คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter.2
Chapter.2
แสงอาทิตย์ในยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างที่ขุ่มมัวเพราะหยาดฝน ไล่ทอมาตามเตียงขาวที่ปรากฎร่างของหญิงสาวสวยหวานปานนางฟ้า เจ้าของร่างค่อยๆกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสสายตา ก่อนจะสอดส่ายสายตาไปรอบๆห้อง แล้วนึกประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดอีกครั้งอย่างมึนงงเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่นอกจากเธอ แล้วที่สำคัญเสื้อผ้าที่เธอกำลังสวมใส่ก็เป็นชุดเดียวกันกับเมื่อวาน
เมื่อวานเราสลบไป เอ๊ะ แล้ว...
ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น
“เฮ้อ’’ หญิงสาวถอนหายใจยาวแม้จะยังไม่โล่งใจนัก ก่อนจะรีบเดินไปยังหน้าต่างที่ไม่มีผ้าม่านแล้วทอดมองไปยังพื้นเบื้องล่างซึ่งบุคคลผมเงินที่กำลังสั่งงานไปยังหน่วยต่างๆยืนเด่นเป็นสง่าท่ามกลางหมู่ลูกน้อง
“หึ’’ คนถูกจ้องหัวเราะให้ลำคอเบาๆเมื่อเห็นใครข้างบนมองลงมา ก่อนจะยิ้มแสยะกลับไปตามแบบฉบับ
เมื่อคืนเธอโชคดี แต่คืนนี้โชคจะไม่เข้าข้างเธอแน่นอน
ฝ่ายเคียวโกะที่ถูกมอบรอยยิ้มชั่วร้ายในสายตาของเธอกลับมาก้มมองคนด้านล่างอย่างเกลียดชังแล้วเดินกลับมาที่เตียงนุ่มอีกครั้ง พลางลูบไล้ผืนผ้าปูที่นอนสีขาวด้วยแววตารวดร้าว
ซือคุง ซือคุง...
“ฮึก ฮึก’’ หญิงสาวค่อยๆสะอื้นออกมาเมื่อนึกย้อนไปว่าเตียงสีขาวที่เธอเพิ่งจะได้สัมผัสเคยเป็นเตียงที่มีแต่ความเจ็บปวดของคนที่เธอรัก ร่องรอยต่างๆแห่งความอัปยศที่ทำให้เธอสะอื้นหนักด้วยคิดไปว่าไม่ช้าก็เร็วเธอจะต้องเผชิญกับสิ่งเหล่านี้อย่างหลักเลี่ยงไม่ได้
ช่วงเวลาแบบนั้น...
ซือคุง... ขอโทษนะซือคุง เพราะฉันไม่ได้เข้มแข็งเหมือนซือคุง
เพราะฉันมันอ่อนแอถึงต้องเลือกวิธีนี้...
ขอโทษนะซือคุง...
หญิงสาวสะอื้นหนักพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย มือบางค่อยๆหยิบวัตถุปลายแหลมออกมาจากกระเป๋ากางเกงหรือพูดให้ถูกก็คือมีดพกที่เตรียมมาเผื่อฉุกเฉิน
ลาก่อนซือคุง ฉันรักซือคุง ยกโทษให้ฉันด้วย...
