เรามาทำอะไรกันที่นี่คะ คุณโกคุเดระ'' ฮารุเอ่ยถามบุคคลที่ฉุดมือเธอมาอย่างงงๆ เมื่ออยู่ดีๆเขาก็ลากเธอมาปล่อยทิ้งไว้ที่นี่... สวนสาธารณะนามิโมริ

''ก็ฉันขี้เกียจไปโรงเรียน'' โกคุเดระตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวก่อนจะนั่งลงบนม้านั่ง

''แต่ฮารุต้องไปโรงเรียนนี่คะ'' หญิงสาวยังคงทำหน้าไม่เข้าใจสักเท่าไหร่

''เอาน่า แค่วันเดียวจะเป็นไรไป''

''…'' ฮารุไม่ตอบแต่เดินเงียบไปที่ชิงช้าซึ่งไม่ไกลจากม้านั่งที่โกคุเดระนั่งอยู่เท่าไหร่ก่อนที่เธอจะหย่อนกายนั่งลงช้าๆแล้วนั่งอยู่นิ่งๆแทนที่จะไกวมันเล่น

''ทำไมเธอถึงชอบรุ่นที่สิบล่ะ'' โกคุเดระถามขึ้นขณะที่แกว่งเท้าเล่นเตะก้อนหินไปมา

ถามทั้งๆที่รู้ว่ามันเจ็บ แต่ก็ยังถามให้มันเจ็บ ทรมานใจตัวเองนี่มันสนุกดีเหมือนกัน...

''ฮะ ฮาฮิ''

''ก็แค่อยากรู้ บอกไม่ได้หรือไง''

''เปล่านี่คะ ก็คุณสึนะน่ะ ทั้งใจดีและอ่อนโยน โดยเฉพาะวันนั้น.... ที่คุณสึนะลงมาช่วยฮารุที่แม่น้ำ คุณสึนะทั้งเท่และก็เป็นสุภาพบุรุษ ที่สำคัญแล้ว... รอยยิ้มที่อ่อนโยนของคุณสึนะ ฮารุน่ะ... ชอบทุกอย่างที่เป็นคุณสึนะ ทุกอย่างจริงๆ...''

โกคุเดระทอดมองไปยังหญิงสาวใบหน้าของเธอไม่ได้มีความทุกข์หรือโศกเลยแม้แต่น้อยกลับยิ้มด้วยแววตาเป็นประกายเมื่อได้เอ่ยถึงชื่อคนที่เธอรัก นั่นทำให้เขาหันหน้ากลับมาแล้วมองขึ้นไปยังท้องฟ้าเบื้องบน

''นั่นสินะ รุ่นที่สิบน่ะสุดยอดที่สุดอยู่แล้ว''

นภาโอบอุ้มทุกสิ่งไว้ ต่างกับ วายุที่ได้แต่ผลาญทำลายทุกสิ่ง...

''งั้นฉันจะช่วยเธอเอาไหม'' โกคุเดระเอ่ยปากหลังจากที่เงียบไปแสนนาน

''ช่วยอะไรคะ…''

''ก็ช่วยให้เธอสมหวังกับรุ่นที่สิบไง''

''ฮะ ฮาฮิ!''

''ก็เธอน่ะมันทั้งโง่ทั้งซื่อบื้อ แต่ถ้าได้ฉันช่วยละก็รุ่นที่สิบอาจจะหันมามองเธอก็ได้'' โกคุเดระลุกขึ้นจากม้านั่งตัวสวยที่ตนนั่งอยูแล้วเดินไปหยุดอยู่ที่หลังชิงช้าของฮารุแทน

''ทะ ทำไมละคะ ก็คุณโกคุเดระทั้งโกรธทั้งเกลียดฮารุ ไม่อยากให้ฮารุเข้าใกล้คุณสึนะ'' ฮารุหันกลับมามองบุคคลที่ยืนอยู่ข้างหลังตน แต่โกคุเดระก็ผลักหัวเธอกลับไปก่อนจะตอบคำถามของเธอ

''ฉันเปลี่ยนใจแล้ว''

''ทำไมเปลี่ยนใจง่ายจังล่ะคะ!''

''ก็แค่...''

แค่รอยยิ้มของเธอตอนที่พูดถึงรุ่นที่สิบ เท่านั้นเอง...

''ไม่มีอะไรหรอกยัยโง่ พูดไปเธอก็ไม่เข้าใจ เพราะเธอมันโง่'' เขาพูดยิ้มๆก่อนจะเลื่อนมือไปจับเชือกชิงช้าที่เธอนั่งอยู่แล้วออกแรงไกวมัน

''อ๊ะ คุณโกคุเดระ'' เธอหันไปข้างหลังอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงการสั่นไหวของชิงช้า

''หันไปยัยโง่'' แล้วเขาก็ผลักหัวเธอกลับไปอีกครั้ง เพียงเพราะไม่อยากให้เธอได้เห็นใบหน้าที่ตนคิดว่างี่เง่าที่สุดของตัวเองตอนนี้เท่านั้นเอง

''ฮารุไม่ได้โง่นะคะ!''

''เอ วันนี้โกคุเดระไม่มาจริงๆสินะ'' ยามาโมโตะหันไปคุยกับสึนะระหว่างรอการสอนคาบต่อไป

''อืม นี่ก็ครึ่งวันแล้วแปลกจังแฮะ''

เรื่องเมื่อวานหรอ... แต่โกคุเดระก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา

''อาจจะไม่สบายละมั้ง ยังไงเย็นนี้พวกเราไปเยี่ยมดีไหม'' เมื่อยามาโมโตะเสนอความคิดมาสึนะก็ได้แต่พยักหน้าหงึกหงักทันที

''สึนะ เก็บชีทวันนี้มาฝากโกคุเดระรึยัง'' ยามาโมโตะถามขณะกำลังจะออกเดินทางไปอพาร์ทเมนท์ของโกคุเดระ

''อื้ม เก็บมาแล้ว''

''’งั้นไปกันเถอะ''

''สึนะ แล้วเรื่องนายกับซาซางาวะเป็นไงบ้างล่ะ'' ยามาโมโตะถามอย่างอยากรู้ฝ่ายสึนะเองก็ได้แต่หน้าแดงก่อนอ้อมแอ้มตอบ

''มันก็...'' สึนะพูดพลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน

'คะ เคียวโกะจัง เอ่อ คือเรื่องมะกี้มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะ จริงๆแล้วฉัน...'

'ฉันดีใจนะที่ได้ยินสึนะคุงพูดอย่างนั้น'

'หะ หา'

'เปล่าหรอกจ้ะ แต่ว่าสึนะคุงเท่จังเลยนะที่พูดเมื่อกี้น่ะ...ขนาดฉันเองยังไม่กล้าสารภาพกับคนที่ตัวเองชอบเลย'

'เคียวโกะจังมีคนที่ชอบอยู่แล้วหรอ'

'แล้วสักวันฉันจะบอกสึนะคุงนะจ้ะ'

ถึงคำพูดของเคียวโกะเมื่อวานควรจะทำให้สึนะทุกข์ใจที่เธอหันไปชอบคนอื่นแต่เขากลับไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น
ก็แววตาของเธอ... ทำให้เขาอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าเธอกำลังหมายถึงเขา

''สึนะ นั่นมิอุระนี่'' เสียงของยามาโมโตะปลุกสึนะออกจากภวังค์ เขาหันไปมองทางที่นิ้วยามาโมโตะชี้ไปก็เห็นฮารุกำลังนั่งไกวชิงช้าเล่นอยู่คนเดียว

''ม.มิโดริยังไม่เลิกนี่ โดดเรียนรึไงนะ'' ยามาโมโตะทำหน้าสงสัยและกำลังจะเดินเข้าไปทักแต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าเมื่อเห็นใครบางคนที่คุ้มตาเดินเข้ามาพร้อมกับโยนกระป๋องน้ำผลไม้ให้กับฮารุ

''ดื่มซะสิ ยัยโง่''

''ขอบคุณคะคุณโกคุเดระ แต่ฮารุบอกว่าฮารุไม่ได้โง่นะคะ!''

''ก็ฉันจะเรียก มีปัญหารึไง''

''โกคุเดระ...'' สึนะเอ่ยค้างด้วยไม่คิดว่าทั้งสองจะมาอยู่ด้วยกันได้

''อ้าว โกคุเดระทำไมถึงมาอยู่นี่ได้'' ยามาโมโตะเอ่ยทักคนแรกและเดินเข้าไปร่วมวงสนทนาของทั้งสองทำให้สึนะต้องเดินตามเข้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

''เอ่อ รุ่นที่สิบ คือผมเจอยัยนี่ระหว่างทางกลับบ้านน่ะครับ'' โกคุเดระเลือกที่จะโกหกไปแล้วผลักฮารุไปใกล้ๆสึนะ

''อะ เอ๋'' ฝ่ายฮารุได้แต่งงแล้วหันกลับไปมองหน้าโกคุเดระซึ่งเขาก็ผลักหัวเธอกลับมาเหมือนเดิมทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเธออยู่ตรงหน้าสึนะพอดี ซึ่งก็เป็นสึนะเองที่ต้องเป็นฝ่ายหลบตาด้วยไม่กล้าสู้หน้าเธอ มือของสึนะเอื้อมไปคลำกล่องข้าวของเธอที่อยู่ในกระเป๋า เขาอยากจะขอบคุณเธอเหลือเกิน... ที่เช้านี้เห็นมันแขวนอยู่ แต่ริมฝีปากกลับไม่กล้าเอื้อนเอ่ยออกไป ไม่กล้าแม้จะสบตากับเธอ

ยิ้มหน่อยสิยัยบ้า รุ่นที่สิบอยู่ตรงหน้าแท้ๆทำไมเธอไม่ยิ้มล่ะ...