“ไม่ฉลาดเลยนะครับที่ทำแบบนี้’’ เสียงโทนต่ำของใครบางคนขัดจังหวะการจรดปลายมีดลงบนผิวเนื้อนุ่มๆหญิงสาวเหลือบมองใบหน้าผู้มาใหม่ก่อนที่ความโกรธแค้นจะพุ่งขึ้นอีกเป็นเท่าตัว เธอกำด้ามมีดแน่นแล้วตั้งใจจะกดปลายมีดลงอีกครั้ง
“ไม่คิดบ้างหรอว่าถ้าคุณตายไปซือคุงของคุณจะเป็นยังไง เพราะผมอาจต้องกลับไปใช้บริการของเล่นเก่าอย่างเขาอีกครั้ง’’ เบีนคุรันพูดพลางยกยิ้มมุมปากเคียวโกะได้ยินดังนั้นจึงเปลี่ยนเป้าหมายของปลายมีดวิ่งเข้าหาชายหนุ่มผมเงินแทน
“ตายซะเถอะแก!’’ ปลายวัตถุสีมันวาวสะท้อนเข้าตาของชายหนุ่มพร้อมกับพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงชนิดที่ว่า ถ้าไม่ทันระวังตัวอาจต้องจบชีวิตก็เป็นได้ หากแต่เขาไม่ได้โง่ขนาดที่จะปล่อยให้มีดเล่มเล็กๆคร่าชีวิตโดยเฉพาะเป็นมีดที่อยู่ในมือผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างนี้ด้วยแล้ว
“เป็นผู้หญิงที่มีจิตใจเด็ดเดี่ยวมากนะครับ อย่างนี้สิถึงค่อยน่าเร้าใจหน่อย’’ เบียคุรันออกแรงบีบข้อมือของเคียวโกะจนมีดพกในมือของเธอร่วงหล่นไปบนพรมกำมะหยี่สีสวย
“ไอโรคจิต!’’ เคียวโกะตะโกนด่าทอคนตรงหน้าผิดแปลกจากลักษณะนิสัยของเธออย่างสิ้นเชิง
“ปากร้ายอย่างนี้ มันน่าจูบสั่งสอนนะครับ’’ เบียคุรันจับใบหน้าของอีกฝ่ายให้เชิดขึ้นมองตนแล้วบีบแก้มนุ่มอย่างไม่คิดถนอม ฝ่าวเคียวกะเองแทนที่จะหลบตากลับจ้องอีกฝ่ายเขม็งบ่งบอกถึงความไม่เกรงกลัว หากแต่ตอนนี้ที่ดวงตาของเธอกลับมีน้ำตารื้นอยู่เต็มเบ้าตา
“พอดีกว่า ถ้าแกล้งหนักกว่านี้คุณคงร้องไห้ขี้มูกโป่ง เอาเป็นว่าผมค่อยคิดบัญชีทีเดียวคืนนี้ หึ’’ เบียคุรันสะบัดใบหน้าของหญิงสาวทิ้งอย่างแรงราวกับไม่ใช่สิ่งมีชีวิต
“ยังไงผมก็ต้องขอริบนี่ไว้ก่อนแล้วกัน’’ ชายหนุ่มก้มลงไปหยิบมีดพกจากพรมหรูก่อนจะพับมันเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อ เคียวโกะเองก็ได้แต่ยืนมองการกระทำของอีกฝ่ายนิ่ง แต่มือบางกลับกำเข้าหากันแน่นจนปรากฎเห็นเส้นเลือดน่ากลัว
“อ้อ ผมลืมบอกไป คืนนี้เตรียมตัวให้ดีล่ะ ผมไม่ชอบผู้หญิงสกปรก’’ เบียคุรันกดเสียงลงต่ำที่ประโยคหลังอย่างตั้งใจ แล้วเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ลืมลงกุญแจอย่างแน่นหนา
ณ ฐานทัพวองโกเล่ อิตาลี
’ตึก ตึก’ เสียงย่ำฝีเท้ารุนแรงภายนอกประตูไม้เนื้อดีทำให้บุรุษผู้ซึ่งนอนขดตัวอยู่บนเตียงสอดส่ายสายตาไปรอบๆด้วยความหวาดกลัว
’ปัง!’ เสียงเปิดประตูห้องอย่างแรงยิ่งทำให้คนบนเตียงสะดุ้งเฮือกกับการมาของใครบางคน