''ฮะ ฮารุกลับบ้านก่อนนะคะ'' แล้วเธอเลือกที่จะหลบหน้าวิ่งออกมา เมื่อเห็นปฏิกิริยาของสึนะ

แม้แต่หน้าของฮารุคุณสึนะก็ยังไม่อยากมองสินะคะ...

''ยะ ยัยบ้า รุ่นที่สิบขอตัวก่อนนะครับ'' โกคุเดระโค้งตัวลงเคารพสึนะแล้ววิ่งตามฮารุไป

''เดี๋ยวนี้สองคนนั้นสนิทกันดีจังเลยนะ เมื่อก่อนเห็นทะเลาะกันบ่อยๆ''

''นั่นสินะ'' สึนะมองตามฮารุและโกคุเดระไปสุดสายตา

ถ้าฮารุกับโกคุเดระหันมาชอบกันก็คงดีสินะ เราเองก็จะได้ไม่ลำบากใจอย่างนี้...

แต่จะเป็นไปได้ยังไงสองคนนั้นไม่ถูกกันจะตาย

''ยัยบ้า! ทำไมถึงวิ่งออกมาอย่างนี้ห๊ะ'' โกคุเดระโวยขึ้นเมื่อฮารุหยุดวิ่งและเปลี่ยนเป็นเดินช้าๆแทน

''ฮารุทนสู้หน้าคุณสึนะไม่ได้หรอกคะ...''

''ทีเมื่อก่อนฉันไม่เห็นเธอจะเป็นอย่างนี้เลย อย่ามาทำซึมหน่อยเลยน่า'' โกคุเดระพยายามหยอกด้วยหวังว่าอีกฝ่ายจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแต่ผลของมันกลับไม่เป็นเช่นนั้น

''ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนนี่คะ คุณสึนะพูดชัดเจนแล้วว่าชอบเคียวโกะจัง ฮารุขอแอบชอบคุณสึนะอยู่เงียบๆอย่างนี้ดีกว่า คุณโกคุเดระก็เองก็ไม่ต้องสนใจฮารุหรอกคะ''

''ได้ไงเล่ายัยบ้า พูดแล้วก็ต้องทำอย่างที่พูด ฉันมือขวาของวองโกเล่รุ่นที่สิบไม่ใช่คนไม่รักษาคำพูดนะ''

''นั่นสินะคะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง''

''หะ หา'' โกคุเดระเอ่ยงงๆ เมื่อหันมาอีกทีตรงหน้าก็คือหน้าบ้านของหญิงสาว

''ไปก่อนนะคะ ฝันดีคะคุณโกคุเดระ'' ฮารุเดินเข้าบ้านไปโดยมีโกคุเดระตะโกนไล่หลัง

''ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาส่งเธอนะยัยบ้า! ฝะ ฝันดี...'' แม้จะขึ้นเสียงทั้งประโยคแต่ช่วงสุดท้านั้นเขาแค่เอ่ยเบาๆเท่านั้น

''ฮารุไม่ได้บ้านะคะ! แล้วก็ไม่ได้โง่ด้วย!'' เมื่อเธอตะโกนกลับมาโกคุเดระก็ได้แต่นึกหัวเราะในใจก่อนจะมองประตูบ้านมิอุระที่ปิดสนิทอยู่ด้วยสีหน้าฮึกเฮิม

พรุ่งนี้เธอต้องยิ้มนะยัยบ้า

นภาไม่เคยรู้เลยว่า... ความเชื่อใจจะทำร้ายหัวใจของตนอย่างแสนสาหัส

ตะวันไม่เคยรู้เลยว่า... วายุกำลังเข้ามามีบทบาทในชีวิตมากขึ้นทุกทีๆ

วายุไม่เคยรู้เลยว่า... กำลังล้ำเข้าไปในเส้นที่ตนได้ขีดไว้ตั้งแต่แรกเริ่ม

และอัสนีไม่เคยรู้เลยว่า... แสงตะวันไม่มีวันสาดส่องมาถึงได้


______________________________________

ตอนนี้ยาวมากเลยเนอะ
พิมพ์ไปพิมพ์มาในเวิร์ดไหงยาวงี้ละเนี่ย 555

เม้น+โหวต กันเยอะๆนะคะ >w<

nu eng