“รุ่นที่สิบครับ!’’ ชายหนุ่มผมเงินร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีแดงเพลิงและสูทดำตัวสวย รีบวิ่งปราดเข้ามาหาบุคคลที่ตนเคารพรักด้วยแววตาสะเทือนใจ แล้วค้อมตัวลงต่ำอย่างสำนึกผิด
“ผม ผมผิดเองครับ! ที่ไม่สามารถปกป้องรุ่นที่สิบได้ ผมขอโทษครับที่ทำให้รุ่นที่สิบต้องเป็นแบบนี้ ผมมันไม่สมควรเป็นมือขวาของรุ่นที่สิบอีกต่อไป ผม... ผม’’
“กะ โกคุเดระไม่ใช่ความผิดของนายหรอก’’ สึนะเอื้อมมือไปดึงโกคุเดระให้ลุกขึ้นแต่ก็ยังรู้สึกอดสูกับสภาพตัวเองที่ต้องให้คนอื่นมาเห็นแบบนี้ไมได้เช่นกัน
“ผมสัญญาครับรุ่นที่สิบ ผมจะแก้แค้นพวกมันให้สาสมกับที่มันทำไว้กับรุ่นที่สิบ!’’ โกุเดระกล่าวด้วยแววตาวาวโรจน์
“ฉัน... ต้องกลับไปช่วยเคียวโกะจัง’’ สึนะพูดด้วยแววตาแน่วแน่เช่นเดียวกัน
“ว่าไงนะครับ!? รุ่นที่สิบจะกลับไปที่นั่นอีกงั้นหรอครับ!?’’
“ฉันต้องกลับไปก่อนที่มันจะทำอะไรเคียวโกะจัง’’ สึนะพูดให้กำลังใจตัวเองแม้ข้างในจริงๆรู้ดีว่าคนรักของตนคงไม่ใช่คนของตนคนเดียวอีกต่อไปแล้ว
“งั้นก็สั่งให้หน่วยจู่โจมโจมตีฐานทัพพวกมันให้ราบเลยสิครับ’’
“เคียวโกะจังยังอยู่ที่นั่น ถ้าเกิดเคียวโกะจังเป็นอะไรขึ้นมาละก็... ทำอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด อีกอย่างกำลังของหน่วยจู่โจมของมิลฟีโอเล่มีเยอะกว่าพวกเราหลายเท่าตัว ยังไม่นับรวมกำลังรบในหน่วยหลัก เราไม่มีทางสู้พวกมันได้’’ สึนะคิดตรึกตรองอย่างมีเหตุผล หากแต่แท้จริงในใจแล้วคิดแค่เพียง จะทำยังไงให้คนรักของตนปลอดภัยดีต่างหาก
“แล้วรุ่นที่สิบจะยอมเอาตัวเองเข้าไปอีกเพื่อแลกตัวซาซางาวะกลับมางั้นหรอครับ?!’’
“ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตฉันก็จะต้องพาเคียวโกะจังกลับมา’’ สึนะกล่าวเสียงนิ่งคล้ายตัดสินใจ
“รุ่นที่สิบครับ! แค่ผู้หญิงคนเดียวรุ่นที่สิบไม่จำเป็นต้องทำ...’’ โกคุเดระโวยวายยังไม่ทันครบประโยคก็ถูกขัดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกที่ไม่ได้ยินบ่อยนักของสึนะ
“แล้วถ้าผู้หญิงคนนั้นคือฮารุล่ะ นายยังจะพูดแบบนี้อีกไหม’’ คำพูดเชิงคำถามที่ทำให้คนฟังสะอึก เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ ก่อนจะก้มหัวอีกครั้งด้วยเข้าใจความรู้สึกของบอสดีทุกอย่าง
“ผมขอโทษครับ...’’
“เพราะเคียวโกะจังคือคนสำคัญของฉัน และเพราะเคียวโกะจังคือคนที่ฉันรัก นายเข้าใจฉันใช่ไหม โกคุเดระ?’’
“ครับ รุ่นที่สิบ’’
“สึนะขอคุยด้วยหน่อยสิ’’ เสียงเล็กๆของผู้มาใหม่เรียกความสนใจจากคนทั้งสองให้หันไปมองร่างเล็กๆที่สวมหมวกสีดำยืนผิงประตูอยู่
“ผมขอตัวก่อนนะครับ รุ่นที่สิบ’’ โกคุเดระค้อมตัวลงอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้เป็นบทสนทนาระหว่างบอสมาเฟียกับเด็กทารก
“ฉันรู้ว่านายคิดจะไปช่วยเคียวโกะ แต่นายไม่คิดหรอว่าทำอย่างนั้นจะเป็นการทำให้ความพยายามของเคียวโกะสูญเปล่า’’ รีบอร์นเริ่มเข้าประเด็นด้วยประโยคที่ตึงเครียด
“หมายความว่ายังไง’’
“การที่เคียวโกะตัดสินใจไปที่นั่น เธอไม่คิดหรอกว่าหวังจะให้นายไปช่วย แต่ที่เธอทำไปเพราะต้องการให้นายกลับมาที่นี่ แต่ถ้านายจะกลับไปที่นั่นอีกครั้ง แล้วที่เคียวโกะทำไปมันเพื่ออะไรล่ะ?’’
“แต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้ไปตัวคนเดียว ฉันยังมีโกคุเดระ ยามาโมโตะ มีคุณพี่ซึ่งเขาจะต้องไปช่วยน้องสาวของตัวเองแน่ๆ!’’ สึนะขึ้นเสียงเถียงเพราะความกดดันและความเครียดที่รุมเร้า
“นายเป็นคนพูดเองนะสึนะว่ากำลังรบของเรามีน้อย สู้ไปก็มีแต่จะเอาชีวิตไปทิ้ง อีกอย่างตอนนี้เรียวเฮประจำอยู่ที่ญี่ปุ่น เจ้านั่นยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่’’
“แต่เคียวโกะจังยังอยู่ที่นั่น! แฟนฉันยังอยู่ที่นั่น! ถ้าเป็นนายจะยอมให้ไอโรคจิตนั่น ทำสิ่งอัปยศกับแฟนตัวเอง โดยที่ตัวนายนั่งดูอยู่เฉยๆงั้นหรอ! นายไม่เข้าใจฉันหรอรีบอร์น เคียวโกะจังคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน!’’ สึนะตะคอกใส่คนที่ได้ชื่อว่าเป็นครูของตนอย่างไม่มีความเคารพยำเกรง ฝ่ายรีบอร์นเองก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อยราวกับว่ากำลังรอประโยคนี้อยู่
“ต้องอย่างนี้สิ ค่อยสมเป็นลูกศิษย์ฉัน’’
ไม่ว่าจะต้องทำยังไง ขอเพียงแค่ได้เธอกลับคืนมายืนอยู่เคียงข้างฉัน
แค่เธอเท่านั้น...
______________________________________
ฮัดช่าๆ มาอัพแล้วจ้า ฮึ้บๆ
พอดีเห็นมีคนมาเม้นว่าฟิคพีมเหมือนฟิคของไรท์เตอร์อีกคน น้อยใจนะ TT' 555
ล้อเล่นจ้า ยืนยัน นั่งยัน นอนยัน ว่าฟิคเรื่องนี้ไมได้ลอกจากใครมาทั้งสิ้นจ้า
เพราะแรงบันดาลใจของพีมในพล็อตเรื่องของฟิคเรื่องนี้ คือ ละครเรื่องจำเลยรักนะ TT'
(อีกอย่าง ฟิคพีมไม่จบแบบวายๆแน่นอน มันต้องสมการนอร์มอล! 555)
อาจบังเอิญเหมือนกันหรือยังไงก็แล้วแต่ ยังไงก็ขอโทษเจ้าของฟิคอื่นๆที่พีมบังเอิญแต่งเหมือนนะจ้ะ TT'
ยังไงช่วยเม้น+โหวต ให้พีมด้วยนะจ้ะ จะได้มีกำลังใจแต่งต่อไป ฮึ้บๆ ^^'
(แอบเห็นมีคนนึงโหวตให้พีมแล้ว ถึงไม่รู้วาเขาคนนั้นคือใคร แต่ขอบคุณมากนะคะ ^^ ซาบซึ้ง)
++ ++
ความคิดเห็น